Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Malinowska
Protokolant –	sekretarz sądowy Joanna Nande

po rozpoznaniu 4 lutego 2020 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Huty (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w M.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o możliwość skorzystania z uprawnień

na skutek odwołania Huty (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w M. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 22 listopada 2017 r. znak: (...).(...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od Huty (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w M. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Ewa Malinowska

Sygn. akt XVII AmE 112/18

UZASADNIENIE

W decyzji z 22 listopada 2017 r. znak: (...).(...) - wydanej w oparciu o art. 55 i art. 188a ust. 5 ustawy z 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii w związku z art. 104 k.p.a. - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki stwierdził, że przedsiębiorca Huta (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w M. nie może skorzystać z uprawnień, o których mowa w art. 53 ust. 1 oraz w art. 96 ust. 2 ustawy o odnawialnych źródłach energii w latach 2017-2021. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał dodatkowo, że decyzja ma charakter deklaratoryjny i wywołuje skutki od 1 stycznia 2017 r. ( decyzja, k. 5-7).

Huta (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w M. (dalej: (...)) w przepisanym terminie wniosła odwołanie od tej decyzji, zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej uchylenie w całości, a z ostrożności procesowej strona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ograniczenie okresu, w jakim powodowa Spółka nie może skorzystać z uprawnień, o których mowa w art. 53 ust. 1 oraz w art. 96 ust. 2 ustawy o odnawialnych źródłach energii. Powodowa Spółka wniosła również o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenia prawa materialnego, które miały wpływ na wynik sprawy, w tym:

1.  naruszenie przepisu art. 55 i art. 188a ust. 5 ustawy z 10 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii poprzez ich zastosowanie w sytuacji gdy (...) przekazała niezwłocznie Prezesowi URE informacje i oświadczenie, o których mowa w art. 54 i art. 188a ust. 4 ustawy o OZE, w odpowiedzi na pismo Prezesa URE z 25 września 2017 r. a termin przekazania tej informacji i oświadczenia nie miał wpływu na kwestię prawidłowości realizacji przez (...) obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy o OZE i odpowiednio art. 188a ust. 1 ustawy o OZE za 2016 r.;

z ostrożności procesowej decyzji zarzucono również

2.  naruszenie przepisu art. 55 i art. 188a ust. 5 ustawy o OZE w związku z art. 6 ust. 1 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej w związku z art. 32 Konstytucji, poprzez zastosowanie sankcji wskazanych w art. 55 i art. 188a ust. 5 ustawy o OZE wobec (...) w sytuacji ich niewspółmierności (nadmiernej dotkliwości) w stosunku do działania (...) obejmującego złożenie prawdziwych informacji i oświadczenia „porealizacyjnego”, o których mowa w art. 54 ustawy o OZE, w odpowiedzi na pismo Prezesa URE z 25 września 2017 r.;

3.  naruszenie przepisu art. 174 ust. 1 ust. 2 ustawy o OZE w związku z art. 189b k.p.a. poprzez ich niezastosowanie w sytuacji, gdy w sprawie występowały okoliczności dające postawę do odstąpienia od nakładania sankcji administracyjnej lub które powinny być uwzględnione przez Prezes URE przy określaniu wysokości tej sankcji, co powinno skutkować odstąpienia przez Prezesa URE od nakładania sankcji na (...) lub ewentualnie złagodzenia tej sankcji poprzez ograniczenie okresu, w jakim (...) nie może skorzystać z uprawnień, o których mowa w art. 53 ust. 1 oraz 96 ust. 2 ustawy o OZE.

Strona powodowa podtrzymała swoje stanowisko procesowe w piśmie procesowym z 11 czerwca 2018 r. Na rozprawie 4 lutego 2020 r. powód złożył wniosek o wystąpienie przez Sąd do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności art. 55 ust. 1 i art. 188a ust. 5 uoze z Konstytucją RP, w szczególności z art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji RP w zakresie, w jakim niniejsze przepisy wprowadzają sankcję nieadekwatną do naruszenia, skutkującą dyskryminacją podmiotu gospodarczego. W konsekwencji powyższego wniosku, strona wniosła o zawieszenie postępowania zgodnie z art. 177 § 1 ust. 3 ¹ k.p.c.

( odwołanie, k. 8-20; replika powoda na odpowiedź na odwołanie od decyzji, k. 79-82; protokół rozprawy, 00:01:35).

Prezes URE podtrzymał w całości stanowisko przedstawione w treści zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. ( odpowiedź na odwołanie, k. 46-48).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Huta (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w M. jest odbiorcą przemysłowym energii w rozumieniu ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (dalej: PE) i ustawy z 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (dalej: oze). Wobec tego, na Spółce tej spoczywa, wynikający z art. 52 ust. 1 oze, obowiązek uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa pochodzenia dla energii elektrycznej lub biogazu rolniczego, wytworzonych w instalacjach odnawialnego źródła energii lub uiszczenia opłaty zastępczej. Analogiczny obowiązek przewidziany został w art. 188 i art. 188a ustawy o odnawialnych źródłach energii z uwzględnieniem różnic, dotyczących okresu, do którego mają zastosowanie wymienione regulacje, mianowicie, art. 188 oze dotyczy obowiązków podmiotów za rok 2015, przy czym opłata zastępcza winna być uiszczona do 30 czerwca 2016 r., natomiast art. 188a oze dotyczy obowiązków podmiotów za pierwsze półrocze 2016 r., a opłata zastępcza powinna zostać uiszczona do 30 czerwca 2017 r.

Przepisy art. 53 ust. 1 oraz art. 96 ust. 2 ustawy o odnawialnych źródłach energii przewidują ulgi w obszarze realizacji powyższych obowiązków w latach 2016-2021 r. po spełnieniu określonych warunków. W celu skorzystania z ulg przewidzianych we wskazanych przepisach przedsiębiorcy zobowiązani byli do spełnienia warunków przewidzianych w –odpowiednio – art. 188 ust. 14 oze (w przypadku obowiązków za rok 2015) i art. 188a ust. 4 oze (w przypadku obowiązków za pierwsze półrocze 2016 r.).

W art. 188 ust. 4 oze, stanowiącym przepis przejściowy ustawy, odbiorcy przemysłowi zostali zobowiązani do złożenia Prezesowi URE, w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie art. 179 pkt 5 (tj. do 18 kwietnia 2015 r.), oświadczenia potwierdzającego:

1)  wykonywanie działalności gospodarczej oznaczonej kodami Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD), o których mowa w ust. 3,

2)  ilość zużytej energii elektrycznej oraz ilość energii elektrycznej zakupionej na własny użytek w roku kalendarzowym poprzedzającym rok realizacji obowiązku, o którym mowa w ust. 1,

3)  wartość współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej

- wraz z opinią biegłego rewidenta potwierdzającą prawidłowość wyliczenia wartości współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej.

Natomiast stosownie do art. 188 ust. 5 i 6 oze, w terminie 21 dni od dnia wejścia w życie art. 179 pkt 5 ustawy (tj. do 25 kwietnia 2015 r.) Prezes URE sporządza wykaz odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w ust. 4, wraz z informacją, o której mowa w ust. 6, i ogłasza je w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu Regulacji Energetyki. Informacja ta zawiera:

1)  nazwę i adres siedziby odbiorcy przemysłowego;

2)  numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym lub Numer Identyfikacji Podatkowej (NIP);

3)  dane dotyczące ilości energii elektrycznej objętej obowiązkiem, o którym mowa w ust. 1, wyrażonej w procentach;

4)  wskazanie, czy dany odbiorca przemysłowy jest odbiorcą przemysłowym, o którym mowa w ust. 2 pkt 1.

W myśl art. 54 oze, odbiorca przemysłowy, który złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3, jest obowiązany w terminie do dnia 31 sierpnia roku następującego po roku realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1, przekazać Prezesowi URE:

1) informację o:

a) ilości energii elektrycznej zakupionej na własny użytek w roku realizacji obowiązku,

b) spełnianiu warunków, o których mowa w art. 53 ust. 1,

c) wykonaniu obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 - w przypadku odbiorców przemysłowych, o których mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1;

2) oświadczenie następującej treści: ,, Świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia wynikającej z art. 233 § 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny oświadczam, że:

1) dane zawarte w informacji, o której mowa w art. 54 pkt 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii, są zgodne z prawdą;

2) znane mi są i spełniam warunki określone w art. 53 ust. 1 ustawy, o której mowa w pkt 1.”; klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Zgodnie zaś z treścią art. 188a ust. 4 oze, odbiorca przemysłowy, który złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 199 ust. 1, jest obowiązany do dnia 31 sierpnia 2017 r., przekazać Prezesowi URE:

1) informację o:

a) ilości energii elektrycznej zakupionej na własny użytek w roku realizacji obowiązku,

b) spełnianiu warunków, o których mowa w ust. 3,

c) wykonaniu obowiązku, o którym mowa w ust. 1 - w przypadku odbiorców przemysłowych, o których mowa w ust. 2 pkt 1;

2) oświadczenie następującej treści: ,, Świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia wynikającej z art. 233 § 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny oświadczam, że:

1) dane zawarte w informacji, o której mowa w art. 188a ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii, są zgodne z prawdą;

2) znane mi są i spełniam warunki określone w art. 188a ust. 3 ustawy, o której mowa w pkt 1."

klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Niewykonanie w przepisanym terminie obowiązków, o których mowa w art. 54 oze i 188a ust. 4 oze, skutkuje utratą możliwości skorzystania z uprawnień przewidzianych w art. 53 ust. 1 oze oraz w art. 96 ust. 2 oze. I tak, stosownie do treści art. 55 oze, odbiorca przemysłowy, który nie przekazał Prezesowi URE w terminie informacji oraz oświadczenia, o których mowa w art. 54, podał w tej informacji nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd dane lub skorzystał z uprawnienia, o którym mowa w art. 53 ust. 1 oraz w art. 96 ust. 2, nie spełniając określonych w tym przepisie warunków, nie może skorzystać z uprawnień, o których mowa w art. 53 ust. 1 oraz w art. 96 ust. 2, przez okres 5 lat od zakończenia roku, którego dotyczył obowiązek, o którym mowa w art. 52 ust. 1. Zaś według art. 188a ust. 5 oze, odbiorca przemysłowy, który nie przekazał Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki w terminie informacji oraz oświadczenia, o których mowa w ust. 4, podał w tej informacji nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd dane lub skorzystał z uprawnienia, o którym mowa w ust. 3, nie spełniając określonych w tym przepisie warunków, nie może skorzystać z uprawnienia, o którym mowa w art. 53 ust. 1, oraz w art. 96 ust. 2, w latach 2017-2021.

Odnosząc powyższe unormowania prawne do okoliczności rozpoznawanej sprawy Sąd Okręgowy ustalił, że Huta (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w M. jest odbiorcą przemysłowym, który w piśmie z 27 listopada 2015 r. złożył w przedmiocie posiadania tego przymiotu oświadczenia, o których mowa w art. 52 ust. 3 oze i art. 199 ust. 1 oze ( k. 11 akt admin.).

W związku z tym, dane tego podmiotu zostały zamieszczone w Informacji Prezesa URE nr (...) z 17 marca 2016 r. w sprawie jednolitego wykazu odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3 oze ( fakt bezsporny).

Oznacza to, że na powodzie spoczywał obowiązek przekazania Prezesowi URE do 31 sierpnia 2017 r. informacji i oświadczeń wyszczególnionych w art. 54 oze i art 188a ust. 4 oze. Poza sporem jest, że w dacie tej do Urzędu Regulacji Energetyki tego rodzaju informacje i oświadczenia nie wpłynęły.

Pismem z 25 września 2017 r. Prezes URE zawiadomił powodową Spółkę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie stwierdzenia braku możliwości skorzystania przez stronę z uprawnienia, o którym mowa w art. 53 ust. 1 oze oraz w art. 96 ust 2 oze, w latach 2017-2021. ( zawiadomienie o wszczęciu postępowania, k. 17-18 akt admin.).

Wraz z pismem z 9 października 2017 r. Huta (...) S.A. przedłożyła informacje i oświadczenia odbiorcy przemysłowego przewidziane w art. 54 oze i art 188a ust. 4 oze, które winna była przedstawić do 31 sierpnia 2017 r. Jednocześnie Spółka wyjaśniła, że przyczyną nieterminowego przedłożenia dokumentacji był błąd pracownika odpowiedzialnego za jej przygotowanie co do terminu spełnienia przedmiotowego obowiązku. ( pismo z 9.10.2017 r. wraz z załącznikami, k. 20-56 akt admin.).

W dniu 22 listopada 2017 r. Prezes URE wydał decyzję, w której stwierdził, że Huta (...) S.A. nie może skorzystać z uprawnień, o których mowa w art. 53 ust. 1 oraz w art. 96 ust. 2 ustawy o odnawialnych źródłach energii w latach 2017-2021. Orzeczenie to zostało zaskarżone w ramach niniejszego postępowania sądowego.

Wskazać należy, że stan faktyczny, ustalony na podstawie wskazanych wyżej dokumentów, nie był kwestionowany przez żadną ze stron postępowania. W odwołaniu oraz w piśmie przygotowawczym z 11 czerwca 2018 r. powód przyznał, że informacje i oświadczenia odbiorcy przemysłowego, o których była mowa powyżej, przedłożył Prezesowi URE wraz z pismem z 9 października 2017 r., a więc po terminie przewidzianym w ustawie. Kwestia sporna miała w niniejszej sprawie charakter prawny i dotyczyła tego, jakie konsekwencje dla odbiorcy przemysłowego wiążą się z uchybieniem temu terminowi, tj. czy termin na przekazanie przez odbiorcę przemysłowego informacji i oświadczenia, o których mowa w art. 54 oze i art. 188a ust. 4 oze, ma charakter terminu prawa materialnego. Według powoda, kwestia zachowania terminu przekazania Prezesowi URE wskazanych informacji i oświadczeń ma drugorzędne znaczenie, o ile zostaną one przekazane przez odbiorcę przemysłowego w terminie nie powodującym utrudnienia w realizacji przez regulatora ich weryfikacji i kontroli. W ocenie strony, zrealizowała ona obowiązek w zakresie przekazania Prezesowi URE informacji i oświadczenia za 2016 r., ponieważ organ otrzymał je w terminie nie powodującym jakichkolwiek problemów z dokonaniem przez Prezesa Urzędu weryfikacji, czy Huta (...) S.A. była uprawniona w 2016 r. do korzystania z ulgi w kosztach systemu wsparcia wytwarzania energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych.

Z poglądem prezentowanym przez powoda nie sposób się zgodzić. Sąd Okręgowy podziela bowiem stanowisko pozwanego Prezesa URE o materialnoprawnym charakterze terminu określonego w art. 54 oze i art 188a ust. 4 oze, z uwagi na cel, jakiemu ten termin służy. Stanowisko takie wypracowane zostało w orzecznictwie, między innymi, na tle wykładni art. 188 ust. 4 oze w odniesieniu do związanej z tym przepisem kwestii sporządzania przez Prezesa URE wykazu odbiorców przemysłowych. Zgodnie z postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 czerwca 2016 r., wydanego w sprawie o sygn. akt II GSK 2822/16, wykaz odbiorców przemysłowych stanowi akt z zakresu administracji publicznej dotyczący uprawnień i obowiązków wynikających z przepisów prawa. Odbiorca przemysłowy ma obowiązek złożenia stosowych oświadczeń Prezesowi URE w określonym terminie, a sporządzone przez Prezesa URE wykazy dotyczą dopełnienia tego obowiązku.

W uzasadnieniu wyroku z 10 października 2017 r. (sygn. akt II GSK 2281/17) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że o charakterze terminu przesądza cel, jakiemu dany termin służy. Gdy celem tym jest kształtowanie praw i obowiązków podmiotów w ramach stosunku prawnego wyznaczonego przepisami prawa materialnego, terminy, po których upływie następuje wygaśnięcie praw lub obowiązków materialnoprawnych albo niemożność uzyskania takich praw lub nałożenia obowiązków, mają charakter terminów prawa materialnego. Terminy wyznaczone do dokonania czynności procesowych są natomiast terminami prawa procesowego. W uzasadnieniu wyroku z 24 listopada 1994 r. (sygn. akt SA/Ka 1230/94, System Informacji Prawnej LEX nr 26528) NSA oz. w Katowicach stwierdził, że przepisy dotyczące przesłanek, treści, powstania, zmian lub zgaśnięcia prawa, czy roszczenia materialnoprawnego należą do przepisów materialnoprawnych. Jak wskazano w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 października 1996 r. (sygn. akt OPK 19/96 pub. ONSA 1997/2/56) termin materialnoprawny ogranicza w czasie dochodzenie przed powołanym do tego organem lub inną realizację praw podmiotowych, a jego bezskuteczny upływ powoduje wygaśnięcie możliwości dokonania określonej czynności. Przywrócenie takiego terminu nie jest dopuszczalne.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy wskazać należy, że w art. 54 oze i art 188a ust. 4 oze został nałożony na przedsiębiorców obowiązek, którego niedopełnienie we wskazanym tam terminie rodziło konsekwencje prawne opisane w art. 55 oze i art. 188a ust. 5 oze – tj. niemożność skorzystania przez przedsiębiorcę z uprawnienia, o którym mowa w art. 53 ust. 1 oze oraz w art. 96 ust. 2 oze w latach 2017-2021. Oznacza to, że termin ten nie miał charakteru procesowego, a materialnoprawny i w związku z tym nie ma możliwości jego przywrócenia, a uchybienie temu terminowi pozbawia przedsiębiorcę praw do skorzystania z ulg w obszarze realizacji obowiązku wynikającego z art. 52 oze. Tym samym, zarzut sformułowany w punkcie pierwszym odwołania, nie zasługiwał na uwzględnienie, ponieważ przedstawienie przez powoda wymaganych informacji i oświadczenia dopiero 9 października 2017 r., a więc z uchybieniem ustawowego terminu o charakterze materialnym, nie może zostać uznane za wypełnienie obowiązku, który już wygasł.

Niezasadne były także dalsze zarzuty odwołania, w ramach których powód wskazywał na niewspółmierność zastosowanej przez Prezesa URE sankcji administracyjnej przewidzianej w art. 55 oze i art. 188a oze oraz niezastosowanie instytucji odstąpienia od nałożenia tej sankcji, względnie, nie złagodzenie jej poprzez ograniczenie okresu, w jakim Huta (...) S.A. nie może skorzystać z uprawnień, o których mowa w art. 53 ust. 1 oze i w art. 96 ust. 2 oze, jak i zarzuty wskazujące na sprzeczność wskazanych przepisów ustawy o odnawialnych źródłach energii z Konstytucją RP.

Co do kwestii niekonstytucyjności art. 55 ust. 1 oze i art. 188a ust. 5 oze z uwagi na niewspółmierność sankcji przewidzianej w tych przepisach, to trzeba wskazać, że zgodnie z art. 193 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r., każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Wymaga podkreślenia, że warunkiem wystąpienia z pytaniem prawnym nie jest wątpliwość zgłaszana przez stronę postępowania sądowego, lecz wątpliwość powstała w składzie orzekającym, co do zgodności przepisu prawa z Konstytucją RP, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Natomiast Sąd orzekający w niniejszym składzie nie powziął wątpliwości w zakresie zgodności normy prawnej, która ma być zastosowana w sprawie, a która wynika z art. 55 oze i art. 188a ust. 5 oze, z normą hierarchicznie wyższą. W tym zakresie trzeba bowiem przede wszystkim stwierdzić, że w niniejszej sprawie Prezes URE nie nałożył na powodową Spółkę żadnej sankcji administracyjnej, a jedynie wydał decyzję o charakterze deklaratoryjnym, którą potwierdził utratę przez powoda z mocy prawa ( ex lege) uprawnienia do skorzystania z ulg przewidzianych w ustawie o odnawialnych źródłach energii, w następstwie bezskutecznego upływu terminu prawa materialnego. Uprawnienia przewidziane w art. 53 ust. 1 oze i w art. 96 ust. 2 oze, to ulgi stanowiące rodzaj wsparcia państwa dla przedsiębiorców, a możliwość skorzystania z nich obwarowana jest koniecznością spełnienia przez ich beneficjentów ściśle określonych warunków w czasie wskazanym w ustawie. Dodatkowo, należy mieć na uwadze, że przepisy prawa przyznające określonym podmiotom ulgi, przywileje, czy zwolnienia (przewidziane np. w prawie podatkowym), jako wprowadzające wyjątki od zasady, nie mogą być interpretowane rozszerzająco.

Wymaga podkreślenia, że skutki niedopełnienia warunków wymaganych dla skorzystania z ulg przewidzianych w ustawie o odnawialnych źródłach energii, w postaci wykluczenia przedsiębiorcy z dobrodziejstwa uprawnień do ulg przez okres pięciu lat, następują z mocy samej ustawy. Prezes URE nie wymierza tu żadnej kary administracyjnej, stąd też kwestia czasowej utraty przez powoda możliwości skorzystania z ulg przewidzianych w art. 53 ust. 1 oze i w art. 96 ust. 2 oze, nie może być oceniana w kontekście kary, jako sankcji administracyjnej, w tym w szczególności w aspekcie możliwości zastosowania instytucji odstąpienia o wymierzenia kary, bądź skrócenia okresu wyłączenia powoda z systemu wsparcia w zakresie przysługiwania powodowi uprawnień do ulg przewidzianych w ustawie o odnawialnych źródłach energii. Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy nie dostrzega potrzeby kierowania do Trybunału Konstytucyjnego pytań prawnych sformułowanych w odwołaniu do zaskarżonej decyzji, a w konsekwencji, nie ma też podstaw do zawieszenia niniejszego postępowania w oparciu o art. 177 § 1 pkt 3 ¹ k.p.c.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie, z uwagi braku podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że na koszty należne pozwanemu Prezesowi URE złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalone na podstawie określonej w § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Ewa Malinowska