Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	SSO Maciej Kruszyński
Protokolant –	Sekr. sądowy Magdalena Ratajczyk

po rozpoznaniu 26 czerwca 2025 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania Syndyka masy upadłości (...) S.A. w upadłości w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania Syndyka masy upadłości (...) S.A. w upadłości w W. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 22 grudnia 2023 roku, numer (...). (...) (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję jedynie w zakresie oznaczenia przedsiębiorcy w punkcie 1) i 2) zaskarżonej decyzji w ten sposób, że oznacza przedsiębiorcę jako (...) S.A. w upadłości”, w miejsce oznaczenia (...) S.A. w upadłości w imieniu którego działa Syndyk, reprezentowany przez Pełnomocnika”, zaś w pozostałym zakresie oddala odwołanie;

2.  zasądza od Syndyka masy upadłości (...) S.A. w upadłości w W. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych), z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

sędzia Maciej Kruszyński

Sygn. akt XVII AmE 259/24

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej również jako: „ Prezes URE”, „ Pozwany”) decyzją z dnia 22 grudnia 2023 r., znak: (...). (...) (...) (PW – (...)) na podstawie art. 168 pkt 1 oraz art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2023 r. poz. 1436 z późn. zm. – dalej: „ustawa OZE”) w związku z art. 170 ust 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 2a, art. 174 ust. 1 ustawy OZE oraz w związku z art. 52 ust. 1, art. 59 pkt 1 ustawy OZE i § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Energii z dnia 11 sierpnia 2017 r. w sprawie zmiany wielkości udziału ilościowego sumy energii elektrycznej wynikającej z umorzonych świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii w latach 2018-2019 (Dz. U. z 2017 r. poz. 1559 – dalej: „rozporządzenie ME”) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 775 z późn. zm. – dalej: „K.p.a.”) i art. 90 ust. 1 ustawy OZE, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy: (...) S.A. w upadłości z siedzibą w W. (dalej również: „Przedsiębiorca), posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), w imieniu i na rachunek którego działa Syndyk masy upadłości (...) S.A. w upadłości – Pan T. S. (dalej: „Syndyk”) reprezentowany przez Pana M. S. – pełnomocnika Syndyka (dalej: „Pełnomocnik”) orzekł, że:

1.  przedsiębiorca: (...) S.A. w upadłości, w imieniu i na rachunek którego działa Syndyk, reprezentowany przez Pełnomocnika, nie przestrzegał za rok 2019, określonego w art. 52 ust. 1 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.) w zakresie, o którym mowa w art. 59 pkt 1 ustawy OZE z uwzględnieniem § 2 pkt 1 rozporządzenia ME, obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego wydanych odpowiednio dla energii elektrycznej lub biogazu rolniczego, wytworzonych w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej, lub na podstawie ustawy – Prawo energetyczne, na zasadach określonych w art. 47 ustawy OZE, w terminie do dnia 30 czerwca 2020 r.;

2.  za niewywiązanie się z obowiązku opisanego w punkcie pierwszym wymierzam przedsiębiorcy: (...) S.A. w upadłości, w imieniu i na rachunek którego działa Syndyk, reprezentowany przez Pełnomocnika, karę pieniężną w kwocie 8 485 427,43 zł (słownie złotych: osiem milionów czterysta osiemdziesiąt pięć tysięcy czterysta dwadzieścia siedem 43/100) to jest w wysokości (...) % przychodu uzyskanego przez ww. przedsiębiorcę w 2018 r. z działalności koncesjonowanej polegającej na obrocie energią elektryczną.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł syndyk masy upadłości (...) S.A. w upadłości z siedzibą w W. (dalej również jako: „Odwołujący”, „Powód”, „Przedsiębiorca”) zaskarżając ją w całości.

Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie:

I.  art 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 kp.a. w zw. z art 80 k.p.a., polegające na zaniechaniu podjęcia przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki działań mających na celu wyjaśnienie w sposób wyczerpujący stanu faktycznego tej sprawy poprzez uznanie, że (...) S.A. w upadłości, w imieniu i na rzecz którego działa Syndyk [zdefiniowany w części poprzedzającej wyrzeczenie pkt 1 i 2 Decyzji jako T. S.], reprezentowany przez Pełnomocnika [zdefiniowany w części poprzedzającej wyrzeczenie pkt 1 i 2 Decyzji jako M. S.]” nie przestrzegała obowiązku za 2019 r. w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego wydanych odpowiednio dla energii elektrycznej lub biogazu rolniczego, wytworzonych w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej, na podstawie ustawy - Prawo energetyczne, na zasadach określonych w art. 47 ustawy o odnawialnych źródłach energii, i z tego powodu wymierzono zacytowanemu na wstępie podmiotowi karę pieniężną w kwocie 8 485 42 7,43 zł w sytuacji gdy upadłość (...) S.A. została ogłoszona w dniu 12 marca 2020 roku w oparciu o postanowienie Sądu Rejonowego dla m.st Warszawy w Warszawie, XIX Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i restrukturyzacyjnych, na mocy którego wyznaczono Syndyka w osobie T. S., co w konsekwencji oznacza, że w okresie wskazanym w zaskarżonej decyzji ani (...) S.A. w upadłości, ani też Syndyk Masy Upadłości (...) S.A. w upadłości nie mógł dopuścić się ww. naruszeń, ponieważ w okresie do dnia 30 listopada września 2019 r., w którym (...) S.A. prowadziło działalność gospodarczą, z którą wiązała się konieczność realizacji obowiązków na gruncie art. 52 ust. 1 ustawy o odnawialnych źródłach energii wobec Spółki nie toczyło się jeszcze postępowanie upadłościowe, a nadto Powód nie był Syndykiem Spółki w 2019 r., podobnie jak wskazany w Decyzji pełnomocnik - nie realizował żadnych działań związanych z realizacją ww. obowiązków za 2019 r. Z tego względu, obowiązków, o których mowa powyżej mogła nie dopełnić jedynie (...) SA, a tym samym nie istniały podstawy zarówno do orzeczenia, iż ww. naruszeń dopuściło się (...) SA w upadłości czy też Syndyk Masy Upadłości (...) SA w upadłości, czy też jego pełnomocnik w ramach postępowania administracyjnego jak i brak było podstaw do wymierzenia kary pieniężnej wobec (...) S.A. w upadłości;

II.  art. 230 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku Prawo Upadłościowe w zw. z art. 342 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku Prawo Upadłościowe poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż kara pieniężna, o której mowa w punkcie 2 zaskarżonej Decyzji powinna być wymierzona wobec (...) SA w upadłości reprezentowanej przez powoda i jego pełnomocnika i zakwalifikowana do kosztów bądź zobowiązań masy upadłości, pomimo, że ww. kara pieniężna została orzeczona w związku ze zdarzeniem zaistniałym przed ogłoszeniem upadłości (...) S.A., a także ustanowieniem powoda jako Syndyka, a jego pełnomocnika jako zastępcy w postępowaniu administracyjnym poprzedzającym wydanie Decyzji w sprawie, a tym samym kara pieniężna, której wysokość została ustalona na mocy ww. decyzji wydanej na skutek postępowania przeprowadzonego przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki nie została orzeczona na skutek czynności Syndyka, czy też jego pełnomocnika, ani w żaden sposób nie ma związku z Syndykiem, czy też jego pełnomocnika, ani prowadzonym przez Syndyka postępowaniem upadłościowym, a w konsekwencji ww. kara pieniężna stanowiąca zobowiązanie wymierzone za zdarzenie zaistniałe przed ogłoszeniem upadłości (...) S.A. powinna być dochodzona w drodze zgłoszenia wierzytelności na zasadach przewidzianych w Prawie Upadłościowym;

III.  art. 107 § 1 pkt 6 k.p.a. - poprzez braku uzasadnienia faktycznego i prawnego uzasadniającego wymierzenie kary pieniężnej w kwocie 8 485 427,43 zł (słownie: osiem milionów czterysta osiemdziesiąt pięć tysięcy czterysta dwadzieścia siedem złotych i czterdzieści trzy grosze), co powoduje brak możliwości merytorycznej kontroli zaskarżonej decyzji w zakresie wysokości wymierzonej kary pieniężnej przez pozwanego w ramach zaskarżonej decyzji;

IV.  art. 8 § 1 k.p.a. wzw. z art. 6 k.p.a. wzw. z 50 § 1 k.p.a. wzw. z art. art. 7 wzw. z art. 77 —§ 1 i 4 k.p.a. w zw. z art. 80 k.p.a. - poprzez prowadzenie postępowania administracyjnego w sposób wykluczający możliwość zaufania do działań pozwanego, a także wykluczający uznanie, że działa on w sposób bezstronny, w szczególności poprzez brak i niechęć do podejmowania czynności wyjaśniających w sprawie, w tym brak podjęcia jakichkolwiek działań weryfikacyjnych w zakresie ustalenia ilości energii elektrycznej sprzedanej przez Spółkę w 2019 r. pomimo kwestionowania tych wartości przez powoda, a także pomimo sformułowania wniosków w tym zakresie przez powoda w toku postępowania administracyjnego, wbrew obowiązkom wynikającym z przepisów prawa, a także z powodów, które mają charakter kolokwialny oraz zostały ujawnione dopiero w uzasadnieniu Decyzji;

V.  art. 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 73 § 1 k.p.a. poprzez uniemożliwienie powodowi przed wydaniem Decyzji zapoznanie się z aktami sprawy i wypowiedzenie się co do zebranych [a właściwie niezebranych] dowodów, przez co pozwany uniemożliwił powodowi wzięcie czynnego udziału w sprawie, czym naruszył jego prawo do czynnego uczestnictwa w każdym stadium postępowania i wypowiedzenie się co do zebranego [niezebranego] materiału dowodowego;

VI.  art. 7 w zw. z art. 77 § 1 i 4 k.p.a. w zw. z art. 80 k.p.a. poprzez niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w tym poprzez brak uwzględnienia faktów wynikających ze zgromadzonego przez Prezesa URE materiału dowodowego, a także znanych Prezesowi URE z urzędu, polegające na zaniechaniu poczynienia ustaleń faktycznych co do ilości energii elektrycznej sprzedanej przez (...) S.A. do odbiorców końcowych w 2018 r., wbrew wnioskom dowodowym Syndyka, poczynienia ustaleń faktycznych w zakresie wysokości przychodów osiągniętych przez Spółkę._w_.u^ poprzedzający rok wydania decyzji tj. za okres od 1 października 2022 r. do 30 września 2023 r., pominięciu wpływu ogłoszenia upadłości Spółki na jej dalsze funkcjonowanie, w tym utrudnień związanych z pozyskiwaniem informacji na temat działalności operacyjnej Spółki przed dniem ogłoszenia upadłości, co skutkowało przedwczesnym zakończeniem postępowania administracyjnego w sprawie, a także brakiem ustalenia ilości energii elektrycznej sprzedanej przez (...) S.A. do odbiorców końcowych w 2018 r. wysokości przychodów Spółki wynikającego z prowadzonej działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu energią elektryczną za okres od 1 października 2022 r. do 30 września 2023r., jako wartości stanowiącej podstawę do ustalenia wymierzonej jej kary pieniężnej;

VII.  art. 77 § 1 i 4 k.p.a. i art. 80 k.p.a. poprzez dowolne i niemające związku z zebranym i ujawnionym przez pozwanego materiałem dowodowym ustalenie ilości energii elektrycznej sprzedanej przez (...) S.A. do odbiorców końcowych w 2018 r., a także wysokości przychodów z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej (...) S.A. w zakresie obrotu energią elektryczną za okres roku kalendarzowego 2018 r. w wysokości (...)zł i przyjęcie tej wartości jako podstawy dla wymierzenia kary pieniężnej w sprawie, podczas gdy wysokość kary pieniężnej w sprawie limitowana jest zgodnie z art. 170 ust 1 ustawy o odnawialnych źródłach energii do wysokości 15% przychodu przedsiębiorcy, związanego z działalnością gospodarczą wykonywaną na podstawie koncesji, osiągniętego w roku podatkowym poprzedzającym rok podatkowy (w przypadku jest to przesunięty rok podatkowy od 1 października danego roku do 30 września roku następnego) w którym wymierzania jest kara pieniężna tj. w niniejszej sprawie wysokością przychodu spółki osiągniętego za okres od 1 października 2022 r. do 30 września 2023., która to wartość była błędnie poza zakresem zainteresowania pozwanego i nie została przez niego ustalona w ogóle;

VIII.  art. 189d pkt 2), 3), 4), 5) oraz 6) k.p.a. poprzez wymierzenie kary pieniężnej z pominięciem istotnych okoliczności mających wpływ na jej wymiar, a także w oparciu o okoliczności nieznajdujące potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym, co skutkowało błędami w ustaleniach stanu faktycznego sprawy, a także ustaleniem wysokości kary pieniężnej w sposób dowolny;

IX.  art. 170 ust 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 1269 ze zm. dalej: „ustawa OZE") poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że rok podatkowy, za który ustala się przychód ukaranego przedsiębiorcy na potrzeby wymierzenia kary pieniężnej w sprawie, poprzedzający okres od 1 października 2023 r. do 30 września 2024 rok tj. właściwy Spółce rok podatkowy, w którym została wymierzona kara pieniężna w sprawie, to rok 2018 podczas gdy właściwa wykładnia przedmiotowego przepisu wymaga aby ustalić rok podatkowy, za który ustala się przychód ukaranego przedsiębiorcy dla potrzeb wymierzenia kary pieniężnej, dla ukaranego przedsiębiorcy, obejmuje rok kalendarzowy albo okres kolejnych następujących po sobie 12 miesięcy przed rokiem, w którym wymierza się karę pieniężną w sprawie, tj. w realiach niniejszej sprawy okres 12 miesięcy poprzedzających okres od 1 października 2023 r. do 30 września 2024 co doprowadziło do braku ustalenia przez pozwanego wymaganej wartości przychodów Spółki za okres od 1 października 2022 r. do 30 września 2023 r„ a także do przedwczesnego wymierzenia kary pieniężnej, oraz wymierzenia kary pieniężnej w sprawie w ogóle, w sytuacji gdy Spółka nie osiągnęła za okres od 1 października 2022 r. do 30 września 2023 r. r., żadnych przychodów z tytułu działalności gospodarczej w zakresie obrotu energią elektryczną w ogóle;

X.  art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie wyrażające się w braku zawieszenia postępowania administracyjnego po wydaniu i doręczeniu Spółce decyzji wymierzającej karę pieniężną w tej sprawie, pomimo iż po wydaniu i doręczeniu Spółce decyzji ustalającej wysokość wymierzonej kary pieniężnej, a zatem po wydaniu i doręczeniu Upadłemu decyzji tworzącej nową wierzytelność, która poz os ta je w bezpośrednim związku z czynnościami podejmowanymi przez (...) S.A. przed dniem ogłoszenia upadłości nie jest dopuszczalne kontynuowanie postępowania administracyjnego przed odmową wciągnięcia wierzytelności na listę wierzytelności w postępowaniu upadłościowym, a tym samym skoro postępowanie administracyjne nie może się toczyć, to winno ono ulec zawieszeniu do czasu gdy zostanie rozstrzygnięte w toku postępowania upadłościowego czy wierzytelność będąca przedmiotem postępowania zostanie umieszczona na liście wierzytelności;

XI.  art. 145 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku Prawo Upadłościowe w zw. z art. 236 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku Prawo Upadłościowe poprzez jego niezastosowanie wyrażające się w braku dokonania zgłoszenia wierzytelności w toku postępowania upadłościowego prowadzonego wobec Spółki, pomimo, iż prawo upadłościowe kreuje właściwe sobie reguły dochodzenia roszczeń wierzycieli od Upadłego, a wierzytelność stanowiąca ww. karę pieniężną powstała z dniem prawidłowego doręczenia zaskarżonej decyzji Spółce oraz jest to wierzytelność, która dotyczy czynności podejmowanych przez (...) S.A. przed dniem ogłoszenia upadłości tej Spółki, a tym samym tryb zgłoszenia wierzytelności sędziemu-komisarzowi należy uznać za wyłączną drogę dochodzenia przedmiotowej wierzytelności w postępowaniu upadłościowym.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, Odwołujący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji względnie jej zmianę zaskarżonej decyzji poprzez: wskazanie w punkcie 1 sentencji decyzji, iż to (...) S.A. nie przestrzegała obowiązku za 2019 r. uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego wydanych odpowiednio dla energii elektrycznej lub biogazu rolniczego, wytworzonych w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej, na podstawie ustawy - Prawo energetyczne, na zasadach określonych w art. 47 ustawy o odnawialnych źródłach energii; poprzez wskazanie w punkcie 2 sentencji decyzji, iż kara pieniężna wymierzona jest w stosunku do (...) S.A., zamiast w stosunku do (...) S.A. w upadłości reprezentowanego przez powoda, zastępowanego przez pełnomocnika, a także w wysokości ustalonej na podstawie okoliczności faktycznych ustalonych w ramach postępowania sądowego.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

Sąd Okręgowy ustalił, następujący stan faktyczny:

Postanowieniem z 12 marca 2020 r., wydanym w sprawie o sygn. akt XIX GU 1058/19, Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie XIX Wydział Gospodarczy ogłosił upadłość (...) S.A.

(okoliczności bezsporne k. 8 akt)

Pismem z dnia 20 kwietnia 2022 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: „Prezes URE”), działając na podstawie art. 70 pkt 2 ustawy OZE, wezwał przedsiębiorcę: (...) S.A. w upadłości (dalej: „Przedsiębiorca”) do przekazania m.in. informacji na temat sprzedaży energii elektrycznej w latach 2019-2020 oraz realizacji obowiązków w zakresie uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego.

(okoliczność bezsporna k. 6v akt sąd., a ponadto pismo Prezesa URE z dnia 20.04.2022 r. k. 1-4v akt adm.)

W odpowiedzi na powyższe wezwanie Syndyk masy upadłości (...) S.A. w upadłości poinformował, że przedsiębiorca dokonał w 2019 r. sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym w ilości 271 863,484 MWh. Wskazał ponadto, że za rok 2019 przedsiębiorca nie przedstawił Prezesowi URE, do umorzenia, świadectwa pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego, ani nie uiszczał opłaty zastępczej na konto Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Ponadto Syndyk wniósł o wydłużenie terminu odpowiedzi na pismo z dnia 20 kwietnia 2022 r., znak: (...). (...) (...), do dnia 6 czerwca 2022 r. W uzasadnieniu powołał się na ograniczenia w dostępie do informacji wywołane utratą zasobów kadrowych oraz dezorganizacją funkcjonowania (...) S.A. w upadłości. Poinformował również, że dane dotyczące sprzedaży energii elektrycznej do odbiorców końcowych w ilości 271 863,484 MWh zostały ustalone wstępnie, zaś sprzedaż energii elektrycznej do odbiorców końcowych w 2020 r. nie była realizowana przez Przedsiębiorcę.

(okoliczności bezsporne k. 6v akt sąd., a ponadto pismo powoda z dnia 16.05.2022 r. wraz z załącznikami k. 11-13 akt adm.)

Pismem z dnia 6 czerwca 2022 r. Syndyk, wniósł o wydłużenie terminu odpowiedzi na pismo z dnia 20 kwietnia 2022 r., znak: (...). (...) (...), do dnia 6 lipca 2022 r. W uzasadnieniu ponownie powołał się na ograniczenia w dostępie do informacji wywołane utratą zasobów kadrowych oraz dezorganizacją funkcjonowania (...) S.A. w upadłości. Ponownie poinformował również, że dane dotyczące sprzedaży energii elektrycznej do odbiorców końcowych w ilości 271 863,484 MWh zostały wstępnie ustalone, natomiast sprzedaż energii elektrycznej do odbiorców końcowych w 2020 r. nie była realizowana przez Przedsiębiorcę. Dodatkowo Syndyk wskazał, iż w okresie od dnia 16 maja 2022 r. do dnia 6 czerwca 2022 r., podejmował działania zmierzające do ustalenia, czy przedsiębiorca dokonywał sprzedaży energii elektrycznej w celu jej dalszej odsprzedaży, w wyniku czego ustalił, że „dotychczasowe ustalenia nie pozwoliły jednak na potwierdzenie zarówno faktu podejmowania przez (...) takowej działalności, jak i jej ewentualnego zakresu”. Syndyk poinformował również, że planuje podjęcie dalszych działań wyjaśniających w terminie do dnia 6 lipca 2022 r., w tym zwrócenie się do (...) S.A. i innych podmiotów, celem uzyskania ostatecznych informacji.

(okoliczności bezsporne k. 6v akt sąd., a ponadto pismo powoda z dnia 06.06.2022 r. k. 14-14v akt adm.)

Pismem z dnia 6 lipca 2022 r., pełnomocnik Syndyka wniósł o wydłużenie terminu odpowiedzi na pismo z dnia 20 kwietnia 2022 r., do dnia sierpnia 2022 r. W uzasadnieniu powielił argumentację Syndyka powołując się na ograniczenia w dostępie do informacji wywołane utratą zasobów kadrowych oraz dezorganizacją funkcjonowania (...) S.A. w upadłości. Pełnomocnik poinformował, że Syndyk w dniach od 6 czerwca 2022 r. do dnia 6 lipca 2022 r., podejmował działania zmierzające do ustalenia, czy Przedsiębiorca dokonywał sprzedaży energii elektrycznej w celu jej dalszej odsprzedaży, w wyniku czego ustalił, że „dotychczasowe ustalenia nie pozwoliły jednak na potwierdzenie zarówno faktu podejmowania przez (...) takowej działalności, jak i jej ewentualnego zakresu”. Z pisma wynikało również, że „w terminie do dnia 6 lipca 2022 r. Syndyk wystosował do (...) S.A. w W. wnioski o udzielenie danych pozwalających na przedstawienie Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki w tym zakresie, a także dokonano wstępnej analizy zapisów księgowych (...) mogących odnosić się do transakcji w poszukiwanym typie”.

(okoliczności bezsporne k. 7 akt sąd., a ponadto pismo powoda z dnia 06.07.2022 r. k. 15-16 akt adm.)

Pismem z dnia 31 sierpnia 2022 r. Syndyk poinformował, że nie udało mu się pozyskać informacji pozwalającej na przedstawienie dodatkowych danych - w odpowiedzi na pismo Prezesa URE z dnia 20 kwietnia 2022 r. Syndyk wskazał, że brak możliwości przedstawienia dodatkowych danych wynika wg z faktu odmowy udzielenia przez (...) S.A. (dalej: (...)) informacji na temat wolumenów energii elektrycznej nabywanej lub odsprzedawanej przez (...) S.A. w latach 2017-2020. Syndyk wskazał, że zwrócił się z wnioskiem do (...), pismem z 1 lipca 2022 r., o udostępnienie danych dotyczących współpracy pomiędzy (...) a Przedsiębiorcą z okresu dotyczącego lat 2017-2020 w postaci wykazu nominacji grafikowych za ww. okres „w wykonaniu ewentualnych transakcji sprzedaży/zakupu energii elektrycznej przez (...) dokonanych za pośrednictwem (...) S.A. ze wskazaniem wolumenów nominacji, daty realizacji nominacji, typu nominacji oraz jednostki grafikowej do której została skierowana dana nominacji”. W odpowiedzi na wniosek Syndyka (...) wskazała, że dane, o których podanie zwraca się Syndyk, stanowią tajemnicę zawodową, mogą być ujawnione w określonych przypadkach i wobec powyższego (...) zwraca się o podanie podstawy prawnej przesłanego przez Syndyka wniosku.

(okoliczności bezsporne k. 7 akt sąd., a ponadto pismo powoda z dnia 31.08.2022 r. wraz z załącznikami k. 19-24 akt adm.)

Syndyk nie udzielił odpowiedzi na pismo (...) z 12 lipca 2022 roku.

( bezsporne)

Pismem z 20 kwietnia 2023 r., znak: (...). (...) (...) (...), Prezes URE zawiadomił powoda o wszczęciu, z urzędu, postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej. Prezes URE poinformował że z informacji przesłanej przez Syndyka wynika, iż brakująca ilość energii elektrycznej niezbędnej do realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.) w zakresie, o którym mowa w § 2 pkt 1 rozporządzenia ME, wynosi 50 294,744 MWh oraz wezwał do przedłożenia – w terminie 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia - dokumentów dotyczących działań, jakie przedsiębiorca, podjął w związku z istniejącym za rok 2019 obowiązkiem uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego. Ponadto wezwał do udzielenia wszelkich wyjaśnień i informacji mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia w niniejszym postępowaniu, przesłania wszelkich dokumentów pozwalających na ustalenie sytuacji finansowej Przedsiębiorcy, w tym w szczególności bilansu oraz rachunku zysków i strat za ostatni rok podatkowy (lub sprawozdania finansowego).

(okoliczności bezsporne k. 7v akt sąd., ponadto pismo Prezesa URE z dnia 20.04.2022 r. k. 26-29 akt adm.)

W odpowiedzi na pismo Prezesa URE z dnia 20 kwietnia 2023 r., Syndyk, pismem z 11 maja 2023 r., wniósł o: 1) udostępnienie akt sprawy za pomocą środków komunikacji elektronicznej na adres mailowy 2) wydłużenie terminu do przedstawienia dokumentacji dotyczącej sytuacji finansowej Przedsiębiorcy, na termin nie wcześniejszy niż 30 czerwca 2023 r.; 3) przeprowadzenie dowodów wskazanych w niniejszym piśmie, w tym dowodu z informacji operatorów systemów dystrybucyjnych (dalej: „OSD”) mogących realizować umowy sprzedaży energii elektrycznej, których stroną był Przedsiębiorca. W celu przeprowadzenia ww. dowodów Syndyk wniósł o zobowiązanie przez Prezesa URE do przedstawienia, przez co najmniej 43 OSD, wolumenu energii elektrycznej dostarczonej odbiorcom końcowym Przedsiębiorcy przez danego dystrybutora energii elektrycznej w 2019 r. Ponadto Syndyk wskazał, że począwszy od grudnia 2019 r. (...) zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej wymagającej posiadania koncesji wydawanych przez Prezesa URE, a także nie posiada aktualnie żadnych koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie właściwości Prezesa URE.

(okoliczności bezsporne k. 7v-8 akt sąd., a ponadto pismo powoda z dnia 11.05.2023 r. wraz z załącznikami k. 32-39 akt adm.)

Syndyk poinformował, że w okresie od dnia ogłoszenia upadłości do dnia 30 czerwca 2019 r. nie podejmował działań zmierzających do realizacji obowiązków za 2019 r. z uwagi na ograniczenia wynikające z ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe.

Syndyk wskazał, że nie przygotował sprawozdania finansowego, w tym bilansu oraz rachunku zysków i strat za ostatni rok podatkowy, których planowany termin sporządzenia przypada na koniec czerwca 2023 r. Podkreślił, że dotychczas podejmowane działania księgowe nie dają pewności odnośnie wysokości osiągniętych przychodów, skutkiem czego przed sporządzeniem sprawozdania finansowego, brak będzie możliwości ustalenia pewnych wartości dotyczących również przychodów za ww. okres. Dodał również, że sytuacja finansowa (...) S.A. w upadłości jest trudna, co w wynika z faktu występowania licznych zobowiązań obciążających masę upadłości, których wartość znacznie przekracza wartość majątku. W załączeniu do pisma Syndyka załączony został „wydruk informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu z KRS dot. (...) .

(okoliczności bezsporne k. 7v-8 akt sąd., a ponadto pismo powoda z dnia 11.05.2023 r. wraz z załącznikami k. 32-39 akt adm.)

Pismem z dnia 26 czerwca 2023 r., Prezes URE poinformował, że przychyla się do wniosku w zakresie wydłużenia terminu odpowiedzi – do przedstawienia dokumentacji dotyczącej sytuacji finansowej upadłego – do 30 czerwca 2023 r. Ponadto Prezes URE, odnosząc się do wniosku dotyczącego zobowiązania przez Prezesa URE operatorów systemów dystrybucyjnych ( 43 podmioty) do przedstawienia wolumenu energii elektrycznej dostarczonej odbiorcom końcowym (...) przez danego dystrybutora energii elektrycznej w 2019 r. wskazał, iż brak jest jakichkolwiek przeszkód, aby Syndyk, działając za upadłego samodzielenie zwrócił się do poszczególnych podmiotów. Prezes zwrócił uwagę, że Syndyk wskazał już wielkość wolumenu sprzedaż energii elektrycznej w roku 2019, i na nim spoczywa obowiązek ewentualnej weryfikacji danych i przedstawienia tej informacji Prezesowi. Prezes URE, działając na podstawie art. 70 pkt 2 ustawy OZE, wezwał - w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania – powoda do przedstawienia informacji na temat działań, jakie podjął w związku z ustaleniem dokonanej w 2019 r. sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym i wyszczególnienia działań, jakie zostały podjęte w ww. zakresie, przypisując im konkretne daty.

(okoliczności bezsporne k. 8v akt sąd., a ponadto pismo URE z dnia 26.06.2023 r. k. 42-43 akt adm.)

W odpowiedzi na pismo Prezesa URE z dnia 26 czerwca 2023 r., Przedsiębiorca ponownie, pismem z 17 lipca 2023 r., wniósł o wydłużenie terminu do przedstawienia dokumentacji dotyczącej sytuacji finansowej Przedsiębiorcy, w tym bilansu oraz rachunków zysków i strat za ostatni rok podatkowy, na termin nie wcześniejszy niż 31 sierpnia 2023 r. i podtrzymał dotychczasowe stanowisko Syndyka w sprawie, w tym dotychczas przedstawione wnioski dowodowe. Poinformował również, że „ w piśmie z dnia 11 maja 2023 r. skierowanym do akt niniejszej sprawy Syndyk wprost wskazał, że na moment sporządzenia wspomnianego pisma Syndyk nie uzyskał informacji pozwalających na skorygowanie stanowiska Syndyka z dnia 16 maja 2022 r.”.

(okoliczności bezsporne k. 9 akt sąd., a ponadto pismo powoda z dnia 10.07.2023 r. k. 44-48 akt adm.)

Pismem z dnia 22 sierpnia 2023 r., Prezes URE poinformował, że przychyla się do wniosku w zakresie wydłużenia terminu odpowiedzi – do przedstawienia dokumentacji dotyczącej sytuacji finansowej Przedsiębiorcy – do dnia 31 sierpnia 2023 r. Ponadto Prezes ponownie wskazał, że nie widzi przeszkód dla których powód nie miałby sam zwrócić się do operatorów o informacje na temat wolumenu sprzedaży energii. Dodał przy tym, że z jego doświadczenia wynika, iż operatorzy systemów dystrybucyjnych nie utrudniają dostępu do odnośnie tych danych, podmiotom, które są reprezentowane przez syndyków masy upadłości.

(okoliczności bezsporne k. 10 akt sąd., a ponadto pismo URE z dnia 22.08.2023 r. k. 52-54 akt adm.)

W odpowiedzi na pismo Prezesa URE z dnia 22 sierpnia 2023 r., powód pismem z 31 sierpnia 2023 r. poinformował, że „nie sporządzono dotychczas rachunku zysków i strat oraz bilansu (...) za ostatni rok podatkowy tj. za okres od dnia 1 października 2021 r. do dnia 30 września 2022 r. – wobec braku przekazania niezbędnych danych księgowych od zewnętrznej firmy windykacyjnej i na ten moment nie można określić horyzontu czasowego ich sporządzenia wcześniejszego niż koniec 2023 r., tym niemniej po ich sporządzeniu zostaną one ujawnione w KRS oraz będą publicznie dostępne”. Przedstawił w załączeniu: a) roboczą wersję rachunku zysków i strat za ostatni rok podatkowy tj. za okres od dnia 1 października 2021 r. do dnia 30 września 2022 r., wskazując, że dokument ten ma wyłącznie charakter projektowy, b) zestawienie wartości przychodów (strat) za ostatni rok podatkowy, c) sprawozdania finansowe za okres od 1 października 2019 r. do 11 marca 2020 r. oraz za okres od 12 marca 2020 do 30 września 2020 r., 3) poinformował, że do momentu sporządzenia niniejszego pisma nie udało się sporządzić projektu bilansu za ostatni rok podatkowy, wskazując, że w przypadku zainteresowania Prezesa URE otrzymaniem takiego projektu, wnosi o zakreślenie terminu do jego przedstawienia, 4) podtrzymał dotychczasowe stanowisko Syndyka w sprawie, w tym dotychczas przedstawione wnioski dowodowe, 5) wskazał, że sytuacja finansowa Spółki jest trudna, znajduje się ona w upadłości oraz aktualna działalność generuje wyłącznie straty, 6) wskazał, że działania w toku niniejszego postępowania winny być podejmowane zgodnie z przepisami proceduralnymi, w tym dotyczącymi przeprowadzania dowodów, a uregulowanych w k.p.a., 7) poinformował, że dalsze oczekiwania pisma Prezesa URE z dnia 22 sierpnia 2023 r. są przedmiotem analiz i w ich zakresie zostanie wystosowana osobna korespondencja, wskazując również, że „efekt ewentualnych działań Syndyka na żądanie Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki nie przyczyni się do ustalenia stanu faktycznego sprawy. Informacje pozyskane ewentualnie w przyszłości przez Syndyka nie będą miały charakteru informacji kompletnych, a Syndyk nie zagwarantuje ich prawdziwości. Syndyk nie jest organem administracji publicznej i nie prowadzi postępowania administracyjnego. Syndyk przy piśmie z dnia 17 lipca 2023 r. wskazał na udowodniony przykład odmowy udostępnienia informacji dotyczącej dawnej działalności (...) przez (...) S.A. W realiach niniejszej sprawy jedynie Prezes Urzędu Regulacji Energetyki posiada odpowiednie uprawnienia i kompetencje do pozyskania kompletnych i prawdziwych informacji na podstawie nie tylko dotychczas wskazywanego przepisu art. 50 § 1 k.p.a. (który jest pomijany w Piśmie), ale również na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne (który jest również pomijany w Piśmie). Odmowa udzielenia informacji do sprawy – przez przedsiębiorstwa energetyczne – operatorów systemów dystrybucyjnych skutkować będzie nałożeniem na nie stosownej kary pieniężnej, o której mowa 56 ust. 1 pkt 7) ustawy – Prawo energetyczne”.

(okoliczności bezsporne k. 10v akt sąd., a ponadto pismo powoda z zał. z dnia 31.08.2023 r. k. 58, k.59-97 akt adm.)

Ponadto Syndyk, pismem z 16 października 2023 r.: 1) podtrzymał dotychczasowe stanowisko Syndyka w sprawie, w tym dotychczas przedstawione wnioski dowodowe, 2) ponownie wskazał, że działania w toku niniejszego postępowania winny być podejmowane zgodnie z przepisami proceduralnymi, w tym dotyczącymi przeprowadzania dowodów, a uregulowanych w k.p.a., 3) poinformował, że wbrew twierdzeniom Prezesa URE jest on uprawniony do kierowania zapytań w sprawie do podmiotów takich jak Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (dalej: „NFOŚiGW”), 4) wskazał, że postępowanie administracyjne prowadzone przez Prezesa URE w niniejszej sprawie prowadzi się zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy OZE, z zastosowaniem przepisów K.p.a., 5) odpowiadając na wezwanie Prezesa URE z dnia 22 sierpnia 2023 r. - wskazał, że zgodnie z jego najlepszą wiedzą, w aktach postępowania upadłościowego występuje pismo Prezesa URE z dnia 20 kwietnia 2022 r., na które Syndyk udzielił odpowiedzi; zgodnie z najlepszą wiedzą Pełnomocnika Syndyk nie kierował do OSD pism dotyczących ustalenia dokonanej w 2019 r. sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym w okresie od otrzymania (...) do dnia otrzymania pisma Prezesa URE z dnia 22 sierpnia 2023 r.; Syndyk wniósł o m.in. pozyskanie przez Prezesa URE informacji o wolumenach energii elektrycznej dostarczonej odbiorcom końcowym (...) przez dystrybutorów energii elektrycznej w 2019 r. i przeprowadzenia z nich dowodów w sprawie w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, aby wykluczyć ewentualne dublowanie czynności obciążających m.in. skarb państwa i wierzycieli (...) S.A. w upadłości; informacje pozyskane ewentualnie w przyszłości przez Syndyka nie będą miały charakteru informacji kompletnych, a Syndyk nie zagwarantuje ich prawdziwości, 6) poinformował, że wniosek o pozyskanie przez Prezesa URE informacji o wolumenach energii elektrycznej dostarczonej odbiorcom końcowym w 2019 r. ma swoją podstawę w art. 50 § 1 K.p.a. i jest zasadny z uwagi na treść art. 7 K.p.a. oraz ze względu na to, że Prezes URE ma szerokie prawo wglądu do dokumentów przedsiębiorstw energetycznych, w tym na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne; Syndyk nie posiada ww. uprawnień, a próba uzyskania informacji z dużym prawdopodobieństwem nie doprowadzi do pozyskania miarodajnych w sprawie informacji, z powodu odmowy udzielenia informacji bądź z powodu braku możliwości weryfikacji przekazywanych przez OSD informacji, 7) ustalił, że dotychczas ustalony wolumen energii elektrycznej sprzedanej do odbiorców końcowych w 2019 r., tj. wolumen wskazany w piśmie Syndyka z dnia 16 maja 2022 r. jest przypisany w systemie bilingowym Przedsiębiorcy do 13-tu OSD.

(okoliczności bezsporne k. 11 akt sąd., a ponadto pismo powoda z dnia 16.10.2023 r. k. 94-97 akt adm.)

Pismem z 14 listopada 2023 r., działając na podstawie art. 10 § 1 w związku z art. 73 K.p.a., Prezes URE zawiadomił Syndyka (...) o zakończeniu prowadzonego postępowania i przysługującym mu prawie do zapoznania się z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego, a także wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz złożenia dodatkowych uwag i wyjaśnień.

(okoliczności bezsporne k. 11 akt sąd., a ponadto pismo URE z dnia 14.11.2023 r. k. 99-99v akt adm.)

Przychód Przedsiębiorcy z działalności koncesjonowanej, polegającej na obrocie energią elektryczną w roku 2018 wyniósł (...) zł.

(okoliczności bezsporne formularz opłaty koncesyjnej za 2018 rok, k. 12-13akt adm.)

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na niespornych twierdzeniach stron (art. 229 k.p.c. oraz art. 230 k.p.c.) oraz dokumentach zebranych w toku postępowania administracyjnego oraz sądowego, których treść nie była kwestionowana.

Sąd oddalił wniosek powoda, zawarty w punkcie V. lit f odwołania – o dopuszczenie dowodu z informacji operatorów systemów dystrybucyjnych z uwagi na brak możliwości przeprowadzenia tego dowodu. Informacje takie bowiem nie zostały złożone przez powoda do akt sprawy w zakreślonym przez Sąd terminie.

Jednocześnie Sąd nie stwierdził podstaw do zwracania się do operatorów o informację – w toku postępowania. Wniosek taki strona – reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika – złożyła, nie uprawdopodabniając, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 187 § 2 pkt. 4 k.p.c. że powód nie ma możliwości uzyskania samodzielnie tych informacji. W pierwszym rzędzie, w kontradyktoryjnym postępowaniu cywilnym, obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronie (art. 232 k.p.c.). Pomoc Sądu nie jest wykluczona, ale – mając na uwadze treść art. 187 § 2 pkt. 4 k.p.c. w sytuacjach gdy jest to konieczne i pozostaje w rozsądnych proporcjach do aktywności strony – zwłaszcza takiej, od której należy oczekiwać wyższej staranności w prowadzonym sporze sądowym (stroną jest syndyk, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika).

Ponadto Sąd pominął – jako spóźnione – wnioski powołane w piśmie z 15 maja 2024 roku. Wyznaczając rozprawę bowiem (zarządzenie k. 96) Sąd zakreślił stronom termin na złożenie pism wraz z wnioskami dowodowymi – pod rygorem pominięcia dowodów złożonych po tym terminie (art. 205 ³ § 2 k.p.c.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

odwołanie zasadniczo nie zasługiwał na uwzględnienie. Niewielkiej korekcie podlegała sentencja zaskarżonej decyzji.

1.  Ramy prawne – naruszenie obowiązku przez powoda.

Przedmiotowa sprawa dotyczy nałożenia przez Prezesa URE kary pieniężnej za nieprzestrzeganie przez powoda, obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego wydanych odpowiednio dla energii elektrycznej lub biogazu rolniczego, wytworzonych w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium RP lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej lub na podstawie ustawy – Prawo energetyczne, na zasadach określonych w art. 47 ustawy OZE, w terminie do dnia 30 czerwca 2020 r.

Zgodnie z art. 52 ust 1 ustawy OZE, ( w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.), Przedsiębiorstwo energetyczne, odbiorca końcowy, odbiorca przemysłowy oraz towarowy dom maklerski lub dom maklerski, o których mowa w ust. 2, są obowiązane:

⚫

uzyskać i przedstawić do umorzenia Prezesowi URE świadectwo pochodzenia lub świadectwo pochodzenia biogazu rolniczego wydane:

a.  odpowiednio dla energii elektrycznej lub biogazu rolniczego, wytworzonych w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej lub

b.  na podstawie ustawy - Prawo energetyczne lub

⚫

uiścić opłatę zastępczą w terminie określonym w art. 68 ust. 2 obliczoną w sposób określony w art. 56.

Stosownie do art. 59 pkt 1 ustawy OZE z uwzględnieniem § 2 pkt 1 rozporządzenia ME, obowiązek, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.), uznaje się za spełniony przez podmioty, o których mowa w art. 52 ust. 2 ustawy OZE, jeżeli za 2019 r. udział ilościowy sumy energii elektrycznej wynikającej z umorzonych świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej z biogazu rolniczego przed dniem 1 lipca 2016 r. lub innych niż biogaz rolniczy odnawialnych źródeł energii lub uiszczonej opłaty zastępczej w:

a) ilości energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom końcowym niebędącym odbiorcami przemysłowymi, o których mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE, albo

b) całkowitej ilości energii elektrycznej wynikającej z zakupu energii elektrycznej na własny użytek, na podstawie transakcji zawieranych we własnym imieniu na giełdzie towarowej lub na rynku organizowanym przez podmiot prowadzący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rynek regulowany, albo

c) całkowitej ilości energii elektrycznej wynikającej z zakupu energii elektrycznej na własny użytek, na podstawie transakcji zawieranych poza giełdą towarową lub rynkiem, o którym mowa w lit. b, będących przedmiotem rozliczeń prowadzonych w ramach giełdowej izby rozrachunkowej przez spółkę prowadzącą giełdową izbę rozrachunkową, przez (...) S.A. lub przez spółkę, której (...) S.A. przekazał wykonywanie czynności z zakresu zadań, o których mowa w art. 48 ust. 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, albo

d) całkowitej ilości energii elektrycznej wynikającej z zakupu energii elektrycznej na podstawie transakcji zawieranych na zlecenie odbiorców końcowych na giełdzie towarowej lub na rynku organizowanym przez podmiot prowadzący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rynek regulowany, albo

e) ilości energii elektrycznej zakupionej na własny użytek – wynosi 18,50 %.

Poza sporem było, że powód posiadał w 2019 r. wydaną przez Prezesa URE koncesję numer (...) na obrót energią elektryczną na okres od dnia 29 lipca 2016 r. do dnia 31 grudnia 2030 r., która została prawomocnie wycofana z obrotu prawnego w dniu 14 sierpnia 2020 r.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że Przedsiębiorca dokonał w 2019 r. sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym w ilości 271 863,484 MWh. W związku z powyższym, Przedsiębiorca był obowiązany do realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.) w zakresie, o którym mowa w § 2 pkt 1 rozporządzenia ME, za okres od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r., na ilość 50 294,744 MWh. Ilość ta nie budziła jednocześnie wątpliwości Sądu (271 863,484 MWh x 18,50%. = 50 294,744 MWh).

Przedsiębiorca za okres od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. nie przedstawił Prezesowi URE do umorzenia świadectwa pochodzenia energii elektrycznej, ani też Przedsiębiorca nie uiszczał opłaty zastępczej na konto Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

Biorąc powyższe pod uwagę, brakująca ilość energii elektrycznej niezbędnej do realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.) w zakresie, o którym mowa w § 2 pkt 1 rozporządzenia ME, wynosi 50 294,744 MWh.

2.  Kara

Odnosząc powyższe do stanu niniejszej sprawy należy zauważyć, że kara pieniężna wymierzona Powodowi nie mogła być niższa od kwoty (...) zł PLN (współczynnik(...) PLN tj. wysokość opłaty zastępczej).

Omawiana kara pieniężna nie może być niższa aniżeli 130 % opłaty zastępczej (art. 170 ust. 2 pkt 1) nawet wówczas, gdy przychody ukaranego podmiotu są tak niskie, że 15% tych przychodów nie przekracza równowartości 130% opłaty zastępczej.

W art. 170 ust. 1 ustawy OZE ustawodawca określił, że wysokość kary pieniężnej nie może przekroczyć pewnej kwoty (obliczanej w relacji do wysokości przychodu ukaranego podmiotu w poprzednim roku podatkowym). Niemniej podkreślić trzeba, iż przepis ten należy odczytywać w powiązaniu z art. 170 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE, który mówi o dolnej granicy wysokości kary. W konsekwencji przepis art. 170 ust. 1 wyznacza górną granice wysokości kary pieniężnej, i limituje on wysokość kary tylko w sytuacji, gdy Prezes URE chciałby wymierzyć podmiotowi karę inną aniżeli kara minimalna (ustalona w oparciu o treść art. art. 170 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE).

Z kolei nieuiszczona opłata zastępcza określona w przedmiotowej sprawie dla potrzeb obliczenia kary pieniężnej wymierzonej na podstawie art. 168 pkt 1 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.) wynosi 6 527 251,88 zł. Uwzględniając zatem dyspozycję art. 170 ust. 2 pkt 1 ustawy OZE, wysokość tej kary nie może być niższa niż(...) zł, kwoty te nie zostały skutecznie zakwestionowane przez powoda w niniejszej sprawie.

Zgodnie z treścią art. 168 pkt 1 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.), karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego, w terminie określonym w art. 67 ust. 2 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.) oraz na zasadach określonych w art. 47 tej ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.) albo nie uiszcza opłaty zastępczej, w terminie określonym w art. 68 ust. 2 ustawy OZE.

W myśl art. 47 ust. 2 ustawy OZE, podmiot, o którym mowa w art. 52 ust. 2 ustawy OZE, jest obowiązany do wykonania obowiązku określonego w art. 52 ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku, gdy którakolwiek z średnioważonych cen praw majątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego będzie niższa od wartości jednostkowej opłaty zastępczej określonej w art. 56 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym od dnia 26 września 2017 r.). W odniesieniu do realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE w zakresie, o którym mowa w art. 59 pkt 2 ustawy OZE z uwzględnieniem § 1 pkt 2 Rozporządzenia ME za rok 2019, należy wskazać, że roczne ceny średnioważone praw majątkowych wynikających ze świadectw błękitnych, obowiązujące odpowiednio w roku 2018 oraz w roku 2019 były większe niż wartość jednostkowej opłaty zastępczej.

Oceniając sytuację finansową Przedsiębiorcy, mając na uwadze dyspozycję zawartą w art. 170 ust. 2a ustawy OZE, Prezes URE wziął pod uwagę informacje, znajdujące się w dostępnym w zasobach URE, złożonym przez Przedsiębiorcę, formularzu opłaty koncesyjnej z dnia 11 kwietnia 2019 r., zawierające rozliczenie przychodu osiągniętego w roku 2018 r. z działalności objętej koncesją (tj. w ostatnim roku, za który Przedsiębiorca przekazał formularz opłaty koncesyjnej do URE), zgodnie z którym przychód Przedsiębiorcy z działalności koncesjonowanej, polegającej na obrocie energią elektryczną w roku 2018 wyniósł (...) zł.

Zgodnie z art. 170 ust. 1 ustawy OZE, wysokość tej kary wymierzonej w takim przypadku, nie może być wyższa niż 15% przychodu ukaranego podmiotu, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna jest związana z działalnością gospodarczą wykonywaną na podstawie koncesji albo wpisu do rejestru działalności regulowanej, wysokość kary nie może być wyższa niż 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z prowadzonej działalności koncesjonowanej albo działalności wykonywanej na podstawie wpisu do rejestru działalności regulowanej, osiągniętej w poprzednim roku podatkowym.

Zaś w myśl art. 174 ust. 1 ustawy OZE, Prezes URE ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnia zakres naruszeń, powtarzalność naruszeń lub korzyści finansowe możliwe do uzyskania z tytułu naruszenia.

Zgodnie z treścią art. 170 ust. 2a ustawy OZE w przypadku gdy przed wydaniem decyzji o nałożeniu kary pieniężnej w zakresie nieprzestrzegania obowiązku, w przypadku określonym w art. 168 pkt 1 ustawy OZE, z jakichkolwiek przyczyn nie można ustalić przychodu za rok kalendarzowy poprzedzający rok nałożenia kary pieniężnej lub dokonanie tych ustaleń jest znacząco utrudnione, Prezes URE, nakładając karę pieniężną, uwzględnia ostatni ustalony przychód wynikający z prowadzonej działalności koncesjonowanej albo działalności wykonywanej na podstawie wpisu do rejestru działalności regulowanej osiągnięty przez ukarany podmiot. Wymierzona przez Prezesa URE kara pieniężna w kwocie 8 485 427,43 zł stanowi (...) % tego przychodu i niewątpliwie mieści się w granicach określonych w art. 170 ust. 1 ustawy OZE.

Oceniając natomiast zakres naruszeń, należy zauważyć, iż Przedsiębiorca nie zrealizował obowiązku, o którym mowa w art. 52 ust. 1 ustawy OZE (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.), w zakresie, o którym mowa w art. 59 pkt 1 ustawy OZE z uwzględnieniem § 2 pkt 1 rozporządzenia ME, w wysokości 50 294,744 MWh, czyli w odniesieniu do całego wolumenu 271 863,484 MWh energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom końcowym.

Ustalając wysokość kary w kontekście powtarzalności naruszeń Prezes URE uwzględnił również fakt, że jest to pierwsze naruszenie przez Przedsiębiorcę, obowiązku pozyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia lub świadectw pochodzenia biogazu rolniczego.

Sąd podzielił stanowisko pozwanego, że Przedsiębiorca niewątpliwie uzyskał korzyść finansową, rozumianą zarówno jako zwiększenie aktywów, jak i zmniejszenie pasywów lub uniknięcie strat, poprzez nieponiesienie kosztów z tytułu nabycia praw majątkowych wynikających z ww. świadectw pochodzenia.

Przedsiębiorca za rok 2019 nie zrealizował przedmiotowego obowiązku w wysokości 50 294,744 MWh, czyli w odniesieniu do wolumenu 271 863,484 MWh energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom końcowym. Nie można więc w niniejszej sprawie mówić o znikomym zakresie naruszeń, co nie daje podstaw do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej.

Zarzuty powoda dotyczące wysokości kary nie dawały się podzielić.

Pozwany w treści decyzji wyjaśnił sposób naliczenia kary – oparty na wymienionych przepisach.

Dokonując obliczenia wolumenu sprzedaży oraz przychodów – danych niezbędnych do określenia wysokości kary – Prezes URE oparł się na danych wskazanych przez powoda w postępowaniu administracyjnym (wolumen sprzedaży), jak również z dokumentów koncesyjnych (odnośnie przychodów w ostatnim roku, w którym powód uzyskał przychód z działalności koncesjonowanej).

Powód, wtoku postępowania toczącego się przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie skorzystał z możliwości jakie daje to postępowanie w zakresie podważenia ustaleń dokonanych przez organ. Skuteczne podważenie ustaleń dokonanych przez organ w toku postępowania administracyjnego wymaga inicjatywy dowodowej zgodnej z regułami postępowania cywilnego. Zatem to na powodzie spoczywał obowiązek – w pierwszym rzędzie wykazania, że wolumen sprzedaży jaki ustalono na potrzeby decyzji ustalony został nieprawidłowo, a po drugie wykazania nieprawidłowych ustaleń w zakresie przychodów powoda za rok 2019.

W zakresie tej pierwszej kwestii powód przez całe postępowanie, dążył do przerzucenia tego obowiązku, najpierw na Prezesa URE, później na Sąd w niniejszym postępowaniu. Nie przedstawił informacji, które mogłyby być podstawą odmiennych ustaleń niż ustalenia poczynione w toku postępowania administracyjnego. Nie zaproponował również, osadzonych prawidłowo w przepisach k.p.c., wniosków dowodowych.

Jeżeli zaś chodzi o poziom przychodów przyjęty przez Prezesa URE – jeżeli był on inny w ostatnim roku, w którym przedsiębiorca prowadził działalność koncesjonowaną, również w tym zakresie powód powinien był przejawić jakąś inicjatywę dowodową. Zwraca uwagę fakt, iż Syndyk przez wiele lat trwania postępowania nie potrafił przedstawić wiążących informacji na temat wielkości tych przychodów, wskazując na konieczność poczynienia dalszych ustaleń w upadłej spółce. Sam w toku postępowania administracyjnego wskazywał że będzie to możliwe do roku 2023. Niniejsze postępowanie zakończyło się w połowie roku 2025 jest to w ocenie sądu termin dalece wystarczający na przedłożenie przez pełnomocnika informacji na temat przychodów upadłego, które mają stanowić podstawę ustalenia wysokości kary, jeżeli - zdaniem powoda - zostały one ustalone w toku postępowania administracyjnego nieprawidłowo. Także w tym przedmiocie nie zostały zaproponowane, w toku postępowania sądowego, wnioski dowodowe dające ustalić fakty istotne dla rozstrzygnięcia. Złożono jedynie informacje dotyczącą okresu, który nie ma znaczenia dla określenia wysokości kary.

W konsekwencji Sąd przyjął za prawidłowo ustalone, zarówno wolumen sprzedaży jak również wysokość przychodów, ustalone na podstawie oświadczeń powoda składanych w toku postępowania administracyjnego jak również dokumentów wskazanych przez Prezesa urzędu regulacji energetyki.

Niezasadny również był zarzut, iż prezes ustalając wysokość kary przyjął jej podstawę przychód z nieprawidłowego roku obrotowego. Zgodnie z artykułem 170 ustęp 1 Ustawy OZE jako podstawę przyjmuje się przychód z działalności koncesjonownej ustalony w poprzednim roku podatkowym. Jeżeli taka działalność nie była prowadzona - to z ostatniego roku, w którym prowadzona była działalność koncesjonowana. Kwestia ta była już wielokrotnie przedmiotem rozważań sądów. Odmienne podejście do tej kwestii wprowadziłoby do tego, że przedsiębiorca który zaprzestał uzyskiwania przychodów z działalności koncesjonowanej w kolejnych latach w istocie nie mógłby być obciążony adekwatną karą administracyjną, jeżeli decyzja zapadałaby w okresie dłuższym niż po roku od naruszenia obowiązku.

3.  Zarzuty związane z upadłością powoda.

3.1  – kwestia konieczności zwieszenia postępowania

Brak było podstaw do zawieszenia postępowania toczącego się przed Prezesem URE i przed SOKiK.

Postępowanie wszczęte przeciwko podmiotowi, wobec którego została ogłoszona upadłość podlega zawieszeniu, jeżeli dochodzona wierzytelność podlega zgłoszeniu do masy upadłości (art. 145 ust 1 p.u.).

Odwołanie powoda dotyczy, nałożonej przez Prezesa URE zaskarżoną decyzją. kary administracyjnej, która nie ma waloru wierzytelności podlegającej zgłoszeniu do masy upadłości. Kara wynika z działań upadłej spółki zanim wobec niej orzeczono upadłość. Tryb zgłoszenia wierzytelności sędziemu-komisarzowi należy uznać za wyłączną drogę dochodzenia w postępowaniu upadłościowym należności publicznoprawnych powstałych przed ogłoszeniem upadłości, niemniej wyjątek od tej zasady dotyczy wierzytelności, które powstają na podstawie konstytutywnej decyzji organu (por.: Wyrok NSA z dnia 18 kwietnia 2000 r., I SA/Wr 634/99; por. również wyrok NSA z dnia 26 maja 2000 r., I SA/Wr 2549/98 - oba wyroki cytuję za: P. Miłek, Ogłoszenie upadłości a administracyjne postępowanie egzekucyjne, Mon.Praw. 2001, nr 2, s. 92 i n.).

Oznacza to, że jeżeli przed ogłoszeniem upadłości, czy tez po ogłoszeniu – ale z przyczyn dotyczących okresu poprzedzającego upadłość, zostało wszczęte postępowanie zmierzające do wydania konstytutywnej decyzji, to nie może ono zostać zawieszone przed wydaniem tej decyzji, ponieważ wówczas organ nie miałby możliwości dochodzenia przysługującej mu wierzytelności w postępowaniu upadłościowym (bez decyzji wierzytelność nie istnieje).

Wierzytelność taka wówczas – de facto - powstaje po ogłoszeniu upadłości i nie podlega umieszczeniu na liście wierzytelności. Z tego powodu nie ma przeszkód, aby, po ogłoszeniu upadłości, toczyło się postępowanie dotyczące tej wierzytelności.

Decyzja w przedmiocie kary pieniężnej jest indywidualnym aktem administracyjnym, niekorzystnym dla jej adresata. Jest to jedna decyzja administracyjna, ale składająca się w warstwie materialnej z następujących elementów:

1) stwierdzającego naruszenie obowiązków wynikających z norm pr. en., skutkujących nałożeniem kary pieniężnej;

2) nakładającego karę pieniężną.

Należy więc odróżnić tę część decyzji, która dotyczy stwierdzenia naruszenia obowiązków wynikających z norm pr. en. i ma wyłącznie deklaratoryjny charakter, stwierdzający jedynie istnienie określonej sytuacji prawnej, od jej części konstytutywnej, zawierającej imperatyw postępowania, nakładający na adresata obowiązek zapłaty kary pieniężnej.

W części dotyczącej stwierdzenia naruszenia obowiązków wynikających z pr. en. decyzja ta ma deklaratoryjny charakter. Nie tworzy nowego stanu prawnego, lecz stwierdza, że dany stan faktyczny, ustalony w toku postępowania administracyjnego, wyczerpuje przesłankę naruszenia obowiązków uregulowanych w art. 56 pr. en.

Druga część decyzji, tj. w zakresie nałożenia kary pieniężnej, ma charakter konstytutywny, którego konsekwencją jest skuteczność orzeczonej sankcji karnoadministracyjnej, zasadniczo od momentu, w którym decyzja stała się prawomocna (ostateczna). Taki walor, przedmiotow w sprawie decyzja uzyskuje dopiero z momentem prawomocnego zakończenia postępowania przez SOKiK.

Zatem dopiero z tym momentem prawomocności powstaje możliwość egzekwowania środków represyjnych i zastosowania środków przymusu unormowanych w ustawie z dnia 17.06.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 599 z późn. zm.). Gdy stanie się ostateczna, a adresat nie będzie zachowywał się zgodnie z jej treścią (tj. nie uiści dobrowolnie kary pieniężnej), wówczas właściwy organ egzekucyjny będzie mógł, przez zastosowanie środków egzekucji administracyjnej, zmusić adresata do zachowania zgodnego z jej treścią, w sposób, który – w kontekście upadłości powoda – nie podlega przesądzeniu w tym postępowaniu. (zob.: Muras Zdzisław (red.), Swora Mariusz (red.), Prawo energetyczne. Tom II. Komentarz do art. 12-72, wyd. II, Opublikowano: WK 2016).

Z tych przyczyn powód stał na błędnym stanowisku co do konieczności zawieszenia postępowania w sprawie (zarówno na etapie postępowania przed Prezesem URE, jak również przed SOKiK). Jeżeli postępowanie nie dotyczy wierzytelności, która podlega zgłoszeniu do masy upadłości, może ono toczyć się po ustaleniu osoby syndyka. Wówczas, art. 145 p.u. nie ma zastosowania. (por. też. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie VII ACa 839/17, Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dn. 28 marca 2022 r., sygn. VII AGa 494/21, z dnia 27 lipca 2022 r., sygn. VII AGa 1229/21).

Powyższy pogląd podzielił również sędzia komisarz w toku postępowania dotyczącego upadłego. W uzasadnieniu postanowienia oddalającego sprzeciw Prezesa URE, od odmowy umieszczenia wierzytelności jednej z kar, na podstawie nieprawomocnej decyzji, na liście wierzytelności. sędzia komisarz wskazał, iż aktualnie to w kompetencji SOKiK – u leży orzeczenie o istnieniu wierzytelności wynikającej z kary administracyjnej (znane Sądowi z urzędu – z akt sprawy XVII AMe 69/2024).

3.2  – strona postępowania

Upadły nie może występować w postępowaniach sądowych i administracyjnych dotyczących masy upadłości (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie VII Aga 300/23). Nie mniej to upadły jest podmiotem odpowiedzialnym za działanie skutkujące nałożeniem kary administracyjnej. Dlatego w postępowaniu stroną - w znaczeniu materialnym - jest podmiot prawa, obowiązku albo innej sytuacji prawnej, o jakim (jakiej) mowa w powództwie. Stroną w znaczeniu procesowym jest ten, kto jest oznaczony jako strona danego procesu, a więc przede wszystkim ten, kto we własnym imieniu wytoczył powództwo oraz ten, przeciwko komu powództwo zostało wytoczone, a także ten, kto imiennie stał się stroną w wyniku podmiotowego przekształcenia procesu (W. Broniewicz, Stanowisko syndyka upadłości w procesach z jego udziałem, PiP 1993, nr 2, s. 41 i n.; por. również P. Nazarewicz, Charakter postępowania upadłościowego oraz wpływ upadłości na procesowe postępowanie cywilne, PPH 2002, nr 1, s. 13 i n.). Zazwyczaj strona, w znaczeniu materialnym, jest jednocześnie stroną w znaczeniu procesowym. Niekiedy jednak następuje rozdzielenie tych ról i taka sytuacja ma miejsce właśnie w postępowaniu upadłościowym. Stroną postępowań dotyczących masy upadłości, w znaczeniu materialnym, jest upadły. Wynika to z tego, że pomimo ogłoszenia upadłości właścicielem całego majątku wchodzącego w skład masy upadłości jest upadły, a więc to jego praw lub obowiązków dotyczy postępowanie. Upadły nie może jednak, z mocy art. 144 p.u., samodzielnie występować w postępowaniu. Tak więc stroną w znaczeniu procesowym postępowań dotyczących masy upadłości jest syndyk (T. Radkiewicz, Glosa do postanowienia SN z dnia 24 czerwca 1999 r., II CKN 358/99, Palestra 2000, nr 7-8, poz. 260; obecnie A. Jakubecki [w:] A. Jakubecki, F. Zedler, Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz, wyd. III, Warszawa 2011, art. 144).

Przekłada się to zarówno na postępowanie administracyjne jak i na postępowanie przed SOKiK. Postępowanie prowadzi się udziałem strony w znaczeniu formalnym, tj syndyka, oraz syndykowi doręcza się decyzję, jako podmiotowi, który brał udział w postępowaniu i działał na rzecz upadłego, lecz w imieniu własnym (tylko on miał legitymację do występowania w postępowaniu administracyjnym w charakterze strony).

Skoro zaś, pomimo utraty legitymacji formalnej upadłego w postępowaniach dotyczących masy upadłości (na rzecz syndyka), upadły nadal pozostaje stroną w znaczeniu materialnym, w części decyzji, stanowiącej rozstrzygnięcie, tj. sentencji decyzji (lub wyroku), należało określić upadłego - jako właściwy podmiot praw i obowiązków (czyli stronę w znaczeniu materialnym). Wymierzona kara administracyjna powinna zostać nałożona na upadłego przedsiębiorcę (por. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 czerwca 1999 r., sygn. akt II CKN 358/99), nie zaś syndyka.

Przy czym syndyka, jako strona, w decyzji lub wyroku wskazuje się jako funkcję – nie zaś z imienia i nazwiska (osoba syndyka może się zmienić). Tym bardziej nie ma potrzeby wymieniania w komparycji (także sentencji) z imienia i nazwiska pełnomocnika syndyka reprezentującego go w postępowaniu. W tym zakresie zaskarżona decyzja została skorygowana.

Pośrednio z tym wiąże się również zarzut błędu w decyzji, gdyż – jak twierdził powód - naruszeń skutkujących nałożeniem kary administracyjnej dopuściło się (...) S.A. z siedzibą w W. tj. bez dopisku „w upadłości”.

Stanowisko powoda nie było prawidłowe. Oczywistym jest, że naruszenie miało miejsce przed ogłoszeniem upadłości. Ale umyka powodowi oczywistość, że aktualny upadły i spółka przed ogłoszeniem upadłości – to jest nadal ten sam podmiot. Przy czym po ogłoszeniu upadłości podmiot ten posługuje się firmą z obowiązkowym dodatkiem „w upadłości” (art. 601 p.u.). Zatem, skoro zarówno decyzja jak i wyrok zapada w chwili, kiedy firma powoda brzmi (...) S.A. w upadłości – taką firmą należy posługiwać się określając stronę w znaczeniu materialnym.

Przy czym to nie sposób określenia strony przesądza o tym, jak należy zakwalifikować wierzytelność w kontekście jej późniejszego dochodzenia od upadłego.

Na marginesie powyższych rozważań (podobnie jak wypowiadał się Sąd w tym składzie w uzasadnieniu wyroku w sprawie XVII AMe 69/2024) należy stwierdzić, że Sąd dostrzega pewien problem rysujący się tle kwestii dochodzenia (egzekwowania) wierzytelności z kary administracyjnej orzeczonej za działania poprzedzające upadłość, a ukonstytuowanej po ogłoszeniu upadłości. Sytuacja ta może nieco wymykać się dystynkcji wynikającej z art. 230 pr.u. Problem ten uwidacznia niespójne stanowisko judykatury i piśmiennictwa, nakazujące raz traktować tę wierzytelność jako niepodlegającą zgłoszeniu do masy upadłości, wedle innego poglądu podlegającą, nawet po czasie na to wyznaczonym, lub jako koszt upadłości (uprzywilejowując Prezesa URE kosztem innych wierzycieli) ewentualnie wierzytelność wobec której zawieszeniu podlega egzekucja itd.

Niemniej rozważania w tej kwestii wykraczałyby poza ramy zainteresowania Sądu w tym postępowaniu.

Podniesione przez powoda zarzuty odnośnie naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nie mogły odnieść skutku, albowiem do kognicji Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie należy kontrola prawidłowości postępowania prowadzonego przed Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Przedmiotowe postępowanie sądowe ma charakter pierwszoinstancyjny, w którym strona może przedstawić wszystkie okoliczności faktyczne i dowody na potwierdzenie zasadności swojego stanowiska. Co do zasady zatem uchybienia postępowania administracyjnego nie mają znaczenia dla rozpoznania sprawy przed Sądem OKiK.

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c., Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że powód - jako przegrywający sprawę – zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu kosztów procesu, na które złożyło wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalonej na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

sędzia Maciej Kruszyński