Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący - SSO Ewa Malinowska
Protokolant – straszy sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu 20 marca 2018 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z 2 października 2016 r., znak: (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego kwotę 1.440 (tysiąc czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Ewa Malinowska

Sygn. akt XVII AmK 2/17

UZASADNIENIE

Decyzją z 2 października 2016 r., wydaną na podstawie art. 104 § 1 k.p.a. oraz art. 13 ust. 1 pkt 8, art. 14 ust. 4, art. (...) ust. 2 w związku z art. (...) ust. 1 pkt 3 lit. a i art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (dalej: utk), po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu postępowania administracyjnego Prezes Urzędu Transportu Kolejowego nałożył na (...) S.A. z siedzibą w W. karę pieniężną w wysokości 1.299 zł za prowadzenie w okresie od 2 listopada 2007 r. do 4 marca 2014 r. działalności bez wymaganego dokumentu uprawniającego, tj. świadectwa bezpieczeństwa użytkownika bocznicy kolejowej „ Zakład (...), Sekcja Zasilania Elektroenergetycznego (...) K.”, która odgałęzia się w stacji K. od toru nr (...) rozjazdem nr 102 w km 0,226 linii kolejowej nr (...) K. - C..

( decyzja, k. 5-15).

Odwołanie od powyższej decyzji wywiodła Spółka (...), zaskarżając decyzję w całości i wnosząc o jej zmianę w całości i umorzenie postępowania przed Prezesem Urzędu Transportu Kolejowego ze względu na jego bezprzedmiotowość przy jednoczesnym zasądzeniu od Strony kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ewentualnie strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego, a z ostrożności procesowej, w przypadku uznania przez Sąd, że skarżąca zobowiązana była uzyskać świadectwo bezpieczeństwa w celu eksploatacji bocznicy kolejowej, strona powodowa wniosła o uwzględnienie odwołania i zmianę zaskarżonej decyzji poprzez odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej, albowiem skarżąca usunęła skutki naruszenia jeszcze przed przeprowadzeniem kontroli przez Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego oraz przed wszczęciem postępowania administracyjnego. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

1)  art. 104 § 1 k.p.a. oraz art. 13 ust. 1 pkt 8, art. 14 ust. 4, art. (...) ust. 2 w zw. z art. (...) ust. 1 pkt 3 lit. a u.t.k. poprzez ich błędne zastosowanie i nałożenie na Skarżącą kary pieniężnej w wysokości 1.299 zł za prowadzenie w okresie od 2 listopada 2007 r. do 4 marca 2014 r. działalności bez wymaganego dokumentu uprawniającego, tj. świadectwa bezpieczeństwa użytkownika bocznicy kolejowej „ Zakład (...), Sekcja Zasilania Elektroenergetycznego (...) K.”, która odgałęzia się w stacji K. od toru nr (...) rozjazdem nr 102 w km 0,226 linii kolejowej nr (...) K. - C..

2)  art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. żart. 18 ust. 1 pkt 3 u.t.k. poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że przewoźnik kolejowy posiadający ważny certyfikat bezpieczeństwa, jednocześnie użytkujący bocznicę kolejową, zobowiązany jest do uzyskania świadectwa bezpieczeństwa w celu użytkowania tej bocznicy;

3)  z ostrożności procesowej - art. (...) ust. 2a u.t.k. poprzez jego niezastosowanie i nie odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej mimo, że Skarżąca usunęła skutki naruszenia jeszcze przed przeprowadzeniem kontroli przez Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego oraz wszczęciem postępowania administracyjnego.

( odwołanie, k. 17-25).

W odpowiedzi na odwołanie Prezes UTK wniósł o oddalenie odwołania w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych z uwzględnieniem nakładu pracy radcy prawnego, charakteru i stopnia zawiłości sprawy.

( odpowiedź na odwołanie, k. 119-134).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) S.A. z siedzibą w W. jest licencjonowanym przewoźnikiem kolejowym, zobowiązanym do posiadania certyfikatu bezpieczeństwa. Spółka legitymuje się certyfikatem bezpieczeństwa - część A, wydanym 9 kwietnia 2009 r., przedłużonym do 8 kwietnia 2019 r. i zaktualizowany 21 stycznia 2016 r. (w zakresie objęcia bocznic kolejowych eksploatowanych przez Spółkę) oraz certyfikatem bezpieczeństwa - część B, wydanym 9 lutego 2010 r., zaktualizowanym 28 maja 2014 r. i przedłużonym do 8 lutego 2020 r.

dowód: Licencja nr (...) na wykonywanie przewozów kolejowych rzeczy ze zmianami, k. 155 verte – 156 akt sądowych; Certyfikat bezpieczeństwa – część A, k. 407-408 akt admin. oraz k. 137-139 akt sądowych; Certyfikat bezpieczeństwa – część B, k. 409-410 akt admin. oraz k. 140-142 akt sądowych.

(...) jest także użytkownikiem bocznicy kolejowej „ Zakład (...), Sekcja Zasilania Elektroenergetycznego (...) K.”, która odgałęzia się w stacji K. od toru nr (...) rozjazdem nr 102 w km 0,226 linii kolejowej nr (...) K. – C.. W okresie od 28 września 2001 r. do 15 listopada 2006 r. bocznica ta była eksploatowana przez Spółkę na podstawie Umowy dzierżawy nieruchomości związanych z zapleczem technicznym, zawartej z (...) Spółką Akcyjną w dniu 28 września 2001 r. na czas nieokreślony. Spółka (...) stała się właścicielem wskazanej bocznicy na podstawie Umowy przenoszącej prawo użytkowania wieczystego nieruchomości i prawo własności, sporządzonej w formie aktu notarialnego, Repertorium A (...) z 15 listopada 2006 r.

dowód: Umowa dzierżawy nieruchomości związanych z zapleczem technicznym Nr (...), k. 579-593 akt admin.; Umowa przenosząca prawo użytkowania wieczystego nieruchomości i prawo własności, k. 613-621 akt admin.

W dniu 5 marca 2014 r. (...) S.A. uzyskała świadectwo bezpieczeństwa Nr (...) dla użytkownika bocznicy kolejowej „ Zakład (...), Sekcja Zasilania Elektroenergetycznego (...) K.”, która odgałęzia się w stacji K. od toru nr (...) rozjazdem nr 102 w km 0,226 linii kolejowej nr (...) K. – C..

dowód: świadectwo bezpieczeństwa Nr (...), k. 27-29 akt admin.

Od 7 do 26 października 2015 r., upoważnieni inspektorzy, przeprowadzili w imieniu Prezesa UTK kontrolę w Spółce (...) w zakresie przestrzegania przez użytkownika bocznicy kolejowej warunków określonych w utk i wydanych na jej podstawie rozporządzeniach wykonawczych, między innymi, w lokalizacji - bocznica kolejowa „ Zakład (...), Sekcja Zasilania Elektroenergetycznego (...) K.”, odgałęziającej się w stacji K. od toru nr (...) rozjazdem 102 w km 0,226 linii kolejowej nr (...). W następstwie przeprowadzonych czynności kontrolnych stwierdzono, że Spółka eksploatowała wymienioną bocznicę kolejową w okresie od 2 listopada 2007 r. do 4 marca 2014 r. bez świadectwa bezpieczeństwa użytkownika bocznicy kolejowej.

dowód: Protokół kontroli z 26 października 2015 r. sygn.: (...), k. 517-548 akt admin.; Wystąpienie pokontrolne z 24 listopada 2015 r., sygn. (...), k. 645-648 akt admin.

W roku 2015 (...) S.A. uzyskała przychód w wysokości (...) zł oraz dochód w wysokości (...) zł.

dowód: Zeznanie CIT-8, k. 659-665 akt admin.

Pismem z 12 stycznia 2015 r. Prezes UTK zawiadomił Spółkę (...) o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia na Spółkę kary pieniężnej za eksploatację bocznicy kolejowej „ Zakład (...), Sekcja Zasilania Elektroenergetycznego (...) K.” bez dokumentu uprawniającego, tj. świadectwa bezpieczeństwa użytkownika bocznicy kolejowej. Postępowanie to zakończyło się wydaniem przez organ regulacyjny decyzji, która została zaskarżona w ramach niniejszego postępowania sądowego.

dowód: Zawiadomienie o wszczęciu postępowania, k. 23-24 akt admin.; zwrotne potwierdzenie odbioru zawiadomienia, k. 25-26 akt admin.

Powyżej opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wskazane dowody, zgromadzone w toku postępowania sądowego i administracyjnego. Sąd przyznał moc dowodową wszystkim zebranym w sprawie dokumentom, które nie były kwestionowane przez strony, a i Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im mocy dowodowej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Zasadnicza kwestia sporna dotyczyła w niniejszej sprawie tego, czy przewoźnik kolejowy, posiadający ważny certyfikat bezpieczeństwa, który eksploatuje jednocześnie bocznicę kolejową, ma obowiązek uzyskania osobnego świadectwa bezpieczeństwa dla użytkowania tej bocznicy. Zdaniem strony powodowej, nie jest to konieczne.

Ustosunkowując się do danej kwestii należy wskazać, że w ustawie z 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym - w jej wersji aktualnej na datę wydania zaskarżonej decyzji - wyróżniono dwie kategorie podmiotów, mianowicie, kategorię przewoźnika kolejowego oraz użytkownika bocznicy kolejowej. Pierwszy z nich, to przedsiębiorca, który na podstawie licencji wykonuje przewozy kolejowe lub świadczy usługę trakcyjną (art. 4 pkt 9 utk). Z kolei użytkownik bocznicy kolejowej to podmiot, działający w obrębie bocznicy kolejowej, będący jej właścicielem lub władającym na podstawie innego tytułu prawnego (art. 4 pkt 10a utk). Wobec tego, że zakres działania wymienionych podmiotów jest różny, w ustawie o transporcie kolejowym przewidziano dla nich różnego rodzaju dokumenty uprawniające do wykonywania działalności, tj. certyfikat bezpieczeństwa dla przewoźnika kolejowego oraz świadectwo bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej.

Stosownie do art. 4 pkt 18a utk, certyfikat bezpieczeństwa to dokument potwierdzający posiadanie przez przewoźnika kolejowego zaakceptowanego systemu zarzadzania bezpieczeństwem oraz zdolność spełniania przez niego wymagań bezpieczeństwa. Natomiast według art. 4 pkt 18 utk, świadectwo bezpieczeństwa stanowi dokument potwierdzający zdolność bezpiecznego prowadzenia ruchu kolejowego i wykonywania przewozów kolejowych, wydawany podmiotom zwolnionym z obowiązku uzyskania certyfikatu bezpieczeństwa i autoryzacji bezpieczeństwa.

Przy rozstrzyganiu spornej kwestii należy także mieć na uwadze treść art. 18 utk, w którego ust. 1 przewidziano, że dokumentem uprawniającym przewoźnika kolejowego do uzyskania dostępu do infrastruktury kolejowej i świadczenia usług trakcyjnych jest certyfikat bezpieczeństwa (pkt 2), zaś dokumentem uprawniającym: zarządcę do zarządzania infrastrukturą kolejową, o której mowa w ust. 2, przewoźnika kolejowego do wykonywania przewozów, o których mowa w ust. 3, użytkowników bocznic kolejowych do eksploatacji tych bocznic, a także przedsiębiorcę do zarzadzania infrastrukturą i wykonywania przewozów w metrze jest świadectwo bezpieczeństwa (pkt 3). Jednocześnie w ust. 2 i 3 przywołanego przepisu przewidziano następujące zwolnienia:

„ 2. Z obowiązku uzyskania autoryzacji bezpieczeństwa zwolnieni są:

1)  zarządcy:

a) których linie kolejowe są funkcjonalnie oddzielone od reszty systemu kolei i są:

- przeznaczone do prowadzenia pasażerskich przewozów aglomeracyjnych i wojewódzkich przewozów pasażerskich w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym lub

- wpisane do rejestru zabytków lub do inwentarza muzealiów,

b) których linie turystyczne są eksploatowane w celach wykonywania przewozów rekreacyjno-wypoczynkowych i okolicznościowych, w tym kolei wąskotorowych,

c) których linie wąskotorowe są eksploatowane w celu przewozu rzeczy;

2)  zarządcy infrastruktury kolejowej, która jest wyłącznie użytkowana przez właścicieli do prowadzenia własnych przewozów towarowych (zarządcy prywatnej infrastruktury kolejowej).

3. Z obowiązku uzyskania certyfikatu bezpieczeństwa zwolnieni są przewoźnicy kolejowi wykonujący wyłącznie przewozy po liniach kolejowych, o których mowa w ust. 2.”

Mając na uwadze treść przywołanych przepisów ustawy o transporcie kolejowym Sąd Okręgowy stwierdza, że w okresie relewantnym dla niniejszej sprawy, użytkownik bocznicy kolejowej był bezwzględnie zobowiązany do legitymowania się świadectwem bezpieczeństwa w celu eksploatacji tej bocznicy. W przeciwieństwie bowiem do, wymienionych w ustawie, kategorii zarządców infrastruktury kolejowej lub przewoźników kolejowych, w ówczesnym stanie prawnym ustawodawca nie przewidywał możliwość zwolnienia użytkowników bocznic kolejowych od obowiązku posiadania świadectwa bezpieczeństwa. Dodatkowego wsparcia dla tego stanowiska dostarcza treść § 1 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Transportu z 12 marca 2007 r. w sprawie warunków oraz trybu wydawania, przedłużania, zmiany i cofania autoryzacji bezpieczeństwa, certyfikatów bezpieczeństwa i świadectw bezpieczeństwa. Zgodnie z tym przepisem, Prezes UTK wydaje świadectwo bezpieczeństwa na wniosek zarządcy infrastruktury kolejowej zwolnionego z obowiązku uzyskania autoryzacji bezpieczeństwa, przewoźnika kolejowego zwolnionego z obowiązku uzyskania certyfikatu bezpieczeństwa, użytkownika bocznicy kolejowej lub przedsiębiorcy zarządzającego infrastrukturą i wykonującego przewozy w metrze, na podstawie dołączonych do wniosku odpowiednich dokumentów, o których mowa w art. 19 ust. 1-3a ustawy [podkr. Sądu]. Należy zauważyć, że w przepisie tym użyto określenia „zwolniony z obowiązku” tylko wobec zarządcy infrastruktury kolejowej oraz przewoźnika kolejowego, natomiast nie posłużono się nim w stosunku do użytkownika bocznicy kolejowej.

Tym samym, w ocenie Sądu, stanowisko powoda, zgodnie z którym przewoźnik kolejowy, posiadający ważny certyfikat bezpieczeństwa, eksploatujący jednocześnie bocznicę kolejową, nie ma obowiązku uzyskania osobnego świadectwa bezpieczeństwa dla użytkowania tej bocznicy, należy uznać za pozbawione podstawy prawnej. Twierdzenie powodowej Spółki stanowi w tym zakresie przejaw niedopuszczalnej wykładni rozszerzającej prawa, zmierzającej do obejścia przepisów ustawy, wymagających od użytkowników bocznic kolejowych posiadania świadectwa bezpieczeństwa.

Jedynie na marginesie zasadniczych rozważań należy odnotować, że od 1 marca 2015 r. istnieje możliwość (alternatywa, a nie obowiązek) objęcia bocznic kolejowych certyfikatem bezpieczeństwa, wydawanym przewoźnikom kolejowym. Stosownie do § 8a ww. poprzednio obowiązującego rozporządzenia Ministra Transportu z 12 marca 2007 r. oraz zgodnie z § 9 aktualnie obowiązującego w tym zakresie rozporządzeniem Ministra Infrastruktury i Rozwoju z 25 września 2015 r.:

„ 1. Warunkiem objęcia certyfikatem bezpieczeństwa bocznic kolejowych eksploatowanych przez przewoźnika kolejowego jest:

1) ujęcie w systemie zarządzania bezpieczeństwem przewoźnika kolejowego realizowanych procesów związanych z eksploatacją bocznic kolejowych;

2) przyjęcie uregulowań w celu spełnienia wymagań niezbędnych do bezpiecznej eksploatacji bocznic kolejowych.

2 Jeżeli przewoźnik kolejowy spełnia warunki, o których mowa w ust. 1, Prezes UTK potwierdza ich spełnienie w certyfikacie bezpieczeństwa w części akceptującej system zarządzania bezpieczeństwem.

3. Potwierdzenia dokonuje się poprzez wypełnienie rubryki "Informacje dodatkowe” we wzorze, o którym mowa w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr (...) .”

Podkreślenia wymaga jednak, że wskazana alternatywa nie istniała w stanie prawnym obowiązującym w okresie, którego dotyczy naruszenie stwierdzone zaskarżoną decyzją.

Stosownie do treści art. 66 ust. 1 pkt 3 utk - w brzmieniu tego przepisu aktualnym na datę wydania zaskarżonej decyzji - użytkownik bocznicy kolejowej, który prowadzi działalność bez dokumentu uprawniającego, o którym mowa w art. 18, tj. bez świadectwa bezpieczeństwa, podlega karze pieniężnej. Penalizację powyższego zachowania wprowadzono na mocy nowelizacji ustawy o transporcie kolejowym z 19 września 2007 r., która weszła w życie 2 listopada 2007 r.

W niniejszej sprawie ustalono, że Spółka (...) eksploatowała bocznicę kolejową „ Zakład (...), Sekcja Zasilania Elektroenergetycznego (...) K.”, która odgałęzia się w stacji K. od toru nr (...) rozjazdem nr(...) w km 0,226 linii kolejowej nr (...) K. – C., od jesieni 2001 r., a świadectwo bezpieczeństwa użytkownika tej bocznicy kolejowej uzyskała dopiero 5 marca 2014 r. Oznacza to, że od 2 listopada 2007 r. (data wejścia w życie ww. noweli 19 września 2007 r.) do 4 marca 2014 r. Spółka eksploatowała przedmiotową bocznicę bez wymaganego świadectwa bezpieczeństwa. Tym samym, spełnione zostały przesłanki nałożenia na Spółkę (...) kary pieniężnej w oparciu o art. 66 ust. 1 pkt 3 utk.

Stosownie zaś do treści art. 66 ust. 2 utk, za naruszanie przez przedsiębiorcę każdego z przepisów ust. 1 Prezes UTK nakłada, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości do (...) rocznego przychodu przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym, z zastrzeżeniem ust. 2a. Zgodnie z tym ostatnim przepisem, organ może odstąpić od nałożenia kary, jeżeli skutki naruszenia przez przedsiębiorcę przepisu ust. 1 zostały przez niego usunięte w terminie określonym w decyzji wydanej na podstawie art. 13 ust. 6 (tj. decyzji określającej zakres naruszenia oraz termin usunięcia nieprawidłowości w przypadku stwierdzenia przez Prezesa UTK naruszenia przepisów, decyzji lub postanowień z zakresu kolejnictwa).

Użycie przez ustawodawcę w art. 66 utk sformułowania „Prezes UTK nakłada karę pieniężną”, wskazuje na obowiązek organu, a nie uprawnienie, nałożenia kary w razie stwierdzenia zaistnienia okoliczności uzasadniających jej wymierzenie. Nie było więc podstaw prawnych do uwzględnienia żądania powoda dotyczącego odstąpienia od wymierzenia kary, w sytuacji ewidentnego naruszenia przez niego przepisów ustawy. To ustawodawca decyduje bowiem o tym, czy w konkretnym przypadku pozostawi kwestię nałożenia kary pieniężnej swobodnemu uznaniu organu administracyjnego, czy też nałoży na ten organ obowiązek wymierzenia sankcji, pozwalając jedynie miarkować jej wysokość.

Brak podstaw do odstąpienia od nałożenia kary w analizowanym przypadku wynika także z braku możliwości usunięcia skutków stwierdzonego naruszenia. Zdaniem Sądu, prowadzenie przez powoda w okresie ponad sześciu lat działalności bez świadectwa bezpieczeństwa nie niosło ze sobą usuwalnego skutku, który uzasadniałby zastosowanie art. 66 ust 2a utk. Wprawdzie istnieje możliwość usunięcia samej nieprawidłowości, poprzez uzyskanie wymaganego świadectwa bezpieczeństwa – które ostatecznie powód otrzymał – jednak w żaden sposób nie da się usunąć skutków tej nieprawidłowości. Trafnie zauważył pozwany, że w analizowanym przypadku nie ma możliwości aby przywrócić stan, w którym powód w okresie od listopada 2007 r. do marca 2014 r. użytkowałby bocznicę kolejową, której dotyczy zaskarżona decyzja, zgodnie z wymogami przepisów prawa, a więc posiadając świadectwo bezpieczeństwa, skoro zostało ono wydane dopiero w marcu 2014 r., zaś do 2009 r. powód nie legitymował się nawet certyfikatem bezpieczeństwa. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że jeżeli powód w żaden sposób nie jest w stanie usunąć skutków naruszenia, którego dopuścił się w konkretnym terminie w przeszłości, odstąpienie od wymierzenia kary byłoby naruszeniem dyspozycji przepisów ustawy o transporcie kolejowym. (tak: Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z 16 października 2014 r., sygn. akt VI ACa 1913/13, System Informacji Prawnej LEX nr 1649150). Nadto, należy zauważyć, że powód uzyskał wymagane świadectwo bezpieczeństwa przed wszczęciem przez Prezesa UTK postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, zatem bezprzedmiotowe byłoby wydawanie przez organ decyzji w oparciu o art. 13 ust. 6 utk.

Odnosząc się do wysokości kary orzeczonej w zaskarżonej decyzji, należy odnotować, że sam wymiar kary nie był kwestionowany przez powodową Spółkę. Zdaniem Sądu, kara ta została prawidłowo wyliczona w tym sensie, że jej wysokość mieści się w granicach określonych w ustawie, skoro stanowi zaledwie(...) % przychodu osiągniętego przez Spółkę w 2015 r. oraz jedynie (...) % wartości kary maksymalnej, jaka mogła być wymierzona w danym przypadku. Prezes UTK prawidłowo uwzględnił, jako okoliczność mającą wpływ na wymiar kary, to iż w swoim działaniu powodowa Spółka kierowała się interpretacją przedstawioną w piśmie Ministerstwa Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej Departamentu Transportu Kolejowego z 14 sierpnia 2013 r. (k. 345-347 akt admin.), wskazującą na istnienie rozbieżności w zakresie wykładni przepisów prawa przez organy administracji publicznej. Trafnie uznano za okoliczność obciążającą powoda duże nasilenie w użytkowaniu bocznicy kolejowej w okresie objętym decyzją oraz fakt uprzedniego ukarania powoda prawomocną decyzją Prezesa UTK z 30 grudnia 2014 r., którą nałożono na Spółkę karę pieniężną za prowadzenie działalności od 2 listopada 2007 r. do 21 listopada 2013 r. bez świadectwa bezpieczeństwa użytkownika bocznicy kolejowej odgałęziającej się rozjazdem nr (...) do toru nr 2z stacji C., w km 247,888 linii kolejowej nr 7 (...) (k. 449-469 akt admin.). Natomiast do okoliczności łagodzących słusznie zaliczono współpracę powoda z Prezesem UTK w toku postępowania administracyjnego, uzyskanie przez powoda świadectwa bezpieczeństwa 5 marca 2014 r. oraz fakt, że od momentu rozpoczęcia eksploatacji przez powoda bocznicy kolejowej nie doszło do wypadku czy zdarzenia, które zagrażałyby zdrowiu lub życiu ludzi, mieniu czy środowisku naturalnemu.

W ocenie Sądu, wymierzona powodowi kara jest adekwatna do zakresu naruszenia przepisów prawa. Istotna z tego punktu widzenia jest okoliczność, że świadectwo bezpieczeństwa, którego powód nie uzyskał przed przystąpieniem do eksploatacji bocznicy kolejowej, wymienionej w zaskarżonej decyzji, wydaje się w celu utrzymania jak najwyższego poziomu bezpieczeństwa ruchu kolejowego - w tym przypadku na bocznicy.

W świetle powyższych ustaleń, zarzuty i twierdzenia odwołania, podniesione w stosunku do zaskarżonej decyzji, nie zasługiwały na uwzględnienie. Zdaniem Sądu, stanowią one jedynie polemikę z rozstrzygnięciem Prezesa UTK, niepopartą argumentami i dowodami, które pozwoliłyby na przyjęcie oceny odmiennej od oceny dokonanej przez organ regulacyjny.

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 479 ⁷⁵ § 1 k.p.c., Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że na koszty należne Prezesowi UTK złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 1.440 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w związku z § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Ewa Malinowska