Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Anna Maria Kowalik
Protokolant –	Sekr. sąd. Joanna Nande

po rozpoznaniu 5 grudnia 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w S.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 29 grudnia 2022 r. Nr (...) ((...))

oddala odwołanie.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt: XVII AmE 212/23

UZASADNIENIE

Decyzją z 29 grudnia 2022 r. znak: (...), (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ( dalej Prezes URE, Pozwany) działając na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2 w związku z art. 39 ust. 2 oraz art. 40 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2021 r. poz. 2166 ze zm.) oraz z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2022 r. poz. 1385, ze zm.) a także z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2022 r. poz. 2000, ze zm.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy: (...) Sp. z o.o., z siedzibą w S. ( dalej Powód), orzekł, że:

1.  (...) Sp. z o.o., z siedzibą w S., nie wywiązał się za okres od 1 października 2016 r. do 31 grudnia 2017 r. z określonego w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 maja 2021 r .), obowiązku realizacji przedsięwzięcia lub przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej u odbiorcy końcowego, w wyniku których uzyskuje się oszczędność energii finalnej w wysokości określonej w art. 14 ust. 1, potwierdzonego audytem efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 25, lub uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwa efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 20 ust. 1 tej ustawy – z zastrzeżeniem art.11,

2.  za zachowanie opisane w punkcie pierwszym wymierzył przedsiębiorcy: (...) Sp. z o.o., z siedzibą w S., karę pieniężną w kwocie 2 488,77 zł (słownie: dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt osiem złotych siedemdziesiąt siedem groszy).

(...) Sp. z o.o., z siedzibą w S. złożyło odwołanie od ww. decyzji i wniosło o zmianę przedmiotowej decyzji w całości i nadanie jej treści:

„(...) Sp. z o.o., z siedzibą w S., wywiązała się za okres od 1 października 2016 r. do 31 grudnia 2017 r. z określonego w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 maja 2021 r.). obowiązku realizacji przedsięwzięcia lub przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej u odbiorcy końcowego, w wyniku których uzyskuje się oszczędność energii finalnej w wysokości określonej w art. 14 ust. 1, potwierdzonego audytem efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 25, lub uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwa efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 20 ust. 1 tej ustawy – z zastrzeżeniem art.11.”. W uzasadnieniu odwołania Powód podniósł, że nie jest prawdą jakoby nie uiścił opłaty zastępczej z tytułu efektywności energetycznej za 2016 rok, gdyż uczynił to przelewem 15 grudnia 2017 roku.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 12 sierpnia 2008 r. znak: (...) została udzielona (...) Sp. z o.o., z siedzibą w S. koncesja na wytwarzanie ciepła na okres od dnia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2025 r. ( okoliczności bezsporne).

Pismem z 5 marca 2018 r. Prezes URE zwrócił się do Powoda o przesłanie w terminie 21 dni od otrzymania pisma, informacji dotyczących dokonanej w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. sprzedaży energii elektrycznej, ciepła lub gazu ciemnego oraz realizacji za okres od 1 października 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. obowiązku określonego w art. 10 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej (w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 maja 2021 r.).

Dowód: wezwanie z dnia 5 marca 2018 r. k. 1-9v akt adm.

W odpowiedzi powód złożył ankietę efektywności energetycznej za 2016 r., według której sprzedał do odbiorców końcowych 49 980,000 GJ ciepła (od 1 stycznia do 30 września 2016 r. 31 504,000 GJ, a od 1 października do 31 grudnia 2016 r. 18 476,000 GJ). Poinformował jednocześnie, że wykonanie obowiązku energetycznego za okres od 1 października do 31 grudnia 2016 r. nastąpi łącznie wraz z realizacją obowiązku za 2017 r. w terminie do dnia 30 czerwca 2018 r.

Dowód: pismo Przedsiębiorcy z dnia 28 maja 2018 r. k. 14-19 akt adm.

Pismem z 28 maja 2018 r. powód złożył do Prezesa URE wniosek o łączne rozliczenie wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 10 ust 1. ustawy o efektywności energetycznej, za okres od dnia 1 października 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. oraz za rok 2017 r. Poinformował również, że rozliczenie przedmiotowego obowiązku nastąpi w terminie do dnia 30 czerwca 2018 r.

Dowód: pismo Przedsiębiorcy z dnia 28 maja 2018 r. k. 23 akt adm.

Następnie pismem z 5 czerwca 2018 r. złożył wniosek o umorzenie praw majątkowych wynikających ze świadectw efektywności energetycznej celem realizacji obowiązku, o którym stanowi art. 10 ust 1. pkt 2 ustawy, za okres od dnia 1 października 2016 r. do 31 grudnia 2017 r. w ilości 19,830 toe.

Dowód: pismo Przedsiębiorcy z dnia 5 czerwca 2018 r. k. 24-25 akt adm.

Z dokumentu stwierdzającego posiadanie praw majątkowych wynikających ze świadectw efektywności energetycznej z 24 maja 2018 r. wynikało, że powód posiadał 4 630 praw majątkowych wynikających ze świadectw efektywności energetycznej, odpowiadających 4,630 toe oraz 15 200 praw majątkowych wynikających ze świadectw efektywności energetycznej, odpowiadających 15,200 toe energii zaoszczędzonej w wyniku realizacji przedsięwzięcia tego samego rodzaju służących poprawie efektywności energetycznej.

Dowód: rejestr świadectw pochodzenia efektywności energetycznej k. 26-27 akt adm.

W 2017 r. powód dokonał sprzedaży ciepła do odbiorców końcowych przyłączonych do sieci w ilości 51 471 GJ, co odpowiada 15,20 toe.

Dowód: Dane do wyliczenia obowiązku efektywności energetycznej za 2017 r. i 2018 r. k. 30 akt adm.

Decyzją z 18 lipca 2018 r. Prezes umorzył świadectwa efektywności energetycznej o łącznej ilości deklarowanej oszczędności energii 19,830 toe za okres od 1 października 2016 r. do 31 grudnia 2017 r.

Dowód: decyzja z dnia 18 lipca 2018 r. k. 22 akt adm.

Powód za rok 2016 dokonał opłaty zastępczej na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w dwóch terminach. Pierwsza z nich została dokonana 24 marca 2017 r. w wysokości 15 130,, zł, a druga 15 grudnia 2017 r. w wysokości 1 110,00 zł

Dowód: Potwierdzenia wykonania przelewów k. 18-19 akt adm.

Przedsiębiorca za rok 2017 dokonał opłaty zastępczej na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 5 700,00 zł.

Dowód: Informacje o wpłatach z tytułu opłat zastępczych „efektywność energetyczna” k. 13 akt adm.

Przychód Powoda netto ze sprzedaży i zrównany z nim za rok 2021 wyniósł (...) zł.

Dowód: Rachunek zysków i strat k. 53 akt admin.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym i sądowym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane.

Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż decyzja Prezesa URE jest prawidłowa i ma uzasadnienie w przepisach prawa.

W niniejszej sprawie zastosowanie miała ustawa z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 maja 2021 r.) ( dalej Ustawa). Zgodnie z art. 10 ust tej ustawy podmioty, o których mowa w ust. 2, zwane dalej "podmiotami zobowiązanymi", są obowiązane:

1)  zrealizować przedsięwzięcie lub przedsięwzięcia służące poprawie efektywności energetycznej u odbiorcy końcowego, w wyniku których uzyskuje się oszczędności energii finalnej w wysokości określonej w art. 14 ust. 1, potwierdzone audytem efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 25, lub

2)  uzyskać i przedstawić do umorzenia Prezesowi URE świadectwo efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 20 ust. 1, lub

3)  zrealizować przedsięwzięcie lub przedsięwzięcia służące poprawie efektywności energetycznej, o których mowa w art. 15a ust. 1

- z zastrzeżeniem art. 11.

Przepis art. 11 ust. 1 Ustawy określa, że przedmiotowy obowiązek, w zakresie 30% tego obowiązku za 2016 r. oraz 20 % tego obowiązku za 2017 r., podmiot zobowiązany może zrealizować opłatą zastępczą, a art. 11 ust. 2 ustawy, że podmiot zobowiązany może również zrealizować obowiązek, o którym mowa w art. 10 ust. 1, za 2016 r. i 2017 r., uiszczając opłatę zastępczą w zakresie wyższym niż wskazany w ust. 1, jeżeli wykaże, że w roku kalendarzowym, którego dotyczy ten obowiązek, składał zlecenia kupna praw majątkowych wynikających ze świadectw efektywności energetycznej w transakcjach sesyjnych, lecz z powodu niewystarczającej liczby ofert sprzedaży tych praw lub gdy oferowana cena tych praw była wyższa niż jednostkowa opłata zastępcza, o której mowa wart. 12 ust. 2 i 3, nie nabył praw na sześciu sesjach w ciągu roku kalendarzowego, którego dotyczy obowiązek, o którym mowa w art. 10 ust. 1.

Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 1 Ustawy podmioty zobowiązane są obowiązane uzyskać w każdym roku oszczędność energii finalnej w wysokości 1,5% ilości energii elektrycznej, ciepła lub gazu ziemnego, wyrażonej w tonach oleju ekwiwalentnego, sprzedanych w danym roku odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na terytorium RP, pomniejszonej o ilość energii zaoszczędzonej przez odbiorców końcowych, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, określonej w oświadczeniu wskazanym w tym przepisie.

W sprawie zastosowanie miał również art. 16 Ustawy, zgodnie z którym podmiot zobowiązany mógł rozliczyć wykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 10 ust. 1, w zakresie nierealizowanym opłatą zastępczą, do dnia 30 czerwca trzeciego roku następującego po roku, którego dotyczył obowiązek. A stosownie do ust 2. w przypadku łącznego rozliczenia wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 10 ust. 1, w zakresie nierealizowanym opłatą zastępczą, dokonuje się go do dnia 30 czerwca roku następującego po ostatnim roku z dwuletniego lub trzyletniego okresu realizacji tego obowiązku. Przepis art. 16 ust. 2 Ustawy został zniesiony ustawą z dnia 20 kwietnia 2021 r. o zmianie ustawy o efektywności energetycznej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 868), jednak art. 8 tej ustawy stanowi, że nie później niż do dnia 30 czerwca 2023 r. podmioty zobowiązane, o których mowa w art. 10 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, mogą łącznie rozliczyć wykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, za dwa lub trzy lata, jeżeli nie dokonały rozliczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

W przedmiotowej sprawie powód był zobowiązany do uzyskania oszczędności energii finalnej za okres od 1 października 2016 r. do 31 grudnia 2017 r. w wysokości 25,060 toe, co odpowiada kwocie 37 590 zł (25,060 toe x 1500,00 zł). Wynika to z faktu sprzedaży w przedmiotowym okresie do odbiorców końcowych 69 947,000 GJ ciepła, tj. 1 670,655 toe. W ocenie Sądu, złożenie przez niego do umorzenia Prezesowi URE świadectw efektywności energetycznej w ilości 19,830 toe oraz uiszczenie w pozostałym zakresie opłaty zastępczej nie może zostać uznane za wykonanie obowiązku.

Po pierwsze, powód wniósł o łączne wykonanie przedmiotowego obowiązku za ostatni kwartał 2016 r. oraz 2017 r., a jak słusznie wskazał Prezes URE z obowiązujących wtedy przepisów wynikało, że wspólne rozliczenie nie dotyczyło zrealizowania obowiązku poprzez uiszczenie opłaty zastępczej. Tą uiszcza się na rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki wodnej, do dnia 30 czerwca roku następującego po roku, którego dotyczy obowiązek, o którym mowa w art. 10 ust. 1 Ustawy. W związku z tym, w przedmiotowej sprawie termin do uiszczenia opłaty zastępczej za rok 2016 upłynął 1 lipca 2017 roku, a za rok 2017 upłynął 1 lipca 2018 r.

Powód natomiast w stosunku do roku 2016 częściowo uiścił opłatę 24 marca 2017 r., a częściowo 15 grudnia 2017 r. (1 100 zł). Tym samym należało uznać, że obowiązek co do kwoty 1 100,00 zł nie został wykonany w terminie.

W kontekście opłaty zastępczej za rok 2017 r. została ona uiszczona przez powoda w terminie, tj. do 30 czerwca 2018 r. w kwocie 5 700 zł. Słusznie uznał Prezes URE, iż opłata przekraczała dopuszczalną jej wielkość 20 % obowiązku -5 532,14 zł. Limit ten został wyraźnie wskazany w przytoczonym wcześniej art. 11 Ustawy i w przedmiotowej sprawie wynosi 3,688 toe obowiązku.

W związku z tym, Sąd zgadza się ze stanowiskiem wyrażonym przez Pozwanego, że za okres od 1 października 2016 r. do 31 grudnia 2017 r. brakowało 1,542 toe energii finalnej koniecznej do wypełnienia obowiązku.

W tej sytuacji, Prezes URE był zobowiązany do nałożenia kary pieniężnej, ponieważ zgodnie z art. 39 pkt 1 Ustawy, karze pieniężnej podlega ten, kto nie dopełnia obowiązku, o którym mowa w art. 10 ust. 1 tej ustawy, a pkt 2 stanowi, że karze pieniężnej podlega ten, kto nie uiszcza opłaty zastępczej w przypadku, o którym mowa w art. 11.

Zgodnie z art. 40 ust. 1 pkt 1 Ustawy wysokość kary pieniężnej wymierzonej w przypadkach, o których mowa w art. 39 ust. 1 pkt 1-5, nie może być wyższa niż 10% przychodu ukaranego przedsiębiorstwa energetycznego, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Zgodnie z art. 40 ust. 2 Ustawy, ustalając wysokość kar pieniężnych, o których mowa w art. 39 ust. 1, Prezes URE uwzględnia zakres naruszeń, powtarzalność naruszeń oraz możliwości finansowe ukaranego podmiotu.

W związku z powyższym, Prezes URE wymierzył powodowi karę pieniężną w wysokości 2 488,77 zł, która stanowi (...) osiągniętych przez niego w 2021 r. przychodów netto ze sprzedaży i zrównanych z nimi wynoszących, jak wyżej ustalono (...) zł.

Sąd w pełni podziela zdanie pozwanego, który wskazał, że wymierzona kara pieniężna mieści się w dyspozycji art. 40 ust. 1 pkt 1 Ustawy, zgodnie z którym wysokość nałożonej przez Prezesa URE kary, w przypadkach o których mowa w art. 39 ust. 1 pkt 1-5 nie może być wyższa niż 10% przychodu ukaranego przedsiębiorstwa energetycznego lub odbiorcy końcowego lub towarowego domu maklerskiego lub domu maklerskiego, o których mowa w art. 10 ust. 2, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

Sąd podziela także wnioski Prezesa URE, iż prawidłowo ocenił on sytuację finansową Powoda i dokonał prawidłowego miarkowania wymierzonej kary pieniężnej. Organ wziął pod uwagę, że powód zgromadził, na dzień 31 grudnia 2021 r., aktywa obrotowe w wysokości (...) zł, w tym środki pieniężne i inne aktywa pieniężne w kwocie (...) zł. Należy wspomnieć, ze nie było to pierwsze podobne zachowanie powoda, który naruszył już wcześniej przepisy ustawy o efektywności energetycznej za rok 2013. Mimo tego Prezes URE wymierzył powodowi karę pieniężną w minimalnej wysokości.

Co do zakresu naruszenia, to Sąd w pełni podziela stanowisko Prezes Urzędu Regulacji Energetyki podnoszone w uzasadnieniu Decyzji, że celem regulacji zawartych w ustawie, w tym w art. 10, jest stworzenie ram prawnych dla działań na rzecz poprawy efektywności energetycznej gospodarki m.in. poprzez wprowadzenie mechanizmu wsparcia tych działań, co w konsekwencji wpłynie na ograniczenie szkodliwego oddziaływania sektora energetycznego na środowisko, czy też przyczyni się do poprawy bezpieczeństwa energetycznego kraju. Niewątpliwe działaniem na rzecz ochrony środowiska jest zwiększenie efektywności energetycznej gospodarki poprzez stworzenie mechanizmów, zachęt, ram instytucjonalnych, finansowych i prawnych mających na celu niwelowanie istniejących barier utrudniających efektywne końcowe wykorzystanie energii, stworzenie warunków dla rozwoju i promowania rynku usług efektywnych energetycznie oraz dla dostarczania odbiorcom końcowym środków poprawy efektywności energetycznej. Wprowadzenie systemu świadectw efektywności energetycznej stanowi zachętę do inwestycji mających na celu zwiększenie efektywności energetycznej gospodarki (np. poprzez oszczędność energii przez odbiorców końcowych osiąganej dzięki modernizacji budynków i oświetlenia, oszczędność energii przez przedsiębiorstwa energetyczne poprzez modernizacje urządzeń wytwórczych, czy też sieci przesyłowych i dystrybucyjnych, oszczędność energii w procesach przemysłowych przez modernizacje lub wymianę urządzeń biorących udział w tych procesach). Prawa majątkowe wynikające z wydanych przez Prezesa URE świadectw efektywności energetycznej mogą zostać sprzedane na Towarowej Giełdzie Energii, przez podmioty, które je uzyskały i w ten sposób stanowią dodatkowe źródło przychodów. Z kolei opłata zastępcza, stanowiąca dochód NFOŚiGW może zostać przeznaczona na wspieranie rozwoju technologicznego w tym sektorze energetyki. Podobnie realizacja przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej u odbiorcy końcowego umożliwia wykorzystanie istniejącego potencjału oszczędności energii i pozwala osiągnąć wymagane oszczędności energii finalnej. Dlatego też zważywszy na cele powołanych regulacji Ustawy, w przedmiotowej sprawie nie można uznać zakresu naruszenia przez powoda przepisów ustawy o efektywności energetycznej za znikomy.

Jednocześnie zaznaczenia wymaga, że odpowiedzialność za naruszenie art. 10 ust 1 Ustawy jest co do zasady odpowiedzialnością obiektywną, gdyż nie jest konieczne wykazanie umyślnej albo nieumyślnej winy ukaranego podmiotu, to nie oznacza to, iż nie istnieje możliwość ograniczenia lub wyłączenia przedmiotowej odpowiedzialności (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 1 czerwca 2010 r. sygn. III SK 5/10, LEX nr 622205).

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 5 lutego 2015 r. (sygn. akt III SK 36/14, LEX nr 1652700), zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego do stwierdzenia naruszenia przez przedsiębiorstwo energetyczne ciążących na nim obowiązków wystarczające jest ustalenie, że dany podmiot zachował się w sposób niezgodny z wiążącym go nakazem albo zakazem ( wyroki Sądu Najwyższego z 30 września 2011 r., III SK 10/11; z 5 listopada 2008 r., III SK 6/08 i powołane tam przykłady). Jednakże gdy dochodzi do nałożenia kary pieniężnej, konieczne jest uwzględnienie różnego rodzaju elementów o charakterze subiektywnym, składających się na podmiotową stronę odpowiedzialności zagrożonej dolegliwymi karami pieniężnymi ( wyrok Sądu Najwyższego z 30 września 2011 r., III SK 10/11, Lex nr 1101332). O ile zatem do zastosowania klasycznych sankcji administracyjnych wystarczające jest stwierdzenie obiektywnego stanu niezgodności zachowania adresata z treścią normy, o tyle w przypadku nakładania przez organ kary pieniężnej, wymierzania jej wysokości oraz oceny możliwości odstąpienia od jej wymierzenia, istotną rolę odgrywają czynniki o charakterze subiektywnym, odtwarzane w oparciu o analizę całokształtu zachowania karanego przedsiębiorcy, jego motywacji, kontekstu zarzucanego mu naruszenia, czy chociażby wpływu przedsiębiorstwa na uchybienie obowiązującym normom. Dlatego w orzecznictwie Sądu Najwyższego ukształtowała się linia orzecznicza, zgodnie z którą w sprawach z odwołania od decyzji regulatora rynku nakładających kary pieniężne z tytułu naruszenia obowiązków wynikających z mocy ustawy lub decyzji, należy zapewnić przedsiębiorcom wyższy poziom sądowej ochrony praw, zaś zasady sądowej weryfikacji prawidłowości orzeczenia organu regulacji w zakresie dotyczącym kary pieniężnej, powinny odpowiadać wymogom analogicznym do tych, jakie obowiązują sąd orzekający w sprawie karnej ( wyroki Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 2010 r., sygn. akt III SK 1/10 Lex nr 1037765 i z 1 czerwca 2010 r., sygn. akt III SK 5/10, Lex nr 622205). Zgodnie z tą linią orzeczniczą przyjęto, że przedsiębiorstwo energetyczne może uniknąć kary, gdy wykaże, że obiektywne okoliczności danej sprawy uniemożliwiają mu przypisanie odpowiedzialności za naruszenia przepisów ustawy, z uwagi na podjęte przez to przedsiębiorstwo działania o charakterze ostrożnościowo-prewencyjnym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, należy stwierdzić że od Przedsiębiorcy jako profesjonalisty prowadzącego działalność koncesjonowaną, o czym stanowi art. 355 § 2 k.c., wymaga się staranności szczególnego rodzaju. To przemawia za tym, że Przedsiębiorca obowiązany jest do zwiększonej skrupulatności, rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania, jak również uzasadnione jest oczekiwanie od niego wiedzy. W istotę działalności gospodarczej wpisane jest posiadanie specjalistycznej wiedzy nie tylko obejmującej czysto formalne kwalifikacje, lecz także doświadczenie wynikające z praktyki zawodowej i ustalone standardy wymagań. Powód powyższych kryteriów nie spełnił, gdyż nie przeanalizował dość dokładnie przepisów dotyczących możliwości zrealizowania obowiązku w zakresie opłaty zastępczej i obowiązujących w tym zakresie terminów. Tymczasem wystarczyło zapoznanie się z Informacją Prezesa URE nr 57/2016 opublikowaną na stronie internetowej Urzędu, aby uniknąć błędu związanego z uiszczeniem opłaty zastępczej za część 2016 roku po terminie, a za 2017 rok w zawyżonej wysokości. Dodatkowo trzeba zauważyć, że w piśmie z 29 grudnia 2022 roku Prezes URE poinformował Powoda o sposobie odzyskania kwot wpłaconych na konto NFOŚiGW po terminie.

W związku z powyższym, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie w całości jako niezasadne.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Zarządzenie: (...)

Sędzia SO Anna Maria Kowalik