Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Malinowska
Protokolant –	starszy sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu 27 sierpnia 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) sp. z o.o. z siedzibą w K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania (...)sp. z o.o. z siedzibą w K. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 23 czerwca 2023 r. Nr(...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...)sp. z o.o. z siedzibą w K. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych, z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Ewa Malinowska

XVII AmE 242/23

UZASADNIENIE

Decyzją z 23 czerwca 2023 r. Nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12b w związku z art. 56 ust. 2, ust. 2h pkt 4, art. 56 ust. 6 oraz 6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz.U. z 2022 r. poz. 1385 z późn. zm.) oraz art. 104 oraz 105 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2023 r. poz. 775 z późn. zm.) oraz art. 30 ust. 1 ustawy– Prawo energetyczne po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej Przedsiębiorcy (...)Sp. z o. o. z siedzibą w K. o numerze identyfikacji podatkowej (NIP) (...) (dalej: „Przedsiębiorca”) w związku niezachowaniem terminu na złożenie sprawozdania, o którym mowa w art. 43d ustawy – Prawo energetyczne, za miesiące październik oraz listopad 2022 r. orzekł,

1)  że Przedsiębiorca nie zachował terminu na złożenie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu (dalej „sprawozdanie”), o którym mowa w art. 43d ustawy– Prawo energetyczne za miesiąc listopad 2022 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki,

2)  za działanie opisane w pkt 1 wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 10.000,00 za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc listopad 2022 r.,

3)  umorzył postępowanie administracyjne w zakresie miesiąca października 2022 r.

(decyzja k. 6-11)

Powód (...) Sp. z o. o. z siedzibą w K. wniósł odwołanie od tej decyzji zaskarżając ją w całości. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść zaskarżonej decyzji, a mianowicie:

a)  art. 7, 77 i 107 k.p.a. poprzez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, co m.in. miało wypływ na ocenę stopnia szkodliwości czynu,

b)  art. 189d, 189e i 189f k.p.a. poprzez ich niezastosowanie w sytuacji, gdy ustawa Prawo energetyczne nie reguluje tych kwestii

c)  art. 8 § 1 k.p.a. poprzez naruszenie przez Prezesa URE zasady zaufania do organów władzy publicznej na skutek nieuwzględnienia w niniejszej sprawie zasady proporcjonalności,

2.  naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

a)  art. 56 ust 6a ustawy prawo energetyczne poprzez jego błędną wykładnię i niezastosowanie.

Zarzucając powyższe wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez odstąpienie w całości od wymierzenia kary pieniężnej, ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

(odwołanie k. 13-18)

Pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

(odpowiedź na odwołanie k. 34-43)

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powód (...) Sp. z o. o. z siedzibą w K. jako podmiot wpisany do rejestru podmiotów przywożących prowadzonego przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki pod numerem (...), od dnia 16 marca 2020 r. do dnia 16 listopada 2022 r. był objęty obowiązkiem sprawozdawczym, o którym mowa w art. 43d ustawy – Prawo energetyczne. (decyzja k. 15-16)

Powód nie złożył w ustawowym terminie wymaganego sprawozdania za miesiąc listopad 2022 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. (bezsporne)

Pismem z dnia 27 kwietnia 2023 r. powód został zawiadomiony o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z niezachowaniem terminu na przekazanie sprawozdania, o którym mowa w art. 43d ustawy– Prawo energetyczne, przeznaczeniu za miesiące październik oraz listopad 2022 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Ponadto został wezwany do złożenia, w terminie 14 dni, licząc od dnia otrzymana zawiadomienia, złożenia sprawozdania, o którym mowa w art. 43d ustawy- Prawo energetyczne za wskazane miesiące wraz z wyjaśnieniami dotyczącymi niezachowania terminu na ich złożenie do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Pismo zostało skutecznie doręczone w dniu 4 maja 2023 r. (zawiadomienie k. 1-2, zwrotne poświadczenie odbioru k. 3 akt adm.)

Pismem z dnia 18 maja 2023 r. Przedsiębiorca przedstawił wyjaśnienia w sprawie podkreślając, iż Spółka złożyła prawidłowo sprawozdanie, o którym mowa w art. 43d ustawy- Prawo energetyczne za miesiąc październik 2022 r., bowiem zostało nadane drogą elektroniczną – wiadomość e- mail, w dniu 10 listopada 2022 r., a Spółka otrzymała potwierdzenie jego złożenia. Ponadto w odniesieniu do złożonego po ustawowym terminie sprawozdania za miesiąc listopad 2022 r. Przedsiębiorca wskazał, iż w listopadzie 2022 r. nie prowadził działalności związanej z obrotem paliwami ciekłymi, a także została mu wydana decyzja z dnia 16 listopada 2022 r. o wykreśleniu Spółki z rejestru podmiotów przywożących, którego nie zakwestionowała. Powyżej, w ocenie Przedsiębiorcy potwierdza, iż czyn którego się dopuścił ma nieznaczną szkodliwość i zaniechanie winno zostać potraktowane jako wypadek mniejszej wagi, uzasadniający odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej. (pismo k.40 akt adm.)

W dniu 23 czerwca 2023 r. została wydana decyzja zaskarżona w niniejszym postępowaniu. (decyzja k. 6-11)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie powoda podlegało oddaleniu.

Omawiany obowiązek sprawozdawczy wynikał wprost z treści art. 43d ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne (dalej: ustawa P.e) stanowiącego, że Przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesję na wytwarzanie paliw ciekłych lub koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą, a także podmiot przywożący, stosownie do swojej działalności, przekazuje Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki, Prezesowi Agencji Rezerw Materiałowych (obecnie Rządowej Agencji Rezerw Strategicznych), ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych oraz ministrowi właściwemu do spraw energii miesięczne sprawozdanie o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu - w terminie 20 dni od dnia zakończenia miesiąca, którego dotyczy sprawozdanie.

Przepis intertemporalny zawarty w art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia obciążeń regulacyjnych stanowi, iż nie wszczyna się postępowań administracyjnych w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za niezłożenie w terminie, do organów innych niż Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, sprawozdań, o których mowa m.in. w art. 43d ust. 1 ustawy- Prawo energetyczne.

Trzeba wyjaśnić, że zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 12c ustawy P.e. podmiotem przywożącym jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która samodzielnie lub za pośrednictwem innego podmiotu dokonuje przywozu paliw ciekłych, z wyłączeniem przywozu paliw ciekłych:

a)  w ramach wykonywania działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą wymagającej uzyskania koncesji, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 4, lub

b)  przeznaczonych do użycia podczas transportu i przywożonych w standardowych zbiornikach, o których mowa w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2022 r. poz. 143).

Podmiot przywożący może dokonywać przywozu paliw ciekłych po wpisaniu do rejestru podmiotów przywożących. Wpisu do tego rejestru dokonuje na wniosek podmiotu przywożącego Prezes URE w drodze decyzji (art. 32c p.e.). W prowadzonym w postaci elektronicznej przez Prezesa URE jawnym rejestrze podmiotów przywożących umieszcza się takie informacje jak: oznaczenie podmiotu przywożącego, rodzaje paliw ciekłych będące przedmiotem przywozu, rodzaje i lokalizację infrastruktury paliw ciekłych wykorzystywanej przez podmiot przywożący, przeznaczenie przywożonego paliwa ciekłego, planowana daty rozpoczęcia działalności polegającej na przywozie paliw ciekłych (art. 32a p.e.).

Konsekwencją wpisania do rejestru podmiotów przywożących, jest obowiązek sprawozdawczy wynikający z art. 43d ust. 1 p.e., zatem obowiązek ten istniał także po stronie Spółki. Jak bowiem ustalono, w okresie objętym niniejszym postępowaniem, Przedsiębiorca był podmiotem przywożącym w rozumieniu art. 3 pkt 12c ustawy - Prawo energetyczne, ponieważ figurował rejestrze podmiotów przywożących pod numerem (...).

Przenosząc powyższe regulacje prawne na grunt niniejszej sprawy trzeba wskazać, że powodowa spółka nie zachowała terminu na złożenie sprawozdania, o którym mowa w art. 43d ustawy - Prawo energetyczne za miesiąc listopad 2022 do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Sprawozdanie te zostały złożone przez powoda dopiero w toku postępowania administracyjnego o wymierzenie kary pieniężnej wraz z pismem z dnia 18 maja 2023 r.

Odnosząc się do pierwszego zarzutu sformułowanego w odwołaniu, należy wyjaśnić, że dotyczą one naruszenia przez Pozwanego przepisów postępowania administracyjnego, między innymi art. 7 k.p.a. 107 §3 i 8 k.p.a. Mając na uwadze ugruntowane w doktrynie stanowisko, tego rodzaju zarzuty nie mogły przynieść oczekiwanego rezultatu w postaci uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Orzecznictwo jest zgodne co do tego, że nawet gdyby w toku postępowania administracyjnego doszło do naruszenia powyższych przepisów przez Prezesa URE, okoliczność ta nie mogłaby stanowić wyłącznej podstawy uchylenia decyzji, ponieważ Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, jako sąd pierwszej instancji, na skutek wniesionego odwołania, rozpoznaje sprawę merytorycznie od początku.

Wydanie przez organ administracji zaskarżonej decyzji jest jedynie warunkiem rozpoznania sprawy przez sąd, a nie jego skutkiem. SOKiK jest sądem cywilnym a nie sądem legalności decyzji administracyjnej i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, w tym wypadku Urzędu Regulacji Energetyki, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. W świetle powyższego nawet gdyby przyjąć, iż w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych to, o ile nie stanowią one podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji, nie mogą one prowadzić do uchylenia decyzji i nie mogą być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest zobowiązany do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r. sygn. akt III CRN 120/91 OSNC 1992 nr 5, poz. 87; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r. sygn. akt I CKN 265/98 OSP 2000 nr 5 poz. 68; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 roku sygn. akt 351/99 OSNC 2000 nr 3 poz. 47; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 roku sygn. akt I CKN 1036/98 LEX nr 52708; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 roku, sygn. akt III SZP 2/05 OSNP 2006/19-20/312).

W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 189d, 189e i 189f k.p.a. to rację ma pozwany, że przepisy te nie mają zastosowania. Kara została przewidziana przez ustawodawcę w wysokości sztywnej kwoty 10.000 zł, która nie podlega miarkowaniu. Przede wszystkim jednak przepis art. 56 ust. 3 i 6 p.e. jest przepisem szczególnym w odniesieniu do k.p.a. i zgodnie z art. 189a § 2 pkt 1-6 k.p.a. w tej sytuacji przepisy powyższych artykułów nie mają zastosowania.

W niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania przepis art. 189e k.p.a., zgodnie z którym strona nie podlega ukaraniu, jeżeli do naruszenia prawa doszło wskutek działania siły wyższej. W judykaturze i doktrynie za siłę wyższą uważa się takie zdarzenie pochodzące z zewnątrz, które ma charakter nadzwyczajny (nie da się go przewidzieć), a którego skutkom nie można zapobiec nawet przy dołożeniu najwyższego stopnia staranności. Jedyną przyczyną niezłożenia sprawozdania był spowodowany przez zaniechanie powoda, a nie czynniki zewnętrzne, którym można byłoby przypisać cechy siły wyższej.

Warunkiem uwzględnienia kolejnego zarzutu odwołania było zaistnienie przesłanek uzasadniających odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej o których mowa w art. 56 ust. 6a p.e. Stosownie do treści przepisu art. 56 ust. 6a ustawy p.e., Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek.

Należy jednak podkreślić, iż ustawodawca nie obliguje organu do jego zastosowania. Poprzez sformułowanie „może odstąpić” przewiduje jedynie takie uprawnienie. Prowadzi to do wniosku, że nawet w przypadku łącznego wystąpienia obu przesłanek wskazanych przez ustawodawcę w przepisie art. 56 ust. 6a ustawy – Prawo energetyczne, Prezes URE może, ale nie musi skorzystać z tej kompetencji.

Za nietrafny należało uznać argument Powoda, że o znikomym stopniu szkodliwości czynu świadczy fakt, iż w okresie w którym doszło do naruszenia obowiązku sprawozdawczego, powód nie dokonywał przywozów paliw ciekłych.

Trzeba więc w tym miejscu podkreślić, że obowiązek przewidziany w art. 43d ust. 1 ustawy P.e. obejmuje wszystkie podmioty przywożące wpisane do rejestru podmiotów przywożących i nie przewiduje w tym zakresie żadnych ilościowych ograniczeń. Warto dodatkowo wyjaśnić, że podmiotem przywożącym jest się przez cały okres figurowania w rejestrze, a nie jedynie w okresie faktycznego wykonywania danego rodzaju działalności. Oznacza to istnienie obowiązku raportowania Prezesowi URE o każdej ilości przywiezionych paliw ciekłych. Nawet bowiem sprawozdanie, w którym wykazano wartości zerowe, ma walor informacyjny, gdyż odzwierciedla rzeczywiste dane o rynku paliw i jest w równym stopniu przydatne regulatorowi przy opracowywaniu raportu kwartalnego. Prezes URE nie ma podstaw prawnych do przyjęcia, że niezłożenie przez podmiot przywożący wymaganego sprawozdania wynika z tego, że w danym okresie sprawozdawczym nie wykonywał on przywozu paliw.

Dlatego, jak już wyżej wskazano, również informacje dotyczące wartości zerowych przywiezionego paliwa są istotne z punktu widzenia całego rynku paliw, bo gdyby przedsiębiorcy przywożący niewielkie ilości paliwa lub wcale go nie przywożący, masowo nie przedstawiali sprawozdań, Prezes URE miałyby niepełny obraz tego rynku, co uznać należy za zagrażające jego bezpieczeństwu. Rozmiaru szkody należy w danym przypadku upatrywać nie w ilości przywożonych paliw, lecz w chronionych wartościach, a która w odnosi się przede wszystkim do zwalczania szarej strefy w zakresie paliw ciekłych i uzyskiwania na bieżąco informacji o rynku tych paliw.

Dostęp wszystkich czterech organów, wymienionych w art. 43d Prawa energetycznego, do informacji na temat ilości produktów paliwowych wprowadzonych na rynek przez przedsiębiorców ma istotne znaczenie, między innymi, z punktu widzenia nadzoru i kontroli rynku paliw, w tym zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego, zapobiegania ewentualnym nadużyciom, czy ochrony interesu fiskalnego państwa. Brak stosowanych sprawozdań w terminie powoduje, że organy te nie mogą realizować swoich ustawowych obowiązków.

Ponadto, Powód jest przedsiębiorcą, wobec tego z uwagi na profesjonalny charakter wykonywanej przez niego działalności, powinien mieć świadomość spoczywających na nim obowiązków - w tym, sprawozdawczych - i powinni realizować je ze starannością wymaganą od profesjonalistów. „ Staranność” ta obejmuje również znajomość obowiązujących przepisów prawa oraz następstw z niego wynikających w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej.

Sąd orzekający w niniejszym składzie w pełni podziela i przyjmuje za swój pogląd Sądu Najwyższego, który w uzasadnieniu wyroku z 27 listopada 2019 r. w sprawie toczącej się pod sygn. akt I NSK 95/18 wskazał, że to Prezes URE kształtuje politykę wymiaru kar wobec przedsiębiorców popełniających delikty administracyjne określone w ustawie - Prawo energetyczne. W pewnych przypadkach sąd może co prawda zastosować art. 56 ust. 6a p.e., jednakże wpierw Powód powinien wykazać, że pozwany przekroczył zasady uznania administracyjnego oraz że stopień szkodliwości czynu był znikomy, a przedsiębiorca zaprzestał naruszenia prawa lub zrealizował obowiązek. Sąd Najwyższy trafnie wskazywał, że artykuł 56 ust. 6a p.e. należy interpretować z uwzględnieniem zasady sprawności i rzetelności działania instytucji publicznych, a także zasady równowagi i podziału władzy. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki dysponuje więc pewnym luzem decyzyjnym przy interpretacji przesłanki znikomości szkodliwości społecznej czynu, a w razie ziszczenia się wspomnianej przesłanki - uznaniem administracyjnym przy wyborze wariantu rozstrzygnięcia: odstąpienia od kary pieniężnej bądź nieodstąpienia od tej kary. (Wyrok SN z 27.11.2019 r., I NSK 95/18, LEX nr 2817533)

Sąd Okręgowy uznał, iż błędne jest przekonanie Powoda o naruszeniu przepisu art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne. Brak zastosowania względem powoda instytucji odstąpienia od wymierzenia kary wynikał z tego, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki wymagane łącznie treścią art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne, nie zaś z tego, że pozwany przekroczył granice uznania administracyjnego bądź dokonał błędnej wykładni przepisów prawa energetycznego. Dlatego też, w przekonaniu Sądu, zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie.

W myśl art. 56 ust. 1 pkt 12b i 12c ustawy – Prawo energetyczne, karze pieniężnej podlega ten, kto nie przekazuje w terminie sprawozdań o których mowa w art. 43d tej ustawy lub przekazuje sprawozdania zawierające nieprawdziwe dane. Zgodnie natomiast z treścią art. 56 ust. 2h pkt 4 i 5 P.e. wysokość kar, o których mowa powyżej, wynosi odpowiednio: 10 000 zł (za nieprzedstawienie w terminie ww. sprawozdań) oraz od 10 000 zł do 50 000 zł (za przedstawienie ww. sprawozdań zawierających nieprawdziwe dane.

Powód nie zrealizowali ciążącego na nim obowiązku sprawozdawczego, co w oparciu o przepisy prawa energetycznego, słusznie zostało przez pozwanego uznane za podstawę do nałożenia kary pieniężnej. Kwalifikacja czynu Powoda, dokonana przez Prezesa URE jest słuszna, niewątpliwie bowiem naruszenie będące przedmiotem zaskarżonej decyzji nie stanowi czynu o znikomej społecznej szkodliwości. Jak również wspomniano wyżej, Sąd nie stwierdził, jakoby Prezes URE przekroczył granice uznania administracyjnego wymierzając karę pieniężną. Wysokość nałożonej na powoda kary finansowej wynika zatem wprost z przepisów prawa. Ustawodawca wyłączył możliwość jej miarkowania.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³§ 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na oddalenie odwołania, należało uznać powoda za stronę, która przegrała proces i zasądzić od niego na rzecz Pozwanego zwrot kosztów procesu, które w sprawie niniejszej obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w minimalnej stawce 720,00 zł, ustalonej w oparciu § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Ewa Malinowska