Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Witold Rękosiewicz

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2022 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania Firmy (...) spółki jawnej

z siedzibą w G.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 11 września 2020 r. nr (...). (...) (...)

1)  oddala odwołanie,

2)  zasądza od Firmy (...) spółki jawnej z siedzibą w G. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmE 244/20

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) decyzją z dnia 11 września 2020 r. znak (...). (...) (...) na podstawie art. 168 pkt 11a, art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2020 r., poz. 261 z późn. zm., dalej: ustawa OZE lub Ustawa) w zw. z art. 170 ust. 4 pkt 1 i art. 70 pkt 2 ustawy OZE oraz w zw. z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256, z późn. zm.) i art. 90 ust. 1 ustawy OZE orzekł, że:

1.  Firma (...) spółka jawna z siedzibą w G. (powód, Przedsiębiorca, Spółka) nie wywiązała się z obowiązku wynikającego z art. 70 pkt 2 ustawy OZE tj. obowiązku przedstawienia dokumentów lub informacji mających znaczenie dla oceny wykonania obowiązków, o których mowa w art. 52-55 ustawy OZE, poprzez nieudzielenie żądanej odpowiedzi na pismo Prezesa URE z dnia 5 marca 2018 r. znak: (...). (...).(...). (...), które zawierało żądanie przedstawienia informacji o dokonanej w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. sprzedaży energii elektrycznej oraz realizacji obowiązków, o których mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego, względnie uiszczenia stosownych opłat zastępczych,

2.  za niewywiązanie się z obowiązku opisanego w pkt 1 wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w kwocie 10 000 zł.

Firma (...) spółka jawna z siedzibą w G. w złożonym odwołaniu zaskarżyła powyższą decyzję Prezesa URE w całości.

Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie art. 168 pkt 11a i art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy OZE w zw. z art. 170 ust. 4 pkt 1 i art. 70 pkt 2 ustawy OZE oraz art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej poprzez błędne ich zastosowanie, wyrażające się stwierdzeniem, że Przedsiębiorca w ogóle nie wywiązał się z nałożonych na niego przez ustawę obowiązków i w konsekwencji nałożenie na skarżącego kary pieniężnej w wysokości 10 000 zł zastrzeżonej przez ustawę wyłącznie dla sytuacji niewywiązania się (w ogóle) z nałożonego obowiązku, pomimo iż już z treści zaskarżonej decyzji wynika, iż skarżący wykonał ciążący na nim obowiązek w dniu 13 sierpnia 2020 r. (data wpływu do Prezesa URE), a w konsekwencji decyzja została wydana bez podstawy prawnej. Ewentualnie przyjęta przez organ regulacyjny wykładnia powołanych przepisów ustawy stanowi wykładnię sprzeczną z wyrażoną w art. 2 Konstytucji zasadą demokratycznego państwa prawnego, bowiem w żaden sposób nie różnicuje sytuacji podmiotów, które w ogóle nie wywiązują się z nałożonych przez ustawę obowiązków i sytuacji podmiotów, które obowiązki te wykonały, ale z opóźnieniem, co godzi w elementarne zasady sprawiedliwości i proporcjonalności sankcji stosowanych przez organy administracji publicznej.

Na podstawie podniesionych zarzutów powód wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie od Prezesa URE na rzecz skarżącego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód zarzucił, iż zaskarżona decyzja została wydana bez podstawy prawnej, ponieważ z powołanych w decyzji przepisów Ustawy wynika, że kara pieniężna może być nałożona wyłącznie na podmiot, który odmawia wglądu lub nie przedstawia Prezesowi URE dokumentów lub informacji, o których mowa w art. 70 pkt 1 lub 2. Wskazał, że przedstawił żądaną informację, co Prezes URE potwierdził w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Przyznał, iż nastąpiło to dopiero na sutek kolejnego pisma Prezesa URE. W ocenie powoda fakt, że informacja została przedstawiona wyłącza zastosowanie kary pieniężnej na podstawie art. 168 pkt 11a ustawy OZE. Powód wskazał, że przepisy przewidujące nakładanie sankcji nie mogą być wykładane rozszerzająco. Zarzucił Prezesowi URE, że zastosował rozszerzającą interpretację art. 168 pkt 11a ustawy OZE, która jest dla powoda skrajnie niekorzystna i prowadzi do objęcia sankcją zachowania, które nie zostało określone w obowiązujących przepisach. Powód wskazał, że samo przekroczenie wyznaczonego przez organ w piśmie terminu nie jest objęte sankcją. Wobec tego kara pieniężna może być nakładana wyłącznie w sytuacji, gdy w ogóle nie doszło do przekazania informacji. Zdaniem powoda zawarta w ustawie OZE regulacja dotycząca nakładania kar pieniężnych jest dotknięta wadliwością o charakterze fundamentalnym z punktu widzenia podstawowych zasad ustrojowych i nie może stanowić podstawy do nakładania sankcji na podmioty znajdujące się w analogicznej do powoda sytuacji. Ponadto w ocenie powoda przepis art. 168 pkt 11a ustawy OZE jest sprzeczny z art. 2 Konstytucji w zakresie, w jakim może stanowić podstawę do interpretacji, że przekazanie żądanych przez Prezesa URE informacji po upływie wyznaczonego terminu stanowi podstawę do nałożenia kary pieniężnej. W świetle przedstawionej argumentacji za niedopuszczalne uznał powód równorzędne traktowanie podmiotów, które nie wywiązały się z obowiązku przedstawienia informacji z podmiotami, które taki obowiązek wykonały, jednak z opóźnieniem. W szczególności zastosowanie w obu przypadkach kary pieniężnej w wysokości 10 000 zł jest w ocenie powoda racjonalnie nieuzasadnione i krzywdzące dla podmiotów, które uchybiły swemu obowiązkowi jedynie w niewielkim zakresie. Zdaniem powoda, w zaistniałej w sprawie sytuacji Prezes URE powinien zastosować art. 189f k.p.a. i wobec spełnienia przewidzianych w tym przepisie przesłanek, na jego podstawie odstąpić od wymierzenia kary pieniężnej.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany zaznaczył, iż wezwanie z dnia 5 marca 2018 r. zostało wysłane dwukrotnie i zostało odebrane przez powoda w dniach 29 maja 2018 r. i 28 grudnia 2018 r. W odniesieniu do zarzutu nieuwzględnienia przez Prezesa URE okoliczności złożenia przez powoda pisma z dnia 8 sierpnia 2019 r. i dołączonych do niego dokumentów pozwany zaznaczył, że powód przedłożył to pismo już po wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej. Pozwany stwierdził, że w toku postępowania administracyjnego nie było żadnych naruszeń. Na podstawie stanowiska przyjętego w wyrokach Sądu Najwyższego, Sądu Apelacyjnego w Warszawie i Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów pozwany wskazał, że z uwagi na specyfikę postępowania sądowego prowadzonego po wniesieniu odwołania od zaskarżonej decyzji zarzuty te pozostają bez wpływu na ocenę zasadności odwołania i zawartych w nom wniosków. Prezes URE wskazał, że powód wytwarzał w 2016 r. energię elektryczną z odnawialnych źródeł energii w związku z tym istniało uzasadnione przypuszczenie, iż mógł być zobowiązany do realizacji obowiązków, o których mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE. Na podstawie art. 70 pkt 2 ustawy OZE uprawniał pozwanego do żądania dokumentów i informacji „mających znaczenie dla wykonania obowiązków” określonych w art. 52-55 Ustawy. Mimo dwukrotnego doręczenia wezwania z załącznikami powód nie przedstawił żądanych informacji. Dodał, że w dniu 14 lipca 2018 r. wszedł w życie przepis art. 168 pkt 11a ustawy OZE, wprowadzający sankcję za niewykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 70 pkt 2 ustawy OZE. Zaznaczył, że w tym samym dniu wszedł w życie art. 170 ust. 4 pkt 1 ustawy OZE, zgodnie z którym wysokość kary pieniężnej wymierzonej w przypadku określonym w art. 168 pkt 11a wynosi 10 000 zł. Prezes URE zauważył, że doręczenie wezwania w dniu 2 stycznia 2019 r. i zaistnienie deliktu administracyjnego w niniejszej sprawie miało miejsce, kiedy powyższe przepisy już obowiązywały. Wskazał, że dopiero po wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej Przedsiębiorca przedłożył wymagane informacje. W ocenie pozwanego zachowanie polegające na nieprzedłożeniu informacji na żądanie organu oraz przesłanie ich dopiero w czasie postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej należy zakwalifikować jako nieprzedstawienie informacji, o których mowa w art. 70 pkt 2 ustawy OZE. Na potwierdzenie swego stanowiska Prezes URE powołał się na przykładowe wyroki sądowe. Oświadczył, że przed wydaniem zaskarżonej decyzji rozważył możliwość zastosowania art. 174 ust. 2 ustawy OZE umożliwiającego odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej. Wobec ustalenia, że Przedsiębiorca niewątpliwie nie udzielił odpowiedzi na wezwanie organu, a złożył informacje dopiero po wszczęciu postępowania, kiedy Prezes URE powziął już wiadomość o naruszeniu, pozwany stwierdził, że takie zachowanie nie może stanowić podstawy do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej i był zobligowany do nałożenia kary. Pozwany dodał, że możliwość wymierzenia kary na podstawie art. 168 pkt 11a ustawy OZE została oparta na zasadzie bezprawności działania lub zaniechania, niezależnie od winy zobowiązanego. Pozwany wyjaśnił, że jednoznaczne określenie w art. 170 ust. 4 pkt 1 ustawy OZE kary pieniężnej w wysokości 10 000 zł wyklucza możliwość miarkowania nakładanej kary. W odniesieniu do zarzutu niekonstytucyjności zastosowanych przy wydaniu decyzji przepisów Prezes URE powoła się na zasadę domniemania zgodności przepisów powszechnie obowiązującego prawa z Konstytucją RP. Zauważył, że w dacie sporządzenia odpowiedzi na odwołanie przed Trybunałem Konstytucyjnym nie toczy się postępowanie dotyczące ustalenia zgodności kwestionowanych w odwołaniu przepisów z Konstytucją RP.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca Firma (...) spółka jawna z siedzibą w G. wytwarza energię elektryczną w mikroinstalacji, co oznacza, że mógł być zobowiązany do realizacji obowiązków, o których mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE. (bezsporne)

Pismem z dnia 5 marca 2018 r. Prezes URE wezwał Przedsiębiorcę do przedstawienia informacji o dokonanej w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. sprzedaży energii elektrycznej oraz realizacji obowiązków, o których mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego względnie uiszczenia opłat zastępczych w ciągu 21 dni od dnia otrzymania wezwania. (k. 1-9 akt adm.)

Pismo Prezesa URE zawierające wezwanie do przestawienia informacji zostało przesłane do Przedsiębiorcy dwukrotnie na adres stałego miejsca wykonywania działalności gospodarczej (ul. (...), (...)-(...) G.). Każdorazowo pismo zostało skutecznie doręczone i odebrane przez adresata w dniach 29 maja 2018 r. oraz 28 grudnia 2018 r. (k. 9 akt adm.)

Mimo dwukrotnego prawidłowego doręczenia wezwania Przedsiębiorca nie przedstawił żądanych informacji. (bezsporne)

W zw. z tym Prezes URE pismem z dnia 17 maja 2019 r. zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej i wezwał do przedłożenia szczegółowych wyjaśnień oraz przesłania dokumentów mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia w prowadzonym postępowaniu. (k. 10-12 akt adm.)

W odpowiedzi na powyższe zawiadomienie Przedsiębiorca w piśmie, które wpłynęło do Prezesa URE w dniu 13 sierpnia 2019 r. przedłożył dokumenty zawierające wskazane w wezwaniu informacje. (k. 13-14 akt adm.)

Pismem z dnia 8 listopada 2019 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania administracyjnego oraz o przysługującym mu prawie do zapoznania się z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz złożenia dodatkowych uwag i wyjaśnień. (k. 15-16 akt adm.)

Do dnia wydania zaskarżonej decyzji Przedsiębiorca nie skorzystał z możliwości zapoznania się z zebranym w postępowaniu administracyjnym materiałem dowodowym. Przesłał jedynie drogą elektroniczną potwierdzenie nadania przesyłki zawierającej Załącznik 1A. (k. 17-18 akt adm.)

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dowodów zebranych w postępowaniu administracyjnym, twierdzeń stron przedstawionych w pismach procesowych oraz faktów powszechnie znanych. Sąd przyznał moc dowodową wszystkim zebranym w sprawie dokumentom, które nie były przez strony kwestionowane i nie budziły wątpliwości Sądu.

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powód w 2016 r. wytwarzał energię elektryczną w mikroinstalacji. Wobec tego, zgodnie z art. 70 pkt 2 ustawy OZE Prezes URE uprawniony był do żądania od powoda przedstawienia dokumentów lub informacji mających znaczenie dla oceny wykonania obowiązków, o których mowa m. in. w art. 52-55, w szczególności o dokonanej w okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. sprzedaży energii elektrycznej i realizacji obowiązków, o których mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że wezwanie Prezesa URE z dnia 5 marca 2018 r. do przedstawienia informacji zostało doręczone Przedsiębiorcy dwa razy, w dniu 29 maja 2018 r. i 28 grudnia 2018 r. Mimo dwukrotnego skutecznego doręczenia wezwania, do dnia wszczęcia przez Prezesa URE postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej z tytułu nieprzedstawienia informacji, Przedsiębiorca nie wykonał wezwania i nie przedstawił Prezesowi URE wymaganych informacji. W odwołaniu powód nie twierdził, że przed wszczęciem postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej z tytułu nieprzekazania informacji wymienionych w art. 70 pkt 2 ustawy OZE wykonał wezwanie z dnia 5 marca 2018 r. Przyznał nawet otwarcie, że przekazanie tych informacji nastąpiło jednak na skutek kolejnego pisma ze strony Prezesa URE. W ocenie Sądu przekazanie przez powoda informacji po doręczeniu Przedsiębiorcy w dniu 26 czerwca 2019 r. zawiadomienia o wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej z tytułu niewykonania obowiązku wynikającego z art. 70 pkt 2 ustawy OZE nie jest tożsame i nie może być uznane za przekazanie informacji na podstawie wezwania z dnia 5 marca 2018 r. Skoro więc powód przedstawił Prezesowi URE żądane informacje dopiero w następstwie i na skutek doręczenia zawiadomienia o wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, wbrew wyrażonemu w odwołaniu stanowisku w sprawie brak podstaw do uznania, że informacje te zostały przedstawione na wezwanie Prezesa URE z dnia 5 marca 2018 r. w ramach wykonania wynikającego z art. 70 pkt 2 ustawy OZE obowiązku przedstawienia informacji. Z powyższego wynika, że powód nie wywiązał się z wynikającego z art. 70 pkt 2 ustawy OZE obowiązku przedstawienia Prezesowi URE informacji mających znaczenie dla oceny wykonania obowiązków, o których mowa w art. 52-55 ustawy OZE poprzez udzielenie żądanej odpowiedzi na pismo z dnia 5 marca 2018 r.

Ponadto jak wynika z powołanych przez Prezesa URE w odpowiedzi na odwołanie wyroków Sądu Apelacyjnego w Warszawie, każde nieudzielenie żądanej przez Prezesa URE informacji jest „odmową” jej udzielenia. (tak: Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 18 marca 2015 r., sygn.. akt VI ACa 843/14 oraz wyroku z dnia 5 kwietnia 2016 r., sygn. akt VI ACa 381/15) Zgodnie natomiast z wyrokiem SOKiK z dnia 9 lutego 2018 r. sygn. akt XVII AmE 86/15 nieudzielenie żądanych informacji obejmuje także udzielenie informacji po terminie oraz udzielenie informacji niepełnych.

W tym stanie twierdzenie odwołania, że przedstawienie przez powoda w piśmie, które wpłynęło do Prezesa URE w dniu 13 sierpnia 2019 r. (w odwołaniu błędnie wskazano rok 2020), żądanych informacji wyłączyło możliwość zastosowania kary pieniężnej na podstawie art. 168 pkt 11a ustawy OZE, nie miało znaczenia w sprawie.

Zgodnie z art. 168 pkt 11a ustawy OZE, kto nie przedstawia Prezesowi URE dokumentów lub informacji, o których mowa w art. 70 pkt 1 lub 2 ustawy OZE, podlega karze pieniężnej. Wobec ustalenia, że przed wszczęciem postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej powód nie wykonał skierowanego do niego przez Prezesa URE na podstawie art. 70 pkt 2 ustawy OZE wezwania z dnia 5 marca 2018 r. do przedstawienia informacji, zarzut odwołania dotyczący naruszenia art. 168 pkt 11a ustawy OZE poprzez zastosowanie rozszerzającej, skrajnie niekorzystnej dla powoda wykładni tego przepisu i objęcia sankcją zachowania, które nie zostało wprost określone w obowiązujących przepisach prawa należało uznać za nietrafny i całkowicie bezzasadny. Mimo dwukrotnego doręczenia pisma z dnia 5 marca 2018 r. powód bezspornie nie wykonał fizycznie zawartego w nim wezwania. Podkreślenia wymaga również, że zgodnie z art. 168 pkt 11a ustawy OZE, kara pieniężna nakładana jest z tytułu nieprzedstawienia informacji a nie za samo przekroczenie terminu. Takie jednoznaczne rozstrzygniecie zostało również zawarte w treści zaskarżonej decyzji. Skoro więc treść zaskarżonej decyzji jest zgodna z treścią obowiązujących przepisów ustawy OZE, również twierdzenie powoda, że zawarta w ustawie OZE regulacja dotycząca nakładania kar pieniężnych jest wadliwa, była chybiona i nie miała znaczenia w sprawie i nie mogła stanowić podstawy do uwzględnienia odwołania.

Ze względu na powyższe ustalenie, wbrew twierdzeniu odwołania przy wydawaniu zaskarżonej decyzji nie doszło do zrównania sytuacji podmiotów, które nie wywiązują się ze swoich obowiązków z podmiotami, które takie obowiązki wykonują z opóźnieniem.

W myśl art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy OZE zobowiązanym do nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 168 ustawy OZE jest Prezes URE. Po ustaleniu, że powód nie wykonał wezwania do przedstawienia informacji, Prezes URE zobligowany był na podstawie obowiązującego od dnia 14 lipca 2018 r. przepisu art. 168 pkt 11a ustawy OZE do nałożenia na powoda kary pieniężnej w wysokości określonej w art. 170 ust. 4 pkt 1 tej ustawy.

W świetle ustalenia, że powód nie wykonał obowiązku przedstawienia informacji na wezwanie Prezesa URE z dnia 5 marca 2018 r., a przedstawienie informacji „na skutek kolejnego pisma ze strony organu” nie stanowiło wykonania tego obowiązku i nie wyłączało zastosowania kary pieniężnej na podstawie art. 168 pkt 11a ustawy OZE bez znaczenia w sprawie było również twierdzenie powoda, że przyjęta przez Prezesa URE interpretacja art. 168 pkt 11a Ustawy była sprzeczna z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Zdaniem Sądu, w odpowiedzi na odwołanie trafnie wskazano, iż ze względu na zasadę domniemania zgodności obowiązujących przepisów prawa z Konstytucją i niewykazania przez powoda, że kwestionowany przepis został uznany za niekonstytucyjny, zarzut niezgodności z Konstytucją art. 168 pkt 11a ustawy OZE należało uznać za bezzasadny.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 170 ust. 4 pkt 1 w zw. z art. 70 pkt 2 ustawy OZE wskazać należało, że ze względu na ustalenie przez ustawodawcę w sposób sztywny wysokości kary z tytułu nieprzedstawienia informacji, o których mowa w art. 70 pkt 2 Ustawy, na poziomie 10 000 zł Prezes URE nie miał możliwości zastosowania w sprawie przewidzianej w art. 173 Ustawy instytucji odstąpienia od wymierzenia kary. Z tych samych przyczyn nałożona na postawie art. 168 pkt 11a Ustawy kara pieniężna nie polega miarkowaniu. Ze względu na odrębne uregulowanie w ustawie OZE zasad odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej w sprawie nie miały zastosowania regulacje ogólne, wynikające z art. 189f k.p.a.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia oddalił odwołanie, jako bezzasadne – art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 720 zł, na podstawie par. 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania.

Po zapoznaniu się ze stanowiskami stron Sąd uznając, że w świetle przytoczonych przez strony twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne, na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.