Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński

Protokolant: sekretarz sądowy Ewa Naróg

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2015 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z odwołania Z. J.

przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania Z. J. od Decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia 14 sierpnia 2013 r., wydanej w sprawie (...)

1.  Zmienia zaskarżoną Decyzje w ten sposób, że obniża wysokość nałożonej kary do kwoty 300 zł (trzysta złotych);

2.  Zasądza od Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej na rzecz Z. J. kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem kosztów procesu.

SSO Bogdan Gierzyński

XVII AmT 10/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 sierpnia 2013 r. znak (...) Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej na podstawie art. 210 ust. 1 oraz art. 209 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 206 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne (zwanej dalej: „PT”) oraz na podstawie art. 104 § 1 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego (zwanej dalej: „KPA”) po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej na Z. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...) z siedzibą w K., w związku z niewywiązaniem się z obowiązku, o którym mowa w art. 7 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego za rok obrotowy 2010 nałożył na ww. przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości 3 300 zł płatną do budżetu Państwa za niewypełnienie określonego w art. 7 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego obowiązku przedłożenia Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej, w terminie do dnia 31 marca 2011 r., danych za 2010 rok dotyczących rodzaju i zakresu wykonywanej działalności telekomunikacyjnej oraz wielkości sprzedaży usług telekomunikacyjnych.

Przedmiotową decyzję zaskarżył powód – Z. J..

Uzasadniając swoje odwołanie powód wskazał, że niezwłocznie po uzyskaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania o nałożenie kary pieniężnej za niezrealizowanie obowiązku określonego w art. 7 ust. 2 PT przekazał dane określone w ww. przepisie. Powód podkreślił, iż nałożona na niego kara pieniężna jest nieproporcjonalna do naruszenia, którego się dopuścił. Powód wskazał, że jego działalność, która była przedmiotem obowiązku sprawozdawczego, jest działalnością małą – w 2010 r. obejmowała około osiemdziesięciu odbiorców, zaś w kolejnych latach liczba ta ulegała stopniowemu zmniejszeniu do trzydziestu osób w dacie wniesienia odwołania. Powołując się na powyższe powód zaznaczył, że w skali rynku krajowego brak przedłożenia informacji nie mógł wpłynąć na ocenę rynku dokonywanego przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej. W związku z tym, w przekonaniu powoda, nałożona na niego kara pieniężna w kwocie 3 300 zł nie jest adekwatna do naruszenia stwierdzonego w toku postępowania administracyjnego. Powód podkreślił przy tym, że kara ta nie uwzględnia jego możliwości finansowych, wskazując że działa on na trudnym rynku (przemysł górniczy) i dochody księgowo osiąga dopiero w czwartym kwartale każdego roku, a i to nie przedstawia właściwego obrazu sytuacji, gdyż jego klienci płacą najczęściej po 120 dniach. Powód wskazał również, że mimo powyższych trudności zawsze płaci należności wobec Skarbu Państwa, ZUS oraz wynagrodzenia pracowników i nie był dotychczas karany przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej ani inne urzędy państwowe.

Powołując się na powyższe powód wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz wydanie nowej. W piśmie z dnia 11 czerwca 2014 r. oraz na rozprawie w dniu 23 lutego 2015 r. powód wskazał, że wnosi o uchylenie zaskarżonej decyzji lub jej zmianę, tzn. zmniejszenie kary adekwatnie do popełnionego naruszenia.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany – Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, z uwzględnieniem nakładu pracy radcy prawnego oraz charakteru i stopnia zawiłości sprawy.

Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Powód – Z. J. jest przedsiębiorcą, który na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.) (zwanej dalej również „PT”) zobowiązany był do przedłożenia w terminie do dnia 31 marca 2011 roku danych dotyczących rodzaju i zakresu wykonywanej działalności telekomunikacyjnej oraz wielkości sprzedaży usług telekomunikacyjnych za rok obrotowy 2010. Dane te nie zostały przez powoda przedłożone Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej w terminie wyżej określonym.

W związku z powyższym Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej wszczął z urzędu postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej na powoda z uwagi na niewywiązanie się przez niego z obowiązku o którym mowa w art. 7 ust. 2 PT. Pismem datowanym na dzień 20 marca 2013 r. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej zawiadomił powoda o wszczęciu postępowania oraz wezwał go do przekazania w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia danych dotyczących wielkości przychodu osiągniętego w roku kalendarzowym 2012.

Po uzyskaniu informacji o wszczęciu postępowania w przedmiocie nałożenia na powoda kary pieniężnej powód przesłał pozwanemu sprawozdanie za 2010 rok zawierające informacje określone w art. 7 ust. 2 PT (fakt bezsporny – uzasadnienie zaskarżonej Decyzji, k. 6 akt sprawy, uzasadnienie odwołania, k. 9 akt sprawy, odpowiedź na odwołanie, k. 22 akt sprawy).

Ponadto w toku postępowania administracyjnego powód przesłał Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej kserokopię zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2012 (CIT – 8) oraz podsumowanie sprzedaży usług internetowych za 2012 r.

Jak wynika z przedłożonego przez powoda druku CIT – 8 w 2012 roku osiągnął on przychód w wysokości (...) zł.

Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej wydał decyzję będącą przedmiotem niniejszej sprawy.

Powyższe fakty są bezsporne pomiędzy stronami postępowania, na podstawie posiadanych dokumentów nie budzą one wątpliwości Sądu. W związku z powyższym stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie został ustalony jak wyżej.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie spór stron koncentrował się wokół kwestii wysokości nałożonej na powoda kary pieniężnej za naruszenie obowiązku wynikającego z art. 7 ust. 2 PT.

Zgodnie z art. 210 ust. 2 PT Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej za naruszenie obowiązków wynikających z ustawy uwzględnia zakres naruszenia, dotychczasową działalność podmiotu dopuszczającego się naruszenia, oraz jego możliwości finansowe.

Po analizie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, iż nałożona na powoda kara pieniężna nie w pełni odpowiada dyrektywom wymiaru kary wynikającym z ww. przepisu.

W przekonaniu Sądu przy wymiarze nałożonej na powoda kary pieniężnej pozwany w niedostatecznym zakresie uwzględnił okoliczności dotyczące dotychczasowej działalności powoda oraz charakteru naruszenia, którego dotyczy zaskarżona decyzja.

Bezsporne jest, że powód przed wydaniem zaskarżonej decyzji nie był karany przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej za naruszenia dotyczące wykonywanej przez niego działalności telekomunikacyjnej. Brak jest ponadto informacji świadczących o tym, że w toku tej działalności dopuścił się on jakichkolwiek nieprawidłowości. Ponadto podkreślić należy, iż powód niezwłocznie po uzyskaniu informacji o wszczęciu postępowania administracyjnego wykonał swój obowiązek sprawozdawczy.

W związku z powyższym brak jest podstaw do stwierdzenia, że powód w toku prowadzonej działalności telekomunikacyjnej w sposób lekceważący podchodzi do obowiązków wynikających z prawa bądź też dopuszcza się on w tym względzie niedbalstwa.

W przekonaniu Sądu nie zaistniały więc przesłanki do nadmiernego karania powoda w celu zdyscyplinowania go do realizowania swoich obowiązków w przyszłości. Okoliczności sprawy wskazują, iż naruszenie którego dopuścił się powód nie jest naruszeniem wynikającym z jego złej woli, ani jak wskazano już powyżej z lekceważącego stosunku do prowadzonej działalności. W przekonaniu Sądu nie ma podstaw do potraktowania tego naruszenia inaczej niż jako incydentalne niedopatrzenie.

W związku z powyższym, w przekonaniu Sądu, poziom ustalonej przez pozwanego kary pieniężnej w sposób bezpodstawny prowadził do nadmiernego represjonowania powoda nieuzasadnionego okolicznościami sprawy.

Stwierdzone w toku postępowania administracyjnego okoliczności, iż naruszenie, które jest przedmiotem niniejszej sprawy jest pierwszym naruszeniem powoda, prowadzona przez niego działalność telekomunikacyjna jest działalnością nieznaczną, jak również fakt, że naruszenie nie było efektem złej woli powoda, uzasadniają nałożenie na powoda kary pieniężnej, która w pierwszej kolejności powinna prowadzić do swoistego ostrzeżenia go o skutkach zaniedbań w przyszłości.

Uwzględniając powyższe Sąd doszedł do przekonania, iż dotychczasowa działalność powoda (przesłanka uwzględniana przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w toku postępowania o nałożenie kary pieniężnej) nie uzasadnia nałożenia kary pieniężnej w określonej przez pozwanego wysokości. Wskazać przy tym należy, iż z informacji przekazanych przez powoda na rozprawie w dniu 23 lutego 2015 r., (7 min. 41 sekunda audiowizualnego zapisu protokołu rozprawy) wynika, iż kara ta została ustalona na poziomie zbliżonym do jednomiesięcznego wynagrodzenia osiąganego przez powoda w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W przekonaniu Sądu kara pieniężna w określonej w wyroku wysokości spełni funkcję prewencyjną i wpłynie na realizowanie przez powoda obowiązków ustawowych w przyszłości.

Mając powyższe na względzie Sąd zmienił zaskarżoną decyzję obniżając nałożoną na powoda karę pieniężną do kwoty 300 zł.

Niezależnie od powyższego podkreślić jednak należy, iż Sąd nie podziela zarzutów powoda dotyczących szkodliwości naruszenia, które powód oparł na zakresie prowadzonej przez niego działalności telekomunikacyjnej objętej obowiązkiem sprawozdawczym. Powód podkreślał, że jego działalność telekomunikacyjna ma charakter marginalny w skali krajowego rynku telekomunikacyjnego, z uwagi na liczbę obsługiwanych przez niego odbiorców. W przekonaniu powoda okoliczność, że zaopatrywał on w 2010 roku w Internet jedynie około 80 odbiorców oraz fakt, że działalność ta nie jest głównym przedmiotem jego działalności uzasadnia odstąpienia od nałożenia na niego kary pieniężnej za dokonane naruszenie.

Z poglądem takim nie sposób się zgodzić. Odpowiedzialność za nieprzedłożenie w określonym ustawowo terminie informacji dotyczących działalności przedsiębiorców telekomunikacyjnych jest odpowiedzialnością obiektywną, która jest niezależna od przyczyn nieprzedłożenia wymaganych informacji, jak również winy podmiotu, który dopuścił się naruszenia. Możliwość nałożenia kary pieniężnej za to naruszenie jest również niezależna od indywidualnych cech przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, w tym również zakresu prowadzonej przez niego działalności telekomunikacyjnej. Ustawowe regulacje dotyczące sankcji za nieprzedłożenie określonych w art. 7 ust. 2 PT informacji mają na celu ochronę interesu publicznego poprzez zabezpieczenie prawidłowego działania organu regulacyjnego – Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej i realizacji przez ten organ ustawowych zadań. Regulacje te mają zastosowanie wprawdzie do indywidualnych przedsiębiorców telekomunikacyjnych, jednak zabezpieczają wykonywanie ustawowych obowiązków pozwanego w skali globalnej poprzez wykluczenie możliwości naruszenie obowiązków informacyjnych przez szerszą liczbę podmiotów obowiązanych. W związku z tym stwierdzenie, iż konkretny przedsiębiorca nie przedłożył informacji w terminie daje ustawowe podstawy do nałożenia na niego sankcji w postaci kary pieniężnej bez względu na zakres prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności telekomunikacyjnej.

Podkreślić przy tym należy, iż takie rozumienie roli regulacji określonych w art. 209 w zw. z art. 7 ust. 2 PT wyklucza możliwość sprowadzenia zakresu naruszenia obowiązków sprawozdawczych obciążających przedsiębiorców telekomunikacyjnych tylko i wyłącznie do zakresu prowadzonej przez nich działalności telekomunikacyjnej. W związku z tym zarzut powoda opierający się na zakresie prowadzonej przez niego działalności telekomunikacyjnej nie mógł prowadzić do uchylenia nałożonej na powoda kary pieniężnej w całości.

Mając powyższe na względzie Sąd zmienił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 479 ⁶⁴ § 2 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł stosownie do wyniku sprawy na podstawie art. 100 k.p.c. uwzględniając fakt, że powód przegrał sprawę w niewielkiej części i w związku z tym zasądził na jego rzecz koszty procesu w zakresie opłaty sądowej od odwołania.

SSO Bogdan Gierzyński