Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Anna Maria Kowalik
Protokolant –	St. sekr. sąd. Joanna Preizner

po rozpoznaniu 5 lutego 2020 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki jawnej (...)

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 30 grudnia 2015 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) spółka jawnej (...) na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 540,00 zł (pięćset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postepowaniu apelacyjnym.

SSO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmE 299/19

UZASADNIENIE

Decyzją z 30 grudnia 2015 r. znak (...) (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej Prezes URE), na podstawie art. 33 ust. 1 pkt 5 i ust. 5 oraz art. 33 ust. 9 pkt 3 w zw. z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz.U. z 2013 r., poz. 1164) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 267, z 2014 r. poz. 183 i poz. 1195 oraz z 2015 r. poz. 211, poz. 702 i poz. 1274) (dalej k.p.a.) w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r. poz. 1059, z 2013 r. poz. 984 i poz. 1238, z 2014 r. poz. 457, poz. 490, poz. 900, poz. 942 i poz. 1101 oraz z 2015 r. poz. 151, poz. 478, poz. 942, poz. 1618, poz. 1893 i poz. 1960) (dalej p.e.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej (...) SPÓŁKA JAWNA (...) z siedzibą w miejscowości D. 18B ( dalej powód) orzekł:

1.  że powód naruszył art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych w ten sposób, iż nie zapewnił w 2011 r. minimalnego udziału biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie lub zużytych przez niego na potrzeby własne;

2.  w związku ze stwierdzeniem naruszenia, o którym mowa w pkt 1, wymierzył powodowi karę pieniężną w wysokości 340 181,01 zł.

Prezes URE swoją Decyzję motywował faktem, iż estry stanowiące samoistne paliwo ciekłe w ilości 26,018 t, które powód zaliczył na poczet realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego w 2011 r. były przedmiotem uprzednio co najmniej jednej transakcji kupna-sprzedaży, a zatem nie były przedmiotem pierwszej sprzedaży, co uniemożliwiało zaliczenie ich przez powoda do realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego. Prezes URE wywiódł zatem, że powód, będąc podmiotem realizującym Narodowy Cel Wskaźnikowy, nie uczynił zadość obowiązkowi przewidzianemu w art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, gdyż realizacja przez Przedsiębiorcę Narodowego Celu Wskaźnikowego w 2011 r. wyniosła 0%.

Od powyższej Decyzji odwołanie złożył powód, zaskarżając ją w całości oraz wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonej Decyzji i umorzenie postępowania, ewentualnie o uchylenie Decyzji w całości i jej zmianę poprzez odstąpienie od wymierzenia kary lub zmianę wysokości kary pieniężnej poprzez jej zmniejszenie;

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonej Decyzji powód zarzucił:

1.  naruszenie art. 2 ust. 1 pkt 25 i art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. Nr 169, poz. 1199 ze zm.) (dalej ustawa o biokomponentach) poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że zapewnienie w danym roku co najmniej minimalnego udziału biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedawanych, zbywanych w innej formie lub zużywanych oznacza wymóg wprowadzenia tego rodzaju biokomponentów na rynek, tj. wytworzenie, zaimportowanie lub nabycie wewnątrzwspólnotowe, w sytuacji gdy tego rodzaju wymóg nie został określony przez ustawodawcę, a wykładnia językowa przepisu przemawia za uznaniem, że chodzi o każdego rodzaju zapewnienie biokomponentów czy paliw;

2.  naruszenie art. 2 Konstytucji RP poprzez naruszenie zasady demokratycznego państwa prawa poprzez błędne zastosowanie ustawy wcześniejszej, podczas gdy organ powinien zastosować ustawę korzystniejszą lub późniejszą;

3.  naruszenie art. 33 ust. 1 pkt 5 i ust. 5 oraz art. 33 ust. 9 pkt 3 w związku z art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż istniały podstawy do obciążenia przedsiębiorcy karą pieniężną;

4.  naruszenie art. 30 ust. 1 p.e. w związku z art. 7 k.p.a. /zasada prawdy obiektywnej/, art. 86 k.p.a.;

5.  naruszenie art. 56 ust. 6 p.e. poprzez niezastosowanie i błędne przyjęcie, iż dyrektywy wymiaru kar pieniężnych określone w tym przepisie nie mają zastosowania w niniejszej sprawie;

6.  naruszenie art. 56 ust. 6a p.e. poprzez niezastosowanie tej regulacji ustawowej wobec przedsiębiorcy, pomimo istnienia przesłanek do odstąpienia od wymierzenia kary z uwagi na fakt, iż stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszenia prawa;

7.  naruszenie art. 7 k.p.a., tj. zasady proporcjonalności wyrażającej się nakazem załatwiania spraw przez organ administracji z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Powód zauważył, że w przedmiotowej sprawie zasada ta została naruszona, albowiem organ, wydając przedmiotową Decyzję naruszył zasadę działania proporcjonalnego do zamierzonego celu; nie dokonał dokładnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności w sprawie;

8.  naruszenie art. 77 k.p.a. i art. 80 k.p.a. poprzez przeprowadzenie postępowania w sposób pobieżny, koncentrując się wyłącznie na ustaleniu czy Przedsiębiorca naruszył swe obowiązki ustawowe, nie ustalając innych okoliczności ważnych dla rozpoznania sprawy, tj. stopnia szkodliwości czynu, stopnia zawinienia, dotychczasowego zachowania Przedsiębiorcy i jego możliwości finansowych; dokonanie nieprawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego przez nieuprawnione i całkowicie swobodne uznanie, że przedsiębiorca, od którego Spółka dokonała zakupu estrów zakwalifikował przedmiotowe estry do realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, w sytuacji gdy brak jest jakichkolwiek dowodów w tej materii, a sam powód nie ma możliwości i obowiązku dokonywania tego rodzaju sprawdzenia.

Pozwany Prezes URE złożył odpowiedź na odwołanie, w której wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od powoda na rzecz Prezesa URE kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto wniósł o przeprowadzenie dowodów z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego na okoliczność naruszenia przez powoda ustawowych obowiązków oraz na okoliczność zasadności wysokości wymierzonej powodowi kary pieniężnej.

Po rozpoznaniu odwołania, wyrokiem z 13 sierpnia 2018 r. (sygn. akt XVII AmE 63/16) Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uchylił zaskarżoną Decyzję i obciążył pozwanego kosztami postępowania, uznając, że skoro zobowiązanym do realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego jest przedsiębiorca będący wytwórcą, importerem lub nabywcą wewnątrzwspólnotowym paliw lub biopaliw ciekłych, który sprzedaje lub zbywa je w innej formie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zużywa na potrzeby własne, nie wynika z tego, aby przedsiębiorca ten miał obowiązek wytwarzania, importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego także biokomponentów lub innych paliw odnawialnych, a więc by wprowadzał je na obszar kraju po raz pierwszy. Wobec zatem faktu, iż powód zbywał w innej formie lub zużywał na potrzeby własne 252,613 t oleju napędowego o wartości opałowej 10 837 097,7 MJ i 26,018 t estru metylowego kwasu tłuszczowego o wartości opałowej 980 878,6 MJ, co stanowiło według wartości opałowej 8,3%, Sąd Okręgowy wyprowadził wniosek, iż powód zrealizował Narodowy Cel Wskaźnikowy za 2011 r., w związku z czym stwierdził brak podstaw do nałożenia na powoda kary pieniężnej.

Na skutek apelacji pozwanego od powyższego wyroku Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z 3 lipca 2019 r. (sygn. akt VII AGa 2154/18) uchylił zaskarżony wyrok w całości i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Warszawie - Sądowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd I instancji dokonał błędnej wykładni przepisów prawa materialnego, tj. art. 2 ust. 1 pkt 25 oraz art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach w brzmieniu obowiązującym w roku 2011, co doprowadziło go do błędnego wniosku, że dla realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego (dalej: NCW) dopuszczalne jest wielokrotne zaliczanie tego samego wolumenu paliw ciekłych i biopaliw ciekłych na terytorium kraju przez różnych przedsiębiorców.

W ocenie Sądu Apelacyjnego definicja NCW zawarta w art. 2 pkt 24 ustawy o biokomponentach przesądza, że wielokrotna sprzedaż czy zbywanie w innej formie tej samej partii biokomponentów przez kolejnych przedsiębiorców nie stanowi realizacji celu tej ustawy, a tym samym wykonanie obowiązku realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego, przez każdego z kolejnych nabywców. Sąd Apelacyjny podniósł, iż jak wynika ze wskazanej definicji w realizacji NCW chodzi o zużywanie w transporcie określonej procentowo ilości biokomponentów i innych paliw odnawialnych. Dlatego uznał, że celem regulacji nie jest tylko obrót określoną ilością biokomponentów, ale również realne zużycie określonej ilości paliw odnawialnych. Stąd jako błędny określił pogląd Sądu I instancji, że kolejne zbywanie tego samego biokomponentu na rzecz kolejnych przedsiębiorców zobowiązanych do wykonania NCW realizuje ten cel. Sąd Apelacyjny zważył więc, że realizacja obowiązku wynikającego z przepisu art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach nie może polegać na nabyciu, odpowiedniej ilości biokomponentów w stosunku do całkowitej ilości sprzedawanego paliwa, od przedsiębiorcy, który ten sam wolumen biokomponentów zaliczył do realizacji własnego NCW.

Sąd Apelacyjny nie podzielił również wykładni przedstawionej przez pozwanego, że tylko pierwotne nabycie biokomponentów może stanowić o zrealizowaniu obowiązku. Podniósł, iż nie wynika to z treści samego art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach, jak również z art. 2 ust. 1 pkt 25 i art. 33 ust 1 pkt 5 ustawy o biokomponentach, nie można wywieść w drodze wykładni systemowej, językowej i celowościowej, że tylko pierwotne nabycie biokomponentów może stanowić o zrealizowaniu obowiązku. Wywiódł, iż wbrew twierdzeniu pozwanego przyjęcie przeciwnego poglądu niż ten, że dla realizacji NCW chodzi wyłącznie o pierwszą sprzedaż, nie powoduje, że doszłoby do wielokrotnego zaliczenia tego samego wolumenu paliw ciekłych i biopaliw ciekłych do podstawy realizacji NCW na terytorium RP.

Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę, że Sąd I instancji nie rozważył, czy biokomponenty, które powód zaliczył do realizacji własnego obowiązku, zostały już wcześniej zaliczone przez zbywcę biokomponentów ( (...) sp. z o.o. z siedzibą w S.) na realizację jego obowiązku. Stwierdził, że brak jest w tym zakresie jakichkolwiek ustaleń faktycznych, co powoduje, że przedstawiony przez Sąd I instancji wniosek o realizacji obowiązku przez powoda jest przedwczesny.

Sąd Apelacyjny wskazał, że ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji ustali, w tym rozważając przeprowadzenie stosownych dowodów z urzędu, czy przedsiębiorca, od którego powód nabył biokomponenty w ilości 26,018 ton, tj. (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., zaliczył te same biokomponenty do realizacji własnego obowiązku związanego z NCW. W konsekwencji rozważy, czy powód zapewnił w 2011 r. minimalny udział biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie lub zużytych przez niego na potrzeby własne, a tym samym zrealizował obowiązek określony w art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach. W sytuacji, gdy Sąd dojdzie do wniosku, że powód naruszył wskazany przepis, w dalszej kolejności rozpozna zarzuty powoda dotyczące zasadności i wysokości nałożonej na niego kary pieniężnej.

Wobec ponownego rozpoznania sprawy pozwany w piśmie z 19 listopada 2019 r. wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z następujących dokumentów:

1.  pisma (...) S.A. z 31 lipca 2019 r. znak (...) - na okoliczność dotyczącą sprzedaży w 2011 r. estru stanowiącego samoistne paliwo na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. i zaliczenia go na poczet realizacji NCW w 2011 r. przez (...) S.A.;

2.  faktury VAT Nr (...) z dnia 21 kwietnia 2011 r. wystawionej przez (...) S.A. na rzecz (...) Sp. z o.o. - na okoliczność nabycia przez (...) Sp. z o.o. bioestru (...) stanowiącego samoistne paliwo w ilości 6,0300 m ^{( 3)} (patrz: poz. 2 (poz. 20) tabeli) i rozliczenia tego paliwa przez (...) S.A. na poczet realizacji własnego (...) zgodnie z przepisami ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych w brzmieniu obowiązującym w 2011 r.;

3.  faktury VAT Nr (...) z dnia 20 maja 2011 r. wystawionej przez (...) S.A. na rzecz (...) Sp. z o.o. - na okoliczność nabycia przez (...) Sp. z o.o. bioestru (...) stanowiącego samoistne paliwo, w ilości 13,4990 m ^{( 3)} (patrz: poz. 2 (poz. 20) tabeli) i rozliczenia tego paliwa przez (...) S.A. na poczet realizacji własnego (...) zgodnie z przepisami ustawy o biokomponentach, w brzmieniu obowiązującym w 2011 r.;

4.  faktury VAT Nr (...) z dnia 1 sierpnia 2011 r. wystawionej przez (...) S.A. na rzecz (...) Sp. z o.o. - na okoliczność nabycia przez (...) Sp. z o.o. (...) estru stanowiącego samoistne paliwo, w ilości - 4,9650 m ³ (patrz: poz. 2 (poz. 20) tabeli) i rozliczenia tego paliwa przez (...) S.A. na poczet realizacji własnego (...) zgodnie z przepisami ustawy o biokomponentach, w brzmieniu obowiązującym w 2011 r.;

5.  faktury VAT Nr (...) z dnia 5 sierpnia 2011 r. wystawionej przez (...) S.A. na rzecz (...) Sp. z o.o. - na okoliczność nabycia przez (...) Sp. z o.o. (...) estru stanowiącego samoistne paliwo, w ilości 4,9730 m ³ (patrz: poz. 10 tabeli) i rozliczenia tego paliwa przez (...) S.A. na poczet realizacji własnego (...) zgodnie z przepisami ustawy o biokomponentach, w brzmieniu obowiązującym w 2011 r.

Do przedmiotowego pisma pozwany załączył wymienione dowody.

Powód złożył zaś w piśmie z dnia 18 listopada 2019 r. wniosek o przeprowadzenie dowodu z dokumentu w postaci oświadczenia (...) Sp. z o.o. z 21.10.2019 r. na okoliczność ustalenia czy podmiot, który sprzedał powodowej spółce estry zaliczył je do realizacji przez siebie Narodowego Celu Wskaźnikowego. Powód załączył przy tym rzeczone oświadczenie.

Na rozprawie 28 listopada 2019 r. powód złożył pismo procesowe, w którym popierając dotychczasowe stanowisko zarzucił dodatkowo naruszenie art. 60 pkt 7, art. 67 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, art. 68 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa oraz art. 33 ust. 1 pkt 5 i ust. 5 oraz art. 33 ust. 9 pkt 3 ustawy o biokomponentach poprzez doręczenie decyzji ustalającej wysokość kary pieniężnej po upływie 3 lat licząc od roku 2011, w którym istniał obowiązek Spółki wynikający z art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych do utrzymywania odpowiedniego wskaźnika NCW, a tym samym doręczenie decyzji po przedawnieniu prawa do jej wydania, gdyż zobowiązanie do zapłaty kary pieniężnej nie powstało. Powód wywiódł, iż naruszenie powyższych przepisów miało istotny wpływ na niniejsze postępowanie w związku z czym wniósł o uchylenie wydanej Decyzji w całości.

Jednocześnie na przedmiotowej rozprawie powód zakwestionował okoliczność, że paliwo objęte fakturami dołączonymi przez pozwanego do pisma z 19 listopada 2019 r. jest tym samym, które następnie zostało sprzedane powodowej spółce przez pośrednika.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z 26 maja 2009 r. znak: (...), zmienioną decyzjami z dnia 1 marca 2010 r. znak: (...) oraz z dnia 14 czerwca 2010 r. znak: (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki udzielił powodowi (...) spółka jawna (...) z siedzibą w miejscowości D. koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 1 czerwca 2009 r. do 31 maja 2019 r., której przedmiot i zakres określono jako działalność gospodarcza polegająca na obrocie następującymi paliwami ciekłymi:

- benzynami silnikowymi innymi niż lotnicze, olejami napędowymi, estrami stanowiącymi samoistne paliwo, gazem płynnym do napędzania pojazdów mechanicznych oraz konfekcjonowanym gazem płynnym w butlach na stacjach paliw,

- gazem płynnym,

- oraz olejem napędowym, estrami stanowiącymi samoistne paliwo i olejem opałowym przy wykorzystaniu należącej do Koncesjonariusza autocysterny (decyzje koncesyjne k. 1- 12 akt adm.).

(...) S.A. z siedzibą w P. (dalej (...) (...)) sprzedał (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej (...)) bioester (...) stanowiący samoistne paliwo:

- 20 kwietnia 2011 r. w ilości 6,030 m ³ (faktura VAT k.123 akt sąd., dowód wydania k. 147 akt adm.),

- 19 maja 2011 r. w ilości 13,499 m ³ (faktura VAT k.124 akt sąd., dowód wydania k. 151 akt adm.),

- 29 lipca 2011 r. w ilości 4,965 m ³ (faktura VAT k.125 akt sąd., dowód wydania k. 155 akt adm.),

- 4 sierpnia 2011 r. w ilości 4,973 m ³ (faktura VAT k.126 akt sąd., dowód wydania k. 159 akt adm.).

Przy czym ww. przedmiot sprzedaży został rozliczony przez (...) S.A. na poczet realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego (faktury VAT, k. 123-126 akt sąd.). Nie został zaś zaliczony na ten cel przez (...) (k. 128 akt sąd.).

Następnie w/w bioester (...) sprzedał powodowi:

- 20 kwietnia 2011 r. w ilości 6,030 m ³ (faktura VAT k.146 akt adm.),

- 19 maja 2011 r. w ilości 13,499 m ³ (faktura VAT k. 150 akt adm.),

- 29 lipca 2011 r. w ilości 4,965 m ³ (faktura VAT k. 154 akt adm.),

- 4 sierpnia 2011 r. w ilości 4,973 m ³ (faktura VAT k. 158 akt adm.).

W dniu 28 marca 2012 r. powód złożył sprawozdanie podmiotu realizującego Narodowy Cel Wskaźnikowy, o którym mowa w art. 30b ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych za 2011 r. (sprawozdanie (...) k. 13-19 akt adm.). W rzeczonym sprawozdaniu rocznym powód przedstawił informację, iż w 2011 r. będąc podmiotem realizującym Narodowy Cel Wskaźnikowy zapewnił udział biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie lub zużytych przez niego na potrzeby własne w wysokości 8,30% w związku z dokonaniem, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, sprzedaży lub zbycia w innej formie:

-

252,613 ton oleju napędowego mogącego zawierać do 7% objętościowo estrów metylowych kwasów tłuszczowych, przy czym udział biokomponentów w postaci estru metylowego kwasów tłuszczowych wynosił 0,00 ton,

- 26,018 ton estru stanowiącego samoistne paliwo.

Pismami z 29 czerwca 2012 r. (k. 20-22 akt adm.) oraz 18 czerwca 2013 r. (k. 138-139 akt adm.) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wezwał powoda do przedstawienia informacji i dokumentów dotyczących prowadzenia przez powoda działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania, importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych, które zostały przez powoda sprzedane lub zbyte w innej formie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zużyte na potrzeby własne w 2011 r.

W odpowiedzi powód nadesłał żądane informacje i dokumenty (pismo z 26 lipca 2012 r. k. 24-137 akt adm., pismo z 4 lipca 2013 r. k. 141-168 akt adm.).

Wobec treści ww. informacji oraz dokumentów, Prezes URE zawiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z możliwością niezapewnienia w 2011 r. minimalnego udziału biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez powoda lub zużytych przez niego na potrzeby własne, na poziomie wynoszącym 6,20%. Ponadto wezwał powoda do złożenia szczegółowych wyjaśnień w sprawie oraz przesłania uwierzytelnionych kopii dokumentów mających związek z możliwością niezapewnienia przez powoda w 2011 r. minimalnego udziału biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez przedsiębiorcę lub zużytych przez niego na potrzeby własne. Pismo powyższe zostało powodowi prawidłowo doręczone 4 grudnia 2013 r. (k. 173-174 akt adm.).

W piśmie z dnia 16 grudnia 2013 r. powód przedstawił swoje stanowisko w sprawie, wnosząc o umorzenie postępowania (k. 175-183 akt adm.).

Pismem z dnia 14 stycznia 2014 r. powód został zawiadomiony o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie wymierzenia mu kary pieniężnej. Jednocześnie został poinformowany, iż ze zgromadzonym materiałem dowodowym może zapoznać się w siedzibie URE w terminie 7 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia (k. 185 akt adm.). Pismo powyższe doręczono mu prawidłowo 20 stycznia 2014 r. (k. 186-187 akt adm.). Powód nie skorzystał z przysługującego mu w powyższym zakresie uprawnienia.

Pismem z dnia 10 listopada 2015 r. powód został ponownie zawiadomiony o zakończeniu postępowania dowodowego w przedmiotowej sprawie oraz o możliwości zapoznania ze zgromadzonym materiałem dowodowym w siedzibie URE w terminie 7 dni, licząc od dnia otrzymania pisma. Jednocześnie w zawiadomieniu wskazano na termin zakończenia przedmiotowego postępowania administracyjnego, tj. do dnia 31 grudnia 2015 r. (k. 189-190 akt adm.). Pismo powyższe zostało prawidłowo doręczone powodowi 18 listopada 2015 r. (k. 191-192 akt adm.). Nie skorzystał on z przysługującego mu w powyższym zakresie uprawnienia.

W dniu 30 grudnia 2015 r. Prezes URE wydał zaskarżoną Decyzję (k. 193-205 akt adm.).

Powód osiągnął w 2014 r. przychód z działalności objętej koncesją w wysokości (...) zł (k. 188 akt adm.).

Ogólna wartość paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez powoda, a także zużytych przez niego na potrzeby własne w 2011 r. wyniosła 1 097 358,09 zł (okoliczność bezsporna).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzone w toku postępowania administracyjnego i sądowego, które nie były kwestionowane przez strony postępowania.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności zauważyć trzeba, że stwierdzone Decyzją naruszenie przez powoda ustawy o biokomponentach dotyczy obowiązku określonego w art. 23 ust. 1 tej ustawy za 2011 r., toteż przy ocenie czy doszło do realizacji tego obowiązku należało posiłkować się stanem prawnym wówczas obowiązującym.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach podmiot realizujący Narodowy Cel Wskaźnikowy jest obowiązany zapewnić w danym roku co najmniej minimalny udział biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedawanych, zbywanych w innej formie lub zużywanych przez niego na potrzeby własne. W myśl zaś art. 23 ust. 2 tej ustawy udział, o którym mowa powyżej, liczony jest według wartości opałowej poszczególnych biokomponentów i jest równy Narodowemu Celowi Wskaźnikowemu.

Powyższe skorelowano z zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 24 ustawy o biokomponentach definicją Narodowego Celu Wskaźnikowego, który oznacza minimalny udział biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych zużywanych w ciągu roku kalendarzowego w transporcie, liczony według wartości opałowej. Tak zwany NCW określany jest zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy przez Radę Ministrów w drodze rozporządzenia. Stosownie zaś do przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 2007 r. w sprawie Narodowych Celów Wskaźnikowych na lata 2008 - 2013 (Dz. U. z 2007 r. Nr 110, poz. 757), Narodowy Cel Wskaźnikowy na rok 2011 ustalono w wysokości: 6,20%.

Z kolei w świetle definicji zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 25 powołanej ustawy podmiotem realizującym Narodowy Cel Wskaźnikowy jest przedsiębiorca w rozumieniu ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, wykonujący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych, który sprzedaje lub zbywa je w innej formie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zużywa na potrzeby własne.

Z łącznej interpretacji przytoczonych przepisów Sąd Apelacyjny wywiódł, że realizacja obowiązku z art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach nie może polegać na nabyciu, odpowiedniej ilości biokomponentów w stosunku do całkowitej ilości sprzedawanego paliwa, od przedsiębiorcy, który ten sam wolumen biokomponentów zaliczył do realizacji własnego NCW. Wielokrotna sprzedaż czy zbywanie w innej formie tej samej partii biokomponentów przez kolejnych przedsiębiorców nie stanowi wszak realizacji celu tej ustawy, a tym samym wykonania obowiązku realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego przez każdego z kolejnych nabywców. Skoro bowiem, jak wskazano w przepisach, w realizacji NCW chodzi o „zużywanie w transporcie” określonej procentowo ilości biokomponentów i innych paliw odnawialnych, wobec tego celem regulacji nie jest tylko obrót określoną ilością biokomponentów, ale również realne zużycie określonej ilości paliw odnawialnych.

Dlatego za błędny Sąd Apelacyjny uznał pogląd, iż kolejne zbywanie tego samego biokomponentu na rzecz kolejnych przedsiębiorców zobowiązanych do wykonania NCW realizuje ten cel.

Jednocześnie stwierdził, że nie ma podstaw do twierdzenia, że tylko pierwotne nabycie biokomponentów może stanowić o zrealizowaniu przedmiotowego obowiązku, gdyż nie wynika to z treści samego art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, jak również z art. 2 ust. 1 pkt 25 i art. 33 ust 1 pkt 5 tej ustawy. Nie można takiej konkluzji wywieść w drodze wykładni systemowej, językowej i celowościowej tych przepisów. Przy czym przyjęcie przeciwnego poglądu niż ten, że dla realizacji NCW chodzi wyłącznie o pierwszą sprzedaż, nie powoduje, że doszłoby do wielokrotnego zaliczenia tego samego wolumenu paliw ciekłych i biopaliw ciekłych do podstawy realizacji NCW na terytorium RP.

Takie stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w niniejszej sprawie, stąd jest ono dla Sądu I instancji rozpoznającego ponownie tą sprawę wiążące w myśl art. 386 § 6 k.p.c.

Sąd Okręgowy wywiódł zatem w kontekście zaprezentowanego wyżej poglądu, że realizacja obowiązku z art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach może polegać na nabyciu, odpowiedniej ilości biokomponentów w stosunku do całkowitej ilości sprzedawanego paliwa, jeśli wcześniej zakupione biokomponenty nie podlegały zaliczeniu na poczet realizacji NCW przez innego przedsiębiorcę. Skoro bowiem nie musi to być nabycie pierwotne, nabyte biokomponenty mogą być przedmiotem kilkukrotnego obrotu, istotnym jest zaś, że tylko jeden przedsiębiorca może zaliczyć je na poczet swojego NCW.

Tymczasem z taką sytuacją wielokrotnego zaliczenia tego samego wolumenu paliw ciekłych i biopaliw ciekłych do podstawy realizacji NCW doszło w przypadku opisanym w stanie faktycznym sprawy.

Powód składając bowiem sprawozdanie podmiotu realizującego Narodowy Cel Wskaźnikowy, o którym mowa w art. 30b ustawy o biokomponentach za 2011 r., tj. sprawozdanie (...) (...) deklarował, iż w 2011 r. będąc podmiotem realizującym Narodowy Cel Wskaźnikowy zapewnił odpowiedni udział biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie lub zużytych przez niego na potrzeby własne w związku z dokonaniem, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, sprzedaży lub zbycia w innej formie 26,018 ton zakupionego wcześniej estru stanowiącego samoistne paliwo.

Przedmiotowy ester powód kupił od (...), co jest w niniejszej sprawie bezsporne i co potwierdzają faktury przedstawione przez samego powoda dotyczące transakcji między powodem a ww. spółką w odniesieniu do konkretnych partii estru. Jednocześnie faktury przedłożone w toku postępowania sądowego dokumentują wcześniejszą sprzedaż tego samego estru przez (...) (...) spółce (...)- (...). Wniosek tak należy wysnuć z porównania danych zawartych w fakturach i dowodach wydania. Świadczą o tym tożsame daty sprzedaży tego paliwa przez (...) (...) spółce (...)- (...) a następnie przez (...) powodowi czyli 20 kwietnia 2011 r., 19 maja 2011 r., 29 lipca 2011 r., 4 sierpnia 2011 r. co oznacza, że miały miejsce tego samego dnia. Oprócz tego doszło w tych dniach do sprzedaży pomiędzy wskazanymi podmiotami paliwa o jednakowej ilości, objętości, tj. odpowiednio 6,030 m ³, 13,499 m ³, 4,965 m ³, 4,973 m ³.

Ponadto w fakturach sporządzonych przez (...) (...) sprzedawane estry opisane są m.in. numerami dowodów wydania tego paliwa oraz jego zamówienia widniejącymi w dowodach wydania, jak też zawierają warunki wysyłki- samochodem odbiorcy, co zgadza się z określeniem w dowodach wydania, iż zleceniodawcą jest (...) a przewoźnikiem jest (...), czyli powód. Rzeczone numery dowodów wydania zawierają natomiast w całości bądź części faktury wystawione przez (...) dla powoda. Tym samym w ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że chodzi o ten sam wolumen paliwa, podczas gdy powód to paliwo wskazał na poczet realizacji NCW, udowadniając jego zakup od (...) ww. fakturami.

Kluczowa jest zatem informacja, którą (...) (...) umieścił na wystawionych przez siebie fakturach, że przedmiot sprzedaży został przez niego rozliczony na poczet realizacji NCW. W tej sytuacji, powód nie mógł tej samej partii estru rozliczyć na poczet własnego NCW. Tym samym nie można uznać, że powód zrealizował obowiązek określony w art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach.

Wobec powyższego zastosowanie znalazł przepis art. 33 ust. 1 pkt 5 i ust. 5 ustawy dotyczący kary pieniężnej w brzmieniu obowiązującym w 2011 r.

Wprawdzie art. 33 ust. 1 pkt 5 i ust. 5 ustawy zmienił się na mocy ustawy z dnia 21 marca 2014 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 457 ze zm.), tym niemniej został dostosowany do zmiany definicji Narodowego Celu Wskaźnikowego zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 25 oraz nowej treści art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych wprowadzonych również wymienioną nowelizacją. Natomiast do naruszenia powoda powinny mieć odniesienie przepisy odpowiednie do rodzaju obowiązku ciążącego na powodzie w momencie czynu, a co za tym idzie dotyczące kary za dane naruszenie skoro są skorelowane. Sąd biorąc zatem pod uwagę, że brak jest w sprawach z odwołania od decyzji Prezesa URE prawnej reguły nakazującej stosowanie ustawy nowej, uznał za zasadne stosowanie przepisów adekwatnych w momencie naruszenia, tym bardziej, że ustawa z 21 marca 2014 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw nie zawierała przepisów intertemporalnych a ponadto brak jest podstaw do twierdzenia, że zmienione nią przepisy są względniejsze dla sprawcy.

W tym miejscu odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu należy wskazać, że w prawie administracyjnym brak jest jednolitej oraz precyzyjnej regulacji prawa międzyczasowego, które określałoby precyzyjnie zasady, jakie należy stosować w przypadku zmiany przepisów prawa. Zasady te ustalane są w orzecznictwie i doktrynie prawa administracyjnego na bazie utrwalonych reguł intertemporalnych innych dziedzin prawa, w szczególności prawa cywilnego oraz prawa karnego, jak również w oparciu o wskazówki wypracowane przez Trybunał Konstytucyjny. Początkowo w orzecznictwie wiodła prym zasada bezpośredniego skutku prawa nowego, z czasem jednakże odmówiono jej absolutnego charakteru określając wypadki, w których zastosowanie znajduje prawo dotychczasowe. Ostatecznie wykształciły się trzy zasady interpretacyjne:

a)  zasada bezpośredniego stosowania prawa nowego do stanów „ciągłych",

b)  zasada tempus regit actum – stosowanie prawa dawnego do zdarzeń „momentalnych",

c)  zasada ograniczonego stosowania prawa nowego do zdarzeń przeszłych (tak M. K., Z. intertemporalnego prawa administracyjnego, Lex).

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd uwzględniając charakter niniejszej sprawy zastosował zasadę drugą tj. stosowanie prawa dawnego do zdarzeń „momentalnych”.

W myśl zatem art. 33 ust. 1 pkt 5 ustawy o biokomponentach, w brzmieniu obowiązującym w 2011 r., karze pieniężnej podlega ten, kto będąc podmiotem realizującym Narodowy Cel Wskaźnikowy, nie zapewnił w danym roku minimalnego udziału biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych, sprzedanych lub zbytych w innej formie przez ten podmiot lub zużytych przez niego na potrzeby własne. Natomiast zgodnie z art. 33 ust. 5 ustawy, w brzmieniu obowiązującym w 2011 r., w przypadku, o którym mowa w art. 33 ust. 1 pkt 5 ustawy, karę pieniężną oblicza się według wzoru:

K = 5 x W x ( M – R ) / 100%,

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

K - wysokość kary wyrażoną w złotych,

W - ogólną wartość paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez przedsiębiorcę podlegającego karze, a także zużytych przez niego na potrzeby własne, liczoną za rok, w którym podmiot ten nie zrealizował obowiązku wynikającego z art. 23 ust. 1 ustawy, wyrażoną w złotych,

M - wysokość Narodowego Celu Wskaźnikowego, do którego realizacji był zobowiązany przedsiębiorca podlegający karze, wyrażoną w procentach,

R - wysokość zrealizowanego udziału biokomponentów i innych paliw odnawialnych w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych sprzedanych lub zbytych w innej formie przez przedsiębiorcę podlegającego karze, a także zużytych przez niego na potrzeby własne w roku, w którym podmiot ten nie zrealizował obowiązku wynikającego z art. 23 ust. 1 ustawy, wyrażoną w procentach.

W niniejszej sprawie wartość współczynnika W wyniosła 1 097 358,09 zł, M wyniosła 6,20% a R wyniosła 0,00%. Podstawiając więc przedmiotowe wartości do wzoru:

K = 5 x 1 097 358,09 zł x (6,20% - 0,00%) / 100%, co daje karę w wysokości 340 181,01 zł.

Sąd miał przy tym na uwadze w kontekście czy ewentualnie przepisy ustawy nowej są korzystniejsze dla sprawcy, że ustawa z 21 marca 2014 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw wprowadziła do tej ustawy art. 33 ust. 5a. Zgodnie z tym przepisem wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 pkt 5, nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego podmiotu realizującego Narodowy Cel Wskaźnikowy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna związana jest z działalnością prowadzoną na podstawie koncesji, wysokość kary nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego podmiotu realizującego Narodowy Cel Wskaźnikowy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

Wobec tego skoro przychody powoda z działalności objętej koncesją na obrót paliwami ciekłymi za 2014 r. wyniosły (...) zł oznacza to, iż maksymalna wysokość kary pieniężnej, która mogła być wymierzona za ujawnione naruszenie zdecydowanie nie została przekroczona na gruncie dodanego art. 33 ust. 5a.

Sąd stwierdził, że nie ma możliwości miarkowania tej kary, gdyż jest to kara „sztywna” wyliczana na podstawie wzoru w określonej wysokości, dlatego Sąd, wobec braku w ustawie o biokomponentach i biopaliwach ciekłych przepisów dotyczących dyrektyw wymiaru kary i możliwości odstąpienia od wymierzenia kary, nie może tej kary kształtować samodzielnie. Jednocześnie, wbrew przekonaniu powoda, należy stwierdzić, że przepisy dotyczące miarkowania kary zawarte w art. 56 p.e. nie będą miały w niniejszej sprawie zastosowania, gdyż kara wymierzana jest w tej sprawie na podstawie przepisów ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych a nie Prawa energetycznego. Takie też stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu do wyroku z 17 marca 2015 roku, (sygn. akt VI ACa 766/14, LEX nr 1667659), w którym stwierdził „Zgodnie z art. 33 ust. 1 pkt 8 ustawy z 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, karze pieniężnej podlega ten, kto nie złożył w terminie sprawozdania kwartalnego, o którym mowa w art. 30 ust. 2 ww. ustawy. Kara ta jest wymierzana na podstawie art. 33 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, a jej wysokość jest stała. Nie ma w tej sytuacji zastosowania instytucja uznania administracyjnego. Sąd nie ma też możliwości miarkowania kary. Również w przypadku złożenia sprawozdania po terminie przepisy ustawy nie przewidują możliwości uchylenia nałożonej kary pieniężnej.”.

Odnosząc się do zarzutu powoda wysuniętego przy ponownym rozpoznaniu sprawy przez Sąd I instancji dotyczącego doręczenia decyzji ustalającej wysokość kary pieniężnej po upływie 3 lat licząc od roku 2011, w którym istniał obowiązek powoda wynikający z art. 23 ust. 1 ustawy o biokomponentach do utrzymywania odpowiedniego wskaźnika NCW, a tym samym doręczenie decyzji po przedawnieniu prawa do jej wydania, gdyż zobowiązanie do zapłaty kary pieniężnej nie powstało, podkreślenia wymaga, iż jest to zarzut spóźniony.

Zgodnie bowiem z treścią art. 479 ⁴⁷ § 1 k.p.c. odwołanie od decyzji Prezesa Urzędu wnosi się za jego pośrednictwem do sądu ochrony konkurencji i konsumentów w terminie dwutygodniowym od dnia doręczenia decyzji. Termin ten zakreśla zatem czas na zgłoszenie wszelkich zarzutów, ponieważ odwołanie złożone po upływie dwutygodniowego terminu podlega odrzuceniu jako spóźnione na podstawie art. 479 ⁴⁷ § 2 k.p.c. Natomiast jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w Warszawie- V Wydział Cywilny w uzasadnieniu wyroku z 26 lutego 2015 r. o sygn. VI ACa 150/15 (Legalis) przytoczenie przez powoda w odwołaniu zarzutów w stosunku do wydanej decyzji administracyjnej stanowi w istocie żądanie udzielenia ochrony prawnej na drodze sądowej i wytycza zakres przedmiotowy rozpoznania danej sprawy (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2010, sygn. akt VI ACa 1195/09). W tej sytuacji podnoszenie w toku postępowania sądowego, już po wniesieniu odwołania, nowych zarzutów wobec decyzji jest niedopuszczalne. Termin na wniesienie odwołania (pozwu) jest bowiem określony ustawowo, stąd zarzuty niepodniesione w odwołaniu nie mogą zostać później skutecznie zgłoszone. W konsekwencji, zdaniem Sądu odwoławczego, uwzględnienie przez Sąd Okręgowy okoliczności niewskazanych w odwołaniu było niedopuszczalne, gdyż stanowiło orzekanie ponad żądanie powoda.

Natomiast w niniejszej sprawie orzekał również Sąd II instancji, który nie analizował zarzutu powoda przedstawionego dopiero po rozpoznaniu apelacji, toteż tym bardziej wystosowanie w trakcie ponownego rozpoznania sprawy nowego zarzutu, który mógł być zgłoszony wcześniej, nie może być skuteczne.

Abstrahując od powyższego Sąd stwierdził, iż zarzut powoda nie jest trafny. Powoływany bowiem przez powoda art. 68 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w art. 21 § 1 pkt 2 nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie została doręczona po upływie 3 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy, nie znajduje zastosowania do decyzji administracyjnych poprzedzonych postępowaniem administracyjnym, w którym organ prowadzi postępowanie dowodowe i dokonuje ustaleń, w konsekwencji których wymierza karę pieniężną, ale do decyzji wymiarowych, gdy strona podaje organowi wszystkie dane niezbędne do wydania takiej decyzji.

Powyższa interpretacja została ugruntowana w orzecznictwie sądów administracyjnych, a którą Sąd w niniejszym składzie w całości podziela. W jednym z ostatnich orzeczeń – w wyroku z 12 grudnia 2018 r. sygn. II GSK 4299/16 ( LEX nr 2618818) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że regulacja zawarta w art. 68 § 1 Ordynacji podatkowej nie stwarza możliwości jej zastosowania ani wprost, ani z uwzględnieniem modyfikacji, w sprawach dotyczących wymiaru kary administracyjnej. W przypadku tych decyzji stosuje się więc 5-letni okres przedawnienia prawa do wydania decyzji ustalającej zgodnie z art. 68 § 2 Ordynacji podatkowej, który nie upłynął przed doręczeniem Decyzji w niniejszej sprawie (podobnie NSA z wyroku z 28/11/2018 r. sygn. akt II GSK 4202/16, Lex nr 2597323).

Odmiennie zaś należy ocenić kwestie przedłożenia przez pozwanego nowych dowodów w postaci faktur wystawionych przez (...) S.A., mających znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, ponieważ potrzeba ich załączenia pojawiła się z uwagi na treść wyroku Sądu Apelacyjnego wydanego w niniejszej sprawie.

Biorąc pod uwagę powyższe względy, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił wniesione przez powoda odwołanie, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Stronie pozwanej jako wygrywającej spór Sąd przyznał więc od powoda zwrot kosztów wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł za I instancję, ustalonego na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz zwrot kosztów wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w wysokości 540 zł za II instancję, ustalonego na podstawie § 10 ust. 1 pkt 2 tego rozporządzenia.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik