Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2019 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSR (del.) Jolanta Stasińska

Protokolant: protokolant sądowy Aleksandra Marczak

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2019 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. D.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania T. D. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 30 marca 2018 roku, Nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od T. D. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSR (del.) Jolanta Stasińska

Sygn. akt XVII AmE 353/18

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 30 marca 2018 r., znak: (...), na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 2 i art. 36 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2167, ze zm.), w związku z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 831) oraz z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 220, ze zm.), a także z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. -Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257, ze zm.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy: Panu T. D. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą: T. D. PPHU (...), z siedzibą w M., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), orzekł, że:

1)  przedsiębiorca: Pan T. D. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą: T. D. PPHU (...), z siedzibą w M., odmówił udzielenia informacji, o których mowa w art. 14 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej (zwanej dalej: „Ustawą"), poprzez nieudzielenie żądanej odpowiedzi na pisma Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 11 września 2014 r. (znak: (...)) oraz z dnia 3 kwietnia 2015 r. (znak: (...)), które dotyczyły przekazania informacji o dokonanej w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. sprzedaży energii elektrycznej, ciepła i gazu ziemnego;

2)  za działania opisane w punkcie pierwszym wymierzył przedsiębiorcy: Panu T. D. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą: T. D. PPHU (...), z siedzibą w M., karę pieniężną w kwocie 718,53 zł (słownie: siedemset osiemnaście złotych pięćdziesiąt trzy grosze) to jest w wysokości (...)% ustalonego przychodu osiągniętego przez przedsiębiorcę w 2017 r.

Od wyżej wymienionej decyzji powód T. D. złożył odwołanie. Wniósł o anulowanie nałożonej kary. Podał, że informacja, będąca powodem wydania zaskarżonej decyzji, została przez niego przekazana do Urzędu Regulacji Energetyki listem poleconym, który wpłynął do URE w dniu 7 września 2015 r., Ponadto, stwierdził, że nie odnalazł pisma mającego związek z przedmiotową sprawą, wzywającego do zapoznania się z materiałem dowodowym przez wydaniem decyzji. Powód przedłożył zwrotne potwierdzenie odbioru listu poleconego.

Powód uzupełnił braki formalne odwołania pismem z dnia 12 listopada 2018 r., wskazując, iż zaskarża decyzję w całości.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany – Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany stwierdził brak podstaw do uchylenia lub zmiany zaskarżonej decyzji. Podkreślił, że przedsiębiorca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, był zobowiązany do uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw efektywności energetycznej lub uiszczenia opłaty zastępczej. Dodał, że dokumentem doręczonym pozwanemu w dniu 7 września 2015 r. była ankieta dotycząca informacji związanych z wypełnieniem w 2014 r. obowiązku umorzenia świadectw pochodzenia energii odnawialnej lub uiszczenia opłaty zastępczej. Natomiast pisma pozwanego skierowane do powoda z dnia 11 września 2014 r. oraz z dnia 13 kwietnia 2015 r. dotyczyły przekazania informacji o dokonanej w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. sprzedaży energii elektrycznej, ciepła i gazu ziemnego, w związku z realizacją obowiązku zawartego w art. 12 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Strona powodowa złożyła pismo datowane na dzień 7 lutego 2019 r. w którym podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. Dodała, że pozwany posiadał wiedzę na temat ilości wyprodukowanej w 2013 r. energii, ponieważ 3 kwietnia 2014 r. wystawił Świadectwo Pochodzenia Energii za rok 2013r.

W odpowiedzi na powyższe, strona pozwana w piśmie z dnia 18 kwietnia 2019 roku wyjaśniła, że zarówno z wniosku o wydanie świadectwa pochodzenia, jak i świadectwa pochodzenia nie wynika w jaki sposób została wytworzona energia elektryczna. Brak jest również informacji o przychodzie osiągniętym przez powoda .

W toku rozprawy strony podtrzymały dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 2 listopada 2004 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki udzielił przedsiębiorcy Panu T. D. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą PPHU (...) T. D. z siedzibą w miejscowości M. (...), (...)-(...) R., koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej na okres od 5 listopada 2004 r. do 5 listopada 2014 r. /k. 23-25v/

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki pismami z dnia: 11 września 2014 r. (znak: (...)) i 3 kwietnia 2015 r. ((...)) zwrócił się do przedsiębiorcy z prośbą o przesłanie informacji dotyczących dokonanej w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. sprzedaży energii eklektycznej, ciepła lub gazu ziemnego w celu zbadania realizacji obowiązków określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej. Prezes jednocześnie pouczył Przedsiębiorcę że nieprzedstawienie w wyznaczonym terminie dokumentów lub informacji, wskazanych w art. 14 ustawy podlega karze, w oparciu o art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy. /k. 1-2, 16-18 akt adm./

Powyższe pisma zostały doręczone Przedsiębiorcy w dniu 21 października 2014 r. (pismo z 11 września 2014r.) oraz 17 kwietnia 2015 r. (pismo z 3 kwietnia 2015 r.) Przedsiębiorca nie odpowiedział na niniejszą korespondencję. /k. 3, 19 akt adm./

W związku z brakiem odpowiedzi Przedsiębiorcy, pismem z dnia 28 grudnia 2016 r. znak: (...) ( (...): (...)) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki skierował do przedsiębiorcy zawiadomienie o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy w związku z ujawnieniem nieprawidłowości polegającej na odmowie udzielenia informacji, zawartych w art. 14 ustawy o efektywności energetycznej, poprzez nieudzielenie żądanej odpowiedzi na pisma Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 11 września 2014 r.(znak: (...)) oraz z dnia 3 kwietnia 2015 r. (znak: (...)), które dotyczyły przekazania informacji o dokonanej w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. sprzedaży energii elektrycznej, ciepła i gazu ziemnego. /k. 32-33 akt adm./

Pismem z dnia 30 marca 2017 r. znak: (...) ( (...): (...)) na podstawie art. 10 § 1 w związku z art. 73 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki skierował do Przedsiębiorcy pismo w którym poinformował o zgromadzeniu materiału dowodowego pozwalającego na podjęcie decyzji. Poinformował również przedsiębiorcę o przysługującym mu prawie do zapoznania się z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego i wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz złożenia dodatkowych uwagi i wyjaśnień, w ciągu 7 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma. Pismo doręczono przedsiębiorcy w dniu 6 kwietnia 2017r. /k. 35, 36 akt adm./

Przedsiębiorca nie skorzystał z przysługującego mu uprawnienia.

W dniu 30 marca 2018 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał decyzję znak: (...) ( (...): (...)). /k.3-5v/

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sporna w niniejszej sprawie była okoliczność, czy powód udzielił Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki informacji dotyczącej sprzedaży energii elektrycznej, ciepła i gazu ziemnego w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r.

W myśl z art. 12 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej z dnia 15 kwietnia 2011 r., Przedsiębiorstwo energetyczne, odbiorca końcowy oraz towarowy dom maklerski lub dom maklerski, o którym mowa w ust. 2 (przedsiębiorstwo energetyczne sprzedające energię elektryczną, ciepło lub gaz ziemny odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), jest obowiązane uzyskać i przedstawić do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki, zwanemu dalej "Prezesem URE", świadectwo efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 21 ust. 1, o wartości wyrażonej w tonach oleju ekwiwalentnego względnie uiścić opłatę zastępczą w terminie do dnia 31 marca każdego roku za poprzedni rok kalendarzowy.

Przenosząc powyższą regulację na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że przedsiębiorca, w oparciu o koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej, udzieloną mu decyzją z dnia 2 listopada 2004 r., w 2013 roku wytwarzał i sprzedawał energię elektryczną, co dowodzi, że był zobowiązany powyższym przepisem do uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej lub uiszczenia opłaty.

Przepis art. 14 ustawy o efektywności energetycznej, stanowi, iż Przedsiębiorstwo energetyczne, odbiorca końcowy oraz towarowy dom maklerski lub dom maklerski, o których mowa w art. 12 ust. 2, przedstawia Prezesowi URE, na jego żądanie, dokumenty lub informacje niezbędne do oceny wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 12 ust. 1, z zachowaniem przepisów o ochronie informacji niejawnych i innych informacji prawnie chronionych. W oparciu o powyższy przepis, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki zwrócił się do przedsiębiorcy o udzielenie informacji w przedmiocie sprzedaży energii elektrycznej, ciepła i gazu ziemnego, w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r., z uwagi na konieczność rozliczenia obowiązku o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy.

W treści odwołania powód wskazał, że udzielił przedmiotowej informacji Prezesowi URE, pismem, które wpłynęło do urzędu w dniu 7 września 2015 r. Pozwany podkreślił jednak, że pismem otrzymanym w dacie wskazanej przez powoda była ankieta dotycząca informacji związanych z wypełnieniem w 2014 r. obowiązku umorzenia świadectw pochodzenia energii odnawialnej lub uiszczenia opłaty zastępczej, zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym do dnia 3 kwietnia 2015 r.) oraz obowiązku umorzenia świadectw pochodzenia z kogeneracji lub uiszczenia opłaty zastępczej, o którym mowa w art. 9a ust. 8 ustawy – Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym do dnia 3 kwietnia 2015 r.). Należy wskazać, że treść pisma doręczonego 7 września 2015 r., co do którego powód przedłożył zwrotne potwierdzenie odbioru listu poleconego, nie zawiera treści o którą został wezwany pismami Prezesa URE z dnia 11 września 2014 r. i 3 kwietnia 2015 r. W konsekwencji należało uznać, że powód nie wypełnił obowiązku przekazania informacji o dokonanej w 2013 r. sprzedaży energii elektrycznej, ciepła i gazu ziemnego.

W piśmie z dnia 7 lutego 2019 r. powód rozszerzył argumentację, wskazując, że pozwany posiadał wiedzę na temat ilości wyprodukowanej energii w 2013 r., ponieważ 3 kwietnia 2014 r. wystawił Świadectwo Pochodzenia Energii za rok 2013 r. Zaznaczyć tu jednak należy, że na żądanie pozwanego powód zobowiązany był do udzielenia informacji w przedmiocie ilości sprzedanej energii, a nie ilości wytworzenia. Tym samym zasadnie podniósł pozwany, że informacjami niezbędnymi Prezesowi URE do kontroli realizacji obowiązku określonego w art. 12 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej (w zakresie energii elektrycznej) nie jest wolumen wytworzonej w odnawialnym źródle energii, ale przychód osiągnięty ze sprzedaży energii elektrycznej do określonej grupy podmiotów. Istotnie bowiem, informacje znajdujące się we wniosku o wydanie świadectwa pochodzenia energii dotyczą wyłącznie ilości energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnym źródle energii. Należy tu również powołać treść pisma (...) z dnia 27 lipca 2017 roku (k. 37-38 akt adm.), z którego wprost wynika, że (...) jest podmiotem potwierdzającym jedynie ilość wytworzonej energii.

Pozwany słusznie zauważył, że przedstawienie przez powoda określonych informacji dotyczy obowiązku publicznoprawnego. Ponadto, pozwany podkreślił, że „nie można oczekiwać od Prezesa URE, iż rozstrzygając o uprawnieniach powoda (o wydaniu mu świadectw pochodzenia), będzie jednocześnie wyręczał go w zakresie jego ustawowych obowiązków”. W nawiązaniu do powyższego wypada zauważyć, że w treści art. 14 cytowanej ustawy, ustawodawca zdecydował o nałożeniu na przedsiębiorcę obowiązku przekazania Prezesowi URE żądanych informacji, a zatem bezprzedmiotowe są rozważania powoda o celowości i zasadności pozostawania po jego stronie wskazanego obowiązku.

Niewypełnienie przedmiotowego obowiązku skutkuje nałożeniem przez Prezesa URE kary pieniężnej, o której mowa art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o efektywności energetycznej, zgodnie z którym Prezes URE nakłada na przedsiębiorstwo energetyczne, odbiorcę końcowego oraz towarowy dom maklerski lub dom maklerski, o których mowa w art. 12 ust. 2, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku podatkowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli podmiot ten nie przedstawia w wyznaczonym terminie dokumentów lub informacji, o których mowa w art. 14 ustawy. Zgodnie zaś z treścią art. 36 cytowanej ustawy, przy ustalaniu wysokości kar pieniężnych, o których mowa w art. 35, należy uwzględnić w szczególności stopień oraz okoliczności naruszenia przepisów ustawy. Nałożona przez pozwanego kara w wysokości 718,53 zł stanowiąca (...) % ustalonego przychodu osiągniętego przez przedsiębiorcę w 2017 r. będzie na tyle odczuwalna dla powoda, aby spełniła swoje funkcje represyjną i zapobiegawczą sprawiając, że powód, jako podmiot ukarany będzie stosował się do obowiązującego porządku prawnego, a także wychowawczą oddziałując zniechęcająco na innych przedsiębiorców do podejmowania działań niezgodnych z prawem.

Reasumując powyższe rozważania, zdaniem Sądu, odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja odpowiada przepisom prawa. Mając to na względzie, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu, Sąd orzekł stosownie do wyników postępowania na podstawie art. 98 k.p.c. oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018r. poz. 265). Na koszty procesu po stronie pozwanego złożył się koszt zastępstwa procesowego w wysokości 720,00 zł.

SSR (del.) Jolanta Stasińska