Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 sierpnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Witold Rękosiewicz

po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2021 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania Z. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Zakłady (...) z siedzibą w C.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 31 grudnia 2018 r. znak: (...)

1)  oddala odwołanie,

2)  zasądza od Z. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Zakłady (...) w C. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmE 151/19

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) decyzją z dnia 31 grudnia 2018 r. nr (...), na podstawie art. 56 ust. 2 i art. 56 ust. 1 pkt 3a, w związku z art. 11 i art. 11d ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 755 ze zm., dalej: Pe), w związku z § 5 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wprowadzania ograniczeń w sprzedaży paliw stałych oraz w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej lub ciepła (Dz. U. z 2007 r., Nr 133, poz. 924, dalej: Rozporządzenie w sprawie ograniczeń), oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm., dalej: k.p.a.) w związku z art. 30 ust. 1 Pe, po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej za niestosowanie się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej wprowadzonych w dniach 10-31 sierpnia 2015 r., orzekł, że:

1.  Zakłady (...) z siedzibą w C. (dalej: powód, Odbiorca) w dniach 10, 11, 12, 14, 27, 28 i 31 sierpnia 2015 r., w odniesieniu do obiektu zlokalizowanego pod adresem ul. (...), (...)-(...) C., naruszył obowiązek stosowania się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej wynikający z art. 11 i art. 11d ust. 3 Pe, co podlega karze pieniężnej określonej w art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe,

2.  Za działanie wymienione w punkcie 1. wymierzył karę pieniężną w kwocie 37 297 zł.

Z. S. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Zakłady (...) z siedzibą w C. w złożonym odwołaniu zaskarżył decyzję Prezesa URE w całości. Zaskarżonej decyzji powód zarzucił:

a)  nieważność decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. jako wydanej w sprawie rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, ewentualnie

b)  naruszenie prawa procesowego art. 6, 7, 7a i 77 § 1 k.p.a., które miało wpływ na wynik sprawy, poprzez oparcie decyzji i nałożenie kary pieniężnej na stronę na podstawie ustaleń wynikających z planu ograniczeń nieaktualnego i niezgodnego z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 23 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wprowadzania ograniczeń w sprzedaży paliw stałych oraz w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej lub ciepła (Dz. U. z 2007 r. nr 133. poz. 924) oraz planu powstałego w toku postępowania („projekcji planu”), ewentualnie

c)  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 56 ust. 1 pkt 3a w zw. z art. 11d ust. 3 Pe poprzez ich zastosowanie dla oceny poboru mocy przez stronę w dniach 10 i 11 sierpnia 2015 r. w sytuacji, w której (...) S.A. wprowadziły ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe,

d)  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 7a k.p.a., które miało wpływ na wynik sprawy i nałożenie na stronę kary pieniężnej za naruszenie obowiązku wprowadzonego na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe,

e)  naruszenie art. 56 ust. 6a ustawy Prawo energetyczne poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, w której stopień społecznej szkodliwości czynu był znikomy, a podmiot zaprzestał naruszenia prawa.

Na podstawie podniesionych zarzutów powód wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W ocenie powoda zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. i jest nieważna. W kwestii tego samego naruszenia Prezes URE wydał wcześniej decyzję, którą następnie uchylił kolejną decyzją. Decyzja uchylająca usunęła z obrotu prawnego wcześniejszą decyzję i stanowi rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej. Wobec niezaskarżenia decyzja uchylająca jest decyzją nową w rozumieniu art. 479 ⁴⁸ § 2 k.p.c., która nabrała waloru decyzji prawomocnej rozstrzygającej sprawę. Powód stwierdził, że jeżeli wcześniej wydana decyzja nie została uchylona przez sąd, Prezes URE po uchyleniu tej decyzji nie ma kompetencji do wydania kolejnej decyzji, która rozstrzygałaby sprawę administracyjną. Zdaniem powoda uchylenie decyzji i ponowne wydanie decyzji w tej samej sprawie jest naruszeniem sformułowanej w art. 8 k.p.a. zasady zaufania do działań organów Państwa.

Powód zarzucił, iż w zaskarżonej decyzji pozwany nie uwzględnił, że w planie ograniczeń moc umowna była wskazana błędnie na poziomie 0,85 MW podczas gdy powinna wynosić 1 MW. Wskazał, że na mocy zawartego w dniu 1 czerwca 2015 r. aneksu do umowy moc umowna dla Odbiorcy została podniesiona do 1 MW. Mimo tego Prezes URE twierdził, że Odbiorca miał obowiązek stosowania się do niezgodnego z prawem planu ograniczeń, który przewidywał moc umowną ustaloną w wysokości 0,85 MW (przed zmianą umowy). Zdaniem powoda, w zw. ze zmianą umowy plan ograniczeń był niezgodny z ustaloną w Rozporządzeniu z 2007 r. metodologią jego sporządzania. Zmiana umowy powinna pociągać za sobą zmianę planu ograniczeń przekazanym 31 lipca 2014 r., który został ustalony z uwzględnieniem mocy umownej w wysokości 0,85 MW. Odbiorca zarzucił, że nie przedstawiono mu aktualnego planu ograniczeń. Nie można więc obarczać go skutkami nieprzedstawienia mu planu ograniczeń zgodnego z treścią umowy zmienionej aneksem z 1 czerwca 2015 r. Wskazał, że zgodnie z § 11 Rozporządzenia z 2007 r. na operatorach i przedsiębiorstwach energetycznych ciąży obowiązek zapoznawania odbiorców z planami ograniczeń. Brak planu ograniczeń zgodnego z nowym brzmieniem umowy nie pozwala na nałożenie na powoda kary pieniężnej. Na podstawie powołanego wyroku Sąd Okręgowego, dotyczącego analogicznego stanu faktycznego powód nie zgodził się ze stanowiskiem Prezesa URE, że skoro nie dokonano aktualizacji planu ograniczeń, opracowanego na podstawie wartości mocy umownej z wcześniejszej umowy, odbiorca obowiązany był dostosować się do tego (nieaktualnego) planu ograniczeń.

Powód wskazał, że obowiązujące w dniach 10 i 11 sierpnia 2015 r. ograniczenia zostały wprowadzone na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 2 Pe. Przepis ten nie został wymieniony w art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe, stanowiącym podstawę do nałożenia kary pieniężnej. Wobec tego brak podstawy prawnej do nałożenia na powoda kary pieniężnej z tytułu ewentualnych przekroczeń poboru mocy w dniach 10 i 11 sierpnia 2015 r.

W nawiązaniu do przedstawionej argumentacji, dotyczącej braku podstawy prawnej do nałożenia kary powód wskazał, że zgodnie z art. 7a k.p.a. wątpliwości w nin. sprawie powinny być rozstrzygane na korzyść strony.

Na podstawie reguł stosowanych na gruncie prawa karnego, dotyczących wyznaczania granic społecznej szkodliwości czynu powód stwierdził, że stopień szkodliwości czynu był znikomy, stabilność systemu elektroenergetycznego nie została naruszona i nie doszło do żadnej szkody. Wobec tego Prezes URE powinien zastosować w sprawie przepis art. 56 ust. 6a Pe i odstąpić od nałożenia na powoda kary pieniężnej.

W ocenie powoda wysokość nałożonej decyzją kara pieniężna została ustalona na poziomie nieuzasadnionym.

Prezes URE w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Pozwany wyjaśnił, że na skutek odwołania powoda uchylił w całości, w trybie art. 479 ^{( 48 )} § 2 k.p.c. decyzję z 11 kwietnia 2018 r., znak: (...). Wezwał (...) do podania wysokości od 12 do 19 stopnia zasilania dla Odbiorcy przy uwzględnieniu w planie ograniczeń wartości mocy umownej w wysokości 1 MW, obowiązującej zgodnie z aneksem z dnia 6 sierpnia 2015 r. do umowy kompleksowej zamiast 0,85 MW, jak przyjęto w planie ograniczeń doręczonym Odbiorcy w 2014 r. W zaskarżonej decyzji Prezes URE uwzględnił dane uzyskane od (...) przy założeniu obowiązującej powoda wyższej mocy bezpiecznej o wartości 1 MW i wyższych wartości mocy dla ograniczeń od 12 do 19 stopnia zasilania.

Pozwany wskazał, że decyzja kasatoryjna o uchyleniu pierwszej decyzji w sprawie została wydana w ramach samokontroli, nie była rozstrzygnięciem merytorycznym, kończącym postępowanie w sprawie. Nie zachodzi więc przesłanka do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. Zarzut naruszenia przepisu art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. uznał pozwany za niezasadny.

Odpowiadając na zarzuty naruszenia art. art. 6, 7, 7a, i 77 § 1 k.p.a. pozwany zauważył, iż w zaskarżonej decyzji uwzględnił na korzyść powoda poziom mocy umownej wprowadzony aneksem z 6 sierpnia 2015 r., wyższy od przyjętego w planie ograniczeń oraz wyższe limity poboru mocy w stopniach zasilania od 12 do 19, wynikające z wyliczenia przedstawionego przez (...). Na tej podstawie Prezes URE ponownie obliczył wartość przekroczeń poboru mocy w poszczególnych stopniach w dniach 15 – 31 sierpnia 2015 r. W zaskarżonej decyzji ustalono, że poziom przekroczenia przez Odbiorcę ograniczeń był niższy od ustalonego z uwzględnieniem mocy umownej 0,85 KW. Wymierzona została niższa kara pieniężna. Prezes URE wskazał, że Odbiorca, mimo iż zna specyfikę swojej działalności i poziom zapotrzebowania na energię elektryczną, nie sygnalizował (...) zastrzeżeń do wysokości mocy bezpiecznej ustalonej w planie ograniczeń. Zdaniem pozwanego powód nie wykazał należytej staranności w prowadzonej działalności i nie współpracował z (...) na etapie ustalania planu ograniczeń. Wobec nieprzekazania przez Odbiorcę (...) informacji istotnych z punktu widzenia kryteriów wymienionych w § 3 ust. 4 Rozporządzenia w sprawie ograniczeń, dotyczących działalności przedsiębiorcy i związanego z tym zapotrzebowania na energię elektryczną, które podlega ochronie, a następnie kwestionowanie ustaleń planu po wprowadzeniu ograniczeń uznał Prezes URE za niedopuszczalne.

Oparte na powołanym w odwołaniu wyroku SOKiK twierdzenie powoda, że ustalony przez (...) plan ograniczeń podlega ustaleniom z Prezesem URE uznał pozwany za mylne. Zauważył, że w myśl przepisu § 8 ust. 3 pkt 1 Rozporządzenia plany ograniczeń i ich aktualizacje podlegają uzgodnieniu z Prezesem URE, jeżeli są opracowane przez operatorów systemu przesyłowego (OSP). Pozwany wskazał, że (...), który opracował dla powoda plan ograniczeń, jest operatorem systemu dystrybucyjnego ( (...)) a nie jest operatorem systemu przesyłowego. Plany ograniczeń opracowane przez (...) podlegają uzgodnieniu z OSP.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe pozwany wskazał, że z analizy art. 11, 11c ust. 2 i 11d ust. 3 Pe nie wynika, iż wyłączną podstawą do wprowadzenia przez operatora ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej jest przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe. Stwierdził, że zakres ograniczeń określony w art. 11d ust. 3 Pe obejmuje również ograniczenia określone w art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe. Zaznaczył, że mimo, iż jako podstawę do wprowadzenia ograniczeń OSP podał art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe, który nie jest wymieniony w art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe, to podstawą działania OSP był w istocie art. 11d ust. 3 Pe, który jest przepisem o charakterze ogólniejszym w stosunku do art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe, jako przepisu szczególnego. Prezes URE powołał się na stanowisko w tej kwestii, przyjęte w wyrokach SOKiK. W zw. z przedstawionym wyjaśnieniem pozwany stwierdził, że w sprawie nie doszło do naruszenia art. 7a k.p.a.

Prezes URE wskazał na wymienione w art. 56 ust. 6a Pe obligatoryjne przesłanki uprawniające do zastosowania tego przepisu. Stwierdził, że z uwagi na ustalenie, że stopień szkodliwości czynu powoda nie był znikomy, w sprawie nie została spełniona jedna z przesłanek do odstąpienia od wymierzenia kary. Na podstawie powołanego wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie pozwany zauważył, że w art. 56 ust. 6a Pe ustawodawca nie zobowiązał a jedynie stworzył Prezesowi URE możliwość odstąpienia przez od nałożenia kary, jeżeli spełnione zostaną łącznie obie określone w tym przepisie przesłanki. Pozwany przedstawił również zasadę ustalenia wysokości nałożonej decyzją kary pieniężnej, która w powołanych wyrokach Sądu została uznana za prawidłową. Pozwany podkreślił, że nałożona kara powinna spełniać przewidziane funkcje. Ma stanowić dla ukaranego podmiotu odczuwalną dolegliwość zabezpieczającą przed ponownym naruszeniem prawa.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie zawartej w dniu 2 września 2009 r. przez powoda, Z. S. z (...) sp. z o. o. z siedzibą w K. (obecnie: (...) sp. z o.o.) umowy sprzedaży energii elektrycznej wraz z usługą dystrybucji nr (...) energia elektryczna była dostarczana do obiektu powoda położonego w C. przy ul (...). (k. 18 akt adm.) W § 3 pkt 2 Umowy moc umowna została ustalona w wysokości 850 kW, a minimalna moc umowna – 156 kW. Zgodnie z § 11 pkt 13 Umowy w sprawach nieuregulowanych Umową zastosowanie mają m. in. przepisy Kodeksy cywilnego i ustawy-Prawo energetyczne z aktami wykonawczymi. Aneksem nr (...) z dnia 6 sierpnia 2015 r. z dniem obowiązywania od 1 czerwca 2015 r. strony zmieniły brzmienie § 3 ust. 2 Umowy. Moc umowną ustalono na poziomie 1000 kW, natomiast minimalna moc umowna pozostała bez zmian. (k.18-20, 31 akt adm.)

Pismem z dnia 31 lipca 2014 r. operator systemu dystrybucyjnego (...) SA ( (...)) przesłał Odbiorcy plan wprowadzania ograniczeń w poborze energii elektrycznej, obowiązujący w okresie od 1 września 2014 r. do 31 sierpnia 2015 r. W doręczonym planie ograniczeń moc umowna dla Odbiorcy została określona na poziomie 0,850 MW, natomiast moc bezpieczna na poziomie 0,200 MW. (k. 45 akt adm., okoliczność bezsporna) W toku postępowania prowadzonego przez Prezesa URE pełnomocnik powoda złożył do akt administracyjnych uwierzytelnioną kopię doręczonego mu planu ograniczeń. (k. 34 akt adm.)

Na etapie ustalania oraz po doręczeniu planu ograniczeń Odbiorca nie zgłaszał do (...) konieczności zwiększenia wartości określonych w ustalonym dla jego obiektów planie ograniczeń. Po zmianie aneksem z dnia 6 sierpnia 2015 r. poziomu mocy umownej do 1 MW Odbiorca nie wystąpił do (...) z wnioskiem o zmianę (aktualizację) planu ograniczeń obowiązującego w okresie od 1 września 2014 r. do 31 sierpnia 2015 r. Nie zgłaszał także (...) przed sierpniem 2015 r., iż nie powinien być objęty planem ograniczeń ze względu na specyfikę prowadzonej działalności (bezsporne).

(...) S.A. z siedzibą w K. jako Operator Systemu Przesyłowego (dalej: (...) lub OSP), w związku z obniżeniem dostępnych rezerw zdolności wytwórczych poniżej niezbędnych wielkości określonych w Instrukcji Ruchu i Eksploatacji Sieci Przesyłowych (IRiESP), spowodowanych m. in. sytuacją pogodową i hydrologiczną (wyjątkowo wysokimi temperaturami i niskimi stanami wód w zbiornikach wodnych i rzekach) oraz wynikającego z niej ograniczenia w pracy części elektrowni, stwierdził wystąpienie zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej w rozumieniu art. 3 pkt 16d Pe i - na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe - wprowadził od godz. 10:00 dnia 10 sierpnia 2015 r. ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, które na skutek wejścia w życie z dniem 12 sierpnia 2015 r. wydanego w dniu 11 sierpnia 2015 r. przez Radę Ministrów rozporządzenia, obowiązywały do godziny 24:00 dnia 11 sierpnia 2015 r.

Dnia 10 sierpnia 2015 r. OSP, działając w oparciu o art. 11c ust. 3 Pe, zgłosił właściwemu ministrowi oraz Prezesowi URE konieczność wprowadzenia ograniczeń na podstawie art. 11 ust. 7 Pe, tj. w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, przewidującego na czas oznaczony, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części, ograniczenia w sprzedaży paliw stałych oraz w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej i ciepła.

Komunikaty o stopniach zasilania, wprowadzonych jako obowiązujące w najbliższych 12 godzinach i przewidywanych na następne 12 godzin, były ogłaszane w radiowych komunikatach energetycznych w programie(...) o godzinie 7:55 i 19:55 oraz na stronach internetowych operatorów. (fakty powszechnie znane, również znane Sądowi z urzędu.)

Rada Ministrów w dniu 11 sierpnia 2015 r. wydała rozporządzenie w sprawie wprowadzenia ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, które przewidywało te ograniczenia w okresie od 11 sierpnia 2015 r. od godz. 24:00 do 31 sierpnia 2015 r. do godz. 24:00 na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dla odbiorców energii elektrycznej o mocy umownej powyżej 300 kW. (fakty znane Sądowi z urzędu.).

Na wezwanie Prezesa URE (...), do którego sieci przedsiębiorca jest przyłączony, przedstawił zbiorcze dane wskazujące na stopień niedostosowania się odbiorcy do wprowadzonych ograniczeń ujętych w planie. Na podstawie powyższych danych zostały wygenerowane informacje wskazujące na stopień niedostosowania się Odbiorcy do wprowadzonych w dniach 10-31 sierpnia 2015 r. ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej w odniesieniu do punktu poboru energii elektrycznej zlokalizowanego w C. przy ul. (...).

Pismem z dnia 24 października 2017 r. o znaku (...) Prezes URE zawiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej, wzywając go jednocześnie do zajęcia stanowiska w sprawie, tj. w szczególności do złożenia wyjaśnień dotyczących powodów niedostosowania się do wprowadzonych ograniczeń (k. 1 akt adm.).

W piśmie z dnia 10 listopada 2017 r. powód przedstawił Prezesowi URE swoje stanowisko w sprawie. Stwierdził, że brak było podstawy prawnej (normy sankcjonowanej) do nałożenia kary pieniężnej i wniósł o umorzenie postępowania. Wskazał na nieaktualność planu ograniczeń, który moc umowną określa na poziomie 850 kW zamiast 1000 kW w 11 stopniu zasilania, a w konsekwencji błędne ustalenia co do stopni zasilania od 12 do 19 i niedoszacowanie mocy bezpiecznej. Zdaniem powoda niewielkie przekroczenia poboru energii elektrycznej nie mogły doprowadzić do zaburzenia systemu energetycznego i nie uzasadniały nałożenia kary. (k. 9-13 akt adm.).

Na wezwanie Prezesa URE (...) S.A. z siedzibą w K., pismem z dnia 5 grudnia 2017 r. wyjaśnił, że nie był stroną umowy kompleksowej z Odbiorcą. Dane do przygotowania planu wprowadzania ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej (...) pozyskał od sprzedawcy energii. Zgodnie z przekazanymi informacjami moc umowna miała wynosić 850 kW, natomiast bezpieczna 200 kW. Dane te zostały uwzględnione w sporządzonym dla Odbiorcy planie ograniczeń, przesłanym mu pismem z dnia 31 lipca 2014 r. (...) wskazał, że na moment sporządzania planu w Umowie ze sprzedawcą moc umowna wynosiła 850 kW, a moc bezpieczna nie została określona. Aneksem z dnia 6 sierpnia 2015 r. moc umowna dla obiektu powoda została podniesiona do 1 000 kW. (...) wyjaśnił, że z uwagi na zmianę mocy umownej dla obiektu aneksem nr (...) do umowy, plan wprowadzania ograniczeń nie był aktualizowany. Po zmianie aneksem z 6 sierpnia 2015 r. do Umowy poziomu mocy umownej do 1 MW Odbiorca nie zawiadomił o tym (...) i nie wystąpił o dostosowanie planu ograniczeń do nowego poziomu mocy umownej dla 11 i następnych stopni zasilania. (...) poinformował, że w dniu 10 sierpnia 2015 r. (dwukrotnie) oraz 11 sierpnia 2015 r. (dwukrotnie) jego dyspozytorzy kontaktowali się telefonicznie z przedstawicielem powoda informując o wprowadzonych ograniczeniach w poborze energii i konieczności dostosowania się do obowiązujących stopni zasilania oraz zwracając uwagę na konieczność śledzenia komunikatów radiowych nadawanych przez Program (...). (k. 40 i nast. akt adm.)

W piśmie z dnia 19 lutego 2018 r. powód przedstawił rachunek zysków i strat za okres od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. oraz podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. (k. 51 akt adm.)

Pismem z dnia 27 lutego 2018 r. zawiadomiono odbiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie i poinformowano o jego uprawnieniach procesowych. Pełnomocnik powoda zapoznał się z materiałem dowodowym, nie zgłaszając do niego żadnych uwag.

W dniu 11 kwietnia 2018 r. Prezes URE wydał decyzję nr (...), w której stwierdził naruszenie przez powoda obowiązku dostosowania się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej i nałożył na powoda karę w wysokości 39 706 zł. (k. 57-78 akt adm.)

Od powyższej decyzji powód złożył w dniu 30 kwietnia 2018 r. odwołanie. Po jego rozpatrzeniu, Prezes URE, w ramach samokontroli, decyzją z dnia 11 kwietnia 2018 r. nr (...) uchylił w całości decyzję z dnia 30 kwietnia 2018 r. (k.77 akt adm.)

Pismem z dnia 19 października 2018 r. Prezes URE wezwał (...) do podania wartości stopni zasilania dla Odbiorcy w sytuacji, gdyby dla planu ograniczeń sporządzonego na okres od dnia 1 września 2014 r. do dnia 31 sierpnia 2015 r. przyjęto wartość mocy umownej z aneksu nr (...) do Umowy, tj. 1 000 kW. (k. 70 akt adm.)

(...) S.A. pismem z dnia 30 października 2018 r. przesłał Prezesowi URE wymagane wyliczenie poziomu mocy dla stopni zasilania od 11 do 20 z uwzględnieniem mocy umownej w wysokości 1 000 kW, wynikającej z aneksu zawartego w dniu 6 sierpnia 2015 r. do Umowy, w który dla 11 stopnia zasilania przyjęto moc 1 MW a dla 20 stopnia zasiania – moc bezpieczna wynosiła 0,2 MW. (k. 81 akt adm.)

Na podstawie uzyskanych od (...) informacji Prezes URE sporządził dokument obrazujący pobór mocy przez Odbiorcę z uwzględnieniem ograniczeń obowiązujących w dniach 10-31 sierpnia 2015 r. w punkcie poboru zlokalizowanym w C. przy ul. (...) (k. 84, 85 akt adm.).

Pismem z dnia 8 listopada 2018 r. zawiadomiono odbiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie, poinformowano o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym w terminie 7 dni od dnia doręczenia pisma. Zawiadomienie zostało odebrane przez odbiorcę 14 listopada 2018 r. (k. 83 i 86 akt adm.).

W piśmie z dnia 16 listopada 2018 r. pełnomocnik powoda przedstawił swoje stanowisko w sprawie. (k. 87 akt adm.).

Ze złożonego w toku postępowania administracyjnego rachunku zysków i strat za okres od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r. wynika, że w roku 2017 powód osiągnął przychód w wysokości (...) zł (k. 52 akt adm.).

W dniu 31 grudnia 2018 r. Prezes URE wydał zaskarżoną decyzję, w której wziął pod uwagę fakt, iż odbiorca subiektywnie mógł mieć świadomość, że w 11 stopniu zasilania obowiązywała moc umowna na poziomie 1 MW.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 479 ^{( 48 )}§ 2 k.p.c. jeżeli Prezes Urzędu uzna odwołanie za słuszne, może – nie przekazując akt sądowi – uchylić albo zmienić swoją decyzję w całości lub w części, przesyłając stronom nową decyzję, od której stronie służy odwołanie. Unormowanie przewidziane w tym przepisie, podobnie jak art. 132 k.p.a. stanowi wyjątek od zasady związania organu administracji własną decyzją i pozwala na autokontrolę wydawanych przez organy administracyjne decyzji, co motywowane jest zasadami szybkości i prostoty postępowania oraz ekonomiki procesowej (tak: P. Zdyb, Postępowania administracyjne przed Prezesem Urzędu Regulacji Energetyki, Warszawa 2020). Prezes Urzędu działa tu jako organ administracji publicznej, który wyjątkowo został upoważniony do kontroli wydanej przez siebie decyzji w ramach postępowania sądowego, zainicjowanego złożonym odwołaniem, mającego za przedmiot sprawę rozstrzygniętą tą decyzją. Wyjątkowość tej instytucji polega na tym, że upoważnia stronę postępowania sądowego – Prezesa Urzędu – do zmiany lub uchylenia decyzji będącej już przedmiotem postępowania sądowego. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2007 r., sygn. akt III SK 19/06). Na podstawie art. 30 ust. 3 Pe postępowanie w sprawie odwołania od decyzji Prezesa URE toczy się według przepisów k.p.c. o postępowaniu w sprawach z zakresu regulacji energetyki. Wobec tego po wniesieniu przez powoda odwołania od decyzji z dnia 11 kwietnia 2018 r. postępowanie przeprowadzone przez Prezesa URE w trybie autokontroli toczyło się na podstawie art. 479 ^{( 48)} § 2 k.p.c. Przepisy k.p.a., w szczególności art. 132 k.p.a., nie miały tutaj zastosowania. Jak wskazano w niepublikowanym wyroku Sądu Antymonopolowego (obecnie: Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów) w razie złożenia odwołania do SOKiK, Prezes URE bez zgody strony może, stosownie do art. 479 ^{( 48)} § 2 KPC, zaskarżoną decyzję uchylić w całości lub w części, przesyłając stronie nową decyzję. Przepis art. 132 § 2 k.p.a., pozwalający na uchylenie lub zmianę decyzji przez organ administracji po wniesieniu odwołania tylko jednej strony, gdy pozostałe strony wyraziły zgodę na uchylenie lub zmianę decyzji zgodnie z żądaniem odwołania, nie ma zastosowania w takiej sytuacji (zob. wyr. SAmop z 21.6.2000 r., XVII Ame 58/99, niepubl.). Prawomocne uchylenie decyzji na podstawie art. 479 ^{( 48)} § 2 k.p.c. wywiera skutek ex tunc i powoduje wycofanie decyzji z obrotu prawnego (analogiczne stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 stycznia 2015 r., sygn. III SK 37/14). Nie ma zatem racji powód zarzucając organowi mylenie porządków administracyjnego i cywilnego oraz argumentując, że decyzja uchylająca nabierając waloru prawomocności rozstrzygała sprawę co do istoty. Decyzja uchylająca eliminowała jedynie z obrotu inną decyzję, bez przekazywania sprawy do sądu, ale nie mogła rozstrzygać o istocie sprawy, który był przedmiotem uchylonej decyzji. Wydając decyzję o uchyleniu wcześniej wydanej decyzji Prezes URE wyeliminował ja z obrotu. Po uprawomocnieniu się decyzji uchylającej, na podstawie art. 479 ^{( 48)} § 2 k.p.c. Prezes URE uprawniony był do wydania nowej decyzji merytorycznej, co uczynił wydając zaskarżoną decyzję, rozstrzygającą co do istoty sprawy. Zarzut powoda, iż zaskarżona decyzja została wydana w warunkach, o których mowa w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. i jest nieważna należało więc uznać za bezzasadny.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przez organ przepisów k.p.a. należy mieć na uwadze, że Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK) jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego. W prowadzonym postępowaniu odwoławczym SOKiK nie ogranicza się wyłącznie do badania legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. SOKiK zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu obowiązujących w postępowaniu cywilnym zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązków stron w postępowaniu dowodowym. W świetle powyższego nawet gdyby przyjąć, iż w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych to, o ile nie stanowią one podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji, nie mogą one prowadzić do uchylenia decyzji i nie mogą być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r. sygn. akt III CRN 120/91 OSNC 1992 nr 5, poz. 87; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r. sygn. akt I CKN 265/98 OSP 2000 nr 5 poz. 68; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r. sygn. akt 351/99 OSNC 2000 nr 3 poz. 47; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r. sygn. akt I CKN 1036/98 LEX nr 52708; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r., sygn. akt III SZP 2/05 OSNP 2006/19-20/312).

W ocenie tut. Sądu organ prawidłowo ustalił stan faktyczny niniejszej sprawy, biorąc pod uwagę zaktualizowany plan ograniczeń. Powód jako odbiorca o mocy umownej powyżej 300 kW był objęty tzw. planem ograniczeń. Nie ma racji powód wskazując, że plan ograniczeń niezgodny jest z rozporządzeniem ze względu na to, że zmiana powinna pociągać za sobą zmianę planu, bowiem plan przekazany 31 lipca 2014 r. ustalony był dla mocy umownej na poziomie 850 kW i nie przedstawiono mu aktualnego planu ograniczeń. Procedura ustalania planów ograniczeń została unormowana w Rozporządzeniu z dnia 23 lipca 2007 r., a rozporządzenia Rady Ministrów są źródłami powszechnie obowiązującego prawa. Zgodnie z § 8 Rozporządzenia plany ograniczeń sporządzane przez operatorów systemów dystrybucyjnych podlegają corocznej aktualizacji do dnia 31 sierpnia danego roku. Zbiorcze plany ograniczeń każdego z operatorów przedstawiane są (...) (§ 8 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia), które dysponując tylko realną wiedzą jaki poziom ograniczenia mocy może zostać osiągnięty przy każdym ze stopni zasilania, może w sposób adekwatny do faktycznego poziomu produkcji energii, dostosować wprowadzane ograniczenia w poborze mocy (ustalić właściwy stopień zasilania adekwatny do stwierdzonych ograniczeń w produkcji energii). W przypadku zmiany w umowie sprzedaży energii elektrycznej poziomu mocy umownej Operator Systemu Dystrybucyjnego nie ma nawet wiedzy o takiej zmianie. Przepisy Rozporządzenia w sprawie ograniczeń nie przewidują, że w zw. ze zmianą w umowie sprzedaży energii elektrycznej poziomu mocy umownej, na (...) spoczywa obowiązek zmiany ustalonego dla danego odbiorcy planu ograniczeń. To w interesie odbiorcy leży powiadomienie (...) o podniesieniu poziomu mocy umownej. Odbiorca energii zainteresowany zmianą planu ograniczeń, powinien zawiadomić o tym (...) i wnosić o zmianę (aktualizację) ustalonego dla niego plany ograniczeń z uwzględnieniem aktualnego poziomu mocy umownej. Jeżeli odbiorca nie zawiadomił (...) o zmianie ustalonego w umowie poziomu mocy umownej, nie ma podstaw do twierdzenia, że ustalony dla niego na podstawie poprzedniej wysokości mocy umownej i doręczony mu plan ograniczeń na dany okres był nieważny i nie obowiązywał go w tym okresie. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że po zmianie umowy aneksem z 6 sierpnia 2015 r. i podniesieniu poziomu mocy umownej Odbiorca nie powiadomił (...) o tej zmianie i nie wnosił o doręczenie mu nowego planu ograniczeń obowiązującego w okresie do dnia 31 sierpnia 2015 r. W tej sytuacji, zgodnie z ugruntowaną linią orzecznictwa SOKiK oraz Sądu Apelacyjnego w Warszawie, Odbiorcę obowiązywał ustalony i doręczony mu w lipcu 2014 r. plan ograniczeń. Okoliczność, że w nin. sprawie Prezes URE, w ramach swego uznania, z ostrożności procesowej uchylił decyzję, w której nałożono na powoda wyższą karę pieniężną była działaniem na korzyść powoda, a nie dążeniem do osiągniecia celu fiskalnego. Gdyby zgodnie ze stanowiskiem powoda, plan ograniczeń przewidujący bezpieczny poziom poboru mocy winien być każdorazowo przesyłany na nowo, dla każdego odbiorcy indywidualnie, to (...) nie mogłyby w żadnym razie przewidzieć, jaki stopień poboru mocy należy wprowadzić, gdyż nie byłoby z góry wiadome, w którym stopniu ograniczeń zostanie osiągnięte zmniejszenie poboru mocy gwarantujące bezpieczne funkcjonowanie systemu elektroenergetycznego. Warto wskazać, że głównym zadaniem (...) jest bilansowanie systemu elektroenergetycznego, w tym równoważenie bieżącego zapotrzebowania na energię elektryczną z dostawami tej energii w krajowym systemie elektroenergetycznym. Stąd w przypadku ograniczeń w dostawach energii (wynikających ze zmniejszonej produkcji energii) konieczne jest także wprowadzenie przez (...) ograniczeń w jej poborze (ograniczenie zużycia). Na podstawie opracowanych indywidualnych planów ograniczeń, jak ten, który został przedstawiony powodowi, (...) otrzymują od każdego z operatorów, tworzone przez nich zbiorcze plany ograniczeń. Na ich podstawie (...) decydują, jaki poziom ograniczenia mocy może zostać osiągnięty przy każdym z wprowadzanych stopni zasilania. W oparciu o te dane możliwe jest dostosowanie wprowadzanych ograniczeń w poborze mocy (ustalenie stopnia zasilania adekwatnego do stwierdzonych ograniczeń w produkcji energii) do poziomu produkcji energii. To ograniczenie poboru powinno być każdorazowo dostosowane do poziomu faktycznych mocy wytwórczych i aby dokonać zbilansowania systemu w takich sytuacjach, konieczne jest precyzyjne określenie do jakiego poziomu ograniczenia poboru mocy może doprowadzić każdy z wprowadzonych stopni zasilania. Dlatego tak ważna jest dbałość odbiorców o to, aby plan ograniczeń odpowiadał ich zapotrzebowaniu na energię, gdyż niedostosowanie się do ograniczeń już po ich wprowadzeniu prowadzić może do istotnych zagrożeń i zakłóceń w pracy krajowego systemu elektroenergetycznego. Podmiot profesjonalny, jako powód, powinien zadbać o prawidłowe ustalenie Planu ograniczeń dla swojego obiektu, jeżeli nie należy do podmiotów wymienionych w § 6 Rozporządzenia, tym bardziej, że jak sam wskazuje, zwiększony pobór mocy energii elektrycznej spowodowany był koniecznością zapewnienia produkcji mięsa oraz wędlin, której nie da się zawiesić bez znacznych strat. Zgodnie z przepisem art. 355 § 2 k.c. na powodzie jako profesjonaliście ciąży obowiązek wykonywania działalności gospodarczej z dołożeniem podwyższonego poziomu staranności. W tej sytuacji stwierdzić należało, że powód nie weryfikując przesłanego mu planu ograniczeń, nie dochował należytego poziomu staranności wymaganej od podmiotu gospodarczego. Niemniej jednak, jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego Prezes URE, mając na uwadze słuszny interes strony, ze względu na podpisanie w dniu 6 sierpnia 2015 r. aneksu do umowy wziął pod uwagę fakt, że moc umowna dla obiektu powoda została podwyższona do 1 MW i zwrócił się do (...) o sporządzenie planu z uwzględnieniem tej wysokości (pomimo, że na etapie sporządzania planów ograniczeń przedsiębiorca nie zgłaszał uwag co do doręczonego planu) i na tej podstawie obliczył wartość przekroczeń poboru mocy przez powoda w poszczególnych stopniach zasilania, w poszczególnych godzinach doby w dniach 10-31 sierpnia 2015 r. Kwestionowana w odwołaniu „projekcja planu” była działaniem prawidłowym, nastawionym na wydanie decyzji, która uwzględnia interes strony. W tym stanie zarzuty dotyczące naruszenia art. 6, 7 i 77 § 1 k.p.a. należało uznać za całkowicie bezzasadne.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 56 ust. 1 pkt 3a w zw. z art. 11d ust. 3 Pe wskazać należało, iż w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części mogą być wprowadzone na czas oznaczony ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej (art. 11 ust. 1 pkt 2 Pe), które polegają na ograniczeniu maksymalnego poboru mocy elektrycznej oraz dobowego poboru energii elektrycznej (art. 11 ust. 3 pkt 1 Pe). Organem uprawnionym do kontroli przestrzegania stosowania ograniczeń w odniesieniu do dostarczanej sieciami energii elektrycznej jest Prezes URE (art. 11 ust. 1 pkt 5 Pe).

W myśl art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe w przypadku powstania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego lub systemu połączonego elektroenergetycznego:

- może wprowadzić ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części do czasu wejścia w życie przepisów wydanych na podstawie art. 11 ust. 7 Pe, lecz nie dłużej niż na okres 72 godzin,

- niezwłocznie powiadamia ministra właściwego do spraw gospodarki oraz Prezesa URE o wystąpieniu zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, podjętych działaniach i środkach w celu usunięcia tego zagrożenia i zapobieżenia jego negatywnym skutkom oraz zgłasza konieczność wprowadzenia ograniczeń na podstawie art. 11 ust. 7 (art. 11c ust. 3 Pe).

W sytuacji wystąpienia zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej w następstwie zdarzeń, o których mowa w art. 11c ust. 1, operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego, zgodnie z art. 11d ust.1 Pe, podejmuje wymienione w tym przepisie działania.

W okresie występowania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej operatorzy systemu elektroenergetycznego mogą wprowadzać ograniczenia w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, w zakresie niezbędnym do usunięcia tego zagrożenia (art. 11d ust. 3 Pe). Stosownie do treści art. 11d ust. 2 Pe w okresie wykonywania tych działań użytkownicy systemu, w tym odbiorcy energii elektrycznej, są obowiązani stosować się do poleceń operatora systemu elektroenergetycznego, o ile wykonanie tych poleceń nie stwarza bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia osób.

Na podstawie art. 11 ust. 6 Pe Rada Ministrów wydała rozporządzenie z dnia 23 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wprowadzania ograniczeń w sprzedaży paliw lub ciepła (Rozporządzenie lub Rozporządzenie w sprawie ograniczeń). Rozporządzenie określa szczegółowe zasady i tryb wprowadzania ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, rodzaje odbiorców objętych ograniczeniami, zakresy planów wprowadzania ograniczeń oraz sposoby określania w nich wielkości tych ograniczeń a także sposoby podawania do publicznej wiadomości informacji o wprowadzonych ograniczeniach. Zgodnie z § 8 ust. 1 Rozporządzenia operatorzy opracowują plany wprowadzania ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, w których określone są wielkości maksymalnego poboru energii elektrycznej dla poszczególnych odbiorców i stopni zasilania. Plany ograniczeń podlegają corocznej aktualizacji w terminie do dnia 31 sierpnia (§ 8 ust. 2 Rozporządzenia). Zgodnie z § 8 ust. 3 Rozporządzenia plany wprowadzenia ograniczeń opracowane przez operatorów systemu dystrybucyjnego podlegają uzgodnieniu z operatorem systemu przesyłowego elektroenergetycznego, czyli (...) S.A., który opracowuje plan wprowadzania ograniczeń i przedstawia Prezesowi URE do uzgodnienia. Ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej są więc wprowadzane na podstawie Planu wprowadzania ograniczeń opracowanego przez (...) S.A., uzgodnionego z Prezesem URE i planów wprowadzania ograniczeń opracowanych przez operatorów systemów dystrybucyjnych. Plany te mają zastosowanie do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej wprowadzanych przez (...) do czasu wejścia w życie rozporządzenia wydanego przez Radę Ministrów na podstawie art. 11 ust. 7 Pe, oraz wprowadzonych przez to rozporządzenie. W niniejszej sprawie podstawą do wprowadzenia ograniczeń w poborze energii elektrycznej w dniach 10-11 sierpnia 2015 r. był powołany w komunikacie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe, który faktycznie nie jest sankcjonowany art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe, a dopiero od dnia 12 sierpnia 2015 r. przepisy wydanego przez Radę Ministrów w dniu 11 sierpnia 2015 r. Rozporządzenia. Jednak podstawę prawną dla działań OSP, podjętych w oparciu o art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe stanowił przepis art. 11d ust. 3 Pe. Przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe ma charakter uszczegóławiający dla zawartej w treści art. 11d ust. 3 Pe normy o charakterze ogólnym. Regulacja art. 11d ust. 3 Pe stanowi bowiem zasadniczą podstawę prawną dla działań operatora podjętych w oparciu o przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe. To w przepisie art. 11d ust. 3 Pe ustawodawca wskazał, że w wypadku występowania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej operatorzy systemu elektroenergetycznego mogą wprowadzać ograniczenia w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, w zakresie niezbędnym do usunięcia tego zagrożenia. Jest to więc norma ogólna w stosunku do przepisu art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe, który jedynie precyzuje, w jakim ograniczonym zakresie operator może wprowadzić ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W szczególności przepis ten wskazuje, że może to nastąpić jedynie w odniesieniu do dostarczania i poboru energii i tylko do czasu wejścia w życie przepisów wydanych na podstawie art. 11 ust. 7 Pe, lecz nie dłużej niż na okres 72 godzin. Należy zatem przyjąć, że ograniczenia wskazane w art. 11d ust. 3 Pe obejmują również ograniczenia wskazane w art. 11c ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, absorbując je niejako i stanowiąc ich realizację (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2020 r., VII AGa 173/20). Powyższe prowadzi do wniosku, że podstawą działania OSP, wprowadzającego ograniczenia w dniu 10 sierpnia 2015 r. był przepis art. 11d ust. 3 Pe, wprost sankcjonowany w art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe. Zgodzić się należy ze stanowiskiem prezentowanym przez Sąd Apelacyjny w Warszawie, w wyroku z dnia 27 listopada 2020 r., sygn. VII AGa 455/19, zgodnie z którym wykładnia językowa norm sankcjonowanych i sankcjonujących pozwala na uznanie, że wszystkie ograniczenia wprowadzone przez OSP w dniach 10-11 sierpnia 2015 r. podlegały ochronie za pomocą sankcji administracyjnych (polecenia operatorskie, o których mowa w art. 11c ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 11 d ust. 1 – w treści art. 56 ust. 1 pkt 19 Pe) natomiast ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, o których mowa w art. 11c ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 11d ust. 3 – w treści art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe.

Z powyższego wynika, że podstawą działania OSP, wprowadzającego ograniczenia w dniu 10 sierpnia 2015 r. był przepis art. 11d ust 3 Pe, wprost sankcjonowany w art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe. Oczywiste jest przy tym, że art. 11 Pe, który był podstawą wprowadzenia przez Radę Ministrów ograniczeń w poborze energii mocą Rozporządzenia z 11 sierpnia 2015 r. jest również sankcjonowany przez przepis art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe.

Przedstawiona wykładnia językowa przepisu art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe i art. 11d ust. 3 Pe wprost wskazuje na możliwość sankcjonowania na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe zachowania odbiorców, którzy dopuścili się naruszenia ograniczeń w poborze energii wprowadzonych w oparciu o przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe skoro, jak wskazano, jest to uprawnienie operatora przewidziane w art. 11d ust. 3 Pe.

Jakkolwiek w demokratycznym państwie prawa zakłada się pierwszeństwo wykładni językowej (uchwała Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2003 r., III CZP 8/03; postanowienia Sądu Najwyższego z 20 lipca 2005 r., I KZP 25/05; z 31 sierpnia 2005 r., V KK 426/04,), to jednak powszechnie uznawane jest za konieczne posiłkowanie się także subsydiarnie wykładnią systemową oraz wykładnią funkcjonalną (uchwała Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2006 r., I KZP 53/05; postanowienie Sądu Najwyższego z 2 grudnia 2004 r., III KK 112/04; uchwała Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2003 r., III CZP 8/03; uchwała Sądu Najwyższego z 19 maja 2015 r., III CZP 114/14; wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2008 r., II CSK 650/07). Nie mniej odstępstwo od jasnego i oczywistego sensu przepisu prawa, wynikającego wprost z treści tego przepisu mogą jedynie uzasadniać szczególnie istotne i doniosłe racje prawne, społeczne, ekonomiczne lub moralne (tak uchwała Sądu Najwyższego z 14 października 2004 r., III CZP 37/04, wyrok Sądu Najwyższego z 21 lipca 2004 r., V CK 21/04, uchwała Sądu Najwyższego z 20 lipca 2005 r. I KZP 18/05). Dopuszcza się również odstępstwa od wyniku zastosowania wykładni językowej, gdy wynik ten prowadzi do rażąco niesprawiedliwych lub irracjonalnych konsekwencji (uchwała Sądu Najwyższego z 19 maja 2015 r., III CZP 114/14, OSNC 2015 nr 12, poz. 134; wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2008 r., II CSK 650/07, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003 r., I PK 409/02, OSNP 2004 nr 19, poz. 334).

Zdaniem Sądu w świetle powyższego brak argumentów, które pozwalałyby na zmianę kierunku wykładni art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe i art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe oraz art. 11d ust. 3 Pe, niż wynikające z wykładni językowej. Wykładnia systemowa i celowościowa jedynie wzmacniają argumentację, iż niedostosowanie się przez odbiorców do ograniczeń w poborze energii elektrycznej wprowadzonych przez operatora sieci przesyłowej w oparciu o przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe w zw. z art. 11d ust. 3 Pe oraz wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2015 r. w oparciu o przepis art. 11 ust. 7 Pe podlega sankcji określonej w art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe.

Odwołując się do wykładni celowościowej należy wskazać, że wyraźnym celem wszystkich analizowanych przepisów stanowiących podstawę do wprowadzenia ograniczeń w poborze energii elektrycznej jest eliminowanie zagrożeń dla systemu elektroenergetycznego m.in. przed niekontrolowanymi awariami systemu z powodu jego przeciążenia i tym samym zapewnienie bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej. Realizacja tego celu jest niezwykle istotna właśnie w aspekcie zagwarantowania bezpieczeństwa energetycznego kraju, dlatego ustawodawca dla zabezpieczenia jego realizacji wprowadził sankcje w postaci kar administracyjnych dla podmiotów, które nie stosują się do wprowadzonych ograniczeń w poborze energii. Zatem także ze względu na cel uregulowań należy przyjąć, że zamiarem regulacji ustawowej, o której mowa w art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe, było objęcie sankcją niestosowania się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii, a tym samym wymuszenie na adresatach normy, a więc także odbiorcach energii, wprowadzenia ograniczeń dla których podstawę prawną stanowi nie tylko przepis art. 11 ale i przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 11d ust. 3 Pe, skoro były one wprowadzane w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii.

Interpretując powołane regulacje za pomocą reguł wykładni systemowej należy wskazać, że umiejscowienie przepisów w danym akcie prawnym nie jest przypadkowe, lecz wynika z racjonalnego działania prawodawcy. Z takiej wykładni może wynikać wniosek, że przepis umieszczony w ustawie niżej ma mniejsze znaczenie ze względu na treść przepisu położonego wyżej. W przypadku art. 11c i 11d Pe doszło do wadliwej z punktu widzenia techniki legislacyjnej regulacji wprowadzania ograniczeń w świadczonych usługach przesyłania i dystrybucji energii elektrycznej poprzez umiejscowienie przepisu o mniejszym znaczeniu, czyli przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe (wprowadzającego ograniczenie dla bardziej ogólnej regulacji zawartej w art. 11d ust. 3), przed przepisem o charakterze nadrzędnym, jakim jest art. 11d ust. 3 Pe, który stanowi generalną kompetencję dla operatora systemu przesyłowego do wprowadzenia ograniczeń w przesyłaniu i dystrybucji energii elektrycznej. Ze względu na założenie spójności i logiczności systemu prawa, nie można jednak uznać, że brak wyraźnego odwołania się w przepisie art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe do art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe świadczy o woli ustawodawcy zwolnienia od sankcji z tytułu niesubordynacji odbiorców, dla których podstawę dla wprowadzenia ograniczeń stanowił art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe. W ocenie Sądu to właśnie dążenie do wykładni w duchu spójności systemu prawa musi prowadzić do jedynego logicznego wniosku, iż wystarczające jest jednak wskazanie przez ustawodawcę normy sankcjonowanego art. 11d ust. 3 Pe., skoro to on w istocie stanowi podstawę do wprowadzenia ograniczeń w oparciu o przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe. Przyjęcie, że wprowadzenie znacznie dalej idących ograniczeń, dla których przyzwolenie stanowi przepis art. 11d ust. 3 Pe., byłoby sankcjonowane w art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe, a wprowadzenie tych ograniczeń w znacznie mniejszym rozmiarze, bo odnoszącym się tylko do poboru energii elektrycznej i to tylko na okres maksymalnie 72 godzin, sankcjonowane już by nie było, należy więc uznać za nieracjonalne. Na taki kierunek wykładni analizowanych norm prawa nie pozwala właśnie zasada spójności i logiczności systemu prawnego.

Dla wykładni przepisu art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe istotna jest także wykładnia logiczna art. 11 ust. 2 pkt 2 Pe, posługująca się metodą rozumowania „argumentum a maiori ad minus”- „jeśli wolno więcej to tym bardziej wolno mniej”. Jeśli zatem przepis art. 11d ust. 3 Pe, do którego wprost odnosi się art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe, stwarza operatorom systemu przesyłowego uprawnienie do wprowadzenia ograniczenia w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji, nie wprowadzając w nim żadnych ograniczeń m.in. czasowych, to przepis art. 11 ust. 2 pkt 2 Pe, wprowadzający te ograniczenia czasowo (maksymalnie do 72 godzin) i rzeczowe (dostarczania i poboru energii), jest niewątpliwie przepisem szczególnym w stosunku do art. 11d ust. 3 Pe, gdyż nie rodzi on sam w sobie uprawnień po stronie operatora systemu przesyłowego do wprowadzenia takich ograniczeń, a jedynie ogranicza jego uprawnienia przyznane mu w przepisie art. 11d ust. 3 Pe. Zatem operator systemu przesyłowego wprowadzając ograniczenia, o jakich mowa w art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe, działa zawsze także w oparciu o przepis art. 11d ust. 3 Pe, gdyż to ten przepis stanowi źródło jego uprawnień do wprowadzenia ograniczeń w poborze energii elektrycznej nawet jeśli wprost przepis ten nie zostanie powołany w zarządzeniu o wprowadzeniu ograniczeń.

Niedostosowanie się odbiorcy do każdego ograniczenia, dla którego podstawę stanowił przepis art. 11d ust. 3 Pe, a więc także tych wprowadzonych z powołaniem się na regulację art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe, stanowi realne zagrożenie dla bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, gdyż tylko w takich sytuacjach ograniczenia mogą być wprowadzane. Dla zagwarantowania tego bezpieczeństwa istotne jest, aby istniały realne instrumenty prawne pozwalające na sankcjonowanie zachowania, które temu bezpieczeństwu zagraża. Jeśli ustawodawca wprowadził możliwość, aby w sytuacji nagłego zagrożenia operator systemu przesyłowego mógł zadbać o bezpieczeństwo systemu energetycznego poprzez ograniczenie poboru energii, to właśnie z punktu widzenia tego bezpieczeństwa konieczne jest, aby istniała także możliwość sankcjonowania wprowadzonych przez OSP ograniczeń. Jest szczególnie istotne, aby w nagłej sytuacji, w której organy państwa nie są jeszcze w stanie podjąć decyzji, istniała możliwość natychmiastowego podjęcia kroków, które uchronią system energetyczny przed katastrofalną i rozległą awarią - tzw. blackoutem.

Z tego względu tak ważne są regulacje ograniczające odbiorców, w szczególnie uzasadnionych okolicznościach, w poborze energii elektrycznej ze względu na zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej. Jednak dla zapewnienia ich skuteczności oraz zapewnienia bezpieczeństwa, muszą istnieć gwarancje przestrzegania tych ograniczeń. Takimi gwarantami są m.in. kary pieniężne, które są nakładane na podmioty nieprzestrzegające tych ograniczeń. Administracyjne kary pieniężne nie mają bowiem wyłącznie charakteru sankcji karnych, gdyż ich funkcja nie ogranicza się do represji za naruszenie nakazów bądź zakazów ustawowych. Równie istotna jest ich funkcja prewencyjna i dyscyplinująca, motywująca adresatów sankcjonowanych norm do ich respektowania.

Jeśliby bowiem przyjąć wykładnię, że sankcji z art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe nie podlegają ograniczenia wprowadzone przez (...) na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe., to istnienie tych ostatnich regulacji nie miałoby najmniejszego sensu, skoro odbiorcy nie musieliby się do nich dostosowywać, a więc mogliby w stanach zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej nie respektować ograniczeń wprowadzanych przez operatora systemu przesyłowego. Taka interpretacja byłaby całkowicie niezasadna, bo to właśnie podjęcie natychmiastowych działań, w tym jak najszybsze zmniejszenie poboru mocy w razie jego ograniczeń, jest najistotniejsze w sytuacji istnienia realnego zagrożenia.

Zatem brak powiązania uprawnienia (...), wynikającego z art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe z sankcją z art. 56 ust. 2 pkt 3a Pe czyniłby te uprawnienia operatora pozbawionymi sensu a regulacja zawarta w art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe nie miałaby racji bytu.

Dla wzmocnienia argumentacji o sankcjonowaniu przepisem art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe wprowadzonych przez (...) na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe ograniczeń warto także wskazać, że organem regulacyjnym, który na mocy ustawy uprawniony jest do kontroli przestrzegania przez odbiorców ograniczeń maksymalnego poboru mocy elektrycznej oraz dobowego poboru energii elektrycznej, wprowadzonych w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa energetycznego kraju jest Prezes URE (art. 11 ust. 4 i 5 Pe). Konsekwencją tego jest również uprawnienie Prezesa URE do nałożenia kary pieniężnej na podmioty nie respektujące wprowadzonych ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii (art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe).

Zdaniem Sądu możliwą podstawą prawną odpowiedzialności odbiorców za niedostosowanie się do ograniczeń wprowadzonych przez operatora systemu przesyłowego na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe może być również przepis art. 11c ust. 3 Pe, do którego także odwołuje się art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe. Przepis ten stanowi, że operator systemu elektroenergetycznego powiadamia niezwłocznie ministra właściwego ds. gospodarki oraz Prezesa URE m.in. o podjętych działaniach i środkach w celu usunięcia zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej. Jeśli więc przepis art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe sankcjonuje niestosowanie się do ograniczeń w poborze energii wprowadzonych w oparciu o tę właśnie regulację art. 11c ust. 3 Pe., to niewątpliwie można przyjąć, że ustawodawca w ten sposób sankcjonuje ograniczenia wprowadzone także na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe przez operatora systemu przesyłowego. Wprawdzie przepis art. 11c ust. 3 Pe sam w sobie nie stanowi podstawy do wprowadzenia ograniczeń przez operatora systemu przesyłowego, ale wskazuje na ograniczenia już wprowadzone przez tego operatora („o podjętych działaniach i środkach w celu usunięcia zagrożenia”). Tym samym możliwe jest powiązanie sankcji z art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe z ograniczeniami wprowadzonymi w oparciu o przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe, do którego art. 11c ust. 3 Pe niewątpliwie się odnosi.

W ocenie Sądu brak także argumentów natury społecznej, ekonomicznej lub moralnej, które pozwalałyby odstąpić od dokonanej powyżej wykładni. Przedstawiona wykładnia nie prowadzi do rażąco niesprawiedliwych lub irracjonalnych konsekwencji. Akcentuje jednoznaczną wolę ustawodawcy do zapobiegania zagrożeniom, ale i eliminacji już powstałych zagrożeń dla bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej.

Wynik tej wykładni nie prowadzi do rażąco niesprawiedliwych lub irracjonalnych konsekwencji, a wręcz odwrotnie, akcentuje jednoznaczną wolę ustawodawcy do zapobiegania zagrożeniom, ale i eliminacji już powstałych zagrożeń dla bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej. Należy przy tym odnotować, że dokonywanie wykładni celowościowej, funkcjonalnej i systemowej dopuszczalne jest także w sprawach, w których nakładane są kary administracyjne, pomimo stawianych w orzecznictwie obostrzeń dla tego typu spraw, z uwagi na sankcyjny charakter kar i konieczność ochrony praw przedsiębiorcy, zbliżoną do tych jakie przysługują oskarżonemu w prawie karnym. Chodzi tu jednak wyłącznie o gwarancje proceduralne, a nie zrównanie standardu administracyjnego z karnym w zakresie przesłanek odpowiedzialności, w szczególności nie stosuje się w tego typu sprawach zasad prawa karnego materialnego jak np. nullum crimen sine lege, które zasadniczo wykluczają w prawie karnym wykładnię rozszerzającą. Na powyższą możliwość wskazuje liczne orzecznictwo sądów powszechnych i sądów administracyjnych oraz Sądu Najwyższego (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2016 r. sygn. III SK 75/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 19 czerwca 2015 r. w sprawie VI ACa 1061/14, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 czerwca 2012 r. sygn. akt II GSK 851/11,).

W tym stanie Sąd doszedł do przekonania, że skoro niewątpliwe było, iż powód nie zastosował się do wprowadzonych przez OSP ograniczeń w poborze energii, w zaskarżonej decyzji istniały podstawy prawne do zastosowania wobec powoda art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe w zw. z art. 11d ust. 3 Pe. Zarzut naruszenia tych przepisów prawa materialnego nie zasługiwał więc na uwzględnienie.

Należy przy tym zauważyć, że nałożenie przez Prezesa URE kary pieniężnej ma charakter obligatoryjny, gdyż powołany przepis nie ma charakteru uznaniowego lub warunkowego ( karze pieniężnej podlega ten, kto...).

W świetle powyższego, ze względu na brak wątpliwości co do zastosowania w sprawie przepisów prawa materialnego zarzut naruszenia art. 7a k.p.a. Sąd uznał za bezprzedmiotowy.

W niniejszej sprawie brak również podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art.56 ust.6a Pe. Zgodnie z tym przepisem Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Zgodnie z literalną wykładnią tego przepisu odstąpienie od wymierzenia kary stanowi uprawnienie Prezesa URE w przypadku łącznego spełnienia wymienionych w nim przesłanek. Skoro więc przepis art. 56 ust. 6a Pe nie ma charakteru obligatoryjnego, nie można czynić pozwanemu zarzutu, iż nie skorzystał z określonego w uprawnienia. Jednoznaczne stanowisko w tym zakresie wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 listopada 2019 r. sygn. akt I NSK 95/18. Niezależnie od powyższego Sąd nie dopatrzył się w sprawie spełnienia przesłanek do odstąpienia przez Prezesa URE od wymierzenia kary, ponieważ szkodliwość społeczna stwierdzonego naruszenia nie była znikoma. W przypadku przekroczenia ograniczeń poboru energii elektrycznej, o stopniu szkodliwości decyduje sam charakter czynu i jego znaczenie dla zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej w skali całego kraju. Należy bowiem mieć na uwadze, że energia elektryczna we współczesnym świecie jest niezbędna dla funkcjonowania wszystkich obszarów aktywności zarówno państwa jak i każdego z członków społeczeństwa i nietrudno sobie wyobrazić, jak katastrofalne mogą być skutki niekontrolowanych blackoutów, spowodowanych przekroczeniami krytycznych wartości podstawowych parametrów technicznych pracy systemu elektroenergetycznego na znacznym obszarze kraju. Stąd tak konieczna jest eliminacja zagrożenia dla bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, do jakiego prowadzi skumulowanie jednostkowych przekroczeń mocy przez wielu odbiorców. Przekroczenie dopuszczalnego poziomu poboru energii przez jednego z odbiorców jest wprawdzie często jedynie niewielkim elementem całkowitego przekroczenia. Jednak w ostateczności może ono doprowadzić do przeciążenia systemu elektroenergetycznego i jego niekontrolowanych wyłączeń, niemniej w takich sytuacjach nie sposób określić, który z odbiorców dopełnił krytycznego przekroczenia. Skutkiem działania każdego z odbiorców niestosującego się do wprowadzonych ograniczeń, w tym powoda, może być zatem wystąpienie rzeczywistego zagrożenia w pracy całego systemu.

Ze względu na powyższe, z punktu widzenia celu, jakiemu mają służyć ograniczenia w poborze mocy, należy przyjąć, że każde, nawet niewielkie przekroczenie mocy nosi w sobie znaczny stopień szkodliwości. Tym samym w ocenie Sądu, w przypadku przekroczenia przez przedsiębiorcę poboru mocy, zwłaszcza w tak znacznym wymiarze, jak dopuścił się tego powód, tj. łącznie w ilości 12,43258 MWh w dniach 10, 11, 12, 14, 27, 28, 31 sierpnia, nie można uznać, że istnieją podstawy do odstąpienia od wymierzania kary w oparciu o przepis art. 56 ust 6a Pe, gdyż stopień szkodliwości czynu nie jest znikomy.

Powód kwestionował też sposób obliczania kary przez Prezesa URE. Jego zdaniem zbyt daleko idącym jest ustalenie kwoty kary pieniężnej w odniesieniu do jednego MW energii elektrycznej na rynku bilansującym pomnożonym przez dwa, bowiem nie bierze pod uwagę okoliczności sprawy, a już kwota kary za 1 MW na poziomie maksymalnych cen rynkowych na rynku bilansującym stanowi o dotkliwości kary. W ocenie Sądu Prezes URE ma dowolność w ustalaniu wymiaru kary według ustalonych przez siebie mnożników, jeśli tylko kryteria wymierzania kary zapewnią proporcjonalność kary do stwierdzonego naruszenia i mieścić się będą w granicach wyznaczonych przez art. 56 ust. 3 Pe. Zgodnie z tym przepisem wysokość kary pieniężnej nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Zatem maksymalna kara, jaką mógłby wymierzyć Prezes URE powodowi wynosiła (...) zł. Zaletą przyjętego przez Prezesa URE sposobu obliczania kary jest możliwość wymierzania jej każdemu podmiotowi w wysokości zależnej do stwierdzonego naruszenia, wprost proporcjonalnej do ilości ponadnormatywnego zużycia energii w sierpniu 2015 r. Przyjęta przez Prezesa URE, jednolita dla wszystkich podmiotów metoda odliczania kary zapobiega różnemu traktowaniu podmiotów dopuszczających się takiego samego naruszenia. W ocenie Sądu kara pieniężna w wysokości ustalonej w decyzji mieści się w granicach ustawowych, nie stanowi zagrożenia dla możliwości finansowych powoda, spełnia swoją funkcję represyjną, wychowawczą oraz prewencyjną i będzie oddziaływać na powoda w sposób zapobiegający podobnemu zachowaniu w przyszłości. Wysokość nałożonej decyzją kary pieniężnej stanowi znikomy procent przychodu powoda oraz możliwej do nałożenia na podstawie art. 56 ust. 3 Pe kary (odpowiada około(...) tego przychodu).

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia oddalił odwołanie, jako bezzasadne - art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania.

Po zapoznaniu się ze stanowiskami stron, Sąd uznając, że w świetle przytoczonych przez strony twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne, na podstawie art.148 ¹ § 1 k.p.c. rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz