Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia Sądu Okręgowego Małgorzata Perdion-Kalicka
Protokolant –	st. sekr. sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu 25 listopada 2021 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) Spółki Akcyjnej Spółki Komandytowo - Akcyjnej z siedzibą w P. (dawniej (...) Sp. z o.o.)

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 12 marca 2018 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej Spółki Komandytowo - Akcyjnej z siedzibą w P. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Sygn. akt XVII AmE 288/20

UZASADNIENIE

Decyzją z 12 marca 2018 r., znak Nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 33 ust. 1 pkt 7a i ust. 2 oraz art. 33 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. z 2017 r., poz. 285 i 624) w zw. z art. 16 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r., poz. 2290), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., orzekł, że przedsiębiorca - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., naruszył art. 30 ust 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych w ten sposób, iż nie złożył w terminie Prezesowi URE sprawozdania kwartalnego, o którym mowa w art. 30 ust 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych za IV (czwarty) kwartał 2015 r.

Za wyżej opisane działanie, Prezes URE wymierzył spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. karę pieniężną w wysokości 5 000 zł (decyzja, k. 6-7v).

Od powyższej decyzji powódka – spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., wniosła odwołanie. Zaskarżonej decyzji strona powodowa zarzuciła naruszenie art. 30 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. a w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 14 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych w brzmieniu obowiązującym na dzień 15 lutego 2016 r. poprzez przyjęcie, że powód zobowiązany był do złożenia sprawozdania kwartalnego za IV kwartał 2015 r., w sytuacji gdy na powodzie, jako przedsiębiorcy wykonującym wyłącznie działalność w zakresie nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych i ich sprzedaży, w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, nie ciążył obowiązek składania przedmiotowego sprawozdania.

Mając na względzie powyższy zarzut, spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odwołania, strona powodowa kwestionowała posiadanie przez przedsiębiorcę statusu „producenta” w okresie objętym postępowaniem, a co za tym idzie fakt istnienia wobec powoda obowiązku sprawozdawczego za IV kwartał 2015 roku.

(odwołanie, k. 9-10v, sprostowanie odwołania, k. 21)

W odpowiedzi na odwołanie Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od powoda na rzecz Prezesa URE kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych (odpowiedź na odwołanie, k. 31-33v).

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny.

Powódka – (...) Spółka Akcyjna Spółka Komandytowo - Akcyjna (dawniej (...) Sp. z o.o.) z siedzibą w P.. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą bez wykorzystania infrastruktury technicznej na podstawie decyzji Prezesa URE z dnia 13 stycznia 2015 r. znak (...) o udzieleniu koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą. (okoliczności bezsporne, odpis aktualny z KRS powoda, k.13-16, decyzja Prezesa URE z 13 stycznia 2015 r. znak (...) k. 1-3 akt adm.)

W myśl warunku 2.7. koncesji koncesjonariusz jest obowiązany zawiadomić Prezesa URE o zmianach dotyczących wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją (w tym w szczególności firmy, siedziby, adresu, numeru w rejestrze przedsiębiorców, numeru identyfikacji podatkowej, rozszerzenia bądź ograniczenia tej działalności) nie później niż 14 dni od dnia ich powstania.

Zgodnie z warunkiem 2.8. koncesji koncesjonariusz jest obowiązany zawiadomić Prezesa URE o niepodjęciu działalności objętej koncesją jeżeli nie podejmie jej w ciągu 6 miesięcy od dnia udzielenia koncesji, podając przyczyny niepodjęcia działalności; za datę podjęcia działalności uważa się datę faktycznego rozpoczęcia sprzedaży paliw ciekłych.

Pismem z 6 lipca 2016 r. przedsiębiorca poinformował Prezesa URE, że w jego ocenie na spółce nie spoczywał obowiązek przekazania sprawozdań kwartalnych zgodnie z art. 30 ust. 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, gdyż spółka nie jest producentem. Powód podał, że działalność spółki polega wyłącznie na dokonywaniu nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy i sprzedaży paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych w niezmienionej procedurze. (pismo powoda z 6 lipca 2016 r., k. 4 akt adm.).

Powód do dnia 15 lutego 2016 r. nie złożył sprawozdania kwartalnego za IV kwartał 2015 r. Dokonał tego dopiero w dniu 7 lipca 2016 r. (okoliczności bezsporne, sprawozdania powoda, k. 5-15 akt adm.)

Pismem z dnia 9 stycznia 2018 r., Prezes URE zawiadomił przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., w związku z niezłożeniem w terminie sprawozdania kwartalnego, o którym mowa w art. 30 ust 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz wezwał do złożenia wyjaśnień w tym zakresie. (zawiadomienie o wszczęciu postępowania, k. 16-17 akt adm.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w toku postępowania administracyjnego oraz załączone do odwołania powoda, które nie były kwestionowane przez strony procesu.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego stanął na stanowisku, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa i znajduje uzasadnienie w przepisach prawa, zaś zarzut podnoszony przez stronę powodową w odwołaniu nie może skutkować jej uchyleniem.

Sporną kwestię w niniejszej sprawie stanowiło posiadanie przez powodową Spółkę statusu producenta w rozumieniu art. 2 ust 1 pkt 20 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r., o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz.U. z 2006 r., Nr 169, poz. 1199 ze zm.) oraz co się z tym wiąże podleganie przez spółkę obowiązkowi złożenia sprawozdania kwartalnego, o którym mowa w art. 30 ust. 2 tejże ustawy.

W myśl art. 2 ust 1 pkt 20 powołanej ustawy producentem jest przedsiębiorca w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, wykonujący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, magazynowania, importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych i wprowadzania ich do obrotu lub też importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego biokomponentów.

Zgodnie z art. 16 ustawy z 24 listopada 2017 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw, do sprawozdań, o których mowa w art. 30 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, składanych za okresy do ostatniego kwartału 2017 r. włącznie oraz do kar pieniężnych za niezrealizowanie obowiązków, o których mowa w art. 30 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, za okresy do ostatniego kwartału 2017 r. włącznie, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Zgodnie z art. 30 ust 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., „ producenci są obowiązani do przekazywania, w terminie do 45 dni po zakończeniu kwartału, Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki, sprawozdań kwartalnych sporządzonych na podstawie faktur VAT lub innych dokumentów zawierających informacje dotyczące:

1)  ilości i rodzajów:

a) wytworzonych paliw ciekłych i biopaliw ciekłych,

b) wprowadzonych do obrotu paliw ciekłych, z określeniem zawartości biokomponentów w tych paliwach,

c) wprowadzonych do obrotu biopaliw ciekłych, z określeniem zawartości biokomponentów w tych biopaliwach,

d) biopaliw ciekłych przeznaczonych do zastosowania w wybranych flotach, o których mowa w ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw,

e) biopaliw ciekłych zużytych na potrzeby własne;

2)  kosztów wytworzenia poszczególnych rodzajów paliw ciekłych i biopaliw ciekłych, z wyszczególnieniem zagregowanych kosztów:

a) zakupu biokomponentów,

b) zakupu surowców innych niż biokomponenty, użytych do wytworzenia poszczególnych rodzajów paliw ciekłych i biopaliw ciekłych,

c) przerobu surowców użytych do wytworzenia poszczególnych rodzajów paliw ciekłych i biopaliw ciekłych,

d) pozostałych.”

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że w okresie objętym obowiązkiem sprawozdawczym, tj. w IV kwartale 2015 r., spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. posiadała koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą udzieloną decyzją Prezesa URE z 13 stycznia 2015 r. znak (...) Przedsiębiorca był z tej racji zobowiązany do złożenia sprawozdania kwartalnego za okres IV kwartału 2015 r., w terminie do 45 dni po zakończeniu kwartału tj. do dnia 15 lutego 2016 r.

Zdaniem Sądu obowiązku tego nie znosi nawet brak faktycznego wykonywania działalności w tym zakresie przez powoda. Zdaniem Sądu obowiązek, o którym mowa w art. 30 ust 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych ciąży na tych przedsiębiorcach, którzy są uprawnieni do wykonywania działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą i którzy nie poinformowali organu regulacyjnego o tym, że tego typu działalności zaprzestali lub jej w ogóle nie rozpoczęli. Obrót paliwami ciekłymi z zagranicą odbywa się bowiem na podstawie koncesji i z założenia jest wykonywany do czasu zawiadomienia Prezesa URE o zakończeniu prowadzenia działalności lub jej zaprzestaniu, do czego powodowa spółka była zobowiązana na podstawie punktów 2.7 i 2.8 udzielonej jej koncesji.

Ratio legis tego obowiązku sprawozdawczego wiąże się z koniecznością sprawowania skutecznego nadzoru nad rynkiem energetycznym, w tym obrotem paliwami, przez organ regulacyjny, jakim jest Prezes URE. Z punktu widzenia tego nadzoru istotne jest posiadania jak najbardziej wiarygodnych i aktualnych informacji o obrocie paliwem, w tym przez przedsiębiorców, którzy uzyskali stosowne uprawnienia do tego, w postaci koncesji. W tym znaczeniu, fakt niewprowadzenia do obrotu paliwa w danym okresie sprawozdawczym ma również istotną wartość informacyjną dla regulatora rynku energetycznego i może podlegać takiej samej weryfikacji jak przywóz paliwa w wielkości większej niż 0. Natomiast niezłożenie sprawozdania za dany okres, nawet z wartościami zerowymi, nie jest zawsze jednoznaczne z niewprowadzeniem do obrotu paliwem, gdyż może być jedynie oznaką niedopełnienie obowiązku sprawozdawczego, pomimo faktycznego wprowadzenia do obrotu paliwa.

Podkreślić należy, że obowiązek sprawozdawczy, o którym mowa w art. 30 ust 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, jest istotny także z punktu widzenia ciążącego na Prezesie URE obowiązku, wynikającego z art. 30 ust 4 tejże ustawy (w brzmieniu obowiązującym w 2016 r.), polegającego na sporządzeniu zbiorczego raportu dotyczącego rynku biokomponentów, paliw ciekłych i biopaliw ciekłych. Podstawą sporządzania takiego raportu są dane zawarte w sprawozdaniach przedsiębiorców objętych obowiązkiem sprawozdawczym. Niedopełnienie przez powódkę ciążącego na niej obowiązku z art. 30 ust 2 ww. ustawy spowodowało zatem brak wiedzy organu w przedmiocie rzeczywistych danych dotyczących działalności gospodarczej powodowej Spółki, ale i rzeczywistego obrazu rynku paliw, a w konsekwencji uniemożliwiło Prezesowi URE realizację ciążącego na nim obowiązku.

Powódka nie uczyniła zadość obowiązkowi sprawozdawczemu, powołując się na zerowe obroty, wynikające z niewykonywania działalności. Okoliczność ta zdaniem Sądu nie zwalnia jednak przedsiębiorcy z obowiązku sprawozdawczego, gdyż „ także informacja o braku produkcji w danym okresie ma znaczenie dla osiągnięcia celów ustawy o biokomponentach” (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z 10 marca 2016 r w sprawie o sygn. akt III SK 30/15, którego stanowisko Sąd w składzie niniejszym podziała w całości).

Bez znaczenia dla powyższej oceny pozostają twierdzenia strony powodowej, wskazujące na brak obowiązku składania sprawozdań Prezesowi Agencji Rynku Rolnego. W ocenie Sądu, stanowisko przedstawione w decyzji Prezesa Agencji Rynku Rolnego pozostaje bez wpływu na przedmiotowy obowiązek, określony w art. 30 ust 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych. Decyzja Prezesa ARR odnosiła się bowiem do art. 30 ust. 3 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz dotyczyła II kwartału 2016 r. W związku z powyższym przedsiębiorca, rezygnując ze złożenia Prezesowi URE sprawozdania za IV kwartał 2015 r. zinterpretował przepisy ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych w sposób dowolny i w ocenie Sądu sprzeczny z brzmieniem tych regulacji.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu, Prezes URE w okolicznościach niniejszej sprawy w sposób prawidłowy zastosował przepis 30 ust. 2 oraz art. 33 ust 1 pkt 7a ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2018 r. i w związku z tym, stosownie do treści art. 33 ust 9 pkt 3 tej samej ustawy, był zobowiązany do wymierzenia przedsiębiorcy, który nie złożył w terminie przedmiotowego sprawozdania, kary pieniężnej, o której mowa w ust 2 art. 33 ww. ustawy.

Okoliczność, na którą powołuje się powód, że dokonywał wyłącznie nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych i ich sprzedaży w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, nie oznacza zdaniem Sądu, że nie ciążył na nim obowiązek sprawozdawczy, o jakim mowa w art. 30 ust 2 ustawy. Powód kwestionował w ten sposób posiadanie przymiotu producenta, twierdząc, że ze względu na sposób prowadzonej działalności nie „wprowadzał do obrotu” paliwa w znaczeniu nadanym przez ustawę.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 14 ustawy, użyte w ustawie określenie „wprowadzenie do obrotu” oznacza rozporządzenie (sprzedaż lub inną formę zbycia biokomponentów, paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych), poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym.

Rozstrzygając powyższą sporną kwestię należy po pierwsze zwrócić uwagę, że definicja producenta wskazuje, że jest nim ten kto nie tylko „wprowadza do obrotu”, co rzeczywiście jest definiowane z uwzględnieniem pojęcia procedury zawieszenia poboru akcyzy, lecz że producentem jest także ten kto dokonuje „nabycia wewnątrzwspólnotowego” paliw. Tymczasem definicja ustawowa „nabycia wewnątrzwspólnotowego”, zawarta w art. 2 ust 1 pkt 13 ustawy, wskazuje, że jest to każde bez wyjątku przemieszczenie paliw ciekłych na terytorium RP z pozostałej części obszaru celnego Wspólnoty Europejskiej. Zatem dla definicji producenta nie ma znaczenia czy nabycie następuje w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, czy też nie. Każde takie nabycie paliwa, jak opisane w art. 2 ust 1 pkt 13 ustawy, kwalifikuje jego nabywcę jako producenta w rozumieniu ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych.

Powyższe w ocenie Sądu może wskazywać, że spójnik „i”, łączący dwa warunki definicji producenta zawartej w art. 2 ust 1 pkt 20 (nabycia wewnątrzwspólnotowego i wprowadzenia do obrotu) ma charakter tylko zwykłego wyliczenia, a nie koniunkcji.

Skoro bowiem dla „nabycia wewnątrzwspólnotowego” nie zastrzeżono warunku procedury zawieszenia poboru akcyzy, a dla „wprowadzania do obrotu” już tak, to nie oznacza, że pomiędzy tymi warunkami musi zachodzić koniunkcja, czyli, że muszą one wystąpić łącznie. Należy mieć bowiem na względzie, że użycie przyimków, spójników oraz partykuł w przepisach prawa służy także budowaniu zdań i nie zawsze muszą być one odczytywane wyłącznie jako operator logiczny.

Zatem fakt, że powód spełniał definicję producenta z uwagi na „wewnątrzwspólnotowe nabywanie” paliw, jednoznacznie przesądza, że ciążył na nim obowiązek sprawozdawczy o jakim mowa w art. 30 ust 2 ustawy o biopaliwach.

Nie bez znaczenia dla wykładni przepisu producenta i klasyfikacji powoda jako podlegającego obowiązkowi sprawozdawczemu z art. 30 ust 2 ustawy, miał też fakt, że Prezes URE nie posiadał wiedzy czy dokonywany przez powoda obrót odbywał się w procedurze zawieszonej akcyzy, czy też nie, a Prezes URE mógł się o tym dowiedzieć jedynie ze sprawozdania przedsiębiorcy. Przy czym brak sprawozdania, nie jest jednoznaczny, że przedsiębiorca nie dokonuje obrotu objętego obowiązkiem z art. 30 ust. 2 ustawy, ale może też świadczyć o tym, że przedsiębiorca zaniedbał jedynie obowiązek sprawozdawczy.

Zatem dopiero z treści przedmiotowego sprawozdania, którego powód nie złożył we właściwym terminie, Prezes URE powziąłby wiedzę, czy powód faktycznie „wprowadzał do obrotu”paliwa w rozumieniu ustawy

Dlatego zdaniem Sądu nawet przedsiębiorca, który w sprawozdaniu o jakim mowa w art 30 ust 2 ustawy musi wskazać wartości zerowe, jest zobowiązany do tego typu sprawozdawczości.

Ponadto zdaniem Sądu w sprawie niniejszej nie można też ograniczać wykładni pojęcia przedsiębiorcy, jedynie do wykładni językowej, jak to czyni powód. Istotny dla oceny obowiązku powoda jest jego formalny status przedsiębiorcy, z uwagi na posiadanie koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą, gdyż to ten fakt świadczy, że powód może taką działalność potencjalnie wykonywać, a więc podejmować działania opisane m.in. w art. 2 ust 1 pkt 13 i 14 ustawy (nabywać wewnątrzwspólnotowo i wprowadzać do obrotu).

Zatem obowiązek sprawozdawczy należy postrzegać w kategoriach formalnoprawnych, a nie tylko faktycznych, niezależnie od rzeczywiście podjętych lub nie działań w zakresie nabycia wewnątrzwspólnotowego i wprowadzenia do obrotu, o ile oczywiście działania te podejmowane są oparciu o koncesję na obrót z zagranicą.

Nie sposób się także zgodzić z powodem, że tylko wykładnia językowa jest dopuszczalna w odniesieniu do odczytywania treści regulacji sankcjonowanych karą pieniężną. W ocenie Sądu uwzględnienie woli ustawodawcy dla wykładni tego typu przepisów pozwala odwołać się do dyrektyw wykładni funkcjonalnej, systemowej oraz celowościowej, które oczywiście muszą być stosowane z wyjątkową ostrożnością przy dokonywaniu interpretacji przepisów prawa regulacyjnego dotyczących administracyjnych kar pieniężnych.

Jednozancznie wskzuje na to orzecznictwo Sądu Najwyższego, który m.in. w postanowieniu z 26 października 2016 r. w sprawie III SK 75/15 oraz w uchwale z 21 stycznia 2016 r. w sprawie III SZP 4/15 dopuścił możliwość dokonywania wykładni innej niż językowa, także w odniesieniu do przepisów sankcjonowanych karami pieniężnymi. Na tle wykładni przepisu prawa telekomunikacyjnego sformułowany został pogląd, że w sytuacji gdy „poprzestanie na wykładni językowej […] prowadziłoby do nadania przepisowi znaczenia sprzecznego z wyraźnie wyartykułowanymi intencjami prawodawcy, […] wykładnia celowościowa pozwala na korygowanie błędów prawodawcy, zwłaszcza gdy „jednoznacznie sformułowany przez prawodawcę przepis zawiera normę nieadekwatną do jego zamierzeń odtworzonych na gruncie przypisywanych mu ocen”.

W tym stanie rzeczy, uznając, że analizowane regulacje dotyczące obowiązków sprawozdawczych nie mogą być odczytywane wyłącznie w kontekście dyrektyw wykładni językowej, a więc biorąc pod uwagę także aspekt funkcjonalny, genezę uregulowania (ratio iuris) oraz cel przepisu (ratio legis), Sąd doszedł do przekonania, że obowiązek sprawozdawczy o jakim mowa w art. 30 ust 2 ciąży na przedsiębiorcy, który uzyskał uprawnienia do dokonywania obrotu paliwem ciekłym, nawet wówczas gdy w okresie sprawozdawczym nie wytwarzał i nie wprowadzał do obrotu paliw ciekłych i biopaliw ciekłych,

Wysokość kary, została przez ustawodawcę określona kwotowo i wynosi 5.000 zł. Z uwagi na fakt, iż powołana ustawa nie przyznaje Prezesowi URE prawa do określenia wysokości kary pieniężnej ani możliwości odstąpienia od jej wymierzenia, organ zobligowany był do jej nałożenia właśnie w tej wysokości.

Nie znajdując zatem podstaw uzasadniających uwzględnienie odwołania, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił je w oparciu o przepis art. 479 ⁵³ §1 k.p.c.

O kosztach procesu orzeczono na zasadzie wynikającej z art. 98 k.p.c. wskazującej na obowiązek zwrotu przeciwnikowi kosztów postępowania przez stronę przegrywająca sprawę. Odwołując się do tej zasady Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego wynagrodzenie pełnomocnika procesowego strony pozwanej w wysokości 720 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

ZARZĄDZENIE

(...)

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka