Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –

sędzia SO Anna Gałas

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2025 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania A. P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 27 października 2023 r., Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od A. P. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Anna Gałas

Sygn. akt XVII AmE 93/24

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 30 czerwca 2025 r. w całości

Decyzją z dnia 27 października 2023 r., znak: (...).451.1.76. (...).KRu, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: pozwany, Prezes URE, organ) po przeprowadzeniu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej A. P. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą P. A. Zakład (...) (dalej: powód, przedsiębiorca, skarżący), orzekł w pkt 1, że A. P. naruszył art. 9 ust. 1 pkt 7) oraz ust. 1b ustawy o odnawialnych źródłach energii (dalej: ustawa OZE), w ten sposób, że nie przedłożył Prezesowi URE sprawozdania półrocznego, zawierającego informacje wymienione w art. 9 ust. 1 pkt 5) ustawy OZE, za I półrocze 2023 r. i za powyższe działanie Prezes URE w pkt 2 decyzji wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 2 000 zł.

(decyzja Prezesa URE z dnia 27 października 2023 r., k. 14-15v akt adm.)

Od powyższej decyzji powód wniósł odwołanie, zaskarżając decyzję w całości.

Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie:

1)  prawa materialnego, tj. art. 8 i 9 k.p.a.,

1)  błędną ocenę przez Prezesa URE, iż wina odwołującego jest wyższa niż znikoma, nałożenie kary pieniężnej niewspółmiernej do wagi przewinienia.

Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i umorzenie kary pieniężnej z uwagi na złożone przez odwołującego się wyjaśnienie, skuteczny czynny żal wraz ze złożeniem sprawozdania, znikomą szkodliwość społeczną czynu oraz zasądzenie od Prezesa URE na rzecz powoda zwrotu kosztów sądowych według norm przepisanych ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

(odwołanie z dnia 6 listopada 2023 r., k. 8-19 akt sąd.)

W odpowiedzi na odwołanie Prezes URE, po dokonaniu ponownej analizy akt sprawy oraz zarzutów zawartych w odwołaniu wskazał, że brak jest podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonej decyzji, ponieważ podniesione przez powoda zarzuty oraz prezentowana na ich poparcie argumentacja są bezzasadne. W związku z powyższym, podtrzymał stanowisko w niej zawarte oraz odnosząc się do zarzutów powoda wniósł o oddalenie odwołania i zasadzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pismo pozwanego z dnia 29 lipca 2024 r., k. 26-30v akt sąd.)

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca A. P., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą P. A. Zakład (...), w dniu 17 stycznia 2022 r. został wpisany przez Prezesa URE do rejestru wytwórców energii w małej instalacji, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy OZE, pod numerem (...). Zgodnie z tym wpisem powód wykonuje działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych w dwóch małych instalacjach odnawialnych źródeł energii, a to znajdujących się w miejscowościach:

1.  R. (1,000 MW), gmina G., dz. Nr 168/3 oraz

2.  P. (0,600 MW), gmina G., dz. Nr 205/1.

(dowód: zaświadczenie o wpisie, k. 17 akt adm.).

W okresie objętym niniejszym postępowaniem powód, będący przedsiębiorcą wytwarzającym energię elektryczną w małej instalacji odnawialnego źródła energii, wpisanym do rejestru wytwórców wykonujących działalność gospodarczą w zakresie małych instalacji, był zobowiązany do przedłożenia Prezesowi URE w terminie do końca miesiąca następujące po upływie półrocza sprawozdania półrocznego zawierającego informacje, o której mowa w art 9 ust. 1 pkt 5 ustawy OZE. Przedsiębiorca nie przedłożył Prezesowi URE za żadną z instalacji takiego sprawozdania półrocznego, za pierwsze półrocze 2023 tj. do dnia 31 lipca 2023 r.

(okoliczności bezsporne)

Pismem z dnia 16 sierpnia 2023 r. Prezes URE zawiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej. Ponadto mając na uwadze dyspozycję art. 50, 77 § 1 i 80 k.p.a. Prezes URE wezwał przedsiębiorcę do złożenia szczegółowych wyjaśnień w sprawie naruszenia art. 9 ust. 1 pkt 7) oraz ust. 1b ustawy OZE a także do przedłożenia oświadczenia o uzyskanym przychodzie oraz osiągniętym zysku/stracie z prowadzonej w 2022 r. działalności gospodarczej, wskazania przychodu i dochodu uzyskanego w 2022 r. z tytułu prowadzonej działalności oraz wskazania właściwego terenowo dla przedsiębiorcy urzędu skarbowego. Pismo zostało skutecznie doręczone przedsiębiorcy 22 sierpnia 2023 r.

(dowody: zawiadomienie z dnia 16 sierpnia 2023 r., zpo, k. 1-3 akt adm.)

Powód pismem z dnia 28 sierpnia 2023 r., które wraz z załącznikami wpłynęły do URE Zachodni Oddział Terenowy w P. w dniu 30 sierpnia 2023 r. przysłał zaległe sprawozdania:

1. Dotyczące lokalizacji instalacji – R., gmina G. (1MW),

2. Dotyczące lokalizacji instalacji – P., gmina G. (0.6 MW).

Powód w wymienionym piśmie odpowiadając na wezwanie przedstawił wyjaśnienie: „1. Zapomniałem po prostu wysłać sprawozdania półrocznego. 2. Jestem ryczałtowcem rozmawiałem z księgową powiedziała mi, że moim przypadku trudno jest precyzyjnie wyliczyć te kwoty. 3. Dołączam kopię rozliczenia PIT za 2022 r. 4. Urząd Skarbowy to S..

(dowody: Oświadczenie z daty 28 sierpnia 2023 r. k. 4 akt adm., zeznanie podatkowe k. 5-7v akt adm., Sprawozdanie instalacji R. k. 8-9 akt adm., Sprawozdanie instalacji P. k. 10-11 akt adm.)

Pismem z dnia 22 września 2023 r. Prezes URE zawiadomił przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania administracyjnego w sprawie a także poinformował go o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym w terminie 7 dni od dnia doręczenie tego zawiadomienia. Korespondencja z zawiadomieniem została wysłana na adres siedziby prowadzenia działalności gospodarczej przez powoda i wróciła dwukrotnie awizowana przez operatora pocztowego, uznana za doręczoną. Termin na zające stanowiska przez powoda upłynął w dniu 17 października 2023 r.

(dowody: zawiadomienie z dnia 22 września 2023 r., doręczenie k. 12-13 akt adm.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym oraz w postępowaniu sądowym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak też w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości. Sąd stosownie do treści art. 233 § 1 k.p.c. dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i przydatne do ustalenia stanu faktycznego.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje.

Odwołanie okazało się niezasadne i podlegało oddaleniu.

Wstępnie należy sprecyzować, że podstawę prawną wydania zaskarżonej decyzji stanowił art. 9 ust. 1 pkt 7) i ust. 1b w zw. z art. 9 ust. 1 pkt 5) ustawy OZE.

Według art. 9 ust. 1 pkt 5) ustawy OZE wytwórca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie małych instalacji jest obowiązany prowadzić dokumentację dotyczącą: łącznej ilości energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii w małej instalacji, energii elektrycznej sprzedanej sprzedawcy zobowiązanemu, o którym mowa w art 10 ust. 1 tej ustawy, która została wytworzona z odnawialnych źródeł energii małej instalacji i wprowadzona do sieci dystrybucyjnej zużytych paliw do wytwarzania energii elektrycznej małej instalacji oraz w rodzaju tych paliw, a także ilości energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom końcowym. Zgodnie natomiast z art. 9 ust. 1 pkt 7) oraz ust. 1b ustawy OZE, wytwórca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie małych instalacji jest obowiązany przekazywać Prezesowi URE sprawozdania zawierające informacje, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 5) ustawy OZE, za okres półrocza, w terminie do końca miesiąca następującego po upływie tego półrocza (art. 9 ust. 1b) ustawy OZE).

Z kolei art. 168 pkt 11) ustawy OZE stanowi, że kto nie przedkłada w terminie Prezesowi URE sprawozdania, o którym mowa w art 9 ust. 1 pkt 7) oraz ust. 1b tej ustawy lub podaje w tym sprawozdaniu nieprawdziwe informacje podlega karze pieniężnej wymierzonej na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy OZE przez Prezesa URE, a wysokość tej kary zgodnie z art. 170 ust. 4 pkt 2 powołanej ustawy wynosi 1 000 zł (za niezłożenie sprawozdania w ustawowym terminie).

Jak wynika z dokumentów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych w sprawie, to dwa sprawozdania, których zaniechano złożenia w ww. terminie, ostatecznie powód wysłał do Prezesa URE w dniu 30 sierpnia 2023 r., a więc po pierwsze po upływie ustawowego terminu, a po drugie po wszczęciu wobec przedsiębiorcy (powoda) postępowania o wymierzenie kary pieniężnej (k. 31 - 39). Powyższe oznacza, że powód naruszył obowiązujące, powołane regulacje, ponieważ przekazał organowi sprawozdania dotyczące dwóch instalacji z uchybieniem terminu, po wszczęciu postępowania. W obu przypadkach – w sytuacji dwóch odrębnych instalacji powód dopuścił się więc przekroczenia terminu.

Powód w odwołaniu nie kwestionuje samego faktu przekroczenia terminu na złożenie sprawozdania ale zarzuca, że Prezes URE nałożył mu karę dwa razy większą niż wynika z przepisów, ponieważ kara wynosi 1 000 zł a wymierzono mu karę 2 000 zł. Kolejno powód wskazuje na znikomą szkodliwość swojego czynu oraz zaprzestanie naruszenia, co powinno skutkować odstąpieniem od wymierzenia kary.

Sąd, dokonując oceny ustalonego stanu faktycznego przez pryzmat charakteru regulacji obejmującej istotne regulacyjnie obowiązki i treść powołanych wyżej przepisów ustawy OZE podzielił stanowisko Prezesa URE, co do konieczności nałożenia kar co do zasady i co do wysokości.

Z ustaleń faktycznych bezspornie wynika, że powód nie złożył sprawozdań półrocznych, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 7 oraz ust. 1b ustawy OZE za I półrocze 2023 roku, nie dochowując tym samym obowiązku ustawowego. Przedmiotowe sprawozdania zostały złożone przez powoda dopiero w dniu 30 sierpnia 2023 r. wraz z odpowiedzią na zawiadomienie o wszczęciu przedmiotowego postępowania. Powód miał wiedzę na temat obowiązku, o którym został poinformowany przez Prezesa URE (w zaświadczeniu o wpisie do rejestru), tj. o konieczności składania sprawozdań półrocznych w terminie miesiąca od zakończenia półrocza (k. 17 verte akt adm. - pkt 4 pouczenia). Okoliczność ta jest niesporna i nie była kwestionowana przez powoda. Stąd, zachowanie powoda stanowi przejaw lekceważenia zasad normatywnych w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej, w tym także naruszenia bezwzględnie obowiązującej normy administracyjnoprawnej, uregulowanej w ustawie o odnawialnych źródłach energii. Powód nie przedstawił żadnych argumentów (wyjaśnień), które mogłyby stanowić podstawę innej oceny zachowania powoda. W ocenie Sądu, powód dopuścił się co do zasady naruszenia art. 9 ust. 1 pkt 7) oraz ust. 1b ustawy OZE, w ten sposób, że nie przedłożył Prezesowi URE sprawozdania półrocznego, zawierającego informacje wymienione w art. 9 ust. 1 pkt 5) ustawy OZE, za I półrocze 2023 r.

Odnośnie kwestionowanej wysokości, to powód błędnie łączy wskazaną w art. 170 ust. 4 pkt 2 ustawy OZE wysokość kary 1 000 zł za niewykonanie jego obowiązków sprawozdawczych tylko ze swoją osobą obowiązanego przedsiębiorcy a nie z ilością posiadanych przez powoda instalacji odnawialnych źródeł energii, z których każda generuje dla niego osobny obowiązek sprawozdawczy. Zgodnie natomiast z wpisem do Rejestru Wytwórców Małej Energii, to powód posiada dwie małe instalacje odnawialnych źródeł energii. W związku z tym powód jest obowiązany do przedkładania Prezesowi URE sprawozdań półrocznych, o których mowa w art. 9 ust 1 pkt 7) ustawy OZE, odrębnie dla każdej małej instalacji OZE. Pozostaje to w zgodzie z objaśnieniem do wzoru sprawozdania półrocznego, który stanowi załącznik do rozporządzenia Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 22 grudnia 2022 r. w sprawie wzoru sprawozdania półrocznego wytwórcy energii w małej instalacji.

Odnośnie zarzutów powoda naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 8 i art 9 k.p.a. oraz chybiona jest argumentacja, że Prezes URE naruszył zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa. Zarzuty te są ogólne i powierzchowne a przez to w ogóle nie odnoszą się do tej sprawy. Trzeba też wskazać, że celem postępowania przed sądem na skutek odwołania od decyzji Prezesa URE nie jest wyłącznie przeprowadzenie kontroli prawidłowości i legalności postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu. Postępowanie sądowe przed SOKiK jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości zgłoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu cywilnym. Nawet gdyby przyjąć, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych, to nie mogą one być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu (por . wyrok SN z dnia 29 maja 1991 r., III CRN 120/91, wyrok SN z dnia 20 września 2005 r., III SZP 2/05 oraz postanowienie SN z dnia 7 października 1998 r., I CKN 265/98). W sprawie powód nie wykazał a nawet nie podniósł, że został inaczej (gorzej) potraktowany niż pozostali wytwórcy wykonujący działalność gospodarczą w zakresie małych instalacji. Zarzuty powoda są zatem gołosłowne w zakresie badania sądowego. Ponadto, sam powód w odwołaniu nawiązuje do prawidłowego działania organu, ponieważ jak oświadczył, „nie kwestionuje faktu niezłożenia sprawozdania w terminie") i zastosował się do obowiązujących w tej sprawie przepisów.

Bezzasadny był też zarzut powoda naruszenia art. 9 k.p.a., zgodnie z którym organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Jak wynika z akt administracyjnych, Prezes URE zrealizował ciążący na nim obowiązek informowania strony. Powód został poinformowany przy wpisie do rejestru do rejestru o konieczności składania sprawozdań półrocznych w terminie miesiąca od zakończenia półrocza (patrz: pkt 4 pouczenia zaświadczenia o wpisie - k. 17 verte akt adm.). Ponadto powód w trakcie postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia mu kary pieniężnej był informowany o przepisach dotyczących postępowania, jak i o przepisach prawa materialnego dotyczących rozpatrywanej sprawy. Zaskarżona decyzja zawiera również pouczenie o możliwości wniesienia od niej odwołania. Odnosząc się zaś do zarzutu powoda dotyczącego niejasności i niespójności pouczenia oraz uzasadnienia prawnego i faktycznego zaskarżonej decyzji, to nie sposób uznać, że miały taki charakter dla powoda, który podjął właściwe działania procesowe.

Odnosząc się z kolei do twierdzenia i zarzutu powoda dotyczących znikomej szkodliwości jego czynu, to Sąd podzielił w całości argumentację Prezesa URE. Otóż, regulacja ustawy OZE jest jasna i w świetle ich powołanej wyżej treści, wiążącej także dla Sądu, wytwórca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie małych instalacji ma obowiązek przedłożenia Prezesowi URE sprawozdania półrocznego, zawierającego wskazane informacje - w terminie do końca miesiąca następującego po zakończeniu półrocza. Powód tego obowiązku, oddzielnie dla dwóch instalacji (pominął tę istotną kwestię w odwołaniu) nie zrealizował. Wysokość wymierzonej powodowi kary pieniężnej została ustalona zgodnie z art. 170 ust. 4 pkt 2) ustawy OZE, tj. w kwocie po 1 000 zł za niezłożenie sprawozdania za I półrocze 2023 r. w odniesieniu do każdej posiadanej przez powoda małej instalacji OZE. Powód prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania energii elektrycznej w dwóch małych instalacjach OZE, zatem kara pieniężna została wymierzona w prawidłowej wysokości, dwa razy po 1 000 zł, w sumie 2 000 zł.

Dodać należy, że wymierzona kara ma charakter dyscyplinujący wytwórców objętych obowiązkiem przedstawiania Prezesowi URE sprawozdań półrocznych, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 7 ustawy OZE do terminowej realizacji przedmiotowego obowiązku. Założeniem ustawodawcy, wobec istoty określonego obowiązku jest to, żeby przedsiębiorcy korzystający z bycia wytwórcą energii w małej instalacji, wpisani do właściwego rejestru realizowali także publiczne obowiązki sprawozdawcze, a kara pieniężna jest nakładana w celu mobilizującym i zachowania oraz przestrzegania obowiązującego porządku prawnego. Tak też charakter kary ocenia się w orzecznictwie (por. wyrok SN z dnia 9 marca 2004 r., sygn. akt III SK17/04, z dnia 13 maja 2010 r., sygn. akt III SK 42/09). Wymierzona powodowi kara pieniężna realizuje powyższy cel i w zakresie podstawowym spełnia postawione przed nią funkcje prewencji ogólnej i szczególnej, jak również ma działać prewencyjnie w celu zapobieżenia powtarzaniu nagannych zachowań w przyszłości.

W myśl art. 174 ust. 2 ustawy OZE, Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli zakres naruszeń jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Sąd podkreśla, że powód nie złożył sprawozdań półrocznych (dotyczących dwóch małych instalacji OZE) za I półrocze 2023 r., co spowodowało, że Prezes URE nie pozyskał, w terminie oznaczonym przepisami prawa, informacji dotyczących wykonywania przez powoda reglamentowanej działalności gospodarczej, w zakresie określonym dyspozycją art. 9 ust. 1 pkt 5 ustawy OZE. Ta okoliczność przesądza w przedmiotowej sprawie o braku wystąpienia przesłanki znikomego zakresu naruszenia omawianego obowiązku przez powoda. Ponadto wbrew twierdzeniu powoda, nie wykonał tego obowiązku, gdyż złożył sprawozdania po upływie ustawowego terminu, tj. dopiero w dniu 30 sierpnia 2023 r. Można natomiast uznać, że powód składając z opóźnieniem sprawozdania odnośnie każdej małej instalacji OZE, zaprzestał naruszania prawa. W tych okolicznościach żadna z dwóch kumulatywnych przesłanek z ww. przepisu nie miała miejsca. W ocenie Sądu w szczególności nie została spełniona druga przesłanka wskazująca, na możliwość odstąpienia od wymierzenia kary, jeżeli podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek, zanim Prezes URE powziął o tym wiadomość. W tej sytuacji organ był uprawniony do wymierzenia powodowi kary pieniężnej w wysokości 2 000 zł, na podstawie powołanych regulacji.

Na tym tle należy też dodać, że odstąpienie od wymierzenia kary nie tylko zależy od spełnienia przesłanki o charakterze ocennym, w postaci znikomej szkodliwości czynu, ale zależy od uznania organu, które nie może być dowolne i musi wynikać z merytorycznych przesłanek, ale z pewnością nie stanowi ono obowiązku organu do zastosowania powołanej regulacji w każdych warunkach (podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 24 sierpnia 2012 r., sygn. akt VI ACa 389/12).

W tym zakresie Sąd Okręgowy w Warszawie podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 27 listopada 2019 r., sygn. akt I NSK 95/18, wyrażone na tle art. 56 ust. 6a prawa energetycznego, które brzmi: W ocenie Sądu Najwyższego […] Prezes Urzędu Regulacji Energetyki dysponuje więc pewnym luzem decyzyjnym przy interpretacji przesłanki znikomości szkodliwości społecznej czynu, a w razie ziszczenia się wspomnianej przesłanki - uznaniem administracyjnym przy wyborze wariantu rozstrzygnięcia: odstąpienia od kary pieniężnej bądź nieodstąpienia od tej kary. […]Organ regulacyjny, z uwagi na posiadaną wyspecjalizowaną kadrę, unikalną pamięć instytucjonalną oraz bezpośrednią styczność z realiami rynkowymi, jest co do zasady lepiej przygotowany niż sędzia do oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu przedsiębiorcy z punktu widzenia standardów obowiązujących na rynku regulowanym. Interpretacja przepisów prawnych należy do istoty władzy wykonawczej, która jak wskazuje sama jej nazwa, odpowiada za egzekwowanie prawa. Jeżeli określony sposób interpretacji przepisu ma racjonalne uzasadnienie i jest ugruntowany w praktyce organu, sąd nie powinien zastępować go własną interpretacją. Interwencja sądu w treść decyzji organu regulacyjnego powinna następować dopiero wtedy, gdy nosi ona znamiona dowolności: opiera się na arbitralnych przesłankach, zawiera zdawkowe i ogólnikowe uzasadnienie, odwołuje się do nieudowodnionych informacji.”

Zatem, jak w ocenianej sprawie, w sytuacji rzeczowej argumentacji organu o większym niż znikomy stopniu szkodliwości czynu, którą to ocenę Sąd podziela, brak było podstaw do zakwestionowania oceny organu i odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej, zgodne z żądaniem powoda.

Z przedstawionych powodów, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. Sąd w pkt 1. wyroku oddalił odwołanie jako niezasadne.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w pkt 2. wyroku, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przyjmując, że powód, jako strona przegrywająca sprawę, zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu kosztów procesu, które ten poniósł tj. wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości 720 zł, ustalonego na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, którą zasądzono na rzecz pozwanego od powoda, które zasądzono wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się tego orzeczenia do dnia zapłaty (z urzędu według art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).

sędzia Anna Gałas