Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	SSO Dariusz Dąbrowski
Protokolant –	starszy sekretarz sądowy Iwona Hutnik

po rozpoznaniu 7 kwietnia 2025 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania Prokuratora Okręgowego w L.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 20 maja 2024 r. Nr (...)

oddala odwołanie.

SSO Dariusz Dąbrowski

XVII AmE 160/24

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 20 maja 2024 roku (Nr (...)) na podstawie art. 56 ust. 6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne – dalej „Pe” - (Dz. U. z 2022 r., poz. 1385 ze zm.) w zw. z art. 38 ust. 1 pkt 3, ust. 2 i ust. 5 w zw. z art. 37 ust. 1 ust. 5 ustawy z dnia 7 października 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku oraz w 2024 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej – dalej „ustawa o szczególnych rozwiązaniach” – (Dz. U. z 2023 r. poz. 1704 ze zm.) w zw. z art. 104§1 k.p.k. stwierdził, że kierownik Prokuratury Okręgowej w L. nie zrealizował obowiązku z art. 37 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach, w okresie od 1 grudnia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r., poprzez osiągnięcia obowiązkowego celu zmniejszenia całkowitego zużycia energii elektrycznej w zajmowanych budynkach lub częściach budynków oraz przez wykorzystywane urządzenia techniczne, instalacje i pojazdy, w wymiarze określonym w art. 37 ust 2 ustawy o szczególnych rozwiązaniach i odstąpił od wymierzenia za to kary – wobec podjęcia adekwatnych działań w celu realizacji obligatoryjnego celu, wskazanego w decyzji.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył Prokurator Okręgowy w L., zaskarżając decyzję w całości.

Skarżonej decyzji odwołujący się zarzucił:

I. naruszenie przepisu prawa procesowego, mającego wpływ na treść rozstrzygnięcia:

1. art. 7 k.p.a. art. 77 k.p.a. w zw. z art. 37 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach poprzez niewszechstronne rozważenie sprawy i pominięcie, że ustawowym obowiązkiem kierowników jednostek sektora finansów publicznych, od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. było podejmowanie działań celem realizacji obowiązkowego celu zmniejszenia całkowitego zużycia energii elektrycznej, a nie osiągnięcie danego poziomu oszczędności energii w zajmowanych budynkach oraz wykorzystywanych urządzeniach technicznych, instalacjach i pojazdach,

2. art. 105§1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie,

3. wewnętrzną sprzeczność zaskarżonej decyzji przez stwierdzenie w pkt 1 decyzji, że kierownik Prokuratury Okręgowej w L. nie zrealizował obowiązku z art. 37 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach w sytuacji gdy w pkt 2 tejże decyzji Organ wskazał, że odstępuje od wymierzenia kary kierownikowi Prokuratury Okręgowej w L. wobec podjęcia adekwatnych działań celem realizacji obowiązku określonego w pkt 1 decyzji.

II. naruszenie przepisu prawa materialnego:

1. art. 37 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach poprzez jego błędne i niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy ustawowy obowiązkiem kierownika jednostki sektora finansów publicznych, od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. było podejmowanie działania celem realizacji obowiązkowego zmniejszenia całkowitego zużycia energii elektrycznej, a nie osiągniecia danego poziomu oszczędności energii w zajmowanych budynkach , wykorzystywanych urządzeniach technicznych, instalacjach i pojazdach,

2. art. 38 ust. 1 pkt 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach poprzez jego błędne i niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy kierownik Prokuratury Okręgowej w L. zrealizował obowiązek z art. 37 ust. 1 ustawy i podjął adekwatne liczne działania celem zmniejszenia całkowitego zużycia energii elektrycznej , co również podkreślił Prezes URE w zaskarżonej decyzji.

Mając na uwadze powyższe zarzuty odwołujący wniósł o uchylenie decyzji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes URE wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Kierownik jednostki sektora finansów publicznych – Prokurator Okręgowy w L. przedłożył w dniu 30 marca 2023 roku Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki sprawozdanie z wykonania obowiązku określonego w art. 37 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach. Sprawozdanie zawierało informację, że jednostka nie wypełniła stawianego jej warunku, określało cel oraz wysokość zużycia energii w raportowanym okresie oraz działania podejmowane w celu ograniczenia zużycia energii elektrycznej w raportowanym okresie. (bezsporne, k. 1 akt admin.)

Wobec stwierdzenia niewykonania obowiązku wynikającego z art. 37 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach Prezes URE pismem z dnia 29 września 2023 r. zawiadomił Kierownika Prokuratury Okręgowej w L. o wszczęciu postępowania. (bezsporne, k. 2-5 akt admin.)

W odpowiedzi na powyższe Prokurator Okręgowy w L. pismem z dnia 16 października 2023 r. przedstawił pismo, w którym wskazał na szereg działań podjętych przez jednostkę celem wypełnienia ustawowego obowiązku. Wskazał także na fakt, iż w grudniu 2022 r. w jednym z budynków Prokuratury Okręgowej w L. trwał intensywny remont wraz z modernizacją, prowadzony przez jednostkę nadrzędną. Instalacja elektryczna jest wspólna dla obu jednostek i Prokuratura Okręgowa w L. nie miała w pływu na zużycie energii elektrycznej. (k. 9-10 akt admin., k. 44 akt sądowych)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o bezsporne twierdzenia stron oraz dokumenty zgromadzone w aktach administracyjnych i sądowych.

Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne.

Zgodnie z treścią art. 37 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku oraz w 2024 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej kierownicy jednostek sektora finansów publicznych, o których mowa w art. 9 pkt 1-2a, 6-9, 11-13 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 1634, 1692, 1725, 1747, 1768 i 1964), od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. podejmują działania w celu realizacji obowiązkowego celu zmniejszenia całkowitego zużycia energii elektrycznej w zajmowanych budynkach lub częściach budynków oraz przez wykorzystywane urządzenia techniczne, instalacje i pojazdy, w danym okresie w wymiarze określonym w ust. 2. (art. 37 ust. 2 ustawy o szczególnych rozwiązaniach). Art. 37 ust. 5 ustawy o szczególnych rozwiązaniach nakładał na kierowników jednostek obowiązek raportowania do Prezesa URE, realizacji celu, o którym mowa w ust. 1, w terminie do dnia 31 marca roku następującego po roku, którego dotyczy obowiązek. Natomiast art. 38 ust. 1 pkt 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach stanowi, że kto nie realizuje obowiązku, o którym mowa w art. 37 ust. 1 podlega karze pieniężnej.

Treść przytoczonych powyżej przepisów, jednoznacznie wskazuje, zdaniem Sądu, na ich prawidłową interpretację przez pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Już art. 1 pkt 5 ustawy jako jej cel wskazuje zmniejszenie zużycia energii elektrycznej. Co ważne jako cel nie zostało wskazane dążenie do zmniejszenia zużycia, bądź dokonywanie starań w celu zmniejszenia zużycia energii, ale zmniejszenie zużycia energii elektrycznej. Racjonalny ustawodawca wskazał jednoznacznie co jest istotą wprowadzonych przepisów i w tym duchu przepisy ustawy należy odczytywać. Nadto, jak słusznie wskazał Prezes URE, już sama nazwa obowiązku, określona przez ustawodawcę, jako obowiązkowy cel zmniejszenia całkowitego zużycia energii elektrycznej wskazuje na konieczność faktycznego zmniejszenia zużycia energii, a nie samo podejmowanie działań w tym celu. Wreszcie wskazanie w art. 37 ust. 2 ustawy o szczególnych rozwiązaniach wzoru, w jaki sposób należy obliczyć ilość zmniejszonego zużycia energii wskazuje, że wartość ta ma zostać obliczona w jakimś celu. Ustawa nie przewiduje nagród za dokonywanie starań prowadzących do zmniejszenia zużycia energii, ale kary za to, że zmniejszenie, obliczone według wskazanego wzoru nie nastąpiło.

Tylko taka interpretacja wskazanych przepisów w świetle wykładni językowej i celowościowej jest uzasadniona. Sąd w pełni popiera także wykładnie prounijną wskazanych przepisów, przedstawiona przez Prezesa URE w odpowiedzi na odwołanie (k. 25 akt sądowych) i nie będzie jej ponownie przytaczać.

Dlatego też mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że Prezes URE prawidłowo przyjął, że powód dopuścił się deliktu administracyjnego wskazanego w 38 ust. 1 pkt 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach.

Sąd nie może również zgodzić się z powodem, że w skarżonej decyzji występuje sprzeczność. Wprost przeciwnie z decyzji jednoznacznie wynika, że pozwany przyjął, iż powód dopuścił się deliktu administracyjnego wskazanego w art. 38 ust. 1 pkt 3 ustawy i jasno to uzasadnił. Prezes URE uznał jednak, że mimo, iż cel ustawy nie został przez powoda zrealizowany, to jednak poczynił uzasadnione starania dla wykonania tego celu, co może stanowić podstawę do odstąpienia od wymierzenia kary. Sąd w pełni zapatrywania te podziela. Tym bardziej, że jak wynika z przedstawionego przez powoda do akt sprawy pisma Zastępcy Prokuratora Regionalnego w L. z 21 marca 2025 r. (k. 44 akt sprawy) zużycie energii było spowodowane intensywnym remontem budynku, a powód nie miał wpływu na zużycie energii elektrycznej. Przytoczony fakt nie może stanowić o ekskulpacji od popełnienia deliktu administracyjnego, bo taki środek w ustawie nie został przewidziany. Ustawa jednoznacznie postawiła określonym w niej podmiotom cel do realizacji i nie przewidziała ustawowych przesłanek, które stanowiłyby o tym w jakich przypadkach podmiot nie ponosi odpowiedzialności za nie wykonanie obowiązku. Prezes URE ma natomiast możliwość od odstąpienia od ukarania podmiotu, jeżeli ten wykaże, że dokonał wszelkich starań, aby obowiązek wykonać, a mimo to, cel nie został osiągnięty. Tak było w tym przypadku. Powód przedstawił cała listę podjętych czynności, które miały doprowadzić do osiągnięcia celu wskazanego w ustawie o szczególnych rozwiązaniach, a pozwany nie przedstawił żadnych twierdzeń przeciwnych. Mimo podjętych czynności przez powoda, wobec trwającego remontu budynku, cel nie został osiągnięty. Jak wskazano brak jest przepisu, który mógłby w takim wypadku stanowić o tym, że podmiot deliktu nie popełnia. Ale stanowić to może o spełnieniu przesłanek do odstąpienia od wymierzenia kary, co pozwany, zdaniem Sądu, słusznie uczynił.

Mając powyższe na uwadze, brak było podstaw do uznania, aby Prezes URE naruszył przepisy postępowania administracyjnego lub ustawy o szczególnych rozwiązaniach.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³§ 1 k.p.c.

SSO Dariusz Dąbrowski