Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

Przewodniczący:	SSO Dariusz Dąbrowski
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu w dniu 24 września 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w miejscowości P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 4 sierpnia 2016 roku Nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w miejscowości P. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 1440 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Dariusz Dąbrowski

Sygn. akt XVII AmE 154/16

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) decyzją z dnia 4 sierpnia 2016 r. Nr (...) na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art. 56 ust. 2, ust. 3 i ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r., poz. 1059 ze zm.) oraz w związku z art. 104 k.p.a. po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. z siedzibą w miejscowości P. (powód) stwierdził, że powód naruszył warunek 2.1.5. o treści: „Koncesjonariusz nie będzie zawierać umów kupna – sprzedaży paliw ciekłych z przedsiębiorstwami energetycznymi, które nie posiadają stosownej koncesji w przypadkach, gdy koncesja taka jest wymagana przepisami ustawy – Prawo energetyczne” koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 29 kwietnia 2003 r. nr (...) (zmienionej decyzją z dnia 30 maja 2008 r., nr (...)- (...), decyzją z dnia 25 kwietnia 2013 r. nr (...) oraz decyzją z dnia 4 listopada 2015 r. nr (...) poprzez sprzedaż paliw ciekłych przedsiębiorcy: K. C. prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą P. P.H. (...) K. C. (NIP (...)), po dniu 5 listopada 2014 r. tj. po wygaśnięciu koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej temu przedsiębiorcy decyzją Prezesa URE z dnia 3 listopada 2004 r. Nr (...) – pkt 1 decyzji.

W punkcie 2 decyzji za opisane wyżej działanie Prezes URE wymierzył powodowi karę pieniężną w wysokości 23.919,00 zł.

Od powyższej decyzji powód wniósł odwołanie zaskarżając decyzję w całości.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

I.  Przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

1) art. 56 ust. 6 w związku z art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne poprzez błędne ich zastosowanie polegające na:

a)  wymierzeniu powodowi kary pieniężnej za nieprzestrzeganie obowiązków wynikających z koncesji mimo braku podstaw do wymierzenia tej kary, albowiem:

- powód dochował wymaganej staranności w trakcie dokonywania sprzedaży paliw na rzecz przedsiębiorcy – K. C. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą P. P.H. (...) K. C. zgodnie z obowiązującymi przepisami i warunkami udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi,

- na żądanie powoda K. C. przed nawiązaniem współpracy w 2008 r. wykazał posiadanie ważnej koncesji na obrót paliwami ciekłymi, co podtrzymał przed ponownym podjęciem współpracy z powodem;

b) nieprawidłowym zastosowaniu przesłanek wymiaru kary określonych w art. 56 ust. 6 Prawa energetycznego i wymierzenie powodowi wysokiej kary pieniężnej w oparciu o błędne przyjęcie, że stopień zawinienia powoda oraz stopień szkodliwości zarzucanego mu czynu były duże, podczas gdy stopień jego zawinienia oraz stopień szkodliwości czynu były znikome, a powód w trakcie wieloletniej sprzedaży paliw nigdy wcześniej nie naruszył warunku 2.1.5 koncesji;

2) art. 56 ust. 6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne, poprzez jego nie zastosowanie mimo istnienia podstaw ku temu, to jest poprzez brak odstąpienia od wymierzenia kary za zarzucane powodowi naruszenie warunków koncesji mimo znikomej szkodliwości czynu jakiego dopuścić miał się powód oraz w świetle zaprzestania przez powoda sprzedaży paliw ciekłych na rzecz kupującego K. C. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą P. P.H. (...) K. C.;

3) art. 355 § 2 k.c. poprzez błędną wykładnię sformułowania należyta staranność w odniesieniu do przedsiębiorcy trudniącego się obrotem paliwami;

II. Przepisów postępowania, a mianowicie:

1)  art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. w związku z art. 7 k.p.a. poprzez brak oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wyczerpujący i:

- błędne przyjęcie, że powód nie dochował należytej staranności sprzedając paliwa na rzecz kupującego K. C. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą P. P.H. (...) K. C.;

- błędne przyjęcie, że stopień zawinienia powoda oraz stopień szkodliwości zarzucanego mu czynu były duże.

Na podstawie przedstawionych zarzutów powód wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania w sprawie, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych ewentualnie o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez odstąpienie od wymierzenia powodowi kary pieniężnej za nieprzestrzeganie warunków koncesji na obrót paliwami ciekłymi oraz zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odwołania powód podał, że współpraca gospodarcza w zakresie sprzedaży paliw płynnych z K. C. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą P. P.H. (...) K. C. w C. rozpoczęła się jeszcze w roku 2008 i była systematycznie kontynuowana do marca 2011 r. kiedy uległa zawieszeniu. Przed rozpoczęciem współpracy w 2008 r. na żądanie powoda K. C. przedłożył ważną koncesję na obrót paliwami ciekłymi, wykazując swoją legitymację do dalszej współpracy. Od 28 listopada 2014 r. powód ponownie nawiązał współpracę w zakresie sprzedaży paliw z K. C., który podtrzymał swoje oświadczenie o fakcie posiadania ważnej koncesji na obrót paliwami ciekłymi, dlatego też powód, z uwzględnieniem wzajemnego zaufania dla dotychczasowego partnera biznesowego, przyjął to oświadczenie w dobrej wierze, jako zgodne z prawdą. Powód działał w tym przypadku zgodnie z obowiązującymi w obrocie gospodarczym zwyczajami, uwzględniając kilkuletnią współpracę i sprawdzoną, nieposzlakowaną opinię kontrahenta działającego aktywnie od 1998 r. na lokalnym rynku paliw. Współpracujący przedsiębiorca nie poinformował powoda o wygaśnięciu koncesji tym samym wprowadzając go w błąd co do jej posiadania. Wskazuje to na nieumyślny charakter naruszenia.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes URE wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny.

Decyzją z dnia 29 kwietnia 2003 r. Nr (...) (ze zmianami) Prezes URE udzielił przedsiębiorcy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w P. koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres do dnia 31 grudnia 2025 r. (dowód: k. 9 -20 akt admin.)

W koncesji został zawarty warunek 2.1.5. o treści: „Koncesjonariusz nie będzie zawierać umów kupna – sprzedaży paliw ciekłych z przedsiębiorstwami energetycznymi, które nie posiadają stosownej koncesji w przypadkach, gdy koncesja taka jest wymagana przepisami ustawy – Prawo energetyczne”. (bezsporne)

Przedsiębiorca zawarł w dniu 28 listopada 2014 r. z przedsiębiorcą K. C. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą P. P.H. (...) K. C. z siedzibą w C. umowę współpracy w zakresie sprzedaży paliw, na podstawie której do 06 maja 2016 r. sprzedał K. C. 239.190 litrów oleju napędowego. (dowód: 51–58 akt admin.)

K. C. prowadził obrót paliwami ciekłymi na podstawie koncesji udzielonej decyzją Prezesa URE z dnia 03 listopada 2004 r. nr (...) ważnej od 05 listopada 2004 r. do 05 listopada 2014 r. (bezsporne)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym oraz sądowym, które nie były przez strony kwestionowane.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności, odnosząc się do zarzutów powoda dotyczących naruszenia przez Prezesa URE przepisów procedury administracyjnej, należy stwierdzić, że ewentualne naruszenie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w toku prowadzonego postępowania administracyjnego nie jest przedmiotem postępowania przed tutejszym Sądem, jak również nie stanowi samoistnej podstawy uchylenia decyzji w tym postępowaniu, nie ma ono bowiem wpływu na ocenę prawidłowości zaskarżonej decyzji. Wniesienie odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna postępowanie sądowe, w którym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozpoznaje sprawę od nowa, w zakresie przedmiotu sprawy. Należy również stwierdzić, że specyficzny tryb postępowania, z jakim mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, zasadza się na założeniu, że organ w toku postępowania administracyjnego gromadzi dowody na poparcie swoich twierdzeń, zaś strona odwołująca się czyli powód, w procesie zwalcza te dowody przedstawiając sądowi inne dowody, które zmierzają do obalenia twierdzeń organu. Sąd na nowo przeprowadza bowiem postępowanie dowodowe, gromadząc materiał dowodowy w postępowaniu sądowym, z tego względu przebieg postępowania administracyjnego nie ma wpływu na ostateczną decyzję podejmowaną przez Sąd. W tym miejscu należy stwierdzić, że do powoda należy wykazanie, że zaprezentowane przez organ dowody nie pozwalają na konkluzję taką jak w decyzji, zaś rzeczą sądu nie jest zastąpienie organu i przeprowadzenie postępowania od początku a jedynie ocena legalności decyzji i w zależności od przewidzianych prawem możliwości bądź zmiana decyzji bądź jej uchylenie. W sytuacji, gdy organ stosownych dowodów nie dostarczył i decyzja nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym, na odwołującym się nie spoczywa ciężar przeprowadzenia dowodu przeciwnego.

Na podstawie zebranego w ten sposób materiału dowodowego Sąd dokonuje ustaleń faktycznych i dokonuje subsumcji przepisów do ustalonego stanu faktycznego, czego skutkiem jest wydanie rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91, Lex nr 3724; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98, Lex nr 35385; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351 /99, Lex nr 38556; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1036/98, Lex nr 52708) Sąd Ochrony konkurencji i Konsumentów nie może ograniczyć rozpoznania sprawy wynikającej z odwołania od decyzji tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Przekazanie przez Prezesa URE odwołania wszczyna kontradyktoryjne postępowanie cywilne, którego celem nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy.

Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości podnoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Gdyby więc nawet uznać, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych np. w zakresie postępowania dowodowego to nie mogą one być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, albowiem Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2007 r., sygn. akt VI ACa 952/06).

W związku z powyższym, zarzuty dotyczące przebiegu postępowania administracyjnego przed Prezesem URE podlegają uwzględnieniu jedynie w takim zakresie, w jakim ich uwzględnienie uniemożliwiałoby pozostawienie jego decyzji w obrocie prawnym, nawet po ewentualnej reformie jej treści. Taka sytuacja może mieć miejsce wyjątkowo, gdy np. decyzja zawiera nie dające się usunąć uchybienia formalne lub, gdy jest przedwczesna z uwagi na niepodjęcie w toku postępowania czynności, których przeprowadzenie przed sądem nie jest możliwe. Reasumując należy stwierdzić, że naruszenie procedury administracyjnej nie miało w przedmiotowej sprawie miejsca, tym samym zarzut naruszenia przepisów k.p.a. nie może się ostać.

Brak jest też podstaw do uznania za zasadne zarzutów naruszenia przez Prezesa Urzędu przepisów prawa materialnego.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że odwołujący nie kwestionował w sprawie faktu naruszenia warunku 2.1.5 udzielonej mu koncesji, tj. nie zakwestionował faktu sprzedaży paliw ciekłych podmiotowi, który nie posiada stosownej koncesji na obrót paliwami ciekłymi wymaganej przepisami prawa.

Co do zasady zatem bezsporna pozostaje kwestia naruszenia przepisów prawa dotyczących naruszenia warunku 2.1.6. udzielonej przedsiębiorcy koncesji. Stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r., poz. 1059 ze zm.) – obowiązującej w dacie wydania zaskarżonej decyzji, karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji.

Treść powołanego wyżej przepisu wskazuje, że już samo naruszenie jednego z warunków koncesji jest wystarczającą przesłanką do zastosowania przepisów z art. 56 ust. 1 i 2 Prawa energetycznego oraz wymierzenia na tej podstawie przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kary pieniężnej. W ocenie Sądu, brzmienie przepisu przesądza o obligatoryjnym charakterze kary za naruszenie określonych w koncesji warunków wykonywania działalności gospodarczej, przewidując bezwzględny obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy w sytuacji spełnienia hipotezy przedmiotowej normy prawnej.

Przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy – Prawo energetyczne stanowi zatem samodzielną podstawę do wymierzenia kary przedsiębiorcy za niedochowanie obowiązków udzielonej koncesji i nie wymaga wykazania zawinionego działania przedsiębiorcy. Stąd też nawet niezawinione działanie przedsiębiorcy uprawnia organ regulacyjny do nałożenia kary pieniężnej przy wystąpieniu naruszenia warunków koncesji.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego należy uznać, iż zachodzą podstawy do nałożenia na odwołującego kary pieniężnej za działanie określone w art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy – Prawo energetyczne.

Podnieść należy, iż bez znaczenia dla stwierdzenia tego faktu ma kwestia zaufania w stosunku do podmiotu, któremu powód sprzedawał paliwo. Nie ma znaczenia fakt, że przedsiębiorca okazał powodowi koncesje przy rozpoczęciu współpracy. Wskazać przy tym należy, że decyzja koncesyjna określa okres na jaki koncesja jest udzielona, tak więc powód zachowując należytą staranność powinien odnotować kiedy termin ten upływa i w raz z jego końcem podjąć odpowiednie działania. Powód jako podmiot profesjonalny, na podstawie udzielonej mu przez państwo koncesji miał obowiązek jej wypełniania w sposób zgodny z prawem. Odnośnie działania profesjonalnego przez podmiot stanowi przepis art. 355 § 2 k.c., który wymaga od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą przy uwzględnieniu ich zawodowego charakteru, staranności szczególnego rodzaju. Przedsiębiorca obowiązany jest, na jego podstawie, do zwiększonej skrupulatności, rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania, jak również uzasadnione jest oczekiwanie od niego wiedzy na temat wprowadzanego do obrotu produktu. W istotę działalności gospodarczej wpisane jest bowiem posiadanie specjalistycznej wiedzy nie tylko obejmującej czysto formalne kwalifikacje, lecz także doświadczenie wynikające z praktyki zawodowe i ustalone standardy wymagań. Powód powyższych kryteriów nie spełnił, nie organizując prowadzonej przez siebie działalności w sposób wykluczający możliwość sprzedaży paliwa ciekłego podmiotowi koncesji nieposiadającemu.

Mając powyższe na uwadze brak jest podstaw do przyjęcia, aby pozwany wydając decyzję naruszył przepisy art. 56 ust. 6 w zw. z art. 56 ust. 1 pkt ustawy prawo energetyczne oraz art. 355§2 k.c.

W odniesieniu do podniesionego zarzutu naruszenia art. 56 ust. 6a ustawy – Prawo energetyczne stwierdzić należy, że nie doszło do naruszenia przez pozwanego wskazanego wyżej przepisu, zgodnie z którym Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Z brzmienia tego przepisu wynika, że przesłanki umożliwiające jego zastosowanie muszą wystąpić łącznie. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 października 2014 r. (III SK 47/13, Legalis nr 1086887) wskazał, że celem art. 56 ust. 6a Prawa energetycznego. jest zliberalizowanie norm prawa energetycznego w zakresie kar pieniężnych przez przyznanie organowi regulacyjnemu uprawnienia do odstąpienia od wymierzenia kary, gdy przedsiębiorstwo energetyczne zachowało się co prawda sprzecznie z normami prawa energetycznego, lecz następnie zmieniło swoje zachowanie. Prezes Urzędu może odstąpić od wymierzenia kary pieniężnej, jeżeli spełnione są przesłanki w nim wymienione. Powód zaprzestał naruszeń, ale dopiero w wyniku wszczęcia przez pozwanego postępowania administracyjnego, a nie na skutek własnych działań sprawdzających, co powoduje, że nieuprawnione jest stwierdzenie, że jego czyn charakteryzował się znikomą szkodliwością. Sąd stoi na stanowisku, że stopień szkodliwości tego czynu był znaczny. Powód miał bowiem obowiązek zadbania, aby prowadzona przez niego działalność była wykonywana zgodnie z koncesją, którą otrzymał, co w konsekwencji spowodowało sprzedaż paliwa podmiotowi koncesji nie posiadającemu.

W realiach przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu nie istniała także podstawa obniżenia kary pieniężnej. Pokreślić należy, że w przypadku naruszenia przez przedsiębiorcę energetycznego obowiązku wynikającego z koncesji, wymierzenie kary na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego nie ma charakteru fakultatywnego i nie jest zależne od uznania Prezesa URE. Obowiązek wymierzenia w takim przypadku kary wynika wprost z brzmienia powołanego przepisu. Natomiast wysokość nałożonej kary jest adekwatna do stwierdzonego naruszenia i nie została ustalona w sposób dowolny. Podkreślenia wymaga, że koncesjonowanie dotyczy działalności o znaczeniu szczególnie istotnym z punktu widzenia państwa, zaś powód prowadząc obrót paliwem naruszył obowiązki koncesjonariusza.

W konsekwencji powyższego, naruszając warunki koncesji, powód tym samym wypełnił przesłanki z art. 56 ust. 1 pkt 12 prawa energetycznego.

Z kolei zgodnie z art. 56 ust. 3 Prawa energetycznego stanowi, że wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 tego artykułu nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna związana jest z działalnością prowadzoną na podstawie koncesji, wysokość kary nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

W przedmiotowej sprawie podkreślenia wymaga, iż kwestia winy nie ma znaczenia, albowiem z punktu widzenia przepisów ustawy – Prawo energetyczne, w szczególności treści art. 56 ust. 1 pkt 12 ww. ustawy, istotny jest sam fakt jego naruszenia, poprzez naruszenie warunków koncesji, bez konieczności wykazywania zawinionego działania przedsiębiorcy.

Zgodnie z treścią art. 56 ust. 3 ustawy – Prawo energetyczne, postępowanie w sprawie odwołania od decyzji Prezesa URE toczy się według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu w sprawach z zakresu regulacji energetyki. Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości podnoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów. Z kolei w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Wskazać do tego należy, że wbrew stanowisku zawartemu w odwołaniu pozwany wymierzając karę pieniężną wziął pod uwagę fakt nie karania do tej pory przedsiębiorcy przez Prezesa URE.

Zdaniem Sądu decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ocena dokonana przez Prezesa URE, którą Sąd podziela i uznaje za własną, co do charakteru i rozmiaru naruszenia obowiązków wynikających z przepisów ustawy – Prawo energetyczne i udzielonej koncesji. Sąd stanął na stanowisku, że wysokość nałożonej na odwołującego kary pieniężnej znajduje uzasadnienie w świetle obowiązujących przepisów prawa.

Ponad wszelką wątpliwość został stwierdzony fakt naruszenia warunku koncesji, a tym samym naruszenia bezwzględnie obowiązujących przepisów prawnych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w Warszawie, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako bezzasadne.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. stosownie do wyniku sporu w niniejszej sprawie. Na koszty postępowania złożyło się: wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 1440 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804) w zw. z § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 stycznia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 265).

SSO Dariusz Dąbrowski