Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Dariusz Dąbrowski

po rozpoznaniu 17 czerwca 2020 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 5 marca 2018 roku Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Dariusz Dąbrowski

Sygn. akt XVII AmE 268/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 5 marca 2018 r., znak: (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki działając na podstawie art. 33 ust. 1 pkt 7a i ust. 2 oraz art. 33 ust. 9 pkt 3 w związku z art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. z 2017 r. poz. 285 i 624) w związku z art. 16 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 2290) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 z późn. zm., dalej jako: k.p.a.) w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 220 z późn. zm., dalej jako: p.e.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), orzekł, że Przedsiębiorca naruszył art. 30 ust. 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych w ten sposób, że nie złożył w terminie Prezesowi URE sprawozdania, o którym mowa w art. 30 ust. 2 ustawy, za III kwartał 2015 r. i za to działanie wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 5.000,00 zł.

Od powyższej decyzji odwołanie złożyła strona powodowa, wnosząc o uchylenie ww. decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 30 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. a) w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych w brzmieniu obowiązującym na dzień 16 listopada 2015 r. poprzez przyjęcie, że powód był zobowiązany do złożenia sprawozdania kwartalnego za III kwartał 2015 r. w sytuacji, gdy na powodzie jako przedsiębiorcy wykonującym wyłącznie działalność w zakresie nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych i ich sprzedaży, poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, nie ciążył obowiązek składania przedmiotowego sprawozdania.

W odpowiedzi na odwołanie, pozwany Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 13 stycznia 2015 r. nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki udzielił przedsiębiorcy, prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą na okres od 14 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2016 r. W punkcie 1 koncesji określony został przedmiot i zakres działalności, którą jest „działalność gospodarcza polegająca na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą bez wykorzystania infrastruktury technicznej”. (decyzja z 13 stycznia 2015 r. – k. 1-5 akt adm.,)

Następnie, decyzją z 20 lipca 2016 r. nr (...)dokonał zmiany ww. koncesji w związku ze zmianą firmy przedsiębiorcy na (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.. (decyzja z 20 lipca 2016 r. - k. 37-38 akt)

Pismem z dnia 30 czerwca 2016 r., znak: (...), Prezes URE zawiadomił przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z niezłożeniem w terminie sprawozdania kwartalnego, o którym mowa w art. 30 ust. 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych. W oparciu o art. 50, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. wezwał przedsiębiorcę do złożenia wyjaśnień. (zawiadomienie, k. 6-6v akt adm.)

W piśmie z dnia 13 lipca 2016 r. przedsiębiorca zajął stanowisko w sprawie. (k. 10 akt. adm.)

Pismem z 29 lipca 2016 r., znak: (...), Prezes URE zawiadomił przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej. Jednocześnie, poinformował Przedsiębiorcę, iż ze zgromadzonym materiałem dowodowym może zapoznać się w siedzibie Urzędu. (k. 11 akt adm.)

Przedsiębiorca nie skorzystał z przysługującego mu w tym zakresie uprawnienia. (okoliczność bezsporna)

W piśmie z dnia 13 lutego 2017 r., znak: (...), Prezes URE poinformował przedsiębiorcę o niezakończeniu przedmiotowego postępowania w terminie przewidzianym w art. 35 § 3 k.p.a. (k. 14 akt adm.)

W dniu 5 marca 2018 r. Prezes URE wydał decyzję, zaskarżoną w niniejszym postępowaniu. (decyzja, k. 17-25 akt. adm.)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym i sądowym oraz fakty powszechnie znane, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 30 ust. 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (w brzmieniu obowiązującym w 2015 r.) producenci byli obowiązani do przekazywania, w terminie do 45 dni po zakończeniu kwartału, Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki sprawozdań kwartalnych, sporządzonych na podstawie faktur VAT lub innych dokumentów zawierających informacje dotyczące ilości i rodzajów:

⚫

wytworzonych paliw ciekłych i biopaliw ciekłych (art. 30 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy)

⚫

wprowadzonych do obrotu paliw ciekłych i biopaliw ciekłych z określeniem zawartości biokomponentów w tych paliwach (art. 30 ust. 2 pkt 1 lit. b i c ustawy),

⚫

biopaliw ciekłych przeznaczonych do zastosowania w wybranych flotach, o których mowa w ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (art. 30 ust. 2 pkt 1 lit. d ustawy),

⚫

biopaliw ciekłych zużytych na potrzeby własne (art. 30 ust. 2 pkt 1 lit. e ustawy),

oraz zawierających informacje dotyczące kosztów wytworzenia poszczególnych rodzajów paliw ciekłych i biopaliw ciekłych, z wyszczególnieniem zagregowanych kosztów:

⚫

zakupu biokomponentów,

⚫

zakupu surowców innych niż biokomponenty, użytych do wytworzenia poszczególnych rodzajów paliw ciekłych i biopaliw ciekłych,

⚫

przerobu surowców użytych do wytworzenia poszczególnych rodzajów paliw ciekłych i biopaliw ciekłych,

⚫

kosztów pozostałych.

Natomiast, w myśl przepisu art. 2 ust. 1. pkt 20 tej ustawy, użyte w ustawie określenie „producent” oznacza przedsiębiorcę w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, wykonującego działalność gospodarczą w zakresie:

a)  wytwarzania, magazynowania, importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych i wprowadzania ich do obrotu lub

b)  importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego biokomponentów, a następnie ich wykorzystania do wytwarzania przez siebie paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych.

W punkcie pierwszym decyzji koncesyjnej z dnia 13 stycznia 2015 r. Nr (...) Prezes URE określił przedmiot działalności Przedsiębiorcy objętej przedmiotową koncesją, jako „działalność gospodarcza polegająca na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą bez wykorzystania infrastruktury technicznej”.

Z powyższego zatem bezsprzecznie wynika, iż powód posiadał status producenta, o którym stanowi art. 2 ust. 1 pkt 20 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych. Zarówno treść przepisu, jak też treść koncesji dowodzi, że powód był przedsiębiorcą wykonującym działalność gospodarczą w myśl przepisów ustawy o działalności gospodarczej, w zakresie wskazanym w art. 2 ust. 1 pkt 20 cytowanej ustawy, tj. w zakresie „ obrotu paliwami ciekłymi z zagranicą(…)”, dlatego należy uznać, że spoczywał na nim obowiązek udzielenia informacji poprzez złożenie przedmiotowego sprawozdania.

Nie można zgodzić się z powodem, który wskazywał, iż nie ciążył na nim obowiązek sprawozdawczy ponieważ nie był on producentem w myśl omawianej ustawy. Do stwierdzenia posiadania powyższego obowiązku, nie jest konieczne wykazanie przez powoda że dokonywał importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych i biopaliw ciekłych i wprowadzał je do obrotu w okresie obejmującym obowiązek sprawozdawczy. Istotne jest jedynie wykazanie, że we wskazanym okresie posiadał możliwość wykonywania wyżej wymienionych czynności, w ramach powadzonej działalności gospodarczej.

W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że obowiązek sprawozdawczy nie zależy od faktycznego wykonywania tej działalności. Powód posiadał status producenta, wobec tego był obciążony obowiązkiem sprawozdawczym.

Artykuł 30 ustawy określa, jaką treść ma zawierać przedmiotowe sprawozdanie. Słusznie zauważyła strona pozwana, że tylko ze złożonego przez przedsiębiorcę sprawozdania Prezes URE może się dowiedzieć, czy dany obrót odbywał się w procedurze zawieszonej akcyzy, czy też nie. Oznacza to zatem, że brak sprawozdania uniemożliwia dokonanie takiego ustalenia.

Przedmiotowe rozważania prowadzą do wniosku, że kwestią decydującą o tym, że na powodzie spoczywał obowiązek sprawozdawczy było posiadanie przez powoda statusu producenta w rozumieniu przepisów ustawy. Wobec tego był on zobowiązany do złożenia sprawozdania kwartalnego za okres III (trzeciego) kwartału 2015 r. w terminie do 16 listopada 2015 r.

Jak ustalono, przedmiotowe sprawozdanie powód złożył po wszczęciu postępowania – dopiero w dniu 7 lipca 2016 r. wraz ze sprawozdaniem za I, II i IV 2015 r. oraz za I i II kwartał 2016 r.

Pozwany zauważył, iż niezłożenie sprawozdania w terminie przewidzianym w art. 30 ust. 2 omawianej ustawy spowodowało brak wiedzy organu w przedmiocie rzeczywistych danych dotyczących działalności gospodarczej powoda, finalnie miało negatywny wpływ na właściwą realizację ciążącego na Prezesie URE obowiązku wynikającego z art. 30 ust. 4 ww. ustawy, mianowicie sporządzenia zbiorczego raportu dotyczącego rynku biokomponentów, paliw ciekłych i biopaliw ciekłych. Z powyższą tezą Sąd zgadza się w całej rozciągłości.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 pkt 7a ustawy, karze pieniężnej podlega ten, kto nie złożył w terminie Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki sprawozdania kwartalnego o którym mowa w art. 30 ust. 2, lub podał w tym sprawozdaniu nieprawdziwe dane. Wysokość kary pieniężnej za naruszenie o którym mowa w art. 33 ust. 1 pkt 7a ustawy, zgodnie z art. 33 ust. 2 ustawy, wynosi 5.000,00 zł.

Zgodnie z treścią art. 16 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw do sprawozdań, o których mowa w art. 30 ust. 1, 1b, 2, 2b i 3 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, zbiorczych raportów kwartalnych o których mowa w art. 30 ust. 4 i 4a ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, składanych za okresy do ostatniego kwartału 2017 r. włącznie, oraz do kar pieniężnych za niezrealizowanie obowiązków, o których mowa w art. 30 ust. 1, 1b, 2 i 2b ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, za okresy do ostatniego kwartału 2017 r. włącznie, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Jak już wyżej wskazano, powód zrealizował obowiązek dopiero 7 lipca 2016 r., oznacza to, że powód swoim zaniechaniem wypełnił dyspozycję art. 33 ust. 1 pkt 7 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (w brzmieniu obowiązującym w dniu 16 listopada 2015 r.), dlatego podlega karze w wysokości wynikającej z art. 33 ust. 2 cytowanej ustawy, tj. 5.000 zł.

Sąd nie dostrzegł nieprawidłowości w wysokości nałożonej na powoda kary finansowej, ponieważ wynika wprost z przepisów prawa. Pokreślenia jednocześnie wymaga, iż nałożona przez Prezesa URE kara pieniężna została przez ustawodawcę wskazana wprost, co wyłączyło możliwość jej miarkowania.

Sąd mając na uwadze treść art. 1481§1 i 3 k.p.c., uznał, że wobec zajęcia stanowiska przez strony co do sprawy w odwołaniu i odpowiedzi na odwołanie oraz wobec tego, że strony nie złożyły wniosku o przeprowadzenie rozprawy, istnieją przesłanki do wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³§ 1 k.p.c.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony oraz na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265), na które to koszty postępowania po stronie pozwanego złożył się koszt zastępstwa procesowego w wysokości 720,00 zł na rzecz pozwanego w sprawie.

SSO Dariusz Dąbrowski