Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Malinowska
Protokolant –	Sekretarz sądowy Joanna Nande

po rozpoznaniu 28 lutego 2023 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) sp. z o.o. z siedzibą w N.

przeciwko Prezes Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania (...) sp. z o.o. z siedzibą w N. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 30 września 2020 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w N. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Ewa Malinowska

XVII AmE 71/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 września 2020 r. Nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art. 56 ust. 2, ust. 3 i ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 833 ze zm.) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm.) i art. 30 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej Przedsiębiorcy: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w miejscowości N., nr identyfikacji podatkowej: (...) orzekł, że

1.  Przedsiębiorca naruszył warunek określony w przedmiocie i zakresie koncesji, udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 6 sierpnia 2014 r. nr (...) ze zm. poprzez prowadzenie działalności gospodarczej objętej koncesją również na zasadzie pośrednictwa w sprzedaży bez wykorzystania infrastruktury technicznej eksploatowanej przez Koncesjonariusza, w sytuacji gdy koncesja do tego nie uprawniała;

2.  za działanie opisane w pkt 1 wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 15 000 zł.

(decyzja k. 6-9)

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w miejscowości N., wniósł odwołanie od tej decyzji zaskarżając ją w całości. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego: art. 56 ust. 1 pkt. 12 w zw. z art. 37 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 43 e ust. 1 i 2 PE oraz § 1 rozporządzenia Ministra Energii z dnia 17 maja 2019 r. w sprawie wzoru informacji o rodzajach i lokalizacji infrastruktury paliw ciekłych, art. 56 ust. 6 PE, art. 56 ust. 6a PE,

2.  naruszenie przepisów postępowania, art. 6, 7a oraz art. 7, 77, 80 kpa.

Zarzucając powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości ewentualnie o zmianę zaskarżonej decyzji i odstąpienie od wymierzenia kary na podstawie art. 56 ust. 6a PE ewentualnie znaczne obniżenie wymierzonej kary z uwzględnieniem możliwości finansowych skarżącej.

(odwołanie k. 11-30)

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

(odpowiedź na odwołanie k. 53-64)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w miejscowości N. decyzją z dnia 6 sierpnia 2014 r. nr (...) ze zm. uzyskał koncesję na obrót paliwami ciekłymi na okres od 11 sierpnia 2014 r. do 11 sierpnia 2029 r. Przedmiot działalności obejmuje działalność gospodarczą w zakresie obrotu następującymi paliwami ciekłymi oznaczonymi następującymi kodami CN: gaz płynny w konfekcjonowany gaz płynny (LPG): 2711, 12, 2711 13, 2711 14, 00, 2711 19 00, z wyłączeniem mieszanin propanu-butanu uzyskiwanych w procesów uzdatniania płynów złożowych, benzyny silnikowe 2710 12 45, 2710 12 49, oleje napędowe 2710 19 43, 2710 20 11 przy wykorzystaniu stacji paliw zlokalizowanej w miejscowości N. przy ul (...).

(decyzja brak numeracji kart w aktach adm.)

W dniu 12 maja 2020 r. Departament Rynku Paliw Ciekłych Urzędu Regulacji Energetyki powiadomił Prezesa URE, że w miesiącach od stycznia do marca 2020 r. powód był dostawcą paliw ciekłych dla (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R., pomimo, że koncesja obejmuje wyłącznie obrót paliwami ciekłymi przy wykorzystaniu stacji paliw zlokalizowanej w miejscowości N. przy ul. (...). Do pisma dołączono zestawienie faktur zakupu paliw.

(pismo z zał. k. 1-6)

Pismem z dnia 22 maja 2020 r. powód został wezwany do przedstawienia szczegółowego opisu prowadzonej działalności oraz do podania listy odbiorców, którym Przedsiębiorca sprzedał paliwa ciekłe w sposób inny niż wskazany w koncesji w okresie od stycznia 2020 r. do dnia udzielenia odpowiedzi, z rozróżnieniem, czy dostawa paliw odbyła się przy wykorzystaniu własnych środków transportu paliw ciekłych (do których Przedsiębiorca miał tytuł prawny) czy z wykorzystaniem usługi transportu świadczonej przez inny podmiot.

(pismo k. 7)

W piśmie z dnia 9 czerwca 2020 r. powód potwierdził, że prowadzi działalność koncesjonowaną przy wykorzystaniu stacji paliw ciekłych zlokalizowanej w miejscowości N. ul. (...), woj. (...) oraz nie posiada własnych środków transportu. Wyjaśnił również, że niektórzy odbiorcy dokonują odbiorów nabywanego gazu płynnego LPG samodzielnie, własnymi środkami transportu, w ramach limitu zakupu przysługującemu (...) Sp. z o.o. u sprzedawcy gazu płynnego. Odbiory te są dokonywane w ramach wzajemnych rozliczeń finansowych z tytułu współpracy handlowej. Wśród podmiotów dokonujących takich odbiorów Strona wskazała m.in. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R.. W ocenie Przedsiębiorcy takie działanie jest zgodne z zakresem koncesji.

(pismo k. 8)

Zawiadomieniem z dnia 6 lipca 2020 r. nr (...) Prezes URE poinformował powoda o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia mu kary pieniężnej z tytułu prowadzenia działalności koncesjonowanej polegającej na obrocie paliwami ciekłymi z naruszeniem warunków jej prowadzenia, określonych decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 6 sierpnia 2014 r. nr (...) ze zm., poprzez prowadzenie działalności koncesjonowanej w zakresie innym niż wskazany w warunku określającym przedmiot i zakres ww. koncesji.

(zawiadomienie k. 10-11)

Powód osiągnął przychód z działalności koncesjonowanej w roku 2019 w wysokości (...) zł, natomiast przychód z działalności gospodarczej ogółem wyniósł (...) zł z zyskiem w wysokości (...) zł.

(bilans i formularz k. 17-19)

Powyżej opisany stan faktyczny, który nie był sporny między stronami, znajduje oparcie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały przywołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Sąd przyznał moc dowodową wszystkim zgormadzonym w sprawie dokumentom, uznając je za wiarygodne. Dokumenty te nie były także kwestionowane przez żadną ze stron niniejszego postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

W myśl art. 32 ust. 1 pkt 4 PE, wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi wymaga uzyskania koncesji. Fakt reglamentowania wykonywania określonego rodzaju działalności oznacza poddanie jej szczególnym rygorom, uzasadnionym koniecznością ochrony określonych dóbr oraz stanowi swoistą gwarancję państwa, że działalność ta będzie prowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Obrót paliwami ciekłymi, uregulowany w przepisach prawa energetycznego, jest obrotem koncesjonowanym i sformalizowanym przede wszystkim ze względu na ochronę interesów przedsiębiorców i konsumentów. Koncesja jest widocznym wyrazem rękojmi dla tych podmiotów, co do skuteczności ochrony przez państwo takich dóbr jak życie i zdrowie, środowisko, bezpieczeństwo energetyczne, czy równoważenie interesów przedsiębiorców energetycznych i odbiorców paliw. Rękojmia ta jest zapewnieniem ze strony państwa, że przedsiębiorca wykonuje i będzie wykonywał prawidłowo działalność objętą koncesją. Tego rodzaju zapewnienie wiąże się ściśle z powinnością przedsiębiorcy bezwzględnego respektowania norm prawnych związanych z działalnością koncesjonowaną oraz postanowień samej koncesji. Koncesja jest decyzją administracyjną, aktem publicznoprawnym, którego przedmiotem jest udzielenie uprawnień publicznoprawnych, regulowanych przepisami prawa publicznego, ukierunkowanymi na ochronę interesu publicznego. Jest również zobowiązaniem przedsiębiorcy do prowadzenia działalności koncesjonowanej w sposób zgodny z postanowieniami decyzji koncesyjnej i przepisami prawa. Realizacja postanowień koncesji stanowi podstawowy obowiązek koncesjonariusza (zob. wyrok SOKiK z 24.3.2016 r., sygn. akt XVII AmE 156/15, niepubl.).

Konsekwencją naruszenia warunków koncesji jest sankcja określona w art. 56 ust. 1 pkt 12 PE, według którego, karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji.

Sąd orzekający w niniejszym składzie w pełni podziela przy tym stanowisko przedstawione przez Sąd Najwyższy w uchwale z 9 lipca 2019 r., wydanej w sprawie o sygn. akt I NSZP 1/19 (System Informacji Prawnej LEX nr 2692744), zgodnie z którym nałożenie na koncesjonariusza kary pieniężnej za nieprzestrzeganie obowiązku wynikającego z koncesji (art. 56 ust. 1 pkt 12 PE) jest dopuszczalne także wtedy, gdy obowiązek ten można zrekonstruować z przepisów powszechnie obowiązującego prawa dotyczących działalności koncesjonowanej. Zdaniem SN, wykładnia art. 56 ust. 1 pkt 12 PE powinna przede wszystkim uwzględniać wyniki wykładni logiczno-językowej, która wskazuje, że obowiązek wynika z koncesji zawsze wtedy, gdy jest w decyzji koncesyjnej formalnie określony. Jednocześnie Sąd ten stwierdził, że wyniki tej wykładni znajdują oparcie także w wykładni systemowej. Formalne kryterium, jest jednoznaczne i pozwala zawsze zarówno organowi koncesyjnemu, jak i koncesjonariuszowi, ustalić, jakie obowiązki wynikają koncesji, bez względu na to, czy teoretycznie obowiązki te mogą być także rekonstruowane z innych źródeł. Każde inne kryterium – jak zaznaczył SN – prowadzi od niejednoznacznych wyników i zagraża pewności stosowania prawa. Według tego Sądu, nie ma zatem znaczenia, czy decyzja koncesyjna dokonuje całościowej i szczegółowej, czy tylko częściowej eksplikacji obowiązków wynikających z przepisów powszechnie obowiązującego prawa, czy powiela definicje zawarte w przepisach powszechnie obowiązującego prawa, czy do nich wyraźnie albo implicite odsyła. Z logiczno-językowego punktu widzenia o uznaniu, że obowiązek wynika z koncesji nie decyduje technika werbalizacji obowiązku w koncesji, ani to, że obowiązek można zrekonstruować także z przepisów prawa powszechnie obowiązującego, ani jakaś ontologiczna koncepcja wynikania. O tym, czy obowiązek wynika z koncesji decyduje zatem formalny akt określenia obowiązku w decyzji koncesyjnej. Jak zaznaczył SN, tylko formalna kwalifikacja obowiązków jako objętych koncesją albo nieobjętych koncesją jest oparta na dychotomicznym podziale, zatem jest precyzyjna i transparentna, a przez to gwarancyjna. W konkluzji swoich rozważań SN wskazał zatem, że jeżeli obowiązek ustawowy jest zwerbalizowany w koncesji, to w sensie formalnym jest on obowiązkiem wynikającym z koncesji. Innymi słowy, obowiązki wynikające z koncesji nie tracą koncesyjnego charakteru tylko dlatego, że mogą być rekonstruowane także z przepisów powszechnie obowiązującego prawa.

W niniejszej sprawie jasno określono, że przedmiotem działalności objętej koncesją stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu wskazanymi paliwami ciekłymi przy wykorzystaniu stacji paliw zlokalizowanej w miejscowości N. przy ul. (...). Rację ma pozwany, że warunek ten stanowi wystarczającą konkretyzację obowiązków ustawowych ponieważ skierowany jest do indywidualnie oznaczonego adresata, zawiera konkretne uprawnienie, którego przedmiot i zakres zostały konkretnie i precyzyjnie określone. Wbrew twierdzeniom powoda zakres koncesji obejmuje nie tylko rodzaje paliw, które mogą być przedmiotem obrotu, ale także infrastrukturę przy pomocy której ten obrót ma być wykonywany. Oznacza to, że sposób działania powoda opisany przez niego w ten sposób, że „niektórzy odbiorcy dokonują odbiorów nabywanego gazu płynnego LPG samodzielnie, własnymi środkami transportu”, a zapłata odbywa się na zasadzie "wzajemnych rozliczeń finansowych z tytułu współpracy handlowej wykracza poza przedmiot działalności określony w koncesji, bowiem obrót ten odbywa się bez wykorzystania infrastruktury wskazanej w decyzji koncesyjnej, przy czyli wykorzystaniu stacji paliw zlokalizowanej w miejscowości N. przy ul. (...). Przyjąć należy, że decyzja koncesyjna określa uprawnienia i obowiązki koncesjonariusza w sposób precyzyjny i pełny i nie można jej zakresu interpretować w sposób rozszerzający. Wskazać należy, że powód nie kwestionował jej zapisów, a zatem zgodził się z jej brzmieniem.

Reasumując, nie budzi wątpliwości Sądu, że powód naruszył warunek określony w przedmiocie i zakresie koncesji na obrót paliwami ciekłymi i z tego względu podlega karze pieniężnej przewidzianej w art. 56 ust. 1 pkt 12 PE.

W świetle aktualnej linii orzeczniczej, o ile do zastosowania klasycznych sankcji administracyjnych wystarczające jest stwierdzenie obiektywnego stanu niezgodności zachowania adresata z treścią normy, to przy wymierzaniu kary pieniężnej konieczne jest jednak uwzględnienie elementów o charakterze subiektywnym, składających się na podmiotową stronę odpowiedzialności zagrożonej tego rodzaju sankcją. Wskazuje się, że co prawda odpowiedzialność z art. 56 ust. 1 PE ma charakter obiektywny, ale nie oznacza to, że nie istnieje możliwość ograniczenia lub wyłączenia odpowiedzialności, gdyby sprzeciwiała się temu reguła, że w sprawach z odwołania od decyzji organów regulacyjnych nakładających kary pieniężne należy zapewnić wyższy poziom sądowej ochrony praw. Zasady sądowej weryfikacji prawidłowości orzeczenia w zakresie kary pieniężnej powinny odpowiadać wymogom analogicznym do tych, jakie obowiązują sąd orzekający w sprawie karnej (zob. np. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2015 r., sygn. akt III SK 36/14, System Informacji Prawnej LEX nr 1652700 i powołane tam orzecznictwo).

Stosownie do treści art. 56 ust. 3 PE, wysokość kary nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Natomiast zgodnie z dyrektywą wymiaru kary, zawartą w art. 56 ust. 6 PE, ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. Z kolei art. 56 ust. 6a PE daje Prezesowi Urzędu możliwość odstąpienia od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Istotne jest przy tym, że obie ww. przesłanki muszą zostać spełnione łącznie. Nadto, należy podkreślić, że skorzystanie z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary nie ma charakteru obligatoryjnego, gdyż decyzję o jej zastosowaniu pozostawiono uznaniu Prezesa URE.

W ocenie Sądu – wbrew stanowisku prezentowanemu w odwołaniu - w danym przypadku brak było podstaw do zastosowania instytucji odstąpienia od wymierzenia kary, o której mowa w art. 56 ust. 6a PE. Przepis ten daje Prezesowi Urzędu możliwość odstąpienia od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Istotne jest przy tym, że obie ww. przesłanki muszą zostać spełnione łącznie. Nadto, należy podkreślić, że skorzystanie z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary nie ma charakteru obligatoryjnego, gdyż decyzję o jej zastosowaniu pozostawiono uznaniu Prezesa URE. Wbrew stanowisku powoda brak jest podstaw do przyjęcia znikomego stopnia szkodliwości czynu, co z kolei oznacza, że decyzja pozwanego o nieskorzystaniu z instytucji przewidzianej w art. 56 ust. 6a PE, była w pełni uzasadniona.

Na powodzie, jako profesjonaliście, ciąży obowiązek stworzenia takiej organizacji działalności koncesjonowanej, która wykluczyłaby możliwość prowadzenia działalności koncesjonowanej niezgodnie z warunkami koncesji.

Rację ma pozwany, że społeczna szkodliwość czynu w niniejszej sprawie związana jest z charakterem wykonywanej przez powoda działalności, która ze względu na doniosłe społecznie znaczenie musi być prowadzona w sposób kontrolowany przez państwo. Sąd podziela stanowisko pozwanego , że prowadząc działalność koncesjonowaną bez rozszerzenia zakresu koncesji poprzez jej stosowną zmianę Przedsiębiorca uniemożliwił uprzednią weryfikację przez Prezesa URE spełnienia przez Przedsiębiorcę przewidzianych przepisami wymagań i pozbawił organ regulacyjny rzetelnej wiedzy na temat rzeczywistego zakresu wykonywanej przez Przedsiębiorcę działalności koncesjonowanej. Przedsiębiorca wykazuje się niekonsekwencją kwestionując z jednej strony naruszenie przez niego warunku koncesji, a z drugiej strony twierdząc, że skoro działanie takie miało charakter incydentalny nie wymagało zmiany koncesji.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy podziela ocenę Prezesa URE, co do zasadności wymierzenia powodowi kary pieniężnej za przypisany mu czyn. Zdaniem Sądu, organ regulacyjny trafnie ocenił stopień zawinienia, stopień szkodliwości czynów oraz postawę przedsiębiorcy i w tym zakresie Sąd podziela stanowisko przyjęte w zaskarżonej decyzji. Jeśli zaś chodzi o przesłankę możliwości finansowych, to w odwołaniu powód zarzucił pozwanemu zaniechanie poczynienia dogłębnych ustaleń, co do kondycji finansowej przedsiębiorcy i dowolne ustalenie kary w wygórowanej wysokości. Sąd Okręgowy nie podziela powyższych zarzutów. Oceny sytuacji finansowej powodowej Spółki dokonano na podstawie przedłożonych przez z stronę dokumentów – rachunku zysków i strat, bilansu i formularza opłaty koncesyjnej za rok 2019.

Na podstawie danych, wynikających z tych dokumentów, organ prawidłowo ustalił, że w 2019 r. powód uzyskał z działalności gospodarczej ogółem przychody netto w wysokości (...)zł oraz przychody netto z działalności koncesjonowanej w wysokości (...) zł. W roku tym koncesjonariusz osiągnął (po uwzględnieniu kosztów) zysk z działalności gospodarczej ogółem w wysokości (...) zł. Jednocześnie należy zauważyć, że ani w postępowaniu administracyjnym, ani w niniejszym postępowaniu sądowym, powód nie wskazał żadnych dowodów, w tym innych dokumentów, wskazujących na trudną kondycję finansową strony. Biorąc zaś pod uwagę, że zgodnie z art. 56 ust. 3 PE, wysokość kary nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, to - zdaniem Sądu - kara w wysokości 15 000 zł za naruszenie warunku koncesji, stanowiąca ok. (...) %% przychodu odnotowanego w 2019 r. z działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi mieści się w granicach wyznaczonych przepisami prawa oraz w granicach uznania administracyjnego Prezesa URE.

W ocenie Sądu, powód nie przedstawił okoliczności, które skutecznie podważałyby wymiar nałożonych na niego kar za zarzucone mu czyny. Zważywszy na wysokość przychodu, osiągniętego przez powoda w roku 2019 oraz maksymalną wysokość kary, jaka mogły być wymierzona w danym przypadku, orzeczona kary nie jest nadmiernie dolegliwa, nie wpłynie na kondycję finansową powodowej Spółki, a jednocześnie jest adekwatna do pozostałych przesłanek wymiaru kary. Jednocześnie sankcje te stanowią na tyle odczuwalną dolegliwość, że pozwolą na zrealizowanie przypisywanych im funkcji, tj. funkcji prewencyjnej, wychowawczej, i represyjnej, z akcentem położonym na pierwszą z nich. Jak bowiem trafnie zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu przywołanej wyżej uchwały z 9 lipca 2019 r. (sygn. akt I NSZP 1/19), przepisy prawa energetycznego gwarantują ochronę ważnych dóbr publicznych i prywatnych praw podmiotowych, a ich przestrzeganie powinno być zabezpieczone przede wszystkim skutecznymi, proporcjonalnymi i odstraszającymi sankcjami administracyjnymi. Zdaniem tego Sądu, kara pieniężna za nieprzestrzeganie obowiązku wynikającego z koncesji (art. 56 ust. 1 pkt 12 PE) jest taką sankcją administracyjną, gdyż zabezpiecza obowiązek formalnie określony w decyzji koncesyjnej, przez co chroni ważny interes publiczny leżący u podstaw koncesjonowanej działalności gospodarczej. Ma ona na celu skuteczne skłonienie koncesjobiorcy do respektowania nakazów i zakazów formalnie określonych w decyzji koncesyjnej, a jej celem i funkcją jest przede wszystkim prewencja. W świetle podniesionych w odwołaniu zarzutów, zwłaszcza wskazujących na niewspółmierność zastosowanego środka i naruszenie zasady proporcjonalności, należy podkreślić, że kara pieniężna za nieprzestrzeganie obowiązku wynikającego z koncesji jest stosowana na jednolitych zasadach wobec wszystkich przedsiębiorców wykonujących działalność koncesjonowaną, niezależnie od formy prowadzenia tej działalności. Sąd Najwyższy wskazał w tym zakresie ( op. cit.), że regulacja tak newralgicznego rynku, jak rynek energetyczny, wymaga zagwarantowania skuteczności sankcji za nieprzestrzeganie obowiązków spoczywających na podmiotach tego rynku. Tylko realna skuteczność sankcji administracyjnej mierzona jej nieuchronnością i szybkością zastosowania realizuje adekwatnie konstytucyjne obowiązki państwa w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa oraz ochrony konsumentów.

Ostatecznie zatem, Sąd Okręgowy uznał zarzuty sformułowane w odwołaniu za chybione. Dotyczy to także zarzutów naruszenia przepisów art. 6, 7a, art. 7, 77 i art. 80 k.p.a., gdyż uznając zgodnie z tym, co napisano powyżej, Prezes URE dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego sprawy. Ponadto, jeśli chodzi o zarzut naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, to Sąd orzekający w niniejszym składzie podziela utrwalone w judykaturze stanowisko, iż zasadniczo tego typu zarzuty są nieskuteczne przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów, ponieważ Sąd ten nie może ograniczyć sprawy wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, poprzedzającego postępowania sądowe. Celem postępowania sądowego nie jest bowiem przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu. Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości zgłoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu przed sądem cywilnym. Tutejszy Sad jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, w tym wypadku Urzędu Regulacji Energetyki, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, a nie sądem legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Sąd Okręgowy uznaje, że nawet gdyby przyjąć, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych, to zarzuty w tym zakresie nie mogą być skuteczne, o ile uchybienia te mogą być sanowane w toku postępowania sądowego, mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, bowiem tutejszy Sąd zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym. Niezależne jednak od powyższego, w ocenie Sądu, zaskarżona decyzja została wydana prawidłowo, po dokonaniu wnikliwego i całościowego zbadania materiału dowodowego sprawy oraz w granicach przysługującej organowi swobodnej oceny dowodów, jak również z poszanowaniem zasad postępowania administracyjnego.

Z tych wszystkich względów, stwierdzając nieskuteczność zarzutów podniesionych w odwołaniu przeciwko zaskarżonej decyzji oraz brak podstaw do uwzględnienia odwołania, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c., Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że powód - jako przegrywający sprawę – zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu kosztów procesu, na które złożyło wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalonej na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Ewa Malinowska