Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Malinowska

Protokolant –stażysta Joanna Nande

po rozpoznaniu 24 września 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Centrum Handlowego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o stwierdzenie nadpłaty

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 22 marca 2017 r. znak: (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od Centrum Handlowego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Ewa Malinowska

Sygn. akt XVII AmE 223/17

UZASADNIENIE

Decyzją z 22 marca 2017 r. (znak: (...)) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki - działając na podstawie art. 75 ust. 4a w związku z art. 2 § 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa oraz w związku z art. art. 30 ust. 1 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (dalej: PE) i w związku z § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja oraz na podstawie art. 104 k.p.a. - po rozpatrzeniu wniosku przedsiębiorcy Centrum Handlowe (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. (dalej: Spółka (...)) z 6 grudnia 2016 r. „ o stwierdzenie nadpłaty opłaty koncesyjnej” z tytułu koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej decyzją Prezesa URE z 11 stycznia 2011 r. Nr (...) „ wniesionej przez Spółkę w latach 2011-2013 w łącznej kwocie 8.277 zł (…) oraz zwrot nadpłaconej opłaty koncesyjnej na rachunek bankowy Spółki (…) wraz z należnym oprocentowaniem” – odmówił stwierdzenia nadpłaty.

( decyzja, k. 4-8).

Przedsiębiorca wniósł w przepisanym terminie odwołanie od powyższej decyzji, zaskarżając ją w całości, wnosząc o jej zmianę i stwierdzenie nadpłaty koncesyjnej wniesionej przez Spółkę (...) w latach 2011-2013 w łącznej kwocie 8.277 zł oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania według norm. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie prawa materialnego, tj. § 1 ust. 1, § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja, poprzez niewłaściwe zastosowanie.

( odwołanie, k. 9-11).

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

( odpowiedź na odwołanie, k. 34-37).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Centrum Handlowe (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. uzyskała, na mocy decyzji Prezesa URE z 28 lutego 2001 r., o nr (...), koncesję na obrót paliwami ciekłymi na okres od dnia 5 marca 2001 r. do dnia 5 marca 2011 r.

dowód: decyzja z 28.02.2001 r., k. 8-16 akt admin.

W dniu 20 września 2010 r. do Prezesa URE wpłynął wniosek Spółki (...), o udzielenie koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres 25 lat. Wniosek ten złożono później niż na 18 miesięcy przed wygaśnięciem dotychczas obowiązującej koncesji.

W wyniku rozpoznania powyższego wniosku, decyzją z 11 stycznia 2011 r., nr (...), Prezes URE udzielił Spółce koncesji we wnioskowanym zakresie na okres od 6 marca 2011 r. do 31 grudnia 2030 r.

dowód: wniosek o udzielenie koncesji, k. 19-20 akt admin.; decyzja z 11.01.2011 r., k. 21-23 akt admin.

W latach następujących po uzyskaniu koncesji z 11 stycznia 2011 r. Spółka (...) wniosła coroczne opłaty koncesyjne: za 2011 r. dnia 17 stycznia 2011 r. w kwocie 3.338,20 zł, za 2012 r. dnia 19 stycznia 2012 r. w kwocie 4.204 zł za 2014 r. dnia 20 stycznia 2014 r. w kwocie 735 zł. Za rok 2013 Spółka nie uiściła opłaty koncesyjnej.

dowód: dowody uiszczenia opłaty z tytułu uzyskania koncesji, k. 27-32 akt admin.

W dniu 13 grudnia 2016 r. do Prezesa URE wpłynął wniosek Spółki (...) o „stwierdzenie nadpłaty opłaty koncesyjnej wniesionej przez Spółkę w latach 2011-2013 w łącznej kwocie 8.277,00 zł. (osiem tysięcy dwieście siedemdziesiąt siedem) oraz zwrot nadpłaconej opłaty koncesyjnej na rachunek bankowy Spółki nr (...) wraz z należnym oprocentowaniem.” W ocenie koncesjonariusza, opłaty koncesyjne pobierane wyłącznie na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja, nie mogą być uznane za należne. Zdaniem przedsiębiorcy, danina publiczna może być uznana za należną tylko wtedy, gdy wszystkie elementy konstrukcyjne opłaty mają podstawę ustawową (art. 87 i 217 Konstytucji RP), co oznacza, że wniesione przez Spółkę opłaty koncesyjne są więc opłatami nienależnymi w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 ordynacji podatkowej w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 ordynacji oraz art. 34 ust. 1 Prawa energetycznego i podlegają zwrotowi wraz z oprocentowaniem.

Prezes odmówił stwierdzenia nadpłaty w decyzji, która została zaskarżona w niniejszym postępowaniu sądowym.

dowód: wniosek o stwierdzenie nadpłaty opłaty koncesyjnej, k. 1-2 akt admin.

Powyżej opisany stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie niezaprzeczonych twierdzeń stron oraz wskazanych wyżej dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Dokumenty nie były kwestionowane przez strony, jak też Sąd nie znalazł podstaw by wiarygodność tych dokumentów podważać.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (dalej: PE), w brzmieniu tego przepisu aktualnym na datę wydania zaskarżonej decyzji, przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja, wnoszą coroczne opłaty do budżetu państwa, obciążające koszty ich działalności. Natomiast według ust. 3 tego przepisu, Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wysokość i sposób pobierania przez Prezesa URE opłat, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem wysokości przychodów przedsiębiorstw energetycznych osiąganych z działalności objętej koncesją, a także kosztów regulacji.

Zasady, wysokość i sposób obliczania opłaty koncesyjnej - czyli opłaty uiszczanej z tytułu uzyskania i posiadania koncesji - regulowało wówczas rozporządzenie Rady Ministrów z 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz.U. nr 60 poz. 387, z późn. zm.; dalej: rozporządzenie).

Opłata związana z uzyskaniem koncesji ma charakter opłaty administracyjnej i każde przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji, jest obowiązane do jej uiszczenia. Wynika to z samego faktu uzyskania i posiadania ważnej koncesji. Opłaty koncesyjne są wnoszone do budżetu państwa, na rachunek Urzędu Regulacji Energetyki i stanowią dochód tego budżetu. Należą one do opłat, do których ustalenia lub określenia uprawnione są organy inne niż organy podatkowe. Zakwalifikowanie opłat koncesyjnych w taki sposób skutkuje tym, iż zgodnie z art. 2 § 2 ordynacji podatkowej do opłat tych stosuje się przepisy działu III ordynacji podatkowej „Zobowiązania podatkowe”. Zgodnie z powyższym, do realizacji przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki zadań, wynikających z konieczności egzekwowania realizacji obowiązku sformułowanego w art. 34 PE, stosuje się przepisy ordynacji podatkowej w zakresie takim jak: powstanie zobowiązania oraz jego wygaśnięcie, naliczanie odsetek za zwłokę, jak również ulgi w spłacie opłaty koncesyjnej, przedawnienie zobowiązania wynikającego z art. 34 PE, nadpłata opłaty koncesyjnej oraz prawa i obowiązki następców prawnych oraz podmiotów przekształconych (za: Muras Zdzisław (red.), Swora Mariusz (red.), Prawo energetyczne. Tom II. Komentarz do art. 12-72, wyd. II Opublikowano: WK 2016).

Jeśli chodzi o nadpłatę opłaty koncesyjnej, to zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 ordynacji podatkowej, za nadpłatę uważa się, miedzy innymi, kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku. Według art. 75 § 1 tej ustawy, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Stosownie zaś do treści art. 75 § 4a ordynacji, w decyzji stwierdzającej nadpłatę organ podatkowy określa wysokość zobowiązania podatkowego w prawidłowej wysokości w takim zakresie, w jakim powstanie nadpłaty jest związane ze zmianą wysokości zobowiązania podatkowego. W zakresie, w jakim wniosek jest niezasadny, organ odmawia stwierdzenia nadpłaty. Natomiast w art. 76 § 1 ustawy przewidziano, że nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę od nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek, kosztów upomnienia oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych. Zgodnie z art. 77 § 1 pkt 2 ordynacji, nadpłata podlega zwrotowi w terminie 30 dni od dnia wydania decyzji stwierdzającej nadpłatę lub określającej wysokość nadpłaty.

Skoro, jak wskazano wyżej, opłata koncesyjna jest wnoszona do budżetu państwa i stanowi jego dochód, oznacza to, że jest ona daniną publiczną w rozumieniu art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: Konstytucja RP). W myśl tego przepisu, nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Zasada wyłączności ustawowej w prawie daninowym jest istotna nie tylko z punktu widzenia stanowienia i stosowania prawa, lecz także w kontekście ochrony jednostki przed dowolnością lub uznaniowością w określaniu ciążących na niej obowiązków podatkowych.

Z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego wynika, że za daninę publiczną uważa się „przymusowe, bezzwrotne, powszechne świadczenie pieniężne o charakterze publicznoprawnym, stanowiące dochód państwa lub innego podmiotu publicznego, nakładane jednostronnie (władczo) przez organ publicznoprawny w celu zapewnienia utrzymania państwa (choć mogą mu towarzyszyć także inne cele, np. stymulacyjne, prewencyjne), które służy wypełnianiu zadań (funkcji) publicznych wynikających z Konstytucji i ustaw” (tak np. uzasadnienia wyroków Trybunału Konstytucyjnego z 19 lipca 2011 r., sygn. akt P 9/09, OTK ZU 6A/2011, poz. 59; z 4 listopada 2009 r., sygn. akt KP 1/08, OTK ZU 10A/2009, poz. 145) .

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że opłata koncesyjna posiada cechy daniny publicznej, skoro została ustanowiona w drodze przepisów ustawowych (art. 34 PE), ma charakter powszechny (dotyczy wszystkich podmiotów wykonujących działalność w oparciu o koncesje udzielane przez Prezesa URE), przymusowy (obowiązek uiszczenia opłaty obciąża wszystkie podmioty wykonujące działalność koncesjonowaną, realizacja tego obowiązku nie zależy od woli podmiotu podlegającego opodatkowaniu), a przychody z opłaty są przeznaczone na realizację celów publicznych, stanowiąc dochód budżetowy. Taka kwalifikacja opłaty koncesyjnej oznacza natomiast ograniczoną możliwość jej kreowania przez przepisy rangi podustawowej. Stosownie do treści art. 92 ust. 1 Konstytucji RP, rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu.

Wyłączność ustawy oznacza, że „przypadki, w których w ustawach podatkowych zamieszczone są upoważnienia do wydawania aktów podustawowych, zdeterminowane są przede wszystkim brzmieniem art. 217 Konstytucji, w dalszej zaś dopiero kolejności wymaganiami zawartymi w art. 92 Konstytucji” (uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 20 czerwca 2002 r., sygn. akt K 33/01, (...) 4A/2002, poz. 44). Zgodnie zaś ze stanowiskiem prezentowanym przez Trybunał Konstytucyjny, wyliczenie spraw w art. 217 „nie ma charakteru wyczerpującego, co oznacza, że wszystkie istotne elementy stosunku daninowego powinny być uregulowane w ustawie, tak, aby unormowanie ustawowe zyskało cechy kompletności, precyzji i jednoznaczności” (uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 9 listopada 1999 r., sygn. akt K 28/98, OTK ZU 7/1999, poz. 156). Jednocześnie, w odniesieniu do danin o charakterze niepodatkowym - a więc także opłaty koncesyjnej - Trybunał dopuszcza przekazanie do uregulowania rozporządzeniem szerszego zakresu spraw, niż w przypadku podatków (por. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 9 lutego 1999 r., sygn. akt U 4/98, OTK ZU 1/1999, poz. 4 - dotyczącego opłaty eksploatacyjnej oraz z 10 grudnia 2002 r., sygn. akt P 6/02, OTK ZU 7/2002, poz. 91 - dotyczącego opłat za parkowanie). W wymienionych orzeczeniach Trybunał Konstytucyjny uznał, że określenie w rozporządzeniu stawki opłaty jest dopuszczalne, pod warunkiem wskazania w ustawie minimalnych i maksymalnych stawek oraz dostatecznych kryteriów, pozwalających na ustalenie konkretnej stawki.

Odnosząc powyższą argumentację do regulujących opłatę koncesyjną przepisów Prawa energetycznego i rozporządzenia Rady Ministrów z 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja, w ocenie Sądu Okręgowego, przewidziane w tych aktach rozwiązania zostały przyjęte w sposób zgodny z przywołanymi wyżej normami konstytucyjnymi, w szczególności w zakresie przyjmowania aktów delegowanych.

W przepisie rangi ustawowej, tj. w art. 34 ust. 1 PE, nałożono na przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja, obowiązek uiszczania corocznej opłaty, obciążającej koszty ich działalności. Podstawą istnienia tego obowiązku jest uzyskanie i posiadanie koncesji na wykonywanie działalności regulowanej. Innymi słowy, coroczna opłata jest powiązana z dysponowaniem przez przedsiębiorcę konkretnym tytułem prawnym – decyzją koncesyjną, nie zaś z wykonywaniem określonego rodzaju działalności koncesjonowanej, o czym będzie jeszcze mowa w dalszej części uzasadnienia.

W art. 34 ust. 3 PE zawarto z kolei ustawową delegację dla Rady Ministrów do wydania rozporządzenia, mającego uregulować wysokość i sposób pobierania przez Prezesa URE opłat, z uwzględnieniem wysokości przychodów przedsiębiorstw energetycznych osiąganych z działalności objętej koncesją, a także kosztów regulacji. W przepisie tym wyraźnie zastrzeżono, że wysokość opłaty ma determinować wysokość przychodów przedsiębiorstw energetycznych osiąganych z działalności objętej koncesją.

Na mocy tej delegacji Rada Ministrów wydała ww. rozporządzenie z 5 maja 1998 r., regulujące zasady, wysokość i sposób obliczania opłaty koncesyjnej, w tym także termin na jej uiszczenie. Zgodnie z § 1 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia, wysokość corocznej opłaty wnoszonej przez przedsiębiorstwo energetyczne, któremu została udzielona koncesja stanowi iloczyn przychodów przedsiębiorstwa energetycznego uzyskanych ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie jego działalności objętej koncesją, osiągniętych w roku poprzedzającym ustalenie opłaty, oraz współczynników opłat określonych tabelą stanowiącą załącznik do rozporządzenia. Według § 2 ust. 1 rozporządzenia, opłata dla każdego rodzaju działalności koncesjonowanej nie może być niższa niż 200 zł i wyższa niż 1.000.000 zł. Stosownie do treści § 4 ust. 1 rozporządzenia, opłatę wnosi się w terminie do 31 marca każdego roku.

Zatem, co istotne, to ustawa Prawo energetyczne statuuje coroczny obowiązek uiszczenia opłaty koncesyjnej w związku z uzyskaniem i posiadaniem konkretnej koncesji, który to obowiązek powstaje 1 stycznia każdego roku obowiązywania koncesji, jak i określa granice wysokości tej opłaty, zaś rozporządzenie precyzuje termin jej płatności oraz sposób kalkulacji. Należy w szczególności zwrócić uwagę na fakt, że chociaż opłata ta jest uiszczana w związku z przyznaniem praw wynikających z treści koncesji, to jednak nie odnosi się ona do faktycznego wykonywania działalności koncesjonowanej, lecz do hipotetycznej możliwości jej wykonywania, na co wskazuje moment jej uiszczenia (tj. z góry za cały rok) oraz oderwanie wartości opłaty od faktycznie zrealizowanych w danym roku obrotów i ustalenie jej na podstawie obrotu z roku poprzedniego. Opłata ta nie jest świadczeniem przedsiębiorstwa energetycznego, które wnosi ono proporcjonalnie do okresu, w którym korzysta z udzielonej mu koncesji. Stanowi wprawdzie w pewnym sensie swoistą cenę za prawo prowadzenia działalności koncesjonowanej, ale nie jest ustalana w wysokości proporcjonalnej do okresu ważności koncesji, ani też nie pozostaje w związku z realnie osiąganym przychodem w roku, w którym powstał obowiązek uiszczenia opłaty. Dlatego, zdaniem Sądu, opłata koncesyjna stanowiąc jednorazową opłatę za wykonywanie działalności w danym roku kalendarzowym nie podlega także stopniowemu wykorzystaniu i nie może być ustalana proporcjonalnie do okresu w danym roku, w którym działalność faktycznie była wykonywana. Stanowisko takie było wielokrotnie prezentowane w orzecznictwie (np. w wyroku tutejszego SOKiK w sprawie o sygn. akt XVII AmE 52/15). Z kolei według § 4 ust. 3 rozporządzenia, w terminie określonym w ust. 2 (tj. w ciągu 30 dni od dnia wydania koncesji) pierwszą opłatę wnosi także przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji na wniosek, jeżeli w roku poprzedzającym udzielenie koncesji uzyskało przychody ze sprzedaży produktów (wyrobów i usług) lub towarów w zakresie działalności objętej tą koncesją.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy stwierdza, że rozporządzenie z 5 maja 1998 r. w żaden sposób nie zmienia treści obowiązku daninowego, nie wkracza w sferę istotnych elementów stosunku daninowego (które zostały określone w ustawie, tj. w art. 34 PE, w którym wskazano podmiot zobowiązany do uiszczenia opłaty koncesyjnej, przewidziano, że opłata ta jest związana z uzyskaniem koncesji, a w przepisie zawierającym delegację dla Rady Ministrów do wydania rozporządzenia, wskazano zasady dotyczące ukształtowania wysokości opłaty), zostało ono wydane w celu wykonania ustawy w sposób zgodny z normami konstytucyjnymi.

Odnosząc powyższe do okoliczności niniejszej sprawy, skoro na mocy decyzji Prezesa URE z 11 stycznia 2011 r. powodowa Spółka uzyskała koncesję obrót paliwami ciekłymi na okres od 6 marca 2011 r. do 31 grudnia 2030 r., to uiszczenie przez stronę corocznej opłaty koncesyjnej – tj. opłaty za 2011 r. w wysokości 3.338,20 zł, za 2012 r. w wysokości 4.204 zł oraz za 2014 r. w wysokości 735 zł, stanowiło wypełnienie ustawowego obowiązku, określonego w art. 34 ust. 1 PE. Opłaty te zostały skalkulowane w prawidłowy sposób, przy uwzględnieniu iloczynu przychodów koncesjonariusza, uzyskanych za sprzedaży produktów (towarów i usług) lub towarów w zakresie działalności koncesjonowanej, osiągniętych w roku poprzedzającym ustalenie opłaty oraz współczynników opłat. Brak jest zatem podstaw do uznania, że wskazane wyżej opłaty koncesyjne stanowią nadpłatę i podlegają zwrotowi. Tym samym, Sąd uznał, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa, odpowiada prawu.

Z tych wszystkich względów, uznając, iż zarzuty sformułowane w odwołaniu nie zasługiwały na uwzględnienie, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że powód - jako przegrywający sprawę – zobowiązany jest do zwrotu Prezesowi URE kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalone w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Ewa Malinowska