Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Anna Maria Kowalik
Protokolant –	Starszy sekretarz sądowy Joanna Preizner

po rozpoznaniu 10 marca 2021 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) spółka jawna z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 25 czerwca 2019 r. Nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzje w ten sposób, że odstępuje od wymierzenia kary pieniężnej;

2.  znosi pomiędzy stronami koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmE 265/19

UZASADNIENIE

Decyzją z 25 czerwca 2017 r. Nr (...)((...)) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ( dalej Prezes URE), na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art. 56 ust. 2, 3, 4 i 6 w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 755 i 730) ( dalej p.e.) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej (...) Sp. j. z siedzibą w W. (dalej powód) w związku z ujawnieniem, w prowadzonej przez ww. przedsiębiorcę koncesjonowanej działalności gospodarczej nieprawidłowości polegających na naruszeniu warunku 2.4.1. posiadanej przez niego koncesji na obrót paliwami ciekłymi, udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 2 listopada 2005 r. nr (...) z późn. zm. (w brzmieniu warunków nadanych decyzją zmieniającą koncesję z dnia 6 sierpnia 2014 r. nr (...)), dotyczycącego obowiązku informowania Prezesa URE o istotnych zmianach w prowadzonej działalności gospodarczej, co stanowi wypełnienie dyspozycji art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e., orzekł, że:

1.  (...) Sp. j. z siedzibą w W. naruszyła warunek 2.4.1. udzielonej przez Prezesa URE koncesji na obrót paliwami ciekłymi decyzją z dnia 2 listopada 2005 r. nr (...) z późn. zm. (w brzmieniu warunków nadanych decyzją zmieniającą koncesję z dnia 6 sierpnia 2014 r. nr (...)), w ten sposób, iż nie poinformowała Prezesa URE o zmianach w prowadzonej działalności gospodarczej, dotyczących miejsca jej wykonywania, co stanowi wypełnienie dyspozycji art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e.

2.  za działania opisane w pkt 1 wymierzył (...)Sp. j. z siedzibą w W. karę pieniężną w wysokości 30 000 zł.

Odwołanie od Decyzji złożył powód, zaskarżając ją w całości. Wniósł przy tym o uchylenie Decyzji i umorzenie postępowania, ewentualnie o jej uchylenie i przekazanie do ponownego rozpoznania.

Zaskarżonej Decyzji zarzucił:

1)  naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, 77 § 1 i art. 80 k.p.a. polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego i niepodjęciu wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, nadto polegające na błędnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego oraz powierzchownej analizie sytuacji materialnej powoda, co w konsekwencji spowodowało wymierzenie powodowi kary pieniężnej w znacznej łącznej wysokości, tj. 30 000 zł;

2)  naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, tj. art. 8 k.p.a. poprzez działanie w sposób pozbawiony wymaganej bezstronności, a przez to w sposób znacznie obniżający zaufanie strony do organu;

3)  naruszenie art. 56 ust. 6 p.e. poprzez jego niewłaściwą wykładnię i zastosowanie polegające na uznaniu, że stopień szkodliwości czynu, którego dopuścił się powód był znaczny i istotny, zaś jego działanie wynikało z zaniedbań w wykonywaniu obowiązków koncesyjnych;

4)  naruszenie art. 56 ust. 6a p.e. poprzez nieuwzględnienie możliwości odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej gdy zaistniał znikomy stopień szkodliwości czynu, zaś powód poinformował Urząd o rozszerzeniu prowadzonej działalności, przez co dopełnił ciążących na nim obowiązków;

5)  naruszenie art. 31 ust. 3 Konstytucji RP poprzez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na wyborze środka karnego niewspółmiernie dolegliwego i uciążliwego do rozmiarów negatywnego czynu zarzucanego powodowi.

W piśmie z 30 września 2019 r. powód podtrzymał odwołanie, wnioski i argumenty tam przedstawione. Jednocześnie wniósł o zasądzenie od organu na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z 2 listopada 2005 r. nr (...) została udzielona (...) Spółce jawnej w W. koncesja na obrót paliwami ciekłymi na okres od 10 listopada 2005 r. do 10 listopada 2015 r. Zgodnie z pkt 1 koncesji przedmiot działalności objętej tą koncesją stanowić miała działalność gospodarcza w zakresie obrotu paliwami ciekłymi (decyzja koncesyjna z 2 listopada 2005 r. k. 44- 48 akt adm.).

13 maja 2014 r. do Urzędu Regulacji Energetyki wpłynął wniosek powoda o przedłużenie koncesji na okres 25 lat w stosunku do następujących miejsc prowadzenia działalności: stacji paliw w Z. nr (...) oraz stacji paliw w O. (...), gdzie dokonuje obrotu paliwami ciekłymi i gazem płynnym LPG, jak też stacji w W., gdzie jak wskazał dokonuje obrotu gazem płynnym LPG (wniosek k. 49- 51 akt adm.).

Decyzją z 6 sierpnia 2014 r. nr (...) zmieniono wcześniejszą decyzję koncesyjną w ten sposób, że okres jej obowiązywania przedłużono do dnia 31 grudnia 2030 r., zaś punktowi 1 „Przedmiot i zakres działalności” nadano następujące brzmienie: „Przedmiot działalności objętej niniejszą koncesją stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu następującymi paliwami ciekłymi:

- benzynami silnikowymi innymi niż benzyny lotnicze,

- olejami napędowymi,

- gazem płynnym,

przy wykorzystaniu stacji paliw.”

Jednocześnie pkt 2.4.1 koncesji uzyskał następującą treść:

„Koncesjonariusz jest obowiązany zawiadomić Prezesa URE o zmianach dotyczących wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją (w tym w szczególności firmy, siedziby, adresu, numeru w rejestrze przedsiębiorców, numeru identyfikacji podatkowej, rozszerzenia bądź ograniczenia zakresu tej działalności) nie później niż 14 dni od dnia ich powstania.” (decyzja koncesyjna z 6 sierpnia 2014 r. k. 52- 58 akt adm.).

21 września 2015 r. powód rozpoczął sprzedaż paliw ciekłych- benzyn i oleju napędowego na stacji paliw w W. (wezwanie k. 32 akt adm., pismo k. 39- 41 akt adm.).

Pismem z 12 stycznia 2017 r. powód zwrócił się do Prezesa URE z wnioskiem o dokonanie zmiany posiadanej koncesji w związku z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 1165 z późn. zm.) przewidującym obowiązek dostosowania koncesji na obrót paliwami ciekłymi do nowej definicji paliw (kody CN). Z ww. wniosku wynikało, że prowadzi działalność w W. przy wykorzystaniu stacji paliw płynnych, dokonując obrotu nie tylko gazem płynnym LPG, ale również benzynami i olejem napędowym (pismo Przedsiębiorcy k. 6- 27 akt adm.).

Z kolei pismem z 1 sierpnia 2017 r. powód zawiadomił Urząd Regulacji Energetyki, że z tym dniem przestaje być dzierżawcą stacji paliw w Z. (...) i nie prowadzi sprzedaży paliw i gazu LPG na ww. stacji (pismo k. 28 akt adm.).

Decyzją Prezesa URE z 31 października 2018 r. nr (...) ((...)) zmieniona została decyzja koncesyjna z 2 listopada 2005 r. zmieniona następnie decyzją z 6 sierpnia 2014 r. m.in. poprzez modyfikację przedmiotu i zakresu działalności polegającą na określeniu, że koncesja obejmuje obrót paliwami ciekłymi takimi jak benzyny silnikowe, oleje napędowe, jak również gazem płynnym LPG oraz konfekcjonowanym gazem płynnym LPG z pewnymi ograniczeniami, z oznaczonymi w decyzji kodami CN, przy wykorzystaniu stacji paliw płynnych zlokalizowanych w miejscowościach W. i O. (...) (decyzja koncesyjna k. 59- 66 akt adm.).

Pismem z 4 kwietnia 2019 r. powód został zawiadomiony o wszczęciu postępowania w sprawie wymierzenia mu kary pieniężnej w związku z ujawnieniem w prowadzonej przez niego koncesjonowanej działalności gospodarczej nieprawidłowości polegających na naruszeniu warunku 2.4.1. posiadanej przez niego koncesji na obrót paliwami ciekłymi, udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 2 listopada 2005 r. nr (...) z późn. zm., poprzez niepoinformowanie w terminie Prezesa URE o zmianach w prowadzonej przez powoda koncesjonowanej działalności gospodarczej, co jak podano stanowi wypełnienie dyspozycji art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. Jednocześnie w piśmie tym wezwano powoda do podania powodów zaniechania poinformowania Prezesa URE o zmianach w zakresie prowadzonej przez niego działalności koncesjonowanej, tj. o rozszerzeniu działalności o obrót olejami napędowymi oraz benzynami silnikowymi na stacji paliw w W., jak też do przekazania informacji o wysokości osiągniętego przychodu za 2018 r. wynikającego z działalności koncesjonowanej oraz dokumentów umożliwiających ustalenie przychodów według stanu na dzień 31 grudnia 2018 r. (zawiadomienie k. 1- 3 akt adm.).

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, powód przy piśmie z 26 kwietnia 2019 r. przedłożył rachunek zysków i strat za okres od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., bilans na dzień 31 grudnia 2018 r., formularz w sprawie opłaty koncesyjnej wraz z potwierdzeniem przelewu opłaty wynikającej z koncesji. W piśmie tym wyjaśnił, że decyzją z 6 sierpnia 2014 r. został zmieniony m.in. przedmiot i zakres działalności koncesjonowanej na działalność w zakresie obrotu paliwami ciekłymi: benzynami silnikowymi innymi niż benzyny lotnicze, olejami napędowymi, gazem płynnym, przy wykorzystaniu stacji paliw, toteż zgodnie ze zmienioną koncesją Spółka rozpoczęła na stacji w W. handel paliwami ciekłymi. Zaznaczył przy tym, że urządzenia wykorzystywane do sprzedaży paliw płynnych posiadały wszystkie wymagane prawem świadectwa, pozwolenia oraz decyzje dopuszczające je do użytkowania na stacji paliw. Przyznał, że posiadając ww. koncesję na obrót paliwami ciekłymi był przekonany, że nie musi zgłaszać do Prezesa URE sprzedaży paliw ciekłych w postaci benzyny i oleju napędowego na stacji w W., na której do tej pory odbywał się jedynie obrót gazem płynnym LPG. Zauważył, że posiadając koncesję również na handel paliwami ciekłymi nie potraktował rozszerzenia handlu na stacji w W. o handel paliwami płynnymi jako rozszerzenia działalności koncesjonowanej. Podkreślił jednocześnie, że składając każdorazowo formularze w sprawie opłat koncesyjnych uwzględniał w osiąganym przychodzie z działalności objętej koncesją również przychód ze sprzedaży paliw ciekłych na stacji w W., a zatem nie doszło do uszczuplenia opłat uiszczanych na rzecz URE. Przedsiębiorca zwrócił uwagę, iż przyjmując, że nie podlega obowiązkowi określonemu w pkt 2.4.1 decyzji dotyczącemu zawiadamiania Prezesa URE o zmianach nie zatajał faktu, że prowadzi sprzedaż paliw ciekłych na stacji w W., gdyż wskazał na to we wniosku o zmianę koncesji w zakresie opisu wyrobów według kodu CN z 12 stycznia 2017 r. oraz przedłożył stosowne dokumenty z tym związane. Brak zatem poinformowania Prezesa URE o rozszerzeniu w taki sposób prowadzonej działalności wynikał, jak podał, z błędnej interpretacji zapisu decyzji. Nie było to działanie umyślne, ani też zawinione (pismo z załącznikami k. 74- 80 akt adm.).

W kolejnym piśmie z 26 kwietnia 2019 r. powód wniósł o odstąpienie od wymierzenia mu kary pieniężnej (pismo z załącznikami k. 81- 84 akt adm.).

Pismem z 11 maja 2019 r. powód został zawiadomiony o zakończeniu postępowania dowodowego w przedmiotowej sprawie oraz o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w celu ewentualnego wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłaszanych żądań (zawiadomienie k. 86- 87 akt adm., z.p.o. k. 88 akt adm.).

W piśmie z 3 czerwca 2019 r. powód ponownie przedstawił swoje stanowisko i wniósł o odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej (k. 90- 93 akt adm.).

25 czerwca 2019 r. Prezes URE wydał zaskarżoną Decyzję.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych w trakcie postępowania administracyjnego, których autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, jak też w oparciu o niekwestionowane twierdzenia stron.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie jedynie w zakresie podnoszonej przez powoda możliwości odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej. W ocenie Sądu słuszne jest bowiem rozstrzygnięcie Prezesa URE zawarte w pkt 1 zaskarżonej Decyzji dotyczące stwierdzenia naruszenia przez powoda warunku 2.4.1 udzielonej mu koncesji, zwłaszcza, że powód, domagając się uchylenia Decyzji w istocie nie kwestionował, a wręcz potwierdził, iż dopuścił się sprzedaży benzyn i oleju napędowego na stacji paliw w W., podczas gdy o rozpoczęciu działalności w tym zakresie na dostosowanej w międzyczasie do tego obrotu wymienionej stacji nie zakomunikował Prezesowi URE.

Przede wszystkim należy zauważyć, że stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji. Naruszenie jednego z warunków koncesji jest zatem wystarczającą przesłanką do zastosowania przepisu art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. i wymierzenia na tej podstawie, w oparciu o art. 56 ust. 2 p.e., kary pieniężnej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, gdyż treść przytoczonego przepisu wskazuje na obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy w razie stwierdzenia okoliczności podlegających karze. Wynika z tego wielokrotnie powtarzany w orzecznictwie i doktrynie wniosek, iż odpowiedzialność przewidziana w ww. przepisie nie jest oparta na zasadzie winy (np. post. SN z 5.12.2013 r., III SK 24/13, Legalis; wyr. SA w Warszawie z 17.09.2020 r., VII AGa 1928/18, Legalis), gdyż stanowi odpowiedzialność obiektywną. Przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. nie wymaga więc wykazania zawinionego działania lub zaniechania przedsiębiorcy.

W tym miejscu należy więc stwierdzić, że powód obiektywnie naruszył warunek 2.4.1 koncesji udzielonej mu decyzją z 2 listopada 2005 r. w brzmieniu nadanym decyzją z dnia 6 sierpnia 2014 r., zgodnie z którym był obowiązany zawiadomić Prezesa URE o zmianach dotyczących wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją (w tym w szczególności firmy, siedziby, adresu, numeru w rejestrze przedsiębiorców, numeru identyfikacji podatkowej, rozszerzenia bądź ograniczenia zakresu tej działalności) nie później niż 14 dni od dnia ich powstania.

Bezspornym jest bowiem, że pomimo, iż we wniosku o zmianę koncesji z 7 maja 2014 r. deklarował, jeśli chodzi o stację w W., wyłącznie prowadzenie obrotu gazem płynnym LPG i w takich okolicznościach została wydana decyzja z 6 sierpnia 2014 r. przedłużająca okres obowiązywania dotychczasowej koncesji, to jak sam wskazał od 21 września 2015 r. rozpoczął na tej stacji sprzedaż innych paliw ciekłych, benzyny, oleju napędowego. Tym samym powód zamiast prowadzić jak do tej pory zadeklarowany obrót gazem płynnym LPG, uruchomił dodatkową działalność w zakresie obrotu innymi paliwami ciekłymi na przedmiotowej stacji.Z powyższego niezbicie wynika, iż powód rozszerzył swoją działalność w stosunku do tej o jakiej informował Prezesa URE. Wobec podanych faktów nie ulega wątpliwości, że powód rozszerzył nie tylko ofertę paliw na tej stacji, ale powiększył infrastrukturę, wprowadzając nową, właściwą dla stacji zaopatrującej w benzynę i olej napędowy. Wszystko to miało miejsce bez stosownego zawiadomienia Prezesa URE, w terminie 14 dni od dnia zaistnienia zmian, do którego powód był zobowiązany wymienionym wcześniej warunkiem 2.4.1 koncesji, który wprost stanowi o obowiązku zawiadomienia Prezesa URE w przypadku zmiany w wykonywanej działalności koncesyjnej, za jaką należy uważać zwłaszcza rozszerzenie zakresu tej działalności, jaka miała miejsce w niniejszym przypadku.

Rozszerzenie zakresu działalności jest zaś szczególnie istotną zmianą, nad którą organ regulacyjny powinien mieć kontrolę, czemu dano wyraz w treści warunku koncesji. Nieprzekazanie organowi informacji w tym przedmiocie powoduje bowiem brak możliwości jego reakcji przede wszystkim w kierunku weryfikacji zgodności nowej działalności z wymogami wynikającymi z przepisów prawa. Dlatego warunek 2.4.1 pod jakim koncesja została wydana miał zapobiec nieujawnieniu rozbudowania działalności koncesjonowanej, a postępowanie sprzeczne z tym warunkiem, uzasadnia co do zasady nałożenie na powoda kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e., jako że, jak już wcześniej wspomniano, sama odpowiedzialność za naruszenie warunków koncesji na mocy art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. jest odpowiedzialnością obiektywną.

Sąd zważył jednak, iż w okolicznościach niniejszej sprawy zasadnym było skorzystanie z instytucji odstąpienia od wymierzenia powodowi kary na podstawie art. 56 ust. 6a p.e., zgodnie z którym występuje możliwość odstąpienia od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Oznacza to, że odstąpienie od wymierzenia kary jest dopuszczalne jeśli zostaną spełnione łącznie dwie ww. przesłanki. W ocenie zaś Sądu w tej sprawie spełnione zostały obydwie przesłanki uprawniające do zastosowania przedmiotowego rozwiązania.

W kontekście przesłanki realizacji obowiązku istotnym jest, że powód o faktycznym rozmiarze działalności na stacji w W. poinformował Prezesa URE w ramach wniosku o zmianę koncesji złożonego dnia 12 stycznia 2017 r. Nie dochował zatem wprawdzie 14- dniowego terminu na wykonanie tego obowiązku koncesyjnego, ale ostatecznie sam obowiązek wypełnił, zaprzestając tym samym naruszenia.

Jeśli chodzi zaś o drugą przesłankę wskazania wymaga, że powołane wyżej okoliczności, podobnie jak pozostały materiał sprawy, świadczą o niezatajaniu przez powoda dokonanych zmian, jak również o tym, iż nie miał on wiedzy w przedmiocie konieczności wcześniejszego powiadomienia organu o poczynionych zmianach. Zasadnicze znaczenie ma przy tym fakt, iż postulowane przez powoda już w trakcie postępowania administracyjnego w przedmiocie wymierzenia mu kary pieniężnej przekonanie o braku takiej potrzeby jest w pełni uzasadnione, przez co zaniechanie powoda należy uznać za niezawinione.

Powodem tego jest konstrukcja przedmiotu i zakresu działalności powoda uwzględniona w koncesji, w której określono, że „Przedmiot działalności objętej niniejszą koncesją stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu następującymi paliwami ciekłymi:

- benzynami silnikowymi innymi niż benzyny lotnicze,

- olejami napędowymi,

- gazem płynnym,

przy wykorzystaniu stacji paliw.”

Zdaniem Sądu w świetle treści tego jednoznacznego zapisu koncesji, powód mógł być przeświadczony, iż nie musi zgłaszać zmian w prowadzonej działalności na stacji paliw w W. sprowadzających się do rozszerzenia asortymentu sprzedawanych tam paliw o benzyny i oleje napędowe oraz rozbudowy infrastruktury, skoro koncesja uprawniała go do prowadzenia działalności w tym zakresie, czyli do obrotu nie tylko gazem płynnym, ale benzynami silnikowymi i olejami napędowymi, ogólnie przy wykorzystaniu stacji paliw. Wobec brzmienia przedmiotowego zapisu powód mógł zatem sądzić, że powinien informować jedynie o zmianach wykraczających poza uregulowany przedmiot i zakres koncesji. W opinii Sądu takie zapatrywanie, po zapoznaniu się z postanowieniem koncesji, jest w pełni usprawiedliwione.

W konsekwencji pozostawanie w takim błędnym przekonaniu powoda wywołane zostało okolicznością zewnętrzną, od niego niezależną. Trudno zatem w tej sytuacji zaniechanie powoda traktować jako czyn szkodliwy w stopniu wyższym niż znikomy, co determinowałoby nałożenie kary na powoda.

Sąd uznał zatem, że powyższe przemawia za zastosowaniem w niniejszym przypadku art. 56 ust. 6a p.e. i odstąpieniem od wymierzenia powodowi kary pieniężnej.

Biorąc powyższe względy pod uwagę, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zmienił zaskarżoną Decyzję na podstawie art. 479 ⁵³ § 2 k.p.c. wyłącznie w ten sposób, że odstąpił od wymierzenia kary pieniężnej powodowi.

Na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu, uznając, że obydwie strony wygrały sprawę w połowie ze względu na częściową tylko zmianę Decyzji.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

(...)

Sędzia SO Anna Maria Kowalik