Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Małgorzata Perdion-Kalicka
Protokolant –	st.sekr.sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu 6 lutego 2020 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej

z udziałem (...) S.A w W.

o ustalenie warunków dostępu do nieruchomości

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z 4 września 2017 r. Nr (...). (...) (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w K. na rzecz Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  zasądza od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w K. na rzecz (...) S.A. w W. kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

XVII AmT 41/18

UZASADNIENIE

Decyzją (...). (...) (...)z 4 września 2017 r. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, po rozpatrzeniu wniosku (...) S.A. z siedzibą w W. ustalił warunki dostępu wnioskodawcy do 343 nieruchomości położonych w K., w tym do posadowionych na nich budynków szczegółowo opisanych w decyzji, pozostających w zarządzie (...) Spółdzielni Mieszkaniowej z siedzibą w K. a także dostępu do nieruchomości i budynków położonych w K. przy ul. (...), w celu zapewnienia telekomunikacji w budynkach.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa która decyzji zarzuciła:

1.  brak ustalenia stanu faktycznego występującego w sprawie;

2.  nierozpoznania istoty sporu;

3.  wprowadzenie rozwiązań naruszających zasadę niedyskryminowania podmiotów działających na danym rynku

4.  naruszenie przepisów art. 6,7,8,9,11,77 k.p.a. oraz przepisu art. 22 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych.

W oparciu o tak postawione zarzuty odwołujący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu odwołujący się wskazał, że zasadniczym powodem odmowy dostępu dla (...) S.A. był spór między stronami dotyczący ponoszenia kosztów przez operatora określonych w art. 30 ust 3b ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, gdyż (...) S.A. odmówiła ponoszenia kosztów ponad kwotę 2000 zł. Spółdzielnia wskazywała także, że organ nie wziął pod uwagę przy wydawaniu decyzji warunków, w oparciu o które inni przedsiębiorcy telekomunikacyjni uzyskali od spółdzielni dostęp, wskazując że przyjęta regulacja organu może naruszać zakaz niedyskryminacji w ten sposób, że preferuje (...) S.A. w odniesieniu do innych przedsiębiorców telekomunikacyjnych świadczących usługi w zasobach Spółdzielni. Odwołujący wskazywał także na bezprawność organu, gdyż decyzja kształtując sferę uprawnień (...) S.A. względem nieruchomości, w istocie odnosi się do kwestii ustanawiania służebności przesyłu uregulowanej w kodeksie cywilnym, do czego organ nie ma uprawnień. W ocenie spółdzielni decyzja także niedostatecznie szczegółowo określa warunki rozliczania i zwrotu kaucji oraz tego co ma ona zabezpieczyć. Odwołujący kwestionował także fakt, że organ nie określił zasad ponoszenia przez operatora kosztów wynikających z obniżenia wartości nieruchomości, a kolejna instalacja telekomunikacyjna prowadzi do zniszczenia estetyki ciągów komunikacyjnych, ich dewastacji, a także do zwiększenia kosztów utrzymania, wskutek większej powierzchni np. kosztów sprzątania czy malowania. Zasadniczo zdaniem Spółdzielni decyzja nie określa zasad ponoszenia przez operatora kosztów korzystania z nieruchomości.

Na rozprawie 6 lutego 2020r powód wyjaśnił, że zakresem odowłania objęty jest tylko pkt I decyzji, a więc, że odwołanie nie odnosi się do pkt II decyzji, w której postępowanie zostało umorzone w odniesieniu do niektórych nieruchomości.

Pozwany Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Zainteresowany (...) S.A. także wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) S.A.w W. (dalej jako (...)) jest przedsiębiorcą telekomunikacyjnym, wpisanym do prowadzonego przez Prezesa UKE rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych pod numerem 1.

Spółdzielnia Mieszkaniowej z siedzibą w K. (dalej jako Spóldzielnia) nie jest przedsiębiorcą telekomunikacyjnym (brak wpisów w rejestrze przedsiębiorców telekomunikacyjnych).

Spółdzielnia w odniesieniu do wszystkich budynków i nieruchomości opisanych w decyzji i objętych dostępem, posiada tytuł prawny do władania nieruchomościami i budynkami (na zasadzie użytkowania wieczystego lub współwłasności w odniesieniu do nieruchomości gruntowych i własności lub współwłasności razem z właścicielami wyodrębnianych w budynkach lokali, jest też zarządcą nieruchomości wspólnych stanowiących współwłasność spółdzielni - art. 27 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych). Zatem Spółdzielnia jest zarządcą nieruchomości o jakim mowa w art. 30 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (dalej jako ustawa o wspieraniu)

Spółdzielnia oraz (...) przed kwietniem 2015r prowadziły negocjacje w przedmiocie zawarcia umowy o dostępie do nieruchomości oraz budynków Spółdzielni, w celu zapewnienia w budynku telekomunikacji w technologii światłowodowej. W dniu 24 kwietnia 2015r (...) skierował do Spółdzielni pismo podsumowujące prowadzone wcześniej rozmowy wraz z projektem umowy.

W związku z nie zawarciem umowy o dostęp, (...) pismem z 3 lipca 2015 r. zwróciła się do Prezesa UKE z wnioskiem o ustalenie warunków dostępu do nieruchomości oraz budynków Spółdzielni, w celu zapewnienia telekomunikacji w budynkach. We wniosku operator wskazał, iż zamierza w ramach modernizacji infrastruktury doprowadzić nowe przyłącza telekomunikacyjne wykonane w technologii (...) bezpośrednio do lokalu użytkownika końcowego lub do punktu styku z siecią abonenta w obiekcie. (pismo (...) z dnia 3 lipca 2015 r.).

Pismem z dnia 22 lipca 2015 r. (...) sprecyzował żądanie wskazując, że „zamierza dla każdego budynku wykonać takie same elementy infrastruktury telekomunikacyjnej, tj.:

a) przyłącze telekomunikacyjne do budynku w szczególności poprzez doprowadzenie do budynku linii kablowej światłowodowej,

b) instalację telekomunikacyjną budynku w taki sposób, aby nie doprowadziło to do utrudnienia w korzystaniu z budynku lub nieruchomości w szczególności poprzez:

- wybudowanie kanałów telekomunikacyjnych wewnątrz budynku lub umieszczenie kabli z wykorzystaniem istniejących ciągów kanalizacji, duktów, szybów kablowych będących własnością Spółdzielni lub (...),

- wykonanie okablowania z kabli światłowodowych wraz z osprzętem instalacyjnym i urządzeniami telekomunikacyjnymi począwszy od przełącznicy zlokalizowanej w punkcie połączenia z publiczną siecią telekomunikacyjną do lokalu Abonenta, według projektu wykonawczego infrastruktury, na potrzeby podłączenia Abonentów do Infrastruktury celem świadczenia im usług telekomunikacyjnych w technologii (...),

- wykonanie instalacji telekomunikacyjnych w lokalach Abonentów

W celu realizacji tych celów (...) zamierza wykorzystać w maksymalny sposób istniejące elementy infrastruktury technicznej w Budynkach, w szczególności istniejącą własną kanalizację teletechniczną, szyby kablowe, dukty kablowe, przepusty i inne kanały będące własnością Spółdzielni, o ile takie istnieją oraz prawnie i technicznie będzie to możliwe (pismo (...) z 22 lipca 2015 r.).

Sąd ustalił, że w budynkach spółdzielni usługi telekomunikacyjne świadczy wielu przedsiębiorców telekomunikacyjnych, jednak niektórzy z nich nie posiadają własnej infrastruktury telekomunikacyjnej, inni zaś nie posiadają takiej infrastruktury, która umożliwia dostarczenie usług szerokopasmowego dostępu do Internetu o przepustowości co najmniej 30 Mb/s, lub też technologia posiadana przez nich nie odpowiada zapotrzebowaniu (...) ze względu na technologię świadczenia usług telekomunikacyjnych.

Instalację telekomunikacyjną posiadają w szczególnosci:

⚫

(...) SA, która dysponuje instalacją telekomunikacyjną budynków oraz przyłączami telekomunikacyjnymi doprowadzonymi do budynków wykonanymi w technologii miedzianej;

⚫

(...) A. F., K. G. Sp. j. w K., posiada miedziane instalacje telekomunikacyjne oraz radiowe przyłacza telekomunikacyjne doprowadzone do budynków przy ul (...); nie ma możliwości wykorzystanie przez (...) kanalizacji telekomunikacyjnej;

⚫

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka jawna z siedzibą w W. (dalej (...)) posiada doprowadzone przyłącza telekomunikacyjne do niektórych budynków (wymienionych w piśmie z dnia 11 kwietnia 2016 r. ), zaś w budynkach tych posiada instalację telekomunikacyjną wykonaną w technologii H. . Technologia wykonania instalacji telekomunikacyjnych (...) uniemożliwia świadczenie usług w tych budynkach przez (...) w takim standardzie, jaki zostałby osiągnięty w przypadku wybudowania przez (...) własnej sieci (...). Nie ma możliwości wykorzystania instalacji telekomunikacyjnych (...) (zarówno w postaci kabli koncentrycznych jak i kanalizacji kablowej (rurarzu)), do świadczenia usług telekomunikacyjnych, przez innego dostawcę usług. Podobnie nie ma możliwości wykorzystania kanalizacji technicznej stanowiącej element przyłączy telekomunikacyjnych przez innego operatora z uwagi na fakt całkowitego wypełnienia rurarzu. Technologia wykonania kabli koncentrycznych do wskazanych budynków umożliwia świadczenie usług w rzeczonych budynkach jedynie przez jednego dostawcę usług (pismo (...) z dnia 11 kwietnia 2016 r.),

⚫

(...) E. W. (dalej (...)) posiada radiową instalację telekomunikacyjną oraz bezprzewodowe przyłącze telekomunikacyjne w jednym budynku Spółdzielni (przy ul. (...)). Nie ma możliwości ich wykorzystania przez (...) (pismo (...) z dnia 8 kwietnia 2016 r.),

⚫

(...) Przedsiębiorstwo Produkcyjnomontażowe (...) (dalej (...)) posiada instalację telekomunikacyjną oraz przyłącze telekomunikacyjne wykonane w technologii H. tylko w części budynków Spółdzielni położonych na osiedlu (...). Nie ma możliwości ich wykorzystania przez (...) (pismo T. z dnia 12 kwietnia 2016 r.),

⚫

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej (...)) dysponuje instalacją telekomunikacyjną budynków (w tym kanalizacją telekomunikacyjną budynków) oraz przyłączami telekomunikacyjnymi doprowadzonymi do budynków wykonanymi w technologii miedzianej (kable koncentryczne). Nie jest możliwe wykorzystanie tej infrastruktury z uwagi na ich zajęcie, różnice pomiędzy technologią H. a planowaną przez (...) technologią (...) oraz zwymiarowanie infrastruktury jedynie pod instalacje (...), bez uwzględniania kolejnych zaciągów (pismo (...) z dnia 12 kwietnia 2016 r.),

⚫

(...) S.A. z siedzibą w W. (dalej (...)) posiada instalacje telekomunikacyjne miedziane wraz z miedzianymi przyłączami telekomunikacyjnymi w budynkach Spółdzielni położonych na osiedlu (...). Nie ma możliwości ich wykorzystania do świadczenia usług w technologii (...) (pismo (...) z dnia 30 marca 2016 r.),

⚫

(...) S.A. z siedzibą w W. (dalej (...)) posiada miedzianą infrastrukturę telekomunikacyjną. Nie ma możliwości jej wykorzystania do świadczenia oferowanych przez (...) usług (pismo (...) z dnia 15 kwietnia 2016r.),

⚫

(...). (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. (dalej (...)) i (...) M. P. (dalej (...)) dysponuje miedzianą infrastrukturą telekomunikacyjną. Nie ma możliwości jej wykorzystania przez (...) do świadczenia usług w technologii (...) (pisma (...) i (...) z dnia 19 kwietnia 2016 r.),

⚫

(...) S.A. z siedzibą w K. (dalej „(...)”) posiada infrastrukturę telekomunikacyjną, tj. światłowodowe przyłącze telekomunikacyjne doprowadzone do kilku budynków Spółdzielni (położonych przy ul. (...), ul. (...), ul. (...), ul. (...), ul. (...), ul. (...)). Nie posiada jednak instalacji telekomunikacyjnych w budynkach Spółdzielni (pismo (...) z dnia 27 maja 2016 r.).

⚫

(...) S.A. z siedzibą w W. (dalej (...)) posiada jedynie zestaw anten wykorzystywanych do świadczenia usług (przy ul. (...)), które nie mogą być wykorzystane przez (...) do realizacji zamierzenia inwestycyjnego. Nie posiada instalacji telekomunikacyjnych i przyłączy telekomunikacyjnych w budynkach Spółdzielni (pismo(...) z dnia 15 czerwca 2016 r.),

⚫

(...) s.c. B. B., M. H. (dalej (...)) nie posiada własnej infrastruktury telekomunikacyjnej w budynkach Spółdzielni (pismo (...) z dnia 24 maja 2016 r.),

⚫

PRZEDSIĘBIORSTWO (...) S.C. W. W., W. Z., J. W. (dalej (...)) nie posiada własnej infrastruktury telekomunikacyjnej w budynkach Spółdzielni (pismo (...) z dnia 12 kwietnia 2016 r.),

⚫

(...) S.A. z siedzibą w G. (dalej (...)) nie posiada własnej infrastruktury telekomunikacyjnej w budynkach Spółdzielni (pismo (...) z dnia 8 kwietnia 2016 r ),

⚫

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej (...)) nie posiada własnej infrastruktury telekomunikacyjnej w budynkach Spółdzielni (pismo (...) z dnia 5 kwietnia 2016 r.),

⚫

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej (...)) nie posiada własnej infrastruktury telekomunikacyjnej w budynkach Spółdzielni (pismo Polkomtel z dnia 7 kwietnia 2016 r.),

⚫

(...) (...) sp. z o.o. z siedzibą w R. (dalej „(...)”) nie posiada własnej infrastruktury telekomunikacyjnej w budynkach Spółdzielni (pismo (...) z dnia 5 kwietnia 2016 r.),

⚫

(...) E. L. (dalej (...)) nie posiada własnej infrastruktury telekomunikacyjnej w budynkach Spółdzielni (pismo (...) z dnia 1 kwietnia 2016 r.).

W toku postępowania administracyjnego Prezes UKE, zgodnie z art. 15 pkt 4 Pt, w związku z art. 23 i art. 30 ust. 5 ustawy o wspieraniu rozwoju, przeprowadził postępowanie konsultacyjne dotyczące projektu decyzji administracyjnej w sprawie.

W ramach konsultacji Prezes UOKiK poinformował, iż nie zgłasza zastrzeżeń do konsultowanego projektu decyzji, gdyż dostęp operatora do nieruchomości w celu zapewnienia telekomunikacji w budynku nie będzie zakłócać równoprawnej i skutecznej konkurencji na lokalnym rynku telekomunikacyjnym. W szczególności także, że zapewnienie (...) dostępu leży w interesie użytkowników sieci telekomunikacyjnych i przejawiać się będzie w możliwości korzystania z usług telekomunikacyjnych świadczonych przez (...) i nie wpłynie negatywnie na stan konkurencji na tym rynku.

Spółdzielnia, w stanowisku konsultacyjnym z 3 lipca 2017 r., wskazała, że Prezes UKE:

1. nie ustalił z podmiotami świadczącymi usługi telekomunikacyjne na nieruchomościach spółdzielni stanu ich infrastruktury w budynkach i możliwości jej wykorzystania przez (...),

2. nie ustalił i nie zweryfikował warunków na jakich inni przedsiębiorcy telekomunikacyjni mają ustalony dostęp do budynków Spółdzielni, a wiec warunki zawarte w sentencji decyzji, nie są, w ocenie Spółdzielni, niedyskryminujące i proporcjonalne,

3. nie rozstrzyga kwestii zwrotu Spółdzielni przez (...) kosztów, w szczególności kosztów osobowych i operacyjnych, ani kosztów korzystania z nieruchomości przez (...),

4. nie wziął pod uwagę faktu, że dostęp ustalony w ramach decyzji jest tożsamy z instytucją służebności przesyłu, a kwesta ta nie jest w kompetencji Prezesa UKE,

5. nie określił szczegółowo warunków rozliczeń między stronami i sposobu zwrotu kaucji,

6. nie określił zasad ponoszenia przez (...) kosztów wynikających z obniżenia wartości nieruchomości, np. zwiększanych kosztów utrzymania porządku.

Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd w oparciu o powołane wyżej dowody z dokumentów, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a Sąd także nie znalazł podstaw do odmowy im wiarygodności.

Sąd zważył, co następuje:

Zasadniczą podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowi przepis art. 30 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (dalej jako ustawa o wspieraniu rozwoju) w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 9 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 903 dalej „ustawa zmieniająca"), która weszła w życie w dniu 1 lipca 2016 r. Stosowanie do treści art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy zmieniającej, w przypadku, gdy wniosek o wydanie decyzji został złożony na podstawie art. 30 ust. 5 w związku z art. 21 ust. 2 ustawy o wspieraniu rozwoju, a postępowanie w tej sprawie nie zostało zakończone przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej, postępowanie to jest prowadzone na podstawie przepisów ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

W myśl powołanej regulacji art. 30 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych właściciel, użytkownik wieczysty lub zarządca nieruchomości, niebędący przedsiębiorcą telekomunikacyjnym, jest obowiązany zapewnić przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu dostęp do nieruchomości, w tym do budynku oraz punktu styku, polegający w szczególności na:

1) zapewnieniu możliwości wykorzystywania istniejącego przyłącza telekomunikacyjnego lub istniejącej instalacji telekomunikacyjnej budynku, jeżeli powielenie takiej infrastruktury byłoby ekonomicznie nieopłacalne lub technicznie niemożliwe,

2) umożliwieniu doprowadzenia przyłącza telekomunikacyjnego aż do punktu styku,

3) umożliwieniu wykonania instalacji telekomunikacyjnej budynku, jeżeli:

a) nie istnieje instalacja telekomunikacyjna budynku przystosowana do dostarczania usług szerokopasmowego dostępu do Internetu o przepustowości co najmniej 30 Mb/s

lub

b) istniejąca instalacja telekomunikacyjna budynku przystosowana do dostarczania usług szerokopasmowego dostępu do Internetu o przepustowości co najmniej 30 Mb/s nie jest dostępna łub nie odpowiada zapotrzebowaniu przedsiębiorcy telekomunikacyjnego,

4) umożliwieniu korzystania z punktu styku,

5) umożliwieniu odtworzenia przyłącza telekomunikacyjnego lub wykonaniu instalacji telekomunikacyjnej budynku, które uległy likwidacji, zniszczeniu, uszkodzeniu lub wymagają modernizacji lub przebudowy

- w celu zapewnienia telekomunikacji w tym budynku.

Warunek, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b, uważa się za spełniony w szczególności, gdy:

1) właściciel instalacji telekomunikacyjnej budynku nie podejmuje negocjacji z przedsiębiorcą telekomunikacyjnym w sprawie dostępu do tej instalacji;

2) właściciel instalacji telekomunikacyjnej budynku odmawia przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu dostępu do tej instalacji;

3) oferowane warunki dostępu do instalacji są dyskryminujące lub uniemożliwiają przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu oferowanie użytkownikom końcowym konkurencyjnych warunków świadczenia usług, w tym cenowych i jakościowych;

4) przedsiębiorca telekomunikacyjny świadczy usługi w innej technologii niż instalacja telekomunikacyjna w budynku (art. 30 ust. 1a)

Warunki dostępu, o którym mowa w art. 30 ust. 1 określa umowa zawarta między przedsiębiorcą telekomunikacyjnym a odpowiednio właścicielem, użytkownikiem wieczystym lub zarządcą nieruchomości, niebędącym przedsiębiorcą telekomunikacyjnym (art. 30 ust. 4)

Do dostępu, o którym mowa w art. 30 ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19 ust. 2 i art. 20-24a ustawy o wspieraniu rozwoju, z tym że termin zawarcia umowy dostępu wynosi 30 dni od dnia wystąpienia przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego z wnioskiem o jej zawarcie (art. 30 ust. 5 pkt 1).

W przypadku niepodjęcia negocjacji w sprawie zawarcia umowy o dostępie, o którym mowa w art. 30 ust. 1 przez podmiot zobowiązany do zapewnienia takiego dostępu, odmowy udzielenia dostępu do nieruchomości, w tym do budynku oraz punktu styku lub niezawarcia umowy o tym dostępie w terminie 30 dni od dnia złożenia przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego wniosku o jej zawarcie, każda ze stron może zwrócić się do Prezesa UKE z wnioskiem o wydanie decyzji w sprawie dostępu do nieruchomości, w tym do budynku oraz punktu styku, w celu zapewnienia telekomunikacji (art. 21 ust. 2).

Z powyższych regulacji jednoznacznie wynika, że przedsiębiorca telekomunikacyjny może złożyć do Prezesa UKE wniosek o wydanie decyzji w przedmiocie dostępu, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju tylko wtedy, gdy wcześniej wystąpił do właściciela, użytkownika wieczystego lub zarządcy nieruchomości, niebędącego przedsiębiorcą telekomunikacyjnym, o zawarcie umowy o dostępie do nieruchomości, a następnie wystąpiła jedna z okoliczności, wymienionych wart. 21 ust. 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych.

W sprawie niniejszej, w świetle poczynionych wyżej ustaleń faktycznych było niewątpliwe, że pomimo prowadzenia między stronami negocjacji nie doszło do zawarcia umowy o dostępie w terminie 30 dni od złożenia przez (...) wniosku do Spółdzielni o jej zawarcie. Zatem organ regulacyjny był uprawniony do wydania na wniosek operatora decyzji zastępującej umowę.

Przy czym należy wskazać, że w sprawach, o których mowa w art. 30 ustawy o wspieraniu rozwoju można wszcząć i prowadzić jedno postępowanie, jeżeli dotyczą one tych samych stron i związane są z realizacją tej samej inwestycji (art. 206 ust. la Pt). Zatem możliwe było prowadzenie jednego postępowania dotyczącego wszystkich nieruchomości i budynków Spółdzielni objętych wnioskiem (...).

Przechodząc do meritum należy wskazać, że zakres dostępu, a tym samym i zakres postępowania przed organem, wyznacza treść wniosku operatora o wydanie decyzji.

(...) we wniosku do Prezesa UKE o wydanie decyzji, ale także we wniosku do Spółdzielni, wskazywał na potrzebę dostępu do nieruchomości oraz do budynków Spółdzielni, w celu zapewnienia telekomunikacji w budynkach w technologii (...) (światłowód do domu) oraz doprowadzenia przyłącza telekomunikacyjnego także w technologii światłowodowej.

Oceniając wniosek operatora pod kątem istniejących uregulowań prawnych, Sąd doszedł do przekonania, że prawidłowe było rozstrzygnięcie Prezesa UKE umożliwiające (...) dostęp do nieruchomości Spółdzielni, w zakresie opisanym w decyzji.

W szczególności rozstrzygnięcie Prezesa UKE w odniesieniu do doprowadzenia przyłącza telekomunikacyjnego aż do punktu styku znajduje podstawę prawną w art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy o wspieraniu rozwoju. Zamierzeniem inwestycyjnym (...) było wybudowanie elementu przyłącza telekomunikacyjnego, o jakim mowa art. 2 pkt 27b lit. a Pt, w postaci doprowadzenia do budynków światłowodowego odcinka linii kablowej do punktu styku, tj. zapewnienia dostępu, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy o wspieraniu rozwoju. Zgodnie z tym przepisem, przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu powinien zostać zapewniony dostęp do nieruchomości, w tym do budynku oraz punktu styku, polegający na umożliwieniu mu doprowadzenia przyłącza telekomunikacyjnego aż do punktu styku. W tym stanie prawnym Prezes UKE prawidłowo ustalił warunki dostępu operatora do nieruchomości polegającego na wykonaniu przyłącza telekomunikacyjnego, w celu świadczenia w budynku usług telekomunikacyjnych zgodnie z założeniem inwestycyjnym operatora i wybraną przez niego technologią. Należy mieć przy tym na względzie fakt, że art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy o wspieraniu rozwoju w brzmieniu aktualnym na datę wydania decyzji, nie uzależnia ustalenia tego rodzaju dostępu od żadnych przesłanek, tym samym bez znaczenia dla udzielenia dostępu polegającego na doprowadzeniu przyłącza telekomunikacyjnego do budynku jest fakt istnienia przyłączy telekomunikacyjnych już doprowadzonych do budynku ani tego, czy zachodzi możliwość ich wykorzystania.

Odnosząc się do rozstrzygnięcia organu dotyczącego instalacji telekomunikacyjnej, to w pierwszej kolejności należy wskazać, że instalacja telekomunikacyjna, w rozumieniu art. 2 pkt 8a Pt, to elementy infrastruktury telekomunikacyjnej, w szczególności kable i przewody wraz z osprzętem instalacyjnym i urządzeniami telekomunikacyjnymi, począwszy od punktu połączenia z publiczną siecią telekomunikacyjną (przełącznica kablowa) lub od urządzenia systemu radiowego do gniazda abonenckiego.

Wniosek (...) dotyczył w tym zakresie wykonania w technologii (...) typu (...) (gigabitowa pasywna sieć światłowodowa) instalacji telekomunikacyjnej budynków. Wniosek (...) w odniesieniu do instalacji telekomunikacyjnej odpowiadał więc regulacji zapewnienia dostępu do nieruchomości, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy o wspieraniu rozwoju, polegającego na wykonaniu instalacji telekomunikacyjnej budynku, na którą składać się będzie kanalizacja telekomunikacyjna z umieszczonym w niej kablem światłowodowym oraz wymagany osprzęt instalacyjny i przełącznice światłowodowe.

W światle poczynionych wyżej ustaleń w budynkach Spółdzielni znajduje się instalacja telekomunikacyjna innych operatorów, oraz samego (...). Przy czym (...), a także pozostali operatorzy posiadają jedynie miedziane kable telekomunikacyjne służące do świadczenia usług w technologii miedzianej, która bądź nie jest przystosowana do dostarczania usług szerokopasmowego dostępu do Internetu o przepustowości co najmniej 30 Mb/s., bądź też wprawdzie umożliwia świadczenie usług szerokopasmowego dostępu do Internetu o przepustowości co najmniej 30 Mb/s (technologia H., tj. wykorzystująca w części kable światłowodowe oraz kable koncentryczne wykonane w technologii miedzianej) lecz uniemożliwia świadczenie usług przez (...) w takim standardzie, jaki zostałby osiągnięty w przypadku wybudowania przez (...) własnej sieci (...). Powyższa konstatacja jest wynikiem analizy wyjaśnień złożonych w toku postępowania administracyjnego przez właścicieli instalacji telekomunikacyjnej w budynkach, które zostały zweryfikowane przez organ regulacyjny w bazie danych (...).

W tym stanie faktycznym Sąd ustalił, że istniejąca w budynkach Spółdzielni instalacja uniemożliwia świadczenie usług w tych budynkach przez (...) w takim standardzie, jaki zostałby osiągnięty w przypadku wybudowania przez (...) własnej sieci (...).

Skoro więc istniejąca w budynku instalacja telekomunikacyjna w postaci kabli i przewodów nie odpowiada zapotrzebowaniu (...), to zachodzą podstawy do tego, aby w oparciu o przepis art. 30 ust 1 pkt 3 lit b ustawy przyznać (...) dostęp do nieruchomości polegający na prawie wykonania instalacji telekomunikacyjnej w budynkach Spółdzielni w technologii (...).

Ponadto, odwołując się także do wyjaśnień operatorów należało uznać, że także kanalizacja telekomunikacyjna tych przedsiębiorców telekomunikacyjnych, rozumiana jako zespół rur służący do układania w nim kabli telekomunikacyjnych, znajdująca się w budynku jest niedostępna jak i nie odpowiada zapotrzebowaniu (...). W budynkach własną kanalizację telekomunikacyjną posiada wprawdzie (...), jednak istniejąca kanalizacja telekomunikacyjna budynków była przewidziana pod kable miedziane i możliwy jest w niej brak miejsca na urządzenia związane z obsługą włókien światłowodowych (jak np. splittery), czy też na kable światłowodowe w osłonie zapobiegającej uszkodzeniom włókien światłowodowych, ale także kanalizacja tego rodzaju nie jest dostosowana do układania w niej włókien światłowodowych, które nie mogą być zginane tak, jak zwykłe przewody miedziane.

Zatem Prezes UKE prawidłowo uznał, że z uwagi na uwarunkowania natury technicznej (wymagania dla kanalizacji telekomunikacyjnej pod kabel światłowodowy), o ile umieszczenie kabli światłowodowych nie będzie możliwe w istniejącej i stanowiącej własność (...) kanalizacji telekomunikacyjnej, to (...) uprawniona jest do wykonania nowych kanalizacji telekomunikacyjnych budynków.

Reasumując, na Spółdzielni spoczywa obowiązek zapewnienia (...) dostępu do nieruchomości i budynków Spółdzielni polegającego na umożliwieniu wykonania instalacji telekomunikacyjnych budynków wykorzystujących kable światłowodowe jako medium transmisyjne.

Warto przy tym zwrócić uwagę, że ustawa o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych stanowi także implementację dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/61 (UE z 15 maja 2014 w sprawie środków mających na celu zmniejszenie kosztów realizacji szybkich sieci łączności elektronicznej (DZ. Urz. UE L 155, s.1). Wskazano w niej, że uznając znaczenie dostępu do szybkich łączy szerokopasmowych, państwa członkowskie przyjęły ambitne cele w zakresie rozwoju sieci szerokopasmowych określone w komunikacie Komisji „Europejska agenda cyfrowa − cyfrowe stymulowanie europejskiego wzrostu gospodarczego”, a mianowicie do 2013 roku zapewnić wszystkim obywatelom Europy podstawowy dostęp do łączy szerokopasmowych, zapewnić by do 2020 roku wszyscy obywatele Europy mieli możliwość dostępu do łączy o znacznie większej przepustowości, przekraczającej 30 Mb/s, przy czym co najmniej 50 % gospodarstw domowych w Unii ma mieć abonament na dostęp do łączy internetowych o przepustowości przekraczającej 100 Mb/s (punkt 2 preambuły).

Wydając rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie należało więc uwzględnić także cele w zakresie rozwoju sieci szerokopasmowych wynikające z powołanej dyrektywy, do których zalicza się przede wszystkim postulat zapewnienia wszystkim obywatelom Europy dostępu do łączy o coraz większej przepustowości. W postulat ten wpisuje się zamierzenie (...), którego celem jest zbudowanie w budynkach Spółdzielni sieci światłowodowej i zaoferowanie ich mieszkańcom usług telekomunikacyjnych, o jak największej jakości. Przy czym należy wskazać, że decyzja realizuje kryterium interesu użytkowników, którzy zważywszy na błyskawiczny postęp technologiczny z jakim mamy do czynienia w ostatnich dekadach, uzyskają dzięki inwestycji (...), zaspokojenie potrzeb w zakresie nowoczesnych i szybkich łączy umożliwiających świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Wobec ustalenia, że zostały spełnione przesłanki pozwalające na pozytywne rozstrzygnięcie wniosku (...) Prezes UKE prawidłowo wydał, na podstawie art. 22 ust. 1 w związku z art. 30 ust. 5 ustawy o wspieraniu rozwoju, decyzję zastępującą umowę o dostęp. Zgodnie z powołanymi regulacjami, decyzja zastępuje umowę o dostępie, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju.

Na mocy decyzji (...) uzyskał prawo dostępu do nieruchomości, w tym do budynków Spółdzielni wymienionych w decyzji, w celu zapewnienia telekomunikacji w tych budynkach. Dostęp do nieruchomości, uprawnia (...) do korzystania z opisanych w decyzji budynków w celu wykonania swojej instalacji telekomunikacyjnej w technologii światłowodowej.

Decyzja zastępująca umowę w sposób szczegółowy reguluje prawa i obowiązki stron, a Spółdzielnia zasadniczo nie zgłaszała istotnych uwag do treści poszczególnych regulacji. W szczególności Spółdzielnia nie wnosiła także o zmianę decyzji, poprzez uregulowanie w odmienny sposób praw i obowiązków stron, co do których miała uwagi, czego konsekwencją jest utrzymanie decyzji w mocy w całości, gdyż Sąd nie może orzekać o zmianie decyzji w sytuacji gdy strona tego nie żądała, gdyż stanowiłoby to orzeczenie ponad żądanie strony. Spółdzielnia domagała się jedynie uchylenia decyzji, ku czemu Sąd nie znalazł jednak podstaw.

Odnosząc się natomiast do zarzutu odwołania wskazującego na brak odpłatności dostępu, ryzyko dewastacji klatek schodowych i korytarzy przy okazji prowadzenia przez operatora robót montażowych, ale także zasad uiszczania kaucji i zaspakajania z niej roszczeń, to zarzuty te okazały się nie być zasadne.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że na mocy art. 30 ust. 3a ustawy o wspieraniu usług dostęp jest nieodpłatny. Wniosek taki jest jednoznaczny w świetle treści art. 30 ust. 5 ustawy o wspieraniu rozwoju, który wprawdzie nakazuje organowi przy wydawaniu decyzji stasować odpowiednio m.in. przepisy art. 22 ust. 2-4 ustawy o wspieraniu rozwoju odnoszące się do decyzji o dostępie do infrastruktury technicznej, które dotyczą odpłatności dostępu, niemniej jednak odpowiednie stosowanie wiąże się w tym wypadku z koniecznością pominięcia tych przepisów, skoro kwestia odpłatności, a w zasadzie jej braku została wprost uregulowana w art. 30 ust 3a, który wyraźnie stanowi, że dostęp jest nieodpłatny. Dlatego prawidłowo organ nie zawarł w decyzji postanowień dotyczących pobierania przez Spółdzielnię od (...) opłat za dostęp. Jednakże, organ uwzględnił w rozstrzygnięciu regulację zawartą w art. 30 ust. 3b ustawy o wspieraniu rozwoju, w myśl której przedsiębiorca telekomunikacyjny ponosi koszty:

1) związane z udostępnieniem nieruchomości w celu wykorzystywania istniejącego przyłącza telekomunikacyjnego lub istniejącej instalacji telekomunikacyjnej budynku albo doprowadzenia do budynku przyłącza telekomunikacyjnego lub wykonania instalacji telekomunikacyjnej budynku, w tym przywrócenia stanu pierwotnego,

2) utrzymania udostępnionego przyłącza telekomunikacyjnego, instalacji telekomunikacyjnej budynku lub całości lub części kabla telekomunikacyjnego.

Stosownie do powyższego Prezes UKE w decyzji zobowiązał (...) do ponoszenia kosztów wykonywania czynności, o których mowa w § 2 ust. 1 sentencji decyzji (§ 2 ust. 12 pkt 1 sentencji decyzji). Zgodnie z § 2 ust. 12 pkt 2 sentencji decyzji (...) jest zobowiązany do zwrotu Spółdzielni wydatków, które Spółdzielnia poniesie w związku z wykonywaniem przez (...) uprawnień określonych w § 2 ust. 1 sentencji decyzji. Takimi wydatkami (kosztami) przewidzianymi przez Prezesa UKE są w szczególności koszty energii elektrycznej zużytej przez (...).

Powyższe rozwiązanie pozwoli na zwrot Spółdzielni przez (...) wszelkich wydatków i kosztów jakie poniesie Spółdzielnia w trakcie realizacji inwestycji, które będą oczywiście uzasadnione i wynikające z prac prowadzonych przez (...). Tym samym trudno zgodzić się z twierdzeniem Spółdzielni, że Prezes UKE nie rozstrzygnął o zwrocie poniesionych kosztów.

Zwrot opisanych wyżej kosztów przez (...) będzie następował w oparciu o przedstawione przez Spółdzielnię dokumenty księgowe, a termin uiszczenia tych kosztów będzie wynosił 14 dni od dnia otrzymania tych dokumentów przez Operatora (§ 2 ust. 13 sentencji decyzji). Jak słusznie podnosił organ, koszty podlegające zwrotowi powinny pozostawać w adekwatnym związku z faktem prowadzenia przez (...) prac i nie mogą prowadzić do bezpodstawnego wzbogacenie Spółdzielni.

Nie zasługiwał także na uwzględnienie zarzut dotyczący tożsamości dostępu telekomunikacyjnego z instytucją służebności przesyłu, oraz, że kwesta ta, jako, że nie mieści się w kompetencji Prezesa UKE, nie upoważnia go do rozstrzygania o dostępie. Jakkolwiek istotnie Prezes UKE nie ma kompetencji do regulowania w trybie administracyjnym służebności przesyłu, niemniej ma kompetencji do regulowania dostępu telekomunikacyjnego, co wprost wynika z treści ustawy o wspieraniu rozwoju. Zdaniem Sądu, jakkolwiek można doszukiwać się pewnych cech podobieństwa obu instytucji, jest to wszak prawo do korzystania z cudzej nieruchomości w określony sposób, zbliżone do rzeczowego prawa jakim jest służebność, niemniej jednak jest to szczególna regulacja sektorowa prawa publicznego, dotycząca rynku telekomunikacyjnego i jako lex specjalis wyłącza stosowanie innych uregulowań, szczególnie tych odnoszących się do stosunków cywilno-prawnych. Instytucja służebności przesyłu nie była przedmiotem analizy ani rozstrzygnięcia Prezesa UKE ponieważ nie znajdowała zastosowania do stanu faktycznego ustalonego w ramach prowadzonego postępowania, ani tym bardziej nie była przedmiotem wniosku operatora.

Odnośnie obawy Spółdzielni o zagrożenie dla estetyki ciągów komunikacyjnych czy wręcz ich dewastacji, do czego może doprowadzić położenie kolejnej instalacji w budynkach, to należy wskazać, że nie jest to okoliczność, która w świetle obowiązujących regulacji prawnych może stanowić przeszkodę do udzielenia dostępu telekomunikacyjnego, o jakim mowa w art. 30 ustawy o wspieraniu rozwoju. Niewątpliwi prace montażowe zazwyczaj stanowią ingerencję w budynek, niemniej jednak jest to wpisane we wszelkie prace instalacyjne, a zatem także dostęp na potrzeby poprowadzenia instalacji telekomunikacyjnej także mieści w sobie taką formę ingerencji, lecz, co należy podkreślić, zaakceptowaną przez ustawodawcę. Warto przy tym zaznaczyć, że (...) zobowiązany jest do wykonania instalacji telekomunikacyjnej budynku w miarę możliwości w istniejącej kanalizacji telekomunikacyjnej, a zatem bez zasadniczej ingerencji w substancję budynku. Ponadto należy zwrócić uwagę, że wykonywanie przez (...) uzyskanego w drodze decyzji dostępu, powinno następować w zgodzie z przepisami powszechnie obowiązującego prawa (§ 2 ust. 2 decyzji). W związku z powyższym, (...) został zobowiązany w decyzji do wykonania infrastruktury w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa i do prowadzenia prac instalacyjnych oraz konserwacyjnych swoich urządzeń stanowiących elementy infrastruktury w sposób niekolidujący z instalacjami znajdującymi się na nieruchomości lub w budynku oraz nie powodując ich uszkodzenia bądź wadliwego działania (§ 2 ust. 4 decyzji) oraz do tego, aby wykonując instalację telekomunikacyjną budynku używał wyłącznie urządzeń spełniających wszystkie wymagania przewidziane prawem, w tym dotyczące odpowiednich norm bezpieczeństwa oraz posiadania stosownych certyfikatów (§ 2 ust. 5 decyzji). Poza tym zgodnie z art. 30 ust. 1c ustawy o wspieraniu rozwoju przedsiębiorca telekomunikacyjny jest obowiązany do przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedniego, niezwłocznie po wykonaniu przyłącza telekomunikacyjnego, kabla telekomunikacyjnego lub instalacji telekomunikacyjnej budynku, co znajduje odzwierciedlenie w § 2 ust. 2 i 3 sentencji decyzji. Nie bez znaczenia dla obaw Spółdzielni o dewastację jest też okoliczność, że (...) ponosi odpowiedzialność za szkody wynikające bezpośrednio z prac związanych z wykonaniem, eksploatacją, konserwacją, naprawą lub wymianą infrastruktury (§ 2 ust. 11 decyzji), a wykonanie infrastruktury przez (...) musi nastąpić zgodnie z wszystkimi wymogami przewidzianymi w przepisach prawa, przez co należy rozumieć w szczególności przepisy Prawa budowlanego, przepisy z zakresu ochrony przeciwpożarowej, przepisy regulujące sposób realizowania infrastruktury telekomunikacyjnej czy bhp (np. § 2 ust. 7, § 4 ust 1, decyzji).

Zabezpieczeniem praw Spółdzielni przed ewentualnym uszkodzeniem budynku, ale też innymi szkodami mogącymi powstać w związku z wykonywaniem przez (...) prawa dostępu, jest ustalenie kaucji zabezpieczającej roszczenia z tytułu naprawienia szkody, (§ 4 ust. 12-15 decyzji). Prezes UKE zobowiązał (...) do wpłacenia, przed przystąpieniem do realizacji prac, o których mowa w § 2 ust. 2 pkt 1-2, kaucji w wysokości 2.000 zł za każdy kolejny zajmowany budynek, z tytułu zabezpieczenia należytego wykonania prac. W przypadku prac, o których mowa w § 9 pkt 1, Prezes UKE zobowiązał (...) do wpłacenia kaucji w wysokości 1.000 zł. Podkreślenia przy tym wymaga, że ustanowiona kaucja w żaden sposób nie ogranicza możliwości żądania naprawienia szkody przenoszącej wartość kaucji, gdyż w każdym przypadku (...) odpowiada za naprawę całkowitej szkody na zasadach ogólnych uregulowanych w kodeksie cywilnym.

Powyższe zasady współpracy, oraz obowiązki nałożone na (...) w zaskarżonej decyzji zdaniem Sądu pozwalają uznać, że prawa Spółdzielni zostały w sposób właściwy zabezpieczone, w szczególności także na wypadek ewentualnej dewastacji czy zniszczenia klatek.

Nie wchodząc w szczegóły, Sąd konstatuje, że Prezes UKE wydając decyzję wziął pod uwagę stanowiska stron przedstawione w toku postępowania, kierując się jednocześnie kryteriami określonymi w art. 22 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju, tj. koniecznością zapewnienia niedyskryminacyjnych i proporcjonalnych warunków dostępu. Sąd podzielił w tym zakresie w całości argumentacje organu przytoczoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W szczególności ustalone w decyzji warunki dostępu, uwzględniają zasadę proporcjonalności gdyż, w stanie faktycznym sprawy nie istniała inna możliwość zapewnienia (...) dostępu niż władcza decyzja administracyjna, gdyż Spółdzielnia odmawiała dostępu w sposób dobrowolny. Wyrazem zastosowania zasady proporcjonalności jest ustalenie przez Prezesa UKE w decyzji o dostępie zrównoważonych praw i obowiązków dla stron tej decyzji, tak aby ustawowy cel (dostęp do nieruchomości w celu zapewnienia telekomunikacji) został osiągnięty, przy jednoczesnym poszanowaniu praw Spółdzielni. Ustalone w decyzji zasady dostępu nie są zbyt uciążliwe dla Spółdzielni i uwzględniają w należytym zakresie jej prawa i interesy.

W odniesieniu do zasady niedyskryminacji Prezes UKE wydając rozstrzygnięcie w sprawie, wziął pod uwagę warunki dostępu, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju, jakie zostały ustalone w innych podobnych przypadkach, co znane jest Sądowi z urzędu, mając jednocześnie na uwadze potrzebę zapewnienia zrównoważonych praw i obowiązków obu stron postępowania (zasada proporcjonalności), interes tych stron oraz prowadzoną politykę regulacyjną, której celem jest stworzenie zasad wspierania równoprawnej i skutecznej konkurencji w zakresie świadczenia usług telekomunikacyjnych. Na poprawność rozstrzygnięcia Prezesa UKE w tym zakresie wskazuje brak zastrzeżeń Prezesa UOKK do przedstawionego projektu decyzji w ramach postępowania konsultacyjnego.

Jeśli chodzi o zarzuty odwołania, wskazujące na naruszenie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, to Sąd orzekający w niniejszym składzie podziela utrwalony w judykaturze pogląd o nieskuteczności powoływania się na naruszenie przepisów postępowania administracyjnego w postępowaniu przed SOKiK, poza pewnymi wyjątkami. W szczególności, tego typu zarzuty zasadniczo nie mogą stanowić samoistnej podstawy uchylenia decyzji. Wynika to z faktu, że wniesienie do sądu odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna dopiero cywilne, pierwszoinstancyjne postępowanie sądowe, w którym sąd dokonuje własnych ustaleń, rozważając całokształt materiału dowodowego (takie stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 maja 1991r., sygn. akt III CRN 120/91; postanowieniu z dnia 11 sierpnia 1999r. sygn. akt I CKN 351/99; wyroku z dnia 19 stycznia 2001r. sygn. akt I CKN 1036/98). Podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 grudnia 2006r. stwierdził, iż zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania administracyjnego nie mogą być podnoszone przed SOKiK, który jako sąd powszechny rozpatruje sprawę od nowa, co skutkuje brakiem możliwości uchylenia decyzji zaskarżonej do tego sądu z uwagi na naruszenie przepisów postępowania administracyjnego (sygn. akt VI ACa 620/06).

W sprawie niniejszej zdaniem Sądu postępowanie administracyjne toczące się przed Prezesem URE nie było dotknięte taką wadą, która uzasadniałaby uchylenie decyzji.

Wyjątki od zasady, że zarzuty procesowanie odnoszące się do etapu postępowania administracyjnego nie mogą doprowadzić do uchylenia decyzji w ramach rozpoznania odwołania, które zostały wykreowane przez orzecznictwo Sądu Najwyższego, wskazują, że taka możliwość odnosi się tylko do takich zarzutów, które po pierwsze nie mogą być niejako konwalidowane na etapie postępowania sądowego (jak ma to miejsce np. w odniesieniu do ustaleń faktycznych, środków dowodowych, oceny dowodów, niektórych wad formalnych samej decyzji) ale także waga tych zarzutów musi być na tyle istotna, że uzasadnia ona uchylenie decyzji. Chodzi o takie uchybienia organu, na skutek których przedsiębiorca, którego dotyczy decyzja, nie ma zapewnionych odpowiednich gwarancji proceduralnych, w szczególności mówi się tutaj o uchybieniach tego rodzaju (wadach kwalifikowanych decyzji), które istotnie wpłynęły na merytoryczną treść zaskarżonej decyzji lub też takie sytuacje w których zaskarżona decyzja została wydana bez podstawy prawnej.

Rozpoznając zarzuty powoda dotyczące naruszenia zasad postępowania administracyjnego, Sąd jednak nie dopatrzył się wśród nich takich, które naruszałyby np prawo odwołującego się do obrony, czy innych które wskazywałyby na wydanie decyzji w warunkach nieważności. W szczególności także decyzja nie została wydana bez podstawy prawnej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd doszedł do przekonania, że decyzja odpowiada prawa. W tym stanie rzeczy, Sąd w oparciu o przepis art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie, gdyż nie było podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że kosztami należnymi wygrywającym sprawę – Prezesowi UKE i zainteresowanemu (...) były tylko koszty wynagrodzenia pełnomocników procesowych w wysokości po 720 zł, ustalone na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia odwołania.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka