Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Malinowska
Protokolant –	Sekretarz sądowy Joanna Nande

po rozpoznaniu 19 września 2023 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o cofnięcie koncesji

na skutek odwołania Powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 12 sierpnia 2021 r. Nr (...)

uchyla zaskarżoną decyzję;

zasądza od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 1.720 zł (tysiąc siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

SSO Ewa Malinowska

Sygn. akt XVII AmE 272/21

UZASADNIENIE

Decyzją z 12 sierpnia 2021 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, działając na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 4 w związku z art. 33 ust. 3 pkt 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2021 r. poz. 716, ze zm., dalej jako „P.e.”), oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735, dalej jako: „k.p.a.”), w związku z art. 30 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, postanowił cofnąć z urzędu koncesję na obrót paliwami ciekłymi, udzieloną decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 4 października 2001 r. Nr (...), z późn. zm., Przedsiębiorcy - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w miejscowości Ł., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), w związku z ujawnieniem okoliczności, o której mowa w art. 33 ust. 3 pkt 6 ustawy - Prawo energetyczne.

Powód zaskarżył ww. decyzję w całości, zarzucając jej naruszenie:

art. 33 ust. 3 pkt 6 w zw. z art. 41 ust. 2 pkt 4 Prawa Energetycznego w zw. z art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, polegające na błędnym cofnięciu koncesji, w sytuacji w której na dzień wydawania zaskarżonej decyzji nie zaistniała przesłanka cofnięcia koncesji, tj. Pani A. M. i Pan E. K. nie posiadali wobec Spółki istotnego wpływu i nie sprawował nad nią kontroli lub współkontroli,

art. 7 oraz art. 77 k.p.a. w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne, poprzez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, w szczególności w zakresie zbadania, czy Pani A. M. i Pan E. K. posiadali wobec Spółki istotny wpływ lub sprawowali nad nią kontrolę lub współkontrolę.

Powód wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania oraz o zasądzenie od Prezesa URE na rzecz Spółki kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

Pozwany Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją Prezesa URE z 4 października 2001 r. Nr (...), ze zmianami, (...) Sp. z o.o. z siedzibą w miejscowości Ł. została udzielona koncesja na obrót paliwami ciekłymi.

Dowód: Decyzja – k. 1 akt adm.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Łomży II Wydział Karny z dnia 30 kwietnia 2018 r. (sygn. akt II K 30/13), zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku II Wydział Karny z dnia 31 stycznia 2020 r. (sygn. akt II AKa 191/18):

• Pan E. K., ur. (...), został uznany za winnego tego, że w okresie od nieustalonego dnia 2003 r. do czerwca 2006 r. w O. i innych miastach działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, będąc współwłaścicielem spółki (...) sj. z siedzibą w Ł. i prowadząc jej sprawy gospodarcze polecił pracownikom spółki dokonywanie dostaw gazu LPG na poszczególne stacje paliw prowadzone przez spółkę (...) spółka z. o. o. z siedzibą w O. a także na rzecz innych odbiorców, celem sprzedaży poza ewidencją księgową oraz poświadczania przy tym nieprawdy w fakturach VAT oraz dokumentach WZ co do ilości dostarczonego gazu luzem oraz gazu w butlach, skutkujących nieujawnieniem organowi podatkowemu podstawy opodatkowania i składaniu organowi podatkowemu zawierających nieprawdę deklaracji VAT w zakresie podstawy opodatkowania, podstaw obliczenia podatku i podlegających zapłacie kwot podatku skutkujących uszczupleniem należności publicznoprawnej Skarbu Państwa w: w zakresie podatku VAT należnego od spółki za okres: 2003-2005 r. w łącznej kwocie około 352.408,00 złotych, tj. popełnienia czynu z art. 54 §1 kks w zb. z art. 56 §1 kks w zb. z art. 62 § 4 kks w zb. z art. 62 § 1 kks w zb. z art. 62 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks i za to na mocy art. 54 §1 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 kks w zw. z art. 23 § 1 i 3 kks skazano go i wymierzono mu karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności, warunkowo zawieszonej na okres próby 2 lat, i grzywny w wymiarze 200 (dwieście) stawek dziennych po 50 złotych każda.

• Pani A. M., ur. (...), została uznana za winną tego, że: w okresie od grudnia 1995 r. do 23 czerwca 2006 r. w O. brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych w związku z obrotem paliwami i gazem tj. popełnienia czynu z art. 258 § 1 kk. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. skazano ją i wymierzono jej karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, w okresie od nieustalonej daty 2003 r. do 23 czerwca 2006 r. w O., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej zajmując się sprawami gospodarczymi spółki (...). j. a następnie (...) Sp. z o.o. w O., rozliczała pozaewidencyjną, z pominięciem kasy rejestrującej, sprzedaży paliw i gazu na stacjach paliw spółki a także przyjmowała dokumenty oraz zapiski obrazujące ilość paliwa sprzedanego w sposób zaewidencjonowany, jak i poza ewidencją księgową i kasą fiskalną celem ich rozliczenia, a także wskazywała sposób wypełnienia związanych z tym dokumentów, które to działania skutkowały nieujawnieniem organowi podatkowemu podstawy opodatkowania i składaniu organowi podatkowemu zawierających nieprawdę deklaracji VAT oraz zeznań podatkowych PIT i CIT w zakresie podstawy opodatkowania, podstaw obliczenia podatku i podlegających zapłacie kwot podatku skutkujących uszczupleniem należności publicznoprawnej Skarbu Państwa, w zakresie podatku VAT należnego od spółki za okres: 2003-2005 na nie mniej niż 1.994.500 złotych, a nie więcej niż 2.697.266 złotych, stanowiącej wielką kwotę uszczuplonej należności publicznoprawnej; w zakresie podatku dochodowego od D. M. za 2003 r. w kwocie około 300,000 złotych, nie więcej niż 399.155,80 złotych; w zakresie podatku akcyzowego należnego od spółki za okres styczeń 2003 - kwiecień 2004 r. w kwocie łącznej nie większej niż około 517.015.00 złotych stanowiącej uszczuplenie należności publicznoprawnej dużej wartości, tj. popełnienia czynu z art. 54 §1 kks w zb. z art. 56 § 1 kks w zb. z art. 62 § 4 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 kks w zw. z art. 9 § 3 kks i za to na mocy art. 54 §1 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 37 §1 pkt 1 i 5 kks w zw. z art. 38 § 2 pkt 1 kks w zw. z art. 23 § 1 i 3 kks skazano ją i wymierzono jej karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 500 stawek dziennych po 50 złotych każda.

Powyższe kary pozbawienia wolności zostały połączone w karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, warunkowo zawieszoną na okres próby 3 lat. Wyrok ten stał się prawomocny z dniem 31 stycznia 2020 roku.

Dowód: Pismo Prokuratury Okręgowej w Warszawie z 20 listopada 2020 r. – k. 6 akt adm., Wyrok Sądu Okręgowego w Łomży z 30 kwietnia 2018 r. – k. 10 akt adm., Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 31 stycznia 2020 r. – k. 7 akt adm.

W okresie od 31 stycznia 2020 r. (data wydania wyroku przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku II Wydział Karny, sygn. akt II AKa 191/18), do 25 stycznia 2021 r. (dzień poprzedzający datę dokonania wpisu numer (...), w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, pod numerem: (...), który uwzględnił zmianę wspólników Przedsiębiorcy), Pan E. K. i Pani A. M. byli udziałowcami Przedsiębiorcy, każde z nich posiadało po (...) udziały o łącznej wysokości (...) zł, przy kapitale zakładowym Przedsiębiorcy w wysokości (...) zł. Oznacza to, że wymienione osoby były jedynymi wspólnikami Przedsiębiorcy, posiadającymi łącznie całość udziałów.

Dowód: Informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców, k. 24 akt sąd.

Pan E. K. i Pani A. M., prawomocnie skazani wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 31 stycznia 2020 r. za przestępstwa i przestępstwa skarbowe mające związek z przedmiotem działalności gospodarczej określonej ustawą - Prawo energetyczne, w okresie od uprawomocnienia się tegoż wyroku tj. od 31 stycznia 2020 r., do dnia 25 stycznia 2021 r. sprawowali kontrolę nad Przedsiębiorcą w rozumieniu art. 3 ust 1 pkt 34 ustawy o rachunkowości, czyli mieli zdolność do kierowania polityką finansową i operacyjną Przedsiębiorcy w celu osiągania korzyści ekonomicznych z jej działalności.

Dowód: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 31 stycznia 2020 r. – k. 7 akt adm., Informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców – k. 24 akt sąd.

Wobec powyższego, pismem z 23 grudnia 2020 r., Przedsiębiorca został zawiadomiony o wszczęciu z urzędu przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki postępowania w sprawie cofnięcia udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Jednocześnie, Przedsiębiorca został poinformowany, iż może złożyć – w terminie 7 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia – ewentualne wyjaśnienia w sprawie oraz przedstawić dokumenty mogące mieć wpływ na rozstrzygnięcie.

Dowód: Zawiadomienie z 23 grudnia 2020 r. – k. 28 akt adm.

Pismem z 14 stycznia 2021 r. Przedsiębiorca złożył wyjaśnienia w sprawie oraz przekazał żądane dokumenty. Wniósł o umorzenie postępowania w sprawie cofnięcia koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Zdaniem Przedsiębiorcy, nie wystąpiły przesłanki określone w art. 41 ust. 2 pkt 4 ustawy – Prawo energetyczne. Podniósł, że uchwałą z 31 stycznia 2020 r. zmianie uległ skład Zarządu Spółki, w skład którego wchodzi osoba niekarana i to ta osoba prowadzi i zajmuje się sprawami Spółki.

Dowód: Pismo z 14 stycznia 2021 r. – k. 31 akt adm., Postanowienie z 10 marca 2020 r. – k. 45 akt adm., Uchwała z 31 stycznia 2020 r. – k. 58v akt adm.,

Zawiadomieniem z 4 lutego 2021 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki poinformował Przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie oraz o dokumentach składających się na materiał dowodowy sprawy, z pouczeniem o uprawnieniach wynikających z art. 10 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Dowód: Zawiadomienie z 4 lutego 2021 r. – k. 70 akt adm.

W piśmie datowanym na 1 marca 2021 r., Przedsiębiorca wniósł o umorzenie postępowania w sprawie cofnięcia koncesji na obrót paliwami ciekłymi.

Dowód: Pismo z 1 marca 2021 r. – k. 72 akt adm.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Zaskarżona decyzja podlegała uchyleniu.

Stosownie do art. 41 ust. 2 pkt 4 ustawy – Prawo energetyczne (dalej jako: „P.e.”), Prezes Urzędu Regulacji Energetyki cofa koncesję w przypadkach niespełnienia któregokolwiek z warunków, o których mowa w art. 33 ust. 1, lub w przypadku wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 33 ust. 3 pkt 2-6 lub ust. 3a ustawy – Prawo energetyczne.

Zgodnie z art. 33 ust. 3 pkt 6 ustawy - Prawo energetyczne, nie może być wydana koncesja wnioskodawcy jeżeli inny podmiot posiadający wobec niego znaczący wpływ lub sprawujący nad nim kontrolę albo współkontrolę w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 34, 35 i pkt 36 lit. a, b, e i f ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, został w ciągu ostatnich 3 lat prawomocnie skazany za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe mające związek z przedmiotem działalności gospodarczej określonej ustawą.

Sprawowanie kontroli nad inną jednostką, to zdolność jednostki do kierowania polityką finansową i operacyjną innej jednostki, w celu osiągania korzyści ekonomicznych z jej działalności. Natomiast przez sprawowanie wspołkontroli nad inną jednostką, rozumie się zdolność wspólnika jednostki współzależnej na równi z innymi wspólnikami, na zasadach określonych w zawartej pomiędzy nimi umowie, umowie spółki lub statucie do kierowania polityką finansową i operacyjną tej jednostki, w celu osiągania wspólnie korzyści ekonomicznych z jej działalności (art. 3 pkt 34 i 35 ustawy o rachunkowości).

W przedmiotowej sprawie, istota sporu sprowadzała się do kwestii, czy w dacie wydania zaskarżonej przez Powoda decyzji, istniała przesłanka wynikająca z przepisu art. 33 ust. 3 pkt 6 ustawy – Prawo energetyczne, na podstawie której Prezes URE oparł zakwestionowane przez Spółkę rozstrzygnięcie.

Zasadniczo, Sąd podzielił stanowisko Pozwanego i uznał, że okoliczności sprawy – istniejące w dacie wydawania przez organ decyzji administracyjnej – niewątpliwie uzasadniały cofnięcie powodowej spółce koncesji na obrót paliwami ciekłymi. Uchylenie przez Sąd przedmiotowej decyzji wynikało natomiast z rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego zawartego w sentencji wyroku z 21 kwietnia 2022 r., sygn. akt I KK 173/20, do czego Sąd odniesie się w dalszej części uzasadnienia.

Dla uporządkowania, w pierwszej kolejności należy wskazać, że w dacie wydania przez organ zaskarżonej decyzji, w obrocie prawnym istniał wyrok skazujący wobec Pana E. K. i Pani A. M.. Jak bowiem ustalono, prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, II Wydział Karny z dnia 31 stycznia 2020 r., sygn. akt II AKa 191/18:

• Pan E. K. został skazany na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej na okres próby 2 lat, oraz grzywnę w wymiarze 200 stawek dziennych po 50 złotych każda, za przestępstwa skarbowe bezpośrednio związane z przedmiotem działalności gospodarczej określonej ustawą - Prawo energetyczne,

• Pani A. M. została skazana na karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, warunkowo zawieszoną na okres próby 3 lat, oraz grzywnę w wymiarze 500 stawek dziennych po 50 złotych każda, za przestępstwo i przestępstwa skarbowe bezpośrednio związane z przedmiotem działalności gospodarczej określonej ustawą - Prawo energetyczne.

Jak wynika z Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego, odpowiadającej odpisowi pełnemu z rejestru przedsiębiorców KRS Powoda, w okresie od dnia 31 stycznia 2020 r. do dnia 25 stycznia 2021 r. Pan E. K. i Pani A. M. byli udziałowcami Przedsiębiorcy, każde z nich po (...) udziały o łącznej wysokości (...) zł, przy kapitale zakładowym Przedsiębiorcy w wysokości (...) zł. Co oznacza, że byli wyłącznymi wspólnikami spółki, posiadającymi całość udziałów (100%). Przy czym, osoby te zbyły posiadane udziały z dniem 12 stycznia 2021 r., na rzecz Pani A. K. i Pani M. M..

Słusznie wówczas przyjął Pozwany, że Pan E. K. i Pani A. M., posiadali wobec Przedsiębiorcy znaczący wpływ, spełniając przy tym kryteria wynikające z art. 3 pkt 36 lit. e i f ustawy o rachunkowości. Przepis ten stanowi, że przez znaczący wpływ na inną jednostkę rozumie się niemającą znamion sprawowania kontroli lub współkontroli zdolność jednostki do wpływania na politykę finansową i operacyjną innej jednostki, w szczególności poprzez możliwość powoływania i odwoływania członków organów zarządzających, nadzorujących lub administrujących lub posiadanie nie mniej niż 20 % ogólnej liczby głosów w organie stanowiącym tej jednostki.

Niewątpliwie zatem, Pan E. K. i Pani A. M. posiadali zdolność do kierowania polityką finansową i operacyjną spółki w celu osiągania korzyści ekonomicznych z jej działalności, poprzez możliwość powoływania i odwoływania członków zarządu oraz poprzez posiadanie nie mniej niż 20% głosów na zgromadzeniu wspólników. Wypełnione zostały tym samym przesłanki uzasadniające cofnięcie koncesji na obrót paliwami ciekłymi, określone w art. 41 ust. 2 pkt 4 ustawy – Prawo energetyczne. Wobec tego, nie mógł zostać uwzględniony pierwszy zarzut sformułowany w odwołaniu.

Również drugi zarzut powodowej spółki był nieuzasadniony. Sąd nie dopatrzył się błędów w ustaleniach faktycznych dokonanych przez organ.

Powtarzając poniekąd dokonane już wcześniej ustalenia faktyczne, warto tu wskazać, że Pan E. K. i Pani A. M. posiadali 100% udziałów w powodowej spółce. W dniu 31 stycznia 2020 r. zostali prawomocnie skazani za przestępstwa lub przestępstwa skarbowe mające związek z przedmiotem działalności gospodarczej określonej ustawą – Prawo energetyczne, przy czym – w dniu 12 stycznia 2021 r. zbyli udziały, zaś wcześniej – zmienili Prezesa Zarządu. Prawidłowe było zatem stanowisko Pozwanego, który wskazał na brak podstaw do uznania, że dokonanie zmiany w zarządzie spółki i powołanie na Prezesa Zarządu Pana M. Z. (za Pana E. K.) oraz sprzedaż udziałów w kapitale zakładowym, wynikały z innej przyczyny, aniżeli uniknięcie sankcji administracyjnej, tj. cofnięcia koncesji. Do tego, jak wynika z umowy sprzedaży, Pan E. K. i Pani A. M. zbyli po (...) udziały, osobom spokrewnionym za łączne kwoty (...) zł, więc znacznie poniżej ich wartości nominalnej ((...) zł).

Jednakże, w ocenie Sądu, okoliczności sprawy, które wystąpiły po wydaniu decyzji administracyjnej, uzasadniają jej uchylenie. Stanowisko to determinuje wyrok Sądu Najwyższego z 21 kwietnia 2022 r., wydany w sprawie o sygn. akt I KK 173/20. Na skutek wniesionych przez obrońców kasacji, Sąd ten uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku w zaskarżonej części, tj. „(…) co do E. K. (pkt I.6.b) i d) oraz II. i IV.), co do A. M. (pkt I.7.a) oraz II i IV (…)”.

Zdaniem Prezesa URE, zapadły przed Sądem Najwyższym ww. wyrok, nie ma znaczenia w toczącym się przed tut. Sądem postępowaniu, bowiem przepis art. 316 § 1 k.p.c., nie znajduje zastosowania w sprawach z zakresu regulacji energetyki. Biorąc jednak pod uwagę okoliczności tej sprawy, z takim stanowiskiem nie można się zgodzić.

W orzecznictwie znany jest też pogląd, zgodnie z którym stosowanie art. 316 § 1 k.p.c. konieczne jest wówczas, gdy zmiana stanu faktycznego i prawnego po wydaniu decyzji Prezesa Urzędu jest tak istotna, że bez jej uwzględnienia nie byłoby możliwe wydanie właściwego wyroku (Wyrok SN z 4.03.2014 r., III SK 35/13, System Informacji Prawnej LEX nr 1463898) a także, gdy dochodzi do uchylenia decyzji wcześniejszej z powodów rzutujących na dopuszczalność lub prawidłowość ukształtowania obowiązków regulacyjnych w tej decyzji wcześniejszej, na której zostały oparte decyzje późniejsze, które mają charakter wykonawczy w stosunku do decyzji wcześniejszej i przez to pozbawione są autonomicznego charakteru (Postanowienie SN z 13.08.2013 r., III SK 64/12, System Informacji Prawnej LEX nr 1380978).

Wprawdzie, zasadą jest, że na skutek wniesienia odwołania od decyzji organu administracji, przedmiotem oceny sądu jest zasadność wydanej przez ten organ decyzji administracyjnej w dacie jej wydania lecz w tym przypadku, okoliczności sprawy, które wystąpiły po wydaniu decyzji, poniekąd wymuszają stwierdzenie, że mamy do czynienia z wyjątkiem od tej reguły. Wobec tego, powinna zostać zastosowana zasada sformułowana w art. 316 § 1 k.p.c. dotycząca orzekania według stanu rzeczy z chwili zamknięcia rozprawy.

Sąd orzekający w niniejszym postępowaniu, stoi na stanowisku, iż stosowanie art. 316 § 1 k.p.c. w opisanym wyżej stanie faktycznym – tj. z uwzględnieniem rozstrzygnięcia zawartego w sentencji wyroku Sądu Najwyższego – służy zapewnieniu odpowiednich gwarancji proceduralnych podmiotowi, na którego została nałożona sankcja administracyjna w przedmiocie cofnięcia koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej, reglamentowanej przez Państwo.

W dacie wydania zaskarżonej decyzji, prawomocny wyrok karny Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wydany wobec P. A. M. i P. E. K., stanowił podstawę do cofnięcia Powodowi koncesji, wobec uznania, iż wystąpiły okoliczności z art. 33 ust. 3 pkt 6 ustawy – Prawo energetyczne. Wyrok ten został jednak uchylony na mocy orzeczenia Sądu Najwyższego w części, tj. „(…) co do E. K. (pkt I.6.b) i d) oraz II. i IV.), co do A. M. (pkt I.7.a) oraz II i IV (…)”. Trzeba zatem uznać, że nie istnieje już w obrocie prawnym prawomocne orzeczenie, które w dacie wydania przez organ decyzji stanowiło podstawę do cofnięcia Przedsiębiorcy koncesji. Dlatego też, uchylenie przez Sąd Najwyższy wyroku skazującego wobec E. K. i A. M., należy potraktować jako szczególną okoliczność, uzasadniającą zastosowanie art. 316 § 1 k.p.c.

Na marginesie warto dodać, że w toku postępowania przed tut. Sądem, strona powodowa przedstawiła zaświadczenia dotyczące Pana E. K. (z 31 sierpnia 2022 r.) i Pani A. M. (z 2 września 2022 r.), z których wynika, iż osoby te nie figurują w kartotece karnej krajowego rejestru karnego (k. 143, 144 akt sąd.).

Choć zarzuty odwołania w istocie były bezzasadne, to zaskarżona decyzja została uchylona, z powodu zapadłego przed Sądem Najwyższym wyroku uchylającego prawomocne rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wobec Pana E. K. i Pani A. M.. Okoliczność ta ma zasadniczy wpływ na rozstrzygnięcie przed tut. Sądem i winna prowadzić do uchylenia zaskarżonej przez spółkę decyzji administracyjnej.

W tych konkretnych okolicznościach, Sąd postanowił o uchyleniu zaskarżonej decyzji na podstawie art. 479 ⁵³ § 2 k.p.c.

O kosztach procesu rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przyjmując, że Pozwany, jako strona przegrywająca sprawę, zobowiązany jest do zwrotu Powodowi kosztów procesu, które obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, a także opłatę sądową od odwołania w kwocie 1000 zł.

SSO Ewa Malinowska