Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Arkadiusz Zagrobelny
Protokolant –	Sekretarz sądowy Dominika Zajdowska

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2023 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) sp. zo.o. z siedzibą w K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 8 lipca 2021 r. Nr (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w punkcie 2 (drugim) w ten sposób, że odstępuje od wymierzenia kary pieniężnej;

II.  zasądza od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. w kwotę 1 737 (tysiąc siedemset trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

/sędzia Arkadiusz Zagrobelny/

Sygn. akt XVII AmE 207/21

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 30 maja 2023 r.

Decyzją z dnia 8 lipca 2021 r. wydaną w sprawie Nr (...), Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej również jako: „Prezes URE”, „Pozwany”) na podstawie art. 56 ust 1 pkt 49 w zw. z art. 56 ust 2 i ust 2h pkt 9 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. – Prawo energetyczne (dalej jako: „p.e.”) oraz w zw. z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego (dalej jako: „k.p.a.”) orzekł:

1.  że (...) sp. z o.o. nie zrealizował obowiązku, o którym mowa w art. 37 ust. 2c ustawy - Prawo energetyczne, tj. obowiązku wystąpienia z wnioskiem do Prezesa URE o zmianę koncesji w terminie 7 dni od zmiany obejmującej adres oraz siedzibę spółki,

2.  za zaniechanie opisane w pkt. 1 wymierzył koncesjonariuszowi karę pieniężną w wysokości 10 000 zł.

(decyzja Prezesa URE z dnia 8 lipca 2021 r. k. 7-10 akt sąd.)

Odwołanie od tej decyzji wniósł (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. (dalej również jako: „powód”, „koncesjonariusz”), zaskarżając decyzję w punkcie 2 i zarzucając jej:

- sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych ze zgromadzonym materiałem dowodowym polegającą na ustaleniu, że zachowanie powoda było zawinione w umiarkowanym stopniu, podczas gdy prawidłowa ocena stopnia zawinienia prowadzi do wniosku o niezawinionym i usprawiedliwionym okolicznościami działaniami powoda;

- sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych ze zgromadzonym materiałem dowodowym polegającą na ustaleniu, że zachowanie powoda było szkodliwe społecznie w stopniu dużym, podczas gdy prawidłowa ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu prowadzi do wniosku o znikomym charakterze tej szkodliwości, co doprowadziło docnaruszenia art. 56 ust 6a p.e. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy zostały spełnione przesłanki do zastosowania tego przepisu poprzez całkowite odstąpienie od wymierzenia kary (stopień szkodliwości był znikomy, a powód zaprzestał naruszania prawa i zrealizował obowiązek);

- naruszenie art. 8 § 1 i 2 k.p.a., poprzez odstąpienie przez organ od praktyki orzekania, co stanowiło również naruszenie zasady pogłębiania zaufania, podczas gdy rozstrzygnięcia decyzji organu wydanych w analogicznych sprawach były odmienne w zakresie zastosowania art. 56 ust 6a p.e., względnie były bardziej korzystne dla strony w sytuacji niezłożenia przez stronę wniosku o zmianę koncesji do czasu wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty powód wniósł o:

- zmianę zaskarżonej decyzji Prezesa URE w punkcie drugim poprzez odstąpienie od wymierzenia kary;

- zasądzenie na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

(odwołanie powoda z dnia 2 sierpnia 2021 r. wraz z załącznikami k. 12-34 akt sąd.)

Prezes URE, w odpowiedzi na odwołanie, wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

(odpowiedź pozwanego na odwołanie z dnia 13 października 2021 r. k. 65-68v akt sąd.)

W dalszym toku postępowanie strony podtrzymały prezentowane stanowiska.

(protokół z rozprawy k. 98)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na mocy decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 30 maja 2019 r. (...) Sp.zo.o. z siedzibą w G. uzyskał koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej na okres od 30 maja 2019 r. do 31 maja 2034 r.

(okoliczności bezsporne, a ponadto: kserokopia decyzji k. 13-16v akt adm.)

W dniu 18 listopada 2019 r. Sąd Rejestrowy dokonał zmiany w rejestrze przedsiębiorców KRS w zakresie odnoszącym się do adresu siedziby powoda z: ul. (...), (...)-(...) G. na: ul. (...), (...)-(...) K.. Ogłoszenie o wpisie tych zmian do rejestru zostało opublikowane w Monitorze Sądowym i Gospodarczym nr (...) z 25 listopada 2019 r.

(okoliczności bezsporne, a ponadto: (...), k. 5 akt adm.)

Pismem z 2 listopada 2020 r., powód poinformował Prezesa URE o zmianie ww. danych, tj. zmianę oznaczenia siedziby i adresu spółki, wnosząc jednocześnie o zmianę w tym zakresie koncesji Nr koncesji (...) na wytwarzanie energii elektrycznej.

(okoliczności bezsporne, a ponadto: kserokopia pisma powoda z dnia 2 listopada 2020 r. k. 4-4v akt adm.)

Wniosek powoda o zmianę decyzji koncesyjnej został rozpoznany przez Prezesa URE decyzją z dnia 3 grudnia 2020 r.

(okoliczności bezsporne, a ponadto: decyzja Prezesa URE z dnia 3 grudnia 2020 r. zmieniająca decyzję koncesyjną z dnia 30 maja 2019 r. k. 17-19v akt adm.)

Pismem z 11 lutego 2021 r. Prezes URE zawiadomił koncesjonariusza o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia mu kary pieniężnej w związku z niedopełnieniem obowiązku, o którym mowa w art. 37 ust. 2c p.e., tj. niezłożeniem w wymagalnym terminie wniosku o zmianę posiadanej koncesji w związku ze zmianą adresu siedziby spółki.

( okoliczności bezsporne, a ponadto: zawiadomienie o wszczęciu postępowania z dnia 11 lutego 2021 r. k. 1-2v akt adm.)

Powód, w odpowiedzi na zawiadomienie o wszczęciu postępowania, pismem z dnia 8 marca 2021 r. przyznał, że spółka nie dopełniła w przewidzianym 7-dniowym terminie obowiązku polegającego na złożeniu wniosku o zmianę koncesji. Niemniej w ocenie powoda z uwagi na z na znikomy stopień szkodliwości czynu oraz zrealizowanie obowiązku przez powoda Prezes URE powinien odstąpić od wymierzenia kary.

(okoliczności bezsporne, a ponadto: pismo powoda z dnia 8 marca 2021 r. wraz z załącznikami k. 21-31 akt adm.)

Pismem z 18 maja 2021 r. Prezes URE zawiadomił powoda o zakończeniu postępowania dowodowego oraz o możliwości zapoznania się z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz złożenia ewentualnych dodatkowych uwag i wyjaśnień.

(okoliczności bezsporne, a ponadto: zawiadomienie Prezesa URE o zakończeniu postępowania z dnia 18 maja 2021 r. k. 43-43v akt adm.)

W roku 2020 r. przychody powoda przekroczyły (...) zł, w tym przychody z tytułu sprzedaży wyniosły (...) zł.

Powód w roku 2020 odnotował stratę w wysokości (...) zł (niemniej w roku 2019 osiągnął zysk w kwocie(...). zł).

(okoliczności bezsporne, a ponadto: formularz w sprawie opłaty koncesyjnej za rok 2020 k. 29 akt adm., Rachunek zysków i strat powoda za rok 2020 r., k. 28, 41 akt adm. )

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na niespornych twierdzeniach stron (art. 229 k.p.c. oraz art. 230 k.p.c.). Twierdzenia te, mając oparcie w znajdujących się w aktach sprawy dokumentach (art. 245 oraz art. 246 k.p.c.) nie budziły wątpliwości Sądu,.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało uwzględnieniu w całości (powód wnosił o zmianę zaskarżonej decyzji w punkcie 2 poprzez odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej na podstawie przepisu art. 56 ust. 6a p.e.).

Zgodnie z art. 37 ust. 2c p.e., w przypadku zmiany danych, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 7 (tj. danych w zakresie oznaczenia podmiotu, jego siedziby lub miejsca zamieszkania oraz adresu, numeru w rejestrze KRS oraz numeru NIP), przedsiębiorstwo energetyczne jest obowiązane złożyć wniosek o zmianę koncesji najpóźniej w terminie 7 dni od dnia zaistnienia tych zmian.

Stosownie do art. 56 ust. 1 pkt 49 p.e., karze pieniężnej podlega ten, kto nie wywiązuje się z powyższego obowiązku.

W niniejszej sprawie 25 listopada 2019 r. doszło do opublikowania w Monitorze Sądowym i Gospodarczym nr (...), ogłoszenia o wpisie do KRS zmiany w zakresie siedziby i adresu powodowej spółki. Tym samym, termin na złożenie przez stronę wniosku do Prezesa URE o zmianę koncesji, upłynął 2 grudnia 2019 r. W rozpoznawanej sprawie, bezsporny jest fakt, że koncesjonariusz nie wystąpił z takim wnioskiem w ustawowym terminie. Powód uczynił to dopiero w piśmie z dnia 2 listopada 2020 r., a więc z opóźnieniem wynoszącym 11 miesięcy. Nie budzi zatem wątpliwości Sądu, że powód nie wywiązał się obowiązku zawartego w art. 37 ust. 2c p.e.

W tej sytuacji, zachodziły zatem formalne podstawy do nałożenia na powoda kary pieniężnej, przewidzianej w art. 56 ust. 1 pkt 49 p.e.

Stosownie do treści art. 56 ust. 2h pkt 9 p.e., wysokość tej kary możne być wymierzona w granicach od 10.000 zł. do 50.000 zł. Ponadto, zgodnie z art. 56 ust 6 p.e., ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe.

Ustosunkowując się do zarzutów odwołania, w ocenie Sądu, powód zasadnie zakwestionował nieskorzystanie przez Prezesa URE w niniejszej sprawie z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary. Zgodnie z art. 56 ust. 6a p.e., Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Ważne jest przy tym, aby obie przesłanki zostały spełnione łącznie. Ponadto, skorzystanie przez Prezesa URE z powyższej instytucji tj. odstąpienia od wymierzenia kary nie ma charakteru obligatoryjnego, tylko ma charakter uznaniowy. Pozostawienie oceny spełnienia przesłanek do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej organowi regulacyjnemu, nie oznacza jednak, że ocena zasadności i legalności skorzystania lub nieskorzystania z tej instytucji, jest wyłączona spod kompetencji sądu.

W tym zakresie Sąd Okręgowy w Warszawie, co do zasady podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 27 listopada 2019 r., sygn. akt I NSK 95/18, że „ art. 56 ust. 6a p.e. należy interpretować z uwzględnieniem zasady sprawności i rzetelności działania instytucji publicznych, a także zasady równowagi i podziału władzy. W ocenie Sądu Najwyższego […] Prezes Urzędu Regulacji Energetyki dysponuje więc pewnym luzem decyzyjnym przy interpretacji przesłanki znikomości szkodliwości społecznej czynu, a w razie ziszczenia się wspomnianej przesłanki - uznaniem administracyjnym przy wyborze wariantu rozstrzygnięcia: odstąpienia od kary pieniężnej bądź nieodstąpienia od tej kary. […]Organ regulacyjny, z uwagi na posiadaną wyspecjalizowaną kadrę, unikalną pamięć instytucjonalną oraz bezpośrednią styczność z realiami rynkowymi, jest co do zasady lepiej przygotowany niż sędzia do oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu przedsiębiorcy z punktu widzenia standardów obowiązujących na rynku regulowanym. Interpretacja przepisów prawnych należy do istoty władzy wykonawczej, która jak wskazuje sama jej nazwa, odpowiada za egzekwowanie prawa. Jeżeli określony sposób interpretacji przepisu ma racjonalne uzasadnienie i jest ugruntowany w praktyce organu, sąd nie powinien zastępować go własną interpretacją. Interwencja sądu w treść decyzji organu regulacyjnego powinna następować dopiero wtedy, gdy nosi ona znamiona dowolności: opiera się na arbitralnych przesłankach, zawiera zdawkowe i ogólnikowe uzasadnienie, odwołuje się do nieudowodnionych informacji” (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych z 27 listopada 2019 r., sygn. akt I NSK 95/18, Legalis nr 2294222).

Odnosząc powyższe do okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że powód wprawdzie nie wystąpił z wnioskiem o zmianę koncesji w przepisanym, 7-dniowym terminie (uczynił to z 11-miesięcznym opóźnieniem), jednakże nastąpiło to z własnej inicjatywy powoda, a co więcej przed wszczęciem postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia na powoda kary pieniężnej, zaś zmiana w zakresie adresu siedziby powoda została uwzględniona w treści koncesji udzielonej powodowi (decyzja Prezesa URE z dnia 3 grudnia 2020 r.). Tym samym, powód zaprzestał naruszenia prawa i zrealizował obowiązek, co oznacza, że została spełniona druga z przesłanek zawartych w art. 56 ust 6a p.e.

Odnosząc się zaś do kwestii oceny stopnia szkodliwości czynu, którego dopuścił się powód, to należy wskazać, że zgodnie z ugruntowanym poglądem, prezentowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który Sąd orzekający w niniejszym składzie w pełni podziela, oceny tej należy dokonywać z odwołaniem się do sposobu weryfikacji tego stopnia wypracowanym w prawie karnym, skoro prawodawca posłużył się w art. 56 ust. 6a p.e. instytucją prawa karnego, z uwagi na represyjny charakter kar pieniężnych przewidzianych w art. 56 p.e.. Konieczne jest zatem odwołanie się do art. 115 § 2 k.k., który zawiera zamknięty katalog kryteriów oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu i który nakazuje przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu brać pod uwagę:

1) rodzaj i charakter naruszonego dobra,

2) rozmiary wyrządzonej szkody,

3) sposób i okoliczności popełnienia czynu,

4) wagę naruszonych obowiązków,

5) postać zamiaru,

6) motywację sprawcy,

7) rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Odnośnie rodzaju i charakteru naruszonego dobra, w rozpatrywanej sprawie należy przyjąć, że dobrem tym jest bez wątpienia dysponowanie przez Prezesa URE aktualnymi informacjami o koncesjonariuszu, w tym w zakresie jego adresu i siedziby. Pożądanym jest, aby dane zawarte w koncesji, jaki i w konsekwencji w ogólnodostępnych rejestrach, prowadzonych przez Prezesa URE, były aktualne, zgodne ze stanem faktycznym i prawnym. Odnosząc powyższe do okoliczności rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że brak wiedzy organu przez 11 miesięcy, o zmianie adresu i siedziby koncesjonariusza, nie mógł wpłynąć i nie wpłynął na faktyczną możliwość kontaktowania się Prezesa URE z powodem.

Zauważyć bowiem należy iż w roku 2020 strony korespondowały ze sobą. Pismem z dnia 10.02.2020 r. powód zawracał się do URE o wydanie dokumentu, zaś pozwany na powyższe pismo udzielił odpowiedzi (pismem z dnia 18.02.2020 r.) - (pismo powoda z dnia 10 lutego 2020 r., pismo Prezesa URE z dnia 18 lutego 2020 r. –k. 26-27 akt sąd.). Ponadto aktualny adres powoda figurował w powszechnie dostępnym rejestrze KRS.

W konsekwencji należy uznać, że powód swoim zachowaniem nie zagrażał w istotny sposób dobru, które jest chronione omawianym przepisem Brak jest również podstaw, by zachowanie powoda skutkowało wyrządzeniem szkody (pozwany nie wskazywał, aby taka szkoda została wyrządzona).

Odnośnie do sposobu i okoliczności popełnienia czynu, jak również postaci zamiaru oraz motywacji sprawcy, podkreślenia wymaga fakt, iż brak zawiadomienia Prezesa URE w terminie 7-dniowym o zmianie adresu i siedziby spółki nie wynikał z winy umyślnej. Powód nie miał zamiaru naruszenia norm prawa energetycznego i nie działał celowo. Brak jest podstaw by nie dać wiary powodowi, który w odwołaniu podnosił, że „niezawiadomienie nie było świadome, celowe i zamierzone, a Spółka nie osiągnęła i – choćby hipotetycznie- nie mogła osiągnąć żadnych korzyści z tego stanu rzeczy” (odwołanie powoda z dnia 2 sierpnia 2021 r. k. 15 akt sąd.) .

Odnosząc się do rodzaju naruszonych przez powoda reguł ostrożności, to zgodzić należy się z pozwanym, że w odniesieniu do przedsiębiorców, a zwłaszcza tych, którzy wykonują działalność koncesjonowaną, wymagany jest podwyższony stopień staranności. W analizowanym przypadku należy jednak zwrócić uwagę na to, że według wyjaśnień udzielonych przez powoda w toku postępowania administracyjnego, opóźnienie w złożeniu wniosku o zmianę koncesji wynikało ze zmian organizacyjnymi, z uzyskiwaniem kredytowania oraz ze stanem epidemii COVID-19, w tym problemami organizacyjno-kompetencyjnymi. Zdaniem Sądu, okoliczności te powinny mieć wpływ na łagodniejszą ocenę szkodliwości czynu.

Reasumując, w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie należy przyjąć, że powód mimo tego, że nie wykazał się dostateczną starannością i dbałością w zakresie realizacji swojego obowiązku wynikającego z art. 37 ust. 2c p.e., to jednak mając na uwadze, że wniosek o zmianę koncesji został ostatecznie złożony, co nastąpiło to dobrowolnie, z inicjatywy samego powoda, przed wszczęciem postępowania administracyjnego, należy przyjąć, że jego czyn cechował znikomy stopień szkodliwości. Pobudki, którymi kierował się powód, nie były nacechowane złą wolą, chęcią ukrycia przed organem koncesyjnym zmiany danych, a ze złożenia wniosku po terminie, powód nie odniósł żadnych korzyści.

W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd uznał, że 11-miesięczne opóźnienie w realizacji przez powoda omawianego obowiązku nie jest na tyle długie, że wyklucza skorzystanie przez powoda z możliwości jaką daje przepis art. art. 56 ust. 6a p.e.

W ocenie Sądu, nie odstępując od wymierzenia powodowi kary pieniężnej w oparciu o art. 56 ust. 6a p.e., Prezes URE przekroczył ramy uznania administracyjnego, w szczególności nie wykazał bowiem, by czyn powoda nosił znamiona szkodliwości, w stopniu wyższym niż znikomy. Wymaga podkreślenia, że niezastosowanie instytucji, przewidzianej w przywołanym przepisie, nie może nosić cech dowolności. Praktyką powinno być oparcie decyzji w zakresie odnoszącym się do danej instytucji, na dokładnie wyjaśnionym stanie faktycznym oraz zebranych dowodach, w celu ustalenia istnienia bądź nieistnienia ustawowych przesłanek warunkujących wydanie decyzji uznaniowej. Decyzja tego rodzaju nie może się opierać na arbitralnych przesłankach, zawierać ogólnikowego uzasadnienia, czy odwoływać się do nieudowodnionych faktów.

Odmienna ocena stopnia szkodliwości czynu powoda, dokonana przez Sąd, jak też ustalenie, iż powód dobrowolnie dopełnił obowiązku i zaprzestał naruszania prawa, doprowadziły do uznania przez Sąd, że w niniejszej sprawie ziściły się przesłanki do odstąpienia od wymierzenie przedsiębiorcy kary pieniężnej.

W tym miejscu należy podkreślić, że sam pozwany w podobnych sprawach odstąpił od wymierzenia kary pieniężnej. W stanie faktycznym tych spraw opóźnienie w zrealizowaniu obowiązku o którym mowa w art. 37 ust. 2c p.e. było wprawdzie krótsze aniżeli w sprawie niniejszej (wynosiło kilka miesięcy), niemniej koncesjonariusze zrealizowali swój obowiązek dopiero po otrzymaniu zawiadomienia Prezesa URE o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary za te naruszenia ( decyzje Prezesa URE: z dnia 15.12.2020 r. znak (...) k. 29-31, z dnia 22.12.2020 r. znak (...) k. 32-34). Uzasadniając potrzebę odstąpienia od wymierzenia kary (i oceniając, ze stopień społecznej szkodliwości czyny był znikomy) Prezes URE w decyzji z dnia 22 grudnia 2020 r., stwierdził, że „nastąpiła wprawdzie zmiana siedziby i adresu Przedsiębiorcy, ale w okresie od wystąpienia zmiany danych do dnia przedłożenia przez Przedsiębiorcę wniosku o zmianę koncesji Prezes URE nie odnotował trudności z doręczeniem korespondencji do Przedsiębiorcy, zatem nie doszło do zakłócenia procesu regulacji poprzez brak kontaktu z nim i zwrot korespondencji. Te same pozostały również, nadane Przedsiębiorcy, numery KRS i NIP, bardzo istotne dla identyfikacji podmiotu, co poprzez dostęp do ogólnodostępnego rejestru przedsiębiorców KRS umożliwiało ustalenie aktualnych danych adresowych Przedsiębiorcy. Z tego też względu uznać należy, że stopień szkodliwości czynu był znikomy” (k. 33v akt sąd.). Podobnie Prezes URE uzasadnił potrzebę odstąpienia od wymierzenia kary w uzasadnieniu decyzji z dnia 15 grudnia 2020 r. (k. 30v).

Natomiast, w niniejszej sprawie pozwany stopień szkodliwości powoda ocenił jako duży. Argumentował, że „w przypadku tego rodzaju naruszenia długość jego trwania pogłębia szkodliwość czynu. Prezes URE zwraca również uwagę, że na stopień szkodliwości czynu nie ma decydującego wpływu brak trudności z doręczeniem korespondencji oraz uwidocznienie zmiany danych Przedsiębiorcy w rejestrze przedsiębiorców KRS” (decyzja Prezesa URE z dnia 8 lipca 2021 r. k. 9 akt sąd.).

Pozwany zarówno w odpowiedzi na odwołanie (k. 65-68), jak i na rozprawie (k. 98) nie wyjaśnił w sposób przekonujący, dlaczego w decyzjach z 2020 r. uznał, że brak trudności z doręczeniem korespondencji przemawia za niskim stopniem społecznej szkodliwości czyny, zaś w zaskarżonej decyzji (z 2021 r.) stwierdził, że okoliczność ta nie ma decydującego znaczenia.

W związku z tym Sąd ocenił, iż zaskarżona decyzja opierając się na arbitralnych przesłankach i zawierając ogólnikowe uzasadnienie, nosi znamiona dowolności.

Dodatkowo należy też zauważyć, iż w podobnych okolicznościach jak w sprawie niniejszej (z tym, że opóźnienie w realizacji obowiązku wynosiło niecałe 5 miesięcy) Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 12 listopada 2020 r. (sygn. akt XVII AmE 157/19) odstąpił od wymierzenia przedsiębiorcy kary.

Podsumowując powyższą część rozważań, w ocenie Sądu zachodziły w niniejszej sprawie przesłanki do odstąpienia od wymierzenia powodowi kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 6a p.e., a ponadto, nie odstępując od wymierzenia tej kary, Prezes URE przekroczył ramy uznania administracyjnego.

Co do zarzutów naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, to Sąd podziela pogląd, powszechnie wyrażany w orzecznictwie, iż postępowanie przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym. Wniesienie odwołania od decyzji Prezesa URE wszczyna postępowanie w pierwszej instancji, którego celem nie jest weryfikacja przeprowadzonego postępowania administracyjnego. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 20 września 2005 r., sygn. akt III SZP 2/05 „ jurysdykcyjna funkcja Sądu Okręgowego - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie może sprowadzać się tylko do oceny legalności decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Sąd ten powinien dążyć do ustalenia okoliczności faktycznych sprawy, a następnie dokonać ich prawnej oceny w zakresie zasadności odwołania” (Legalis, nr 77733). Wobec powyższego tego typu zarzuty są w ocenie Sądu nieskuteczne.

Z tych wszystkich względów, podstawie art. 479 ⁵³ § 1 i § 2 k.p.c., Sąd orzekł, jak w pkt I wyroku.

W pkt II wyroku orzeczono o kosztach procesu mając na uwadze jego wynik. Podstawę rozstrzygnięcia stanowił art. 98, 99 i 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 14 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804). Na koszty poniesione przez powoda złożyły się: opłata od pozwu - 1 000 zł (k. 5), wynagrodzenie pełnomocnika – 720 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł (k. 21).

/sędzia Arkadiusz Zagrobelny/

Sygn. akt XVII AmE 207/21

Warszawa, dnia 7 czerwca 2023 r.

ZARZĄDZENIE

(...)

/sędzia Arkadiusz Zagrobelny)