Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	SSO Małgorzata Wiliński
Protokolant –	Sekr. sądowy Magdalena Ratajczyk

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o obliczenie opłaty koncesyjnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 14 kwietnia 2023 roku, numer (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w W. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, tytułem zwrotu kosztów procesu, kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

SSO Małgorzata Wiliński

Sygn. akt XVII AmE 154/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 10 kwietnia 2024 r.

Decyzją z 14 kwietnia 2023 r. Nr (...)Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej Prezes URE, pozwany) na podstawie art. 34 ust. 1 w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r. poz. 1059 z późn. zm.) (dalej p.e.) w brzmieniu obowiązującym przed dniem 17 stycznia 2018 r. oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (DZ. U. 2018, poz. 2096 ze zm., dalej też k.p.a.), art. 21 § 3 i art. 23 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U.2015, poz. 613 z późn.zm.) oraz § 6 ust. 4 w zw. z ust. 1 – 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz.U. z 1998 r. Nr 60, poz. 387 z późn. zm.) po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie obliczenia opłaty koncesyjnej ustalił dla (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej coroczną opłatę należną za 2018 r., którą należało obliczyć i wnieść na rachunek Urzędu Regulacji Energetyki w terminie do dnia 31 marca 2018 r. z tytułu koncesji w zakresie obrót paliwami ciekłymi (decyzja Prezesa URE nr (...)) z dnia 20 sierpnia 2010 r. na kwotę 443.455,00 zł.

Od powyższej decyzji (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa wniosła odwołanie zaskarżając ją w całości i domagając się jej uchylenia.

Zaskarżonej decyzji zarzucono:

1) naruszenie § 6 ust.4 w zw. z ust. 1-3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz.U. z 1998 r. Nr 60, poz.387 z późn. zm.) poprzez jego zastosowanie i wszczęcie przez Prezesa URE postępowania w przedmiocie obliczenia opłaty zakończonego wydaniem zaskarżonej decyzji, mimo braku podstaw do wszczęcia i prowadzenia postępowania, gdyż brak jest podstaw do uiszczenia przez odwołującą obliczonej i nałożonej na nią opłaty koncesyjnej za rok 2018 z tytułu przychodów osiągniętych w 2017 r., gdyż posiadana przez odwołującą koncesja została cofnięta z dniem 12.03.2018 r., a więc przed datą w której przedmiotowa opłata koncesyjna stała się wymagalna (31.03.2018 r.).

2) naruszenie przepisu art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego przez niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a co przejawiło się w braku działań na rzecz rozpoznania kluczowych dla sprawy okoliczności przedstawionych przez stronę w toku postępowania, jak również brak wyczerpującego rozpatrzenia i zebrania materiału dowodowego w niniejszej sprawie - w szczególności poprzez dokonanie oszacowania przychodów ze sprzedaży za rok 2016, przy ustalaniu wysokości opłaty koncesyjnej za rok 2018, gdy organ miał możliwość zapoznania się z danymi w tym zakresie zwracając się chociażby do odpowiedniego Urzędu Skarbowego, przy jednoczesnym zignorowaniu faktu, iż odwołująca prowadziła działalność na podstawie w/w koncesji na obrót paliwami ciekłymi w roku 2018 (decyzja Prezesa URE z dnia 20 sierpnia 2010 r. znak (...), dalej „Koncesja OPC”) jedynie 70 dni, co stanowi niespełna V5 roku, za który odwołująca się została obciążona opłatą w wysokości ponad 440 000, 00 zł;

3) naruszenie przepisu art. 8 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego poprzez traktowanie nierówno interesu strony i Skarbu Państwa, jak również poprzez prowadzenie postępowania w sposób nie budzący zaufania do organów Państwowych;

4) naruszenie przepisów art. 34 ust. 1 u stawy z dnia 10 kwietnia 1997 Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 17 stycznia 2018 r.) - poprzez jego zastosowanie gdy nie było ku temu żadnych podstaw zarówno faktycznych jak i prawnych.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes Urzędu wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych (k. 40-42).

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 20 sierpnia 2010 r. udzielono przedsiębiorcy (...) spółka jawna z siedzibą w B. koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od dnia 25 sierpnia 2010 r. do dnia 25 sierpnia 2020 r.

Decyzja ta została następnie zmieniona:

- w dniu 12 stycznia 2021 r. w ten sposób, że Prezes Urzędu określił, iż koncesja została udzielona (...) spółce z o.o. spółce jawnej z siedzibą w B..

- w dniu 13 czerwca 2012 r. ten sposób, że Prezes Urzędu określił, iż koncesja została udzielona (...) sp. z o.o. spółce jawnej z siedzibą w B.

- w dniu 20 lipca 2012 r. ten sposób, że Prezes Urzędu określił, iż koncesja została udzielona (...) sp. z o.o. spółce komandytowej z siedzibą w B.,

- w dniu 19 czerwca 2017 r. ten sposób, że Prezes Urzędu określił, iż koncesja została udzielona na okres do 31 grudnia 2030 r.,

- w dniu 09 marca 2018 r. ten sposób, że Prezes Urzędu określił, iż koncesja została udzielona (...) sp. z o.o. spółce komandytowej z siedzibą w W..

Dowód: decyzja z dnia 20 sierpnia 2010 r. k. 44

decyzja z dnia 12 stycznia 2012 r. k. 44

decyzja z dnia 13 czerwca 2012 r. k. 44

decyzja z dnia 20 lipca 2012 r. k. 44

decyzja z dnia 19 czerwca 2017 r. k. 44

decyzja z dnia 09 marca 2018 r. k. 44

W dniu 12 marca 2018 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki postanowił cofnąć swoją decyzję z dnia 20 sierpnia 2018 r. nr (...) ze zm., na podstawie której przysługiwała (...) sp. z o.o. spółce komandytowej z siedzibą w W. koncesa na obrót paliwami ciekłymi.

Dowód: decyzja z dnia 12 marca 2018 r. k. 44

Pismem z dnia 26 stycznia 2023 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki zawiadomił (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w W. o wszczęciu postępowania o określenie wysokości opłaty z tytułu koncesji na obrót paliwami ciekłymi wnoszonej w 2018 r. i wezwał przedsiębiorcę do nadesłania w terminie 14 dni:

- wypełnionego formularza z prawidłowo obliczoną wysokością opłaty koncesyjnej za 2018 r.,

- danych dotyczących przychodów osiągniętych w 2017 r. ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie działalności objętej koncesją dla ustalenia przychodów stanowiących podstawę obliczenia opłaty.

Dowód: zawiadomienie o wszczęciu postepowania k. 3=4 akt administracyjnych

Pismem z dnia 07 lutego 2023 r. (...) sp. z o.o. spółka komandytowa poinformowała Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, iż z uwagi na to, że koncesja została jej cofnięta z dniem 12 marca 2018 r , a więc jeszcze przed datą, w której opłata koncesyjna stała się wymagalna, spółka nie jest obowiązana do jej uiszczenia.

Dowód: pismo z dnia 07 lutego 2023 r. k. 6 akt administracyjnych

Powyższy stan faktyczny był bezsporny między stronami. Sporna była natomiast ocena prawna skutków cofnięcia koncesji dla obowiązku uiszczenia opłaty koncesyjnej za 2018 rok oraz wysokość obliczonej opłaty.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 34 ust. 1. ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2019 r., poz. 755 ze zm.) przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja, wnoszą coroczne opłaty do budżetu państwa, obciążające koszty ich działalności, zwaną dalej "opłatą koncesyjną" (brzmienie przed 17 stycznia 218 r.). Delegacja dla Rady Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa URE opłat koncesyjnych zawarta w ust 6. powołanego artykułu, wskazuje, że opłaty te należy określić z uwzględnieniem wysokości przychodów przedsiębiorstw energetycznych osiąganych z działalności objętej koncesją, a także kosztów regulacji oraz mając na względzie sprawność i rzetelność procesu obliczania i pobierania opłaty koncesyjnej. Zgodnie z powyższą delegacją szczegółowe zasady określania należności z tytułu opłaty koncesyjnej zostały uregulowane w Rozporządzeniu Rady Ministrów z 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz. U. z 1998 r. Nr 60, poz. 387).

Stosownie do § 1 ust. 1 rozporządzenia, wysokość corocznej opłaty, wnoszonej przez przedsiębiorstwo energetyczne, któremu została udzielona koncesja, zwanej dalej „opłatą", stanowi iloczyn przychodów przedsiębiorstwa energetycznego, uzyskanych ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie jego działalności objętej koncesją, osiągniętych w roku poprzedzającym ustalenie opłaty, oraz współczynników opłat, z zastrzeżeniem § 2. Natomiast zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia, opłatę wnosi się w terminie do 31 marca każdego roku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. Przywołany ustęp 2 stanowi, że przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji z urzędu, wnosi pierwszą opłatę w terminie do 30 dni od dnia wydania koncesji. Natomiast zgodnie z ust. 3 powołanego przepisu w terminie określonym w ust. 2 pierwszą opłatę wnosi także przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji na wniosek, jeżeli w roku poprzedzającym udzielenie koncesji uzyskało przychody ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie działalności objętej tą koncesją.

Stosownie do przepisu § 6 rozporządzenia Prezes URE w razie stwierdzenia, że oplata została obliczona w sposób nieprawidłowy, wzywa przedsiębiorstwo energetyczne do ponownego jej obliczenia w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania. W razie niedotrzymania przez przedsiębiorstwo energetyczne terminu, o którym mowa w ust. 1 ustawy, lub gdy opłata ponownie została obliczona w sposób nieprawidłowy - Prezes URE dokonuje obliczenia opłaty.

W rozpoznawanej sprawie treść przywołanych przepisów prawa nie budziła wątpliwości. Spór odnosił się zasadniczo do tego, czy zachodziły podstawy do obliczenia i nałożenia opłaty koncesyjnej za rok 2018 r. w stosunku do (...) sp. z o.o. spółki komendantowej, wobec faktu, że spółce tej w dniu 12 marca 2018 r. została cofnięta koncesja na obrót paliwami ciekłymi.

Wobec tego w pierwszej kolejności należało rozważyć charakter prawny opłaty koncesyjnej oraz jej związek z prowadzoną przez określony podmiot działalnością.

Powyższa problematyka była już w przeszłości przedmiotem licznych wypowiedzi doktryny i orzecznictwa.

Przyjmuje się, że opłata koncesyjna należy do kategorii szeroko rozumianych świadczeń ponoszonych na rzecz państwa, określanych mianem opłat administracyjnych i kwalifikowanych jako jeden z rodzajów danin publicznych ( tak Prawo energetyczne. Efektywność energetyczna. Tom I. Komentarz fragment: Prawo energetyczne. Efektywność energetyczna. Tom I. Komentarz red. dr hab. Marzena Czarnecka, Tomasz Ogłódek 2023, system Legalis ). Tym samym podobnie jak podatek, jest świadczeniem pieniężnym, ogólnym, bezzwrotnym, przymusowym; natomiast cechą charakterystyczną odróżniającą opłatę od podatku jest jej odpłatność. Z drugiej strony opłata koncesyjna stanowi swoistą zapłatę za uzyskanie zindywidualizowanego świadczenia oferowanego przez podmiot prawa publicznego ( tak wyr. Trybunału Konstytucyjnego z 17 stycznia 2016 r., U 6/04, OTK-A 2006, Nr 1, poz. 3; wyr. WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 18 listopada2009 r., II SA/Go 705/09, Legalis ). Dlatego też przyjmuje się, że stanowi ona swoisty ekwiwalent związany z uzyskaniem określonego przywileju od państwa ( M. Zawiska, w: M. Swora, Z. Muras (red.), Prawo energetyczne, t. II, 2016, komentarz do art. 34, s. 508).

Tożsame stanowisko prezentowane jest w orzecznictwie Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Dla przykładu przywołać można wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie - VI Wydział Cywilny z dnia 28 września 2016 r. sygn. akt VI ACa 996/15 ( opubl. Legalis). W którym dodatkowo wskazano, że:

- opłata koncesyjna nie jest świadczeniem przedsiębiorstwa energetycznego, które wnosi ono proporcjonalnie do okresu, w którym korzysta z udzielonej sobie koncesji;

- opłata koncesyjna jest uiszczona z góry do 31 marca każdego roku niezależnie od tego, czy działalność koncesjonowana wykonywana jest przez cały okres, za który opłata zostaje uiszczana, zaś jej wysokość ustalana jest na podstawie przychodów osiągniętych w roku poprzedzającym jej ustalenie. Sam zaś obowiązek zapłaty powstaje z dniem 1 stycznia każdego kolejnego roku, na który koncesja zostaje udzielana;

- wysokość opłaty koncesyjnej nie jest powiązana z długością okresu wykonywanej działalności objętej koncesją w danym roku;

- za ekwiwalent opłaty koncesyjnej uznać należy uzyskanie przez przedsiębiorcę uprawnienia, a nie korzystanie z niego. Nawet fakt wygaśnięcia koncesji np. na skutek śmierci uprawnionego z niej nie zmienia tego, że uzyskał on koncesję, a właśnie ten element jest ekwiwalentem opłaty koncesyjnej.

Tym samym uznać należy, że chociaż opłata koncesyjna uiszczana jest w związku z prawami wynikającymi z treści koncesji, to jednak nie odnosi się ona do faktycznego wykonywania działalności koncesjonowanej. Obowiązek jej uiszczenia oderwany jest od faktycznie zrealizowanych w danym roku działań lub obrotów. Jej wysokość ustalana jest na podstawie danych z roku poprzedniego, niezależnie od okresu ważności koncesji. Opłata koncesyjna stanowi ekwiwalent za uzyskanie koncesji. Jest jednorazową opłatą za wykonywanie działalności w danym roku kalendarzowym, nie podlega stopniowemu wykorzystywaniu i nie może być ustalana proporcjonalnie do okresu w danym roku, w którym działalność faktycznie była wykonywana.

Powyższe stanowisko jest także ugruntowane w orzecznictwie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów ( zob. np. wyrok z dnia 30 maja 2022 r. sygn. akt XVII AmE 295/20, 14 lutego 2019 r. sygn. akt XVII AmE 45/17, z dnia 18 maja 2022 r. sygn. akt XVII AmE 180/20, 16 grudnia 2019 r. sygn. akt XVII AmE 184/18, z dnia 17 czerwca 2019 r. sygn. akt XVII AmE 149/17, opubl. Legalis).

Skoro zatem uiszczona opłata koncesyjna, stanowiąc jednorazową opłatę za wykonywanie działalności w danym roku kalendarzowym, nie podlega stopniowemu wykorzystaniu, to wygaśnięcie koncesji z upływem okresu na jaki została wydana nie ma znaczenia prawnego dla już uiszczonej i należnej za dany rok opłaty koncesyjnej. Opłata ta zostaje skonsumowana wraz z wygaśnięciem koncesji, niezależnie od powodu jej wygaśnięcia i niezależnie od terminu jej wygaśnięcia, a więc też niezależnie od długości okresu przez jaki w danym roku działalność koncesjonowana była wykonywana ( zob. wyrok

Sądu Okręgowego - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 19 grudnia 2018 r. sygn.. akt XVII AmE 19/17, opubl. Legalis).

Przedstawione poglądy i argumentacja, do której Sąd orzekający w niniejszej sprawie w całości się przychyla, wskazują, że dla ustalenia dla (...) sp. z o.o. spółki komandytowej odpowiedzialności z tytułu opłaty koncesyjnej za rok 2018 r., nie miało znaczenia cofnięcie koncesji decyzją z dnia 12 marca 2018 r. Tym bardziej nie miała także znaczenia data wymagalności tej opłaty przypadająca na 31 marca 2018 r. Decydujący jest moment powstania wierzytelności, a nie data jej wymagalności.

Prowadzi to do konstatacji, iż na odwołującej spółce ciążył obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej w związku z udzieloną decyzją z 20 sierpnia 2010 r. koncesją na obrót paliwami ciekłymi. Koncesja jest opłatą coroczną, której uiszczenie powinno nastąpić sw terminie do 31 marca każdego roku (§ 4 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez prezesa urzędu regulacji energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja z dnia 5 maja 1998 r.). Obowiązek uiszczenia opłaty koncesyjnej powstał z dniem 01 stycznia 2018 r., a dzień 31 marca 2018 r. był jedynie ostatnim dniem terminu, w którym obowiązek ten mógł być zrealizowany.

Jak to już wskazywano wyżej, w myśl § 6 rozporządzenia, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, w razie stwierdzenia, że opłata została obliczona w sposób nieprawidłowy, wzywa przedsiębiorstwo energetyczne do ponownego jej obliczenia w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania. (§ 6 ust. 1) W razie niedotrzymania przez przedsiębiorstwo energetyczne terminu, o którym mowa w ust. 1, lub gdy opłata ponownie została obliczona w sposób nieprawidłowy – Prezes Urzędu Regulacji Energetyki dokonuje obliczenia opłaty (§ 6 ust. 2). Niewątpliwie, to na skarżącej spółce ciążył obowiązek obliczenia i wniesienia opłaty koncesyjnej, w związku z udzieloną koncesją. Przedsiębiorca do dnia wszczęcia postępowania nie wniósł opłaty należnej za 2018 r. z tytułu udzielonej koncesji oraz nie przesłał formularza opłaty za 2018 r. a także danych ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie działalności objętej koncesją dla ustalenia przychodów stanowiących podstawę do obliczenia opłaty. Wobec powyższego, Prezes URE był uprawniony do ustalenia tej opłaty w drodze decyzji administracyjnej. Z powodu braku danych umożliwiających dokonanie szacowania na podstawie jednej z metod, o których mowa w art. 23 § 3 Ordynacji podatkowej, Prezes URE oszacował podstawę opodatkowania w oparciu o złożony przez Przedsiębiorcę formularz opłaty koncesyjnej za 2017 r., uwzględniając kwotę przychodu osiągniętego przez Przedsiębiorcę w 2016 r. oraz średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem w 2017 r., tj. 102 % (M.P. 201, poz. 106).

Sąd zgodził się z pozwanym, iż dla ustalenia opłaty za rok 2018 miarodajne powinny być - z uwagi na brak informacji o wysokości przychodów uzyskanych w 2017 r. - przychody przedsiębiorstwa energetycznego uzyskane z działalności objętej koncesją w roku 2016. Nie bez znaczenia pozostaje kwestia, iż przedsiębiorca nie przedstawił dowodów na wielkość przychodów z tej działalności osiągniętych w 2017 r. Skoro strona nie udzieliła Prezesowi URE niezbędnych informacji do obliczenia opłaty koncesyjnej, pomimo wezwania, ignorując ciążący na nim obowiązek, to słuszna była decyzja organu w zakresie wyboru jednej z metod oszacowania podstawy opodatkowania i dokonanie obliczenia na podstawie złożonych przez przedsiębiorcę danych za 2016 rok. Zgodnie z art. 23 § 5 Ordynacji podatkowej określenie podstawy opodatkowania w drodze oszacowania powinno zmierzać do określenia jej w wysokości zbliżonej do rzeczywistej podstawy opodatkowania. Organ podatkowy, określając podstawę opodatkowania w drodze oszacowania, uzasadnia wybór metody oszacowania.. Wszystkie wspomniane w tym przepisie warunki zostały przez Prezesa URE spełnione, bowiem zastosowanie przychodu osiągniętego z działalności koncesjonowanej w 2016 roku pomnożonego przez wskaźnik inflacyjny pozwalało na określenie przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego przez Spółkę w 2017 roku w wysokości zbliżonej do rzeczywistego przychodu.

Prezes Urzędu wyjaśnił szczegółowo wybór przyjętej metody oszacowania, wskazując na brak dostępu do jakichkolwiek danych czy też dokumentów, a tym samym podstaw do zastosowania innych metod szacowania. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem wskazane w Ordynacji podatkowej metody szacowania nie mają pierwszeństwa w stosunku do innych metod szacowania. Wybór metody oszacowania niezaewidencjonowanego obrotu należy zatem do organu podatkowego, który w uzasadnieniu decyzji wskazuje w oparciu o jaką metodę dokonuje oszacowania oraz argumentuje swój wybór, bez konieczności uzasadniania przyczyn niezastosowania metod wyszczególnionych w art. 23 § 3 pkt 1-6 Ordynacji podatkowej (tak WSA w Łodzi w wyroku z 22.06.2022 r., sygn. akt I SA/Łd 218/22, LEX nr 3390749 oraz WSA w Krakowie w wyroku z 11.08.2022 r., sygn. akt I SA/Kr 162/22, LEX nr 3412683).

Tym samym Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości wobec tak dokonanego oszacowania opłaty koncesyjnej.

Zaakcentować należy, iż w toku kontradyktoryjnego postępowania sądowego przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów (o czym jeszcze w dalszej części uzasadnienia) odwołująca spółka nie przedstawiła żadnych dowodów podważających obliczenia dokonane przez Prezesa Urzędu i ich ponownego przeprowadzenia na podstawie aktualnych danych.

W przedstawionym stanie rzeczy brak było podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji. Dlatego Sąd na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie w całości.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania administracyjnego Sąd wskazuje, że ewentualne naruszenie tych przepisów nie jest przedmiotem postępowania sądowego i nie stanowi samoistnej podstawy uchylenia decyzji w tym postępowaniu. Wniesienie odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna postępowanie cywilne, w którym dokonywane na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego Sąd dokonuje własnych ustaleń faktycznych i prawnych. Przede wszystkim Sąd nie ogranicza się jedynie do sprawdzenia prawidłowości postępowania administracyjnego. Przed sądem powszechnym sprawa rozpoznawana jest według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, a przedmiotem nie jest kontrola legalności decyzji administracyjnej, jak to ma miejsce przed sądem administracyjnym. Celem postępowania sądowego nie jest więc przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, lecz merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu. Do Sądu ostatecznie należy zastosowanie odpowiedniej normy prawa materialnego, na podstawie wyjaśnienia podstawy faktycznej, obejmującej wszystkie elementy faktyczne przewidziane w hipotezie tej normy ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 maja 2021 r., sygn. akt I NSKP 7/21, opubl. Lex nr 3225327).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona, która przegrała proces zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do dochodzenia lub obrony jego praw. Wobec oddalenia odwołania to (...) sp. z o.o. spółkę komandytową należało uznać za stronę, która przegrała proces i która jest zobowiązana do zwrotu kosztów procesu stronie przeciwnej tj. Prezesowi URE. W związku z tym Sąd zasądził na rzecz pozwanego kwotę 720,00 zł stanowiącą wynagrodzenie radcy prawnego określone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804 z zm.).

SSO Małgorzata Wiliński