Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Witold Rękosiewicz	SSO Witold Rękosiewicz
Protokolant: stażysta Magdalena Żabińska

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2020 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe – Ośrodek Transportu Leśnego w G.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o obliczenie opłaty koncesyjnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 14 lutego 2018 r., znak: (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe - Ośrodek Transportu Leśnego w G. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmE 244/18

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany), na podstawie art. 34 ust. 1 w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 220 j.t. z późn. zm., dalej: Pe) oraz w związku z § 4 ust. 3 i § 6 ust. 4 w związku z ust. 1-3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz. U. z 1998 r. nr 60, poz. 387, z późn. zm., dalej Rozporządzenie w sprawie opłat) oraz w związku z art. 2 § 2 i 3 oraz art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r. poz. 201 t.j. z późn. zm.), decyzją z dnia 14 lutego 2018 r., znak: (...)określił dla Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe – Ośrodek Transportu Leśnego w G. (Przedsiębiorca, powód) opłatę należną z tytułu koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie: obrót paliwami ciekłymi udzielonej decyzją Prezesa URE z dnia 23 września 2013 r., nr(...) na kwotę 4 072 zł.

Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe - Ośrodek Transportu Leśnego w G. w złożonym odwołaniu zaskarżył powyższą decyzję Prezesa URE w całości. Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie art. 34 ust. 1 Pe w zw. z art. 30 ust. 1 Pe oraz w zw. z § 4 ust. 3 i § 6 ust. 1 - 4 Rozporządzenia w sprawie opłat poprzez ich:

I. nieprawidłową interpretację i przyjęcie, iż mają one zastosowanie również w stosunku do przedsiębiorców, którzy uzyskują kolejną koncesję, a którzy w poprzednim roku prowadzili działalność na podstawie wcześniej wydanej i ważnej koncesji i uiścili z tego tytułu w danym roku opłatę na podstawie ww. przepisów Pe i Rozporządzenia w sprawie opłat,

II. nieprawidłowe zastosowanie, w związku z uiszczeniem w 2013 r. przez odwołującego opłaty z tytułu udzielonej koncesji w wysokości 4 072 zł.

Na podstawie powyższych zarzutów powód wniósł o:

- uchylenie w całości zaskarżonej decyzji względnie jej zmianę w całości i umorzenie postępowania prowadzonego przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki znak (...).,

- zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Powód zarzucił, iż w zaskarżonej decyzji Prezes URE nie odniósł się do argumentacji przytoczonej w pismach przez odwołującego. Podkreślił, że od 2003 r. posiadał koncesję na obrót paliwami ciekłymi, która wygasła w dniu 30 wrześniu w 2013 r. Decyzją z 23 września 2013 r. została powodowi udzieloną kolejna koncesja na prowadzenie tego samego rodzaju działalności gospodarczej. Wskazał na zachowanie ciągłości w prowadzonej działalności gospodarczej. Oświadczył, że w 2013 r. wpłacił kwotę 4 072 zł tytułem opłaty koncesyjnej, która zgodnie z art. 34 Pe ma charakter okresowy. Przyjęta przez Prezesa URE w zaskarżonej decyzji interpretację obowiązujących przepisów uznał powód za sprzeczną z istotą opłat koncesyjnych, które jak wynika z przepisów Pe, mają być opłatami corocznymi i nie stanowią opłat za fakt udzielenia koncesji. W ocenie powoda jeśli przedsiębiorstwo, któremu została udzielona koncesja, uiściło coroczną opłatę przed wygaśnięciem koncesji, brak jest podstaw by ze względu na udzielenie mu nowej koncesji ponownie miało w danym roku rozliczeniowym wnosić opłatę koncesyjną w tej samej wysokości. Zdaniem powoda taką interpretację przepisów rozporządzenia należałoby uznać za wyjście poza zakres upoważnienia ustawowego i tym samym za niekonstytucyjne. Powód zarzucił, iż Prezes URE wykorzystuje przepisy rozporządzenia, które miały mieć zastosowanie do zupełnie innych sytuacji, do pobierania całkowicie nowego rodzaju opłat - opłat z tytułu udzielenia koncesji.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Wskazał, że zgodnie z § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat przedsiębiorca zobligowany jest do uiszczenia opłaty koncesyjnej w ciągu 30 dni od uzyskania nowej koncesji. W przypadku powoda spełnione zostały wymienione w przepisach przesłanki do naliczenia pierwszej opłaty koncesyjnej. Przedsiębiorca złożył wniosek o udzielenie koncesji, przedsiębiorcy została udzielona koncesja, przedsiębiorca w roku poprzedzającym udzielenie koncesji prowadził działalność gospodarczą w zakresie objętym koncesją oraz uzyskał przychody z tej działalności. Udzielona powodowi w dniu 23 września 2013 r. koncesja na obrót paliwami ciekłymi, w ocenie Prezesa URE stanowiła samodzielny tytuł prawny do wniesienia przez powoda opłaty koncesyjnej, a w przypadku braku jej dobrowolnego uiszczenia przez powoda - tytuł prawny do obliczenia tej opłaty i jej wyegzekwowania. W sytuacji braku pobrania pierwszej opłaty w ciągu 30 dni od dnia wydania koncesji, mogłoby dochodzić do obchodzenia przepisów prawa polegające na uzyskiwaniu koncesji na krótkie okresy, lub wnioskowaniu o cofnięcie koncesji przed upływem roku i żądanie udzielenia kolejnej koncesji w następnym roku. Ponadto, brak pobierania opłaty za udzielenie koncesji, tj. w terminie 30 dni od dnia wydania takiej koncesji, stanowiłby uprzywilejowanie dla podmiotów które dopiero rozpoczynają działalność koncesjonowaną w sytuacji, gdy wcześniej wykonywały działalność na poziomie ustawowo zwolnionym z obowiązku uzyskania koncesji np. przy wytwarzania energii elektrycznej jest to wytwarzanie aż do mocy 50 MW. Pozwany zauważył, że zgodnie z art. 39 Pe przedsiębiorstwo energetyczne może złożyć wniosek o przedłużenie ważności koncesji, nie później niż na 18 miesięcy przed jej wygaśnięciem. Przedłużenie ważności koncesji gwarantuje ciągłość wykonywania działalności i związanych z tym obowiązków. Powód nie uzyskał przedłużenia okresu ważności koncesji z dnia 25 września 2003r., lecz wystąpił do Prezesa URE z wnioskiem. o udzielenie mu nowej koncesji. Gdy przedsiębiorca wskutek własnego działania nie skorzystał z tego rozwiązania, a wystąpił do Prezesa URE o udzielenie nowej koncesji, to jego sytuacja prawna niczym nie różni się od podmiotu, który wnioskowałby o udzielenie nowej koncesji w sytuacji, gdy wcześniej korzystał ze zwolnienia z obowiązku koncesyjnego, o którym mowa w art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a) Pe, czyli wykonywania działalności gospodarczej np. w zakresie obrotu gazem płynnym, jeżeli roczna wartość obrotu nie przekraczała równowartości 10 000 euro, a zatem posiadał przychody z działalności koncesjonowanej. Przepis art. 39 Pe został ustanowiony aby zagwarantować przedsiębiorcom możliwość kontynuowania działalności koncesjonowanej (w związku z terminowym charakterem koncesji) bez potrzeby uzyskiwania nowej koncesji. Zdaniem pozwanego, ustawodawca, zmierzając do zapobieżenia sytuacji dysproporcji w obowiązkach nałożonych na przedsiębiorców rozpoczynających działalność i ją kontynuujących, wprowadził w Pe regulację art. 39. Powód jako profesjonalista powinien znać wspomniane regulacje prawne oraz skutki nieskorzystania z funkcjonujących w prawie energetycznym rozwiązań. Coroczną opłatę koncesyjną wnoszoną do dnia 31 marca danego roku należy odnosić do roku następującego po roku udzielenia koncesji (w omawianym przypadku do posiadanej przez powoda koncesji z dnia 25 września 2003 r. nr (...)) w przeciwieństwie do opłaty wymaganej na podstawie § 4 ust. 3 rozporządzenia w sprawie opłat, która stanowiła inną opłatę, należną - w związku z wnioskiem powoda - bezpośrednio po udzieleniu mu koncesji w dniu 23 września 2013 r. nr (...). Zatem były to odrębne opłaty wnoszone każda na podstawie innego tytułu prawnego. A więc w ocenie pozwanego nie można podzielić stanowiska prezentowanego przez powoda, że określona w zaskarżonej decyzji opłata koncesyjna jest ponowną opłatą za to samo. Pozwany zgodził się, iż ta opłata faktycznie odnosi się do tej samej podstawy przychodów, ale wynika z dwóch odrębnych tytułów prawnych, tym samym nie jest to podwójna opłata koncesyjna, obowiązek jej poboru wynika wprost z przepisów prawa a ponadto ogranicza możliwość manipulacji na rynku paliw ciekłych przyczyniając się do zwalczania szarej strefy (zapobiega możliwości obchodzenia przepisów dotyczących opłat koncesyjnych).

Zdaniem Prezesa URE przyjęcie zaakceptowanie stanowiska powoda, mogło by prowadzić do naruszenia dyscypliny finansów publicznych poprzez niepobieranie należności przypadających Skarbowi Państwa, w przypadku, o którym mowa w tym przepisie (zob. art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych - Dz. U. z 2013 r. poz. 168, z późn. zm.).

Mając na uwadze fakt, że powód nie wniósł omawianych opłat w terminie do 30 dni od dnia wydania mu nowej koncesji, pozwany zobowiązany był zastosować przepisy § 6 Rozporządzenia w sprawie opłat. Pozwany wskazał, że w zaskarżonej decyzji wyjaśnił, iż przedmiotowa opłata jest to opłata, o której mowa w art. 2 § 2 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 2 § 2 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, przepisy działu III stosuje się również do opłat, do których ustalenia lub określenia uprawnione są inne niż wymienione w § 1 pkt 1 organy. Organom tym przysługują uprawnienia organów podatkowych (art. 2 § 3 Ordynacji podatkowej). Stąd do obliczenia i określenia omawianej opłaty koncesyjnej zasadne było zastosowanie także przepisów działu III Ordynacji podatkowej, w tym m.in. art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, które również stanowią podstawę prawną dla wydania zaskarżonej decyzji. W związku z powyższym Prezes URE za chybiony uznał zarzut odwołania dotyczący błędnej interpretacji w decyzji przepisów oraz argumentację powoda, że spełnił w 2013 roku obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej od koncesji z dnia 23 września 2013 r., znak: (...).

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe – Ośrodek Transportu Leśnego prowadziło działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na podstawie koncesji udzielonej przez Prezesa URE decyzją z dnia 25 września 2003 r. nr (...), obowiązującej w okresie od 30 września 2003 r. do 30 września 2013 r. (k.18 akt sąd.)

W związku z posiadaną koncesją Przedsiębiorca wnosił corocznie opłatę koncesyjną w wysokości ustalanej na podstawie przychodu uzyskanego w roku poprzednim. W dniu 26 marca 2013 r. powód dokonał wpłaty kwoty 4 072 zł z tytułu rocznej opłaty koncesyjnej za 2013 r. od koncesji z dnia 25 września 2003 r. nr (...). W formularzu zawierającym informacje koncesjonariusza o wysokości opłaty koncesyjnej Przedsiębiorca podał, że wnoszona opłata dotyczy koncesji wydanej w 2003 r. (k. 5 akt adm.)

Wnioskiem z dnia 23 lipca 2013 r. powód wystąpił do Prezesa URE o udzielenie mu nowej koncesji na obrót paliwami ciekłymi. (bezsporne)

Decyzją z dnia 23 września 2013 r. nr (...) Prezes URE udzielił powodowi koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 1 października 2013 r. do 1 października 2023 r. (k. 27 akt sąd.)

W związku z ustaleniem, że Przedsiębiorca w terminie 30 dni od daty wydania koncesji tj. do dnia 23 października 2013 r. nie wniósł pierwszej opłaty od nowej koncesji, Prezes URE pismem z dnia 27 czerwca 2016 r. znak: (...)wezwał Przedsiębiorcę do wniesienia - w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego wezwania - opłaty z tytułu udzielonej koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie: obrót paliwami ciekłymi oraz poinformował o sposobie jej uiszczenia. (k.1 akt adm.)

W odpowiedzi na wezwanie Przedsiębiorca pismem z dnia 18 lipca 2017 r. wyjaśnił, że uiścił już opłatę koncesyjną, do której uiszczenia został wezwany przez Prezesa URE. Podniósł, że z art. 34 ust. 1 Pe wynika obowiązek wnoszenia jedynie corocznych opłat koncesyjnych, a nakładanie danin może odbywać się wyłącznie w drodze ustawy. W piśmie wskazano, że przepisy § 4 ust. 2 i 3 Rozporządzenia w sprawie opłat, określające obowiązek wnoszenia pierwszej opłaty koncesyjnej dotyczą tylko przedsiębiorstw nie posiadających wcześniej koncesji, a powód nie jest takim podmiotem. (k.4 akt adm.)

Pismem z dnia 20 listopada 2017 r., znak: (...) Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie obliczenia opłaty koncesyjnej. Jednocześnie wezwał Przedsiębiorcę do złożenia stosownych wyjaśnień i nadesłania dokumentów, wypełnionego formularza dotyczącego wyliczenia opłaty koncesyjnej (który to formularz został przekazany Przedsiębiorcy z wezwaniem do wniesienia opłaty koncesyjnej) oraz potwierdzenia uiszczenia przedmiotowej opłaty na rachunek Urzędu Regulacji Energetyki. (k.25 akt adm.)

W odpowiedzi na zawiadomienie powód pismem z dnia 5 grudnia 2017 r. ponowił argumentację zawartą w piśmie z 18 lipca 2017 r. (k.28-30 akt adm.)

Pismem z dnia 9 stycznia 2018 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu prowadzonego postępowania i przysługującym mu prawie do zapoznania się z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz wypowiedzenia się, co do zebranych dowodów i materiałów, jak również o prawie do złożenia dodatkowych uwag i wyjaśnień.(k. 39 akt adm.)

W piśmie z dnia 23 stycznia 2018r. Przedsiębiorca podtrzymał wcześniej wyrażone stanowisko, iż działania Prezesa URE zmierzają do pobrania nienależnej, ponownej opłaty koncesyjnej. Stwierdził, że żądana opłata jest nienależna i wniósł o umorzenie postępowania (k.41 akt adm.)

W roku 2012, tj. roku poprzedzającym udzielenie koncesji z dnia 23 września 2013 r. powód uzyskał z działalności koncesjonowanej przychód w wysokości (...) zł - formularz opłaty koncesyjnej. (k. 37 akt adm.)

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 34 ust. 1 Pe przedsiębiorstwo energetyczne, któremu została udzielona koncesja, wnosi coroczną opłatę do budżetu państwa, obciążającą koszty jego działalności. Z przepisu art. 34 ust. 1 Pe wynika, że przewidziany w nim obowiązek obejmuje wszystkich przedsiębiorców energetycznych, którym została udzielona koncesja. Przepis ten nie przewiduje żadnych zwolnień od spełnienia określonego w nim obowiązku. Dotyczy koncesjonariuszy, którym udzielono koncesji po raz pierwszy jak i tych, którym udzielono następnej koncesji i odnosi się zarówno do pierwszej opłaty z tytułu udzielenia każdej koncesji jak i kolejnych opłat, wnoszonych w każdym roku kalendarzowym. W świetle art. 34 ust. 1 Pe nie ma więc znaczenia, czy koncesji udzielono przedsiębiorcy po raz pierwszy, czy też na jego wniosek Prezes URE udzielił przedsiębiorcy kolejnej koncesji i w związku z tym ma on obowiązek wniesienia pierwszej opłaty od nowej koncesji. Okoliczność, że przedsiębiorca energetyczny uiścił już w danym roku opłatę koncesyjną nie wyklucza więc możliwości, że w określonych okolicznościach przedsiębiorca ten będzie zobowiązany do wniesienia w tym samym roku jeszcze jednej opłaty z tytułu posiadania następnej koncesji.

Zasady, wysokość i sposób obliczania opłaty koncesyjnej zostały uregulowane w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz. U. nr 60 poz. 387, z późn. zm.). Rozporządzenie to zostało wydane na podstawie delegacji ustawowej, zawartej w art. 34 ust. 3 Pe. Podstawą do nałożenia na koncesjonariuszy obowiązku wnoszenia tej opłaty jest jednak art. 34 ust. 1 Pe, a nie przepisy Rozporządzenia w sprawie opłat, mającego jedynie charakter wykonawczy w stosunku do przepisów ustawy Prawo energetyczne.

Rozporządzenie w sprawie opłat zostało uchylone z dniem 21 grudnia 2018 r., jednak w 2013 r., kiedy powstał obowiązek wniesienia przez powoda opłaty oraz w dniu wydania zaskarżonej decyzji Rozporządzenie to obowiązywało. Zatem do sytuacji powoda znajduje zastosowanie stan prawny istniejący przed 21 grudnia 2018 r. .

Opłata koncesyjna ma być wnoszona tylko raz w roku. Jednak należy pamiętać, że każda opłata dotyczy tylko jednej koncesji. Jednocześnie obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej dotyczy każdej koncesji. Jeśli więc w ciągu danego roku Prezes URE udzieli przedsiębiorcy następnej koncesji, to pierwszą opłatę od tej nowej koncesji ma on wnieść w terminie określonym w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat, tj. w ciągu 30 dni od daty wydania koncesji. Dla istnienia obowiązku wniesienia przez przedsiębiorcę pierwszej opłaty od nowej koncesji nie ma znaczenia, że uiścił już w tym roku opłatę koncesyjną z tytułu posiadania wcześniej wydanej koncesji, która na skutek upływu terminu jej obowiązywania wygasła. Sam fakt udzielenia nowej koncesji nakłada na przedsiębiorcę obowiązek wniesienia pierwszej opłaty od tej koncesji w terminie 30 dni od jej wydania.

W tym miejscu wskazać należy, że koncesjonariusz, który chce kontynuować dotychczasową działalność gospodarczą, może na podstawie art. 39 Pe złożyć w określonym ustawowo terminie wniosek o przedłużenie ważności posiadanej koncesji. Każdy przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą z należytą starannością, planujący działalność gospodarczą na następne lata i przewidujący konieczność podejmowania czynności z wyprzedzeniem, ma na podstawie art. 39 Pe możliwość wyboru korzystniejszego rozwiązania, które pozwoli mu uniknąć obowiązku ponoszenia zbędnych opłat obciążających jego działalność gospodarczą. Ustawodawca stworzył więc w ustawie możliwość uniknięcia obowiązku wnoszenia przez przedsiębiorcę w tym samym roku kalendarzowym pierwszej opłaty od następnej koncesji, mimo poniesienia już opłaty od poprzedniej koncesji. Skorzystanie z tej możliwości jest zależne jedynie od woli i inicjatywy samego koncesjonariusza.

W ocenie Sądu w przypadku wystąpienia o wydanie nowej koncesji a nie o jej przedłużenie, sytuacja koncesjonariusza jest tożsama z sytuacją każdego innego przedsiębiorcy ubiegającego się o wydanie koncesji po raz pierwszy. W takim przypadku wydanie decyzji udzielającej koncesji będzie wymagało od przedsiębiorcy spełnienia przesłanek zawartych w art. 33 Pe, jak również uiszczenia pierwszej opłaty koncesyjnej i to niezależnie od tego, że wcześniej, w tym samym roku, uiścił już opłatę z tytułu posiadania poprzedniej koncesji. Reasumując należy stwierdzić, że fakt, iż powód nie skorzystał z uprawnienia do przedłużenia ważności posiadanej przez niego koncesji przewidzianej przez przepisy prawa energetycznego, a wystąpił o wydanie nowej koncesji, przesądza o obowiązku uiszczenia opłaty od „nowej” koncesji.

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny opłata koncesyjna ma charakter opłaty administracyjnej i każde przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji jest obowiązane do jej uiszczenia. Obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej wynika z samego faktu uzyskania i posiadania ważnej koncesji. Opłaty koncesyjne są wnoszone na rachunek Urzędu Regulacji Energetyki i stanowią dochód budżetu państwa. Należą one do tzw. niepodatkowych należności budżetu państwa. Taki sposób zakwalifikowania opłat koncesyjnych w skutkuje tym, iż zgodnie z art. 2 § 2 Ordynacji podatkowej do tych opłat stosuje się przepisy działu III Ordynacji podatkowej „Zobowiązania podatkowe”. Wobec powyższego do realizacji przez Prezesa URE zadań wynikających z konieczności egzekwowania realizacji obowiązku sformułowanego w art. 34 Pe stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej w takim zakresie jak: powstanie zobowiązania oraz jego wygaśnięcie, naliczanie odsetek za zwłokę, jak również ulg w spłacie opłaty koncesyjnej, przedawnienia zobowiązania wynikającego z art. 34 Pe, nadpłaty opłaty koncesyjnej oraz praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształconych. [tak: M. Z. (red.), S. M. (red.), Prawo energetyczne. Tom II. Komentarz do art. 12-72, wyd. II Opublikowano: WK 2016].

W analizowanej sprawie powód będący przedsiębiorcą energetycznym spełnił przesłanki wymienione w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat. Wystąpił do Prezesa URE z wnioskiem o wydanie kolejnej koncesji na obrót paliwami ciekłymi i w dniu 23 września 2013 r. i uzyskał nową koncesję na prowadzenie wnioskowanej działalności gospodarczej. W związku z tym, zgodnie z art. 34 ust. 1 Pe obowiązany był do wniesienia w terminie 30 dni pierwszej opłaty od nowej koncesji. Prezes URE po stwierdzeniu, że koncesjonariusz nie wykonał ciążącego na nim obowiązku, zgodnie z art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, uprawniony był do wydania decyzji, w której na podstawie § 6 Rozporządzenia określił wysokość należnej opłaty koncesyjnej.

Wbrew stanowisku powoda, z literalnej treści § 4 ust. 2 i 3 Rozporządzenia nie wynika, że mowa w nich wyłącznie o przypadkach istnienia obowiązku koncesjonariusza wniesienia w ogóle pierwszej opłaty. Zdaniem Sądu powołane przepisy precyzują obowiązek wniesienia po raz pierwszy opłaty również od udzielonej przedsiębiorcy każdej następnej koncesji i w żadnym wypadku nie nakładają na przedsiębiorców ponoszenia w danym roku zdublowanej opłaty od tej samej koncesji.

W ocenie Sądu, w świetle treści powołanych przepisów należy uznać, że w związku z udzieleniem powodowi decyzją z dnia 23 września 2013 r. koncesji na obrót paliwami ciekłymi, na powodzie jednoznacznie ciążył obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej w terminie 30 dni od wydania decyzji. Powód spełnił przesłanki określone w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat, tj. złożył wniosek o udzielenie mu koncesji, uzyskał decyzję o udzieleniu mu koncesji, prowadził przed wydaniem przedmiotowej decyzji działalność w zakresie obrotu paliwami ciekłymi oraz uzyskał z tej działalności przychód, który stanowił podstawę obliczenia opłaty koncesyjnej. Z obowiązku tego nie zwalniało powoda uiszczenie w dniu 26 marca 2013 r. opłaty od koncesji udzielonej decyzją z dnia 25 września 2003 r. nr (...).

W niniejszej sprawie nie mamy do czynienia ponownym nałożeniem na powoda opłaty koncesyjnej za 2013 r. Obowiązek wnoszenia corocznych opłat przez przedsiębiorców, którym została udzielona koncesja, wynika z art. 34 ust. 1 Pe. Obowiązek wniesienia każdej z tych opłat wynikał z zaistnienia innych okoliczności faktycznych. Opłata wniesiona przez powoda w dniu 26 marca 2013 r. dotyczyła koncesji wydanej w dniu 25 września 2003 r. nr (...), co znajduje potwierdzenie w treści wypełnionego przez Przedsiębiorcę formularza opłaty koncesyjnej. Po udzieleniu Przedsiębiorcy w dniu 23 września 2013 r. na jego wniosek nowej koncesji, na powodzie spoczął obowiązek wniesienia po raz pierwszy opłaty koncesyjnej od nowej koncesji w terminie 30 dni od tej daty, wynikającym z § 4 ust. 2 i 3 Rozporządzenia w sprawie opłat. Nie można zatem zgodzić się z powodem, że skoro już raz zapłacił opłatę koncesyjną, nie jest zobowiązany do ponownego uiszczenia kwoty w tej samej wysokości. Jak wskazano powyżej, opłata od koncesji, o której mowa w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat jest inną opłatą niż coroczna opłata koncesyjna. Opłaty te należne są z dwóch różnych tytułów.

Prezes URE nie kwestionował, że powód uiścił w dniu 26 marca 2013 r. opłatę z tytułu koncesji udzielonej w roku 2003. Prawidłowo jednak ustalił, iż powód nie uiścił w terminie określonym w § 4 pkt 3 Rozporządzenia w sprawie opłat opłaty z tytułu udzielenia nowej koncesji decyzją z 23 września 2013 r. nr (...). Błędne jest natomiast stanowisko powoda, że skoro w dniu 26 marca 2013 r. wniósł coroczną opłatę od koncesji udzielonej decyzją z dnia 25 września 2003 r. nr (...), to nie ciąży już na nim obowiązek wniesienia opłaty przewidzianej w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat.

Zdaniem Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości, co tego, ze na powodzie spoczywał obowiązek uiszczenia opłaty z tytułu udzielenia nowej koncesji z dnia 23 września 2013 r. nr (...) ciągu 30 dni. W związku z ustaleniem, iż w terminie przewidzianym w Rozporządzeniu powód nie uiścił tej opłaty, na Prezesie URE spoczywał obowiązek wydania zaskarżonej decyzji. W tym sanie podnoszone w odwołaniu zarzuty naruszenia art. 34 ust. 1 Pe w zw. z art. 30 ust. 1 Pe oraz § 4 ust. 3 i § 6 ust. 1 – 4 Rozporządzenia w sprawie opłat należało uznać za nietrafne.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia, oddalił odwołanie, jako bezzasadne - art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania.

SSO Witold Rękosiewicz.