Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 lutego 2011 r. nr (...)Prezes Urzędu Regulacji Energetyki po rozpatrzeniu wniosku powoda (...) Spółki z o.o.z siedzibą w G.(obecnie: (...) sp. z o.o.z siedzibą G.) odmówił zatwierdzenia taryfy dla energii elektrycznej ustalonej przez Spółkę dla odbiorców grup taryfowych (...), którym powód świadczy usługę kompleksową.

Prezes oparł przedmiotową decyzję na następujących ustaleniach i rozważaniach.

W przedłożone taryfie powód, oprócz cen energii elektrycznej, skalkulował opłaty za realizację dodatkowego cyklu handlowego, i to pomimo kilkukrotnego wezwania pismem przez Prezesa URE do niezamieszczania tych opłat w tekście taryfy. Przedłożona taryfa nie spełnia wymogów określonych w art. 46 ustawy. Ponadto, po przeprowadzeniu analizy planowanych przez powoda kosztów prowadzenia działalności stwierdzono, iż przychód powoda został ustalony na poziomie wyższym od uzasadnionego o ponad (...)mln zł. Do planowanych kosztów powód zaliczył koszty wynikające z zakupu energii elektrycznej oraz praw majątkowych po cenach zdecydowanie przewyższających ceny uznane przez Prezesa URE za uzasadnione. W szczególności, w ocenie Prezesa, łączna cena zakupu energii elektrycznej na potrzeby grup taryfowych (...)powinna wynosić 193, 09 zł/MWh a nie – jak wskazano w taryfie – 206, 32 zł/MWh; jednostkowy koszt zakupu praw majątkowych z odnawialnych źródeł energii winien wynosić 262, 03 zł/MWh nie 275, 99 zł/MWH; jednostkowy poziom kosztów własnych powoda – 14, 47 zł/MWh a nie 18, 13 zł/MWh; z kolei jednostkowy poziom marży powoda powinien wynosić 1zł/MWh a nie 12,96 zł/MWh. Ustalając uzasadniony poziom ceny zakupu energii elektrycznej Prezes uwzględnił średnią cenę energii jaka ukształtowała się po trzech kwartałach 2010 r. a nadto oczekiwany przez przedsiębiorstwa wzrostowy trend cen energii elektrycznej, mając na uwadze konieczność równoważenia interesów odbiorców i przedsiębiorstw. Z kolei uznając za uzasadniony koszt praw majątkowych Prezes URE miał na uwadze nie tylko poziom cen, jakie kształtują się na rynku transakcji sesyjnych na Towarowej Giełdzie Energii, lecz również ceny z tzw. transakcji pozasesyjnych. W koszcie tym został również uwzględniony prognozowany poziom opłaty zastępczej i możliwość uzyskania zwrotu przez przedsiębiorstwo akcyzy od energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach energii. Ustalając natomiast jednostkowy poziom kosztów własnych Prezes URE dokonał analizy porównawczej kosztów tego rodzaju przedstawionych przez przedsiębiorstwa energetyczne we wnioskach o zatwierdzenie taryfy na 2008 r. Odnosząc się do wysokości marży przyjętej przez powoda Prezes URE podniósł, że wysokość ta nie znajduje uzasadnienia w świetle przyjęcia jednakowych zasad dla wszystkich spółek obrotu. (k. 3 – 5)

Od tej decyzji powód odwołał się do Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

1.  naruszenie prawa materialnego:

a)  art. 47 ust. 1 i 2 ustawy Prawa energetycznego w związku z art. 49 ust 1 tej ustawy oraz w związku z wydanym w dniu 28 czerwca 2001 r. stanowiskiem Prezesa URE w sprawie zwolnienia przedsiębiorców energetycznych zajmujących się wytwarzaniem i obrotem energią elektryczną z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia zwanych dalej stanowiskiem, poprzez ich błędną wykładnię skutkującą niezastosowaniem stanowiska co doprowadziło do przeprowadzenia wobec powódki postępowania w sprawie zatwierdzenia taryfy dla obrotu energią elektryczną, pomimo, iż pozwany zwolnił już wcześniej przedsiębiorstwa obrotu, w tym powódkę, z tego obowiązku w drodze Stanowiska. W konsekwencji Prezes URE zamiast umorzyć postępowanie administracyjne w oparciu o art. 105 k.p.a. wydał decyzję odmawiającą zatwierdzenia przedłożonej mu taryfy,

b)  art. 47 ust. 1 i 2 ww. ustawy w zw. z art. 49 ust. 3 ustawy z uwagi na błędne zastosowanie decyzji pozwanego z dnia 19 marca 2010 r. nr (...) opatrzonej rygorem natychmiastowej wykonalności, która cofnęła powodowi udzielone Stanowiskiem zwolnienie z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia w stosunku do grupy odbiorców, której powód nie posiada;

c)  art. 47 ust. 1 i 2, art. 49 ust. 1 i 3 ustawy w zw. z art. 105 k.p.a. poprzez jego błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie prowadzące do tego, iż pomimo okoliczności wskazanych w pkt. a i b powyżej pozwany wydał decyzję odmawiającą zatwierdzenia tej taryfy, zamiast umorzyć postępowanie jako bezprzedmiotowe, ponieważ nie istniała podstawa prawna do wszczęcia postępowania w sprawie zatwierdzenia taryfy, gdyż powód został zwolniony z obowiązku taryfowego Stanowiskiem, a obowiązek przedkładania taryf do zatwierdzenia został przywrócony decyzją cofającą w stosunku do grupy odbiorców, której powód nie posiadał, nie posiada i posiadać nie będzie, więc nie zachodzi konieczność zatwierdzenia dla tych odbiorców taryfy;

d)  art. 45 ust. 1 pkt 1 i 3 w związku z art. 47 ust. 2 Prawa energetycznego oraz w związku z § 10 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 2 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczęń w obrocie energią elektryczną (Dz.U. Nr 128, poz. 895 z późn. zm.-zwanego dalej „Rozporządzeniem taryfowym”). Poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie prowadzące do nieuwzględnienia przez pozwanego kosztów uzasadnionych działalności gospodarczej powoda w zakresie obrotu energią elektryczną, prowadzące w konsekwencji do odmowy zatwierdzenia przedstawionej przez powoda taryfy,

e)  § 5 ust. 4 Rozporządzenia taryfowego poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, czego skutkiem była bezzasadna odmowa zatwierdzenia taryfy powoda,

2.  naruszenie przepisów postępowania administracyjnego tj. art. 6,7,8,9,11,77,80, 104 § 2 i 107§ 3 k.p.a.

W związku z powyższym Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania administracyjnego jako bezprzedmiotowego, a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku o zmianę decyzji i zatwierdzenie taryfy zgodnie z wnioskiem powoda, a w razie nieuwzględnienia tego wniosku domagała się uchylenia decyzji i przekazania jej pozwanemu do ponownego rozpoznania.

W każdym przypadku powód wnosił o zasądzenie kosztów procesu i dopuszczenie dowodów z opinii biegłego sądowego w zakresie zasad funkcjonowania rynku energii elektrycznej, zakupu energii elektrycznej oraz zasad kalkulacji taryf dla energii elektrycznej, z zeznań świadków M. K., B. K. i B. W. oraz z przesłuchania strony pozwanej na okoliczności:

1. poziomu kształtowania się cen energii elektrycznej i praw majątkowych zawartych w świadectwach pochodzenia energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii elektrycznej oraz źródeł pracujących w wysokosprawnym skojarzeniu na rynku energii elektrycznej w Polsce w roku 2010 i 2011 oraz zasadności przyjętego w kalkulacji taryfy poziomu marży i kosztów własnych powoda,

2. przedstawienia zasad funkcjonowania rynku energii elektrycznej w Polsce, w szczególności zasad należytej staranności przy zakupie przez przedsiębiorstwa obrotu energii elektrycznej na potrzeby odbiorców końcowych na rynku,

3. dochowania przez powoda i (...) Sp. z o.o. należytej staranności przy zakupie energii elektrycznej i praw majątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych oraz źródeł produkujących w wysokosprawnym skojarzeniu,

4. prawidłowości skalkulowania taryfy przez powoda

W uzasadnieniu podniósł m. in., że po jego stronie brak jest obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia przez pozwanego. Zdaniem powoda, nadal obowiązuje Stanowisko z dnia 28 czerwca 2001 r. r. na podstawie którego zwolniono przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się wytwarzaniem i obrotem energią elektryczną z obowiązku przedkładania taryf. Stanowisko to zostało potwierdzone poprzez wydanie przez pozwanego decyzji z dnia 11 czerwca 2007 r., którą umorzono postępowanie administracyjne w sprawie zatwierdzenia taryfy. Wskazał również, że taryfa został prawidło skalkulowana i nawet po przyjęciu, iż obowiązek jej przedłożenia do zatwierdzenia nie istniał, to brak było podstaw do wydania decyzji odmownej. (k. 6 – 49).

W odpowiedzi Prezes URE domagał się oddalenia odwołania. W uzasadnieniu podniósł m. in., że stanowisko powoda w przedmiocie Stanowiska zwalniającego go z obowiązku przedłożenia taryfy do zatwierdzenia nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zwolnienie to zostało cofnięte wskutek wydania decyzji z dnia 19 marca 2010 r., której nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Odnosząc się do decyzji odmawiającej zatwierdzenia taryfy Prezes URE podniósł, iż przedłożona do zatwierdzenia taryfa jest sprzeczna z obowiązującymi przepisami prawa albowiem zawiera niedopuszczalne opłaty miesięczne za obsługę rozliczenia handlowego. (k. 525 – 530)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 października 1999 r. powód – wówczas działający pod firmą (...) sp. z o.o. - uzyskał koncesję na obrót energią elektryczną. W dniu 24 września 2003 r. firma powoda uległa zmianie na (...) sp. z o.o., zaś w dniu 21 grudnia 2005 r. firma powoda zmieniła się na (...) sp. z o.o. Od dnia 2 kwietnia 2012 r. powód działa pod firmą (...) sp. z o.o.

Dowód: decyzja Prezesa URE z dnia 19 października 1999 r. (k. 198 – 204)

odpis (...) sp. z o.o. (k. 560 – 565)

W dniu 28 czerwca 2001 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał (...), mocą którego z dniem 1 lipca 2001 r. zwolnił przedsiębiorstwa posiadające koncesję na wytwarzanie lub obrót energią elektryczną z obowiązku przedkładania do zatwierdzania taryf dla energii elektrycznej.

Dowód: Stanowisko Prezesa Urzędu Regulacji z dnia 29 czerwca 2001 r. (k. 50)

W dniu 11 czerwca 2007 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał decyzję o numerze (...) mocą której umorzył postępowanie administracyjne w sprawie zatwierdzenia taryfy dla energii elektrycznej powoda. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż powód jest zwolniony z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia, wobec czego prowadzenie postępowania jest bezprzedmiotowe.

Dowód: decyzja nr (...) z dnia 11 czerwca 2011 r. (k. 51 – 52)

W dniu 31 października 2007 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał komunikat, w którym potwierdził, że z obowiązku przedkładania do zatwierdzenia taryf dla energii elektrycznej zwolnione zostaną wszystkie przedsiębiorstwa energetyczne posiadające koncesję na obrót energią elektryczną, w tym także te, które posiadają jednocześnie koncesję na dystrybucję energii elektrycznej.

Dowód: komunikat Prezes URE (k. 53 – 54)

W dniu 2 listopada 2007 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał decyzję o numerze (...) mocą której zwolnił powodowe przedsiębiorstwo z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia.

Dowód: decyzja Prezesa URE nr (...) z dnia 2 listopada 2007 r. (k. 225 – 229)

W dniu 19 marca 2010 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał decyzję o numerze (...)w przedmiocie cofnięcia z urzędu - w części odnoszącej do odbiorców grupy taryfowej (...), określonej w ostatnio stosowanej przez powoda, zwolnienie z obowiązku przedkładania do zatwierdzenia taryf dla energii elektrycznej udzielone powodowi ww. Stanowiskiem z dnia 28 czerwca 2001 r. Decyzji został nadany rygor natychmiastowej wykonalności.

Dowód: decyzja Prezesa URE nr (...) z dnia 19 marca 2010 r. (k. 137 – 158)

Od decyzji tej powód złożył odwołanie na skutek którego wyrokiem z dnia 9 grudnia 2011 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt XVII AmE 86/10 Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uchylił decyzję. Apelacja złożona od tego wyroku została oddalona przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w dniu 20 września 2012 r.

Dowód: okoliczność niewymagająca dowodu – art. 228 k.p.c.

W dniu 18 października 2010 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki wpłynął wniosek powoda o zatwierdzenie taryfy na obrót energią elektryczną dla odbiorców grup taryfowych (...), którym świadczy on usługę kompleksową (sprzedawcy z urzędu).

Dowód: wniosek o zatwierdzenie taryfy dla energii elektrycznej wraz z załącznikiem (k. 4 – 14 akt administracyjnych)

Po wezwaniu przez Prezesa URE, powód dokonał ostatecznej kalkulacji ww. taryfy, w efekcie czego przyjął: łączną cenę zakupu energii elektrycznej na potrzeby grup taryfowych (...) w wysokości 206, 32 zł/MWh, jednostkowy koszt zakupu prawa majątkowych z odnawialnych źródeł energii elektrycznej w wysokości 275, 99 zł/MWh, jednostkowy poziom kosztów własnych w wysokości 18,13 zł/MWh oraz jednostkowy poziom marży w wysokości 12,96 zł/MWh. Jednocześnie powód wskazał, iż nie uważa, aby ciążył na nim prawny obowiązek przedkładania taryf do zatwierdzenia.

Dowód: pismo powoda (k. 36 – 37 akt administracyjnych)

wniosek o zatwierdzenie taryfy dla energii elektrycznej wraz z załącznikiem (k. 38 – 45 akt administracyjnych)

Prezes URE uznał, że powód nie miał prawa zamieszczać w taryfie stawek opłat nie określonych w powołanym rozporządzeniu, albowiem wskazane tamże stawki taryfy zostały wyliczone enumeratywnie i nie ma wśród nich stawek opłat dodatkowych.
Jednocześnie Prezes URE wskazał, że w swojej taryfie powód, oprócz cen energii elektrycznej, skalkulował opłat za realizację dodatkowego cyklu handlowego. W związku z tym Prezes URE odmówił zatwierdzenia przedłożonej taryfy.

Dowód: decyzja Prezesa URE (...) z dnia 11 lutego 2011 r. (k. 3 – 5)

Ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia.

Sąd oddalił wnioski powoda: o przesłuchanie świadków oraz dopuszczenie dowodu z opinii biegłego albowiem okoliczności, które miałyby zostać ustalone na podstawie tych dowodów nie miały wpływu na rozstrzygnięcie w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 47 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne przedsiębiorstwa energetyczne posiadające koncesje ustalają taryfy dla paliw gazowych i energii, które podlegają zatwierdzeniu przez Prezesa URE, oraz proponują okres ich obowiązywania. Przedsiębiorstwa energetyczne posiadające koncesje przedkładają Prezesowi URE taryfy z własnej inicjatywy lub na żądanie Prezesa URE. Natomiast w myśl art. 49 ust 1 ustawy, prezes URE może zwolnić przedsiębiorstwo energetyczne z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia, jeżeli stwierdzi, że działa ono w warunkach konkurencji, albo cofnąć udzielone zwolnienie w przypadku ustania warunków uzasadniających zwolnienie.

Kwestią kluczową dla rozstrzygnięcia sporu było pytanie, czy w niniejszej sprawie powód był zwolniony z obowiązku przedkładania taryf dla odbiorców grupy G do zatwierdzenia. Pozytywna odpowiedź na to pytanie eliminowała konieczność badania merytorycznych zarzutów powoda i zasadności kalkulacji cen ujętych w taryfie powoda.

W ocenie Sądu Okręgowego okoliczności ustalone w sprawie nakazują przyjąć, iż powód był w dacie składana wniosku zwolniony z obowiązku przedłożenia taryfy do zatwierdzenia.

Prezes URE zwolnił przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się wytwarzaniem lub obrotem energią elektryczną z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia mocą opublikowanego w Biuletynie URE Stanowiska z dnia 28 czerwca 2001 r. W ocenie Sądu Stanowisko to jest prawnie skutecznym, wywołującym skutki prawne, konstytutywnym aktem centralnego organu administracji rządowej. W treści Stanowiska wprost wskazano, że z dniem 1 lipca 2001 r. zwalnia się przedsiębiorstwa posiadające koncesję na wytwarzanie lub obrót energią elektryczną z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia. Sąd podziela pogląd strony powodowej zgodnie z którym omawiane Stanowisko należy rozpatrywać jako akt organu regulacyjnego, który – analizując przesłanki konkurencyjności rynku energii elektrycznej, o których mowa w art. 49 ust. 3 Prawa energetycznego – postanowił, że przedsiębiorstwa obrotu energią elektryczną działają na rynku konkurencyjnym, znosząc w ten sposób regulację w postaci obowiązku przedkładania taryfy. Słusznie przy tym w odwołaniu podniesiono, iż słowo „decyzja” wyrażone w art. 49 ust. 3 Prawa energetycznego nie oznacza decyzji w rozumieniu art. 104 k.p.a. a jedynie „rozpatrzenie” bądź „rozstrzygnięcie”. Skoro w definicji „regulacji” mieszczą się wszystkie działania podejmowane przez organ regulacyjny, to Prezes URE mógł znieść regulację i dokonać uwolnienia rynku energii elektrycznej wszelkimi możliwymi działaniami, w tym rzeczonym Stanowiskiem.

Stanowisko Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 28 czerwca 2001 r. znajduje potwierdzenie w jego kolejnych rozstrzygnięciach skierowanych do powoda. W szczególności dniu 11 czerwca 2007 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał decyzję o numerze (...) mocą której umorzył postępowanie administracyjne w sprawie zatwierdzenia taryfy dla energii elektrycznej powoda. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż powód jest zwolniony z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia, wobec czego prowadzenie postępowania jest bezprzedmiotowe. Z kolei w dniu 2 listopada 2007 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał decyzję o numerze(...) mocą której zwolnił powodowe przedsiębiorstwo z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia.

Ponadto zamiary Prezesa URE co do stosowania przez niego polityki zwolnienia posiadaczy koncesji z powyższego obowiązku ilustruje Komunikat wydany w tej sprawie w dniu 31 października 2007 r. W Komunikacie tym poinformowano, że z obowiązku przedkładania do zatwierdzania taryf zwolnione zostaną wszystkie przedsiębiorstwa energetyczne posiadające koncesję na obrót energią elektryczną, w tym także te, które posiadają jednocześnie koncesję na dystrybucję energii elektrycznej. Decyzje indywidualne miały zostać z urzędu przekazane za pośrednictwem poczty wszystkim przedsiębiorstwom energetycznym działającym na rynku energii elektrycznej w warunkach konkurencji.

Powołana wyżej decyzja Prezesa URE z dnia 2 listopada 2007 r. stanowi niewątpliwie realizację zapowiedzi obwieszczonej w Komunikacie.

Dodać należy, że stanowisko w kwestii zwolnienia powoda z obowiązku przedkładania taryf znajduje oparcie również w orzecznictwie sądów polskich. W wyroku z dnia 5 stycznia 2011 r. (III SK 34/10) – wydanym w analogicznym stanie faktycznym i prawnym – Sąd Najwyższy wprost stwierdził, iż na mocy Stanowiska Prezesa URE z dnia 28 czerwca 2001 r. powodowa spółka nie była obowiązana do przedkładania do zatwierdzenia taryf dla swoich odbiorców, także po przejęciu z dniem 1 lipca 2007 r. działalności w zakresie obrotu energią (...) S.A. Podobnie w wyroku z dnia 20 stycznia 2011 r. (III SK 20/10) Sąd Najwyższy wskazał, iż w rezultacie poczynionych ustaleń i oceny „należy stwierdzić, że na mocy Stanowiska Prezes URE z dnia 28 czerwca 2001 r. powodowa spółka nie była obowiązana do przedkładania do zatwierdzenia taryf dla swoich odbiorców, po dniu 1 lipca 2007 r.”.

Tezy orzeczeń Sądu Najwyższego Sąd Okręgowy podziela w całości i przyjmuje za własne.

W toku postępowania pozwany Prezes URE kwestionował powyższe stanowisko podnosząc, że powodowi skutecznie cofnięto zwolnienie w drodze decyzji z dnia 19 marca 2010 r. o numerze (...)

Zarzut pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie. Jak ustalono w toku postępowania, decyzja cofająca zwolnienie została uchylona mocą wyroku Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 9 grudnia 2011 r. (XVII AmE 86/10). Wyrok ten jest prawomocny. Oznacza to, że obecnie nie istnieje w obrocie akt prawny, który podważałby skutki prawne wielokrotnie powoływanego Stanowiska Prezesa URE oraz wydanych na jego gruncie decyzji administracyjnych.

Zatem w dacie składania wniosku obowiązywało zwolnienie z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdzenia, co przesądza o zasadności odwołania, niezależnie od zarzutów dotyczących kalkulacji cen energii ujętych w taryfie. Z uwagi na przyjęcie w niniejszej sprawie braku po stronie powodowej obowiązku przedkładania taryfy objętej zaskarżoną decyzją do zatwierdzenia Prezesowi URE, nie ma potrzeby, zdaniem Sądu, dokonywania merytorycznej oceny tych zarzutów, choć zauważyć należy, że fakt zamieszczenia w niej opłat dodatkowych był sprzeczny z § 5 ust. 4 rozporządzenia taryfowego, w którym wśród enumeratywnie wyliczanych pozycji cenotwórczych, jakie należy zawrzeć w taryfie pochodzącej od przedsiębiorcy energetycznego prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną, nie ma opłat dodatkowych. Gdyby więc powód miał obowiązek zgłoszenia taryfy do zatwierdzenia wydana w sprawie decyzja administracyjna Prezesa URE odmawiająca zatwierdzenia taryfy byłaby zasadna.

W tym stanie rzeczy Sąd działając na podstawie art. 479 indeks 53 § 2 k.p.c. uchylił zaskarżoną decyzję.

O kosztach postępowania orzeczono 98 k.p.c. w zw. § 14 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.) zasądzając na rzecz powoda od pozwanego, który przegrał proces w całości, kwotę 477 zł. Na kwotę tę złożyły się: opłata od odwołania w kwocie 100 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 360 zł oraz opłata skarbowa w kwocie 17 zł.

SSO Ewa Malinowska