Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Adam Malinowski

Protokolant: stażysta Paulina Czajka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2015 r. w Warszawie sprawy

z odwołania J. R.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o udzielenie koncesji

na skutek odwołania J. R. od Decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 14 sierpnia 2013 r. ozn. (...)

oddala odwołanie.

SSR del. Adam Malinowski

Sygn. akt XVII AmE 99/13

UZASADNIENIE

Decyzją Nr (...), znak (...) z dnia 14 sierpnia 2013 r. na podstawie art. 33 ust. 3 pkt 3 w związku z art. 30 ust. 1 oraz art. 50 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne, art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 18960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego, art. 50 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej Prezes Urzędu Regulacji Energetyki postanowił odmówić udzielenia J. R. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą J. R. Firma Handlowo – Usługowa (...) z siedzibą w U. 233 posiadającemu numer identyfikacji podatkowej NIP (...) koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej określonej w art. 32 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo energetyczne, polegającej na obrocie paliwami ciekłymi.

Odwołaniem z dnia 29 sierpnia 2013 r. (data z pisma) J. R. zaskarżył powyższą decyzję wnosząc o jej zmianę w całości i udzielenie koncesji na prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na obrocie paliwami ciekłymi lub uchylenie decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że odwołujący został skazany za przestępstwo mające związek z przedmiotem działalności gospodarczej związanej z ustawą, wobec faktu, iż na mocy dwóch wyroków nakazowych z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. akt II K 861/11 oraz z dnia 11 stycznia 2013 r., sygn. akt II K 958/12 został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 90 ustawy – Prawo budowlane, co przesądza o tym, że nie będzie wykonywał działalności gospodarczej w sposób prawidłowy, w konsekwencji skutkuje naruszeniem:



art. 33 ust 3 pkt 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne poprzez przyjęcie wadliwej wykładni przedmiotowej normy, która wskazywałaby, że odwołujący został skazany za przestępstwo mające związek z przedmiotem działalności gospodarczej związanej z ustawą, podczas gdy J. R. został skazany za występki pozostające bez jakiegokolwiek związku z działalnością związaną z Prawem energetycznym,



art. 50 pkt 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez przyjęcie, iż odwołujący nie daje rękojmi prawidłowego wykonywania działalności gospodarczej oraz naruszenie:



art. 56 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez odmówienie przyznania koncesji, podczas gdy żadna z przesłanek negatywnych wskazanych w powołanej normie nie wystąpiła,



art. 35 ust. 3 Prawa energetycznego poprzez stwierdzenie, iż J. R. nie spełnia warunków dla uzyskania koncesji wymaganych przepisami prawa.

W odpowiedzi na odwołanie, po dokonaniu ponownej analizy akt sprawy oraz zarzutów zawartych w odwołaniu, stwierdzając brak podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji, Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na skutek wniosku J. R. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą J. R. Firma Handlowo – Usługowa (...) z dnia 15 lipca 2013 r. (data z pisma) Prezes URE wszczął postępowanie administracyjne w sprawie udzielenia koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na obrocie paliwami ciekłymi i gazem płynnym na okres 30 lat.

Dowód: wniosek o udzielenie koncesji – k. 1 akt adm.

Pismem z dnia 2 sierpnia 2013 r. (data z pisma) Prezes URE zawiadomił przedsiębiorcę o zakończeniu prowadzonego postępowania administracyjnego w przedmiotowej sprawie, informując go jednocześnie o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym oraz złożenia ewentualnych uwag i wyjaśnień w siedzibie Urzędu w terminie 7 dni licząc od dnia otrzymania pisma. Pismo zostało prawidłowo doręczone przedsiębiorcy w dniu 5 sierpnia 2013 r.

Dowód:zawiadomienie o zakończeniu postępowania dowodowego – k. 92-94 akt adm.

W piśmie z dnia 7 sierpnia 2013 r. (data z pisma) przedsiębiorca złożył dodatkowe wyjaśnienia w niniejszej sprawie.

Dowód:pismo przedsiębiorcy z dnia 7 sierpnia 2013 r. – k. 96 akt adm.

Wyrokiem nakazowym z dnia 9 grudnia 2011 r. w sprawie oznaczonej sygn. akt II K 861/11 Sąd Rejonowy w G. uznał oskarżonego J. R. za winnego popełnienia czynu stanowiącego przestępstwo z art. 90 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane polegającego na tym, że w okresie do 25 marca 2011 r. do 26 sierpnia 2011 r. w U. na działce nr (...) pomimo ciążącego na nim obowiązku przebudowy sieci elektrycznej niskiego napięcia przebiegającej nad budowanymi obiektami stacji paliw i urządzeń towarzyszących wykonywał roboty budowlane w sposób mogący spowodować zagrożenie bezpieczeństwa ludzi, a mianowicie bezpośrednio pod napowietrzną linią elektroenergetyczną i w odległości liczonej w poziomie od skrajnych przewodów mniejszej niż 3 metry. Obowiązek, o którym mowa powyżej został wyrażony w treści decyzji Starosty (...) nr (...) z dnia 3 grudnia 2010 r., zaś jego naruszenie stwierdzono protokolarnie w toku kontroli przeprowadzonej w dniu 23 sierpnia 2011 r. przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w G..

Dowód: informacja z KRK – k. 56 akt adm.

odpis wyroku w sprawie o sygn. II K 861/11. – k. 57-58 akt adm.

decyzja Starosty (...) nr (...) – k. 6 akt sprawy o sygn.

II K 861/11

protokół kontroli nr (...) – k. 3 akt sprawy o sygn. II K 861/11

Decyzją z dnia 14 sierpnia 2013 r. Prezes URE odmówił przedsiębiorcy udzielenia koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na obrocie paliwami ciekłymi.

Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd w oparciu o twierdzenia stron zawarte w złożonych przez nie pismach procesowych, a także dowody przedłożone do akt sprawy. Strony nie kwestionowały autentyczności przedstawionych dokumentów, ani ich treści, zaś Sąd także nie miał wątpliwości, co do ich wiarygodności i mocy dowodowej, stąd ustalenia Sądu znajdują potwierdzenie we wszystkich przeprowadzonych dowodach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie w niniejszej sprawie podlegało oddaleniu.

W przedmiotowej sprawie nie było sporu co do okoliczności popełnienia czynów zabronionych, które legły u podstaw rozstrzygnięcia zawartego w decyzji kwestionowanej w tym postępowaniu, co przyznał sam odwołujący. Spór dotyczył natomiast interpretacji przepisów prawa, w szczególności art. 33 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy, co do którego istniały wątpliwości w zakresie wykładni pojęcia „przestępstwa mającego związek z przedmiotem działalności gospodarczej określonej ustawą.”. Przepis ten zakazuje wydania koncesji wnioskodawcy skazanemu prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo mające związek z przedmiotem działalności gospodarczej określonej ustawą (tj. magazynowanie, wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucja i obrót paliwami i energią). W ocenie odwołującego prawidłowa wykładnia tego przepisu nie pozwala na przyjęcie twierdzenia, jakoby czyny, które zostały mu przypisane pozostawały w związku z przedmiotem działalności gospodarczej określonej w ustawie. Z takim stanowiskiem nie zgodził się z kolei Prezes URE, który zwrócił uwagę na konieczność szerokiej interpretacji tej przesłanki, albowiem w przeciwnym wypadku zastosowanie tego kryterium wobec przedsiębiorców podejmujących działalność gospodarczą w zakresie określonym ustawą byłoby niemożliwe.

Rozstrzygając te wątpliwości należy przede wszystkim wyjaśnić, że ustawodawca nie wskazał, jakoby przestępstwo miało dotyczyć stricte działalności regulowanej ustawą, lecz wystarczające jest, by pozostawało z nią w związku. W orzecznictwie przyjęło się interpretować tę przesłankę w sposób szeroki, nie ograniczając się wyłącznie do przestępstw mających bezpośredni związek z działalnością regulowaną, ale także uwzględniając te, które mogą wpływać na negatywną ocenę wykonywania tej działalności. Należy jednakże zaznaczyć, iż nie wykreowano spójnej definicji tej przesłanki, ani też nie dokonano jej jednoznacznej interpretacji, co oznacza, że każdorazowo musi być analizowana ad casum. W rezultacie związek, o którym mowa w przepisie może być różnorakiego charakteru, w szczególności może być to związek o charakterze faktycznym, gdy przestępstwo dotyczy czynności powiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej koncesjonowanej np. przygotowanie niezbędnej infrastruktury czy pozyskanie środków produkcji, bądź polegający na tożsamości dóbr prawnych, które wymagają szczególnej ochrony zważywszy na rodzaj działalności gospodarczej objętej wnioskiem, a które zostały uprzednio naruszone poprzez przestępstwo, etc. W ocenie tutejszego Sądu sama natura więzi łączących czyn zabroniony oraz przedmiot działalności określonej w ustawie nie ma doniosłego znaczenia, istotne jest bowiem, by relacja ta wywoływała wątpliwości co do prawidłowości wykonywania działalności koncesjonowanej. Konieczne jest jednak jej zidentyfikowanie i określenie, by w dalszej mierze móc przeprowadzić prawidłowe wnioskowanie co do istnienia gwarancji wykonywania działalności w sposób należyty.

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostaje okoliczność dwukrotnego prawomocnego skazania odwołującego się przedsiębiorcy, jednakże w ocenie Sądu zwłaszcza jedno z nich, a mianowicie za czyn z art. 90 ustawy – Prawo budowlane polegający na wykonywaniu robót budowlanych w sposób mogący spowodować zagrożenie bezpieczeństwa ludzi, pozostaje w bezpośrednim i wyraźnym związku z działalnością objętą ustawą, przez co oddziałuje negatywnie na ocenę gwarancji prawidłowego jej wykonywania. Bezpośredni związek wynika z faktu, iż przestępstwo zostało popełnione przy budowie stacji paliw stanowiącej niezbędną infrastrukturę dla działalności objętej koncesją, a jego społeczna szkodliwość koreluje z potrzebą zapewnienia szczególnych warunków bezpieczeństwa przy wykonywaniu działalności polegającej na obrocie paliwami. Jest to więc związek o charakterze faktycznym, który w dalszej mierze może oddziaływać na hipotetyczną ocenę wykonywania działalności koncesjonowanej. Skoro bowiem przedsiębiorca mając świadomość ciążącego na nim obowiązku przebudowy sieci elektrycznej, który to obowiązek został wyartykułowany w decyzji Starosty (...) nr (...) z dnia 3 grudnia 2010 r., jako akcie skierowanym do zindywidualizowanego adresata, nie dopełnił go (co potwierdza protokół kontroli nr (...) przeprowadzonej w dniu 23 sierpnia 2011 r. przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w G.) sprowadzając na wykonujących roboty budowlane bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa, nie rokuje korzystnie, by dawał gwarancję prowadzenia działalności koncesjonowanej w sposób należyty. Trzeba przy tym wskazać, że wykonywanie tej działalności wymaga restrykcyjnego przestrzegania norm szeroko rozumianego bezpieczeństwa.

Redakcja przepisu art. 33 ust. 3 pkt 3 ustawy wskazuje na bezwzględny zakaz wydania koncesji wnioskodawcy prawomocnie skazanemu w warunkach, o których tam mowa, determinując tym samym działanie organu. Równocześnie Sąd orzekający w niniejszej sprawie jest związany ustaleniami dotyczącymi popełnienia przestępstwa tj. okolicznościami składającymi się na jego stan faktyczny, co wynika z art. 11 kpc określającego prejudycjalność wyroków karnych skazujących, a zatem musi przyjąć, że skazany popełnił przestępstwo przypisane mu wyrokiem karnym. W rezultacie ustalenie, iż J. R. dopuścił się popełnienia ww. przestępstwa, za które został prawomocnie skazany wyrokiem sądu karnego i czyn ten pozostaje w związku z przedmiotem działalności gospodarczej określonej w ustawie stanowi przeszkodę dla pozytywnego rozpatrzenia wniosku o udzielenie koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Decyzja wydana przez Prezesa URE była więc prawidłowa.

Natomiast co się tyczy drugiego ze wskazanych przestępstw, analiza okoliczności jego popełnienia nie wskazuje zdaniem Sądu na tak wyraźny związek z przedmiotem działalności określonej w ustawie. Niewątpliwie istnieje on w wymiarze faktycznym, bowiem zostało popełnione przy budowie stacji paliw, jednakże charakter tego czynu nie pozwala na twierdzenie o braku gwarancji należytego wykonywania działalności objętej wnioskiem o udzielenie koncesji, które przesądzałoby o istnieniu związku, o którym mowa w art. 33 ust. 3 pkt 3 ustawy. Dlatego też stwierdzenie przez Sąd powyższych okoliczności (tj. istnienia związku pomiędzy przestępstwem, za które odwołujący został prawomocnie skazany wyrokiem nakazowym z dnia 9 grudnia 2011 r. w sprawie oznaczonej sygnaturą akt II K 861/11, a przedmiotem działalności gospodarczej objętej ustawą) stanowiących dostateczną podstawę dla odmowy udzielenia koncesji na obrót paliwami ciekłymi czyniło zbędnym dalsze rozważania nad kwestią istnienia takiego związku w przypadku drugiego z przestępstw.

W konkluzji za chybiony należało uznać zarzut naruszenia art. 33 ust. 3 pkt 3 ustawy – Prawo energetyczne, albowiem czyn z art. 90 ustawy – Prawo budowlane, za który odwołujący został prawomocnie skazany pozostaje w związku z przedmiotem działalności gospodarczej określonej w ustawie. Podobnie nie jest możliwe, by w tych warunkach w sposób odmienny ocenić zarzut naruszenia art. 35 ust. 3 ustawy, albowiem pozostaje on w ścisłym związku z treścią ww. przepisu. Artykuł 33 ust. 3 ustawy określa bowiem przesłanki negatywne udzielenia koncesji, których stwierdzenie stanowi o niespełnieniu przez wnioskodawcę warunków wymaganych przepisami w rozumieniu art. 35 ust. 3. Przepis ten jest więc naturalną konsekwencją zastosowania normy z art. 33 ust. 3 pkt 3 ustawy.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia przepisu art. 50 pkt 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej Sąd stwierdził, iż powoływanie się na warunek dawania rękojmi prawidłowego wykonywania działalności koncesjonowanej, jako stanowiący podstawę odmowy udzielenia koncesji było zbędne. Literalne brzmienie tego przepisu stanowi wprost, iż jest to przesłanka rozpatrywana wyłącznie w kontekście weryfikacji faktów podanych we wniosku o udzielenie koncesji, bowiem zgodnie z jego treścią przed podjęciem decyzji w sprawie udzielenia bądź zmiany koncesji organ może dokonać sprawdzenia faktów podanych we wniosku w celu stwierdzenia, czy przedsiębiorca spełnia warunku wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją oraz czy daje rękojmię prawidłowego wykonywania tej działalności. Zdaniem Sądu orzekającego w niniejszej sprawie przesłanka dawania rękojmi prawidłowego wykonywania działalności objętej koncesją, wbrew stanowisku Prezesa URE nie może stanowić samodzielnej podstawy odmowy jej udzielenia. Konstatacja ta opiera się m.in. na stanowisku doktryny, zgodnie z którym może być ona rozpatrywana wyłącznie w kontekście brzmienia pozostałej treści przepisu art. 50 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przez co nie jest dopuszczalne jej samodzielne funkcjonowanie w obrocie prawnym oraz stosowanie w oderwaniu od ww. Ponadto wskazuje się, że dawanie takiej rękojmi stanowi jedną z materialnych przesłanek uczestnictwa w przetargu w sprawie udzielenia koncesji, o czym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy, a zatem na tej podstawie należy wywodzić, iż jest ona de facto jednym z warunków uzyskania koncesji, lecz wyłącznie w przypadku o którym mowa w treści tego przepisu (tj. w razie zarządzenia przetargu koncesyjnego). W konkluzji argumenty te nie świadczą o tym, by dawanie rękojmi traktować jako samodzielną podstawę odmowy udzielenia koncesji. Równocześnie istnienie okoliczności stanowiących o wypełnieniu hipotezy art. 33 ust. 3 pkt 3 ustawy – Prawo energetyczne, a zatem będących dostateczną podstawę odmowy udzielenia koncesji, czyni rozważania w tym przedmiocie za zbyteczne.

Wreszcie także podniesiony przez odwołującego zarzut naruszenia art. 56 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej należało uznać za nietrafny, bowiem nie stanowił on podstawy wydania zaskarżonej decyzji. Niezależnie od powyższego trzeba jednakże wyjaśnić, iż określając przesłanki odmowy udzielenia koncesji zawiera odwołanie do innych przepisów szczególnych regulujących określony rodzaj koncesjonowanej działalności gospodarczej. Stwierdzenie zatem, że doszło do wyczerpania hipotezy art. 33 ust 3 ustawy – Prawo energetyczne nie może powodować skutku w postaci naruszenia art. 56 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Mając zatem na względzie powyższe Sąd nie przychylił się do żadnego z zarzutów podniesionych w odwołaniu od decyzji, stwierdzając tym samym, iż pomimo zbędności rozważań w przedmiocie dawania rękojmi prawidłowego wykonywania działalności oraz drugiego z przestępstw, które nie wykazuje tak silnego związku z przedmiotem działalności objętej ustawą odpowiada ona obowiązującym przepisom prawa. Uwzględniając zatem te okoliczności odwołanie podlegało oddaleniu na zasadzie art. 479[53] § 1 kpc.