Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Jolanta Stasińska

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2021 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółki komandytowej z siedzibą w B.

przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółki komandytowej z siedzibą w B. od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia 31 grudnia 2018 roku, Nr DK. (...).(...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółki komandytowej z siedzibą w B. na rzecz Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Jolanta Stasińska

Sygn. akt XVII AmT 97 /19

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej decyzją z dnia 31 grudnia 2018 r., Nr DK. (...).(...), na podstawie art. 210 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 209 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1954 z późn. zm., zwanej dalej „Pt"), oraz na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm., zwanej dalej „k.p.a."), w związku z art. 206 ust. 1 Pt, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej na (...) sp. z o.o. (...) sp.k. z siedzibą w B. (zwaną dalej „Stroną" lub „Spółką" lub (...)), w związku z nieudzieleniem lub udzieleniem niepełnych informacji, o których mowa w art. 30 ust. le ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2062 z póz. zm., zwanej dalej „ustawą o wruist"), zgodnie z terminem określonym przepisem art. 30 ust. lf ustawy o wruist, o które pismem z dnia 26 lutego 2018 r. wniosła (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. (zwaną dalej (...) lub „Przedsiębiorcą telekomunikacyjnym"), nałożył na "(...)/ (...)" sp. z o.o. (...) sp.k. z siedzibą w B. karę pieniężną płatną do budżetu państwa za nieudzielenie informacji, o których mowa w art. 30 ust. le pkt pkt 1, 4, 5 ustawy o wruist. tj. informacji o:

1. danych kontaktowych właściciela kabla telekomunikacyjnego, instalacji telekomunikacyjnej budynku oraz przyłącza telekomunikacyjnego,

2. osobach lub podmiotach uprawnionych do zawarcia umowy w sprawie dostępu, wraz z ich adresami do doręczeń,

3. numerze księgi wieczystej nieruchomości,

zgodnie z terminem określonym przepisem art. 30 ust. lf ustawy o wruist, o które pismem z dnia 26 lutego 2018 r. wniosła (...), w wysokości 13 000,00 PLN (słownie: trzynaście tysięcy złotych).

Od wyżej wymienionej decyzji powód – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka komandytowa z siedzibą w B. wniósł odwołanie, zaskarżając decyzję w całości.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

1) naruszenie przepisu art. 209 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2017 roku poz. 1908 z późn zm., zwana dalej: PT.) poprzez:

a) uznanie, iż dyspozycją obejmuje przedsiębiorców telekomunikacyjnych, a co za tym idzie nie znajduje zastosowania w stosunku do Spółki, która nie prowadzi działalności w tym zakresie;

b) uznanie, iż przepis ten statuuje sankcje za niewypełnienie obowiązków informacyjnych w stosunku do UKE, w sytuacji gdy nie dotyczy stosunków cywilnoprawnych, a co za tym idzie sytuacji opisanej w niniejszym postępowaniu;

2) naruszenie art. 209 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 209 ust 2 PT poprzez uznanie, iż przepis ten stanowi podstawę do nałożenia kary na Spółkę w sytuacji gdy w jego ustępie 2 jest wskazane, iż regulacja dotyczy podmiotów prowadzących działalność w branży telekomunikacyjnej;

3) naruszenie art. 210 ust. 2 PT oraz art. 31 ust. 3 w zw. z art. 8 ust. 1 i 2 Konstytucji, poprzez:

a) nieuwzględnienie konstytucyjnej zasady proporcjonalności oraz zasad równości i zakazu dyskryminacji przy nakładaniu kary

b) niewłaściwe zastosowanie i nałożenie kary w wysokości rażąco zawyżonej, nieadekwatnej do zakresu ewentualnego naruszenia a w szczególności jego znikomej (a faktycznie żadnej) szkodliwości, dotychczasowej działalności podmiotu, który nie był karany przez UKE oraz możliwości finansowych Spółki, która - co istotne - nie prowadzi działalności telekomunikacyjnej.

4) Naruszenie art. 189 d) pkt. 1, 2, 3,4 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie powyższego przepisu, to jest przesłanek które winny zostać uwzględnione przy ustaleniu wymiaru kary i nałożenie na Spółkę sankcji w wysokości rażąco wygórowanej;

5) Naruszenie art. 189 f §1 pkt. 1 oraz §3 k.p.a. poprzez pominięcie wskazanej regulacji i nałożenie na Spółkę kary pomimo, iż waga naruszenia jest znikoma, strona zaprzestała naruszenia prawa, a co więcej Spółka przedstawiła dowody potwierdzające wykonanie obowiązku.

Na podstawie powyższych zarzutów wniósł o:

1.  uwzględnienie niniejszego odwołania w całości, uchylenie zaskarżonej decyzji i odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej;

2.  ewentualnie w przypadku uznania, iż przepisy ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1954 z późn. zm., zwana dalej: PT) znajdują zastosowanie w niniejszej sprawie, na podstawie art. 209 § 1(1) ust. 1 PT w związku z art. 316 k.p.c. wniósł o odstąpienie od wymierzenia kary z uwagi na:

a.  wykonanie, niezwłocznie po otrzymaniu informacji o piśmie (...) sp. z o.o., obowiązku udzielenia wszelkich wymaganych danych;

b.  dostępność danych objętych wnioskiem, a co za tym idzie bezprzedmiotowość skierowanego przez (...) sp. o.o. pisma;

c.  charakter czynu, który dotyczył jednorazowej sytuacji, jego znikomą szkodliwość (faktycznie brak szkody), nieumyślność;

Jednocześnie wniósł o:

3.  zasądzenie od Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej: UKE) na rzecz Spółki kosztów postępowania z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

4.  dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania prowadzonego przez UKE na okoliczności wskazane w treści odwołania.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej wniósł o oddalenie odwołania w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany podtrzymał stanowisko wyrażone w treści decyzji. Pozwany podniósł, że powód w odwołaniu wskazał podmiot, który nie był i nawet nie mógł być stroną postępowania administracyjnego tj. (...) sp. z o.o., ul (...), (...)-(...) B.. Zaznaczył, że postępowanie administracyjne, w którym zapadła zaskarżona decyzja zostało wszczęte z urzędu. W postępowaniu dotyczyczącym rozpoznania odwołań od decyzji nakładających kary pieniężne, instytucja zainteresowanego nie ma zastosowania, chyba, że ukaraniu podlegałoby kilka podmiotów za ten sam czyn. W ocenie pozwanego wskazanie ww. podmiotu jako zainteresowanego nie ma jakichkolwiek podstaw , albowiem decyzja go po prostu nie dotyczy.

Postanowieniem z dnia 26 lipca 2021 roku Sąd odmówił dopuszczenia do udziału w sprawie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. w charakterze zainteresowanego.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Zawiadomieniem z dnia 10 października 2018 r., znak: DK. (...) (...), (pismo doręczono w dniu 16 października 2018 r.), Prezes UKE poinformował Stronę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej w związku z nieudzieleniem lub udzieleniem niepełnych informacji, o których mowa w art. 30 ust. le ustawy o wruist, zgodnie z terminem określonym przepisem art. 30 ust. lf ustawy o wruist, o które pismem z dnia 26 lutego 2018 r. wniosła (...). W tymże piśmie, Prezes UKE wezwał Stronę do przekazania danych dotyczących wielkości przychodu osiągniętego w 2017 r. niezbędnych do określenia podstawy wymiaru kary w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia. Jednocześnie Prezes UKE poinformował Stronę o możliwości ostatecznego wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji co do zebranych dowodów i materiałów w terminie 30 dni od daty otrzymania tego pisma oraz zgodnie z art. 73 k.p.a. w związku z art. 10 k.p.a. o możliwości przeglądania akt sprawy oraz sporządzania z nich notatek i odpisów w każdym stadium postępowania.

Ponadto na podstawie art. 123 § 1 w związku z art. 75 § 1 k.p.a. oraz art. 206 ust. 1 Pt Prezes UKE postanowił włączyć do akt sprawy przedmiotowego postępowania administracyjnego następujący materiał dowodowy:

1. kopii pisma (...) z dnia 26 lutego 2018 r. do Spółki w sprawie udzielenia informacji, o których mowa w art. 30 ust. le ustawy o wruist,

2. kopii pisma (...) z dnia 8 maja 2018 r. do Prezesa UKE,

3. kopii pisma (...) z dnia 22 czerwca 2018 r. do Prezesa UKE wraz załącznikiem,

4. kopii pisma Prezesa UKE do Spółki z dnia 6 lipca 2018 r., znak: DK. (...).(...) wraz z (...),

5. kopii pisma Spółki do Prezesa UKE z dnia 23 lipca 2018 r. /k. 1, 4-16 akt adm./

Pismem z dnia 7 listopada 2018 r., które wpłynęło do UKE w dniu 13 listopada 2018 r. Strona przedłożyła swoje stanowisko w sprawie, wniosła o umorzenie przedmiotowego postępowania biorąc pod uwagę fakt, że dyspozycja przepisu art. 209 ust. 1 PT nie znajduje zastosowania do spółki. Przepis art. 209 PT zawarty jest w ustawie prawo telekomunikacyjne, której to zakres podmiotowy nie obejmuje właściciela nieruchomości, który nie prowadzi działalności telekomunikacyjnej i nie jest uprawniony do używania i obsługi urządzeń radiowych. Ponadto, fakt umiejscowienia przedmiotowej normy w ustawie prawo telekomunikacyjne, jej regulacja która, w art. 209 ust. 2 odnosi się do przedsiębiorcy, jak również zamiar ustawodawcy, który przyjmując ustawę o wruist dokonał nowelizacji art. 209 ust. 1 pkt. 1 Pt, tak aby penalizować opieszałość przedsiębiorców telekomunikacyjnych za niewykonanie obowiązków nałożonych tą ustawa wskazuje, iż ustawa z całą pewnością nie dotyczy branży deweloperskiej. Nie dotyczy zatem obowiązków (...) sp. z o.o. (...) sp.k. związanych z realizowaną inwestycją budowlaną. Wywnioskował też, że nie było zamiarem ustawodawcy przy wprowadzeniu zmiany art. 209 ust. 1 pkt. 1 Pt penalizowanie działań podmiotów niezwiązanych z branżą telekomunikacyjną. Ponadto Strona w przypadku uznania przez Prezesa UKE, iż przepis art. 209 ust. 1 pkt 1 Pt znajduje zastosowanie w przedmiotowej sprawie Strona wniosła o odstąpienie od wymierzenia kary z uwagi na:

1. wykonanie, niezwłocznie po otrzymaniu informacji o piśmie (...) sp. z o.o., obowiązku udzielenia wszelkich wymaganych danych;

2. dostępność danych objętych wnioskiem, a co za tym idzie bezprzedmiotowość skierowanego przez (...) sp. o.o. pisma;

3. charakter czynu, który dotyczył jednorazowej sytuacji, jego znikomą szkodliwość (faktycznie brak szkody), nieumyślność. /k. 17-23 akt adm./

W 2017 roku Spółka osiągnęła przychód w wysokości (...) zł. /k. 24 akt adm./

Powyżej opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzone w postępowaniu administracyjnym, które nie były kwestionowane przez strony, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Strony nie wystąpiły o przeprowadzenie rozprawy, natomiast rozpoznanie sprawy na rozprawie nie było konieczne, wobec czego wystąpiły podstawy rozstrzygnięcia sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Odwołanie strony powodowej nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zasadnie przyjął pozwany, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdą przepisy art. 210 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1954 z późn. zm., zwanej dalej „Pt"), art. 209 ust. 1 pkt 1 Pt w związku z art. 30 ust. le ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2062 z póz. zm., zwanej dalej „ustawą o wruist"). Zgodnie z art. 209 ust. 1 pkt 1 Pt kto nie wypełnia obowiązku udzielania informacji lub dostarczania dokumentów przewidzianych ustawą lub ustawą o wruist lub udziela informacji niepełnych lub nieprawdziwych lub dostarcza dokumenty zawierające informacje niepełne lub nieprawdziwe podlega karze pieniężnej. Należy też zgodzić się z pozwanym, że przepis art. 209 ust. 1 pkt 1 Pt odnosi się do naruszeń obowiązku udzielania informacji lub dostarczenia dokumentów zarówno w relacji pomiędzy podmiotami prowadzącymi działalność regulowaną przepisami Pt a Prezesem UKE, jak również w relacji pomiędzy dysponentami nieruchomości i właścicielami telekomunikacyjnej infrastruktury budynkowej, o których mowa w ustawie o wruist, a podmiotami prowadzącymi działalność regulowaną przepisami Pt. Istotnie, jednym z obowiązków udzielania informacji lub dostarczania dokumentów przewidzianych ustawą jest obowiązek udzielenia informacji, o których mowa w art. 30 ust. le ustawy o wruist. Ponadto, w dniu 12 grudnia 2018 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o zmianie ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 1118, zwanej dalej „Ustawą zmieniającą"), którymi ustawodawca dokonał zmiany m.in. art. 7 ust 1. Pt oraz art. 209 ust. 1 pkt 1 Pt. Jednakże art. 12 Ustawy zmieniającej wskazuje, że do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie Ustawy zmieniającej, dotyczących nałożenia przez Prezesa UKE kary pieniężnej za naruszenia, o których mowa w art. 209 ust. 1 pkt 1 Pt, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Zgodnie z art. 30 ust. le ustawy o wruist przedsiębiorca telekomunikacyjny może zwrócić się do właściciela, użytkownika wieczystego lub zarządcy nieruchomości z wnioskiem o udzielenie mu informacji o:

1) danych kontaktowych właściciela kabla telekomunikacyjnego, instalacji telekomunikacyjnej budynku i przyłącza telekomunikacyjnego;

2) podmiotach korzystających z punktu styku;

3) innych przedsiębiorcach telekomunikacyjnych korzystających z kabla telekomunikacyjnego, instalacji telekomunikacyjnej budynku i przyłącza telekomunikacyjnego;

4) numerze księgi wieczystej nieruchomości;

5) osobach lub podmiotach uprawnionych do zawarcia umowy w sprawie dostępu,

o którym mowa w ust. 1 i 3, wraz z ich adresami do doręczeń.

Zgodnie z treścią art. 30 ust. 1f ustawy o wruist, właściciel, użytkownik wieczysty lub zarządca nieruchomości jest obowiązany udzielić przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu informacji, o której mowa we wskazanym wyżej przepisie w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku w tej sprawie.

Bezsporna była w niniejszej sprawie okoliczność, że w dniu 1 marca 2018 r. (data odbioru pisma z dnia 26 lutego 2018 r.) oraz przez kolejne 14 dni, tj. do dnia 15 marca 2017 r. (dzień, w którym upływał termin przedłożenia informacji, o których mowa w art. 30 ust. le pkt 1 ustawy o wruist), powód był właścicielem przedmiotowej nieruchomości. Powód nie kwestionował również okoliczności, że przedsiębiorca telekomunikacyjny pismem z dnia 26 lutego 2018 r. (doręczonym powodowi w dniu 1 marca 2018 r.) wniósł o udostępnienie mu informacji o danych kontaktowych właściciela kabla telekomunikacyjnego, instalacji telekomunikacyjnej budynku oraz przyłącza telekomunikacyjnego, osobach lub podmiotach uprawnionych do zawarcia umowy w sprawie dostępu, wraz z ich adresami do doręczeń numerze księgi wieczystej nieruchomości, którą należało uznać za żądanie przedłożenia informacji. Niewątpliwie zatem przedsiębiorca telekomunikacyjny zwrócił się do powoda o udzielenie informacji, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 1, 4, 5 ustawy o wruist. Powód nie przedłożył tych danych przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu w terminie określonym w art. 30 ust. lf ustawy o wruist, tj. w terminie 14 dni od dnia odbioru pisma. Z powyższych okoliczności, w przekonaniu Sądu wprost wynika, że powód wypełnił dyspozycję art. 209 ust. 1 pkt 1 Pt, a w konsekwencji podlega karze pieniężnej. Niezasadnie wnioskował powód, że skoro nie jest przedsiębiorcą telekomunikacyjnym, nie jest podmiotem, o którym mowa w art. 209 ust. 1 pkt 1 Pt, z uwagi na treść art. 209 ust. 2, który wprost odnosi się do przedsiębiorców telekomunikacyjnych. Jak zasadnie wskazuje się doktrynie: „Przepis ust. 1 nie precyzuje kręgu podmiotów podlegających karom pieniężnym. W ogromnej większości przypadków podmiotami tymi będą przedsiębiorcy telekomunikacyjni, gdyż to oni właśnie prowadzą działalność, w ramach której można naruszyć zakazy i nakazy ustawowe objęte przepisami o karach pieniężnych. Kary mogą być jednak nakładane również na inne podmioty. (…) Co do zasady, kara pieniężna może być nałożona na każdą osobę fizyczną, prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która dopuściła się naruszenia określonego w art. 209 ust. 1. Węziej zakreślono natomiast stronę podmiotową czynów wymienionych w ust. 2. Przepis ten przewiduje nakładanie kar pieniężnych tylko na kierującego przedsiębiorstwem telekomunikacyjnym, w szczególności osobę pełniącą funkcję kierowniczą lub wchodzącą w skład organu zarządzającego przedsiębiorcy telekomunikacyjnego lub związku takich przedsiębiorców.” (Stanisław Piątek, Prawo telekomunikacyjne. Komentarz; komentarz do art. 209 Pt, Wyd. 3, C.H.Beck, Warszawa 2013). Reasumując, w przekonaniu Sądu, ustawodawca nie zawęził kręgu podmiotów w treści art. 209 ust. 1 Pt, jedynie do przedsiębiorców telekomunikacyjnych. Z powyższych względów, zarzuty powoda dotyczące naruszenia przez pozwanego art. 209 ust. 1 i 2 Pt okazały się bezzasadne.

Powód twierdził, że w niniejszej sprawie błędnie przyjął Prezes UKE, iż zakres naruszenia był znaczny. W przekonaniu powoda, zakres uchybienia był bardzo nieznaczny - wręcz znikomy, gdyż dotyczył nieterminowego udzielenia informacji podmiotowi prywatnemu. W ocenie powoda, istotne znaczenie ma fakt, że żądanie przedstawienia określonych danych nie zostało wystosowane przez organ. Nie doszło zatem do naruszenia jakichkolwiek obowiązków w stosunku do organów państwowych. Wskazał też, że żądane dane nie miały charakteru tajnego, a przedsiębiorca telekomunikacyjny nie poniósł żadnej szkody z tytułu niedochowania terminów przewidzianych w art. 30 ust. lf wuirst. Zgodzić się tu należy z pozwanym, że przy ocenie zakresu naruszenia należało uwzględnić, że doprowadziło ono do utrudnienia realizacji inwestycji telekomunikacyjnej. Powyższe w przekonaniu Sądu mogło mieć wpływ na opóźnienie realizacji wskazanej inwestycji, ponieważ przedsiębiorca telekomunikacyjnych nie mając wymaganych informacji nie mógł przystąpić do dalszych działań zmierzających do jej realizacji, a zatem zakres naruszenia był znaczny. W ocenie Sądu, naruszenie tego rodzaju obowiązku miało realnie negatywny wpływ na realizację celów ustawy o wruist, co z kolei jest sankcjonowane przez ustawę – Prawo telekomunikacyjne. Ponadto, wbrew przekonaniu powoda, zakresu naruszenia nie umniejsza podniesiona okoliczność, że termin przewidziany w art. 30 ust. 1f ustawy o wruist nie został dochowany tylko i wyłącznie przez nieuwagę. Powód wskazał też, że spółka nie miała świadomości konieczności dotrzymania jakichkolwiek terminów, a tym bardziej sankcji za ich naruszenie oraz, że działanie było niezamierzone. Należy tu wskazać, że odpowiedzialność z tytułu deliktu administracyjnego ma charakter obiektywny, niezależny od winy. Ponadto, w orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że gdy chodzi o tzw. profesjonalistów, czyli, jak w przypadku powoda – przedsiębiorcy prowadzącego na własny rachunek działalność gospodarczą, spoczywa na nim obowiązek znajomości przepisów prawnych i dołożenia należytej staranności w zakresie jej prowadzenia. Powód zatem jako podmiot profesjonalny - deweloper, powinien był podjąć odpowiednie kroki, w celu zapewnienia bieżącego monitorowania obowiązków powoda wynikających z bieżących regulacji prawnych, dotyczących jego działalności w przedmiotowym okresie, w tym związanych z udostępnieniem infrastruktury. Niezasadnie też twierdził powód, że nie doszło do naruszenia, gdyż dane nie są tajne, są bowiem dostępne w prospektach informacyjnych oraz, że zostały niezwłocznie przez spółkę ujawnione. Należ tu podkreślić, że bezwzględnie na powodzie ciążył ustawowy obowiązek udzielenia określonych informacji w terminie również zakreślonym ustawą. Irrelewantne są zatem okoliczności ewentualnego ujawnienia lub nie przedmiotowych informacji w prospektach informacyjnych, dla ustalenia czy powód udzielił przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu informacji, o których mowa w art. 30 ust. 1e pkt 1,4,5 ustawy o wruist. Ponadto, jak zasadnie wskazał pozwany w odpowiedzi na odwołanie, powód nie przedstawił żadnych dowodów dotyczących przekazania przedmiotowych informacji przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu. Powód twierdził jedynie, że zostały one przekazane przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu niezwłocznie po otrzymaniu informacji o piśmie przedsiębiorcy.

Nie miał zatem racji powód, że zaistniały przesłanki do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej na podstawie art. 189f § 1 pkt 1 i pkt 2 k.p.a. W ocenie Sądu, Prezes UKE nie dopuścił się również naruszenia 189f § 3 k.p.a. Istotnie bowiem, charakter naruszenie powoda w postaci nieudzielenia przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu informacji zgodnie z terminem określonym przepisem art. 30 ust. lf ustawy o wruist, o które pismem z dnia 26 lutego 2018 r. wnioskował przedsiębiorca telekomunikacyjny, wskazuje na brak możliwości usunięcia przez powoda naruszenia prawa polegającego na nieprzekazaniu informacji w przeszłości. Z powyższych względów przyjąć należało, że w niniejszej sprawie zaistniała zasadność nałożenia kary w myśl art. 209 ust. 1a Pt.

Zgodnie z treścią art. 210 ust. 1 Pt, 1, karę pieniężną, o której mowa w art. 209 ust. 1, nakłada Prezes UKE, w drodze decyzji, w wysokości do 3% przychodu ukaranego podmiotu, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym. Zgodnie natomiast z treścią art. 210 ust. 2 Pt, 2. ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes UKE uwzględnia zakres naruszenia, dotychczasową działalność podmiotu oraz jego możliwości finansowe.

Pozwany prawidłowo ocenił zakres naruszenia, o czym była już wyżej mowa. Sąd miał przy tym na uwadze okoliczność, że dopełnienie przedmiotowego obowiązku informacyjnego przez powoda i innych przedsiębiorców telekomunikacyjnych ma bezpośredni wpływ na opóźnienie realizacji inwestycji telekomunikacyjnej. Z tego względu istotne jest, aby informacje, o których mowa w szczególności w treści art. 30 ust. 1e pkt 1, 4, 5 ustawy o wruist były udzielane przez podmioty do tego zobowiązane ustawowym obowiązkiem ich złożenia w sposób kompletny i terminowy. Ponadto, w zakresie dotychczasowej działalności strony pozwany uwzględnił okoliczność, że powód nie był dotychczas karany przez Prezesa UKE. Stosownie do brzmienia art. 210 ust. 2 ustawy – Prawo telekomunikacyjne, wysokość kary pieniężnej nakładanej na przedsiębiorcę telekomunikacyjnego uzależniona została także od jego możliwości finansowych. Biorąc pod uwagę wysokość przychodów powoda rok 2017 (k. 24 akt adm.), maksymalna kara, jaką Prezes UKE mógłby nałożyć na powoda, zgodnie z art. 210 ust. 1 Pt wynosi: (...) zł. Z tych wszystkich względów, w przekonaniu Sądu, kara w wysokości nałożonej decyzją z dnia 31 grudnia 2018 roku jest relatywnie niska, z uwzględnieniem okoliczności, że powód nie był wcześniej karany, ale też adekwatna do zakresu naruszenia, oraz będzie na tyle odczuwalne dla powoda, aby spełniła swoje funkcje represyjną i zapobiegawczą sprawiając, że powód, jako podmiot ukarany będzie stosował się do obowiązującego porządku prawnego, a także wychowawczą oddziałując zniechęcająco na innych przedsiębiorców do podejmowania działań niezgodnych z prawem. Niezrozumiałym jest zatem twierdzenie powoda, jakoby naruszenie miało charakter znikomy gdyż „dotyczyło stosunków prywatnoprawnych a co za tym idzie wymierzona kara nie będzie stanowiła znaczącego sygnału dla pozostałych uczestników rynku, nie pełni również funkcji wychowawczej”. Tym samym, twierdzenia powoda dotyczące zawyżenia wysokości kary oraz ustalenia wysokości kary w sposób nieproporcjonalny do stwierdzonego naruszenia okazały się bezzasadne.

Reasumując powyższe rozważania, zdaniem Sądu Okręgowego, odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. Mając to na względzie, na podstawie art. 479 ⁶⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie, jako niezasadne.

O kosztach procesu rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przyjmując, że powód, jako strona przegrywająca sprawę, zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sędzia SO Jolanta Stasińska