Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Anna Maria Kowalik
Protokolant –	St. Sekr. Sąd. Joanna Preizner - Offman

po rozpoznaniu 10 października 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) sp. z o.o. w Ł.

przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z 30 grudnia 2021 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) sp. z o.o. w Ł. na rzecz Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej kwotę 1 260,00 zł (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt złotych), z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmT 28/24

UZASADNIENIE

Decyzją z 30 grudnia 2021 r. nr (...)Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej ( dalej: Prezes UKE, Pozwany), po przeprowadzeniu wznowionego postanowieniem z 31 marca 2021 r., znak: (...), postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej na (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. (dalej: Powód, Spółka), w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w pkt II decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z 31 grudnia 2019 r. znak (...):

1.  na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 w związku z art. 145 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2021 r., poz. 735 ze zm., dalej k.p.a. ) w związku z art. 206 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j.: Dz. U. z 2021 r., poz. 576, dalej Pt), uchylił decyzję Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z 31 grudnia 2019 r. znak: (...), w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w pkt II decyzji, którym na podstawie art. 105 § 1 k.p.a., art. 206 ust. 1 oraz art. 209 ust. 1 pkt l ^{( 1)} Pt w związku z art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 777 ze zm., dalej ustawa o wruist) postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej na (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. zostało umorzone w zakresie udzielenia niepełnych lub nieprawdziwych informacji, o których mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist za rok 2014 i 2015;

2.  na podstawie art. 210 ust. 1-2 oraz art. 209 ust. 1 pkt l ¹ Pt w związku z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist oraz na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 105 § 1 k.p.a., art. 206 ust. 1 oraz art. 209 ust. 1 pkt l ¹ Pt, po ponownym rozpoznaniu sprawy, nałożył na (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. kary pieniężne, płatne do budżetu państwa, za udzielenie niepełnych lub nieprawdziwych informacji Prezesowi UKE, o których mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist:

1) według stanu na dzień 31 grudnia 2014 r., poprzez udzielenie niepełnych informacji co do 92 punktów adresowych (poprzez ich pominięcie), w wysokości:
3 500 zł (słownie: trzy tysiące pięćset złotych);

2) według stanu na dzień 31 grudnia 2015 r., poprzez udzielenie nieprawdziwych informacji co do 319 punktów adresowych (poprzez ich uwzględnienie, podczas gdy nie były objęte zasięgiem sieci), w wysokości: 12 000 zł (słownie: dwanaście tysięcy złotych).

Odwołanie od Decyzji złożył Powód, wnosząc o uchylenie zaskarżonej Decyzji w całości, ewentualnie o zmianę zaskarżonej Decyzji poprzez odstąpienie od nałożenia kary i pouczenie strony, a w każdym przypadku o zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, zwrotu opłaty sądowej oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Przedmiotowej Decyzji Powód zarzucił:

I. naruszenie przepisów postępowania:

a)  art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. poprzez jego zastosowanie i wznowienie postępowania pomimo braku spełnienia ustawowej przesłanki,

b)  art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. w zw. z art. 7 k.p.a. poprzez niewłaściwe ustalenie stanu faktycznego i przyjęcie, iż informacja o przekształceniu przedsiębiorcy jest nową okolicznością faktyczną, nieznaną organowi przy wydawaniu decyzji w 2019 roku,

c)  art. 189g § 1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i nałożenie administracyjnej kary pieniężnej po upływie przedawnienia ukarania,

d)  art. 28 k.p.a. w zw. z art. 584 ¹³ ustawy z dnia 15 września 2000 r. kodeks spółek handlowych (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 1526, dalej k.s.h. ) poprzez nałożenie na Powoda administracyjnej kary pieniężnej za naruszenie jego poprzednika, podczas gdy odpowiedzialność Spółki za zobowiązania przedsiębiorcy przekształconego ustała z dniem 30 sierpnia 2019 r.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o: oddalenie odwołania w całości; przeprowadzenie dowodów z dokumentów znajdujących się aktach administracyjnych sprawy na okoliczności przebiegu postępowania administracyjnego, ustalonego przez Prezesa UKE stanu faktycznego oraz treści tych dokumentów (zawartych w nich oświadczeń woli i wiedzy złożonych przez strony) – w szczególności na okoliczność, iż Prezes UKE prawidłowo Decyzją nałożył kary pieniężne oraz zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód złożył w replice pismo przygotowawcze z 4 sierpnia 2022 r., w którym wniósł o przeprowadzenie dowodu z wydruku klauzuli informacyjnej dotyczącej przetwarzania danych w Systemie Informacyjnym o Infrastrukturze Szerokopasmowej na fakt administrowania przez Pozwanego danymi znajdującymi się w (...).

Wyrokiem z 11 maja 2023 roku SOKiK uchylił decyzję w całości i orzekł o kosztach procesu, uznając że doszło do przedawnienia możliwości nałożenia kary pieniężnej na Powoda.

Apelację od powyższego wyroku wniósł Prezes UKE zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny w Warszawie, wyrokiem z 17 czerwca 2024 roku, po rozpoznaniu apelacji pozwanego, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach instancji odwoławczej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd Okręgowy wadliwie przyjął, że w sprawie doszło do przedawnienia nałożenia kar pieniężnych na podstawie art. 189g kpa i art. 189c kpa. Sąd polecił przy ponownym rozpoznaniu sprawy wzięcie pod uwagę, że ustalony w sprawie stan faktyczny nie daje podstaw do przyjęcia, że doszło do przedawnienia możliwości nałożenia administracyjnej kary pieniężnej przy zastosowaniu art. 189g kpa i art. 189c kpa. W takiej sytuacji, Sąd Okręgowy powinien ustalić, czy brak regulacji prawnych przed 1 czerwca 2017 r. dotyczących przedawnienia prowadził do wypełnienia luki prawnej przez stosowanie wprost lub w drodze analogii przepisów ordynacji podatkowej, a jeśli nie, to powinien rozpoznać zarzuty merytoryczne Powoda.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

A. B. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w Ł.” i wpisana do rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych pod numerem (...) złożyła niepełne informacje, o których mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, według stanu na dzień 31 grudnia 2014 r. oraz nieprawdziwe informacje, o których mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, według stanu na dzień 31 grudnia 2015 r. (Decyzja z 30 grudnia 2021 r. k. 18- 37 akt adm.).

W dniu 27 lipca 2016 r. doszło do przekształcenia działalności gospodarczej prowadzonej pod firmą (...) z siedzibą w Ł. w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., która została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 30 sierpnia 2016 r. (odpis z KRS Powodowej Spółki k. 35- 39 akt sąd.). Powodowa Spółka działała i działa pod numerem (...) w rejestrze przedsiębiorców telekomunikacyjnych (okoliczności niesporne).

Zawiadomieniem z 28 czerwca 2019 r., znak: (...), które zostało doręczone Powodowi 3 lipca 2019 r., Prezes UKE poinformował o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej w związku z udzieleniem niepełnych lub nieprawdziwych informacji, o których mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist za rok 2014, 2015, 2016 i 2017 (okoliczności niesporne).

Decyzją z 31 grudnia 2019 r., znak: (...) (doręczoną Powodowi w dniu 7 stycznia 2020 r.), Prezes UKE:

I. nałożył na Spółkę kary pieniężne za udzielenie niepełnych lub nieprawdziwych informacji Prezesowi UKE, o których mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist:

1) według stanu na dzień 31 grudnia 2016 r., poprzez udzielenie niepełnych informacji co do 312 punktów adresowych (poprzez ich pominięcie) oraz udzielenie nieprawdziwych informacji co do 16 punktach adresowych poprzez wskazanie nieprawidłowych danych w zakresie możliwej do zaoferowania prędkości maksymalnej, przepustowości łącza lub rodzaju medium, w wysokości: 12 500 zł;

2) według stanu na dzień 31 grudnia 2017 r., poprzez udzielenie nieprawdziwych informacji co do 41 punktów adresowych (poprzez ich uwzględnienie, podczas gdy nie były objęte zasięgiem sieci), w wysokości: 2 500 zł;

oraz

II. na podstawie art. 105 § 1 k.p.a., art. 206 ust. 1 oraz art. 209 ust. 1 pkt 1 Pt w związku z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist umorzył przedmiotowe postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej, w zakresie udzielenia niepełnych lub nieprawdziwych informacji, o których mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist za rok 2014 i 2015 (okoliczności niesporne).

Od ww. decyzji Powód pismem z 21 stycznia 2020 r. złożył odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie XVII Wydziału Ochrony Konkurencji i Konsumentów za pośrednictwem Prezesa UKE, zaskarżając ta decyzję w części I (części dotyczącej nałożenia kar pieniężnych) (okoliczności niesporne).

Postanowieniem z 11 marca 2021 r., znak: (...), Prezes UKE postanowił sprostować z urzędu oczywistą omyłkę w decyzji, w ten sposób, że w uzasadnieniu decyzji na stronie 15 w zdaniu: „Analiza Systemu (...) nie pozwoliła bowiem na wyodrębnienie danych, o których mowa w art. 29 ust 2 ustawy o wruist, przedłożonych przez Stronę według stanu na dzień 31 grudnia 2015 r., oraz danych przedłożonych przez Stronę według stanu na dzień 31 grudnia 2016 r.”, wyrażenie: „31 grudnia 2016 r.”, zastępuje się wyrażeniem „31 grudnia 2014 r.” (okoliczności niesporne).

Postanowieniem z 31 marca 2021 r., znak: (...), (doręczonym Stronie w dniu 7 kwietnia 2021 r.) Prezes UKE wznowił z urzędu postępowanie administracyjne zakończone decyzją ostateczną Prezesa UKE z dnia 31 grudnia 2019 r. znak: (...) w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w pkt II Decyzji, którym postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej na (...) sp. z o.o. zostało umorzone w zakresie udzielenia niepełnych lub nieprawdziwych informacji, o których mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist za rok 2014 i 2015.

Ponadto ww. postanowieniem Prezes UKE na podstawie art. 123 § 1 w związku z art. 75 § 1 k.p.a. oraz art. 206 ust. 1 Pt włączył do akt sprawy przedmiotowego postępowania administracyjnego następujący materiał dowodowy:

1. dane w postaci elektronicznej (pliki wartości oddzielanych przecinkami programu (...) (.csv) zawierające dane przekazane przez Powoda w wypełnieniu obowiązku z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, za lata: 2014 i 2015 (wskazane w nazwie poszczególnych plików):

a) (...)

b) (...)

2. wydruki podsumowania danych z (...) (dalej (...)) dla podmiotu: (...), (...):

a) za 2014 r., „Poprawność danych (stan na 2015-04-11 00:00:13)”,

b) za 2015 r., „Poprawność danych (stan na 2016-12-20 14:47:16)”.

Oprócz tego w ramach postanowienia z 31 marca 2021 r., działając na podstawie art. 10 k.p.a., Prezes UKE poinformował Powoda o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym w sprawie, a także prawie do ostatecznego wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów w terminie 30 dni od daty otrzymania niniejszego postanowienia. Z kolei, działając na podstawie art. 210 ust. 3 Pt, Prezes UKE wezwał Powoda do przekazania, w terminie 30 dni od dnia otrzymania pisma, danych dotyczących wielkości przychodu, niezbędnych do określenia podstawy wymiaru kary (postanowienie z 31 marca 2021 r. k. 1- 2 akt adm.).

W piśmie z 14 kwietnia 2021 r. Powód w odpowiedzi na postanowienie znak: (...)podał informację o wielkości osiągniętego przychodu w 2017 r., 2018 r. i 2019 r. (pismo Powoda k. 4 akt adm.).

Postanowieniem z 20 maja 2021 r., znak: (...), Prezes UKE włączył do akt sprawy przedmiotowego postępowania administracyjnego materiał dowodowy, tj.: dane w postaci elektronicznej (plik wartości oddzielanych przecinkami programu M. (...) o rozszerzeniu .csv) przekazane przez podmiot o nr (...) w ramach realizacji obowiązku, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, za rok 2014:(...). Powyższe postanowienie zostało doręczone Stronie w dniu 25 maja 2021 r. (postanowienie z dnia 20 maja 2021 r. k. 6 akt adm.).

Kolejnymi pismami z 17 czerwca 2021 r. (k. 9 akt adm.), 30 lipca 2021 r. (k. 12 akt adm.), 22 października 2021 r. (k. 15 akt adm.) Powód został poinformowany o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym w sprawie, a także prawie do ostatecznego wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów w terminie 14 dni od daty otrzymania pism.

W dniu 30 grudnia 2021 r. Prezes UKE wydał zaskarżoną Decyzję, którą uchylił pkt II decyzji z 31 grudnia 2019 r., znak: (...), dotyczący umorzenia postępowania co do nałożenia na Powoda kary pieniężnej za udzielenie niepełnych lub nieprawdziwych informacji, o których mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist za rok 2014 i 2015 i w tym zakresie nałożył na Powoda kary pieniężne (Decyzja z 30 grudnia 2021 r. k. 18- 37 akt adm.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o ww. dowody z dokumentów, których wiarygodność i moc dowodowa nie budziły zastrzeżeń oraz o niekwestionowane twierdzenia stron.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie należy zaznaczyć, że Sąd Apelacyjny w Warszawie jednoznacznie przesądził, iż w sprawie nie doszło do przedawnienia nałożenia kary pieniężnej na podstawie art.189g k.p.a. i 189c k.p.a., a w zaleceniach polecił rozważyć, czy w związku z brakiem regulacji przedawnienia w k.p.a. przed 1 czerwca 2017 r. można wypełnić lukę prawną – braku materialnoprawnej podstawy przedawnienia – przepisami ordynacji podatkowej – wprost lub w drodze analogii.

Zdaniem tutejszego Sądu takiej możliwości nie ma, bowiem ustawa Prawo telekomunikacyjne zawiera w DZIALE XI Przepisy karne i kary pieniężne (art. 208-210a) – i reguluje tu kwestię kar pieniężnych. Nie wypowiada się jednak odnośnie kwestii przedawnienia administracyjnych kar nakładanych przez Prezesa UKE, nie odsyła też do odpowiedniego stosowania innych przepisów (np. Ordynacji podatkowej), a brak jest podstaw, by przepisy te stosować w drodze analogii (tak też SOKiK w wyroku z 23/02/2021 r. sygn. akt AmT 203/19 oraz w wyroku 30/09/2020 r. z sygn. akt XVII AmT 34/19).

W przepisach Pt znajduje się co prawda art. 188 zgodnie z którym „W zakresie nieuregulowanym w ustawie do opłat, o których mowa w art. 183-185, stosuje się odpowiednio przepisy rozdziałów 5-9 działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Uprawnienia organów podatkowych określone w tych przepisach przysługują Prezesowi UKE.” Jednakże uprawnienia organów podatkowych przewidziane w rozdziale 5-9, Działu III Ordynacji podatkowej przysługują Prezesowi UKE wyłącznie w zakresie opłat telekomunikacyjnych uregulowanych w Dziale IX Pt. Przy czym przepisy Pt w zakresie, jakim regulują opłaty telekomunikacyjne, stanowią lex specialis w stosunku do wymienionych w art. 188 Pt przepisów Ordynacji podatkowej i mają pierwszeństwo przed tymi ostatnimi przepisami w myśl zasady lex specialis derogat legi generali. Ustawodawca nie przewidział więc w przepisach Pt możliwości zastosowania przepisów Działu III Ordynacji podatkowej do kar określonych w art. 209 ust. 1 Pt, co uniemożliwia stosowanie w tym zakresie wykładni rozszerzającej. Wyjaśnić należy, iż kary pieniężne wymierzane na podstawie art. 209 ust. 1 Pt nie stanowią niepodatkowych należności budżetowych w rozumieniu art. 2 § 2 i art. 3 pkt 8 Ordynacji podatkowej, gdyż co prawda stanowią dochód budżetu państwa, nie są jednak należnościami wynikającymi ze stosunków publicznoprawnych nakazujących określonym podmiotom świadczenia pieniężne na rzecz Państwa. Przedmiotowe kary są następstwem stwierdzenia przez organ deliktu administracyjnego, stanowiąc instrument prawa administracyjnego, ale o określonym charakterze represyjnym. Są one rodzajem sankcji za nieprzestrzeganie przepisów prawa publicznego (Wyrok S.OKIK w Warszawie z 10.05.2018 r., XVII AmT 11/16, LEX nr 2574699).

Ponadto skoro Trybunał Konstytucyjny w przywołanych przez Sąd Apelacyjny w Warszawie, wyrokach uznał, iż od woli ustawodawcy zależy, czy uzna za zasadne wprowadzenie przedawnienia określonych czynów, to brak jest podstawy do zastosowania przepisów Ordynacji podatkowej nawet w drodze analogii. Jak podkreślił TK instytucja przedawnienia nie jest konstytucyjnym prawem podmiotowym jednostki. W uzasadnieniu wyroku z 23 maja 2005 r. (sygn. akt 44/04) Trybunał Konstytucyjny zauważył, iż "kwestia przedawnienia poruszana jest w art. 43 i art. 44 Konstytucji, jednak w zupełnie odmiennym (niż w aspekcie konstytucyjnego prawa podmiotowego jednostki) kontekście. Należy podkreślić, że choć art. 43 i art. 44 Konstytucji, dotyczą przedawnienia, nie można przyjąć, że istnieje konstytucyjne "prawo do przedawnienia", czy choćby ekspektatywa takiego prawa. Nie oznacza to jednak, że ustawodawca nie może tej instytucji wprowadzić do systemu prawnego. Istnieje w tym zakresie pewna swoboda (Podobnie TK wypowiedział się w wyroku 15 października 2008 r. sygn. akt P 32/06).

Reasumując, Sąd uznał, że nie doszło do przedawnienia kary pieniężnej i dlatego rozpoznał, podobnie jak w pierwszym orzeczeniu, pozostałe zarzuty powoda.

Stosownie do przepisu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, który wydał decyzję.

Z treści przytoczonego przepisu wynika, że do wznowienia postępowania dochodzi, jeśli zostaną ujawnione nowe fakty lub dowody, które istniały w dniu wydania decyzji, ale nie były wówczas znane organowi. Toteż bez znaczenia jest, czy organ mógł je uzyskać przed wydaniem decyzji o umorzeniu, decydujące jest, że ich nie poznał przed jej wydaniem. Takie stanowisko jest również prezentowane w orzecznictwie. Przykładowo w wyroku z 4 października 2021 r. o sygn. III SA/Kr 1006/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie podniósł, że: „Wznowienie postępowania administracyjnego powinno następować nie tylko wówczas gdy wyjdą na jaw nowe dowody, ale także w sytuacji, gdy mamy do czynienia z nowymi okolicznościami faktycznymi istotnymi dla sprawy. Każda z tych przesłanek jest samodzielną podstawą wznowienia postępowania administracyjnego. W odniesieniu do nowych okoliczności istotne jest jedynie, aby miały one miejsce przed wydaniem decyzji, były one istotne dla sprawy, a nie były znane organowi w momencie jej podejmowania. Nową okolicznością istotną dla sprawy będzie więc taka okoliczność, która mogła odmiennie ukształtować rozstrzygnięcie, przy czym jest to okoliczność, która przedstawia stan faktyczny i prawny istniejący w dacie wydawania decyzji przez organ nieposiadający wiedzy o takiej okoliczności. Nie jest także istotne, z jakich powodów nowe okoliczności nie były znane organowi prowadzącemu postępowanie. Nie ma więc znaczenia, czy brak uwzględnienia tych okoliczności był wynikiem zaniedbania organu prowadzącego postępowanie.” (Legalis).

W orzecznictwie podaje się też, że nowa okoliczność nie może wynikać z badanego materiału (np. wyrok WSA w Łodzi z 1 kwietnia 2022 r. o sygn. III SA/Łd 817/21, Legalis; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 grudnia 2021 r. o sygn. II OSK 397/19, Legalis), podczas gdy w niniejszej sprawie do materiału sprawy nie zaagregowano z systemu (...) informacji poprzednika prawnego Powoda za lata 2014 i 2015, dlatego niemożliwe było porównanie tych danych pod kątem ich pełności i prawdziwości. W tej sytuacji dopiero ujawnienie i pozyskanie stosownego materiału do porównania po wydaniu decyzji o umorzeniu 31 grudnia 2019 r. i włączenie go do materiału dowodowego umożliwiło podjęcie merytorycznego rozstrzygnięcia.

Nie ma przy tym znaczenia, że w dacie wydania decyzji o umorzeniu, oznaczone informacje poprzednika prawnego Powoda były w systemie (...) (złożone odpowiednio w 2015 i 2016 roku), stąd były dla organu dostępne, tak jak informacja o przekształceniu podmiotowym. Istotnym jest bowiem, że organ nie uzyskał tych informacji w postępowaniu zakończonym wydaniem decyzji z 31 grudnia 2019 r., a zatem nie miał o nich wiedzy, stąd nie mógł stwierdzić, że Powód podlega karze na podstawie art. 209 ust. 1 pkt 1 ¹ Pt za udzielanie informacji niepełnych lub nieprawdziwych przewidzianych ustawą o wruist.

Prawidłowym było również wznowienie postępowania z udziałem Powoda, bowiem podmiotem, który miał złożyć niepełne lub nieprawdziwe informacje, o których mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, za rok 2014 i 2015, była A. B. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w Ł., która następnie przekształciła prowadzoną działalność gospodarczą w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością - (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł.. Doszło zatem do następstwa w ramach działalności przedsiębiorcy, który niezmiennie wpisany jest w rejestrze przedsiębiorców telekomunikacyjnych pod tą samą pozycją 2793.

Zgodnie bowiem z treścią art. 584 ² § 1 k.s.h. Spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki przedsiębiorcy przekształcanego. Będą to zatem również obowiązki wynikające z ustawy o wruist i ich konsekwencje, zwłaszcza, że w myśl art. 584 ² § 2 k.s.h. spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane przedsiębiorcy przed jego przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej, co świadczy o sukcesji administracyjnoprawnej.

Odnosząc się zaś do treści przepisu art. 584 ¹³ § 1 k.s.h., zgodnie z którym osoba fizyczna, o której mowa w art. 551 § 5 k.s.h., odpowiada solidarnie ze spółką przekształconą za zobowiązania przedsiębiorcy przekształcanego związane z prowadzoną działalnością gospodarczą powstałe przed dniem przekształcenia, przez okres trzech lat, licząc od dnia przekształcenia, należy wskazać, że służy on tylko wzmocnieniu ochrony wierzycieli przedsiębiorcy przekształcanego, którzy stali się wierzycielami spółki przekształconej, a zatem nie wpływa na kontynuację odpowiedzialności po stronie spółki przekształconej.

W związku z powyższym istniały podstawy do wznowienia postępowania zakończonego decyzją z 31 grudnia 2019 r., znak: (...) w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w pkt II tej decyzji, a na przekształconą Powodową Spółkę mogła zostać nałożona kara, gdyż nie doszło do przedawnienia możliwości jej nałożenia.

W tej sytuacji należało również ocenić zasadność wydania decyzji, wysokość kary oraz możliwość odstąpienia od jej wymierzenia.

Zaskarżona decyzja została wydana na podstawie art. 210 ust. 1 i 2 oraz art. 209 ust. 1 (1) pkt 1 Pt w związku z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o wruist, Prezes UKE sporządza dla terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i na bieżąco aktualizuje, w formie elektronicznej, inwentaryzację przedstawiającą:

1) informacje o usługach telefonicznych, usługach transmisji danych zapewniających szerokopasmowy dostęp do Internetu i usługach rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych, świadczonych w oparciu o infrastrukturę telekomunikacyjną i publiczne sieci telekomunikacyjne zapewniające szerokopasmowy dostęp do Internetu;

2) pokrycie istniejącą infrastrukturą telekomunikacyjną i publicznymi sieciami telekomunikacyjnymi zapewniającymi lub umożliwiającymi zapewnienie szerokopasmowego dostępu do Internetu, z odrębnym zaznaczeniem łączy światłowodowych i sieci bezprzewodowych, oraz budynkami umożliwiającymi kolokację;

3) informacje o przebiegu światłowodowych i innych niż światłowodowe linii kablowych zapewniających lub umożliwiających zapewnienie szerokopasmowego dostępu do Internetu.

Natomiast na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy o wruist , w celu wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 1:

1) państwowe jednostki organizacyjne, z wyłączeniem podmiotów, o których mowa w art. 4 pkt 1, 2, 4, 5 i 8 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne,

1a) jednostki samorządu terytorialnego prowadzące działalność, o której mowa w art. 3 ust. 1, w formie niewyodrębnionej w ramach ich osobowości prawnej oraz jednostki organizacyjne, którym jednostka samorządu terytorialnego powierzyła prowadzenie działalności, o której mowa w art. 3 ust. 1,

2) podmioty wykonujące zadania z zakresu użyteczności publicznej,

3) przedsiębiorcy telekomunikacyjni

- przekazują aktualne, zgodne ze stanem faktycznym, kompletne oraz adekwatne do potrzeb wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 1, informacje o posiadanej infrastrukturze telekomunikacyjnej, przebiegu światłowodowych linii kablowych zapewniających lub umożliwiających zapewnienie szerokopasmowego dostępu do Internetu oraz posiadane w postaci elektronicznej informacje o przebiegu innych niż światłowodowe linii kablowych zapewniających lub umożliwiających zapewnienie szerokopasmowego dostępu do Internetu, a także informacje o publicznych sieciach telekomunikacyjnych, budynkach umożliwiających kolokację, świadczonych usługach telefonicznych, usługach transmisji danych zapewniających szerokopasmowy dostęp do Internetu i usługach rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych.

Dalej, na podstawie art. 209 ust. 1 ¹ pkt. 1 pt, Prezes UKE, jeżeli przemawia za tym charakter lub zakres naruszenia, może nałożyć karę pieniężną na podmiot, który nie wypełnia obowiązku udzielania informacji lub dostarczania dokumentów przewidzianych ustawą lub ustawą z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, dalej jako ustawa wruist lub udziela informacji niepełnych lub nieprawdziwych, lub dostarcza dokumenty zawierające informacje niepełne lub nieprawdziwe;

Natomiast zgodnie z art. 210 ust. 1 Pt, kary pieniężne, o których mowa w art. 209 ust. 1 i 1(1) pt, nakłada Prezes UKE, w drodze decyzji, w wysokości do 3% przychodu ukaranego podmiotu, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym. Decyzji o nałożeniu kary pieniężnej nie nadaje się rygoru natychmiastowej wykonalności. Zgodnie z ust. 2 tego przepisu, ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes UKE uwzględnia zakres naruszenia, dotychczasową działalność podmiotu oraz jego możliwości finansowe.

Z okoliczności faktycznych sprawy, wynika że:

-

Strona przedłożyła do dnia 31 marca 2015 r. dane, o których mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, według stanu na dzień 31 grudnia 2014 r., jednakże dane te były niepełne;

-

Strona przedłożyła do dnia 31 marca 2016 r. dane, o których mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, według stanu na dzień 31 grudnia 2015 r., jednakże dane te były w części niepełne.

W rozpoznawaj sprawie poza sporem było, że Powód przedstawiając dane za rok 2014 i 2015 r. nie wskazał wszystkich koniecznych danych lub były one w części nieprawdziwe.

Wg informacji uzyskanych w toku postępowania administracyjnego, przekazane przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego dane w zakresie punktów adresowych:

- w odniesieniu do stanu na dzień 31 grudnia 2014 r. były niepełne co do 92 punktów adresowych (poprzez ich pominięcie), co stanowiło w sumie ok. 2% ogólnej liczby punktów adresowych, podlegających sprawozdaniu. Pominięte 92 punkty adresowe w sprawozdaniu za 2014 r. zostały enumeratywnie wymienione w załączonej do zaskarżonej decyzji Tabeli nr 1.

- w odniesieniu do stanu na dzień 31 grudnia 2015 r. były nieprawdziwych co do 319 punktów adresowych poprzez ich wskazanie podczas gdy były nieobjęte zasięgiem sieci, co stanowiło ok. 4,1% ogólnej liczby punktów adresowych, podlegających sprawozdaniu. Punkty adresowe, w odniesieniu do których doszło do przekazania danych nieprawdziwych (319 punkty) zostały enumeratywnie wymienione w załączonej do zaskarżonej decyzji Tabeli nr 2. Zatem poza sporem było, że powód nie dopełnił ciążących na nim obowiązków w sposób prawidłowy.

Zdaniem Sądu w okolicznościach sprawy, Prezes UKE podjął słuszną decyzję o nie skorzystaniu z przepisów dotyczących odstąpienia od wymierzenia kary. W zakresie podniesionego zarzutu, powód powołuje się na niewłaściwe przepisy. Wskazuje bowiem, iż zgodnie za art. 187f par. 1 pkt. 1 kpa (powinno być 189f par. 1 pkt. 1 kpa ), organ administracji publicznej, w drodze decyzji, odstępuje od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i poprzestaje na pouczeniu, jeżeli waga naruszenia prawa jest znikoma, a strona zaprzestała naruszania prawa. Przy tym nie uzasadnia w żaden sposób kwestii ewentualnego miarkowania kary.

Następnie, pozwany wskazuje prawidłowo, iż zgodnie z art. 206 ust. 1 Pt postępowanie przed Prezesem UKE toczy się na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego ze zmianami wynikającymi z niniejszej ustawy (tu prawo telekomunikacyjne) oraz ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych.

Jednakże kwestie związane z odstąpieniem od wymierzenia kary, zostały uregulowane w art. 209 ust. 1a Pt. Zgodnie z tym przepisem, kara, o której mowa w art. 209 ust. 1 i 1 ¹ Pt, może zostać nałożona także w przypadku, gdy podmiot zaprzestał naruszania prawa lub naprawił wyrządzoną szkodę, jeżeli Prezes UKE uzna, że przemawiają za tym czas trwania, zakres lub skutki naruszenia.

Z przepisu tego wynika, iż pomimo popełnienia deliktu administracyjnego sprawca nie może zostać ukarany, jeśli zaprzestał naruszania prawa lub naprawił wyrządzoną szkodę, chyba że Prezes UKE uzna, że za ukaraniem przemawiają czas trwania, zakres lub skutki naruszenia. Zatem decyzja odnośnie nałożenia kary pozostawiona jest uznaniu organu, który może ją nałożyć lub nie, w okolicznościach określonych przepisem. Jak wskazuje się w doktrynie "zmiana wynikająca z dodania ust. 1a polega na wyraźnym dopuszczeniu możliwości odstąpienia przez Prezesa UKE od nałożenia kary z tytułu naruszeń przeszłych oraz w przypadku naprawienia wyrządzonej szkody, jeżeli przemawiają za tym czas trwania, zakres i skutki naruszenia" (zob. komentarz do art. 209 PT w: Prawo telekomunikacyjne. Komentarz, prof. dr hab. Stanisław Piątek, wyd. 4, 2019, Legalis). Przepis art. 209 ust. 1a Prawa telekomunikacyjnego wyłącza więc jako lex specialis bardziej ogólne unormowanie art. 189f § 1 pkt. 1 k.p.a., wprowadzając instytucję odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej na gruncie ustawy szczególnej.

Regulacja art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a., na którą strona się powołała, zakłada obligatoryjne odstąpienie od wymierzenia kary, jeżeli zostaną spełnione przesłanki w nim określone tj. waga naruszenia prawa jest znikoma, a strona zaprzestała naruszania prawa. Natomiast, konstrukcja normy art. 209 ust. 1a Prawa telekomunikacyjnego zakłada z kolei, że kara może zostać nałożona także w przypadku, gdy podmiot zaprzestał naruszania prawa lub naprawił wyrządzoną szkodę, jeżeli Prezes UKE uzna, że przemawiają za tym czas trwania, zakres lub skutki naruszenia. Tym samym w przypadku drugiego z przywołanych przepisów podstawą odstąpienia od wymierzenia kary jest jedynie zaprzestanie naruszenia/naprawienie szkody, przy czym nawet w przypadku ziszczenia się tej przesłanki odstąpienie od wymierzenia kary nie ma wymiaru obligatoryjnego. Nie ma więc zakazu ukarania przedsiębiorstwa za naruszenie przepisów, które w toku postępowania zostało usunięte. Oceniając zasadność nałożenia kary na przedsiębiorcę, powyższe przesłanki uzupełnić należy nadto o normę art. 209 ust. 1 ⁽¹⁾ pkt 1 Prawa telekomunikacyjnego, zgodnie z którą Prezes UKE, jeżeli przemawia za tym charakter lub zakres naruszenia, może nałożyć karę pieniężną na podmiot, który nie wypełnia obowiązku udzielania informacji lub dostarczania dokumentów przewidzianych ustawą lub ustawą z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych lub udziela informacji niepełnych lub nieprawdziwych, lub dostarcza dokumenty zawierające informacje niepełne lub nieprawdziwe.

Powyższe wskazuje, że oceniając podstawy do nałożenia kary pieniężnej za naruszenie obowiązków sprawozdawczych należy uwzględnić charakter oraz zakres naruszenia (art. 209 ust. 1 ¹ pkt 1), a gdy zaprzestano tegoż naruszenia - w kontekście podstaw zaniechania karania - także czas trwania i jego skutki (art. 209 ust. 1a).

Przed szczegółowym odniesieniem się do stanu faktycznego sprawy warto także wskazać, że art. 209 ust. 1a Pt – regulujący odstąpienie od wymierzenia kary stanowi wyraz tzw. uznania administracyjnego, rozumianego jako uprawnienie organu do wyboru konsekwencji prawnej. Uznanie to stanowi zatem sferą dyskrecjonalności, w ramach której organ władzy publicznej ma swobodę wyboru skutku prawnego, jaki w konkretnej sprawie będzie wiązał się z zaistnieniem danych okoliczności. Co istotne Prezes Urzędu nie ma obowiązku skorzystania z odstąpienia od wymierzenia kary, nawet wówczas gdy spełnione są przesłanki określone w przywołanym przepisie. Wynika to z wykładni literalnej normy, która wskazuje, że prezes urzędu może nałożyć karę (a contrario kara może zostać nie nałożona). Pozostawienie oceny spełnienie przesłanek do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej organowi regulacyjnemu, nie oznacza jednak, że ocena zasadności i legalności skorzystania z tej instytucji wyłączona jest spod kompetencji sądu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2014 r. sygn. akt III SK 47/13, z dnia 6 lutego 2018 r. sygn. akt III SK 7/17). Należy jednak mieć tu na uwadze, że celem ustawodawcy umieszczającego decyzję w sferze uznania administracyjnego jest poszerzenie władzy organu, a konsekwencji kontrola sądowa w tym wypadku nie może sięgać głęboko, gdyż w innym wypadku instytucja uznania administracyjnego stałaby się iluzoryczna. Jak szeroko uzasadnił to Sąd Najwyższy w wyroku z 27 listopada 2019 r. sprawie o sygn. akt I NSK 95/18 (op.cit), należy tu pamiętać że to Prezes Urzędu kształtuje politykę wymiaru kar wobec przedsiębiorców popełniających delikty administracyjne. Dlatego przepis upoważniające do skorzystania z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary należy interpretować z uwzględnieniem zasady sprawności i rzetelności działania instytucji publicznych, a także zasad równowagi i podziału władzy. Dlatego też interwencja sądu w treść decyzji organu regulacyjnego powinna następować dopiero wtedy, gdy nosi ona znamiona dowolności tj. opiera się na arbitralnych przesłankach, zawiera zdawkowe i ogólnikowe uzasadnienie, odwołuje się do nieudowodnionych informacji itp. Dla takiej ingerencji konieczne jest zatem nie tylko wykazanie, że zachodziły przesłanki do zaniechania wymierzenia kary, ale również że organ przekroczył zasady uznania administracyjnego. Szerzej ujmując oznacza to, że Sąd rozpoznający odwołanie od decyzji organu, co prawda jest władny zmienić tę decyzję, jakkolwiek ku temu konieczne jest wykazanie, że podmiot zaprzestał naruszania prawa lub naprawił wyrządzoną szkodę, a za wymierzeniem kary nie przemawiał czas trwania, zakres lub skutki naruszenia, a nadto że pozwany organ przekroczył zasady uznania administracyjnego.

Prezes UKE, ocenił przesłanki zastosowania art. 209 ust. 1a Pt uznając, iż czas trwania, zakres i skutki naruszenia, nie dają podstaw do odstąpienia od wymierzenia kary.

Bezsprzecznie, naruszenie, którego dopuściła się strona powodowa – przekazanie informacji, po terminie, wpłynęło na obowiązki Prezesa UKE określone w art. 29 ust. 2 wruist, tj. sporządzaną corocznie inwentaryzację. Przy tym Prezes wskazał również, iż przekazanie danych po terminie powoduje zmiany w bazie danych inwentaryzacyjnych oraz konieczność rozpoczęcia analiz od nowa.

Dodatkowo należało uwzględnić, że udzielanie informacji po terminie odnosiło się do ok. 2% oraz ok. 4,1% ogólnej liczby punktów adresowych, podlegających sprawozdaniom, łącznie 6,1 % przekazanych danych.

Trzeba mieć przy tym na uwadze, iż suma informacji od przedsiębiorców składa się na całościowy obraz stanu rynku. Skutki naruszenia obowiązków informacyjnych nie mają formalnego i statystycznego charakteru i oceniane muszą być w szerszej płaszczyźnie celów działalności regulatora. Niebezpieczeństwo dla regulacji rynku telekomunikacyjnego nie wynika w tym wypadku z wagi informacji przekazywanych przez pojedynczego przedsiębiorcę telekomunikacyjnego, ale z tego że suma takich zaniechań może ratalnie wpływać na dane jakim dysponuje Prezes Urzędu, a dalej rynek telekomunikacyjny.

Zakres naruszenia odnosi się m.in. do rozmiaru i częstotliwość naruszeń, rodzaju naruszonych obowiązków, a także pozwala określić stopień szkodliwości społecznej czynu sprawcy. Na ocenę zakresu naruszenia ma również wpływ stwierdzony poziom nieprawidłowości, wad organizacyjnych, kompetencyjnych lub proceduralnych, sposób sprawowania nadzoru nad tymi działaniami, które spowodowały naruszenie (tak (...) P.2019, wyd. 4/P., system Legalis, zob. również wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie - V Wydział Cywilny z dnia 8 maja 2013 r., sygn. akt VI ACa 1422/12, opubl. system Legalis nr 733627).

W stanie faktycznym niniejszej sprawy, przekazanie wymaganych art. 29 ust. 2 wruist danych nastąpiło niewątpliwie po upływie terminu. Późniejsze złożenie pełnych danych niezależnie od ich formy tj. czy nastąpiło to w drodze uzupełnienia poprzedniego sprawozdania, czy też złożenia kolejnego, uzupełnionego sprawozdania, należało uznać za zaprzestanie naruszenia.

Sąd uznał zatem, że Powód ostatecznie zaprzestał naruszenia prawa, a tym samym spełniona została podstawowa przesłanka wskazana w art. 209 ust. 1a ustawy. Jednakowoż wystąpiły inne przeszkody dla skorzystania z dobrodziejstwa odstąpienia od wymierzenia kary. Po pierwsze aktualne w świetle dalszych rozważań, pozostają powyższe uwagi co do charakteru, zakresu oraz skutków naruszenia. Dodatkowo przemawia za tym czas trwania naruszenia.

Sąd uznał, że czas trwania naruszania przez Powoda obowiązku sprawozdawczego był długi. Wymagane przepisami prawa informacje zostały złożone dopiero w kolejnym okresie sprawozdawczym tj. 16 stycznia 2019 r. Zatem dla obowiązku za 2014 r. naruszenie trwało 3 lata, a dla obowiązku za 2015 r. – 2 lata.

Z przedstawionych powodów, wobec ziszczenia się wszystkich trzech przesłanek, z których każda samodzielnie dawała podstawę faktyczną do finansowego ukarania powoda w oparciu o przepis art. 209 ust. 1a Pt Sąd nie znalazł podstaw do odstąpienia od wymierzenia kary, a granice uznania administracyjnego w tym zakresie nie zostały przekroczone.

Sąd nie znalazł także podstaw do uznania, iż doszło do nałożenia na powoda nieproporcjonalnie wysokiej kary pieniężnej (Wymierzając ją Prezes UKE prawidłowo uwzględnił wszystkie przesłanki określone w art. 210 Pt wpływające na jej wysokość). W myśl tego przepisu maksymalna kara pieniężna nie może przekroczyć 3% przychodu ukaranego podmiotu, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym, a ponadto powinna ona uwzględniać zakres naruszenia, dotychczasową działalność podmiotu oraz jego możliwości finansowe.

Prezes UKE prawidłowo, oprócz zakresu naruszenia, wziął również pod rozwagę dotychczasową działalność strony oraz jej możliwości finansowe.

Prezes wziął bowiem pod uwagę, fakt, iż Powód nie był dotychczas karany przez prezesa UKE, co miało wpływ na złagodzenie wymiaru nałożonej kary. Wysokość kary uwzględnia również możliwości finansowe strony. Przy tym prezes UKE słusznie zastosował, art. 210 ust. 1c pkt. 1 Pt, na podstawie którego wzięto pod uwagę, przychód powoda osiągnięty w 2019 r. (Prezes nie dysponował danymi finansowymi za 2020 r.). Przy tym Prezes uwzględnił również przychód tylko z prowadzonej działalności telekomunikacyjnej w 2019 r. W 2019 r. wyniósł on 5.740.903,77 zł. Maksymalna kara(...)% z (...)ogólnego przychodu mogła wynieść 285.710,13 zł. Sankcja finansowa w kwocie 15.500,00 zł, przy uwzględnieniu przychodu powoda za 2019 r. wynoszącego 9.523.671,02 zł, w tym 5.740.903,77 zł z działalność telekomunikacyjnej, stanowi jedynie ok 5% kary maksymalnej i jednocześnie nie przekracza jego możliwości finansowych. Zakres naruszenia nie był duży, co już zostało wyjaśnione w wywodzie Sądu. Pozwany uwzględnił w decyzji jako okoliczność łagodzącą dotychczasową działalność Powoda zgodną z prawem telekomunikacyjnym i ustawą o wruist. Tak więc kara jest adekwatna do popełnionego czynu, a sankcja niższa nie byłaby dla Powoda odczuwalna i nie spełniłaby przypisanych jej funkcji: represyjnej, prewencyjnej i edukacyjnej.

Tym samym koniecznym stało się oddalenie odwołania, co też Sąd uczynił na podstawie art. 479 ⁶⁴ § 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na oddalenie odwołania w całości, Powoda należało uznać za stronę, która przegrała proces i zasądzić od niego na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu.

Na powyższe koszty złożyło się po stronie pozwanego wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości:

a)  720 zł - za I instancję - ustalone w oparciu § 14 ust. 2 pkt 3 i § 15 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2022, poz. 1804 z zm.) (dalej Rozporządzenie)

b)  540,00 zł – za II instancję przed Sądem Apelacyjnym - § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia, a zatem razem 1260,00 zł .

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Zarządzanie: (...).

Sędzia SO Anna Maria Kowalik