Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2018 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSR (del.) Jolanta Stasińska

Protokolant: protokolant sądowy Joanna Nande

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2018 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania (...) w K. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 31 października 2017 roku, Nr (...)

oddala odwołanie.

SSR (del.) Jolanta Stasińska

Sygn. akt XVII AmE 163/18

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 31 października 2017 roku, numer (...), na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 1 i art. 36 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2167, ze zm.), w związku z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 831) oraz z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 220, ze zm.) a także z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. -Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy: (...) w K. - (...) (dawniej: Zakład (...)) z siedzibą w K., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), orzekł w punkcie pierwszym, że przedsiębiorca (...) w K. - (...) nie wywiązał się z określonego w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej (zwanej dalej: „Ustawą"), obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwa efektywności energetycznej, o którym mowa wart. 21 ust. 1 ustawy, w terminie określonym w art. 27 ust. 3 ustawy lub uiszczenia opłaty zastępczej w terminie określonym wart. 12 ust. 6 tej ustawy, obliczonej w sposób określony w art. 12 ust. 5 Ustawy; a następnie w punkcie drugim, za zachowanie opisane w punkcie pierwszym wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w kwocie 29 841,98 zł, to jest w wysokości(...)% przychodu osiągniętego przez tego przedsiębiorcę w 2016 r.

Od wyżej wymienionej decyzji powód (...) w K. wniósł odwołanie. Zaskarżając decyzję w całości wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania,

2.  ewentualnie o uchylenie i przekazanie sprawy organowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Zdaniem powoda, pozwany wydając zaskarżoną decyzję naruszył dyspozycję art. 2 ust. 2 ustawy o efektywności z dnia 15 kwietnia 2011 roku, zgodnie z którym przepisów ustawy nie stosuje się do instalacji objętych systemem handlu uprawnieniami do emisji w rozumieniu ustawy z dnia 22 grudnia 2004 roku o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. Nr 281, poz. 2784, z 2008 r. Nr 199, poz. 1227 oraz z 2009 r. Nr 215, poz. 1664)2, z wyjątkiem urządzeń potrzeb własnych. Powód powołał się przy tym na treść decyzji Prezydenta Miasta K., znak (...)) w przedmiocie zezwolenia powodowi na uczestnictwo we wspólnotowym handlu uprawnieniami do emisji z prowadzonej instalacji zlokalizowanej przy ul. (...). Powód zarzucił również pozwanemu naruszenie art. 53 ustawy dnia 20 maja 2016 roku o efektywności energetycznej, gdyż nie zastosował przepisów poprzednio obowiązującej ustawy, w tym art. 2 ust. 2 ustawy o efektywności energetycznej z dnia 15 kwietnia 2011 roku, zgodnie z którym powód nie podlega przepisom tejże ustawy. Ponadto, pozwany naruszył art. 7 i 77 k.p.a., zgodnie z którym organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy, w tym podnoszone przez powoda argumenty. W ocenie powoda, pozwany naruszył także art. 107 k.p.a. i 11 k.p.a., gdyż nie wskazał, dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom powoda.

Pozwany wniósł o oddalenie odwołania.

Pozwany podtrzymał stanowisko zawarte w treści decyzji. Wskazał ponadto, iż wydał zaskarżoną decyzję w oparciu o przepisy ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o efektywności energetycznej. Natomiast posiadanie instalacji wskazanej przez powoda w treści odwołania nie zwalniało powoda z obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia pozwanemu świadectw efektywności energetycznej lub uiszczenia opłaty zastępczej, o którym mowa w treści art. 12 wymienionej wyżej ustawy. Pozwany wskazał również, że uiszczenie przez powoda w dniu 8 grudnia 2016 roku kwoty 25.949,55 zł tytułem opłaty zastępczej, jest bezskuteczne, z uwagi na upływ terminu materialnego.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją Nr (...) z dnia 15 maja 2006 roku Prezydent Miasta K. zezwolił (...) w K. – Zakładowi (...) na uczestnictwo we wspólnotowym systemie handlu uprawnieniami do emisji z prowadzonej instalacji – zlokalizowanej w K. przy ul. (...) – objętej pozwoleniem na wprowadzenie gazów lub płynów do powietrza określnym Decyzją nr (...) Prezydenta Miasta K. z dnia 20 grudnia 2004 r. (znak (...)). (k. 17-19 akt adm.)

Decyzją Prezesa URE z dnia 2 sierpnia 1999 r., znak: (...)została udzielona (...) w K. koncesja na wytwarzanie ciepła, na okres od dnia 10 sierpnia 1999 r. do dnia 10 sierpnia 2024 r.(okoliczność bezsporna)

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Zakład (...) w K., dokonał w 2013 r. sprzedaży ciepła (na rzecz odbiorców końcowych przyłączonych do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o łącznej mocy zamówionej przekraczającej 5 MW) w ilości 47 206,75 GJ i osiągnął z tego tytułu przychód w wysokości(...)zł. (k. 23-25 akt adm.)

(...) w K. do dnia 31 marca 2014 r. nie przedstawił do umorzenia Prezesowi URE świadectw efektywności energetycznej oraz nie uiścił na rachunek (...) opłaty zastępczej w wysokości wymaganej przepisami prawa, tj. opłaty zastępczej w wysokości 25 949,55 zł. (okoliczność bezsporna)

Pismem z dnia 18 listopada 2016 roku Prezes URE zawiadomił (...) w K. – Zakład (...) o wszczęciu postępowania administracyjnego z urzędu w sprawie wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej w związku z ujawnieniem możliwości nieprzestrzegania w 2013 roku określonego w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o efektywności energetycznej obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy w terminie określonym w art. 27 ust. 3 ustawy, lub uiszczenia opłaty zastępczej w terminie określonym w art. 12 ust. 6 ustawy, obliczonej w sposób określony w art. 12 ust. 5 ustawy. (k. 37-38 akt adm.)

W dniu 8 grudnia 2016 r. (...) w K. wpłacił kwotę 25 949,55 zł na rachunek (...) tytułem opłaty zastępczej za 2013r. (k. 53 akt adm.)

(...) w K. osiągnął w 2016 roku przychód w wysokości (...) zł. (k. 50-52 akt adm.)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

W treści odwołania powód twierdził, że pozwany naruszył dyspozycję art. 2 ust. 2 ustawy o efektywności z dnia 15 kwietnia 2011 roku, zgodnie z którym przepisów ustawy nie stosuje się do instalacji objętych systemem handlu uprawnieniami do emisji w rozumieniu ustawy z dnia 22 grudnia 2004 roku o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. Nr 281, poz. 2784, z 2008 r. Nr 199, poz. 1227 oraz z 2009 r. Nr 215, poz. 1664), z wyjątkiem urządzeń do potrzeb własnych. Tym samym pozwany naruszył również art. 53 ustawy dnia 20 maja 20916 roku o efektywności energetycznej, gdyż nie zastosował przepisów poprzednio obowiązującej ustawy, w tym art. 2 ust. 2 ustawy o efektywności energetycznej z dnia 15 kwietnia 2011 roku, zgodnie z którym powód nie podlega przepisom tejże ustawy. Zdaniem powoda, powyższe wyłączenie wynikało z faktu, iż zgodnie z treścią decyzji Prezydenta Miasta K., znak (...)) zezwolono powodowi na uczestnictwo we wspólnotowym handlu uprawnieniami do emisji z prowadzonej instalacji zlokalizowanej przy ul. (...).

Powyższe wnioskowane powoda jest nieuprawnione. Zgodnie z art 53 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej, do wykonania i rozliczenia obowiązku, o którym mowa wart. 12 ust. 1 Ustawy, za okres przed dniem wejścia wżycie ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (tj. przed dniem 1 października 2016 r.) oraz w zakresie kar pieniężnych za niedopełnienie tego obowiązku stosuje się przepisy dotychczasowe. Z tego względu zasadnie pozwany wydając zaskarżoną decyzję działał w oparciu o przepisy dotychczasowe, czyli przepis ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o efektywności energetycznej. Dalej wskazać należy, iż niekwestionowany jest fakt, iż decyzją Nr (...) z dnia 15 maja 2006 roku Prezydent Miasta K. zezwolił powodowi na uczestnictwo we wspólnotowym systemie handlu uprawnieniami do emisji z prowadzonej instalacji – zlokalizowanej w K. przy ul. (...) – objętej pozwoleniem na wprowadzenie gazów lub płynów do powietrza określnym Decyzją nr (...) Prezydenta Miasta K. z dnia 20 grudnia 2004 r. (k. 17-19 akt adm.). Błędne jest jednak wnioskowanie powoda, iż posiadanie instalacji, do której, w myśl art. 2 ust. 2 ustawy o efektywności z dnia 15 kwietnia 2011 roku, nie stosuje się przepisów tej ustawy, wyłącza obowiązek powoda o którym mowa w treści art. 12 ust. 1 tej ustawy.

Powyższe wynika z faktu, iż zgodnie z informacją przedstawioną przez powoda w toku postępowania administracyjnego, powód w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonał w 2013 r. sprzedaży ciepła (na rzecz odbiorców końcowych przyłączonych do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o łącznej mocy zamówionej przekraczającej 5 MW) w ilości 47 206,75 GJ i osiągnął z tego tytułu przychód w wysokości (...)zł (k. 23-25 akt adm.). Tym samym, nie ulega wątpliwości, iż jest podmiotem o którym mowa, w treści art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy o efektywności energetycznej z dnia 15 kwietnia 2011 roku. Z treści powołanego przepisu wynika bowiem, iż obowiązek uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej wykonuje w szczególności przedsiębiorstwo energetyczne sprzedające energię elektryczną, ciepło lub gaz ziemny odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na terytorium RP. Skoro zatem powód, w oparciu o udzieloną koncesję, dokonał w 2013 roku sprzedaży ciepła na rzecz odbiorców końcowych przyłączonych do sieci na terytorium Rzeczypospolitej, spoczywał na powodzie obowiązek o którym mowa w treści art. 12 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej z dnia 15 kwietnia 2011 roku. Podkreślić tu należy, iż niezależnie od posiadanych przez powoda instalacji służących realizacji celów o których mowa w treści art. 16 ust. 1 wskazanej ustawy, czyli służących poprawie efektywności energetycznej, powód jako podmiot, który dokonał sprzedaży o której mowa art. 12 ust. 2 pkt 1 zobowiązany był do uzyskania i przedstawienia do umorzenia pozwanemu świadectwa efektywności energetycznej lub uiszczenia opłaty zastępczej. Wyłączenie tego obowiązku względem powoda, jako podmiotu dokonującego przedmiotowej sprzedaży, mogłoby nastąpić w sytuacji spełnienia przez powoda przesłanek z art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy. W myśl bowiem tego przepisu, obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy przedsiębiorców energetycznych sprzedających ciepło odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na terytorium RP, jeżeli łączna wielkość mocy zamówionej przez tych odbiorców nie przekracza 5MW. Jak zaś wynika, z informacji przedstawionej przez powoda w toku postępowania administracyjnego (k. 23-25 akt adm.), powód dokonał w 2013 r. sprzedaży ciepła na rzecz odbiorców końcowych przyłączonych do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - o łącznej mocy zamówionej przekraczającej 5 MW, w ilości 47 206,75 GJ. Z tego względu brak było podstaw do przyjęcia, iż obowiązek powoda do uzyskania i przedstawienia do umorzenia pozwanemu świadectwa efektywności energetycznej lub uiszczenia opłaty zastępczej za 2013 roku był wyłączony.

Tym samym nieuzasadnione było przekonanie powoda, iż błędnie pozwany w toku postępowania administracyjnego nie uwzględnił twierdzeń i wyjaśnień powoda podnoszonych w toku postępowania administracyjnego, w tym okoliczności dysponowania przez powoda zezwoleniem, o którym mowa w treści decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia 15 maja 2006 roku. Wskazać tu należy, iż pozwany w toku postępowania administracyjnego wskazał powodowi przyczyny, dla których powód nie podlegał wyłączeniu od realizacji przedmiotowego obowiązku (k. 20-21). Niezasadny był więc zarzut naruszenia przez pozwanego art. 7 i 77§1 k.p.a. Ponadto, uzasadnienie zaskarżonej decyzji, zawiera wskazanie faktów, które pozwany uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn uznania wiarygodności dowodów zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego oraz uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Z tych względów, wbrew twierdzeniom strony powodowej, pozwany nie naruszył art. 107§1 i 3 k.p.a.

Zgodnie z treścią art. 35 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, Prezes URE nakłada na przedsiębiorstwo energetyczne, odbiorcę końcowego, towarowy dom maklerski lub dom maklerski, o którym mowa w art. 12 ust. 2 Ustawy, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku podatkowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli podmiot ten nie dopełnia obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej lub nie uiszcza opłaty zastępczej, o których mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy. Jak już wyżej wskazano, powód wypełnił dyspozycję powyższego artykułu, gdyż będąc podmiotem o którym mowa art. 12 ust.2 nie dopełnił obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej lub uiszczenia opłaty zstępczej za 2013 rok w terminie o którym mowa w treści art. 12 ust. 6 cytowanej ustawy. Powód do dnia 31 marca 2014 r. nie przedstawił do umorzenia Prezesowi URE świadectw efektywności energetycznej oraz nie uiścił na rachunek (...) opłaty zastępczej w wysokości wymaganej przepisami prawa. Kwota 25 949,55 zł została wpłacona przez powoda w dnia 8 grudnia 2016 r., a więc po terminie określonym w art. 12 ust. 6 Ustawy. Wskazać przy tym należy, iż zasadna była argumentacja strony pozwanej podniesiona w uzasadnieniu decyzji, jak również odpowiedzi na odwołanie w przedmiocie bezskuteczności dokonania wpłaty kwoty 25 949,55 zł w dniu 8 grudnia 2016 roku tytułem opłaty zstępczej za 2013 roku. Istotnie bowiem, ustawa nie przewiduje możliwości przywrócenia terminu do wniesienia opłaty zastępczej. Niekwestionowana była natomiast wysokość ustalonej przez pozwanego kary pieniężnej w kwocie 29.841,98 zł, stanowiącej (...) przychodu osiągniętego przez powoda w 2016 roku ((...)zł), tj. w roku podatkowym poprzedzającym rok nałożenia kary, w kwocie o 30% wyżej od wysokości należnej opłaty zastępczej.

Mając powyższe na względzie, Sąd na podstawie art. 479 ⁵³§1 k.p.c. oddalił odwołanie, jako niezasadne.

SSR (del.) Jolanta Stasińska