Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Malinowska
Protokolant –	Sekretarz sądowy Joanna Nande

po rozpoznaniu 16 stycznia 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o zmianę koncesji

na skutek odwołania (...) sp. z o.o. w W. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 21 lutego 2022 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty .

SSO Ewa Malinowska

XVII AmE 93/22

UZASADNIENIE

Decyzją z 21 lutego 2022 r. Nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735, ze zm.) oraz na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2021 r. poz. 716, ze zm.), w związku z art. 30 ust. 1 i art. 50 ustawy - Prawo energetyczne, postanowił

odmówić zmiany udzielonej przedsiębiorcy - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), koncesji na obrót paliwami ciekłymi z dnia 17 grudnia 2018 r. Nr (...), z późn. zm., udzielonej na okres od dnia 17 grudnia 2018 roku do dnia 31 grudnia 2030 roku.

(decyzja k. 6-11)

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł odwołanie od tej decyzji zaskarżając ją w całości. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego art. 33 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 41 ust. 1 pkt 2 pe poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że powód nie daje rękojmi gwarantującej prawidłowe wykonanie działalności objętej koncesją,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, art., 41 ust. 1 pe poprzez jego pominięcie i nie dokonanie zmiany koncesji spółki zgodnie z jej wnioskiem, pomimo przedłożenie dokumentacji uzasadniającej rozszerzenie koncesji,

3.  naruszenie przepisów postępowania art. 6,7,8 kpa poprzez niezałatwienie sprawy zgodnie ze słusznym interesem przedsiębiorcy, w sytuacji gdy nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny, ani też nie przekracza to możliwości organu administracji wynikających z przyznanych mu uprawnień i środków oraz błędną ocenę materiału dowodowego i w wyniku tego uznanie, że złożone w postępowaniu administracyjnym dokumenty nie wskazują, że wnioskująca o udzielenie koncesji spółka posiada lub może pozyskać wystarczające środki finansowe dla prawidłowego prowadzenia działalności w zakresie obrotu paliwami ciekłymi.

4.  Naruszenie przepisów postępowania art. 6 i 7 w zw. z art. 77 oraz 80 kpa poprzez naruszenie zasady praworządności, zaniechanie wszechstronnego wyjaśnienia sprawy oraz przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów prowadzące do dowolnej , nieprawidłowej oceny dokumentów finansowych spółki.

Powód zarzucając powyższe wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i udzielenie koncesji na prowadzenie działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi.

(odwołanie k. 13-20)

Pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

(odpowiedź na odwołanie k. 38-46)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. posiada koncesję wydaną przez Prezesa URE z dnia 17 grudnia 2018 r. z pózn. zm. na obrót paliwami ciekłymi na stacji Paliw w C. przy ul. (...).

(bezsporne)

W dniu 19 października 2020 r. powód złożył wniosek o zmianę udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi przez nadanie uprawnień do obrotu benzynami silnikowymi o kodach CN 2710 12 45 i 2710 12 49 oraz olejami napędowymi o kodach CN 2710 19 43 i 2710 20 11 oraz konfekcjonowanym gazem płynnym LPG o kodach CN 2711 19 00 przy wykorzystaniu stacji paliw ciekłych zlokalizowanej w miejscowości S., ul. (...).

W dniu 18 czerwca 2021 r. Prezes URE wydał decyzję odmowną dotyczącą zmiany koncesji uznając, że przedsiębiorca nie dysponuje środkami finansowymi w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie działalności i nie jest w stanie udokumentować możliwości ich pozyskania.

(decyzja k. 15-22 akt adm.)

Pismem z dnia 5 października 2021 roku przedsiębiorca - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., wystąpił do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z wnioskiem o zmianę udzielonej przedsiębiorstwu energetycznemu koncesji na obrót paliwami ciekłymi poprzez nadanie uprawnienia do obrotu:

1)  benzynami silnikowymi o kodach CN 2710 12 45 i 2710 12 49 oraz olejami napędowymi o kodach CN 2710 19 43 i 2710 20 11 przy wykorzystaniu środków transportu paliw ciekłych - cystern drogowych;

2)  olejami napędowymi o kodach CN 2710 19 43 przy wykorzystaniu stacji paliw ciekłych zlokalizowanej w C., ul. (...).

(wniosek k. 1-3 akt adm.)

Pismem z 19 października 2021 r. przedsiębiorca został wezwany do uzupełnienia dokumentacji poprzez złożenie m. in. dokumentów odnoszących się do sytuacji finansowej przedsiębiorstwa finansowego oraz środków finansowych, którymi dysponuje przedsiębiorca.

(wezwanie k. 23-25 akt adm.)

Pismami z 22 listopada 2021 r., 23 listopada 2021 r. oraz 8 grudnia 2021 r. przedsiębiorca uzupełnił zgromadzony materiał dowodowy.

(pisma z zał. k. 27-61akt adm.)

Pismem z dnia 5 stycznia 2022 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wezwał Przedsiębiorcę do nadesłania innych niż dotychczas przedłożone dokumentów i informacji, istotnych dla potwierdzenia możliwości finansowych, gwarantujących prawidłowe wykonywanie działalności koncesjonowanej polegającej na obrocie paliwami ciekłymi. W odpowiedzi, przy piśmie z dnia 18 stycznia 2022 roku, Przedsiębiorca nadesłał sprawozdanie finansowe za rok 2021 oraz ponownie przedstawił wyjaśnienia w przedmiotowej sprawie.

(wezwanie k. 64-65, pismo z zał. k. 67-73 akt adm.)

Z przedłożonej dokumentacji finansowej i danych z Krajowego Rejestru Sądowego wynika że:

⚫

Kapitał zakładowy przedsiębiorstwa energetycznego wynosi obecnie (...) złotych,

⚫

Przedsiębiorca osiągnął zysk w roku 2020 w wysokości ponad

(...)zł i (...) zł za rok 2021,

⚫

Aktywa trwałe przedsiębiorstwa energetycznego wynosiły za rok 2021 (...) zł i w całości składały się z rzeczowych aktywów trwałych w postaci głównie środków transportu paliw ciekłych i maszyn,

⚫

Przychody przedsiębiorstwa energetycznego w roku 2021 wyniosły (...) zł, zaś w roku 2020 wyniosły (...) zł

⚫

Zobowiązania powoda z tytułu kredytów i pożyczek wzrosły z kwoty (...) zł za rok 2020 do ponad (...) zł w roku 2021

⚫

Powód na rachunkach bankowych o numerach (...), (...), (...) oraz (...) w okresie kwiecień-października 2021 miał zgromadzone następujące środki:

Kwiecień 2021	Maj 2021	Czerwiec 2021	Lipiec 2021	Sierpień 2021	Wrzesień 2021	Październik 2021
(...)	(...)	(...)	(...)	(...)	(...)	(...)
(...)	(...)	(...)	(...)	(...)	(...)	(...)
(...)	(...)	(...)	(...)	(...)	(...)	(...)
(...)	(...)	(...)	(...)	(...)	(...)	(...)

(bilans k. 29-32, świadectwa k. 33-40, opinia bankowa k. 41, 42, płyta CD k. 43, bilans k. 69-72 akt adm.)

Powyżej opisany stan faktyczny, który nie był sporny między stronami niniejszego postępowania, został ustalony w oparciu o wskazane wyżej dokumenty, nie kwestionowane przez żadną ze stron, jak też nie budzące wątpliwości Sądu, co do ich wiarygodności i mocy dowodowej. Sąd pominął dowody wnioskowane przez powoda w odwołaniu w postaci zażądania od Prezesa URE włączenia do akt niniejszej sprawy dokumentacji koncesyjnej uznając, że dokumentacja ta jest nieprzydatna do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Dowodami mogą być konkretne dokumenty, których powód nie wskazał, nie wskazując ponadto w jaki sposób niesprecyzowane dokumenty z poprzednich postępowań o udzielenie koncesji mogą być przydatne do wykazania sytuacji finansowej przedsiębiorcy aktualnej na etapie niniejszego postępowania. Ponadto zasadnie pozwany wskazuje na to, że przedsiębiorca jest w posiadaniu istotnych dla siebie dokumentów i jeżeli uważa, że mogłyby one wpłynąć pozytywnie na ocenę jego sytuacji finansowej powinien je złożyć w niniejszym postępowaniu. Podobnie irrelewantne dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej są dokumenty zgromadzone w postępowaniu o wymierzenie kary pieniężnej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Obrót energią elektryczną, uregulowany przepisami prawa energetycznego, jest obrotem koncesjonowanym i sformalizowanym ze względu na ochronę interesów przedsiębiorców i konsumentów. Koncesja jest widocznym wyrazem rękojmi dla tych podmiotów, co do skuteczności ochrony przez państwo takich dóbr, jak życie i zdrowie, środowisko, bezpieczeństwo energetyczne, czy równoważenie interesów przedsiębiorców energetycznych i odbiorców paliw. Rękojmia ta stanowi zapewnienie ze strony państwa, że przedsiębiorca wykonuje i będzie wykonywał prawidłowo działalność objętą koncesją. Tego rodzaju zapewnienie wiąże się ściśle z powinnością przedsiębiorcy bezwzględnego respektowania norm prawnych związanych z działalnością koncesjonowaną oraz postanowień samej koncesji. Koncesja jest decyzją administracyjną, aktem publicznoprawnym, którego przedmiotem jest udzielenie uprawnień publicznoprawnych, regulowanych przepisami prawa publicznego, ukierunkowanymi na ochronę interesu publicznego. Jest również zobowiązaniem przedsiębiorcy do prowadzenia działalności koncesjonowanej w sposób zgodny z postanowieniami decyzji koncesyjnej i przepisami prawa. Realizacja postanowień koncesji stanowi podstawowy obowiązek koncesjonariusza (zob. wyrok SOKiK z 24.3.2016 r., sygn. akt XVII AmE 156/15).

W myśl art. 33 ust. 1 pkt 2 PE, koncesja jest udzielana przez Prezesa URE wnioskodawcy, który dysponuje środkami finansowymi w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie działalności, bądź jest w stanie udokumentować możliwość ich pozyskania. Środki finansowe w rozumieniu art. 33 ust. 1 pkt 2 PE, to kapitał odpowiedniej wielkości, w tym kapitał własny lub obcy. Koncesjonariusz może bowiem wykorzystywać w ramach działalności środki finansowe pochodzące z zewnętrznego źródła finansowania. Przez środki finansowe należy jednak rozumieć również inne składniki, które obrazują kondycję finansową podmiotu, mającą zagwarantować prawidłowe wykonywanie przez podmiot działalności koncesyjnej.

Z powyższego należy wnioskować, że według ustawodawcy, jednym z podstawowych wymogów jest warunek dysponowania środkami finansowymi w wielkości gwarantującej prawidłowe wykonywanie działalności bądź udokumentowanie możliwości ich pozyskania. W tym miejscu podkreślić należy, że Prezes URE ma obowiązek dokonania oceny, czy wykazana w toku postępowania administracyjnego sytuacja finansowa pozwala na przyjęcie, że wnioskodawca spełnia przedmiotowy wymóg. Warto tu dodać, że Prezes URE gwarantuje swoją instytucją wszystkim innym prawidłowe wykonywanie działalności przez koncesjonariuszy. Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 15 kwietnia 2016 r., o sygn.. akt VI ACa 208/15 „Podstawę badania, czy wnioskodawca ubiegający się o udzielenie koncesji daje rękojmię prawidłowego wykonywania działalności gospodarczej, stanowi art. 50 pkt 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, do którego odsyła art. 50 ustawy Prawo energetyczne, stanowiąc, że w sprawach nieuregulowanych przepisami tej ustawy w zakresie działalności gospodarczej przedsiębiorstw energetycznych stosuje się przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Zgodnie zaś z przepisem art. 50 pkt 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej organ koncesyjny (w sprawie niniejszej Prezes URE) przed podjęciem decyzji w sprawie udzielenia koncesji lub jej zmiany ma prawo do oceny, czy przedsiębiorca spełnia warunki wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją oraz czy daje rękojmię prawidłowego wykonywania tej działalności. W świetle powyższego ubiegający się o koncesję przedsiębiorca musi nie tylko spełniać ustawowe warunki jej udzielenia (w niniejszej sprawie warunki określone w przepisie art. 33 ustawy Prawo energetyczne), ale też jednocześnie dawać rękojmię prawidłowego wykonywania koncesjonowanej działalności. Zatem stwierdzenie, iż przedsiębiorca ubiegający się o koncesję nie daje gwarancji prawidłowego wykonywania objętej nią działalności, może stanowić podstawę do odmowy udzielenia tej koncesji przez Prezesa URE (podobnie vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2 kwietnia 2008 r. VI ACa 1230/07, uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2012 r. III SK 1/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie w sprawie VI ACa 1019/07).” (Lex nr 2053893).”

W przekonaniu Sądu, Prezes URE w sposób prawidłowy przyjął, że na dzień zakończenia postępowania dowodowego powód nie dysponował środkami finansowymi w wielkości wystarczającej do zagwarantowania prawidłowego wykonywania działalności koncesjonowanej.

Wskazać należy, że Przedsiębiorca zamierzał rozszerzyć prowadzoną działalność koncesjonowaną o sprzedaż nowych typów paliw częściowo przy wykorzystaniu środków transportu paliw ciekłych – cystern drogowych. Niewątpliwie zmiana w stosunku do dotychczas prowadzonej działalności wymaga zaangażowania znacznie większych środków, niż te które wykorzystywane są przy prowadzeniu dotychczasowej działalności. Ciężar wykazania spełnienia przesłanek ustawowych z art. 33 PE w tym posiadania środków na prowadzenie działalności lub możliwości ich pozyskania spoczywa na przedsiębiorcy, który powinien temu obowiązkowi sprostać.

Prezes URE dokonał całościowej oceny sytuacji finansowej powoda w oparciu o zgromadzony w postępowaniu administracyjnym materiał dowodowy w kontekście planowanego rozszerzenia działalności koncesjonowanej. W ocenie Sądu argumentacja Prezesa URE jest prawidłowa.

Wprawdzie przychody przedsiębiorstwa energetycznego w roku 2021 wynosiły (...) zł i były znacząco wyższe niż przychody w roku 2020, które wynosiły (...)i pochodziły w większości z obrotu paliwami ciekłymi, ale zgodzić należy się z pozwanym, że znaczący wzrost przychodów nie przekłada się na wzrost wolnych zasobów, którymi mógłby dysponować powód na rozpoczęcie nowej działalności. Do wniosków takich prowadzi analiza całokształtu dokumentacji finansowej zgromadzonej w postępowaniu administracyjnym.

Rację ma pozwany wskazując na to, że wykazany przez powoda zysk w kwocie (...) zł w roku 2021 nie przekłada się w sposób rzeczywisty na bieżące możliwości finansowe, o czym świadczy to, że środki te nie są uwidocznione na kontach bankowych powoda. Analiza wyciągów bankowych wskazuje na to, że przedsiębiorca nie posiada znaczących wolnych środków pieniężnych umożliwiających prowadzenie działalności w szerszym zakresie. W maju 2021 r. przedsiębiorca miał do dyspozycji środki w wysokości około (...) zł, zaś w pozostałych miesiącach wolne środki pieniężne na kontach nie przekraczały (...) zł, czerwcu 2021 r. suma środków nieznacznie przekraczała (...) zł, zaś w sierpniu 2021 r. nie przekraczała (...) zł. Istotne jest również to, że przedsiębiorca posiada zobowiązania z tytułu udzielonych kredytów w wysokości blisko (...) zł. Słusznie pozwany wskazuje na to, że analiza nadesłanych przez powoda wyciągów bankowych wskazuje na to, że przedsiębiorca niemal w całości wykorzystuje posiadane środki finansowe na prowadzenie bieżącej działalności gospodarczej. Słusznie też pozwany wskazuje na to, że wcześniejsze wniesienie kapitału zakładowego nie spowodowało znaczącego wzrostu wolnych środków pieniężnych pozostających do dyspozycji przedsiębiorstwa energetycznego, a środki finansowe zgromadzone na rachunkach bankowych przez 5 z 6 analizowanych miesięcy są w wysokości niższej od kapitału zakładowego, który spełnia rolę gwarancyjną. Istotne znaczenie dla oceny możliwości finansowych powoda ma wzrost zobowiązań z tytułu kredytów i pożyczek z (...) zł do ponad (...) zł.

Istotne znaczenie dla oceny możliwości finansowych przedsiębiorcy ma to, że aktywa trwałe w roku 2021 wynosiły (...) zł (co przy tym rodzaju działalności należy uznać za niezbyt wysokie) i niemal w całości składają się z rzeczowych aktywów trwałych i były to głównie środki transportu paliw ciekłych, które powód zamierza wykorzystywać do prowadzenia działalności koncesjonowanej, co wyklucza ich sprzedaż. Niemożliwe jest zatem zaliczenie ich wartości na poczet środków finansowych przedsiębiorstwa energetycznego przeznaczonych na prowadzenie działalności koncesjonowanej. Również zapasy w postaci paliwa nie mogą świadczyć o realnym dysponowaniu środkami pieniężnymi na prowadzenie działalności koncesjonowanej w rozszerzonym zakresie. Wskazać też należy, że obecnie eksploatowana stacja paliw nie wchodzi do majątku trwałego, a jest użytkowana na zasadzie użyczenia.

Umowa franczyzowa dla stacji paliw przy ul. (...) w C., na którą powołuje się powód nie zmienia oceny sytuacji finansowej powoda i nie przysparza mu dodatkowych środków finansowych.

Co do umowy factoringu z regresem, to rację ma pozwany, że nie rodzi ona odpowiedzialności faktora za ryzyko niewypłacalności dłużnika, a zatem w przypadku niewypłacalności dłużnika umowa faktoringu nie stanowi jakiejkolwiek gwarancji odzyskania wierzytelności przedsiębiorcy od dłużnika, bowiem przedsiębiorstwo energetyczne będzie zobowiązane do zwrotu wcześniej odzyskanej kwoty na rzecz faktora. Ponadto ta jak słusznie zauważył pozwany nie ma wpływu na zwiększenie możliwości finansowych powoda. Jest to bowiem jedynie obsługa wierzytelności kontrahentów przedsiębiorcy, od których bank będzie pobierał umowną prowizję. Może ona być jedynie ewentualnym zabezpieczeniem od skutków nieterminowego regulowania zobowiązań przez kontrahentów. Ponadto pozwany wskazał, że jest ona zawarta na okres znacznie krótszy niż uprawnienia wynikające z koncesji.

Nie może też pozytywnie wpłynąć na ocenę możliwości finansowych powoda kwestia regulowania przez niego kar za naruszenia warunków koncesji. Trafnie pozwany zauważa, że skoro w ciągu 3 lat prowadzenia działalności na powoda zostało nałożonych 5 kar (czemu powód nie zaprzeczył) powinien on dysponować większymi środkami na prowadzenie działalności koncesyjnej.

Dokonanej powyżej oceny możliwości finansowych powoda w kontekście wniosku o zmianę koncesji nie może zmienić również to, że powód nie zalega z zapłatą składek na ubezpieczenie społeczne, bowiem podniesione powyżej okoliczności przemawiają za tym, że ocena dokonana przez Prezesa URE jest trafna.

Odnośnie do zarzutów naruszenia przepisów postępowania administracyjnego Sąd Okręgowy podziela utrwalone w judykaturze stanowisko, iż zasadniczo tego typu zarzuty są nieskuteczne przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów, ponieważ Sąd ten nie może ograniczyć sprawy wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Celem postępowania nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu. Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości zgłoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Sąd antymonopolowy jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, w tym wypadku Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, a nie sądem legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Tylko takie odczytanie relacji pomiędzy postępowaniem administracyjnym i postępowaniem sądowym może uzasadniać dokonany przez racjonalnego ustawodawcę wybór między drogą postępowania cywilnego i drogą postępowania sądowo-administracyjnego dla wyjaśnienia istoty sprawy (por. np.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351/99; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1036/98; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r., sygn. akt III SZP 2/05). Sąd Okręgowy uznaje, że nawet gdyby przyjąć, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych, to zarzuty w tym zakresie nie mogą być skuteczne, o ile uchybienia te mogą być sanowane w toku postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, bowiem tutejszy Sąd zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym. Niezależnie od powyższego w ocenie Sądu podniesione zarzuty naruszenia art. 6,7, 8 i 77 kpa są nietrafne. Postępowanie dowodowe przeprowadzone zostało w sposób rzetelny, Prezes URE dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i oceny prawnej.

Z tych wszystkich względów, według Sądu Okręgowego, odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Zarzuty podniesione w odwołaniu stanowią jedynie niepopartą dowodami polemikę z rozstrzygnięciem organu koncesyjnego i nie mogły prowadzić do zmiany lub uchylenia decyzji. Wobec tego, stwierdzając brak podstaw do uwzględniania odwołania, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że na koszty należne Prezesowi URE złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Ewa Malinowska