Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie-Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Protokolant: sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2013 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

z udziałem zainteresowanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

o zawarcie umowy o przyłączenie do sieci

na skutek odwołania (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością siedzibą w P. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, z dnia 29 stycznia 2010 r., nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 525 zł (pięćset dwadzieścia pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 625 zł (sześćset dwadzieścia pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym 525 zł (pięćset dwadzieścia pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  nakazuje pobrać od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem opłaty od apelacji od której pozwany był zwolniony.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Sygn. akt XVII AmE 82/12

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2010 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (URE) wydał decyzję znak (...) w której, w następstwie rozpatrzenia wniosku przedsiębiorcy (...) Sp. z o.o. w W. o rozstrzygnięcie w trybie art. 8 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne sporu z (...) Sp. z.o.o. z siedzibą w P. dotyczącego ustalenia treści umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej Farmy Wiatrowej S. orzekł zawarcie pomiędzy (...) a (...) umowy o przyłączenie Farmy Wiatrowej S. do sieci elektroenergetycznej (...).

W uzasadnieniu decyzji Prezes URE wskazał, że pomiędzy (...), a przedsiębiorstwem energetycznym (...) zaistniał spór dotyczący odmowy przyłączenia do sieci przedsiębiorstwa energetycznego farmy wiatrowej S. o mocy 24 MW, a w konsekwencji spór co do ustalenia przez Prezesa URE treści umowy przyłączenia do sieci przedmiotowej farmy, o ile stwierdzone zostanie zaistnienie technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia. Przedmiotowy spór wynikł z powodu zakwestionowania przez zainteresowanego zapisów przedłożonej wraz z warunkami przyłączenia umowy, a następnie przedsiębiorstwo energetyczne zakwestionowało istnienie warunków technicznych dla przyłączenia farmy wiatrowej do sieci elektroenergetycznej. Prezes URE uznał, że wbrew twierdzeniom powoda istnieje techniczna możliwość przyłączenia farmy wiatrowej do sieci elektroenergetycznej, której powód jest operatorem, na co wskazuje w szczególności fakt, że w dniu 29 stycznia 2008 r. przedsiębiorstwo energetyczne wydało warunki przyłączenia nr RR (...) dla będącej uczestnikiem postępowania farmy wiatrowej, w których wskazano, że przyłączenie do sieci jest uwarunkowane zrealizowaniem wskazanego w nich zakresu robót. W ocenie Prezesa URE wydanie takiego dokumentu potwierdza istnienie warunków technicznych przyłączenia. Ponadto uchwała Rady Gminy S. z dnia 29 maja 2009 r. Nr (...) w sprawie miejscowego planu zagospodarowania Gminy S. w obrębach geodezyjnych S. i Ż., przewiduje na przedmiotowym terenie lokalizację elektrowni wiatrowych o łącznej mocy nie przekraczającej 49 MW wraz z towarzyszącą infrastrukturą techniczną. Zainteresowany przedsiębiorca przedstawił w toku postępowania administracyjnego także tytuł prawny (umowy dzierżawy) do dysponowania nieruchomościami, z wykorzystaniem których ma zamiar wytwarzać energię elektryczną. Wobec powyższego Prezes URE stwierdził, że zachodzą przesłanki wskazane przez ustawodawcę w art. 7 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne a więc na przedsiębiorstwie energetycznym ciąży obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci. Prezes URE podniósł, że w przypadku, gdy podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej spełnia warunki przyłączenia do sieci i istnieją warunki techniczne i ekonomiczne przyłączenia do sieci, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne, wówczas koszty związane z przebudową sieci elektroenergetycznej ponosi podmiot, do którego sieci zostaje dokonane przyłączenie danego podmiotu. Nie należy bowiem, utożsamiać pojęć przyłączenia do sieci i rozbudowy sieci. Opłata za przyłączenie powinna być ustalana na podstawie rzeczywistych nakładów poniesionych na realizację przyłączenia, rozumianych jako nakłady poniesione na budowę odcinków sieci służących tylko do przyłączenia danego podmiotu - bez uwzględniania nakładów na rozbudowę sieci przedsiębiorstwa energetycznego.

Prezes URE wskazał w uzasadnieniu decyzji, że orzekając zawarcie umowy opierał się o pierwszy projekt umowy przedstawiony wraz z warunkami przyłączenia przez przedsiębiorstwo energetyczne z uwzględnieniem później przedstawionych stanowisk stron postępowania administracyjnego. Przede wszystkim Prezes wykreślił postanowienie o gwarancji bankowej, uznając, że strony nie doszły do porozumienia w tej kwestii, a przedstawione przez przedsiębiorstwo energetyczne zapisy o ustanowieniu bezterminowej gwarancji bankowej w wysokości 180 milionów złotych są niekorzystne dla przedsiębiorcy (...), szczególnie w sytuacji przyjęcia, że opłata przyłączeniowa do której uiszczenia będzie zobowiązany, jest naliczona w odniesieniu do tzw. wąskiego zakresu przyłącza. Prezes w umowie dokonał rozdzielenia prac prowadzonych przez przedsiębiorstwo energetyczne związane z modernizacją i rozbudową sieci, wyodrębniając prace związane wyłącznie z przyłączeniem farmy wiatrowej S. do sieci elektroenergetycznej. Opłatę przyłączeniową określono na kwotę 1 000 000,00 zł ( 1 220 000,00 zł brutto). W opłacie za przyłączenie uwzględniono 50% nakładów zawiązanych bezpośrednio i wyłącznie z przyłączeniem Farmy Wiatrowej S.. Nie uwzględniono natomiast nakładów na rozbudowę sieci elektroenergetycznej określonych w warunkach przyłączenia, przy czym sieć ta jest przewidziana w planie rozwoju przedsiębiorstwa energetycznego na lata 2008-2011. Związane z tymi pracami nakłady, zostały przewidziane w taryfie przedsiębiorstwa energetycznego.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył (...) Sp. z o.o. w P. – zaskarżając decyzje w całości. Powód podniósł następujące zarzuty:

-

naruszenie art. 10 §1 kpa poprzez wydanie decyzji przed upływem wyznaczonego przez organ stronie terminu do zapoznania się z zebranymi dowodami oraz wypowiedzenia się

-

naruszenie art. 7 ust. 1 Prawa energetycznej, poprzez błędna jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, że wynikający z tego przepisu publicznoprawny obowiązek zawierania umowy o przyłączenie, dotyczy również przyłączania innych przedsiębiorstw energetycznych - wytwórców, oraz w konsekwencji naruszenie art. 8 ust. 1 Prawa energetycznego w zw. z art. 23 ust. 2 pkt 12 prawa energetycznego oraz w zw. z art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego, poprzez błędna jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że Prezes URE ma kompetencję do orzeczenia w niniejszej sprawie zawarcia umowy,

-

naruszenie art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 75 § 1 k.p.a. w zw. z art. 30 ust. 1 Prawa energetycznego, poprzez ich niezastosowanie, polegające na nieprzeprowadzeniu postępowania dowodowego na okoliczność: 1. istnienia technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia, 2. Posiadania przez zainteresowanego tytułu prawnego do korzystania z obiektu przyłączanego oraz istnienia lego obiektu, oraz 3. spełnienia przez zainteresowanego warunków przyłączenia do sieci i odbioru,

-

naruszenie art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego oraz art. 7 ust. 3 Prawa energetycznego poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na bezpodstawnym orzeczeniu zawarcia umowy o przyłączenie w sytuacji, w której w toku postępowania administracyjnego nie ustalono spełnienia przesłanek powstania publicznoprawnego obowiązku zawarcia umowy o przyłączenie, o których mowa w art. 7 ust. 1 oraz art. 7 ust. 3 Prawa energetycznego, tj. istnienia technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia, spełnienia przez zainteresowanego warunków przyłączenia do sieci i odbioru, istnienia obiektu przyłączanego oraz posiadania przez zainteresowanego praw do korzystania z obiektu,

-

naruszenie art. 7 ust. 2 Prawa energetycznego poprzez jego niezastosowanie, polegające na orzeczeniu zawarcia umowy o przyłączenie nie zawierającej elementów przedmiotowo istotnych,

-

naruszenie art. 487 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie polegające na orzeczeniu o zawarciu umowy o przyłączenie o treści niezgodnej z zasadą ekwiwalentności oraz nieregulującej w sposób pełny stosunku prawnego, mającego łączyć (...) oraz zainteresowanego; (...) zarzuca, że zaskarżoną Decyzją Prezes URE orzekł zawarcie umowy o przyłączenie, w której główne obciążenia oraz ryzyka leżą po stronie (...),

-

orzeczenie zawarcia umowy o treści, zgodnie z którą wykonanie tej umowy skutkować będzie naruszeniem przez (...) warunków wykonywania działalności koncesjonowanej w zakresie dystrybucji energii elektrycznej (art. 3 pkt 5 Prawa energetycznego i art. 3 pkt 23 Prawa energetycznego), naruszeniem zakazu subsydiowania skrośnego (art. 44 ust. 1 Prawa energetycznego i art. 3 pkt 32 Prawa energetycznego) oraz naruszeniem obowiązku równego traktowania odbiorców (art. 3 pkt 21 Prawa energetycznego, 9d ust. 4 Prawa energetycznego i art. 45 ust. 1 pkt 1 Prawa energetycznego),

-

naruszenie art. 387 § 1 k.c., poprzez jego niezastosowanie, polegające na orzeczeniu zawarcia umowy o przyłączenie, pomimo stwierdzenia przez Prezesa URE. że obiekt przyłączany (odnawialne źródło energii) nie istnieje, a sieć dystrybucyjna nie jest w stanie dokonywać odbioru energii wytwarzanej przez Zainteresowanego,

-

naruszenie art. 7 ust. 3 Prawa energetycznego poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji, gdy w świetle stanu faktycznego ustalonego przez Prezesa URE zainteresowany nie ma tytułu prawnego do korzystania z obiektu (farmy wiatrowej), która miała być przyłączana do sieci, szczególnie wobec faktu, że obiekt ten nie istnieje,

-

naruszenie art. 7 ust. 5 Dyrektywy 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 w sprawie wspierania produkcji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych poprzez jego niezastosowanie, polegające na orzeczeniu zawarcia umowy, bez uwzględnienia interesów innych zainteresowanych przyłączeniem, w sytuacji, gdy z okoliczności sprawy wynika, że przyłączenie zainteresowanego może pozbawić możliwości przyłączenia innych podmiotów, w szczególności wobec braku wskazania, jakimi kryteriami kierował się organ przy wydawaniu decyzji oraz czy kryteria te spełniają wymogi wynikające z art. 7 ust. 5 Dyrektywy,

-

naruszenie art. 45 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1 ust. 2 Prawa energetycznego oraz w zw. z art. 9d ust. 4 Prawa energetycznego poprzez jego niezastosowanie, polegające na orzeczeniu zawarcia umowy o przyłączenie, której wykonanie (polegające na obowiązku wykonania przez (...) licznych czynności w wyłącznym interesie zainteresowanego) skutkować będzie uniemożliwieniem realizacji innych inwestycji i rozbudów na potrzeby odbiorców oraz innych wytwórców oraz obciążeniem tychże kosztami realizacji inwestycji,

-

naruszenie art. 3 oraz art. 23 ust. 1 Rozporządzenia Komisji Europejskiej z dnia 6 sierpnia 2008 r. nr 800/2008 uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i art. 88 Traktatu , poprzez orzeczenie zawarcia umowy, skutkujące udzieleniem indywidualnej pomocy publicznej, bez uwzględnienia kryteriów udzielania tej pomocy,

-

naruszenie art. 7 ust. 8 pkt 3 Prawa energetycznego poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na utożsamieniu pojęcia „przyłącza" z pojęciem „przyłączenia" i w konsekwencji przyjęciu, że za przyłączenie do sieci dystrybucyjnej odnawialnych źródeł energii pobiera się opłatę w wysokości połowy rzeczywistych nakładów poniesionych na budowę przyłącza,

-

naruszenie art. 32 ust. 1 pkt 3 Prawa energetycznego, poprzez jego niezastosowanie, polegające na orzeczeniu zawarcia umowy o przyłączenie, która nakłada na (...) obowiązek wykonywania czynności należących do operatora systemu przesyłowego, mimo. że posiadana przez (...) koncesja obejmuje jedynie wykonywanie działalności dystrybucyjnej,

-

naruszenie art. 7 Konstytucji i art. 6 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie - obrazę obowiązku działania na podstawie przepisów prawa i w granicach prawa.

Wobec powyższych zarzutów powód wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

Wyrokiem z dnia 17 października 2011r Sąd Okręgowy Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uchylił zaskarżoną decyzję i orzekł o kosztach postępowania. Sąd ten uznał, że po stronie przedsiębiorstwa energetycznego nie istnieje obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z tej racji, że nie istnieje jeszcze obiekt, w szczególności nie istnieją urządzenia techniczne mające ulec przyłączeniu. Ten brak zdaniem Sądu Okręgowego należało ocenić jako brak warunków technicznych takiego przyłączenia. Sąd uznał, że zamiar wybudowania obiektów mających być przyłączonymi do sieci elektroenergetycznej uzasadnia jedynie ubieganie się o wydanie warunków technicznych przyszłego przyłączenia, nie zaś do zawarcia umowy o przyłączenie.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł zainteresowany oraz pozwany, którzy zaskarżyli wyrok w całości.

Po rozpoznaniu apelacji Sąd Apelacyjny w Warszawie uchylił wyrok Sądu Okręgowego w całości i sprawę przekazał temu Sądowi do ponownego rozpoznania z powodu nierozpoznania istoty sprawy, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny uznał stanowisko Sądu Okręgowego o konieczności istnienia obiektu przyłączanego jako warunku zawarcia umowy o przyłączenie za błędne. Wskazał, że z przepisów ustawy prawo energetyczne nie wynika wymóg istnienia obiektu przyłączanego a w szczególności także, ze brak obiektu przyłączanego nie może być rozumiany jako niespełnienie warunków technicznych do przyłączenia, o jakich mowa w art. 7 ust 1 pr.en. Konstatując Sąd stwierdził, że możliwe jest zawarcie umowy o przyłączenie do sieci przy fizycznym braku obiektu.

Sąd Apelacyjny poczynił również szereg uwag natury prawnej, które Sąd Okręgowy winien wziąć pod uwagę przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

W szczególności Sąd Apelacyjny uznał, że obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci, o jakim mowa w art. 7 ust 1 pr.en., dotyczy wszystkich podmiotów ubiegających się o przyłączenie do sieci, a więc zarówno odbiorców jak i wytwórców tej energii.

Przedmiotem wytycznych Sądu Apelacyjnego była też ocena prawna wydawanych wraz z projektem umowy warunków przyłączenia. Sąd ten uznał, że o ile przedsiębiorstwo energetyczne wydało zainteresowanemu warunki przyłączenia wraz z projektem umowy o przyłączenie, to uznało jednocześnie (potwierdziło), że istnieją zarówno techniczne jak i ekonomiczne warunki przyłączenia a więc przesłanki określone w art. 7 ust 1 pr.en. pozwalające na zawarcie umowy. Zdaniem Sądu takie warunki stanowią zaproszenie do złożenia przedsiębiorstwu energetycznemu oświadczenia woli przez podmiot ubiegający się o przyłączenie, które powoduje po stronie przedsiębiorstwa energetycznego obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci o treści zgodnej z tymi warunkami technicznymi na warunkach przewidzianych w projekcie umowy przyłączeniowej, załączonej do wydanych warunków przyłączenia. Zatem kwestionowanie przez przedsiębiorstwo energetyczne istnienia warunków technicznych i ekonomicznych nie znajduje żadnego uzasadnienia prawnego.

Sąd Apelacyjny odnosząc się do zarzutu przedsiębiorstwa energetycznego, że brak jest po stronie ubiegającego się o przyłączenie tytułu prawnego do korzystania z obiektu, wskazał, że tytuł prawny do obiektu oznacza tytuł do nieruchomości, na której powstaną instalacje i urządzenia podmiotu przyłączanego. Zatem przedłożone przez zainteresowanego umowy dzierżawy nieruchomości na których mają powstać urządzenia, instalacje i obiekty zainteresowanego są tymi dokumentami które potwierdzają tytuł prawny do korzystania z obiektu.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...). z o.o ubiegała się o zawarcie umowy a przyłączenie do należącej do przedsiębiorstwa energetycznego sieci elektroenergetycznej, obiektu Farmy Wiatrowej S.. W tym celu (...) Sp. z.o.o. złożyła 19 kwietnia 2006r do przedsiębiorstwa energetycznego wniosek o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej obiektu Farmy Wiatrowej (wniosek k.61 akt adm). Farma ta docelowo ma posiadać łączną moc zainstalowaną w wysokości 24 MW i ma być zlokalizowana w rejonie miejscowości S., obręb Ż., S.. W celu określenia wpływu przyłączenia Farmy Wiatrowej S. na pracę sieci elektroenergetycznej (...) S.A. została opracowana przez Politechnikę (...), w oparciu o dane przekazane przez przedsiębiorstwo energetyczne i w uzgodnieniu z (...) S.A. Ekspertyza (ekspertyza tom II akt adm). W oparciu o tę ekspertyzę przedsiębiorstwo energetyczne opracowało warunki techniczne przyłączenia dla przedmiotowej Farmy Wiatrowej S. (warunki przyłączenia k.255-259 akt adm). Wraz z wydanymi dnia 29 stycznia 2008r. warunkami przyłączenia, przedsiębiorstwo energetyczne przedstawiło wnioskodawczyni projekt umowy przyłączeniowej, która przewidywała opłatę za przyłączenie w wysokości szacowanej wstępnie na kwotę 92.030.000 zł plus VAT (projekt umowy o przyłączenie k.4-7 akt adm). Kwota ta obejmowała między innymi szacunkowe nakłady na przebudowę linii 110kV relacji „M. - S. D.-C.- K. - D. - D." oraz przebudowanie linii 110 kV relacji „P.-M.-B.' na linie z przewodami 240 mm ^{( 2 )}dostosowanymi do temperatury pracy 80 ^{( o)}C. Wobec tego, że (...) Sp. z o.o. w W. nie akceptowała zaproponowanej w projekcie umowy wysokości opłaty przyłączeniowej i zabezpieczeń finansowych, strony nie doszły do porozumienia w kwestii przyłączenia Farmy Wiatrowej S. a (...) Sp. z o.o. w W. zwróciła się do Prezesa URE z wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu w przedmiocie ustalenia treści umowy przyłączeniowej w trybie art. 8 ust.1 pr.en. w toku postępowania przed Prezesem URE (...) Sp. z o.o. w W. stała na stawisku, że koszty modernizacji lub rozbudowy linii należącej do (...) Sp. z.o.o. z siedzibą w P. nie mogą został zaliczone w całości do kosztów przyłączenia. Przedsiębiorstwo energetyczne z kolei stało na stanowisku, że brak jest podstaw do zmiany warunków proponowanej umowy, gdyż oplata przyłączeniowa winna być obliczona w oparciu rzeczywiste nakłady poniesione na realizację przyłączenia, rozumiane jako nakłady obejmujące wszelkie koszty, które zostały poniesione przez przedsiębiorstwo sieciowe, aby przyłączyć dany podmiot do sieci, w tym koszty rozbudowy i rnodernizacji sieci dystrybucyjnej, w zakresie niezbędnym dla odebrania całej wytworzonej energii z Farmy Wiatrowej S. (np. pisma z 11.09.2009 k.95 akt adm.)..

Plan rozwoju (...) Sp. z.o.o. z siedzibą w P. na lata 2008-2011 przewidywał nakłady na przebudowanie linii 110 kV relacji „M. - S. D.-C.- K. - D. - D." na linię z przewodami 240 mm ^{( 2)} dostosowanymi do temperatury pracy 80 stopni oraz przebudowanie linii 110 kV relacji „P.-M.-B.' na linie z przewodami 240 mm ^{( 2 )}dostosowanymi do temperatury pracy 80 ^{( o)}C. a także wybudowanie linii światłowodowej typu (...) podwieszonej na linii 110 kV od farmy wiatrowej do stacji elektroenergetycznej (...), w celu zapewnienia telekomunikacji oraz transmisji sygnałów telemechaniki, danych pomiarowych, (...) itp. z farmy wiatrowej do (...) Sp. z.o.o. z siedzibą w P.; przygotowanie miejsc przyłączenia dla poszczególnych farm w zakresie pól liniowych 110 kV w istniejących sieciach lub słupów rozgałęźnych w liniach WN” (okoliczność bezsporna, przyznana przez (...) Sp. z.o.o. z siedzibą w P. w piśmie z dnia 13.01.2019r, k.185 akt adm). Część z planowanych linii została wymieniona zgodnie z harmonogramem, natomiast część linii jest przebudowywana w aktualnie realizowanym planie rozwoju określonym do roku 2015r (oświadczenie pełnomocnika (...) złożone na rozprawie 6 grudnia 2012r k. 589).

W obrębie projektowanej farmy wiatrowej S. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony Uchwała Rady Gminy S. z 29 maja 2009r przewidywał lokalizację 14 wież elektrowni wiatrowych o mocy do 3,5 MW o łącznej mocy 49 MW oraz~ wskazywał ten teren jako obszar pod urządzenia elektroenergetyczne i lokalizację stacji elektroenergetycznej (uchwała Rady Gminyy w sprawie planu k.208-221).

(...) Sp. z o.o. w W. posiadała tytuł prawny do terenu na którym miała być zlokalizowana farma wiatrowa w oparciu o zawarte z właścicielami tych nieruchomości umowy dzierżawy (umowy dzierżawy k.104 -147). Powyższy stan faktyczny był w zasadzie bezsporny miedzy stronami i został ustalony przez Sąd w oparciu o powołane wyżej dokumenty, których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron a także Sąd nie znalazł podstaw do podważania ich mocy dowodowej.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu przedmiotowa Decyzja jest słuszna, a podnoszone przez powoda w odwołaniu zarzuty nie mogą skutkować jej zmianą bądź uchyleniem.

Bezzasadne okazały się podniesione przez powoda w odwołaniu zarzuty naruszenia prawa materialnego w zakresie art. 7 ust 1,2,3,8 pkt 3, art. 8 ust 1 ustawy Prawo energetyczne.

Przede wszystkim należy stwierdzić, iż w myśl art. 7 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci, na zasadzie równoprawnego traktowania, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania tych paliw lub energii, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru. Powołany wyżej przepis nakłada na przedsiębiorstwa energetyczne tzw. publicznoprawny obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci, gwarantując tym samym podmiotom ubiegającym się o przyłączenie do sieci prawo do uzyskania takiego przyłączenia (o ile spełnione są warunki określone w tym przepisie), a w konsekwencji możliwość zawarcia umowy, na podstawie której odbywać się będzie dostarczanie lub odbiór paliw lub energii. W świetle treści tego przepisu publicznoprawny obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci ciąży na przedsiębiorstwie energetycznym zajmującym się przesyłaniem lub dystrybucją paliw lub energii, zarówno wtedy, gdy z wnioskiem o wydanie warunków przyłączenia i zawarcie umowy o przyłączenie występuje odbiorca, a więc podmiot, który zamierza pobierać energię, jak i wtedy, gdy z wnioskiem takim występuje podmiot, który planuje prowadzić działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu energii elektrycznej i wprowadzaniu jej do systemu. Kwestia ta została szczegółowo zanalizowana przez Sąd Apelacyjny a Sąd w składzie niniejszym jako związany zgodnie z treścią art. 386 § 6 kpc oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji w całości je akceptuje. Dlatego zbędne stało się ponowne rozważanie tego zagadnienia.

W konsekwencji przyjęcia, że publicznoprawny obowiązek przyłączenie do sieci elektroenergetycznej odnosi się także do wytwórców energii, należało uznać, że Prezes URE miał kompetencję do orzeczenia w niniejszej sprawie zawarcia umowy.

Stosowanie do treści art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.) w sprawach spornych dotyczących odmowy zawarcia umowy o przyłączenie do sieci rozstrzyga Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na wniosek strony. W niniejszym przypadku wniosek w tym trybie złożył zainteresowany (...) Sp. z.o.o., zwracając się o ustalenie treści umowy o przyłączenie farmy wiatrowej S. do sieci dystrybucyjnej (...) Sp. z o.o. w związku z zaistniałym sporem pomiędzy przedsiębiorcami co do treści umowy. Zdaniem Sądu Prezes URE posiadał kompetencje do rozstrzygnięcia niniejszego sporu wobec nie dojścia stron do porozumienia w przedmiocie treści umowy i nie zawarcia umowy o przyłączenie do sieci między przedsiębiorcami. Artykuł 8 ust. 1 Prawa energetycznego umożliwia bowiem Prezesowi URE ukształtowanie w drodze decyzji administracyjnej warunków umowy jeszcze nie zawartej, „wobec nie dojścia stron tej umowy do porozumienia" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 października 2004r. sygn. III SK 56/04). Należy zatem uznać, że kompetencja Prezesa URE zawarta w art. 8 ust. 1 Prawa energetycznego dotyczy ukształtowania treści umowy w przypadku, gdy przedsiębiorstwo energetyczne kwestionuje istnienie obowiązku zawarcia umowy i na tej podstawie odmawia jej zawarcia, jak również w przypadku, gdy obowiązek zawarcia umowy nie jest kwestionowany, ale strony nie mogą uzgodnić treści przyszłej umowy. Tym samym Prezes URE był właściwy do rozpoznania niniejszej sprawy a wydana przez niego trybie art. 8 ust 1 pr.en. decyzja zastępuje oświadczenie woli obu stron w przedmiocie zawarcia umowy.

Podobnie w świetle wytycznych Sądu Apelacyjnego niezasadny okazał się zarzut powoda dotyczący nie posiadania przez ubiegającego się o przyłączenie tytułu prawnego do obiektu jak i zarzut nieistnienia obiektu – elektrowni, która ma zostać przyłączona do sieci dystrybucyjnej. Sąd Apelacyjny dokonując wykładni art. 7 ust 3 pr.en uznał, że dokumentem potwierdzającym tytuł prawny do korzystania z obiektu jest dokument potwierdzający tytuł prawny doo nieruchomości na której obiekt ma powstać w tym przypadku była to mowa dzierżawy nieruchomości. W kwestii istnienia obiektu Sąd Apelacyjny wyraził pogląd prawny, dokonując wykładni systemowej, że istnienie obiektu w chwili zawarcia umowy nie jest warunkiem niezbędnym do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci. Za taką interpretacją przemawia treść art. 7 ust 1 i art. 7 ust 3 pr. en, które nie zawierają wymogu fizycznego istnienia obiektu przyłączanego. Skoro więc w procesie przyłączanie farmy wiatrowej zawarcie umowy nie jest etapem kończącym proces inwestycyjny a jego etapem początkowym to nie istnieje wymóg wybudowania obiektu przed zawarciem umowy. Notabene umowa, której treść ustalił Preses URE zastrzega w §9 ust 1 prawo wypowiedzenia umowy w razie odmowy wydania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego lub w przypadku braku potwierdzenia przez podmiot przyłączany woli realizacji inwestycji.

Odnosząc się do meritum sporu, należy wskazać, że podstawowym warunkiem przyłączenia podmiotu do sieci jest, stosownie do treści art. 7 ust. 3a pr. en., istnienie technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia do sieci, Ocena, czy te warunki istnieją jest dokonywana przez przedsiębiorstwo po złożeniu przez podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci wniosku o określenie warunków przyłączenia. Zainteresowany w sprawie niniejszej złożył taki wniosek i otrzymał od powoda (...) Sp. z o.o. warunki przyłączenia, które stanowią potwierdzenie przez przedsiębiorcę energetycznego istnienia technicznych i ekonomicznych warunków do przyłączenia farmy wiatrowej.

Zwrócić uwagę należy, iż zgodnie z § 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 4 maja 2007r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroenergetycznego (Dz. U. Nr 93, poz. 623 ze zm.) przyłączenie podmiotu do sieci elektroenergetycznej następuje na podstawie umowy o przyłączenie, o której mowa w art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego, i po spełnieniu warunków przyłączenia. Zainteresowany w sprawie niniejszej otrzymał razem z warunkami przyłączenia projekt umowy o przyłączenie, który, jak już wyżej wskazano, sporny między stronami stał się przede wszystkim w aspekcie wysokości opłaty za przyłączenie, co pozostaje w związku z przyjętym przez Powoda sposobem jej obliczania tj 50% wszystkich nakładów poniesionych na sieć, niezbędnych do przyłączenia FW S. w kwocie 92.030.000 zł + VAT. Także z prowadzonej pomiędzy powodem a zainteresowanym korespondencji wynika, iż kwestią sporną pomiędzy stronami stojącą na drodze do zawarcia umowy o przyłączenie FW S. do sieci (...) Sp. z o.o. nie była natomiast okoliczność braku istnienia technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia. Braku istnienia takich warunków przeczy także treść projektu umowy o przyłączenie opracowanego przez (...) Sp. z o.o., który w § 7 określa szczegółowo obowiązki „przedsiębiorstwa sieciowego" tj. (...) Sp. z o.o., w tym wybór wykonawcy na wykonanie prac projektowych oraz budowlanych związanych z przyłączeniem Farmy Wiatrowej. Gdyby więc istotnie nie było technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia, tak szczegółowe i precyzyjne określenie przez powoda robót związanych z przyłączeniem FW S. do jego sieci nie znajdowałoby logicznego uzasadnienia, zwłaszcza w świetle zapisu §3 tejże umowy, który wskazuje, iż „umowa ta stanowi podstawę do rozpoczęcia realizacji prac projektowych i budowlano — montażowych oraz ich finansowania na zasadach określonych w niniejszej umowie".

Mając powyższe na uwadze, w świetle dokonanej przez Sąd Apelacyjny oceny prawnej wydanych warunków przyłączenia, którą to oceną Sąd Okręgowy jest związany należało uznać, że wydanie zainteresowanemu warunków przyłączenia wraz z projektem umowy stanowi potwierdzenie istnienia warunków technicznych i ekonomicznych przyłączenia FW S.. W związku z powyższym nie było zatem w ocenie Sądu podstaw do przeprowadzenia postępowania dowodowego na okoliczność istnienia technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia.

Odnosząc się do opłaty za przyłączenie, która stała się źródłem sporu stron umowy, to Sąd podziela stanowisko Prezesa URE dotyczące zakresu tej opłaty i podstaw do jej ustalania.

W tym zakresie należy wziąć pod uwagę przepis art. 7 ust. 8 pkt 3 ustawy Prawo energetyczne, zgodnie z którym za przyłączenie do sieci pobiera się opłatę ustaloną na podstawie następujących zasad: za przyłączenie źródeł współpracujących z siecią oraz sieci przedsiębiorstw energetycznych zajmujących się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii pobiera się opłatę ustaloną na podstawie rzeczywistych nakładów poniesionych na realizację przyłączenia, z wyłączeniem odnawialnych źródeł energii o mocy elektrycznej zainstalowanej nie wyższej niż 5 MW oraz jednostek kogeneracji o mocy elektrycznej zainstalowanej poniżej 1 MW, za których przyłączenie pobiera się połowę opłaty ustalonej na podstawie rzeczywistych nakładów. Na podstawie art. 3 ustawy z 4 marca 2005r. o zmianie ustawy- Prawo energetyczne oraz ustawy- Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. Poz. 552 ze zm.) do dnia 31 grudnia 2010 r. opłatę za przyłączenie, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy wymienionej w art. 1, w odniesieniu do przyłączenia do sieci elektroenergetycznej odnawialnych źródeł energii o mocy elektrycznej wyższej niż 5 MW, pobiera się w wysokości jednej drugiej obliczonej opłaty.

Przy czym trzeba się zgodzić ze stanowiskiem pozwanego, iż w przedmiotowej sprawie należy rozróżnić inwestycje prowadzone w celu bezpośredniego przyłączenia odnawialnego źródła energii (farmy wiatrowej) do sieci oraz inwestycje przeprowadzane w sieci Przedsiębiorstwa energetycznego w celu zapewnienia spójności działania systemów elektroenergetycznych i skoordynowania ich rozwoju. W przypadku bowiem, gdy podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru oraz istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, to koszty związane z przebudową sieci elektroenergetycznej ponosi ten podmiot, do którego sieci zostaje dokonane przyłączenie danego podmiotu.

Istotne znaczenie ma tutaj art. 7 ust. 5 ustawy Prawo energetyczne, z którego wynika, iż przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane zapewnić realizację i finansowanie budowy i rozbudowy sieci, w tym na potrzeby przyłączania podmiotów ubiegających się o przyłączenie, na warunkach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 1-4, 7 i 8 i art. 46 oraz w założeniach lub planach, o których mowa w art. 19 i 20. Ponadto w świetle art. 7 ust. 6 ustawy budowę i rozbudowę odcinków sieci służących do przyłączenia instalacji należących do podmiotów ubiegających się o przyłączenie do sieci zapewnia przedsiębiorstwo energetyczne, zajmujące się m.in. dystrybucją energii elektrycznej. Natomiast zgodnie z § 2 pkt 8 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 04 maja 2007r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroenergetycznego miejsce przyłączenia to punkt w sieci, w którym przyłącze łączy się z siecią, a zgodnie z § 2 pkt 15 przyłącze to odcinek lub element sieci służący do połączenia urządzeń, instalacji lub sieci podmiotu, o wymaganej przez niego mocy przyłączeniowej, z pozostałą częścią sieci przedsiębiorstwa energetycznego świadczącego na rzecz podmiotu przyłączanego usługę przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej.

Wobec powyższego, w rzeczywistych nakładach ponoszonych na realizację przyłączenia, o których mowa w art. 7 ust.8 pkt 3 Prawa energetycznego, uwzględnia się jedynie nakłady ponoszone na budowę przyłącza, a nie na rozbudowę sieci elektroenergetycznej niezbędnej do przyłączenia.

Przebudowa sieci własnej przedsiębiorstwa energetycznego - ciąży na tym przedsiębiorstwie na mocy art. 4 ust. 1, art. 9c ust. 3 pkt 3 i 4 ustawy — Prawo energetyczne. W świetle powołanych przepisów przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii obowiązane jest utrzymywać zdolność urządzeń, instalacji i sieci do realizacji zaopatrzenia w energię w sposób ciągły i niezawodny, przy zachowaniu obowiązujących wymagań jakościowych. Ponadto operator systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego jest odpowiedzialny m.in. za zapewnienie rozbudowy sieci dystrybucyjnej oraz za współpracę z innymi operatorami systemów elektroenergetycznych lub przedsiębiorstwami energetycznymi w celu zapewnienia spójności działania systemów elektroenergetycznych i skoordynowania ich rozwoju, a także niezawodnego i efektywnego funkcjonowania tych systemów.

W tym zakresie należy również mieć na uwadze przepisy art 14 ust. 5 i 6 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 2 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną (Dz. U. z 2007 r. Nr 128, poz. 895, z późn. zm.). Zgodnie z art. 14 ust. 5 tego rozporządzenia, w nakładach, o których mowa w art. 7 ust. 8 ustawy -Prawo energetyczne, uwzględnia się wydatki ponoszone na wykonanie prac projektowych i geodezyjnych, uzgadnianie dokumentacji, uzyskanie pozwoleń na budowę, zakup materiałów do budowy odcinków sieci służących do przyłączenia podmiotów do sieci z uwzględnieniem długości tych odcinków, roboty budowlano-montażowe wraz z nadzorem, wykonanie niezbędnych prób, a także koszty uzyskania praw do nieruchomości oraz zajęcia terenu, niezbędnych do budowy i eksploatacji urządzeń. Natomiast w myśl § 14 ust. 6 tego rozporządzenia w nakładach, o których mowa w art. 7 ust. 8 ustawy - Prawo energetyczne, uwzględnia się także wydatki ponoszone na budowę odcinków sieci, od miejsca przyłączenia do miejsca rozgraniczenia własności instalacji, urządzeń lub sieci, określonych w umowie o przyłączenie do sieci. Trzeba też podkreślić, że koszty wynikające z nakładów na realizację przyłączenia podmiotów ubiegających się o przyłączenie stanowią podstawę do ustalenia w taryfie stawek opłat za przesyłanie lub dystrybucję paliw gazowych lub energii, z wyjątkiem kosztów, w zakresie w jakim zostały pokryte wpływami z opłat za przyłączenie do sieci (art. 7 ust. 10 ustawy - Prawo energetyczne). Tymczasem w stanie faktycznym niniejszej sprawy inwestycje niezbędne dla przyłączenia FW S. do sieci, o których mowa w warunkach przyłączenia, zostały ujęte w planie rozwoju powoda na lata 2008-2011r a wobec niezupełnego ich zrealizowania także w planie na lata 2011-2015. Oznacza to, że powód będzie miał zapewnione finansowanie tych inwestycji w odpowiednim przedziale czasowym, gdyż jako uzasadnione koszty działalności, stanowią podstawę do ustalenia w taryfie stawek opłat za przesyłanie lub dystrybucję energii. Okoliczność ta potwierdza także, dokonaną przez Sąd Apelacyjny ocenę, że po stronie powoda istnieją ekonomiczne warunki przyłączenia FW S. do sieci.

Analiza przytoczonych przepisów prowadzi także do wniosku, iż opłata za przyłączenie powinna być ustalana na podstawie rzeczywistych nakładów na budowę przyłącza, bez uwzględniania nakładów na rozbudowę sieci Przedsiębiorstwa energetycznego niezbędną dla przyłączenia. Oznacza to, że (...) Sp. z o.o. za przyłączenie do swojej sieci farmy wiatrowej S. powinna pobrać jedynie połowę opłaty ustalonej na podstawie rzeczywistych nakładów poniesionych na realizację przyłączenia rozumianych jako nakłady poniesione na budowę odcinków sieci służących tylko do przyłączenia.

W tej kwestii można mówić już o ugruntowanym orzecznictwie Sądu Najwyższego, który opowiada się jednoznacznie za wąskim rozumieniem pojęcia opłaty za przyłączenie.

Za chybiony Sąd uznał podniesiony przez powoda zarzut naruszenia art. 58§ 1 k.c. polegający na orzeczeniu przez Prezesa URE zawarcia umowy z podmiotem nie posiadającym koncesji ani promesy koncesji. Wprawdzie zainteresowany nie posiada koncesji na planowaną działalność, ale w ocenie Sądu powyższa okoliczność nie dyskwalifikuje na obecnym etapie przedmiotowej umowy określonej zaskarżoną Decyzją, gdyż koncesja może zostać udzielona później. W tym miejscu zauważyć trzeba, iż takie stanowisko musiał mieć na uwadze i przyjąć także powód, skoro wydając projekt umowy o przyłączenie wiedział, iż zainteresowany nie posiada jeszcze koncesji, co wynika z treści projektu przedmiotowej umowy (§ 5 ust. 4 projektu umowy na k. 5 akt adm.). Nadto dodania wymaga, iż to na zainteresowanym ciąży z mocy ustawy obowiązek uzyskania koncesji przed rozpoczęciem działalności koncesjonowanej, co sankcjonuje także przedmiotowa umowa o treści ustalonej Decyzją Prezesa URE, która w §7 ust. 8 stanowi, iż przyłączenie FW S. do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej nastąpi pod warunkiem posiadania przez zainteresowanego m.in. koncesji na prowadzenie działalności w zakresie wytwarzania energii elektrycznej a do obowiązków przyłączanego podmiotu o których mowa w §6 ust 11 umowy o treści ustalonej przez Prezesa URE decyzji należy między innymi uzyskanie wszelkich niezbędnych koncesji, zgód, decyzji niezbędnych do realizacji umowy.

Sąd nie podziela stanowiska powoda odnośnie naruszenia decyzją prawa europejskiego, w szczególności Rozporządzenia Komisji Europejskiej z dnia 6 sierpnia 2008 r. nr 800/2008. W ocenie Sądu obciążenie przedsiębiorstwa energetycznego obowiązkiem rozbudowy własnej sieci elektroenergetycznej nie stanowi indywidualnej pomocy publicznej dla podmiotu przyłączanego, gdyż nie jest to finansowanie inwestycji (...) Sp. z o.o. rozbudowa sieci powoda służy publicznemu dobru jakim jest środowisko naturalne, które także prawem europejskim jest chronione poprzez szereg uregulowań dotyczących odnawialnych źródeł energii.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 487§ 2 kc poprzez jego niezastosowanie polegające na orzeczeniu umowy niezgodnej z zasadą ekwiwalentności, Sąd zważył, iż przepis ten odnosi się do umowy wzajemnej zawieranej w warunkach wolnorynkowych na gruncie kodesu cywilnego, natomiast przepisy prawa energetycznego stanowią lex specialis, w odniesieniu do przedmiotowej umowy o przyłączenie. Wobec tego należy przy ustalaniu treści umowy kierować się szczegółowymi przepisami prawa energatycznego, które określają jakie koszty ponosi każdy z podmiotów, zarówno operator systemu elektroenergetycznego, jak i podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci w sytuacji przyłączania tego podmiotu do sieci.

Niezasadny okazał się także zarzut naruszenia art. 7 ust. 2 Prawa energetycznego poprzez orzeczenie o zawarciu umowy o przyłączenie niezawierającej elementów przedmiotowo istotnych. W ocenie Sądu analiza treści umowy pozwala stwierdzić, iż zawiera ona wszystkie istotne postanowienia wymienione w powołanym wyżej przepisie, a przede wszystkim te wszystkie elementy, które znalazły się także w projekcie umowy przygotowanym przez powoda..

Odnośnie wniosków dowodowych (...), między innymi o przeprowadzenie dowodu z oględzin nieruchomości, na które farma ma być posadowiona na okolicznośc braku obiektu przyłączanego, czy dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa energetycznego na okoliczność czasu niezbędnego do realizacji przyłączenia, oraz istnienia obecnie uzasadnionej potrzebami odbiorców konieczność przebudowy i modernizacji sieci dystrybucyjnej (...) w zakresie opisanym w §7 umowy o przyłączenie, czy też zakresu koniecznych działań dla realizacji przyłączenia- to zdaniem Sądu w świetle przedstawionych wyżej rozważań są one nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Podobnie wniosek o dowód z przesłuchania stron został zgłoszony na okoliczności przedmiotowo nieistotne w świetle przyjętej wykładni przepisów prawa regulujących przyłączenie do sieci elektroenergetycznej. Także wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność treści umowy, jaka zostałaby zawarta w warunkach rynkowych jest niezrozumiały w sytuacji,, gdy po stronie przedsiębiorstw istnieje publicznoprawny obowiązek przyłączania podmiotów do sieci.

Jeśli chodzi natomiast o zarzuty dotyczące naruszenia przepisów ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego, to w ocenie Sądu nie zasługują one na uwzględnienie. Zgodnie bowiem z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 roku sygn. akt III CRN 120/91 OSNC 1992 Nr 5, poz. 87; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 roku sygn. akt I CKN 265/98 OSP 2000 Nr 5 poz. 68; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 roku sygn. akt 351 /99 OSNC 2000 Nr 3 poz. 47; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 roku sygn. akt I CKN 1036/98 LEX Nr 52708) Sąd Ochrony konkurencji i Konsumentów nie może ograniczyć rozpoznania sprawy wynikającej z odwołania od decyzji tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Przekazanie przez Prezesa URE odwołania wszczyna kontradyktoryjne postępowanie cywilne, którego celem nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy.

Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości podnoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych.

Gdyby więc nawet uznać, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych np. w zakresie postępowania dowodowego to nie mogą one być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, bowiem Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym (vide wyrok Sadu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 1utego 2007 roku, sygn. akt VI ACa 952/06).

Z powyższych względów zarzuty dotyczące przebiegu postępowania administracyjnego przed Prezesem URE podlegają uwzględnieniu jedynie w takim zakresie, w jakim ich uwzględnienie uniemożliwiałoby pozostawienie jego decyzji w obrocie prawnym, nawet po ewentualnej reformie jej treści. Taka sytuacja może mieć miejsce wyjątkowo, gdy np. decyzja zawiera nie dające się usunąć uchybienia formalne lub, gdy jest przedwczesna z uwagi na niepodjęcie w toku postępowania czynności, których przeprowadzenie przed sądem nie jest możliwe. Reasumując należy stwierdzić, że wskazywane przez powoda naruszenie przepisów kpa nie uzasadnia uchylenia wydanej decyzji, czemu dał także wyraz Sąd Apelacyjny, który zaaprobował w tej kwestii stanowisko Sądu I instancji po raz pierwszy rozpoznającego sprawę.

Odnosząc się do zarzutów powoda dotyczących niezaskarżalnych postanowień Prezesa URE wydanych w toku postępowania administracyjnego tj. w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania oraz odmowy przeprowadzenia dowodów, Sąd uznał, iż brak podstaw prawnych do badania prawidłowości niezaskarżalnych postanowień Prezesa URE wydanych w toku sprawy z uwagi na omówiony wyżej szeroki zakres kognicji SOKiK, który w trybie kontradyktoryjnym rozpoznaje spór między stronami a nie bada naruszenia w toku postępowania administracyjnego przepisów kpa.

Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³ §1 k.p.c., nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu, w oparciu o treść art. 98 i 99 k.p.c. Przy czym w zasądzonych na rzecz pozwanego i zainteresowanego kosztach procesu uwzględniona także koszty postępowania apelacyjnego.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka