Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 listopada 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący – SSO Bogdan Gierzyński

Protokolant – sekretarz sądowy Dominika Zajdowska

po rozpoznaniu w dniu 06 listopada 2023 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 3 marca 2022 r., znak: (...)

oddala odwołanie;

zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zastępstwa procesowego, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sędzia SO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmE 159/22

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 31 marca 2022 r., znak:(...) na podstawie art. 85 ust 1 pkt 1 w zw. z ust. 4 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o rynku mocy (Łj. Dz. U. z 2021 r. poz. 1854) w zw. z art 30 ust 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 716 z późn. zm.) oraz na podstawie art. 104 ust 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 735 z późn. zm.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorstwu energetycznemu - (...) Spółka z o.o. z siedzibą w S., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...) wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 10 000,00 zł (słownie dziesięć tysięcy złotych) w związku z niewykonaniem obowiązku, o którym mowa w art. 11 ustawy o rynku mocy, tj. brakiem zgłoszenia jednostek fizycznych wytwórczych istniejących - (...), której jest właścicielem, a której moc osiągalna brutto jest nie mniejsza niż 2 MW, do certyfikacji ogólnej w 2020 roku.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył (...) Spółka z o.o. z siedzibą w S. zaskarżając ją w całości,

Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie art. 85 ust. 8 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o ryku mocy, poprzez wymierzenie skarżącemu kary pieniężnej w sytuacji, w której zachodziły ustawowe przesłaniu do odstąpienia od jej wymierzenia.

Wobec powyższego zarzutu Odwołujący wniósł o:

zmianę zaskarżonej decyzji i odstąpienie od wymierzenia kary zgodnie z art. 85 ust. 8 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o ryku mocy;

zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych;

przeprowadzenie:

Dowodu z powołanych w piśmie dokumentów na określone w piśmie okoliczności, tj.:

- potwierdzenie wpisu do rejestru rynku mocy

- umowa współpracy z A. M. wraz z oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy

Dowodu z przesłuchania stron, z ograniczeniem do przesłuchania powoda oraz dowodu z zeznań świadka: K. S. (doręczenie na adres powoda), na okoliczność braku poinformowania osób, które przejęły prowadzenie spraw spółki w roku 2020, przez osobę uprzednio prowadzącą sprawy spółki o niedopełnieniu obowiązków w zakresie certyfikacji ogólnej rynku mocy.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o:

oddalenie odwołania,

zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca – (...) Spółka z o.o. z siedzibą w S. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu energii elektrycznej w instalacji odnawialnego źródła energii, elektrowni wiatrowej ( (...)), o nazwie (...), przy użyciu sześciu jednostek wytwórczych, o łącznej mocy zainstalowanej 7,7 MW (2 x 1,5 MW, 3 x 1,2 MW oraz 1 x 1,1 MW), zlokalizowanej w obrębach miejscowości L. i D., gmina (...), powiat (...), województwo (...).

Według danych (...) S.A. moc osiągalna netto jednostek wpisanych do - rejestru wyniosła w 2020 r. 54,9 GW. Jednostki należące do Przedsiębiorcy stanowiły 0,014 % całej mocy zewidencjonowanej podczas certyfikacji ogólnej w 2020 r.

W 2020 roku certyfikacja ogólna rozpoczęła się w dniu 2 stycznia, zaś możliwość składania wniosku o rejestrację w ramach certyfikacji ogólnej istniała do dnia 11 stycznia. W tym okresie zgodnie z art. 11 ustawy o rynku mocy właściciele jednostek fizycznych wytwórczych istniejących, których moc osiągalna brutto jest nie mniejsza niż 2 MW, byli obowiązani zgłosić jednostkę fizyczną wytwórczą do certyfikacji ogólnej.

Za przeprowadzenie procesu certyfikacji ogólnej odpowiada operator, którym pkt. 27 ustawy o rynku mocy są (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. ( (...) SA lub „Operator").

Prezes URE dokonał kontroli realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 11 tej ustawy w odniesieniu do Przedsiębiorcy. Na podstawie analizy zgromadzonego materiału dowodowego stwierdzono, że Przedsiębiorca podlegał obowiązkowi, o którym mowa w art. 11 ustawy o rynku mocy oraz że tego obowiązku nie dopełnił w 2020 r.

Prezes U RE pismem z dnia 12 października 2021 r. zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu postępowania oraz wezwał do przedstawienia informacji w zakresie sytuacji finansowej Przedsiębiorcy za 2020 r.

W odpowiedzi Przedsiębiorca w piśmie z 3 listopada 2021 r. przedstawił żądane informacje oraz wyjaśnił, że w listopadzie 2020 r. doszło do zmiany struktury właścicielskiej oraz że 100% udziałów spółki zostało zakupionych przez (...) sp. z o.o. Przedsiębiorca podnosił także, że zarząd spółki nie miał świadomości ciążącego na spółce obowiązku, a pracownik zajmujący się obszarem prawa energetycznego przed przejęciem spółki przez nowego udziałowca zapewniał, że spółka nie miała zaniedbań w tym obszarze. Przedsiębiorca podnosił w odpowiedzi na wezwanie Prezesa URE, że niewielka moc zainstalowana źródła oraz jego charakter nie mogły mieć wpływu na rynek mocy i wnosił o odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej.

Pismem z dnia 1 grudnia 2021 r., Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego oraz o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym w wyznaczonym terminie. Przedsiębiorca nie skorzystał z przysługującego mu uprawnienia.

Ze względu na dyspozycję z art 85 ust 5 zaszła konieczność zaktualizowania danych finansowych Przedsiębiorcy za poprzedni rok podatkowy, tj. 2021 r. W efekcie czego Prezes URE, w postanowieniu z dnia 23 lutego 2022 r. podjął zakończone postępowanie dowodowe i wezwał Przedsiębiorcę do przedstawienia wyników finansowych za 2021 r.

Przedsiębiorca osiągnął w roku 2021 przychód z działalności gospodarczej objętej koncesją na wytwarzanie energii elektrycznej nr (...) w wysokości (...) zł. Z kolei wynik finansowy ze sprzedaży energii elektrycznej w ramach wskazanej wyżej działalności był dodatni i wyniósł (...) zł, zaś wynik finansowy netto z działalności gospodarczej w 2021 r. wyniósł (...)zł.

Informacja przypominająca o rozpoczęciu procesu certyfikacji ogólnej na 2020 r. zamieszczona była na stronie internetowej Operatora, znacznie wcześniej przed rozpoczęciem tego procesu, zaś sama możliwość składania wniosku o wpis do rejestru to też jest kilkudniowy proces (w 2020 r. odbywał się w dniach 2.01.2020 r. -11.01.2020 r.).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak też w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 85 ust. 1 pkt 1 ustawy o rynku mocy, w przypadku, gdy właściciel jednostki fizycznej wytwórczej istniejącej nie dopełni ciążącego na nim obowiązku z art. 11 ustawy o rynku mocy podlega karze pieniężnej.

Bezsprzecznie Przedsiębiorca podlegał obowiązkowi, o którym mowa w art. 11 ustawy o rynku mocy oraz że tego obowiązku nie dopełnił w 2020 r.

Zgodnie z art. 11 ustawy o rynku mocy, właściciel jednostki fizycznej wytwórczej istniejącej, której moc osiągalna brutto jest nie mniejsza niż 2 MW, jest obowiązany zgłosić jednostkę fizyczną wytwórczą do każdej certyfikacji ogólnej.

Powodowa spółka nie poddała się obowiązkowi przystąpienia do certyfikacji ogólnej w 2020 r.

Prezes URE pismem z dnia 12 października 2021 r. zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu postępowania oraz wezwał do przedstawienia informacji w zakresie sytuacji finansowej Przedsiębiorcy za 2020 r., zaś Przedsiębiorca w piśmie z 3 listopada 2021 r. przedstawił żądane informacje.

Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji w głównej mierze naruszenie art. 85 ust. 8 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o ryku mocy, poprzez wymierzenie skarżącemu kary pieniężnej w sytuacji, w której zachodziły ustawowe przesłaniu do odstąpienia od jej wymierzenia i jak stwierdził Powód w odwołaniu podnosi, że spełnił wszystkie przesłanki do odstąpienia od nałożenia na niego kary pieniężnej. Zdaniem Sądu zarzut ten należy uznać za nieuzasadniony.

Zgodnie z art. 85 ust. 8 ustawy o rynku mocy poprzez wymierzenie kary, w sytuacji gdy zachodziły ustawowe przesłanki do jej odstąpienia. Przepis ten stanowi, że Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary pieniężnej, jeżeli wpływ naruszenia na rynek mocy i jego skutki są znikome, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Natomiast podkreślić należy, że art. 85 ust. 8 ustawy o rynku mocy, wskazuje na następujące przesłanki uprawniające Prezesa URE do odstąpienia od wymierzenia kary: 1. wpływ naruszenia na rynek mocy i jego skutki są znikome; 2. zaprzestanie naruszania prawa lub realizację obowiązku przez adresata kary.

Podkreślenia wymaga, że zawsze musi zostać zrealizowana przesłanka z pkt 1. łącznie z jedną z przesłanek z pkt 2, obie te przesłanki musza zatem wystąpić łącznie. Ustawodawca uzależnił zatem możliwość, nie zaś obowiązek, odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej, od kumulatywnego spełnienia przesłanek wymienionych w ww. artykule, co oznacza, że niespełnienie choćby jednej z nich czyni niedopuszczalnym odstąpienie od wymierzania kary pieniężnej. Zaznaczyć przy tym należy, że przepis art. 85 ust. 8 ustawy o rynku mocy nie obliguje Prezesa URE do odstąpienia od wymierzenia kary, natomiast daje mu taką możliwość, gdy są spełnione łącznie obie przesłanki wynikające z tego przepisu. Prezes URE może, ale nie musi odstąpić od wymierzenia kary pieniężnej ze względu na jej fakultatywny charakter.

Potwierdzeniem takiego stanowiska jest wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt: I NSK 95/18, w którym SN wypowiedział się odnośnie możliwości stosowania art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne (tj. odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej, orzeczonej decyzją Prezesa URE, wydaną na podstawie ustawy - Prawo energetyczne za naruszenia określone w tej ustawie, a więc w podobnej sprawie jak sprawa niniejsza). W wyroku tym Sąd Najwyższy m.in. zaprezentował stanowisko, że: „Art. 56 ust. 6a Re. należy interpretować z uwzględnieniem zasady sprawności i rzetelności działania instytucji publicznych, a także zasady równowagi i podziału władzy. W ocenie Sądu Najwyższego (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki dysponuje więc pewnym luzem decyzyjnym przy interpretacji przesłanki znikomości szkodliwości społecznej czynu, a w razie ziszczenia się wspomnianej przesłanki - uznaniem administracyjnym przy wyborze wariantu rozstrzygnięcia: odstąpienia od kary pieniężnej bądź nieodstąpienia od tej kary". W ocenie Sądu Najwyższego „(...) nawet w razie ziszczenia się przesłanki małej szkodliwości czynu, Prezes URE nie ma obowiązku odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej. Wynika to z przyznanego w tym przepisie regulatorowi uznania administracyjnego, które zakłada możliwość wyboru różnych rozstrzygnięć w tym samym stanie faktycznym. Prezes URE mając na względzie cele prawa energetycznego, realia rynkowe i sytuacje konsumentów może podjąć decyzję o nieskorzystaniu z kompetencji do odstąpienia od wymierzenia kary, nawet gdy chodzi o czyn o znikomej szkodliwości czynu.".

Zgodnie natomiast z treścią art. 3 ustawy o rynku mocy, obowiązek przeprowadzenia procesu certyfikacji ogólnej został nałożony na operatora, którym zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 27 powyższej ustawy jest (...) S.A.

Co istotne, po upływie terminu wyznaczonego przez (...) S.A. na przystąpienie do certyfikacji ogólnej nie jest już możliwe złożenie wniosku o wpis do rejestru rynku mocy oraz wpis do rejestru rynku mocy na dany rok. Oznacza to, że ani (...) ani Prezes URE nie mogą już dokonywać w tym zakresie żadnych zmian. Zatem cały okres jednego roku, w którym aktualizuje się obowiązek uczestnictwa w certyfikacji ogólnej podmiot, który tego obowiązku nie zrealizował pozostaje w naruszeniu prawa, w związku z czym brak jest możliwości konwalidowania tej czynności w następnym roku, albowiem obowiązek certyfikacji dotyczy każdego roku odrębnie.

Regulamin rynku mocy w punkcie 6 regulował całość procesu certyfikacji ogólnej, zaś na rok 2020 obowiązywał Regulamin rynku mocy zatwierdzony decyzją Prezesa URE z dnia 30 marca 2018 r., znak: (...) który stanowił załącznik do tej decyzji, który został zamieszczony na stronie internetowej (...) S.A. w zakładce Regulamin Rynku Mocy.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 6 ustawy o rynku mocy, (...) S.A. poinformowała zatem o datach etapów certyfikacji ogólnej w 2020 r. na swojej stronie internetowej, z kolei obowiązek udziału w certyfikacji ogólnej aktualizuje się co roku i jest on możliwy jedynie w okresie ustalonym przez (...) S.A. ( (...)). Etap składania wniosków o wpis do rejestru rynku mocy odbywał się od 2 stycznia 2020 r. do 11 stycznia 2020 r. Powyższe oznacza, że poddanie się przez powoda obowiązkowi certyfikacji w 2022 roku nie oznacza zatem, że wstecznie zrealizował on obowiązek certyfikacji za 2020 rok. Natomiast fakt ten nie stanowi zrealizowania omawianego obowiązku za lata poprzednie, ponieważ obowiązek ten aktualizuje się co roku i jego realizacja jest rozpatrywana odrębnie w odniesieniu do każdego roku, w którym ten obowiązek powstaje.

Bezsporna jest zatem w sprawie okoliczność, że powód zaniechał obowiązku poddania się certyfikacji ogólnej w 2020 r., z kolei poddanie się certyfikacji w 2022 roku oznacza, że powód spełnił ustawowy obowiązek za 2022 rok. Jak wskazywał pozwany, powód zaniechał tego obowiązku również w 2019 r. oraz 2021 r.

Wbrew twierdzeniu powoda, za 2020 rok nie zrealizował on obowiązku poddania się certyfikacji ogólnej, w konsekwencji czego stwierdzić należy, że Powód nie spełnił wszystkich przesłanek do odstąpienia od nałożenia na niego kary pieniężnej.

Zmiany struktury właścicielskiej w spółce powoda, na co wskazywał Odwołujący w przedmiotowej sprawie, pozostają bez znaczenia dla odpowiedzialności powoda za niewypełnienie omawianego obowiązku w 2020 r. Podobnie jak argumentacja powoda, że zaniechanie dopełnienia obowiązku poddania się certyfikacji ogólnej nastąpiło z winy pracownika, z którym to już zakończono współpracę.

Na ten temat Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wypowiadał się już wielokrotnie, podkreślając odpowiedzialność Przedsiębiorcy za wykonywanie swoich obowiązków, również tych zakreślonych ustawowo w prowadzonej przez siebie działalności. Warto choćby podkreślić, że powód nie dochował należytych aktów staranności w rozumieniu art. 355 § 2 k.c., tym samym podnoszone przez niego argumenty należy uznać za niewystarczające dla uznania, że szkodliwość czynu była znikoma. Podobne stanowisko zajął Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w wyroku z dnia 10 października 2018 r. sygn. akt XVII AmE 236/18. Przy uwzględnieniu zawodowego charakteru prowadzonej działalności powoda obowiązuje bowiem podwyższony miernik należytej staranności określony właśnie w powołanym wyżej przepisie. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w wyroku z dnia 30 czerwca 2015 r. sygn. XVII AmE 49/14 dokonując m.in. wykładni k.c. wskazał, że „Z treści powołanego przepisu wynika, że należyta staranność dłużnika będącego przedsiębiorcą uzasadnia zwiększone oczekiwania co do umiejętności, wiedzy, skrupulatności i rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania. Obejmuje ona również znajomość obowiązujących przepisów prawa oraz następstw z niego wynikających w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Ocena tej staranności jest surowsza od staranności ogólnie wymaganej, ponieważ stopień wymaganej staranności ulega podwyższeniu. W istotę działalności gospodarczej wkomponowane jest wymaganie posiadania niezbędnej wiedzy specjalistycznej, obejmującej nie tylko czysto formalne kwalifikacje, lecz także doświadczenie wynikające z praktyki zawodowej i ustalone zwyczajowo standardy wymagań (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 września 2005 r. sygn. akt IV CK 100/05, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 marca 2006 r. sygn. akt I ACa 1018/05.” Oznacza to, że decydując się na wykonywanie działalności gospodarczej przedsiębiorca powinien zdawać sobie sprawę z konieczności śledzenia zmieniającego się stanu prawnego. Może to stanowić dla przedsiębiorcy źródło dodatkowego wysiłku organizacyjnego, jednakże decydując się na pozostawienie tego obszaru bez należytego nadzoru musi on liczyć się z możliwością poniesienia konsekwencji prawnych, tak jak to ma miejsce w niniejszym przypadku.

Wobec powyższego należy zatem stwierdzić, że właściciel jednostki fizycznej wytwórczej, którym jest powód, miał obowiązek dochowania obowiązków nałożonych ustawą o rynku mocy. Sposób w jaki to uczyni jest jego swobodną decyzją, ponieważ to na nim jako podmiocie zobowiązanym ciąży przedmiotowy obowiązek. Obowiązek poddania się certyfikacji ogólnej nie może obciążać poszczególnych pracowników powoda, a jedynie powoda jako podmiotu określonego w art. 11 ustawy o rynku mocy.

Odnosząc się natomiast do wymierzonej kary pieniężnej Prezes URE będąc zobligowanym na podstawie art. 85 ust. 1 pkt 1 ustawy o rynku mocy do wymierzenia powodowi kary pieniężnej, wymierzył ją w wysokości mieszczącej się w dyspozycji art. 85 ust. 5 i z uwzględnieniem dyrektyw określonych w ust. 7 tego przepisu.

Zgodnie z art. 85 ust. 5 ustawy o rynku mocy, wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1-3, nie może przekroczyć 5% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna wymierzana jest przedsiębiorcy prowadzącemu działalność na podstawie koncesji, wysokość kary nie może przekroczyć 5% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

Z kolei art. 85 ust. 7 ustawy o rynku mocy stanowi, że ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia rodzaj naruszenia i jego wpływ na rynek mocy, skutki naruszenia oraz możliwości finansowe przedsiębiorcy.

W przedmiotowej sprawie pozwany wskazał, iż jednostki wytwórcze należące do powoda stanowiły 0,014 % całej mocy zaewidencjonowanej podczas certyfikacji ogólnej w 2020 roku i w związku z tym ocenił wpływ naruszenia powoda (brak poddania się obowiązkowi certyfikacji) na rynek mocy jako znikomy. Niemniej jednak pozwany uwzględnił także rodzaj naruszenia i skutki tego naruszenia, wskazując na obowiązki powoda jako koncesjonariusza oraz na brak pełnej informacji o rynku mocy, którą otrzymuje operator ( (...) SA). Ponownie zatem podkreślić należy, że prawidłowy przebieg procesu certyfikacji pozwala (...) SA na właściwe rozeznanie w zdolnościach wytwórczych dostępnych w krajowym systemie elektroenergetycznym i przedkłada się na poprawne obliczenie parametrów aukcji mocy odbywających się w tym samym roku co proces certyfikacji ogólnej. Odnośnie oceny możliwości finansowych powoda, pozwalają one na nałożenie na powoda kary pieniężnej w wysokości 10 000 zł, albowiem przychód z działalności gospodarczej objętej koncesją powoda na wytwarzanie energii elektrycznej osiągnięty w 2021 r. wyniósł (...) zł, zaś wynik finansowy ze sprzedaży energii elektrycznej w ramach ww. działalności wyniósł (...) zł. Ponieważ Powód poniósł stratę z działalności gospodarczej (wynik finansowy - (...) zł), okoliczność ta została również wzięta pod uwagę przy miarkowaniu kary, która w kwocie 10 000 zł z tytułu niepoddania się przez powoda certyfikacji ogólnej za 2020 rok stanowi jedynie (...) % przychodu z działalności gospodarczej objętej koncesją. Kara pieniężna w tej wysokości jest zatem niższa od limitu wyznaczonego przez art. 85 ust. 1 pkt 5 ustawy o rynku mocy, wynoszącego ponad(...) zł, zaś jej wysokość, w ocenie pozwanego, jest adekwatna do dokonanego przez powoda naruszenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie powoda wobec braku podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach procesu, Sąd orzekł stosownie do wyniku sporu na podstawie art. 98 k.p.c. oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018r. poz. 265) orzekając na rzecz pozwanego zwrot kwoty 720 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sędzia SO Bogdan Gierzyński