Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący – SSO Bogdan Gierzyński

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2023 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. B., T. B. prowadzących działalność gospodarczą pod firmą (...) S.C. w M.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o ustalenie prawa do skorzystania z uprawnień

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 24 grudnia 2020 r., znak: (...) (...) ( (...))

oddala odwołanie.

Sędzia SO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmE 173/21

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 24 grudnia 2020 r., znak: (...) (...) ( (...)), na podstawie art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz.U. z 2020 r., poz. 261, z późn. zm.), w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2020 r., poz. 256, z późn. zm.) stwierdził, że przedsiębiorcy: A. B. i T. B. prowadzący wspólnie działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej: P.P.H. (...) S.C., ul. (...), (...)-(...) M., Numer Identyfikacji Podatkowej (NIP): (...), nie mogą skorzystać z uprawnień, o których mowa w art 53 ust. 11 w art. 96 ust 2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii, a takie uprawnienia, o którym mowa w art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o promowaniu energii elektrycznej z wysokosprawnej kogeneracji, w latach 2020 - 2024.

Od powyższej decyzji odwołanie złożyli A. B. i T. B. prowadzący wspólnie działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej: P.P.H. (...) S.C. w M. zaskarżając ją w całości.

Odwołujący zarzucili zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego, tj.:

1.  naruszenie art. 54 w zw. z art. 52 ust. 3 Ustawy o odnawialnych źródłach energii (dalej „Ustawa OZE") poprzez ich nieprawidłową wykładnię polegającą na przyjęciu, iż podmiot składający informację o której mowa w art. 54 Ustawy OZE jest zobowiązany do utrzymywania stałej wartości współczynnika Intensywności zużycia energii elektrycznej, zgodnie ze swoim oświadczeniem złożonym na podstawie art. 52 ust. 3 tej ustawy, podczas gdy prawidłowa interpretacja tych przepisów prowadzi do wniosku, że oświadczenie o którym mowa w art. 52 ust. 3 Ustawy OZE zawiera jedynie szacowaną wartość współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej, natomiast informacja o której mowa w art. 54 Ustawy OZE rzeczywiste dane wynikające ze zużycia energii w danym okresie czasu, co prowadzi do wniosku, iż wartości współczynnika w obu dokumentach mogą się różnić i nie wynika to z nieprawidłowości w zachowaniu podmiotu składającego te dokumenty.

2.  naruszenie art. 55 ust. 1 Ustawy OZE poprzez dokonanie nieprawidłowej oraz rozszerzającej wykładni tego przepisu polegającej na uznaniu, iż zaistniały przesłanki do nałożenia przez Prezesa URE sankcji na mocy powyższego przepisu, podczas gdy prawidłowa analiza zachowania moich Mocodawców, w szczególności złożenie wszelkich oświadczeń i informacji na podstawie przepisów prawa - zarówno zgodnie z art. 52 ust. 3 ustawy OZE jak i 54 tej ustawy - prowadzi do wniosku, że art. 55 ust. 1 tej ustawy nie został przez nich naruszony.

3.  naruszenie art. 53 ust. 1 Ustawy OZE poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że przesłanką skorzystania z uprawnień wynikających z tego przepisu jest posiadanie przez korzystający podmiot wartości współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej na takim samym poziomie jak w oświadczeniu, o którym mowa w art. 52 ust. 3 tej ustawy, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego nałożenia sankcji wskazanej w art. 55 Ustawy OZE.

Mając na uwadze powyższe Odwołujący wnieśli o:

1.  uchylenie Decyzji w całości,

2.  dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów wskazanych w uzasadnieniu niniejszego pisma na fakty tam powołane, tj.: oświadczenie z 26 listopada 2018 r. wraz z opinią biegłego rewidenta (w aktach sprawy), oświadczenie złożone 20 sierpnia 2020 r. (w aktach sprawy),

3.  zasądzenie na rzecz Powodów kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych,

4.  rozpoznanie sprawy również pod nieobecność Powodów,

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o:

1.  oddalenie odwołania,

2.  na wypadek wyznaczenia posiedzenia przygotowawczego, zwolnienie na podstawie art. 205 ⁵ § 3 k.p.c. pozwanego (Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki) od obowiązku stawienia się na posiedzenie przygotowawcze, gdyż z okoliczności sprawy wynika, że udział pełnomocnika pozwanego będzie wystarczający.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 listopada 2018 r. do Prezesa URE wpłynęło pismo A. B. i T. B. prowadzących wspólnie działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej: P.P.H. (...) S.C. w M. z dnia 26 listopada 2018 r. zawierające oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii, iż jest odbiorcą przemysłowym w rozumieniu art. 52 ust. 6 ustawy OZE, dla którego wartość współczynnika intensywności zużycia energii wynosi 42,50 %.

Z oświadczenia wynikała ilość energii objętej obowiązkiem, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE, stanowiącej podstawę do obliczenia opłaty OZE, o której mowa w art. 9G ust. 1 tej ustawy wynosi 15 %.

W związku z powyższym powodowie zostali umieszczeni w wykazie odbiorców przemysłowych, stanowiącym załącznik do Informacji Prezesa URE nr (...) z dnia 28 grudnia 2018 r. opublikowanej na stronie internetowej Prezesa URE [obecnie tekst jednolity opublikowany w Informacji Prezesa URE nr (...) z dnia 4 listopada 2019 r.

Następnie Powodowie wykonując zobowiązanie wynikające z art. 54 ustawy OZE pismem z dnia 12 sierpnia 2020 r. przesłali do organu informację o ilości energii elektrycznej zakupionej na własny użytek w 2019 roku, o spełnianiu warunków, o których mowa w art. 53 ust. 1, o wykonaniu obowiązku, o którym mowa w art 52 ust 1 oraz o spełnieniu warunków, o których mowa w art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o promowaniu energii elektrycznej z wysokosprawnej kogeneracji wraz z innymi dokumentami. Jak wynika z przekazanej informacji współczynnik intensywności zużycia energii elektrycznej wyniósł 37,43 %.

Powodowie wobec złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 52 ust. 3 ustawy OZE oraz zamieszczeniu ich w wykazie odbiorców przemysłowych ogłoszonym w Biuletynie Informacji Publicznej URE, uzyskali status odbiorców przemysłowych, a tym samym uzyskali uprawnienie określone w art. 53 ust 1 ustawy OZE.

Zgodnie z oświadczeniem z dnia 30 listopada 2018 r. współczynnik intensywności zużycia energii dla powodów wynosił 42,50 %. W związku z tym, w wykazie odbiorców przemysłowych wskazano, iż w stosunku do przedsiębiorców ilość energii elektrycznej objętej obowiązkiem wynosi 15 %. W praktyce oznaczało to, że określona w art. 53 ust. 1 ustawy OZE ulga uprawniała powodów do otrzymywania od sprzedawców energii niższej ceny energii elektrycznej w porównaniu do odbiorców końcowych niebędących odbiorcami przemysłowymi, a ulga ta dotyczyła 85% ilości energii elektrycznej zakupionej na własny użytek przez powodów.

Z dokumentów przedstawionych przez przedsiębiorców po roku realizacji obowiązku z art. 52 ust 1 ustawy OZE okazało się, że współczynnik intensywności energii elektrycznej za lata 2016 - 2018 wynosił w istocie 37,43 %, co oznacza, że powodowie nie mieścili się w grupie odbiorców przemysłowych, o których mowa w art. 53 ust. 1 pkt 3, co do których współczynnik intensywności zużycia energii elektrycznej wynosił więcej niż 40%.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak też w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 54 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii
(Dz.U. z 2020 r. poz. 261, z późn. zm.) odbiorca przemysłowy, który złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3 tej ustawy, był obowiązany w terminie do dnia 31 sierpnia roku następującego po roku realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE, przekazać Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki:

1)  informację o

a)  energii elektrycznej zakupionej na własny użytek w roku realizacji obowiązku

b)  spełnianiu warunków, o których mowa w art. 53 ust. 1 ustawy OZE oraz art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o promowaniu energii elektrycznej z wysokosprawnej kogeneracji (Dz.U. z 2020 r., poz. 250, z późn. zm.) - dalej: „ustawa kogeneracyjna";

c)  wykonaniu obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 tej ustawy – w przypadku odbiorców przemysłowych, o których mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE;

2)  oświadczenie następującej treści:

„Świadomy odpowiedzialności karne] za złożenie fałszywego oświadczenia wynikające] z art 233 § 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny oświadczam, że;

1)  dane zawarte w informacji, o której mowa w art. 54 pkt 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii, są zgodne z prawdą;

2)  znane mi są i spełniam warunki określone w art. 53 ust. 1 ustawy, o które] mowa w pkt. 1, oraz w art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o promowaniu energii elektrycznej z wysokosprawnej kogeneracji.”

- klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Jak wynika z dokumentacji, odbiorca przemysłowy pismem z dnia 26 listopada 2018 r. które wpłynęło do Urzędu Regulacji Energetyki 30 listopada 2018 r. złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3 ustawy OZE, w rezultacie czego jego dane zostały umieszczone w informacji Prezesa URE nr (...) z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie wykazu odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3 ustawy OZE (obecnie tekst jednolity opublikowany w Informacji Prezesa URE nr (...) z dnia 4 listopada 2019 r.).

Odbiorca przemysłowy był zobligowany do przekazania Prezesowi URE informacji i oświadczenia, o których mowa w art. 54 ustawy OZE, w terminie wynikającym z dyspozycji tych przepisów, tj. do dnia 31 sierpnia 2020 r.

Z kolei w dniu 20 sierpnia 2020 r., w ustawowym terminie, do URE wpłynęły od Odbiorcy przemysłowego informacje i oświadczenia, o których mowa w art. 54 ustawy OZE.

W myśl art. 55 ust. 1 ustawy OZE odbiorca przemysłowy, który nie przekazał Prezesowi URE w terminie informacji oraz oświadczenia, o których mowa w art. 54 tej ustawy, podał w tej informacji nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd dane lub skorzystał z uprawnienia, o którym mowa w art. 53 ust. 11, art. 96 ust. 2 ustawy OZE, a także uprawnienia, o którym mowa w art. 62 ust. 2 ustawy kogeneracyjnej, nie spełniając określonych w tych przepisach warunków lub został wpisany do wykazu, o którym mowa w art. 52 ust. 4 ustawy OZE, nie spełniając wymagań, o których mowa w art. 52 ust. 6 tej ustawy, nie może skorzystać z uprawnień, o których mowa w art. 53 ust. 1 i art. 96 ust 2 ustawy OZE, oraz z uprawnienia o którym mowa w art 62 ust. 2 ustawy kogeneracyjnej, przez okres 5 lat od zakończenia roku, którego dotyczy i obowiązek, o którym mowa w art 52 ust 1 ustawy OZE, tj. w przedmiotowej sprawie w latach 2020-2024.

W oświadczeniu listopadowym z 2018 r. odbiorca przemysłowy oświadczył, że jest odbiorcą przemysłowym w rozumieniu art. 52 ust. 6 ustawy OZE, tj. odbiorcą końcowym, którego przeważającą działalnością gospodarczą jest działalność oznaczona kodem Polskiej Klasyfikacji Działalności ( (...)): (...), a wartość współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej za lata 2016-2018 wynosi 42,50%. Natomiast w oświadczeniu sierpniowym (z 2020 r.) odbiorca przemysłowy wskazał, że wartość ww. współczynnika wynosi 37,43%.

Ze względu na fakt, że wartość współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej za lata 2016-2018 podana w oświadczeniu listopadowym była większa od 40%, a w oświadczeniu sierpniowym jest mniejsza niż 40%, to mając na względzie art. 53 ust. 1 i art. 96 ust. 2 tej ustawy OZE oraz art. 62 ust. 2 ustawy kogeneracyjnej, należałoby zakwalifikować odbiorcę przemysłowego do innej grupy odbiorców przemysłowych z uwagi na inną procentową wysokość przysługującej ulgi.

W rezultacie powyższych ustaleń należało dojść do wniosku, że Odbiorca przemysłowy skorzystał z uprawnień, o których mowa w art. 53 ust. 11 w art. 96 ust. 2 ustawy OZE oraz uprawnienia, o którym mowa w art. 62 ust. 2 ustawy, nie spełniając określonych w tych przepisach warunków.

Odnosząc się do zarzutów odwołania od zaskarżonej decyzji należy uznać je za niezasadne.

Zgodnie z tym przepisem obowiązek, o którym mowa w art. 52 ust 1, w odniesieniu do odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust 3, i dla których wartość współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej wyniosła:

1)  nie mniej niż 3% i nie więcej niż 20% - wykonywany jest w odniesieniu do 80% ilości energii elektrycznej zakupionej przez odbiorcę przemysłowego na własny użytek w roku realizacji obowiązku;

2)  więcej niż 20% i nie więcej niż 40% - wykonywany jest w odniesieniu do 60% ilości energii elektrycznej zakupionej na własny użytek przez odbiorcę przemysłowego w roku realizacji obowiązku;

3)  więcej niż 40% - wykonywany jest w odniesieniu do 15% ilości energii elektrycznej zakupionej na własny użytek przez odbiorcę przemysłowego w roku realizacji obowiązku.

Zgodnie ze złożonym oświadczeniem z 30 listopada 2018 r. współczynnik intensywności zużycia energii dla powodów wynosił 42,50 %, dlatego w wykazie odbiorców przemysłowych wskazano, iż w stosunku do przedsiębiorców ilość energii elektrycznej objętej obowiązkiem wynosi 15 %. Oznaczało to, że określona w art. 53 ust. 1 ustawy OZE ulga uprawniała powodów do otrzymywania od sprzedawców energii niższej ceny energii elektrycznej w porównaniu do odbiorców końcowych niebędących odbiorcami przemysłowymi, a ulga ta dotyczyła 85% ilości energii elektrycznej zakupionej na własny użytek przez powodów.

Jak następnie wynikało z dokumentów przedstawionych przez przedsiębiorców po roku realizacji obowiązku z art. 52 ust 1 ustawy OZE, współczynnik intensywności energii elektrycznej za lata 2016 - 2018 wynosił 37,43 %, a zatem powodowie nie mieścili się w grupie odbiorców przemysłowych, o których mowa w art. 53 ust. 1 pkt 3, co do których współczynnik intensywności zużycia energii elektrycznej wynosił więcej niż 40%. Powodowie powinni byli być zakwalifikowani do kategorii odbiorców przemysłowych określonych w art. 53 ust 1 pkt 2, zatem takich co do których współczynnik intensywności zużycia energii elektrycznej wynosił więcej niż 20% i nie więcej niż 40%. W konsekwencji powyższego należy uznać, że powodowie bezpodstawnie skorzystali z ulgi uprawniającej ich do wykonywania obowiązku umorzeniowego, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE w odniesieniu do 15% ilości energii elektrycznej zakupionej na własny użytek przez odbiorcę przemysłowego w roku realizacji obowiązku. W związku z przyjęciem, iż współczynnik intensywności energii elektrycznej za lata 2016 - 2018 wynosił 37,43%, obowiązek, o którym mowa w art. 52 ust. 1 wykonywany powinien być w odniesieniu do 60% ilości energii elektrycznej zakupionej na własny użytek przez powodów w roku realizacji obowiązku, czyli w 2019 r.

W myśl art. 55 ustawy OZE odbiorca przemysłowy, który nie przekazał Prezesowi URE w terminie informacji oraz oświadczenia, o których mowa w art. 54, podał w tej informacji nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd dane lub skorzystał z uprawnienia, o którym mowa w art. 53 ust. 1 i art. 96 ust. 2. a także z uprawnienia, o którym mowa w art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o promowaniu energii elektrycznej z wvsokosprawnej kogeneracji nie spełniając określonych w tych przepisach warunków lub został wpisany do wykazu, o którym mowa w art. 52 ust. 4, nie spełniając wymagań, o których mowa w art. 52 ust. 6, nie może skorzystać z uprawnień, o których mowa w art. 53 ust:. 1 i art. 96 ust. 2, oraz z uprawnienia, o którym mowa w art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2010 r. o promowaniu energii elektrycznej z wysokosprawnej kogeneracji, przez okres 5 lat od zakończenia roku, którego dotyczył obowiązek, o którym mowa w art. 52 ust. 1.

Zdaniem Sądu doszło do wypełnienia dyspozycji normy z art. 55 ustawy OZE, albowiem powodowie skorzystali z uprawnienia, o którym mowa w art. 53 ust. 1 i art. 96 ust. 2 ustawy OZE. Przedsiębiorcy nie spełnili warunków określonych w ww. przepisach w zakresie wartości współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej wynoszącej powyżej 40 %. Tym samym, nie byli uprawnieni do uzyskania ulgi w takiej wysokości w jakiej przysługiwały one tej kategorii odbiorców przemysłowych.

Ustawodawca przewidział, nakładając obowiązki na podmioty, które uzyskały status odbiorcy przemysłowego, że w przypadku ich naruszenia następuje wykluczenie z systemu wsparcia odbiorcy przemysłowego na okres oznaczony treścią art. 55 ustawy OZE. Ponadto przepis ten powoduje, że wydana na jego podstawie decyzja posiada charakter deklaratoryjny, a zatem wyłącznie potwierdza nałożenie sankcji na podstawie tego przepisu na konkretny podmiot. Decyzje deklaratoryjne nie tworzą bowiem dla strony uprawnień ani też obowiązków, lecz potwierdzają jedynie, że obowiązki bądź uprawnienia wynikają z ustawy lub innego aktu normatywnego. Z ostatecznej decyzji deklaratoryjnej nie można nabyć prawa (m.in. wyrok NSA z dnia 29 października 1999 r., I SA 2088/98, LEX nr 48625; wyrok NSA z dnia 22 lipca 1998 r., I SA 154/98, LEX nr 45052; wyrok NSA z dnia 24 lutego 2020 r., II OSK 3795/18, CBOSA). Tak więc, brak możliwości skorzystania z uprawnień, o których mowa w art. 53 ust 1 i art. 96 ust. 2 następuje ex lege, zaś rola organu sprowadza się jedynie do potwierdzenia w drodze decyzji przypadku braku możliwości skorzystania z 7powyższych uprawnień w związku z art. 55 ustawy OZE.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwe jest, że powodowie skorzystali z uprawnień, które im nie przysługiwały, tym samym ich zachowanie wypełniło dyspozycję normy określonej w art. 55 ustawy OZE, dlatego też zaskarżona decyzja wydana została zasadnie.

Z kolei umieszczenie danego podmiotu w wykazie odbiorców przemysłowych jest czynnością o charakterze materialno-technicznym dokonywaną na podstawie samego faktu złożenia przez przedsiębiorcę stosownego oświadczenia. Prezes URE nie posiada kompetencji do merytorycznego badania treści oświadczenia (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 października 2017 r., sygn. akt IIGSK 2281/17; z dnia 22 listopada 2018 r., sygn. akt II GSK 1601/18). Ze wskazanych orzeczeń wynika, że jest możliwe uzupełnienie rejestru i ponowna jego publikacja. Taka też jest praktyka organu, który informację nr (...) w sprawie wykazu odbiorców przemysłowych zmieniał trzykrotnie (informacją nr (...), nr (...) oraz nr (...). W związku z tym zarzuty powodów co do braku możliwości zmiany wykazu co do współczynnika należy uznać za bezzasadne.

Podkreślenie wymaga w tym miejscu, że przedsiębiorcy muszą się liczyć z ryzykiem jakie związane jest z prowadzoną działalnością gospodarczą, a także dochowywać należytej staranności jaka jest związana z wykonywaniem działalności gospodarczej. Powodowie zobowiązany są bowiem do zachowania należytej staranności w rozumieniu art. 355 § 2 k.c. Powód jako podmiot prowadzący zawodowo działalność gospodarczą zobowiązany jest do zachowania podwyższonego miernika staranności. Dlatego też powinien znać przepisy nakładające na niego obowiązki wynikające z prowadzonej przez niego działalności koncesjonowanej oraz na bieżąco śledzić ewentualne zmiany tych przepisów, a także związane z nimi działania organu regulacyjnego jakim jest Prezes URE jak wskazał Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 8 marca 2006 r., sygn. akt I ACa 1018/05, LEX nr 186161 „Należyta staranność dłużnika określana przy uwzględnieniu zawodowego charakteru prowadzonej przez niego działalności gospodarczej uzasadnia zwiększone oczekiwania co do umiejętności, wiedzy, skrupulatności i rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania. Obejmuje także znajomość obowiązującego prawa oraz następstw z niego wynikających w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej". Dodać należy, że ulgi, o których mowa w art. 53 ust. 1 oraz w art. 96 ust. 2 OZE stanowią swojego rodzaju wsparcie państwa dla przedsiębiorców, jednak skorzystanie z nich uzależnione jest od spełnienia ściśle określonych warunków w wyznaczonym czasie. Powód uzyskując status odbiorcy przemysłowego liczył na uzyskanie ulg. Powinien był jednak działając z należytą starannością właściwą dla przedsiębiorcy zrealizować wszystkie ustawowe warunki niezbędne dla skorzystania ze wsparcia Państwa.

Zgodnie z § 1 ust. 5 rozporządzenia Ministra Energii z dnia 9 grudnia 2016 r. w sprawie sposobu obliczania współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej przez odbiorcę przemysłowego do obliczania współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej stosuje się dane rzeczywiste, a dla okresu od dnia 1 listopada do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rok realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim danych tych nie da się jeszcze ustalić, dane oszacowane na podstawie dostępnych wielkości z analogicznego okresu dwóch lat poprzedzających ten rok, przy uwzględnieniu okoliczności mających wpływ na zmianę warunków wykonywania działalności gospodarczej przez odbiorcę przemysłowego (obecnie przepis ten zawarty jest w § 1 ust 7 rozporządzenia Ministra Klimatu z dnia 27 sierpnia 2020 r. w sprawie sposobu obliczania współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej przez odbiorcę przemysłowego). Tym samym, powodowie biorąc pod uwagę dane szacunkowe za miesiące listopad i grudzień 2018 r. powinni byli dopełnić szczególnej staranności przy określeniu współczynnika intensywności zużycia energii. Powodowie w niniejszej sprawie powinni w szczególności mieć świadomość, że bazując na danych szacunkowych powyższy współczynnik może okazać się niewłaściwie oszacowany, tym bardziej że współczynnik ten niewiele przekraczał wartość 40 %. Istniało zatem realne ryzyko, że może być mniejszy.

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c., Sąd orzekł jak w punkcie I. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że powód jako przegrywający sprawę zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu kosztów procesu, na które złożyło wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalonej na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Bogdan Gierzyński