Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Małgorzata Wiliński

Protokolant – sekretarz sądowy Dominika Zajdowska

po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 31 lipca 2023 r. znak: (...) (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w N. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

SSO Małgorzata Wiliński

Sygn. akt XVII AmE 234/23

UZASADNIENIE

wyroku z 10 lipca 2024 r.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 31 lipca 2023 r. znak: (...) (...), na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12b w związku z art. 56 ust. 2, ust. 4, ust. 6 i 6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2022 r. poz. 1385) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 775) i art. 30 ust. 1 ustawy– Prawo energetyczne , po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej Przedsiębiorcy – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w N. numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...) w związku z nieprzekazaniem w terminie sprawozdania, o którym mowa w art. 43d ustawy – Prawo energetyczne , za miesiące: październik 2020 r., maj, czerwiec, wrzesień październik i listopad 2022 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki orzekł, że:

1)  przedsiębiorca nie zachował terminu na złożenie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące: październik 2020 r., maj, czerwiec, wrzesień październik i listopad 2022 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki.

2)  za działanie opisane w pkt 1 wymierzam Przedsiębiorcy kary pieniężne w łącznej wysokości 40.000,00 zł (czterdzieści tysięcy złotych), tj.:

a. 10.000,00 zł (słownie: dziesięć tysięcy złotych) za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc maj 2022 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki,

b. 10.000,00 zł (słownie: dziesięć tysięcy złotych) za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc czerwiec 2022 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki,

c. 10.000,00 zł (słownie: dziesięć tysięcy złotych) za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc wrzesień 2022 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki,

d. 10.000,00 zł (słownie: dziesięć tysięcy złotych) za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc październik 2022 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki,

3) odstąpił od wymierzenia kary pieniężnej za działanie opisane w pkt 1 polegające na niezachowaniu terminu na złożenie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące październik 2020 r. i listopad 2022 r.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył (...) Sp. z o.o. z siedzibą w N. zaskarżając ją co do:

•

pkt I - w zakresie, w jakim stwierdza ona niezachowanie terminu do przekazania sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc maj 2022 r.,

•

pkt II - w całości.

Odwołujący zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie:

1)  przepisów prawa materialnego, tj. art. 56 ust. 6a w zw. z art. 56 ust 1 pkt 12b Prawa energetycznego poprzez ich niezastosowanie oraz uznanie, że stopień szkodliwości przedmiotowego czynu nie jest znikomy, podczas gdy brak złożenia sprawozdań był uchybieniem o charakterze czysto formalnym, nie prowadził do powstania szkody lub zagrożenia jej powstania, w znikomy sposób wpływał na dane statystyczne publikowane przez Prezesa URE, nie był działaniem celowym, jak również złożenie zaległych sprawozdań nie było skutkiem wezwania ze strony Prezesa URE (Powód z własnej woli, po dowiedzeniu się o konieczności składania sprawozdań, złożył zaległe sprawozdania), a w konsekwencji Prezes URE powinien odstąpić od wymierzenia kary;

2)  przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a)  art. 7 KPA i art. 77 § 1 KPA w zw. z art. 80 KPA - poprzez zaniechanie uzyskania od powoda wyjaśnień mających na celu rozstrzygnięcie spornych kwestii oraz ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego powierzchownie, sprzecznie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego (organ poprzestał w kluczowych kwestiach na ogólnych sformułowaniach, bez odniesienia się do konkretnej szkodliwości przedmiotowego czynu), a w konsekwencji uznanie, że nie zachodzą podstawy do wydania decyzji o odstąpieniu od wymierzenia kary, podczas gdy Powód dobrowolnie (bez wezwania) złożył zaległe sprawozdania, współpracował z Prezesem URE w trakcie całego postępowania, wyjaśniając w sposób uczciwy i rzetelny przyczyny powstałych opóźnień;

b)  art. 15zzzzzn ² ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r., poz. 2095 z późn. zm.) poprzez niezawiadomienie powoda o uchybieniu terminu do złożenia sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc maj 2022 r. i niewyznaczenie Powodowi terminu 30 dni na złożenie stosownego wniosku o przywrócenie terminu.

Mając na uwadze powyższe odwołujący wniósł o:

1)  uchylenie zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim stwierdza ona niezachowanie terminu do przekazania sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc maj 2022 r. (pkt 1) i wymierza za to karę pieniężną (pkt 2), a także umorzenie postępowania administracyjnego w sprawie,

i zmianę zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim wymierza ona kary pieniężne za niezachowanie terminu do przekazania sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące czerwiec, wrzesień oraz październik 2022 r. (pkt 2) poprzez odstąpienie od wymierzenia Powodowi kary;

2)  zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych;

3)  przeprowadzenie rozprawy także pod nieobecność powoda lub jego pełnomocnika;

4)  dopuszczenie dowodu z dokumentów wskazanych w treści odwołania na wyszczególnione w nim fakty.

- Tabela z wyliczeniem łącznej ilości sprowadzanych substancji

- Sprawozdanie z działalności Prezesa URE za 2018 r., str. 277

- Odpis pełny informacji z KRS Powoda

- Tabela z wyliczeniem łącznej ilości sprowadzanych substancji

- Złożone Sprawozdania za okres maj 2022 r. - październik 2022 r. (w aktach sprawy)

- Sprawozdania kwartalne w sprawie Ilości wyprodukowanych i przywiezionych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej paliw ciekłych za ll-IV kwartał 2022 r.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w N. decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 9 lutego 2017 r. znak: (...) uzyskał wpis w rejestrze podmiotów przywożących, pod numerem (...).

/Dowód: k.7-8, k. 35-38, k. 42-48, k. 55-57, k. 63-67 akt adm. – sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu/

W związku z wpisem do rejestru podmiotów przywożących, przedsiębiorca był objęty obowiązkiem sprawozdawczym o jakim mowa w art. 43d ustawy Prawo energetyczne , począwszy od lipca 2017 r. do maja 2022 r. Mimo powyższego przedsiębiorca nie złożył sprawozdania, o którym mowa w art. 43d ustawy – Prawo energetyczne w ustawowym terminie za miesiące październik 2020 r. oraz maj 2022 r.

/okoliczność bezsporna/

Na mocy decyzji Prezesa URE Przedsiębiorca (...) w dniu 11 maja 2022 r. został wykreślony z rejestru.

/Dowód: k.4-4v akt adm. – decyzja Prezesa URE z 11 maja 2022 r. (...)/

W dniu 5 stycznia 2023 r. na mocy decyzji znak: (...) Przedsiębiorca ponownie został wpisany do rejestru podmiotów przywożących pod nr (...) (okoliczność bezsporna).

/Dowód: k.63-67 akt adm. – korekty sprawozdań o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu /

Pismem z dnia 12 października 2022 r. Przedsiębiorca został m.in. wezwany do przedstawienia szczegółowego opisu działalności gospodarczej, w związku z którą Przedsiębiorca planuje dokonywać przywozu paliw ciekłych, w szczególności ze wskazaniem dostawców i odbiorców przywożonego produktu, jego faktycznego przeznaczenia, opisu sposobu wykorzystania eksploatowanej infrastruktury technicznej, w tym środków transportu (własnych, eksploatowanych na podstawie innego tytułu prawnego bądź należących do podmiotów trzecich), wraz dokumentami potwierdzającymi powołane fakty.

/Dowód: k.10-11 akt adm. – wezwanie Prezesa URE z 12.10.2022 r. /

W piśmie z dnia 25 października 2022 r. Przedsiębiorca przedstawił m.in. szczegółowy opis prowadzonej działalności gospodarczej oraz fakturę z której wynikało, iż w listopadzie 2022 r. dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia paliw ciekłych.

/Dowód: k.13-14 akt adm. – pismo Przedsiębiorcy 25 października 2022 r. /

Pismem z dnia 10 listopada 2022 r. Organ wezwał Przedsiębiorcę do nadesłania zestawienia w formie tabelarycznej nabytych wewnątrzwspólnotowo paliw ciekłych, w okresie od maja 2022 r. do chwili obecnej.

/Dowód: k. 16 akt adm. – wezwanie Prezesa URE z 10.11.2022 r. /

Przy piśmie z dnia 28 listopada 2022 r. Przedsiębiorca przedłożył żądane zestawienie, natomiast w treści wskazał, iż „Spółka informuje, że sprawozdania do URE będą przygotowywane i składane, brakujące zostaną uzupełnione (…)”.

/Dowód: k.19 akt adm. – pismo Przedsiębiorcy 28.11.2022 r. /

W dniu 28 listopada 2022 r. w związku z zawiadomieniem o uchybieniu terminu za miesiąc marzec 2022 r. w treści którego poinformowano Przedsiębiorcę o niezłożeniu sprawozdania za miesiąc maj 2022 r., wpłynęło to Urzędu sprawozdanie za miesiąc maj 2022 r.

/Dowód: k. 19. K. 20-21 akt adm. – sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu/

W dniu 16 grudnia 2022 r. Przedsiębiorca złożył sprawozdanie, o którym mowa w art. 43d ustawy – Prawo energetyczne za miesiące: czerwiec, lipiec, sierpień 2022 r. oraz ponownie za miesiąc maj 2022 r.

/Dowód: k. 34, k. 35-38 akt adm. – sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu/

W dniu 22 grudnia 2022 r. Przedsiębiorca złożył korekty do sprawozdań za miesiące: czerwiec, lipiec, sierpień 2022 r. oraz sprawozdania za miesiące: wrzesień, październik i listopad 2022 r. Analiza sprawozdań wykazała, iż w miesiącach: czerwiec, wrzesień, październik i listopad 2022 r., mimo braku stosowanego wpisu w rejestrze podmiotów przywożących Przedsiębiorca dokonał przywozy paliw ciekłych w postaci smarów o kodach CN: (...) oraz (...). Oznacza to, iż w stosunku do wyżej wymienionych okresów sprawozdawczych Przedsiębiorca został objęty obowiązkiem sprawozdawczym, o którym mowa w art. 43d ustawy– Prawo energetyczne, gdyż stosownie do brzmienia art. 3 pkt 12c ustawy- Prawo energetyczne stał się podmiotem przywożącym w momencie przywozu wyżej wskazanych paliw ciekłych.

/Dowód: k. 41, k. 42-48 akt adm. – korekty sprawozdań o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu /

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o bezsporne twierdzenia Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki przedstawione w uzasadnieniu decyzji z dnia 31 lipca 2023 r., oraz dokumenty zgromadzone w aktach administracyjnych. Ponadto w toku procesu przesłuchana została świadek M. N.. Sąd dał wiarę zeznaniom w/w, jakkolwiek nie miały one ostatecznie wpływu na zmianę zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Podstawę wydania zaskarżonej decyzji stanowił art. 56 ust. 1 pkt 12b w zw. z art. 43d ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2019 r., poz. 755 ze zm.). Pierwszy ze wskazanych przepisów reguluje, że karze pieniężnej podlega ten kto nie przekazuje w terminie sprawozdania, o którym mowa w art. 43d ustawy. Z kolei przepis wskazany in fine zakłada, iż przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesję na wytwarzanie paliw ciekłych lub koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą, a także podmiot przywożący stosownie do swojej działalności przekazuje Prezesowi URE, Prezesowi Agencji Rezerw Materiałowych, ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych oraz ministrowi właściwemu do spraw energii miesięczne sprawozdanie o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu - w terminie 20 dni od dnia zakończenia miesiąca, którego dotyczy sprawozdanie. Szczegółowy wykaz paliw ciekłych, objętych obowiązkiem koncesyjnym oraz których przywóz wymaga wpisu do rejestru podmiotów przywożących określa rozporządzenie Ministra Aktywów Państwowych z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie szczegółowego wykazu paliw ciekłych, których wytwarzanie, magazynowanie lub przeładunek, przesyłanie lub dystrybucja, obrót, w tym obrót z zagranicą, wymaga koncesji oraz których przywóz wymaga wpisu do rejestru podmiotów przywożących (Dz.U. 2019 r., poz. 2332).

Treść odwołania wskazuje, iż decyzja z dnia 31 lipca 2023 r. znak: (...) (...) zaskarżona została w pkt I w części tj. odnośnie stwierdzenia, że odwołujący nie zachował terminu do złożenia sprawozdania za miesiąc maj 2022 r. oraz w pkt II w całości. Tym samym odwołujący nie kwestionował naruszeń w zakresie pozostałych miesięcy wskazanych w pkt. I zaskarżonej decyzji.

W pierwszej kolejności Sąd odniesienie się do zarzutu dalej idącego tj. odnoszącego się do stwierdzenia, że w odniesieniu do sprawozdania za miesiąc maj 2002 r. nie zostały spełnione wymogi ustawowe pozywające na stwierdzenie naruszenia terminu do złożenia tegoż sprawozdania. Zdaniem strony odwołującej w tym zakresie doszło do naruszenia art. 15 zzzzzn ² ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem covid-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych z dnia 2 marca 2020 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 374, dalej ustawa covid) poprzez niewyznaczenie spółce dodatkowego, 30-sto dniowego terminu, na złożenie wniosku o przywrócenie terminu.

Wskazany w odwołaniu przepis art. 15 zzzzzn ² ustawy covid stanowi, że w przypadku stwierdzenia uchybienia przez stronę w okresie obowiązywania stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 przewidzianych przepisami prawa administracyjnego terminów zawitych, z niezachowaniem których ustawa wiąże ujemne skutki dla strony, organ administracji publicznej zawiadamia stronę o uchybieniu terminu. W zawiadomieniu tym organ administracji publicznej wyznacza stronie termin 30 dni na złożenie wniosku o przywrócenie terminu. Przepis ten wprowadzony został ustawą o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem covid-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw z dnia 9 grudnia 2020 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 2255) i wszedł w życie w dniu 16 grudnia 2020 r. Jak wynika z jego brzmienia odnosi się on jedynie do przywracania terminów, którym uchybiono w okresie obowiązywania stanu epidemii. Stan ten, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia w sprawie ogłoszenia na obszarze rzeczypospolitej polskiej stanu epidemii z dnia 20 marca 2020 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 491) ogłoszony został w okresie od 20 marca 2020 r., a jego odwołanie nastąpiło dopiero rozporządzeniem Ministra Zdrowia w sprawie odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii z dnia 12 maja 2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 1027). Rozporządzenie weszło w życie w dniu jego ogłoszenia tj. 16 maja 2022 r. Rację ma zatem Prezes Urzędu, iż w odniesieniu do sprawozdania za maj 2022 r., którego termin złożenia upływał z dniem 20 czerwca 2022 r., brak było podstaw do zastosowania rozwiązań szczególnych dotyczących przywrócenia terminu. Termin do złożenia tegoż sprawozdania upływał bowiem już po odwołaniu stanu epidemii, a w konsekwencji nie obowiązują w tym zakresie żadne przepisy szczególne uzasadniające przywrócenie terminu materialnego do złożenia sprawozdania. Zarzut braku wyznaczenia stronie dodatkowego 30-sto dniowego terminu na złożenie wniosku o przywrócenie terminu był pozbawiony jakichkolwiek podstaw.

Dla konieczności realizacji obowiązku sprawozdawczego za miesiąc maj 2022 r. nie miało znaczenia to, że na mocy decyzji Prezesa Urzędu z dnia 11 maja 2022 r. znak:(...)przedsiębiorca został wykreślony z rejestru podmiotów przywożących.

Zgodnie z treścią przywołanego na wstępie uzasadnienia art. 43d ust. 1 ustawy przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesję na wytwarzanie paliw ciekłych lub koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą, a także podmiot przywożący stosownie do swojej działalności przekazuje Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki, Prezesowi Agencji Rezerw Materiałowych, ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych oraz ministrowi właściwemu do spraw energii, miesięczne sprawozdanie o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu - w terminie 20 dni od dnia zakończenia miesiąca, którego dotyczy sprawozdanie. Szczegółowy wykaz paliw ciekłych, objętych obowiązkiem koncesyjnym oraz których przywóz wymaga wpisu do rejestru podmiotów przywożących określa rozporządzenie Ministra Aktywów Państwowych z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie szczegółowego wykazu paliw ciekłych, których wytwarzanie, magazynowanie lub przeładunek, przesyłanie lub dystrybucja, obrót, w tym obrót z zagranicą, wymaga koncesji oraz których przywóz wymaga wpisu do rejestru podmiotów przywożących (Dz.U. 2019 r., poz. 2332).

Podmiotem przywożącym, na którym spoczywa obowiązek sprawozdawczy określony w art. 43d ustawy jest zarówno podmiot, który bez uzyskania stosowanego wpisu w rejestrze wpływa na stan rynku paliw w kraju dokonując ich przywozu, jak i podmiot, który uzyskał wpis w rejestrze, deklarując tym samym zamiar dokonania takiego przywozu. Chociaż bowiem przywozu można dokonywać dopiero po uzyskaniu wpisu do rejestru, to przymiot podmiotu przywożącego nie jest jednak związany z tym wpisem. Wniosek taki należy wyprowadzić z brzmienia art. 32c ustawy, który wskazuje, że chociaż wpis do rejestru jest wymagany dla przywozu paliw ciekłych, to nie ma on charakteru konstytutywnego. Podmiotem przywożącym jest się więc niezależnie od wpisu do rejestru, chociaż wpis ten uprawnia do dokonania przewozu. Inaczej ujmując podmiotem przywożącym jest również przedsiębiorca, który dokonuje przywozu paliw ciekłych, nie będąc wpisanym do rejestru podmiotów przywożących. W konsekwencji podmiot dokonujący nawet niewielkiego przewozu pali ciekłych, podpada pod definicję podmiotu przywożącego z art. 3 pkt 12c ustawy ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami. Z kolei druga grupa podmiotów przywożących, to ta, która dokonała wpisu do rejestru. W tym wypadku sam fakt wpisania do rejestru determinuje obowiązek składania sprawozdań określonych w art. 43d ustawy. Wniosek taki, chociaż nie wynika wprost z wykładni językowej art. 3 ust. 12d ustawy, należy wyprowadzić z wykładni systemowej całego aktu prawnego. Nie można bowiem ignorować faktu, że przywołany przepis pozostaje w relacjach z pozostałymi regulacjami ustawowymi i musi być z nimi zharmonizowany. Dodatkowo ustalając znaczenie danego przepisu należy brać pod uwagę wolę prawodawcy oraz cel regulacji prawnej. Inaczej ujmując istnieje zakaz ustalania znaczenia określonego pojęcia z pominięciem kontekstu systemowego i funkcjonalnego. Zgodnie z art. 32d ust. 3 ustawy Prezes Urzędu uprawniony jest do wykreśla z rejestru podmiotu przywożącego, który m.in. w okresie kolejnych 6 miesięcy nie dokonał przywozu paliw ciekłych. Z przepisu tego wynika, że wpis do rejestru, nawet gdy nie mamy do czynienia z przewozem paliw, oznacza uzyskanie statusu podmiotu przywożącego. Utrata tego statusu nastąpi dopiero przy spełnieniu dwóch przesłanek tj. zaprzestaniu przywozu paliwa i wykreśleniu z rejestru. Należy przy tym pamiętać, że w rejestrze, na wniosek podmiotu przywożącego ujawnia się m.in. informacje o rodzajach paliw ciekłych będące przedmiotem przywozu. Oznacza to, że to podmiot zamierzający dokonać przewozu, składa w tym zakresie deklaracje. W konsekwencji nie można przyjąć, że podmiot wpisany do rejestru nie jest podmiotem przywożącym. Ponadto okoliczność dokonania przewozu nie może być następnie domniemywana przez Prezesa Urzędu. Skoro dany podmiot dokonując wpisu do rejestru zapowiada, że będzie dokonywał przewozu paliw, to dokonanie takiego przewozu lub też jego brak, musi wykazać przed Prezesem Urzędu. Nie można tu pomijać wspominanego celu prowadzenia rejestru. Służy on zwiększeniu kontroli nad procesem podaży paliw ciekłych na krajowy rynek oraz zwiększeniu przejrzystość oraz transparentność funkcjonowania krajowego rynku paliwowego. Prezes Urzędu, aby realizować swoje uprawnienia i obowiązki nadzorcze oraz regulacyjne, musi dysponować pełną wiedzą, co do stanu rynku paliw ciekłych. Wiedza ta obejmować musi zarówno informacje związane z działaniami aktywnymi, jak i zaniechaniem przywozu paliw przez podmioty, które zamiar takiego przywozu zgłosiły. Dlatego też w orzecznictwie sądów powszechnych od lat ugruntowany jest pogląd, że podmiot wpisany do rejestru podmiotów przywożących podlega obowiązkowi sprawozdawczemu z art. 43d ust. 1 ustawy niezależnie od tego jakimi pobudkami kierował się wnioskując o wpis do rejestru oraz niezależnie od tego czy w danym okresie sprawozdawczym rzeczywiście dokonał przywozu paliw ciekłych, ponieważ fakt niedokonywania przywozu nie wyłącza konieczności złożenia sprawozdania i stanowi informację w zakresie zerowych ilości przywozu paliw ciekłych istotną z punktu widzenia organu regulacyjnego ( zob. np. wyrok Sądu Okręgowego - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 3 lutego 2021 r. sygn. akt XVII AmE 97/19, opubl. Legalis nr 2740163, z dnia 24 lutego 2022 r. sygn. akt XVII AmE 76/21, opubl. Legalis nr 2705588). Tym samym status podmiotu przywożącego przedsiębiorca posiada przez cały okres figurowania w rejestrze, a nie jedynie okresie wzmożonej działalności, co wiąże się z koniecznością raportowania do Prezesa Urzędu każdej ilości przywiezionych paliw ciekłych, nawet w przypadku gdy ilość ta jest niewielka, a nawet zerowa ( zob. wyrok Sądu Okręgowego - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 17 grudnia 2021 r., sygn. akt XVII AmE 44/20, opubl. Legalis nr 2682556).

Konkludując podmiotem przywożącym, na którym spoczywa obowiązek sprawozdawczy określony w art. 43d ustawy jest zarówno podmiot, który bez uzyskania stosowanego wpisu w rejestrze wpływa na stan rynku paliw w kraju dokonując ich przywozu, jak i podmiot, który uzyskał wpis w rejestrze, deklarując tym samym zamiar dokonania takiego przywozu.

Tym samym na stronie odwołującej spoczywał obowiązek sprawozdawczy za miesiąc maj 2022 r., i to wynikający zarówno z faktu, że dopiero decyzją z dnia 11 maja 2022 r. została wykreślona z rejestru podmiotów przywożących (decyzja prawomocna po upływie 14 dni od dnia jej doręczenia k. 5 akt administracyjnych), jak i z okoliczności faktycznej wynikającej z przywozu w tym okresie paliw – smary ( vide sprawozdanie k. 42 akt administracyjnych). Sprawozdanie to zostało złożone dopiero w dniu 28 listopada 2022 r. Wskazuje to, że Prezes Urzędu prawidłowo uznał, że w odniesieniu sprawozdania za ten miesiąc spółka uchybiła przepisom ustawy, i jednocześnie co omówiono wyżej, brak było podstaw dla pouczenie strony o możliwości złożenia wniosku o przywrócenie terminu. Tym samym decyzja w odniesieniu do sprawozdania za maj 2022 r. zarówno w części stwierdzającej naruszenie (pkt I decyzji), jak i w części nakładającej karę pieniężną (pkt II decyzji) była prawidłowa. W konsekwencji Sąd uznał, że żądania przedstawione w pkt 1) akapicie pierwszym odwołania (k. 19) nie zasługiwały na uwzględnienie.

Zgormadzony materiał dowody wskazywał, że spółka w dniu 16 grudnia 2022 r. złożyła zaległe sprawozdania za miesiące: czerwiec, lipiec, sierpień 2022 r. oraz ponownie za miesiąc maj 2022 r. Natomiast w dniu 22 grudnia 2022 r. złożono korekty za miesiące: czerwiec, lipiec, sierpień 2022 r. oraz sprawozdania za miesiące: wrzesień, październik i listopad 2022 r. Analiza tych sprawozdań wykazała, że strona w miesiącach: czerwiec, wrzesień, październik i listopad 2022 r. dokonał przywozu paliw ciekłych, pomimo braku stosownego wpisu w rejestrze podmiotów przywożących. Jak już podkreślano w treści uzasadnienia, okoliczność ta nie zwalniała z obowiązków sprawozdawczych.

W odniesieniu do sprawozdań za miesiące czerwiec, wrzesień i październik 2022 r. strona nie kwestionowała faktu naruszenia terminu do ich złożenia, a jedynie domagała się odstąpienia od wymierzenia kary, stawiając zarzut naruszenia art. 56 ust. 6a i 56 ust. 12 b ustawy.

Przed odniesieniem przywołanych zarzutów do zaistniałego w sprawie stanu faktycznego pokrótce wyjaśnić należy zasady stosowania instytucji odstąpienia od wymierzenia kary, a także jej cel i zakres kontroli sądowej.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że odstąpienie od wymierzenia kary stanowi wyraz tzw. uznania administracyjnego, rozumianego jako uprawnienie organu do wyboru konsekwencji prawnej. Uznanie to stanowi zatem sferą dyskrecjonalności, w ramach której organ władzy publicznej ma swobodę wyboru skutku prawnego, jaki w konkretnej sprawie będzie wiązał się z zaistnieniem danych okoliczności. Co istotne Prezes Urzędu nie ma obowiązku skorzystania z odstąpienia od wymierzenia kary, nawet wówczas gdy spełnione są przesłanki określone w przywołanym przepisie art. 56 ust.6a ustawy. Wynika to z wykładni literalnej normy, która wskazuje, że prezes urzędu jedynie „może” odstąpić od wymierzenia kary pieniężnej. Nie jest to więc tzw. decyzja związana, do której wydania obligują obowiązujące przepisy prawa ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt I NSK 95/18, opubl. system Legalis, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 09 grudnia 2021 r. sygn. akt VII AGa 1040/20, z dnia 16 stycznia 2018 r. sygn. akt VIIAGa 763/18, z dnia 07 września 2016 r. sygn. akt VI ACa 974/15).

Pozostawienie oceny spełnienia przesłanek do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej organowi regulacyjnemu, nie oznacza jednak, że ocena zasadności i legalności skorzystania z tej instytucji wyłączona jest spod kompetencji sądu ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2014 r. sygn. akt III SK 47/13, z dnia 06 lutego 2018 r. sygn. akt III SK 7/17). Należy jednak mieć tu na uwadze, że celem ustawodawcy umieszczającego decyzję w sferze uznania administracyjnego jest poszerzenie władzy organu, a konsekwencji kontrola sądowa w tym wypadku nie może sięgać głęboko, gdyż w innym wypadku instytucja uznania administracyjnego stałaby się iluzoryczna. Jak szeroko uzasadnił to Sąd Najwyższy w sprawie o sygn. akt I NSK 95/18 ( op.cit), należy tu pamiętać że to Prezes Urzędu kształtuje politykę wymiaru kar wobec przedsiębiorców popełniających delikty administracyjne. Dlatego przepis art. 56 ust. 6a ustawy należy interpretować z uwzględnieniem zasady sprawności i rzetelności działania instytucji publicznych, a także zasad równowagi i podziału władzy. Dlatego też interwencja sądu w treść decyzji organu regulacyjnego powinna następować dopiero wtedy, gdy nosi ona znamiona dowolności tj. opiera się na arbitralnych przesłankach, zawiera zdawkowe i ogólnikowe uzasadnienie, odwołuje się do nieudowodnionych informacji itp. Dla takiej ingerencji konieczne jest zatem nie tylko wykazanie, że zachodzą przesłanki spełnione w omawianym przepisie, ale również że organ przekroczył zasady uznania administracyjnego. Szerzej ujmując oznacza to, że Sąd rozpoznający odwołanie od decyzji organu, co prawda jest władny zmienić tę decyzję, jakkolwiek ku temu konieczne jest wykazanie, że podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek, stopień społecznej szkodliwości czynu jest znikomy, a nadto że pozwany organ przekroczył zasady uznania administracyjnego. Należy przy tym pamiętać, że omawiana instytucja stanowi wyjątek, który powinien być stosowany jedynie wówczas, gdy nałożenie na przedsiębiorcę kary pieniężnej na jakimkolwiek poziomie z podstawowymi funkcjami kary, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia.

Przechodząc do podstaw odstąpienia od wymierzenia kary, to zgodnie z treścią art. 56 ust 6a ustawy to pierwszymi, mogącymi występować alternatywnie przesłankami, jest zaprzestanie naruszania prawa lub realizacja obowiązku przez adresata kary. W stanie faktycznym jak w omawianej sprawie, kiedy to odwołujący nie wykonał w terminie obowiązków sprawozdawczych wyjaśnić przy tym należy, że na gruncie drugiej w wymienionych podstaw odstąpienia od wymierzenia kary odróżnić należy pojęcie niedopełnienia obowiązku jako przesłanki ogólnej do nałożenia kary pieniężnej, od niewłaściwej realizacji obowiązków ustawowych, co wiążę się min. z nieterminowym lub niepełnym ich wykonaniem. Samo niedopełnienie obowiązków ustawowych wymienionych w art. 56 ust. 1 ustawy uruchamia postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej i obliguje prezesa urzędu do jej nałożenia, natomiast późniejsze zrealizowanie tych obowiązków stanowi uprawnienie do odstąpienia od wymierzenia kary, którą w innym przypadku Prezes urzędu byłby obowiązany nałożyć ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2014 r. sygn. akt III SK 47/13, sygn. akt III SK 47/13, z dnia 06 lutego 2018 r. sygn. akt III SK 7/17, Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 września 2016 r. sygn. akt VI ACa 842/15, z dnia 07 września 2016 r. sygn. akt VI ACa 974/15).

Kolejną, konieczną, przesłanką odstąpienia od wymierzenia kary jest znikomy stopień społecznej szkodliwości czynu. Przesłanka ta nawiązuje do dyrektywy wymiaru kary w koncepcji prawa karnego, dlatego też powszechnie przyjmuje się, że przy jej interpretacji konieczne jest odwołanie się do sposobu weryfikacji stopnia szkodliwości czynu wypracowanego na gruncie art. 115 k.k. Oznacza to konieczność odniesienia się do rodzaju i charakteru naruszonego dobra, rozmiaru wyrządzonej szkody, sposobu i okoliczności popełnienia czynu, wagi naruszonych obowiązków, postaci zamiaru, motywacji sprawcy oraz rodzaju naruszonych reguł ostrożności i stopnia ich naruszenia. Wszystkie te kryteria powinny zostać uwzględnione, albowiem konieczna jest ocena całościowa, odnosząca się do całokształtu okoliczności sprawy. Niemniej jednak w orzecznictwie wskazuje się, że jednym z podstawowych czynników mających istotne znaczenie dla dokonania właściwej oceny czynu sprawcy jest rodzaj i charakter naruszonego dobra chronionego prawem ( zob. np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 09 grudnia 2021 r. sygn. akt VII AGa 1040/20, z dnia 16 stycznia 2018 r. sygn. akt VIIAGa 763/18, z dnia 07 września 2016 r. sygn. akt VI ACa 974/15). Powszechnie także przyjmuje się, że przy ocenie przesłanki znikomej szkodliwości społecznej czynu Prezes Urzędu dysponuje pewnym luzem decyzyjnym, a dalej nawet w przypadku stwierdzenia jej ziszczenia się, uznaniem administracyjnym przy wyborze wariantu rozstrzygnięcia tj. nałożenia kary lub odstąpienia od jej wymierzenia.

Przechodząc do stanu faktycznego sprawy, to odwołująca zarzucając Prezesowi Urzędu naruszenie art. 56 ust. 6a ustawy powołała się na ilość przywiezionych smarów, ich przeznaczenie, oraz złożenie zaległych sprawozdań na skutek wewnętrznej kontroli, a nie na skutek wezwania Prezesa Urzędu.

Wobec tego w pierwszej kolejności wskazać należy, że przy weryfikacji stopnia społecznej szkodliwości czynu (w tym przy odwołaniu się do oceny wypracowanej na gruncie prawa karnego), w ogóle nie uwzględnia się okoliczności, które pojawiły się po popełnieniu czynu. Nie mieszczą się one w omawianej regulacji ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w z dnia 07 września 2016 r. sygn. akt VI ACa 974/15 wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2014 r. sygn. akt III SK 47/13).

Sąd w tym kontekście uwzględnił nadto, że dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu dominujące znaczenia ma strona przedmiotowa tj. rodzaj i charakter naruszonego dobra chronionego prawem ( zob. np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 09 grudnia 2021 r. sygn. akt VII AGa 1040/20, z dnia 16 stycznia 2018 r. sygn. akt VIIAGa 763/18, z dnia 07 września 2016 r. sygn. akt VI ACa 974/15). Niewątpliwie, na co wskazywał w swych pismach procesowych Prezes Urzędu, dobrem chronionym przepisami ustawy jest terminowe i rzetelne pozyskiwanie przez Prezesa Urzędu danych o funkcjonowaniu rynku paliw ciekłych. W przypadku niedochowania terminu składnia sprawozdań wskazanych art. 43d ustawy Organ zostaje pozbawiony wymaganych ustawowo informacji związanych z rodzajem oraz ilością przywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu. Ma to wpływ na kwartalny obowiązek sprawozdawczy nałożony przez ustawodawcę na Prezesa Urzędu, gdyż jak stanowi art. 43d ust. 4 ustawy Prezes URE ogłasza kwartalnie w Biuletynie Urzędu Regulacji Energetyki całkowite wielkości produkcji i przywozu poszczególnych paliw ciekłych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, stosując nazwy oraz klasyfikację Nomenklatury Scalonej (kody CN), w terminie 45 dni od dnia zakończenia kwartału. Podstawę raportu Prezesa stanowią sprawozdania składane przez przedsiębiorców w terminie 20 dni od dnia zakończenia miesiąca, którego dotyczy sprawozdanie. Niewątpliwe zaniechanie odwołującego spowodowało, że przy sporządzaniu raportu Prezes nie dysponował pełnymi informacjami o funkcjonowaniu przedsiębiorców na rynku paliw ciekłych niezbędnych m.in. do regulowania działalności przedsiębiorstw energetycznych zgodnie z ustawą i polityką energetyczną państwa związanej z równoważeniem interesów przedsiębiorstw energetycznych i odbiorców paliw i energii. Taka sytuacja prowadzi do utrudnienia oczekiwanego przez ustawodawcę skutku w postaci zapewnienia wiarygodnej i aktualnej informacji na temat rynku paliw ciekłych. Oznacza to, że co do zasady zaniechanie odwołującej dawało podstawy do nałożenia kary na podstawie przywołanych w decyzji przepisów. Skoro do popełnienia deliktu doszło, to co do zasady sprawca odpowiedzialność ponosi, a zatem kara pieniężna powinna być nałożona. Oczywiście rację ma odwołująca spółka, że terminowość składania sprawozdań określonych art. 43d ustawy nie jest jedynym dobrem prawnie tu chronionym. Zakładanym rezultatem ustawy jest także skuteczne zwalczenie nadużyć w sektorze paliw poprzez ograniczenie możliwości prowadzenia działalności w sposób nielegalny, a z drugiej strony umożliwienie szybkiej identyfikacji i karania takiej działalności, co ma przełożyć się m.in. na lepszą ściągalność danin publicznych ( tak uzasadnienie projektu ustawy dostępne na stronie internetowej Sejmu RP, druk 653). Niemniej jednak chociaż w sprawie nie zostało wykazane, że niezłożenie przez odwołującą sprawozdania było rezultatem takiego nadużycia, nie może to przesądzać o odstąpieniu od wymierzenia kary. Cel sprawozdań składanych przez podmioty przywożące odnosi się do szeroko ujmowanych obowiązków i uprawnień Prezesa Urzędu. Te zaś mogą być realizowane tylko w przypadku terminowego dostarczana wszelkich prawem przewidzianych informacji. Dodatkowo częstotliwość składania sprawozdań, jak również okoliczność że mają być one przedkładane aż czterem podmiotom, wskazuje jak istotny jest tak szczegółowy nadzór. Dlatego też zdaniem Sądu spóźnione wywiązanie się z obowiązków sprawozdawczych mogłoby mieć ewentualnie przełożenie na ocenę znikomego stopnia społecznej szkodliwości czynu tylko wówczas, gdybyśmy mieli do czynienia z nieznacznym przekroczeniem terminu ustawowego, które nie miało przełożenia na wykonanie obowiązków raportowych przez Prezesa Urzędu.

Zdaniem strony odwołującej, za wskazane okresy Prezes Urzędu powinien odstąpić od wymierzenia kary, za czym miało przemawiać rodzaj i charakter naruszonego dobra. W tym zakresie powołano się na niewielką ilość przywiezionych substancji. Jakkolwiek ładunek społecznej szkodliwości konkretnego zachowania może być różny, a określone działania i zaniechania można pod tym względem porównywać, to odbywać musi się to na tle konkretnego przypadku, z uwzględnieniem wszelkich jego okoliczności. Oznacza to, że ilość przewożonego paliwa (lub brak takiego przewozu) w niektórych przypadkach będą przemawiać za nałożeniem kary, a niekiedy mogą ekskulpować odpowiedzialność. Niemniej jednak ocena ta musi nastąpić na tle ogółu okoliczności sprawy. Sama niewielka ilość przywożone paliwa nie może przemawiać za odstąpieniem od wymierzenia kary.

Nie można umniejszyć wagi sprawozdań dotyczących niewielkiej ilości przewiezionego smaru, gdyż te stanowią równie istotną informację o rynku paliw w kraju w odniesieniu do podmiotu, który zadeklarował zamiar ich przywozu. Zdaniem Sądu odwołująca dokonuje w tym zakresie oceny sytuacji jedynie z własnej perspektywy, podczas gdy ta ocena wymaga perspektywy ogólnej, zakładającej konieczność sprawowania prawidłowego nadzoru nad rynkiem paliw. Z punktu widzenia udziału danego podmiotu w rynku może to być skala niewielka, jednak w skali globalnej może to zakłócić właściwe sprawowanie nadzoru ( tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 30 marca 2022 r., sygn. akt VII AGa 29/22, niepubl.).

Ponadto trzeba mieć na uwadze, że rzeczone sprawozdania miesięczne pozwalają także na badanie zgodności prowadzonej przez przedsiębiorców działalności z uprawnieniami wynikającymi z posiadanej koncesji lub wpisu do rejestru podmiotów przywożących toteż służyć mogą do prowadzenia, na podstawie art. 23 Prawa energetycznego , kontroli lub postępowania wyjaśniającego w sprawie naruszenia warunków prowadzenia działalności gospodarczej objętej koncesjami na wykonywanie działalności gospodarczej w dziedzinie paliw ciekłych oraz objętej wpisem do rejestru podmiotów przywożących w oparciu o plan kontroli.

W kontekście powyższego o znikomej społecznej szkodliwości czynu można mówić tylko wówczas, gdyby przekroczenie terminu do złożenia sprawozdania nie było znaczne. W szczególności jeżeli przekroczenie terminu nie wpływa na sporządzenie raportu kwartalnego przez Prezesa Urzędu. Ustawowo uregulowana częstotliwość składania sprawozdań - co miesiąc, świadczy o zamiarze objęcia jak najbardziej szczegółowym nadzorem Państwa wykonywania działalności polegającej na przywozie paliw ciekłych. Rację ma także Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, że rozmiaru wyrządzonej szkody należy poszukiwać w chronionych wartościach, a jedną z nich jest właśnie omówiona terminowość wywiązywania się z obowiązków ustawowych. Oznacza to, że wyrządzona szkoda jest tym większa, im większe jest opóźnienie w jego złożeniu. Zaniechanie złożenia sprawozdania powoduje, iż przez tak długi okres organy nie posiadają wiedzy na temat rodzajów oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych przez powoda, a także ich przeznaczeniu, stąd nie mogą skorzystać z informacji jakie powinny im zostać przedstawione.

Sąd nie przychylił się nadto do twierdzenia spółki, że pomimo braku wpisania do rejestru przedsiębiorców, w wyniku samokontroli złożyła sprawozdania. Inaczej ujmując, że gdyby niezłożenie powyższych sprawozdań, to Prezes Urzędu nigdy nie dowiedziałby się o dokonanym przewozie. Inaczej ujmując, że mamy tu do czynienia z samodenucjacją. Istotne znaczenie ma tu bowiem ciąg określonych działań:

- decyzją z dnia 11 maja 2022 r. spółka zostaje wykreślona z urzędu z rejestru podmiotów przywożących (k. 4 akt administracyjnych),

- pismem z dnia 12 października 2022 r., w związku ze złożonym wnioskiem o ponowny wpis do rejestru podmiotów przywożących, spółka zostaje wezwana do szczegółowego opisu działalności gospodarczej (k. 10 akt administracyjnych),

- pismem z dnia 10 listopada 2022 r. spółka zostaje wezwana do przedstawienia zestawienia w formie tabelarycznej nabytych wewnątrzwspólnotowo paliw ciekłych w okresie od maja 2022 r. (k. 24 akt administracyjnych),

- pismem z dnia 28 listopada 2022 r. spółka przesyła wymagane dane (k. 2831 akt administracyjnych),

- pismem z dnia 15 grudnia 2022 r. spółka przesyła zaległe sprawozdania (k. 34-40 akt administracyjnych) i pismem z dnia 22 grudnia 2022 r. korekty (k. 41 49 akt administracyjnych).

Powyższe wskazuje, że strona odwołująca dopiero w reakcji na wezwanie Organu złożyła zaległe sprawozdania.

Oczywiście w orzecznictwie tut. Sądu przyjmuje się, że jeżeli okoliczności wskazują, że mamy do czynienia z podmiotem, który nie działa w branży paliwowej, dokonał przewozu niewielkiej ilości paliwa, a nadto dokonał samodzielnego zgłoszenia tej okoliczności, tj. bez wcześniejszego wykrycia faktu przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki , to sama nieterminowość złożenia sprawozdania z art. 43d ustawy nie może mieć decydującego znaczenia dla karania. W ramach badania natężenia społecznej szkodliwości konieczne jest dokonanie takiego odróżnienia, aby podmioty dopuszczające się uchybień zostały odpowiednio ukarane.

Na tle omawianej sprawy nie można jednak było pominąć faktu, że w przeszłości w okresie od 09 lutego 2017 r. do 11 maja 2022 r. spółka była wpisana do rejestru podmiotów przywożących. Wskazuje to, że miała i powinna mieć świadomość co do spoczywających na niej obowiązków. W okresie tym składała sprawozdania, które obejmowały m.in. smary o kodzie (...). Trudno zatem przyjąć argumentację odwołania, że w odniesieniu do okresów sprawozdawczych za czerwiec, wrzesień i październik 2022 r. dopiero w wyniku wewnętrznej weryfikacji strona dowiedziała się, że paliwo to jest objęte obowiązkiem sprawozdawczym. Jako że spółka w przeszłości była ujęta w rejestrze przedsiębiorców, to zdawała sobie sprawę z wynikających z przewozu obowiązków. Pomimo tego zaniechała złożenia sprawozdania i dopiero ubiegając się o ponowny wpis do tegoż rejestru ujawniła Prezesowi, i to w wyniku kontroli przeprowadzonej przez Organ, przewóz dokonywany w okresie wykreślenia z tego rejestru.

Mamy tu też do czynienia z podmiotem profesjonalnym, od którego wymagany jest podwyższony miernik staranności przy prowadzeniu swoich spraw.

Odnosząc się natomiast do zarzutów naruszenia przez pozwanego szeregu przepisów postępowania administracyjnego mających w ocenie odwołującego wpływ na rozstrzygnięcie sprawy należy wskazać, że postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia tym samym stron możliwości podnoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2007 r., sygn. akt VI ACa 952/06). Ewentualne naruszenie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w toku prowadzonego postępowania administracyjnego nie jest przedmiotem postępowania przed tutejszym Sądem, jak również nie stanowi samoistnej podstawy uchylenia decyzji w tym postępowaniu, albowiem nie ma ono wpływu na ocenę prawidłowości zaskarżonej decyzji. Wniesienie odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna bowiem postępowanie sądowe, w którym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozpoznaje sprawę od nowa, w zakresie przedmiotu sprawy. Należy również stwierdzić, że specyficzny tryb postępowania, z jakim mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, zasadza się na założeniu, że organ w toku postępowania administracyjnego gromadzi dowody na poparcie swoich twierdzeń, zaś strona odwołująca się czyli powód, w procesie zwalcza te dowody przedstawiając sądowi inne dowody, które zmierzają do obalenia twierdzeń organu. Sąd na nowo przeprowadza zatem postępowanie dowodowe, gromadząc materiał dowodowy w postępowaniu sądowym, z tego też względu przebieg postępowania administracyjnego nie ma wpływu na ostateczną decyzję podejmowaną przez Sąd. Do powoda należy zatem wykazanie, że zaprezentowane przez organ dowody nie pozwalają na konkluzję taką jak w decyzji, zaś rzeczą Sądu nie jest zastąpienie organu i przeprowadzenie postępowania od początku, a jedynie ocena legalności decyzji i w zależności od przewidzianych prawem możliwości bądź zmiana decyzji bądź jej uchylenie. W sytuacji, gdy organ stosownych dowodów nie dostarczył i decyzja nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym, na odwołującym się nie spoczywa ciężar przeprowadzenia dowodu przeciwnego. Na podstawie tak zebranego materiału dowodowego Sąd dokonuje ustaleń faktycznych oraz dokonuje subsumcji przepisów do ustalonego stanu faktycznego, czego skutkiem jest wydanie rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91, Lex nr 3724; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98, Lex nr 35385; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351 /99, Lex nr 38556; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1036/98, Lex nr 52708) Sąd Ochrony konkurencji i Konsumentów nie może ograniczyć rozpoznania sprawy wynikającej z odwołania od decyzji tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Przekazanie przez Prezesa URE odwołania wszczyna kontradyktoryjne postępowanie cywilne, którego celem nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że zarzut naruszenia przepisów postępowania administracyjnego należało uznać za bezzasadne.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98, 99, 108 § 1 k.p.c. Zasada odpowiedzialności za wynik procesu polega na obowiązku zwrotu kosztów procesu przez stronę przegrywającą sprawę. W konsekwencji kosztami zastępstwa procesowego Prezesa Urzędu, określonymi na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) na 720,00 zł, obciążono odwołującą spółkę.

08.08.2024 r.

SSO Małgorzata Wiliński

Sygn. akt XVII AmE 234/23

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

SSO Małgorzata Wiliński