Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 maja 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –

Sędzia SO Andrzej Turliński

po rozpoznaniu 5 maja 2023 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania R. S.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 21 października 2021 r. Nr (...)

I.  oddala odwołanie w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 zaskarżonej decyzji,

II.odrzuca odwołanie w pozostałej części,

III.zasądza od R. S. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) z tytułu zwrotu kosztów procesu.

Sędzia SO Andrzej Turliński

Sygn. akt XVII AmE 274/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 października 2021 r. Nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12b w związku z art. 56 ust. 2, ust. 2h pkt 4, ust. 6 i 6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2021 r. poz. 716 z późn. zm.) oraz art. 104 k.p.a., art. 30 ust. 1 Prawa energetycznego oraz art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia obciążeń regulacyjnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1495), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy R. S. prowadzącemu działalność pod nazwą (...) z siedzibą w miejscowości S. (powód) w związku z niezłożeniem w terminie sprawozdania, o którym mowa w art. 43d Prawa energetycznego za miesiące: marzec, kwiecień, maj, czerwiec oraz lipiec 2018 r. orzekł, że powód nie zachował terminu na złożenie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu (sprawozdanie), o którym mowa w art. 43d ustawy Prawo energetyczne za miesiące marzec, kwiecień, maj, czerwiec oraz lipiec 2018 r. do Prezesa URE – pkt 1 decyzji.

W pkt 2 decyzji za działanie opisane w pkt 1 Prezes URE wymierzył powodowi karę pieniężną w łącznej wysokości 20.000 zł, w tym:

a)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc kwiecień 2018 r.,

b)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc lipiec 2018 r.

W pkt 3 decyzji Prezes URE odstąpił od wymierzenia kary pieniężnej za działanie wskazane w pkt 1 w zakresie miesięcy marzec, maj oraz czerwiec 2018 r.

Od ww. decyzji powód złożył odwołanie w zakresie pkt 2 zaskarżonej decyzji tj. w zakresie wymierzenia kary pieniężnej za stwierdzone naruszenia za miesiące kwiecień oraz lipiec 2018 r. wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i odstąpienie od wymierzenia kary, ewentualnie zmianę zaskarżonej decyzji poprzez obniżenie wymierzonej stronie kary do 5.000 zł. ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

1.  art. 3 pkt 12c w zw. z art. 32c ust. 1 Prawa energetycznego poprzez błędne stwierdzenie, że sam fakt wpisania do Rejestru Podmiotów Przywożących przesądza o statusie podmiotu przywożącego, podczas gdy z legalnej definicji podmiotu przywożącego wynika, że status ten uzależniony jest od faktycznej działalności polegającej na przywozie paliw ciekłych,

2.  art. 43d ust. 1 w zw. z art. 32d ust. 3 w zw. z art. 3 pkt 12c Prawa energetycznego poprzez błędne stwierdzenie, że strona była zobowiązana do przekazywania Prezesowi URE sprawozdań, o których mowa w art. 43d Prawa energetycznego po upływie 6 miesięcy, w sytuacji w której złożone przez stronę sprawozdania były tzw. „zerowe” co obligowało Prezesa URE na podstawie art. 32d ust. 3 do wykreślenia strony z rejestru podmiotów przywożących,

3.  art. 32d ust. 3 Prawa energetycznego poprzez wykreślenie Podmiotu z rejestru podmiotów przywożących po 7 miesiącach od dnia złożenia z kolei tzw. Szóstego zerowego sprawozdania, o którym mowa w art. 43d Prawa energetycznego, w sytuacji w której Prezes URE był zobowiązany do wykreślenia strony z rejestru podmiotów przywożących po 6 kolejnych miesiącach niedokonywania przywozu paliw ciekłych spełniających definicję podmiotu przywożącego,

4.  art. 56 ust. 6a Prawa energetycznego poprzez dokonanie błędnej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu i uznanie, że stopień szkodliwości czynu strony był wyższy niż znikomy, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznej odmowy zastosowania tego przepisu, tzn. nieodstąpienie od wymierzenia kary.

W ocenie powoda w niniejszej sprawie zachodzą wszystkie przesłanki uzasadniające odstąpienie od wymierzenia kary. Gdyby jednak z jakiejkolwiek przyczyny, Sąd nie podzielił tego stanowiska, powód zarzucił ponadto naruszenie:

5.  art. 56 ust. 6 Prawa energetycznego poprzez niezastosowanie tego przepisu i błędne uznanie, że nałożona na stronę kara nie może być obniżona, co w konsekwencji doprowadziło do wymierzenia kary w wysokości zbyt wygórowanej i nieproporcjonalnej do czynów powoda.

W odpowiedzi Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

Powód był wpisany do rejestru podmiotów przywożących prowadzonego przez Prezesa URE decyzją Nr (...) pod nr (...) w okresie od dnia 18 stycznia 2017 r. do 24 lipca 2018 r. Oznacza to, że w okresie objętym niniejszym postępowaniem był zobowiązany do realizacji obowiązku sprawozdawczego, o którym mowa w art. 43d Prawa energetycznego.

Pismem z dnia 19 maja 2021 r. (k. 1 – 4 akt adm.) powód został zawiadomiony o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z niezachowaniem terminu na przekazanie sprawozdania, o którym mowa w art. 43d Prawa energetycznego za miesiące: marzec, kwiecień, maj, czerwiec oraz lipiec 2018 r. do Prezesa URE. Pismo nie zostało skutecznie doręczone ze względu na nieaktualny adres powoda (k. 5 akt adm.), który znajdował się na wniosku o wpis do rejestru podmiotów przywożących. Zgodnie z wpisem w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i zmianą dokonaną już po wykreśleniu podmiotu z rejestru podmiotów przywożących Prezes URE ponownie pismem z dnia 30 czerwca 2021 r. (k. 67 – 70 akt adm.) zawiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z niezachowaniem terminu na przekazanie sprawozdania, o którym mowa w art. 43d Prawa energetycznego za miesiące: marzec, kwiecień, maj, czerwiec oraz lipiec 2018 r. do Prezesa URE. Ponadto powód został wezwany do złożenia, w terminie 14 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia: sprawozdania, o którym mowa w art. 43d Prawa energetycznego za miesiące kwiecień oraz lipiec 2018 r., wyjaśnień dotyczących przyczyn niezłożenia sprawozdania z art. 43d ustawy Prawo energetyczne za miesiąc kwiecień oraz lipiec 2018 r. lub w przypadku złożenia wskazanych sprawozdań o przesłanie dokumentów potwierdzających ich nadanie do Prezesa URE, kopii dokumentów potwierdzających aktualną sytuację finansową powoda, w tym dokumentów dotyczących: osiągniętych przychodów i dochodów (np. bilans + rachunek zysków i strat za rok 2020 lub inne dokumenty sporządzane stosownie do formy prawnej powoda), kopii sprawozdania o przychodach, kosztach i wyniku finansowym oraz o nakładach na środki trwałe (zwanego sprawozdaniem F01) podsumowującego kwartalną działalność przedsiębiorstwa oraz oświadczenia o osiągniętych w 2020 r. przychodach i dochodach z działalności gospodarczej ogółem. Pismo to zostało skutecznie doręczone w dniu 7 lipca 2021 r. (k. 71 akt adm.).

Powód udzielił odpowiedzi pismem z dnia 14 lipca 2021 r. (k. 73 – 74 akt adm.), w którym złożył wyjaśnienia w sprawie. Poinformował, iż wystąpił z wnioskiem o wpis do rejestru podmiotów przywożących, ponieważ w dniu 16 grudnia 2016 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Energii z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie szczegółowego wykazu paliw ciekłych, których wytwarzanie, magazynowanie lub przeładunek, przesyłanie lub dystrybucja, obrót, w tym obrót z zagranicą, wymaga koncesji oraz których przywóz wymaga wpisu do rejestru podmiotów przywożących (Dz.U. 2016 poz. 2039), gdzie przewóz paliw ciekłych oznaczony poszczególnymi kodami CN wymagał wpisu do przedmiotowego rejestru.

Prowadzona przez powoda działalność gospodarcza polega na usługowym transporcie paliw płynnych (swoje usługi świadczył m.in. dla (...) SA oraz (...)). Pod koniec 2016 r. kontrahenci poinformowali powoda, iż do dalszej współpracy wymagany jest wpis do rejestru podmiotów przywożących i jako przewoźnik ten wymóg powód spełnił, wysyłając do Prezesa URE przedmiotowy wniosek. Podczas sporządzania pierwszego sprawozdania, o którym mowa w art. 43d Prawa energetycznego, po konsultacji z pracownikiem URE w S. okazało się, że firma, która świadczy tylko i wyłącznie usługi transportowe paliw płynnych i w żadnym przypadku nie jest właścicielem ładunku (paliwa ciekłego), nie jest podmiotem przywożącym, a sprawozdanie miesięczne powinno być zerowe. Stosując się do wytycznych wszystkie sprawozdania złożone przez powoda były zerowe, a w polu nr 18 została zawarta stosowna informacja na ten temat. Mając na uwadze art. 34d ust. 3, w którym Prezes URE w drodze decyzji, wykreśla z rejestru podmiotów przywożących, którzy w okresie kolejnych 6 miesięcy nie dokonali przewozu paliw ciekłych, powód uznał, iż zostanie wykreślony po złożeniu sprawozdania za grudzień 2017 r. czyli już w styczniu 2018 r. Niestety Prezes URE nie zastosował się do ww. ustawy, ponieważ wykreślenia dokonał dopiero w lipcu 2018 r. Doszło w tym momencie do niezastosowania się do art. 35 par. 1 k.p.a., który to nakłada obowiązek na organy publiczne załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki.

W obliczu niezastosowania się do ustawy Prawo energetyczne Prezes URE zawiadomił powoda o wszczęciu postępowania mającego na celu nałożenie na niego kary pieniężnej za nieterminowe złożenie sprawozdania za okres marzec, maj i czerwiec 2018 r. oraz za niezłożenie sprawozdania w kwietniu i lipcu 2018 r., w którym to okresie, w ocenie powoda, powinien być on wykreślony z rejestru podmiotów przywożących, zgodnie z wspomnianą wyżej ustawą.

Mając powyższe na uwadze powód złożył wniosek o umorzenie postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej, ponieważ okres, którego dotyczy prowadzone postępowanie wynika z błędów formalnych poczynionych na szczeblu administracyjnym w postaci opieszałości w wydaniu decyzji wykreślającej z rejestru podmiotów przywożących oraz niezastosowania się przez Prezesa URE do określonych w ustawie terminów.

Ponadto powód w odpowiedzi na powyższe pismo złożył kopię decyzji o wpisie do rejestru podmiotów przywożących, kopię decyzji o wykreśleniu z rejestru z rejestru podmiotów przywożących oraz kopię sprawozdań, o których mowa w art. 43d Prawa energetycznego za okres od lipca do grudnia 2017 r. wraz z potwierdzeniem nadania.

Pismem z dnia 18 sierpnia 2021 r. (k. 106 – 109 akt adm.) w następstwie analizy zgromadzonego w niniejszym postępowaniu materiału dowodowego, na podstawie której ustalono, iż powód nie zastosował się do zawiadomienia z dnia 30 czerwca 2020 r. i nie złożył wymaganych dokumentów finansowych oraz brakujących sprawozdań za miesiące kwiecień oraz lipiec 2018 r. Prezes URE ponownie wezwał powoda do złożenia w terminie 14 dni, licząc od dnia otrzymania niniejszego zawiadomienia: zaległego sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliwach ciekłych oraz przeznaczeniu, o którym mowa w art. 43d ust. 1 Prawa energetycznego za miesiące kwiecień oraz lipiec 2018 r.

Pismem z dnia 30 sierpnia 2021 r. (k. 112 akt adm.) powód złożył zaległe sprawozdania, o których mowa w art. 43d Prawa energetycznego za miesiące kwiecień oraz lipiec 2018 r.

Pismem z dnia 21 września 2021 r. (k. 120 – 122 akt adm.) powód został zawiadomiony o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej.

W dniu 6 października 2021 r. (k. 125 akt adm.) powód przesłał wiadomość e-mail, w której potwierdził informacje zawarte w piśmie z dnia 14 lipca 2021 r. oraz zwrócił uwagę na fakt, iż nie naraził Skarbu Państwa na uszczuplenie dochodów, ani też sam nie czerpał z tego korzyści finansowych. W ocenie powoda kwestia niezłożenia sprawozdań wyniknęła z faktu, iż działalność gospodarcza prowadzona jest przez powoda samodzielnie poczynając od spraw logistycznych, a kończąc na sprawach księgowych, a tym samym nadmiar obowiązków związanych z prowadzeniem firmy przyczyniły się do przeoczenia realizacji obowiązków związanych ze składaniem sprawozdań do Prezesa URE.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak też w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W okresie objętym zaskarżoną decyzją przepis art. 43d ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r. poz. 833 – z późn. zm.) stanowił, że przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesję na wytwarzanie paliw ciekłych lub koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą, a także podmiot przywożący stosownie do swojej działalności przekazuje Prezesowi URE, Prezesowi Agencji Rezerw Materiałowych, ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych oraz ministrowi właściwemu do spraw energii, miesięczne sprawozdanie o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu – w terminie 20 dni od dnia zakończenia miesiąca, którego dotyczy sprawozdanie.

W okresie od marca do lipca 2018 r., którego dotyczy niniejsze postępowanie, powód będąc objęty obowiązkiem sprawozdawczym, o którym mowa w art. 43d ust. 1 PE, co jest w sprawie bezsporne, stosownie do brzmienia art. 3 pkt 12c PE miał w tym czasie status podmiotu przywożącego (do 24 lipca 2018 r.), a zatem nie wywiązał się z tego obowiązku nie składając miesięcznych sprawozdań. Zarzut w tym zakresie należy uznać za niezasadny. Myli się bowiem powód twierdząc, że strona nie była zobowiązana do przekazywania Prezesowi URE sprawozdań w sytuacji gdy były one „zerowe”.

Późniejsze złożenie sprawozdań, po upływie materialnych terminów na dokonanie tych czynności, należało zakwalifikować nie jako wykonanie obowiązku, tylko jako zaprzestanie naruszania prawa. Powód dopiero pismem z dnia 30 sierpnia 2021 r. (k. 112 akt adm.), a zatem po wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej złożył zaległe sprawozdania, o których mowa w art. 43d Prawa energetycznego za miesiące kwiecień oraz lipiec 2018 r.

W świetle powyższego, w sprawie zachodziły przesłanki do nałożenia na powoda dwukrotnie kary pieniężnej po 10.000 zł. za uchybienie terminom na złożenie sprawozdań za miesiące kwiecień i lipiec. Jak bowiem wynika z przepisu art. 56 ust 1 pkt 12b PE karze pieniężnej podlega ten, kto nie przekazuje w terminie sprawozdań, o których mowa w art. 43d PE.

W tym miejscu należy wskazać, że powód zaskarżył decyzję w części, zatem wobec treści odwołania należy uznać, że okoliczności faktyczne niniejszej sprawy są bezsporne. Decyzja jest prawomocna w zakresie, w jakim Prezes URE orzekł o popełnieniu przez powoda deliktu administracyjnego i nie stanowi przedmiotu oceny w niniejszej sprawie. Powód jednakże w odwołaniu od zaskarżonej decyzji podniósł zarzuty kwestionujące jego odpowiedzialność za popełniony delikt, tj. że będąc podmiotem świadczącym usługi transportowe, w ogóle nie powinien być wpisany do Rejestru Podmiotów Przywożących. Jak sam wskazał, złożenie wniosku o wpis wynikało z ostrożności podyktowanej nieprecyzyjnymi przepisami ustawy z 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U z 2016 r. poz. 1165 ze zm.), która weszła w życie 1 września 2016 r. Powód, jak twierdził, nie dokonywał przywozu do kraju paliw ciekłych, a jedynie świadczył usługi transportowe m.in. na rzecz powodów podmiotów zajmujących się obrotem paliwami. Stąd składane przez niego sprawozdania z art. 43d PE od początku wykazywały wartości zerowe. Bez względu na motywacje dokonania wpisu do Rejestru Podmiotów Przywożących, w sprawie bezsprzecznym jest, że od dnia 18 stycznia 2017 r. do 24 lipca 2018 r. powód był wpisany do rzeczonego rejestru, a zatem na obowiązek realizacji obowiązków sprawozdawczych nie miał znaczenia przywoływany przez powoda fakt, że sprawozdania wykazywały wartości zerowe, stąd według powoda, nie musiał składać sprawozdań do urzędu regulacyjnego, co należy uznać za nieuzasadnione. Zgodnie z art. 32d ust. 2 pkt 2 PE podmiot przywożący składa wniosek o wykreślenie z rejestru w terminie 7 dni od dnia zaprzestania wykonywania działalności polegającej na przywozie paliw ciekłych, a Prezes URE jest obowiązany na tej podstawie dokonać wykreślenia, niezależnie czy podmiot dokonywał przywozu, czy nie, zaś powód tego nie uczynił pomimo świadomości niewykonywania przywozu. Zgodnie zatem ze stanem prawnym na dzień wydania decyzji, Prezes URE z urzędu wykreślił przedsiębiorcę z rejestru, przy czym przepisy nie przewidują terminu w jakim organ czynność ma dokonać. W konsekwencji za niezasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 32d ust. 3 Prawa energetycznego poprzez wykreślenie Podmiotu z rejestru podmiotów przywożących po 7 miesiącach od dnia złożenia z kolei tzw. szóstego zerowego sprawozdania, o którym mowa w art. 43d Prawa energetycznego, w sytuacji w której Prezes URE był zobowiązany do wykreślenia strony z rejestru podmiotów przywożących po 6 kolejnych miesiącach niedokonywania przywozu paliw ciekłych spełniających definicję podmiotu przywożącego,

Za niezasadny należy uznać ponadto zarzut powoda, że nie był podmiotem przywożącym w sytuacji, gdy nie sprowadzał paliw ciekłych. Jak wskazano wyżej, powód był wpisany na własny wniosek do Rejestru Podmiotów Przywożących, z kolei w rejestrze może się znaleźć tylko taki przedsiębiorca, który deklaruje dokonuje przewozu paliwa. Bez wpisu do rejestru przedsiębiorca przywozu paliwa dokonać nie może. Wpis do przedmiotowego rejestru przesądza o uzyskaniu statusu podmiotu przywożącego, to zaś do obowiązku sprawozdawczego z art. 43d ust. 1 PE. Powyższy obowiązek jest niezmienny także wówczas, gdy w okresie wpisania podmiotu do Rejestru Podmiotów Przywożących podmiot nie dokonuje faktycznie przewozu paliwa, co dla regulatora posiada również wartość informacyjną i może podlegać takiej samej weryfikacji jak przewóz paliwa w wielkości większej od „0”. Z kolei dopiero upływ 6 miesięcy, w których nie jest dokonywany przywóz paliwa, uzasadnia wykreślenie przedsiębiorcy z rejestru. W niniejszej sprawie powód, jako podmiot wpisany do Rejestru Podmiotów Przywożących, wobec czego był związany obowiązkiem sprawozdawczym określonym w art. 43d PE.

Wobec zarzutu naruszenia art. 56 ust. 6a PE, w ocenie Sądu pozwany Prezes Urzędu zasadnie przyjął, że w stosunku do powoda nie mogła być zastosowana instytucja odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej przewidziana w art. 56 ust. 6a PE, który to przepis stanowi, iż Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Powyższy przepis określa następujące przesłanki odstąpienia od nałożenia kary:

1.  znikomy stopień szkodliwości czynu,

2.  zaprzestanie naruszania prawa lub realizacja obowiązku przez adresata kary.

Przesłanki z pkt 2 występują alternatywnie, natomiast zawsze musi zostać zrealizowana przesłanka z pkt 1 (łącznie z jedną z przesłanek z pkt 2).

Wskazany przepis przyznaje Prezesowi URE prawo, w żadnym razie nie nakłada zaś na niego obowiązku odstąpienia od wymierzenia kary. Daje to pozwanemu elastyczne narzędzie do realizowania polityki karania uwzględniającej założone cele przeciwdziałania istniejącym lub przewidywanym zagrożeniom prawidłowego funkcjonowania podlegających jego kognicji rynków. W związku z tym Sąd rozpoznający odwołania od nałożonych przez pozwanego kar pieniężnych powinien ograniczać swoją ingerencję do przypadków nierozważenia w decyzjach przesłanek użycia art. 56 ust. 6a PE, bądź ich istotnego naruszenia. Żadna z tych sytuacji nie miała w sprawie miejsca.

Prezes Urzędu prawidłowo ocenił, że nie ma w niej podstaw do odstąpienia od nałożonych kar. O ile bowiem powód zaprzestał naruszeń prawa składając ostatecznie sprawozdania, to jednak stopień szkodliwości poszczególnych czynów nie był znikomy (pomijalny). Rację ma pozwany wskazując w uzasadnieniu decyzji, że zasadniczym kryterium oceny stopnia szkodliwości czynu przedsiębiorcy, jest możliwość realizowania przez niego zadań nałożonych przez ustawodawcę. Nieterminowe, cechujące się dużymi opóźnieniami, składanie sprawozdań przez przedsiębiorców utrudnia Organowi regulacyjnemu utrzymywanie pełnej wiedzy na temat przywożonych na terytorium Polski paliw ciekłych, funkcjonowania konkretnych przedsiębiorców na rynku tych paliw, a także niezwłoczne reagowanie w przypadku wykrycia nieprawidłowości i przeciwdziałanie szarej strefie na monitorowanym rynku. W związku z tym nie ma istotnego znaczenia dla oceny stopnia szkodliwości czynów podnoszone przez powoda ilościowe kryterium naruszeń w postaci zerowych wyników przywozu paliw ciekłych. Podkreślić trzeba, że w sytuacji braku przywozu w paliw okresie sprawozdawczym przedsiębiorca wpisany do rejestru podmiotów przywożących także powinien składać sprawozdanie (tzw. sprawozdanie zerowe).

W świetle przedstawionych faktów i rozważań zasadnym było nieodstąpienie przez pozwanego w oparciu o art. 56 ust. 6a PE od wymierzenia powodowi sankcji pieniężnych za każde ze stwierdzonych w decyzji naruszeń. Zastosowanie to polegało na stwierdzeniu przez pozwanego braku przesłanek do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej.

Wbrew zarzutowi odwołania nie miał zastosowania w sprawie przepis art. 56 ust. 6 PE. Według tego przepisu ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. W przypadku deliktu z art. 56 ust. 1 pkt. 12 PE, określona w art. 56 ust. 2h pkt 4 PE kara jest sztywna i wynosi 10.000 zł, a zatem kara 10.000 zł nie podlega ocenie pod kątem nadmiernego wygórowania, albowiem jej wysokość została ustalona przez prawodawcę, co stwarza fikcję prawną jej proporcjonalności i adekwatności w odniesieniu do związanego z nią naruszenia, zaś Prezes URE ani tez Sąd nie jest władny jej miarkować, bowiem taka czynność stanowiłaby naruszenie bezwzględnie obowiązującego przepisu art. 56 ust. 2h pkt 4 PE.

Podkreślenia wymaga, że w zakresie zaskarżenia w pkt. 2. Decyzji, tj. w zakresie wymierzenia kary pieniężnej za stwierdzone naruszenia za miesiące kwiecień oraz lipiec 2018 r. wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i odstąpienie od wymierzenia kary, ewentualnie zmianę zaskarżonej decyzji poprzez obniżenie wymierzonej stronie kary do 5.000 zł. ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, sprawa podlegała rozstrzygnięciu w oparciu o przywołane wyżej przepisy materialne Prawa energetycznego, zaś stawiane zarzuty w tym zakresie należało uznać za nieuzasadnione.

W powyższym zakresie odwołanie podlegało oddaleniu jako bezzasadne – art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

Natomiast w pozostałej części odwołanie podlegało odrzuceniu, na podstawie art. 479 ⁴⁷ § 2 k.p.c., albowiem decyzja Prezesa URE w zakresie rozstrzygnięcia w jej punkcie pierwszym jest prawomocna. Jednocześnie odstąpienie w punkcie trzecim decyzji od wymierzenia kary pieniężnej, w sytuacji prawomocności stwierdzonego w jej punkcie pierwszym deliktu administracyjnego, nie wywołuje obecnie w jakikolwiek sposób pokrzywdzenia powoda (gravamen). W konsekwencji decyzja w jej punkcie 3. Nie narusza praw strony, a to skutkuje koniecznością odrzucenia odwołania również w tej części.

O kosztach procesu, który przegrał powód Sąd orzekł stosownie do wyniku sporu na podstawie art. 98 § 1 im 3 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c. obciążając go obowiązkiem zwrotu pozwanemu wynagrodzenia dla reprezentującego go w sprawie zawodowego pełnomocnika procesowego.

SSO Andrzej Turliński