Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

7 sierpnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Anna Maria Kowalik
Protokolant –	sekr. sąd. Wioleta Donoch

po rozpoznaniu 7 sierpnia 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o udzielenie koncesji

na skutek odwołania powódki od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 24 maja 2017 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) sp. z o.o. w S. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmE 203/17

UZASADNIENIE

Decyzją z 24 maja 2017 roku Nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej Prezes URE, pozwany), na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 4 oraz art. 23 ust. 2 pkt 1 i art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 220 i 791) (dalej p.e.) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.) cofnął z urzędu koncesję na obrót paliwami ciekłymi udzieloną decyzją z dnia 10 września 2013 r. Nr (...) przedsiębiorcy: Przedsiębiorstwo Handlowe (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. (dalej powód, Przedsiębiorca).

Przedsiębiorca złożył odwołanie od tej Decyzji, wnosząc o jej uchylenie w całości i zwrot kosztów postępowania. Powód zarzucił Decyzji naruszenie:

- art. 7, 77 § 1, 80 kpa poprzez niepełne wyjaśnienie sprawy i wadliwą ocenę materiału dowodowego, w szczególności ocenę staranności Przedsiębiorcy w wykonywaniu obowiązków nałożonych koncesją, co doprowadziło do wadliwego zastosowania art. 41 ust. 2 pkt 4 p.e.,

- art. 2 Konstytucji RP w związku z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy- Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r., poz. 1165) poprzez naruszenie zasady zaufania do prawa, gdyż podmiot uzyskując koncesję miał się stosować do określonych zasad, których przestrzegał a mimo tego cofnięto mu koncesję w trakcie jej trwania wobec tego, że nie mógł przedstawić zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach,

- art. 41 ust. 2 pkt 4 p.e. poprzez cofniecie koncesji powodowej Spółce mimo, że w chwili wystąpienia o zmianę koncesji (jej dostosowanie do nowych przepisów) Spółka nie miała prawomocnych decyzji stwierdzających zaległości podatkowe oraz poprzez uznanie, że Spółce należy cofnąć udzieloną już koncesję, mimo, że nie naruszyła żadnych warunków wykonywania koncesji a naliczone zobowiązania podatkowe wynikały z działania jej dostawców a nie samej Spółki.

W uzasadnieniu odwołania wskazał, że organy państwa naruszyły zasadę zaufania do prawa, gdyż w trakcie trwania koncesji nakazano podmiotom posiadającym koncesję ponowne złożenie wniosków o zmianę koncesji, co wynikało z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy- Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r., poz. 1165) i wiązało się z powtórnym złożeniem kompletu dokumentów wymaganych do uzyskania koncesji, podczas gdy zakres wykonywania koncesjonowanej działalności się nie zmienił. Zmodyfikowano zatem zasady wykonywania koncesji w trakcie jej obowiązywania. Natomiast, jak zauważył powód, powodem cofnięcia mu koncesji nie było naruszenie dotychczasowych reguł działalności koncesyjnej, dobrych obyczajów, zasad współżycia społecznego, ale wprowadzenie nowych przepisów zobowiązujących faktycznie do uzyskania nowej koncesji, podczas gdy powód nie miał możliwości przedłożenia nowego zaświadczenia o niezaleganiu z podatkami. Powód podniósł, że w chwili wejścia nowych przepisów Spółka nie posiadała zaległości, które byłyby wykonalne. Przy czym powstałe zobowiązania podatkowe nie były związane z działaniem Spółki a quasi solidarną odpowiedzialnością za dostawców spółki, którzy mimo, że zostali sprawdzeni przez Spółkę, tj. Spółka zweryfikowała ich dokumenty rejestracyjne, upewniła się, że odprowadzana jest akcyza i opłata paliwowa od kupowanego przez nią paliwa, po upływie roku od rozpoczęcia współpracy zaprzestali składania rozliczeń podatkowych. Spółka wyraziła przekonanie, że nie odpowiada za działania swoich dostawców. Wywiodła, że organ był zobowiązany nie tylko ustalić czy Spółka przedstawiła zaświadczenie o niezaleganiu, ale również określić przyczyny niemożności złożenia takiego zaświadczenia, ponieważ cofniecie koncesji powinno nastąpić z przyczyn leżących po stronie Spółki a nie z przyczyn od niej niezależnych. Według powoda kwestię tą należało zbadać wnikliwie z uwzględnieniem zasad postępowania dowodowego kpa. Konkludując powód wskazał, że ustawodawca w świetle art. 2 Konstytucji RP nie miał prawa wprowadzać ww. przepisów, gdyż spowodowały one, że podmioty mające kłopoty z uregulowaniem podatków całkowicie zostały pozbawione szansy na spłatę tych zobowiązań, w związku z utratą możliwości zarobkowania.

Pozwany złożył odpowiedź na odwołanie, w której wniósł o jego oddalenie oraz dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach administracyjnych sprawy wraz z korespondencją z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego w K., przesłanych Sądowi przy piśmie z 30 czerwca 2017 r. na okoliczność zasadności cofnięcia powodowi koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Ponadto pozwany złożył wniosek o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z 10 września 2013 r. Nr (...)/ (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. została udzielona koncesja na obrót paliwami ciekłymi na okres od dnia 11 września 2013 r. do dnia 31 grudnia 2030 r. (okoliczność bezsporna).

Pismem z 16 stycznia 2017 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. poinformował Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, że ww. Przedsiębiorca posiada wymagalne zaległości podatkowe w kwocie (...) zł [tajemnica skarbowa]. Jednocześnie w piśmie tym wskazano, że Przedsiębiorca nie uzyskał przewidzianego prawem zwolnienia, odroczenia, rozłożenia na raty zaległości podatkowych albo podatku oraz nie wstrzymano wobec niego w całości wykonania decyzji właściwego organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej ( [tajemnica skarbowa] pismo k. 1 akt adm.).

Z uwagi na powyższe Prezes URE pismem z 13 lutego 2017 r. zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej ww. decyzją Prezesa URE w związku z niespełnianiem warunku, o którym mowa w art. 33 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo energetyczne ze względu na zaleganie przez Przedsiębiorcę z zapłatą podatków stanowiących dochód budżetu państwa. W zawiadomieniu tym wezwano Przedsiębiorcę, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, do wypowiedzenia się w sprawie, w tym do wykazania, że nie zalega z zapłatą podatków stanowiących dochód budżetu państwa poprzez przedłożenie oryginału zaświadczenia wystawionego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. po 16 stycznia 2017 r., z którego wynika brak zaległości podatkowych albo udokumentowanie uzyskania przewidzianego prawem zwolnienia, odroczenia, rozłożenia na raty zaległości podatkowych albo podatku lub wstrzymania w całości wykonania decyzji właściwego organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej (zawiadomienie k. 1 akt adm.).

W odpowiedzi Przedsiębiorca stwierdził, że: „wydana przez organ podatkowy decyzja nie jest prawomocna, gdyż Spółka zaskarżyła ją do Naczelnego Sądu Administracyjnego” (pismo k. 2, 5 akt adm.).

Wobec powyższego Prezes URE wystąpił do organu podatkowego (pismo k. 4 akt adm.) i w odpowiedzi z 20 kwietnia 2017 r. (pismo k. 5- 6 akt adm.) uzyskał informację, że Przedsiębiorca ,,(...) w dalszym ciągu nie spełnia warunków, o których mowa w art. 33 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo energetyczne, tj. zalega z zapłatą podatków stanowiących dochód budżetu państwa oraz nie uzyskał przewidzianego prawem zwolnienia, odroczenia, rozłożenia na raty zaległości podatkowych albo podatku oraz nie wstrzymano wobec niego w całości wykonania decyzji właściwego organu podatkowego”. Ponadto „(...) wobec Przedsiębiorstwa Handlowego (...) Sp. z o.o. (...) prowadzone jest postępowanie egzekucyjne na łączną kwotę 2.035.981,00 (należność główna wg stanu na dzień 18.04.2017 r., która nie obejmuje odsetek, kosztów egzekucyjnych i kosztów upomnień). (...) wobec w/w spółki nie wstrzymano w całości wykonania decyzji organu podatkowego co do kwoty zaległości wymagalnych”. [tajemnica skarbowa] Ponadto Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. powiadomił, że wskazana kwota zaległości wymagalnych wynika z decyzji Dyrektora Izby Skarbowej (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej) w K. z 6 lipca 2016 r. znak (...) utrzymującej w mocy Decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej (obecnie Naczelnika (...) Urzędu Celno- Skarbowego) w K. z 22 czerwca 2015 r. znak (...).

Przedsiębiorca nie złożył wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K., złożył zaś skargę, którą wyrokiem z 8 grudnia 2016 r. o sygn. I SA/Ke 491/16 oddalił Wojewódzki Sąd Administracyjny w K.. Jak podał dalej Naczelnik Urzędu Skarbowego w K., Przedsiębiorca wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku, która 1 lutego 2017 r. została odrzucona. Następnie Przedsiębiorca wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej, zaś 20 lutego 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. postanowił odmówić przywrócenia terminu. Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. na końcu wskazał, że 6 marca 2017 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. wpłynęło zażalenie Przedsiębiorcy na postanowienie w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.

Następnie pismem z 15 maja 2017 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie cofnięcia koncesji na obrót paliwami ciekłymi oraz poinformował o możliwości zapoznania się, w terminie 5 dni od dnia otrzymania tego pisma, z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz złożenia ewentualnych dodatkowych uwag i wyjaśnień (zawiadomienie k. 13 akt adm.). W wyznaczonym terminie Przedsiębiorca nie zapoznał się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

24 maja 2017 r. Prezes URE wydał zaskarżoną Decyzję, którą cofnął z urzędu koncesję na obrót paliwami ciekłymi udzieloną Przedsiębiorcy (k. 14- 15 akt adm.).

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 41 ust. 2 pkt 4 p.e. Prezes URE cofa koncesję w przypadkach niespełniania któregokolwiek z warunków, o których mowa w art. 33 ust. 1, lub w przypadku wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 33 ust. 3 pkt 2-6 lub ust. 3a. Z kolei stosownie do treści art. 33 ust. 1 pkt 6 p.e. Prezes URE udziela koncesji wnioskodawcy, który nie zalega z zapłatą podatków stanowiących dochód budżetu państwa, z wyjątkiem przypadków, gdy uzyskał przewidziane prawem zwolnienie, odroczenie, rozłożenie na raty zaległości podatkowych albo podatku lub wstrzymanie w całości wykonania decyzji właściwego organu podatkowego. Artykuł 33 ust. 1 pkt 6 p.e. został dodany przez art. 1 pkt 10 lit. a ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r., poz. 1165) zmieniającej Prawo energetyczne z dniem 2 września 2016 r.

Oznacza to, że powód musiał się od momentu wprowadzenia tej zmiany dostosować do nowych warunków prowadzenia działalności koncesjonowanej, ponieważ organ regulacyjny w przepisie art. 41 ust. 2 pkt 4 p.e. został zobligowany do cofnięcia koncesji jeśli Przedsiębiorca nie spełnia warunku niezalegania z zapłatą podatków, chyba że zachodzą przewidziane w tym przepisie wyjątki.

Natomiast jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, w tym informacji przedstawionych przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w K., Przedsiębiorca zalegał z zapłatą podatków stanowiących dochód budżetu państwa oraz nie uzyskał przewidzianego prawem zwolnienia, odroczenia, rozłożenia na raty zaległości podatkowych albo podatku oraz nie wstrzymano wobec niego w całości wykonania decyzji właściwego organu podatkowego. Przedsiębiorca nie przedłożył przy tym żadnego przeciwdowodu, stąd Decyzja o cofnięciu mu koncesji jest w pełni zasadna w świetle art. 41 ust. 2 pkt 4 p.e.

Jednocześnie Sąd stwierdził, że zarzuty powoda nie są trafne. Okoliczności przyczyn powstania zaległości podatkowych, jak również kwestionowana przez powoda konstytucyjność przepisów ustawy z 22 lipca 2016 r. pozostają bowiem bez wpływu na treść rozstrzygnięcia. Natomiast w odniesieniu do podnoszonych przez powoda twierdzeń, że w chwili gdy występował o zmianę koncesji nie było jeszcze prawomocnych decyzji stwierdzających zaległości podatkowe, podkreślić trzeba, iż decydującym jest, iż w dacie wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia koncesji w związku z niespełnianiem warunku, o którym mowa w art. 33 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo energetyczne ze względu na zaleganie przez Przedsiębiorcę z zapłatą podatków stanowiących dochód budżetu państwa, decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 6 lipca 2016 r. utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. z 22 czerwca 2015 r. ustalającą wysokość zobowiązania podatkowego była ostateczna i jako taka podlegała wykonaniu. Natomiast jeszcze przed wydaniem zaskarżonej Decyzji w niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargę kasacyjną Przedsiębiorstwa od wyroku tego Sądu oddalającego skargę Przedsiębiorstwa na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 6 lipca 2016 r. i nie przywrócił terminu do wniesienia tejże skargi kasacyjnej. Dlatego Prezes URE był uprawniony do stwierdzenia, że zaszła okoliczność opisana w art. 33 ust. 1 pkt 6 p.e. determinująca cofnięcie koncesji Przedsiębiorcy.

Biorąc powyższe względy pod uwagę, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 kpc.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na mocy art. 98 i 99 kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Stronie pozwanej jako wygrywającej spór Sąd przyznał więc od powoda zwrot kosztów wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalonego na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).

SSO Anna Maria Kowalik