Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Arkadiusz Zagrobelny

Protokolant – Sekretarz sądowy Dominika Zajdowska

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2023 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o cofnięcie koncesji

na skutek odwołania (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 11 stycznia 2023 r. znak: (...)

oddala odwołanie;

zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

/sędzia Arkadiusz Zagrobelny/

Sygn. akt XVII AmE 88/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 14 listopada 2023 r.

Decyzją z dnia 11.01.2023 r. znak: (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej również jako: „ Prezes URE”, „ Pozwany”) na podstawie:

- art. 41 ust. 2c pkt 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2022, poz. 1385 ze zm., dalej też „p.e.”),

- art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (DZ. U. 2022, poz. 2000 ze zm., dalej też „k.p.a.”) w zw. z art. 30 p.e.,

postanowił:

cofnąć z urzędu koncesję na obrót paliwami ciekłymi, udzieloną decyzją Prezesa URE z dnia 21 lutego 2019 r. Nr (...), z późn. zm., przedsiębiorcy - (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w związku z ujawnieniem okoliczności wskazujących na zaistnienia przesłanek określonych w art 41 ust 2c pkt 1 p.e.;

nadać decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

(decyzja k. 6-12)

Odwołanie od decyzji wniósł (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej również jako: „Przedsiębiorca”, „Odwołujący”, „Powód”) zaskarżając ją w całości oraz zarzucając jej naruszenie przepisów prawa materialnego, procesowego i błąd w ustaleniach faktycznych, a mianowicie:

naruszenie przepisów prawa materialnego:

naruszenie art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że pod pojęciem rocznej wartości obrotu rozumie się przychód wynikający ze sprzedaży nie tylko samego gazu płynnego LPG, ale również przychód związany ze sprzedażą innych elementów wchodzących łącznie w skład sprzedawanych przez Powoda materiałów eksploatacyjnych (np. pod postacią specjalnie przeznaczonych hermetycznych pojemników, zaworów czy układów sterujących), a tym samym uznanie, że na działalność polegającą na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą wymagana była koncesja, podczas gdy pod pojęciem rocznej wartości obrotu z art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. rozumieć się powinno wyłącznie przychód wynikający ze sprzedaży samego gazu płynnego LPG (bez uwzględniania przychodu związanego ze sprzedażą innych elementów wchodzących łącznie w skład sprzedawanych przez Powoda materiałów eksploatacyjnych);

naruszenie art. 3 pkt 6 oraz pkt 3 i 3b w zw. z art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że pod pojęciem rocznej wartości obrotu rozumie się przychód wynikający ze sprzedaży nie tylko samego gazu płynnego LPG, ale również przychód związany ze sprzedażą innych elementów wchodzących łącznie w skład sprzedawanych przez Powoda materiałów eksploatacyjnych (np. pod postacią specjalnie przeznaczonych hermetycznych pojemników, zaworów czy układów sterujących), a tym samym uznanie, że na działalność (...) polegającą na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą wymagana była koncesja, podczas gdy pod pojęciem rocznej wartości obrotu z art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a w zw. z art. 3 pkt 6 oraz pkt 3 i 3b p.e. rozumieć należy wyłącznie przychód wynikający ze sprzedaży samego gazu płynnego LPG (bez uwzględniania przychodu związanego ze sprzedażą innych elementów wchodzących łącznie w skład sprzedawanych przez Powoda materiałów eksploatacyjnych);

które to powyższe naruszenia z punktów (1.1) i (1.2) doprowadziły do naruszenia art. 20 i art. 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 2, art. 7 i art. 8 Konstytucji i art. 16 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, a także art. 8 prawa przedsiębiorców w zw. z art. 50 p.e. w rezultacie przeprowadzonej przez Prezesa URE błędnej, bo rozszerzającej, wykładni art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a i art. 3 pkt 6 oraz pkt 3 i 3b p.e., tj. przepisów ograniczających konstytucyjną zasadę wolności działalności gospodarczej znajdującą odzwierciedlenie w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej;

naruszenie art. 41 ust. 2c pkt 1 p.e. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że (...) wykonuje działalność polegającą na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą bez wymaganej koncesji, gdy tymczasem pod pojęciem rocznej wartości obrotu z art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. rozumieć należy przychód wynikający ze sprzedaży wyłącznie samego gazu płynnego LPG, a nie również przychód związany ze sprzedażą innych elementów wchodzących łącznie w skład sprzedawanych przez Powoda materiałów eksploatacyjnych (np. pod postacią specjalnie przeznaczonych hermetycznych pojemników, zaworów czy układów sterujących), a tym samym błędne uznanie, że na działalność (...) polegającą na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą wymagana była koncesja, podczas gdy prawidłowe przyjęcie pojęcia wartości rocznego obrotu prowadzi do wniosku, że koncesja taka nie była wymagana stosownie do limitu kwotowego zawartego w art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e.;

naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wydaną decyzję:

naruszenie art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. w zw. z art. 30 ust. 1 p.e. skutkujące błędnym ustaleniem stanu faktycznego poprzez przyjęcie, że w 2021 r. roczna wartość obrotu (...) paliwami ciekłymi z zagranicą w rozumieniu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. przekraczała równowartość 10.000 euro, co doprowadziło do nieprawidłowego wniosku, że ze względu na taką wartość obrotu z zagranicą koncesja była wymagana, podczas gdy w pełni zebrany i właściwie rozpatrzony materiał dowodowy potwierdziłby, że w 2021 r. roczna wartość obrotu (...) paliwami ciekłymi z zagranicą w rozumieniu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. wynosiła 4.966,93 zł, tj. nie przekraczała równowartości 10.000 euro, a kwoty uprzednio wskazywane przez (...) w formularzach rocznych w sprawie opłaty koncesyjnej za poszczególne lata nie były wartością rocznego obrotu w rozumieniu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. (tj. nie były obrotem wynikającym ze sprzedaży samego paliwa ciekłego - gazu płynnego LPG), a przychodem również ze sprzedaży innych elementów wchodzących łącznie w skład sprzedawanych przez Powoda materiałów eksploatacyjnych, tymczasem ustawodawca dla takich nieznacznych (śladowych) ilości gazu płynnego LPG będącego przedmiotem obrotu przewidział zwolnienie z obowiązku posiadania koncesji,

naruszenie art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 86 k.p.a. oraz w zw. z art. 30 ust. 1 p.e. skutkujące błędnym ustaleniem stanu faktycznego poprzez przyjęcie, że w 2021 r. roczna wartość obrotu (...) paliwami ciekłymi z zagranicą w rozumieniu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. przekraczała równowartość 10.000 euro, co doprowadziło do nieprawidłowego wniosku, że ze względu na taką wartość obrotu z zagranicą koncesja była wymagana, podczas gdy wyczerpująco zebrany i rozpatrzony materiał dowodowy potwierdziłby, że w 2021 r. roczna wartość obrotu (...) paliwami ciekłymi z zagranicą w rozumieniu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. wynosiła 4.966,93 zł, tj. nie przekraczała równowartości 10.000 euro, a kwoty uprzednio wskazywane przez (...) w formularzach opłaty koncesyjnej za poszczególne lata nie były wartością rocznego obrotu w rozumieniu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. (tj. nie były obrotem wynikającym ze sprzedaży samego paliwa ciekłego - gazu płynnego LPG), a przychodem również ze sprzedaży innych elementów wchodzących łącznie w skład sprzedawanych przez Powoda materiałów eksploatacyjnych, tymczasem ustawodawca dla takich nieznacznych (śladowych) ilości gazu płynnego LPG będącego przedmiotem obrotu przewidział zwolnienie z obowiązku posiadania koncesji - Prezes URE zaniechał zaś przeprowadzenia ww. dowodów;

naruszenie art. 89 § 2 w zw. z art. 77 § 1, art. 78 § 1 k.p.a. oraz w zw. z art. 30 ust. 1 p.e. skutkujące błędnym ustaleniem stanu faktycznego poprzez przyjęcie, że w 2021 r. roczna wartość obrotu (...) paliwami ciekłymi z zagranicą w rozumieniu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. przekraczała równowartość 10.000 euro, co doprowadziło do nieprawidłowego wniosku, że ze względu na taką wartość obrotu z zagranicą koncesja była wymagana, podczas gdy przeprowadzenie rozprawy potrzebne było dla właściwego wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków i biegłego w celu potwierdzenia, że roczna wartość obrotu (...) paliwami ciekłymi z zagranicą w rozumieniu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. nie przekraczała równowartości 10.000 euro, bowiem ustawodawca dla takich nieznacznych (śladowych) ilości paliwa będącego przedmiotem obrotu przewidział zwolnienie z obowiązku posiadania koncesji;

naruszenie art. 81a k.p.a. i art. 10 ust. 2 prawa przedsiębiorców skutkujące błędnym ustaleniem stanu faktycznego poprzez przyjęcie, że w 2021 r. roczna wartość obrotu (...) paliwami ciekłymi z zagranicą w rozumieniu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. przekraczała równowartość 10.000 euro, co doprowadziło do nieprawidłowego wniosku, że ze względu na taką wartość obrotu z zagranicą koncesja była wymagana, podczas gdy niedające się usunąć wątpliwości co do stanu faktycznego, organ powinien rozstrzygać na korzyć strony (przedsiębiorcy);

naruszenie art. 105 § 1 k.p.a. skutkujące bezpodstawnym wydaniem zaskarżonej decyzji w sytuacji, gdy w istocie prowadzone postępowanie administracyjne od samego początku było bezprzedmiotowe wobec braku wykonywania przez (...) działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą bez wymaganej koncesji, bowiem prawidłowo ustalony stan faktyczny prowadzi do wniosku, że w 2021 r. roczna wartość obrotu (...) paliwami ciekłymi z zagranicą w rozumieniu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. wynosiła 4.966,93 zł, a zatem nie przekraczała równowartości 10.000 euro, w rezultacie koncesja taka nie była wymagana stosownie do art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e..

Na podstawie wskazanych zarzutów Powód wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu.

(odwołanie – pismo z dnia 6.02.2023 r. r. k. 14-42)

W odpowiedzi na odwołanie Prezes URE wniósł o jego oddalenie, oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji zauważył, że zasadnicza różnica zdań pomiędzy stronami sprowadza się do odmiennego sposobu definiowania obrotu paliwem ciekłym i wyliczenia kwot uzyskanych z tytułu tego obrotu. Pozwany podkreślił, że bezsporna jest kwestia obrotu przez Powoda paliwem z zagranicą bez koncesji OPZ oraz to, że prowadzony przez Powoda obrót paliwem został dopuszczonym w ramach koncesji udzielonej decyzją z dnia 21.02.2019 r. Pozwany argumentował, że przedmiot działalności został określony w treści koncesji w sposób precyzyjny (działalność polegająca na obrocie paliwami ciekłymi – gaz płynny(LPG) o kodzie (...), (...) w formie pojemników z gazem GC i jednocześnie zgodny z wnioskiem Powoda. W konsekwencji przedmiotem obrotu były pojemniki z gazem GC bez podziału na sprzedaż pojemników i ich zawartości, co wynikało z przedłożonych faktur sprzedażowych. Dlatego też zdaniem Pozwanego, słusznie w formularzu opłaty koncesyjnej przychód z działalności objętej koncesją osiągnięty 2021 r. Powód określił na poziomie (...)zł.

(pismo z dnia 2.06.2023 r. k. 198-205)

W dalszym toku postępowanie strony podtrzymały prezentowane stanowiska.

(protokół z rozprawy k. 228-230)

Sąd Okręgowy ustalił, następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 21 lutego 2019 r. Nr (...), z późn. zm., została udzielona Powodowi koncesja na obrót paliwami ciekłymi. Zgodnie z brzmieniem warunku 1, określającego przedmiot i zakres działalności, Przedsiębiorca uprawiony był do obrotu gazem płynnym LPG, o kodach CN: (...), (...), z wyłączeniem mieszanin propanu - butanu uzyskiwanych w procesach uzdatniania płynów złożowych, sprzedawanego w formie pojemników z gazem GC. (tj. Koncesja OPC).

We wniosku (z dnia 29.11.2018 r.) o udzielenie koncesji Powód wskazywał, że prowadzi obrót paliwami / zamkniętymi pojemnikami z gazem przeznaczonymi do urządzeń montażu bezpośredniego – osadzaków gazowych. Wskazywał również, że w osadzakach tych źródłem energii potrzebnej do wykonania zamocowania, jest mieszanina gazów i innych substancji chemicznych, zgromadzona w zasobniku, który jest tak skonstruowany, że może być wykorzystany jedynie z odpowiadającym mu urządzeniem – osadzakiem. Powód nadmieniał ponadto, że typowy pojemnik z gazem (o poj. ok. 70-100 ml) składa się z dwóch komór i jest hermetycznie zamknięty przez producenta. Powód zauważył również, iż prowadzenie przez niego działalności nie wymaga korzystania z infrastruktury technicznej służącej do przesyłania i/lub przechowywania paliwa gazowego.

W toku postępowania administracyjnego o udzielenie tej koncesji, Pozwany zwracał się do Powoda, czy planuje prowadzić działalność polegającą na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą. W odpowiedzi Powód wskazał, że nie planuje takiej działalności oraz że przedmiotem planowanej działalności jest sprzedaż detaliczna na terenie kraju.

(okoliczności bezsporne, k. 6, 8, k. 20, a ponadto: decyzja k. 123-126 akt adm., wniosek o udzielenie koncesji k. 132-133 akt adm., decyzja z dnia 22.09.2022 r. k. 155-158 akt adm., pismo z dnia 7.12.2018 r. k. 192-193 akt adm., pismo z dnia 17.01.2019 r. k. 194-195 akt adm. )

Decyzją z dnia 7 kwietnia 2021 roku Nr (...), dokonano wpisu Powoda do rejestru podmiotów przywożących. Zgodnie z jej treścią, jako rodzaje paliw ciekłych będących przedmiotem przywozu wskazano: gaz płynny LPG o kodach CN: (...), (...) oraz smary o kodzie CN: (...). Jako przeznaczenie przywożonych paliw ciekłych wskazano: potrzeby własne; w celu rozporządzenia nimi poprzez jakąkolwiek czynność prawną lub faktyczną, dla której dokonania nie jest wymagana koncesja, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 4 p.e.; inne: w celu rozporządzenia nimi poprzez jakąkolwiek czynność prawną lub faktyczną, dla której dokonania nie jest wymagana koncesja, bowiem Powód decyzją Pozwanego z dnia 21.02.2019 r. uzyskał koncesję na obrót paliwami ciekłymi – gaz płynny LPG o kodach CN: (...), (...).

Decyzja ta została wydana na wniosek Powoda z dnia 31.03.2021 r. (wzór tego wniosku został opracowany przez Prezesa URE w oparciu o delegację z art. 32c ust. 2a p.e.) We wniosku, w Części III zatatuowanej „ Przeznaczenie przywożonego Paliwa Ciekłego” należało zaznaczyć właściwe pole (przewidziano cztery możliwości). Powód zaznaczył pola odnoszące się do trzech możliwości przeznaczenia przywożonego paliwa (i w decyzji z dnia 7.04.2021 r. we wskazany przez Powoda sposób oznaczono przeznaczenie przywożonego paliwa). Powód natomiast nie zaznaczył pola o treści „ w związku z działalnością gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, która nie wymaga koncesji, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo energetyczne ”.

(okoliczności bezsporne k. 6, a ponadto: decyzja k. 120-121 akt adm., wniosek o wpis k. 150-151 akt adm. )

Powód nie posiadał koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą (tj. Koncesji OPZ).

(okoliczność bezsporna k. 7, 228v)

Ustawodawca obwarował uzyskanie koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą wyższymi wymogami niż uzyskanie koncesji na obrót paliwami ciekłymi (czy tym bardziej wpis do rejestru podmiotów przywożących). W szczególności, niezbędne jest bowiem złożenie przez wnioskodawcę/koncesjonariusza zabezpieczenia majątkowego w wysokości 10 000 000 zł.

(okoliczność bezsporna k. 11, 228v)

Powód w ramach prowadzonej działalności gospodarczej związanej z posiadaną koncesją na obrót paliwami ciekłymi w roku 2021 nie kupował gazu płynnego LPG o kodzie (...) oraz (...) na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

(okoliczności bezsporne k. 6, a ponadto pismo Powoda z dnia 7.11.2022 r. k. 3 akt adm., pismo Pozwanego z dnia 20.10.2022 r. k. 5 akt adm.)

Powód w roku 2021 kupował za granicą gaz płynny LPG o kodach CN: (...), (...). Powód gaz ten nabywał w pojemnikach od spółki (...). W związku ze sprzedażą, (...) w okresie od marca 2021 r. do października 2021 r. wystawiała faktury Vat.

(okoliczności bezsporne k. 7, k. 32 a ponadto pismo Powoda z dnia 13.09.2022 r. k. 24 akt adm., faktury wraz z tłumaczeniami k. 55-78)

Z powyższych faktur wynikało, że:

w skład towaru objętego fakturami wchodziły przede wszystkim następujące artykuły:

„Pojemnik z gazem GC 22” – „Kod towaru (...)”;

„Pojemnik z gazem GC 32” – „Kod towaru (...)”;

„Pojemnik z gazem GC 42” – „Kod towaru (...)”;

jako odbiorca został wskazany Powód (który zamawiał ten towar);

jako kraj pochodzenia towaru wskazano Niemcy;

dostawa towaru obywała się z miejscowości N. (Niemcy) do miejscowości N. (Polska).

Na poszczególnych fakturach podano również wartość poszczególnych artykułów. W odniesieniu do pojemników z gazem zawsze była to wartość konkretnego artykułu w postaci pojemnika z gazem oznaczonym konkretnym kodem (nie zaś wartość pojemnika oraz wartość gazu).

(okoliczności bezsporne k. 228v , k. 32, a ponadto faktury wraz z tłumaczeniami k. 55-78)

Przywożony przez Powoda towar (w/w Pojemniki z gazem) był przeznaczony do zastosowania z urządzeniami do montażu bezpośredniego – osadzakami gazowymi (tj. przyrządami do mocowania gwoździ) marki (...). W osadzarkach tych źródłem energii (potrzebnej do wykonania zamocowania) jest mieszanina gazu i innych substancji chemicznych zgromadzonych w zasobniku.

Rozwiązania technologiczne zastosowane w Pojemniku z gazem GC 22 oraz w Pojemniku z gazem GC 42 objęte są ochroną patentową.

Zgodnie z wydanymi świadectwami homologacji, Pojemnik z gazem GC 22 oraz Pojemnik z gazem GC 42 określane są jako naboje z węglowodorami gazowymi do małych urządzeń z mechanizmem uwalniającym, zaś Pojemnik z gazem GC 32 określany jest jako nabój gazowy.

W roku 2021 Powód nabył od (...) Pojemniki z gazem (o Kodach (...) oraz (...)) za łączną cenę 217 804,75 zł, w tym::

1 700 Pojemników z gazem GC 22 (Kod (...)) za 101 316,60 zł ;

1 800 Pojemników z gazem GC 32 (Kod (...)) za 82 677 zł ;

566 Pojemników z gazem GC 42 (Kod (...)) za 33 811,15 zł.

Łączna objętość gazu w powyższych Pojemnikach wynosiła ok. 342 litry. Gaz ten był o wartości ok. 5 tys. zł.

(okoliczności bezsporne k. 228v-229, k. 32-33, a ponadto: pismo Pozwanego z dnia 13.09.2022 r. k. 24 akt adm., zestawienie obejmujące nabyte Pojemniki z gazem k. 80 akt adm. )

Nabyte od (...) pojemniki z gazem Powód sprzedawał w Polsce różnym podmiotom (obrót w 2021 r. wyniósł (...)zł netto). Innych produktów zawierających paliwa ciekłe Powód nie sprzedawał. Na fakturach wystawianych przez Powoda znajdowały m.in. się informacje o kodach CN sprzedawanego towaru (towarem tym były pojemniki z gazem) oraz wskazana była wartość poszczególnych artykułów (była to wartość konkretnego artykułu w postaci pojemnika z gazem, nie zaś wartość pojemnika oraz wartość gazu).

Począwszy od 8.03.2021 r. (tj. po nabyciu Produktów od H. A.) do 31.12.2021 r. Powód sprzedał Pojemniki z gazem (o Kodach (...) oraz (...)) za łączną cenę 241 921,38 zł, w tym:

1 266 Pojemników z gazem GC 22 (Kod (...)) za (...) zł ;

1 800 Pojemników z gazem GC 32 (Kod (...)) za(...) zł ;

566 Pojemników z gazem GC 42 (Kod (...)) za(...) zł

Łączna objętość gazu w powyższych Pojemnikach wynosiła ok. 253 litry. Gaz ten był o wartości ok. 5 tys. zł.

Pojemniki z gazem sprzedawane przez Powoda począwszy od 8.03.2021 r. częściowo pochodziły z nabycia krajowego (albowiem część produktów z nabycia krajowego była nadal w tym dniu w magazynach sklepów), a częściowo zostały nabyte za granicą (od (...)). W toku niniejszego postępowania nie zostały precyzyjnie ustalone te wartości. Powód wskazał, że dla uproszczenia przyjmuje, iż cena sprzedaży Produktów nabytych za granicą w 2021 r. wynosiła 241 921,38 zł (k. 34)

(okoliczności bezsporne k. 228v-229v , k. 34-35, a ponadto: zestawienie sprzedaży k. 164, faktury sprzedażowe na płycie CD k. 35 w zw. z . 171)

Powód dopiero od 2021 r. zaczął nabywać pojemniki z gazem za granicą (co było związane ze zmianą strategii zakupowej Powoda). Pierwotnie (tj. po uzyskaniu koncesji decyzją z dnia 21.02.2019 r.) Powód dokonywał zakupu pojemników z gazem na terenie Rzeczypospolitej Polskiej (a następnie odsprzedawał je klientom).

(okoliczności bezsporne k. 31, 32),

Na koniec 2021 r. Powód posiadał na stanie pojemniki z gazem w łącznej ilości 1 038 sztuk.

(okoliczności bezsporne, k. 35, a ponadto: raport o stanie zapasów magazynowych k. 166)

Po uzyskaniu w 2019 r. omawianej koncesji, Powód uiszczał coroczne opłaty koncesyjne. Powód w związku z udzieloną koncesją składał formularze sprawozdawcze (rozliczenia przychodu). W formularzach tych Powód wskazywał przychód uzyskiwany ze sprzedaży pojemników z gazem (jako przychód z działalności koncesjonowanej).

Wysokość przychodów z działalności objętej koncesją Powód określał wówczas na ok. (...). zł za rok 2019 oraz na ok.(...) zł za rok 2020.

W chwili obecnej Powód stoi na stanowisku, że praktyka ta była błędna albowiem powinien był wskazywać jedynie proporcjonalną wartość przychodów przypadających na sam gaz.

Powód w dniu 19.01.2023 r. (tj. już po wydaniu zaskarżonej decyzji) dokonał korekty sprawozdania za rok 2021 stosownie do aktualnie prezentowanego poglądu. W miesiącu kwietniu Powód dokonał analogicznej korekty sprawozdania za rok 2022. Natomiast sprawozdania za rok 2020 Powód nie korygował.

(okoliczności bezsporne k. 9v-10, k. 31-32, k. 228v, a ponadto formularze k. 147-149 akt adm.).

Spółka (...) w piśmie z dnia 13.12.2022 r. zamieściła oświadczenie, że wartość gazu w cenie produktu (tj. w cenie pojemnika z gazem) stanowi około od 1,5% do 3,3 % (w zależności od typu pojemnika z gazem).

(...) była i jest (zarówno w 2018 r. jak i w chwili obecnej) jedynym wspólnikiem Powoda.

(okoliczności bezsporne 229, k. 33, a ponadto pismo k. 168, pismo Powoda z dnia 29.11.2018 r. k. 133 akt adm., odpis z KRS Powoda k. 46-48)

Pismem z dnia 16.11.2022 r. Prezes URE powiadomił Powoda o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia koncesji z dnia 21.02.2019 r.

Poinformowano jednocześnie Powoda, że może złożyć wyjaśnienia oraz przedstawić dokumenty mogące mieć wpływ na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

(okoliczności bezsporne, a ponadto zawiadomienie k. 160-161 akt adm.)

Pismem z dnia 29.11.2022 r. Powód złożył wyjaśnienia w sprawie oraz zwrócił się o przywrócenie terminu na uzyskanie koncesji.

Powód przede wszystkim wówczas argumentował, że dysponował koncesją na obrót gazem ziemnym o kodach (...), (...) i był wpisany ponadto do rejestru podmiotów przywożących. Dlatego też był uprawniony do przywożenia gazów płynnych o powyższych kodach do Polski oraz do późniejszego obrotu tymi gazami. Powód podkreślał, że w jego ocenie prawo energetyczne nie różnicuje „obrotu paliwami” i „obrotu paliwami z zagranicą” i dlatego użyty w udzielonej mu Koncesji zwrot „obrót paliwami ciekłymi” przewiduje obrót paliwami zarówno na terenie kraju jak i zagranicą.

(okoliczności bezsporne a ponadto pismo k. 163-164 akt adm.)

Pismem z dnia 5.12.2022 Prezes URE zawiadomił Powoda o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie oraz o dokumentach składających się na materiał dowodowy sprawy. Pouczono Powoda, że może złożyć ewentualne uwagi i wyjaśnienia.

Pismem z dnia 15.12.2022 r. Powód zwrócił się o uzupełnienie postępowania dowodowego i o umorzenie postępowania administracyjnego. Powód argumentował, że łączna wartość gazu płynnego w produktach zakupionych w 2021 r. wyniosła ok. 4,9 tys. zł i dlatego wartość obrotu wskazana w formularzu opłaty koncesyjnej za 2021 r. nie może być traktowana jako wartość obrotu wyłącznie paliwami ciekłymi. Celem wykazania rzeczywistej wartości gazu płynnego LPG w pojemnikach GC (tj. w/w wartości 4,9 tys. zł) Powód wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego (na wypadek gdyby przedłożone przez Powoda oświadczenie (...) z dnia 13.12.2022 r. było niewystarczające). Powód wywodził, iż skoro jego roczna wartość obrotu gazem płynnym LPG z zagranicą wynosiła w 2021 r. jedynie 4,9 tys. zł (nie przekraczała zatem równowartości 10 000 euro) to tym samym nie prowadził działalności gospodarczej bez wymaganej przepisami prawa koncesji (art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e.

W piśmie tym Powód nie podtrzymywał już argumentu z pisma z dnia 29.11.2022 r. co do tego, że prawo energetyczne nie różnicuje „obrotu paliwami” i „obrotu paliwami z zagranicą” i dlatego użyty w udzielonej mu Koncesji zwrot „obrót paliwami ciekłymi” przewiduje obrót paliwami zarówno na terenie kraju jak i zagranicą.

(okoliczności bezsporne, a ponadto: pismo z dnia 5.12.2022 r. k. 171 akt adm., pismo z dnia 15.12.2022 r. k 204-214 akt adm.)

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na niespornych twierdzeniach stron (art. 229 k.p.c. oraz art. 230 k.p.c.). Twierdzenia te, mając oparcie w znajdujących się w aktach sprawy dokumentach (art. 245 oraz art. 246 k.p.c.) nie budziły wątpliwości Sądu.

Sąd pominął wnioski dowodowe Powoda o dopuszczenie dowodu z nagrania na płycie CD, zaznania świadka J. P., oględzin produktu oraz opinii biegłych na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. (k. 230 w zw. z k. 18-20). Zauważyć bowiem należy, fakty które miały zostać wykazane tymi dowodami były niesporne pomiędzy stronami (k. 228v-229v).

Dla porządku należy nadmienić, iż wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań w charakterze świadków A. O. oraz J. P. (w pewnym zakresie) został przez Powoda cofnięty (k. 229 w zw. z k. 19).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 41 ust. 2c pkt 1 p.e. Prezes URE cofa koncesję na obrót paliwami ciekłymi, gdy przedsiębiorstwo energetyczne wykonuje działalność polegającą na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą bez wymaganej koncesji.

Jak wyżej ustalono, Powód posiadał Koncesję OPC (tj. koncesję na Polskę), nie posiadał natomiast koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 pkt 4 p.e. uzyskania koncesji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej m.in. w zakresie obrotu gazem płynnym z zagranicą jedynie wówczas, gdy roczna wartość obrotu przekracza równowartość 10 000 euro. Jeżeli natomiast obrót tej wartości nie przekracza, uzyskanie koncesji nie jest wymagane.

Analiza treści podniesionych przez Powoda zarzutów i ich uzasadnienia (zarówno odnoszących się do prawa materialnego jak i procesowego, w tym dotyczących nieprawidłowego ustalenia przez Pozwanego stanu faktycznego) prowadzi do konkluzji, że spór pomiędzy stronami (a w konsekwencji rozstrzygnięcie niniejszej sprawy) sprowadza się do kwestii, w jaki sposób należy wyliczać roczną wartość obrotu gazem płynnym, w rozumieniu art. 32 ust. 1 pkt 4 p.e.

Pojęcie „obrót” zostało zdefiniowane w prawie energetycznym jako działalność gospodarcza polegającą na handlu hurtowym albo detalicznym paliwami lub energią (art. 3 pkt 3 p.e.).

Paliwem w rozumieniu prawa energetycznego jest m.in. paliwo ciekłe – ciekły nośnik energii w tym m.in. gaz płynny LPG ( art. 3 pkt 3b lit. b w zw. z art. 3 pkt. 3 p.e.).

Ustawodawca w art. 32 ust. 6 p.e. pozostawił właściwemu Ministrowi określenie m.in . tego, obrót jakim konkretnie gazem płynnym LPG (w tym obrót z zagranicą) wymaga koncesji oraz przywóz jakiego konkretnie gazu płynnego LPG wymaga wpisu do rejestru podmiotów przywożących.

W myśl Rozporządzenie Ministra Aktywów Państwowych w sprawie szczegółowego wykazu paliw ciekłych, których wytwarzanie, magazynowanie lub przeładunek, przesyłanie lub dystrybucja, obrót, w tym obrót z zagranicą, wymaga koncesji oraz których przywóz wymaga wpisu do rejestru podmiotów przywożących z dnia 27 listopada 2019 r. (tj. Dz.U. z 2021 r. poz. 2336):

- uzyskania koncesji wymaga m.in. obrót, w tym obrót z zagranicą, paliwami ciekłymi oznaczonymi następującymi kodami CN: (...), (...) (gaz płynny LPG) – (§ 1 pkt 2 lit. a);

- wpisu do rejestru podmiotów przywożących wymaga przywóz paliw ciekłych oznaczonych m.in. następującymi kodami CN: (...), (...) (gaz płynny LPG) – (§ 2 pkt 2).

W niniejszej sprawie bezsporne było, że Powód wykonywał działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami, a konkretnie gazem płynnym LPG o kodach (...),
(...). Gazem tym bowiem powód handlował, tj. kupował go, a następnie sprzedawał swoim klientom. Czynił to początkowo wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (uzyskał w tym celu stosowną koncesję w roku 2019), a następnie (tj. w roku 2021) również handlował gazem płynnym LPG, dostarczanym mu z zagranicy (w kwietniu 2021 r. na wniosek Powoda, wpisano go do rejestru podmiotów przywożących – jako przedmiot przywozu wskazując m.in. gaz płynny LPG o kodach CN: (...), (...)).

Poza sporem także w niniejszej sprawie było i to, że Powód handlował omawianym gazem płynnym LPG wyłącznie w formie pojemników z gazem GC. W tym miejscu należy nadmienić iż to, że właśnie w takiej formie Powód miał dokonywać obrotu tym gazem zostało określone wprost w koncesji (koncesja z dnia 21.02.2019 r.). Takie określenie przedmiotu działalności objętej koncesją korespondowało z treścią wniosku Powoda o udzielenie koncesji, gdzie Powód wskazał, że prowadzi obrót paliwami/zamkniętymi pojemnikami z gazem.

Sporna natomiast była kwestia w jaki sposób należy ustalać wartość obrotu gazem płynnym LPG CN: (...), (...).

Zdaniem Powoda, jego roczna (w 2021 r.) wartość obrotu gazem płynnym wynosiła ok. 5 tys. zł, zaś według natomiast Pozwanego wartość ta przekraczała kwotę 200 tys. euro. Różnica w określeniu tej wartości wynikała wyłącznie z tego, że w ocenie Pozwanego należało uwzględnić cenę pojemników z gazem (nie zaś wyłącznie gaz, czyli samą cenę zawartości tych pojemników). Powód natomiast był zdania przeciwnego tj. uważał, że należy brać pod uwagę wyłącznie przychód uzyskany ze sprzedaży samego gazu płynnego (bez uwzględniania przychodu związanego ze sprzedażą innych elementów wchodzących w skład sprzedawanych przez Powoda materiałów eksploatacyjnych).

Pozwany wywodził, że za prezentowanym przez niego sposobem ustalania wartości obrotu przemawiają następujące argumenty.

Po pierwsze, przedmiotem obrotu nie był gaz, lecz pojemniki z gazem (tylko w takiej formie mógł się odbywać i faktycznie odbywał obrót gazem). Pozwany zwracał uwagę, że na wystawianych fakturach sprzedażowych (wystawianych przez Powoda) przedmiotem obrotu były pojemniki z gazem bez podziału sprzedaży pojemników jak i ich zawartości. W tożsamy sposób doszło do oznaczenia przedmiotu obrotu w fakturach wystawionych przez (...). Przedmiotem tym były bowiem pojemniki z gazem, a ceną sprzedaży była wyłącznie cena za pojemnik z gazem (nie zaś oddzielnie za pojemnik i oddzielnie za gaz). Argumentował, że pojemniki stanowią nieodłączną część zbywanego produktu, nie podlegają zwrotowi i brak jest możliwości dokonania odrębnej sprzedaży (dla klienta) samego pojemnika oraz mieszanki gazowej.

Po drugie, w 2019 r. udzielono Powodowi koncesji na obrót przedmiotowym gazem sprzedawanym w formie pojemników z gazem (nie zaś oddzielnie, tj. bez pojemników).

Po trzecie, sam Powód składając formularz opłaty koncesyjnej (w zakresie udzielonej w 2019 r. koncesji na Polskę) przychód z działalności objętej koncesją osiągnięty w 2021 r. określił na poziomie (...) zł, co stanowiło wartość obrotu paliwem (była to wartość pojemników z gazem, nie zaś wartość samego gazu).

Po czwarte, Powód miał świadomość posiadania koncesji na wewnętrzny obrót paliwem (o co wnosił w 2018 r. ), nie planował wówczas prowadzić działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą.

Po piąte, Powód nie występował o udzielenie koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą albowiem chciał uniknąć konieczności złożenia zabezpieczenia majątkowego z tego tytułu w wysokości 10 000 000 zł. Za takim wnioskiem ma przemawiać stwierdzenie Powoda na str. 8 Pozwu „przy tak małym wolumenie rażąco nieproporcjonalny byłby wymóg złożenia zabezpieczenia majątkowego w wysokości 10 000 000 zł."

Powód wywodził natomiast, że za prezentowanym przez niego sposobem ustalania wartości obrotu przemawiają następujące argumenty.

Po pierwsze, w art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. mowa jest o obrocie paliwami (a nie obrocie np. przedmiotami, zbiornikami, czy materiałami eksploatacyjnymi, które zawierają w sobie paliwa ciekłe), zaś paliwo ciekłe to m.in. gaz płynny LPG. Taka interpretacja znajduje w ocenie Powoda wsparcie w prokonstytucyjnej i prounijnej wykładni tego przepisu (w zasadach wolności działalności gospodarczej nakładającej na organy stosujące prawo obowiązek rozstrzygania wątpliwości na podstawie domniemania swobody działalności gospodarczej oraz w zakazie rozszerzającej interpretacji wyjątków. Interpretacja natomiast dokonana przez Pozwanego byłaby wykładnią rozszerzającą.

Po drugie, za interpretacją, że pod pojęciem rocznej wartości obrotu należy rozumieć wyłącznie przychód uzyskany ze sprzedaży samego gazu płynnego (wg. Powoda wartość pojemnika w którym sprzedawany był gaz była wielokrotnie wyższa od samego gazu) przemawiają względy celowościowe albowiem w przypadku małego wolumenu gazu, rażąco nieproporcjonalny byłby wymóg złożenia zabezpieczenia majątkowego w wysokości 10 000 000 zł (k. 21).

Po trzecie, obrót paliwami ciekłymi pod postacią gazu płynnego do równowartości 10 000 euro nie podlega reglamentacji ze względu na stosunkowo niewielkie zagrożenia dla bezpieczeństwa paliwowego i fiskalnego państwa.

Po czwarte, składając pierwotnie formularz sprawozdawczy w zakresie opłaty koncesyjnej za rok 2021 r. (w zakresie udzielonej w 2019 r. koncesji na Polskę) błędnie wpisał wartość przychodu związanego z obrotem paliwami ciekłymi (wpisał go z uwzględnieniem przychodu związanego ze sprzedażą innych elementów wchodzących w skład sprzedawanych materiałów eksploatacyjnych).

Wskazać należy, iż oczywistym jest że obrót pewnymi towarami odbywa się w ten sposób, że dokonuje się tego w opakowaniach (pojemnikach). Oczywistym jest również, że opakowanie (pojemnik) może być wielokrotnego użytku, może podlegać zwrotowi. Niemniej może być i tak, że opakowanie (pojemnik) stanowi nieodłączną część produktu, jest jednorazowego użytku i nie podlega zwrotowi. Wówczas pojawia się pytanie o relację wartość towaru do wartość opakowania (pojemnika). Teoretycznie rzecz ujmując istnieją wówczas trzy możliwości określenia wartości towaru. Pierwsza, decyduje wartość samego towaru (z pominięciem wartości opakowania). Druga, decyduje wartość samego opakowania (z pominięciem wartości towaru). Trzecia, wartością tą jest suma wartości towaru i opakowania.

Druga koncepcja jest z oczywistych względów nie do zaakceptowania. Powód opowiada się za pierwsza koncepcją. Pozwany natomiast za koncepcją trzecią.

W ocenie Sądy orzekającego w niniejszej sprawie, przez pojęcie „wartość obrotu gazem płynnym” w rozumieniu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e należy rozumieć wartość obrotu gazem wraz pojemnikiem w sytuacji ,w której pojemnik ten nie jest pojemnikiem wielokrotnego użytku i nie podlega zwrotowi.

Zgodzić się należy, że z art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. w zw. z art. 3 pkt 3b lit. b p.e. wynika, że uzyskania koncesji wymaga obrotu gazem płynny LPG (nie zaś obrót opakowaniami, pojemnikami na gaz). Niemniej w pewnych sytuacjach (tak jak w niniejszej sprawie) pojemnik jest nieodłącznym elementem towaru („Pojemnika z gazem GC”) i brak jest możliwości dokonania klientowi odrębnej sprzedaży samego pojemnika oraz samego gazu (tzn. gaz musi zostać sprzedany w odpowiednim pojemniku). Omawiane pojemniki jednocześnie nie podlegają zwrotowi i są jednorazowego użytku (tzn. nie są ponownie napełniane gazem). W związku z tym nie można zasadnie twierdzić, że w takiej sytuacji koncesji udziela się na obrót opakowaniami (pojemnikami). Będzie to bowiem zawsze koncesja na obrót paliwem ciekłym (gazem płynnym LPG), a ten obrót siłą rzeczy odbędzie się w ten sposób, że sprzedaż nastąpi w opakowaniach (pojemnikach).

Podkreślić należy, że zarówno podmiot, który sprzedawał Powodowi Pojemniki z gazem GC (tj. (...)), jak i sam Powód w wystawianych przez siebie fakturach sprzedaży, samej wartości tych pojemników nie wyodrębniali (zawsze wskazywali jedną wartość, tj. wartość pojemnika z gazem). Co więcej, zarówno (...), jak Powód precyzyjnie oznaczali towar (Pojemniki z gazem GC) poprzez wpisanie informacji o kodzie towaru (tj. kod CN:
(...), (...)). Zatem nie ulegało najmniejszej wątpliwości jaki towar był sprzedawany (z Rozporządzenia z dnia 27.11.2019 r. wynika, że wskazane kody CN odnoszą się do gazu płynnego LPG). Innymi słowy, nie były to pojemniki na gaz LPG lecz pojemniki z konkretnym (wymienionym w Rozporządzeniu gazem) o wskazanej przez sprzedawców wartości.

Pierwotnie Powód ustalał wartość obrotu na podstawie wartości wynikających z faktur sprzedaży (które to stanowiły następnie podstawę sporządzonych przez Powoda formularzy sprawozdawczych).

Taki sposób ustalania wartości obrotu należy uznać za prawidłowy. Znajduje on bowiem oparcie w treści art. 34 ust. 2 p.e. zgodnie z który, wysokość opłaty koncesyjnej stanowi iloczyn przychodów przedsiębiorstwa energetycznego, uzyskanych ze sprzedaży towarów lub usług w zakresie jego działalności objętej koncesją, osiągniętych w roku powstania obowiązku wniesienia opłaty oraz odpowiedniego ze współczynników, określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 6. Pozwany trafnie wywodził, że przepis ten zawiera obowiązujące wytyczne dotyczące sposobu obliczania opłaty koncesyjnej tj. de facto sposób obliczania przychodów z działalności objętej koncesją osiągniętych w danym roku kalendarzowym. Powinien zatem stanowić również podstawę do wyliczenia wysokości obrotu umożliwiającego skorzystanie przez poszczególne podmioty z wyłączenia zawartego przez ustawodawcę w art 32 ust. 1 pkt 4 p.e.

Podkreślić ponadto należy, iż skoro pojemnik jest nieodłącznym elementem towaru
(i nie jest sprzedawany odrębnie od gazu) to jedynie poprzez uwzględnienie wartości widniejących na fakturach przedsiębiorca może łatwo i w sposób natychmiastowy oraz jednoznaczny zorientować się jaka jest skala obrotu danym towarem (tu pojemnikami z gazem). Zabieg ten jest prosty i czytelny, i przez to w sposób optymalny chroni interes przedsiębiorcy przed ewentualną następczą arbitralnością działań Prezesa URE. Przyjęcie koncepcji (prezentowanej przez Powoda w toku niniejszej sprawy), że wartość samego gazu ustala się dopiero w chwili zakwestionowania przez Prezesa URE rocznej wartości obrotu tym gazem, uniemożliwiałoby osiągnięcie powyższego efektu, prowadząc do trudno akceptowalnych skutków (stan niepewności co do wysokości obrotu). Koncepcja ta rodziłaby pytania o relację wartości pojemnika, do wartości gazu (ustalenie bowiem wartości samego pojemnika na dany dzień i wartości gazu na tożsamy dzień, nie musiałoby wcale skutkować tym, że będzie to wartość pojemnika z gazem wskazana na fakturze). Rodziłaby również pytania o to, kto miałby określać wartość gazu oraz jednocześnie wartość samego pojemnika, według jakich zasad, na jaki dzień (czy na dzień wystawienia faktury, a może na inny dzień, jeżeli tak to na jaki).

W postępowaniu administracyjnym w sprawie cofnięcia koncesji (pismo z dnia 15.12.2022 r. k. 210 akt adm.), a następnie w przedmiotowym odwołaniu, Powód w celu ustalenia rzeczywistej wartości gazu zwrócił się o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu gazu skroplonego LPG i urządzeń naftowych. Oczywistym jest, że gdyby nie przedmiotowe postępowanie, Powód w ten sposób omawianych wartości nie ustalałby
(a nawet gdyby chciał to zrobić, to mógłby ewentualnie dowiedzieć się o rezultacie takiego ustalenia dopiero znacznie po upływie danego roku, co przekreślałoby możliwość bieżącego monitorowania wysokości obrotu, celem zapobieżenia skutkom przekroczenia progu obrotu określonego przez ustawodawcę). Wniosek ten wynika chociażby z tego, że Powód dopiero w grudniu 2022 r. uzyskał od sprzedawcy ((...)) oświadczenie w przedmiocie wartość gazu w cenie produktu (tj. w cenie pojemnika z gazem). Oświadczeń takich nie sposób uznać za decydujące z punktu widzenia wykładni przepisu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. albowiem wartość obrotu nie może zależeć do następczych stwierdzeń osób trzecich w przedmiocie procentowej wysokości wartości gazu w cenie produktu. Oświadczenia takie, w sytuacji w której sam pojemnik nie jest przedmiotem odrębnego obrotu, stanowią co najwyżej dowód na to, że osoba trzecia (w niniejszej sprawie jedyny wspólnik Powoda), z sobie tylko znanych przyczyn, prezentuje pogląd wyrażony w takim oświadczeniu.

Nadmienić ponadto można, że prezentowana przez Sąd wykładnia przepisu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. znajduje potwierdzenie w treści ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Zgodnie z brzmieniem art. 2 pkt 6 tej ustawy, towar to rzecz oraz jego część, a także wszelkie postacie energii. W myśl natomiast art. 29a ust 1 tej ustawy, podstawą opodatkowania (z pewnymi zastrzeżeniami), jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy łub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Stosownie zaś do ust 6 pkt 2 tego artykułu, podstawa opodatkowania obejmuje m.in. koszty dodatkowe, takiej jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy (w wyjątkami dotyczącymi m.in. opakowań zwrotnych – ust. 10 i ust. 11 omawianego artykułu). W związku z tym zauważyć należy, iż opakowania (ich koszt) zasadniczo traktowane są przez ustawodawcę jako element, który zwiększa podstawę opodatkowania. Analogicznie należy potraktować koszt pojemnika w przypadku ustalania wartości obrotu gazem w trybie art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. Tym samym rację ma Pozwany twierdząc, że zarówno w celach podatkowych, jak i na poczet obliczania przychodu z działalności wymagającej uzyskania odpowiedniej koncesji, brak jest podstaw uzasadniających oddzielne traktowanie samego pojemnika i mieszanki w nim zawartej.

Zauważyć w tym miejscu należy, Powód niewątpliwie zdawał sobie sprawę z treści regulacji z art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. tj. z konieczności uzyskania koncesji na obrót paliwami ciekłymi w postaci gazu płynnego LPG o kodach (...), (...). Zdawał sobie również doskonale sprawę ze specyfiki prowadzonego przez siebie obrotu gazem (w tym ze skali tego obrotu). Świadczy o powyższym szereg okoliczności.

Po pierwsze, Powód wystąpił już pod koniec roku 2018 ze stosownym wnioskiem o udzielenie koncesji. Z treści wniosku wprost wynikało, że Powód domagał się udzielenia koncesji na obrót powyższym gazem. Wynikało z niego również, że Powód prowadzi obrót paliwami / zamkniętymi pojemnikami z gazem (o poj. ok. 70-100 ml) przeznaczonymi do urządzeń montażu bezpośredniego. Powód podkreślał, że w urządzeniach tych źródłem energii jest m.in. gaz zgromadzony w zasobniku, który jest tak skonstruowany, że może być wykorzystany jedynie z odpowiadającym mu urządzeniem. Wskazywał ponadto, że pojemnik jest hermetycznie zamknięty przez producenta, oraz że prowadzenie przez niego działalności nie wymaga korzystania z infrastruktury technicznej służącej do przesyłania i/lub przechowywania paliwa gazowego.

Po drugie, wniosek ten został przez Prezesa URE uwzględniony, w ten sposób, że Powodowi została udzielona koncesja na obrót paliwami ciekłymi pod pewnymi warunkami tzn. przedmiot działalności objętej koncesją stanowił obrót gazem płynnym LPG, o kodach CN: (...), (...) (…) sprzedawanego w formie pojemników z gazem GC.

Po trzecie, Powód wówczas nie prowadził i nie planował prowadzenia działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą (o czym jednoznacznie poinformował Pozwanego w piśmie z dnia 17.01.2019 r.).

Powód również zdawał siebie sprawę z wysokości obrotów gazem płynnym LPG (informował o tym Pozwanego) i akceptował fakt, że osiągane przez niego obroty rodzą konieczność posiadania koncesji i uiszczania opłat koncesyjnych za rok 2019 oraz 2020.

Powód ponadto miał świadomość, że w związku z tym że obrót z zagranicą wymaga wpisania do stosownego rejestru, taki wniosek złożył (w marcu 2021 r.) i wniosek ten został uwzględniony decyzją z kwietnia 2021 r. We wniosku o wpis Powód m.in. wskazał, że chce przywozić paliwo w celu rozporządzenia nim poprzez czynności dla dokonania których nie jest wymagana koncesja albowiem Powód decyzją z dnia 21.02.2019 r. uzyskał już koncesję.

Pomimo to, sobie znanych przyczyn, Powód nie wystąpił w roku 2021 o udzielenie koncesji na obrót z zagranicą (pomimo, że jego model biznesowy zakładał sprzedaż klientom w krajowym uprzednio kupionych Pojemników z gazem GC) i w rezultacie za cały rok 2021 łączna sprzedaż tych Pojemników z gazem GC była zbliżona do obrotu z lat poprzednich.

Być może przyczyną taką, było błędne przekonanie Powoda, że skoro posiada już koncesję OPC (na obrót krajowy), to już nie musi się ubiegać o koncesję OPZ (na obrót z zagranicą). Za takim wnioskiem mogłaby przemawiać treść pisma Powoda do Pozwanego z dnia 29.11.2022 r. gdzie Powód argumentował, że skoro dysponował koncesją na obrót gazem ziemnym o kodach (...), (...) i był wpisany ponadto do rejestru podmiotów przywożących, to był uprawniony do przywożenia gazów płynnych o powyższych kodach do Polski oraz do późniejszego obrotu tymi gazami. Podkreślał wówczas, że prawo energetyczne nie różnicuje „obrotu paliwami” i „obrotu paliwami z zagranicą” i dlatego użyty w udzielonej mu Koncesji zwrot „obrót paliwami ciekłymi” przewiduje obrót paliwami zarówno na terenie kraju jak i zagranicą. Za takim wnioskiem zdaje się przemawiać także treść wniosku o wpisanie do rejestru podmiotów przywożących (k. 150v akt adm.).

Poglądu tego nie można uznać za trafny. Z uwagi na okoliczność, iż Powód w odwołaniu tego poglądu już nie podtrzymywał, Sąd uznaje za zbędne czynienie szerszych rozważań celem wykazania nietrafności pierwotnie prezentowanego przez Powoda poglądu. Jednocześnie błędne pojmowanie przez Powoda spoczywających na nim obowiązków obciąża Powoda. Słusznie argumentuje Pozwany (z powołaniem się na orzecznictwo), że w istotę działalności regulowanej wkomponowane jest wymaganie posiadania niezbędnej wiedzy specjalistycznej, obejmującej nie tylko czysto formalne kwalifikacje, lecz także doświadczenie wynikające z praktyki zawodowej i ustalone zwyczajowo standardy wymagań. Zachowanie miernika staranności to także znajomość obowiązującego prawa oraz następstw z niego wynikających w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Powód jako przedsiębiorca zobligowany jest zatem do wypełniania obowiązków, wynikających z obowiązujących przepisów prawa oraz udzielonej mu koncesji, powinien być również świadomy następstw, jakie wiążą się z uchybieniem tym obowiązkom.

Być może przyczyną niewystąpienia przez Powoda w roku 2021 o udzielenie koncesji na obrót z zagranicą było ewentualnie to, że wiązało się to z koniecznością uiszczenia wysokiej kaucji. Jeżeli nawet tak było, to w żaden sposób nie może to wpływać na wykładnię treści art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a p.e. i w konsekwencji na prawidłowość zaskarżonej Decyzji.

Podsumowując powyższą cześć rozważań, brak jest podstaw aby dla potrzeb obrony tezy, którą Powód zaczął prezentować dopiero w grudniu 2022 r. (tj. w piśmie z dnia 15.12.2022 r.) próbować ustalać odrębnie wartość opakowań (pojemników) oraz wartość samego gazu znajdującego się w tych pojemnikach.

Dodatkowo wskazać należy, iż jeżeliby chcieć podzielić pogląd Powoda, że z uwagi na niewielką skalę obrotu w roku 2021 (ok. 5 tys. zł wartość samego paliwa oraz ok. 200 tys. zł łączna wartość pojemników z gazem) wykonywanie przez Powoda działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi z zagranicą nie wymagało uzyskania koncesji na obrót z zagranicą (tj. koncesji OPZ), to tym samy w roku 2021 nie wymagałoby koncesji wykonywanie przez Powoda działalności gospodarczej w zakresie krajowego obrotu paliwami ciekłymi (koncesja OPC). Skala obrotu była bowiem zbliżona. Podobnie, z uwagi na skalę obrotu w roku 2019 i 2020 (łączna wartość pojemników z gazem wynosiła odpowiednio 350 tys. zł oraz 280 tys. zł) nie wymagałoby koncesji wykonywanie przez Powoda działalności gospodarczej w zakresie krajowego obrotu paliwami w tychże latach. W konsekwencji brak byłoby podstaw do uiszczania przez Powoda opłat koncesyjnych za ten okres (art. 34 ust. 2 p.e.). Pomimo to, Powód wystąpił w o udzielenie koncesji na obrót krajowy paliwami (uzyskał ją w 2019 r.) składał stosowne formularze sprawozdawcze i uiszczał wymagane opłaty koncesyjne. Takie postępowanie Powoda stanowi dowód na to, że wówczas Powód uważał, iż wysokość jego obrotów jak najbardziej uzasadnia konieczność uzyskania koncesji. Była to koncesja na obrót krajowy (OPC) albowiem wówczas (do roku 2020) Powód obrotu z zagranicą nie prowadził (i takiej też informacji Powód udzielił Pozwanemu w toku postępowania o udzielenie koncesji).

W ocenie Sądu nie ma żadnych racjonalnych przyczyn aby odmiennie traktować przesłankę wysokości obrotu gazem płynnym w odniesieniu do obrotu krajowego, a inaczej w odniesieniu do obrotu z zagranicą. Tym samym Sąd podziela pierwotnie prezentowany (do grudnia 2022 r.) pogląd Powoda, co do sposoby ustala wielkości tego obrotu. Jednocześnie nadmienić należy, iż stanowisko prezentowane obecnie przez Powoda jest niespójne. Z jednej bowiem strony Powód uważa, że z uwagi na niewielką skalę obrotu gazem płynnym nie ma konieczności uzyskiwania koncesji na obrót z zagranicą, a jednocześnie uważa, że tożsama skala obrotu krajowego gazem płynnym wymaga uzyskania koncesji OPC (a jej cofnięcie przez Prezesa URE nie powinno mieć miejsca).

Mając powyższe okoliczności na względzie, podnoszone przez Powoda w odwołaniu zarzuty dotyczące naruszenia przez Pozwanego przepisów prawa energetycznego ale i przepisów Konstytucji RP, Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, prawa przedsiębiorców oraz kodeksu postępowania administracyjnego, okazały się niezasadne.

Odnośnie zarzutu naruszenia przepisów Konstytucji RP (oraz art. 16 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej) wskazać w szczególności należy, iż w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2.04.2008 r. (VI ACa 1230/07) został zaprezentowany pogląd (podzielany przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie), iż wymóg uzyskania koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie dystrybucji paliw ciekłych stanowi ustawowe ograniczenie konstytucyjnej swobody prowadzenia takiej działalności, ale dopuszczone przez art. 22 Konstytucji po to, by stanowić swoistą gwarancję dla konsumenta, iż przedsiębiorca, który uzyskał koncesję daje rękojmię, że będzie prowadził tę działalność zgodnie z przepisami prawa. Ograniczenie zatem swobody prowadzenia działalności gospodarczej stanowi samą konieczność uzyskania koncesji, natomiast wymóg dawania rękojmi prawidłowego wykonywania działalności objętej wnioskiem o udzielenie koncesji, nie stanowi ograniczenia swobody jej prowadzenia, a jedynie przesłankę jej należytego wykonywania.

Odnośnie zarzutu naruszenia przepisów postępowania administracyjnego (oraz przepisów prawa przedsiębiorców) zauważyć ponadto należy, iż Sąd orzekający w niniejszym składzie podziela utrwalony w judykaturze pogląd o nieskuteczności powoływania się na naruszenie przepisów postępowania administracyjnego w postępowaniu przed SOKiK, poza pewnymi wyjątkami. W szczególności, tego typu zarzuty zasadniczo nie mogą stanowić samoistnej podstawy uchylenia decyzji. Wynika to z faktu, że wniesienie do sądu odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna dopiero cywilne, pierwszoinstancyjne postępowanie sądowe, w którym sąd dokonuje własnych ustaleń, rozważając całokształt materiału dowodowego (takie stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 maja 1991r., sygn. akt III CRN 120/91; postanowieniu z dnia 11 sierpnia 1999r. sygn. akt I CKN 351/99; wyroku z dnia 19 stycznia 2001r. sygn. akt I CKN 1036/98). Podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 grudnia 2006 r. stwierdził, iż zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania administracyjnego nie mogą być podnoszone przed SOKiK, który jako sąd powszechny rozpatruje sprawę od nowa, co skutkuje brakiem możliwości uchylenia decyzji zaskarżonej do tego sądu z uwagi na naruszenie przepisów postępowania administracyjnego (sygn. akt VI ACa 620/06).

Wyjątki od zasady, że zarzuty procesowanie odnoszące się do etapu postępowania administracyjnego nie mogą doprowadzić do uchylenia decyzji w ramach rozpoznania odwołania, które zostały wykreowane przez orzecznictwo Sądu Najwyższego, wskazują, że taka możliwość odnosi się tylko do takich zarzutów, które po pierwsze nie mogą być niejako konwalidowane na etapie postępowania sądowego (jak ma to miejsce np. w odniesieniu do ustaleń faktycznych, środków dowodowych, oceny dowodów, niektórych wad formalnych samej decyzji) ale także waga tych zarzutów musi być na tyle istotna, że uzasadnia ona uchylenie decyzji. Chodzi o takie uchybienia organu, na skutek których przedsiębiorca, którego dotyczy decyzja, nie ma zapewnionych odpowiednich gwarancji proceduralnych, w szczególności mówi się tutaj o uchybieniach tego rodzaju (wadach kwalifikowanych decyzji), które istotnie wpłynęły na merytoryczną treść zaskarżonej decyzji lub też takie sytuacje w których zaskarżona decyzja została wydana bez podstawy prawnej.

W tym kontekście, podnoszone przez Powoda zarzuty w żaden sposób nie są takimi, których ewentualne istnienie mogłoby uzasadniać uchylenie zaskarżonej decyzji.

W tych okolicznościach, w oparciu o przepis art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c., oraz na podstawie wyżej w uzasadnieniu wskazanych przepisów, Sąd oddalił odwołanie od decyzji Prezesa URE ( pkt I wyroku).

W pkt II wyroku orzeczono o kosztach procesu mając na uwadze jego wynik. Podstawę rozstrzygnięcia stanowił art. 98, 99 i 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 14 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

/sędzia Arkadiusz Zagrobelny)

Sygn. akt XVII AmE 88/23

ZARZĄDZENIE

(...)

/sędzia Arkadiusz Zagrobelny)