Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński

Protokolant: sekretarz sądowy Ewa Naróg

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2014 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z odwołania Gminy Miejskiej K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o udzielenie koncesji

na skutek odwołania Gminy Miejskiej K. od Decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 26 lipca 2013 r. nr (...) (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od Gminy Miejskiej K. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Bogdan Gierzyński

XVII AmE 96/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 lipca 2013 r., znak (...) – (...), Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne oraz w związku z art. 104 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego po rozpatrzeniu wniosku z 3 lipca 2013 r., podmiotu działającego pod nazwą Miejski Zakład Komunikacyjny w K. z siedzibą w K. postanowił odmówić udzielenia Gminie Miejskiej K. prowadzącej działalność gospodarczą w formie zakładu budżetowego pod nazwą Miejski Zakład Komunikacji w K., koncesji na obrót paliwami ciekłymi.

Przedmiotową decyzję zaskarżył powódka – Gmina Miejska K..

Powódka zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie prawa materialnego:

1.  Art. 33 ust. 1 i 3 oraz art. 35 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne;

2.  Art. 56 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej;

a także niewłaściwą interpretację wskazanych w uzasadnieniu decyzji przepisów ustawy o finansach publicznych oraz ustawy o gospodarce komunalnej.

W uzasadnieniu odwołania powódka wskazała, że Prezes Urzędu Regulacji Energetyki rozpoznając wniosek powódki o udzielenie koncesji nie ocenił przesłanek wynikających z art. 33 ust. 1 i 2 Prawa energetycznego. W przekonaniu powódki rola organu koncesyjnego sprowadza się do sprawdzenia przesłanek wynikających z ww. przepisów, nie może on zaś dokonywać wykładni przepisów ustrojowych (dot. zakresu zadań samorządu terytorialnego oraz formy organizacyjnej w jakiej zadania te mogą być wykonywane), gdyż nie leży to w jego kompetencji. W przekonaniu powódki Prezes Urzędu Regulacji Energetyki odmawiając udzielenia koncesji na obrót paliwami ciekłymi zakładowi budżetowemu Gminy K. z uwagi na niemożliwość prowadzenia ww. działalności w tej formie organizacyjnej w sposób nieuprawniony wszedł w rolę organu nadzorczego.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany – Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Pismem z dnia 3 lipca 2013 r. Miejski Zakład Komunikacji w K. skierował do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki wniosek o wydanie nowej koncesji na obrót paliwami ciekłymi tj. olejem napędowym i benzyną silnikową na okres 10 lat od dnia 11 listopada 2014 r. do dnia 10 listopada 2024 r.

Miejski Zakład Komunikacji w K. jest samorządowym zakładem budżetowym w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (D.U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.).

Po rozpatrzeniu wniosku pozwany wydał decyzję będącą przedmiotem niniejszej sprawy.

Powyższy stan faktyczny jest bezsporny pomiędzy stronami postępowania, na podstawie posiadanej dokumentacji nie budzi on wątpliwości Sądu, w związku z powyższym stan faktyczny w przedmiotowej sprawie został ustalony jak powyżej.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie spór stron koncentrował się wokół kwestii podmiotowej zdolności Miejskiego Zakładu Komunikacji w K., który jest samorządowym zakładem budżetowy do wykonywania działalności koncesjonowanej polegającej na obrocie paliwami ciekłymi oraz dopuszczalnego zakresu badania tej zdolności przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w toku postępowania o udzielenie koncesji. W szczególności sporne jest, czy w postępowaniu administracyjnym o udzielenie koncesji jednostce organizacyjnej samorządu gminnego Prezes Urzędu Regulacji Energetyki związany jest ustawowo określonymi kompetencjami tej jednostki.

W przekonaniu powódki organ koncesyjny rozpoznając wniosek o udzielenie koncesji powinien dokonać oceny przesłanek bezpośrednio związanych z wykonywaniem działalności koncesjonowanej (wskazanych w art. 33 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne, dalej również jako: „PE”). W toku tego postępowania Prezes Urzędu Regulacji Energetyki nie powinien dokonywać badania zakresu kompetencji udzielonych danej jednostce samorządu terytorialnego przez ustawodawcę. W związku z tym przepis art. 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240 ze zm.) określający zadania własne gminy, które mogą być wykonywane w formie samorządowego zakładu budżetowego nie może być podstawą odmowy udzielenia koncesji, jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Sąd nie podziela stanowiska zaprezentowanego przez stronę powodową w odwołaniu. Zgodnie z art. 35 ust. 3 PE Prezes URE odmawia udzielenia koncesji, gdy wnioskodawca nie spełnia wymaganych przepisami warunków. Badanie tych warunków nie może być ograniczone wyłącznie do kwestii wymienionych w art. 33 PE. Bez wątpienia jednym z warunków, które Prezes Urzędu Regulacji Energetyki powinien brać pod uwagę w toku postępowania koncesyjnego jest zdolność wnioskodawcy do bycia podmiotem praw i obowiązków wynikających z koncesji. Działalność koncesjonowana, będąca szczególnym rodzajem działalności gospodarczej, musi być prowadzona przez samodzielny podmiot gospodarczy – przedsiębiorcę, który w najwyższym stopniu daje gwarancje należytego wykonywania obowiązków wynikających z udzielonej koncesji.

Przed analizą wymogów związanych z przedmiotowym zakresem wykonywania działalności koncesjonowanej konieczne jest ustalenie, czy wnioskodawca może być adresatem koncesji. Odmiennie niż to ma miejsce w odniesieniu do podmiotów prywatnych zdolność instytucji samorządowych musi być oceniana z uwzględnieniem regulacji ustawowych określających kompetencje tych instytucji.

Bezsporne jest, że powódka chciała wykonywać działalność koncesjonowaną polegającą na obrocie paliwami ciekłym w formie zakładu budżetowego – Miejskiego Zakładu Komunikacji w K..

Sąd podziela stanowisko pozwanego, iż tak określona forma organizacyjna powodowej gminy nie może być samodzielnym podmiotem praw i obowiązków wynikających z koncesji.

Zakład budżetowy stanowi szczególną formę działalności, za pomocą której gmina może wykonywać określone prawem zadania własne. Jednostka ta wyróżnia się przy tym jako forma prawa budżetowego, nie zaś forma wykonywania działalności gospodarczej. Nie działa ona przy tym w imieniu własnym, z powodu braku zaś zdolności prawnej nie legitymuje się przymiotem przedsiębiorcy w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 lipca 2005 r., sygn. Akt VI SA/Wa 2083/04, LEX nr 190634).

Podkreślić przy tym należy, że w formie zakładu budżetowego jednostka samorządu terytorialnego może wykonywać jedynie niektóre zadania własne. Zadania te zostały określone w art. 14 ustawy o finansach publicznych. Zgodzić się należy z pozwanym, że katalog zamieszczony w tym przepisie jest katalogiem zamkniętym. Wskazuje na to nie tylko brzmienie tego przepisu ale również fakt, że stosownie do treści art. 87 ust. 1 pkt 2 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241 ze zm.) z dniem 31 grudnia 2010 r. zakończeniu ulega likwidacja m.in. gminnych zakładów budżetowych prowadzących działalność w zakresie innym, niż określony w art. 14 ustawy o finansach publicznych. Oznacza to, że jednostka samorządu terytorialnego nie może wykonywać w formie zakładu budżetowego zadania, które nie zostało wprost określone w tym katalogu. Katalog ten nie obejmuje zadań związanych z obrotem paliwami ciekłymi.

Mając powyższe na względzie Sąd stwierdził, że jednostka organizacyjna wskazana we wniosku – Miejski Zakład Komunikacji w K. nie może być podmiotem praw i obowiązków wynikających z koncesji na obrót paliwami ciekłymi, a co z tym związane uznał ustalenia i rozważania prawne pozwanego za prawidłowe. W związku z tym odwołanie powódki nie mogło odnieść skutku. Argumentacja powódki sprzeczna jest zarówno z obowiązującym prawem (które pozwany, jako organ regulacyjny musi uwzględniać z urzędu w swych decyzjach, na zasadzie art. 6 k.p.a.), ale również z istotą zakładu budżetowego, który jako forma realizacji przez gminę zadań własnych związanych ze sferą użyteczności publicznej nie może być samodzielnym podmiotem koncesjonowanej działalności gospodarczej polegającej na obrocie paliwami ciekłymi.

Mając powyższe na względzie na zasadzie art.479 ⁵³ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie.

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu, zasądzając na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych (art.98 k.p.c.)

SSO Bogdan Gierzyński