Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Anna Maria Kowalik
Protokolant –	st. sekr. sąd. Joanna Preizner

po rozpoznaniu 1 lipca 2020 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa Usługowo Handlowego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z 30 lipca 2018 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od Przedsiębiorstwa Usługowo Handlowego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmT 124/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 30 lipca 2018 r. Nr (...) wydaną na podstawie art. 210 ust. 1 -3 oraz art. 209 ust. 1 pkt 1 ustawy z 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1907 ze zm.) ( dalej: PT) w związku z art. 29 ust. 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2062 ze zm.) (dalej: ustawa o wruist) oraz na podstawie art. 104 § 1 i art. 268a ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm.) (dalej k.p.a.) w związku z art. 206 ust. 1 PT, Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej Prezes UKE) nałożył na Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej powód) kary pieniężne, płatne do budżetu państwa, za nieprzekazanie danych przewidzianych w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, tj. nieprzekazanie Prezesowi UKE informacji dotyczących posiadanej infrastruktury telekomunikacyjnej, publicznych sieci telekomunikacyjnych, budynków umożliwiających kolokację, świadczonych usług telefonicznych, usług transmisji danych zapewniających szerokopasmowy dostęp do Internetu i usług rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych:

1.  według stanu na dzień 31 grudnia 2013 r. w wysokości 3 000,00 PLN (słownie: trzy tysiące złotych),

2.  według stanu na dzień 31 grudnia 2014 r. w wysokości 3 000,00 PLN (słownie: trzy tysiące złotych),

3.  według stanu na dzień 31 grudnia 2015 r. w wysokości 3 000,00 PLN (słownie: trzy tysiące złotych),

4.  według stanu na dzień 31 grudnia 2016 r. w wysokości 3 000,00 PLN (słownie: trzy tysiące złotych),

5.  według stanu na dzień 31 grudnia 2017 r. w wysokości 3 000,00 PLN (słownie: trzy tysiące złotych).

Odwołanie od powyższej Decyzji złożył powód. Zaskarżając Decyzję w całości wniósł o „cofnięcie nałożonych kar i przesłanie dokumentów umożliwiających wywiązanie się.”. W uzasadnieniu odwołania wyjaśnił, że po otrzymaniu pisma zawiadamiającego o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej, pomimo wielu prób postępowania zgodnie z instrukcją nie udało się dokonać wpisów w systemie (...). Po rozmowie z pracownikiem urzędu okazało się, że potrzebne są hasła jednorazowe, których do dnia wniesienia odwołania powód nie otrzymał, jak również koniecznych do wypełnienia formularzy.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o: oddalenie odwołania w całości; przeprowadzenie dowodów z dokumentów stanowiących akta administracyjne sprawy na okoliczność przebiegu postępowania administracyjnego, ustalonego przez Prezesa UKE stanu faktycznego sprawy oraz treści zaskarżonej Decyzji; zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1440 zł. Jednakże na rozprawie zmienił żądanie w tym zakresie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W kolejnym piśmie procesowym powód wyjaśnił, że wiadomość o formularzach znajdujących się w interfejsach (...) otrzymał w maju 2018 roku. Bez zwłoki powód próbował się zalogować do systemu (...), ale bezskutecznie, pomimo konsultacji telefonicznych z pracownikiem pozwanego S. D. (k.42-43 akt sąd.).

Na rozprawie z 1 lipca 2020 roku pełnomocnik powoda dodatkowo podniósł, że ponieważ spółka posiada jedynie sieć kablową, nie ma infrastruktury szerokopasmowej, a zatem nie podlega obowiązkom z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist.

Sąd Okręgowy- Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest wpisana do rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych prowadzonego przez Prezesa UKE pod numerem: (...) (okoliczność niesporna).

Powód nie przekazał Prezesowi UKE do Systemu Informacji o Infrastrukturze Szerokopasmowej ( (...)) w ustawowym terminie, przewidzianych w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, informacji dotyczących posiadanej infrastruktury telekomunikacyjnej, publicznych sieci telekomunikacyjnych, budynków umożliwiających kolokację, świadczonych usług telefonicznych, usług transmisji danych zapewniających szerokopasmowy dostęp do internetu i usług rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych, za 2013, 2014, 2015, 2016 i 2017 rok (okoliczności niesporne).

Zawiadomieniem z 11 maja 2018 r. Prezes UKE poinformował powoda o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej w związku z niewypełnieniem obowiązku udzielenia informacji, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist za lata 2013-2017. W tymże piśmie Prezes UKE wezwał powoda do przekazania danych dotyczących wielkości przychodu osiągniętego w 2017 r. niezbędnych do określenia podstawy wymiaru kary w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia. Jednocześnie Prezes UKE poinformował powoda o możliwości udziału strony w każdym stadium postępowania oraz o możliwości wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, a także o możliwości przeglądania akt sprawy oraz sporządzania z nich notatek i odpisów w każdym stadium postępowania (k. 5-9 akt sąd.).

W odpowiedzi powód wniósł o przekazanie wykazu haseł jednorazowych niezbędnych do wypełnienia wymaganych formularzy, ponadto podniósł, że dotychczas pomimo wielu prób nie udało mu się zalogować i przedłożyć informacji o infrastrukturze telekomunikacyjnej z wykorzystaniem interfejsu internetowego (...) pod adresem (...) w związku z tym wniósł o przekazanie wydruków formularzy do wypełnienia. Dodatkowo załączył informację o wielkości przychodów w 2017 roku z działalności telekomunikacyjnej, która wyniosła(...)zł (k. 12-13 akt adm.).

Pismem z 17 lipca 2018 roku Prezes UKE przekazał nową listę haseł jednorazowych do (...) (pismo k.15 akt adm.).

W dniu 30 lipca 2018 roku Prezes UKE wydał zaskarżoną Decyzję ( k. 20-24 akt adm.).

W 2017 r. powód osiągnął przychód z działalności koncesjonowanej w wysokości(...) zł (k. 13, 15 akt adm.). Natomiast powód nie przedstawił danych odnośnie wysokości przychodu osiągniętego z całej prowadzonej działalności gospodarczej ( okoliczność niesporna).

Powyżej opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o ww. dowody z dokumentów, których wiarygodność i moc dowodowa nie budziły zastrzeżeń.

Za nieudowodniony, wobec braku dowodów, Sąd uznał, fakt wypełnienia przez powoda obowiązków informacyjnych za lata 2013-2017. Co prawda pełnomocnik powoda na rozprawie 1 lipca 2020 roku stwierdził, że stosowne informacje powód zamieścił w systemie (...), jednakże na pytanie Sądu, czy powód posiada wydruk z systemu potwierdzający prawidłowe i skuteczne umieszczenie danych, odpowiedział, że takowego dokumentu nie posiada. Jednocześnie pełnomocnik pozwanego zaprzeczył, aby powód zrealizował nałożony na niego obowiązek informacyjny.

Natomiast kwestia zamieszczenia danych za lata 2018-2019 nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż zaskarżona Decyzja nie obejmowała tego okresu.

Sąd Okręgowy - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie, bowiem zaskarżona Decyzja jest słuszna i ma oparcie w przepisach prawa a podnoszone przez powoda zarzuty nie są trafne, stąd nie mogą skutkować uchyleniem, czy też zmianą Decyzji.

Sąd nie przychylił się do wniosku powoda o uchylenie zaskarżonej Decyzji, ponieważ nie ulega wątpliwości, iż istnieje podstawa prawna do nałożenia na powoda rzeczonych kar, gdyż kilkukrotnie nie wypełnił on obowiązku udzielenia informacji, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, dopuszczając się tym samym czynów zagrożonych administracyjną karą pieniężną przewidzianą w ustawie Prawo telekomunikacyjne.

Na rozprawie w dniu 1 lipca 2020 roku pełnomocnik powoda podniósł, że jego zdaniem powód jako podmiot świadczący jedynie usługi transmisji sygnału telewizyjnego, nie podlega obowiązkom informacyjnym z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist. Jego zdaniem wynika to z faktu, że nie świadczy usług z wykorzystaniem szerokopasmowego internetu.

Przechodząc do oceny tegoż zarzutu należy zauważyć, że zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o wruist, Prezes UKE sporządza dla terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i na bieżąco, nie rzadziej niż raz na rok, weryfikuje i aktualizuje, w formie elektronicznej, inwentaryzację przedstawiającą informacje o usługach telefonicznych, usługach transmisji danych zapewniających szerokopasmowy dostęp do Internetu i usługach rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych, świadczonych w oparciu o infrastrukturę telekomunikacyjną i publiczne sieci telekomunikacyjne zapewniające szerokopasmowy dostęp do Internetu oraz pokrycie istniejącą infrastrukturą telekomunikacyjną i publicznymi sieciami telekomunikacyjnymi zapewniającymi lub umożliwiającymi zapewnienie szerokopasmowego dostępu do Internetu, z odrębnym zaznaczeniem łączy światłowodowych i sieci bezprzewodowych, oraz budynkami umożliwiającymi kolokację.

Natomiast zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, w celu wykonania powyższego obowiązku państwowe i samorządowe jednostki organizacyjne, podmioty wykonujące zadania z zakresu użyteczności publicznej oraz przedsiębiorcy telekomunikacyjni przekazują aktualne, zgodne ze stanem faktycznym, kompletne oraz adekwatne do potrzeb wykonania powyższego obowiązku informacyjnego, informacje o posiadanej infrastrukturze telekomunikacyjnej, publicznych sieciach telekomunikacyjnych, budynkach umożliwiających kolokację, świadczonych usługach telefonicznych, usługach transmisji danych zapewniających szerokopasmowy dostęp do Internetu i usługach rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych oraz aktualizują je corocznie w terminie do dnia 31 marca, według stanu na dzień 31 grudnia poprzedniego roku.

Przy czym co istotne, stosownie do zawartej w art. 29 ust. 7 ustawy o wruist delegacji ustawowej Minister Administracji i Cyfryzacji wydał rozporządzenie z dnia 24 lutego 2014 r. w sprawie inwentaryzacji infrastruktury i usług telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2014, poz. 276, zwane dalej „ Rozporządzeniem”), w którym w myśl regulacji ustawowej określił:

- rodzaj infrastruktury oraz informacje o świadczonych usługach telefonicznych, usługach transmisji danych zapewniających szerokopasmowy dostęp do Internetu oraz usługach rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych, podlegających inwentaryzacji i skalę map, na których dokonuje się inwentaryzacji,

- elektroniczny format przekazywania danych,

- szczegółowy zakres i sposób prezentowania informacji w inwentaryzacji,

- wzory formularzy służących do przekazywania Prezesowi UKE informacji, wraz z objaśnieniami co do sposobu ich wypełniania.

Jednocześnie jak wynika z przedmiotowego Rozporządzenia oznaczone informacje przekazuje się Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej drogą elektroniczną przy użyciu dokumentów elektronicznych za pomocą interfejsu internetowego (...), czyli Systemu Informacyjnego o Infrastrukturze Szerokopasmowej służącego do gromadzenia, przetwarzania, prezentowania i udostępniania informacji o infrastrukturze komunikacyjnej i publicznych sieciach telekomunikacyjnych zapewniających lub umożliwiających zapewnienie szerokopasmowego dostępu do Internetu oraz budynkach umożliwiających kolokację, usługach telefonicznych, usługach transmisji danych zapewniających szerokopasmowy dostęp do Internetu i usługach rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych, świadczonych w oparciu o infrastrukturę telekomunikacyjną i publiczne sieci telekomunikacyjne zapewniające szerokopasmowy dostęp do Internetu.

Powyższe oznacza, iż przekazanie danych wymienionych w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist ma nastąpić w formie elektronicznej do systemu (...) i ciąży na każdym przedsiębiorcy telekomunikacyjnym w terminie do dnia 31 marca za rok poprzedni, według stanu na 31 grudnia.

Przewidziany w przywołanym przepisie obowiązek ma charakter stały i winien być realizowany przez każdego przedsiębiorcę telekomunikacyjnego bez odrębnego wezwania. Obowiązek ten wynika bezpośrednio z przepisów prawa i nie wymaga konkretyzacji przez administrację telekomunikacyjną w formie decyzji administracyjnych, wobec czego przedsiębiorca samodzielnie ustala, jakim obowiązkom informacyjnym podlega.

Niedopełnienie przez przedsiębiorcę wskazanego obowiązku w ustawowo zakreślonym terminie powoduje natomiast narażenie się na sankcję administracyjną przewidzianą w art. 209 ust. 1 pkt 1 PT. W myśl tego przepisu karze pieniężnej podlega ten, kto nie wypełnia obowiązku udzielania informacji lub dostarczania dokumentów przewidzianych ustawą lub ustawą z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych lub udziela informacji niepełnych lub nieprawdziwych lub dostarcza dokumenty zawierające informacje niepełne lub nieprawdziwe.

Odnosząc powyższe, do okoliczności niniejszej sprawy Sąd stwierdził, że w 2013, 2014, 2015, 2016 i 2017 r. powód, wykonując działalność telekomunikacyjną jako przedsiębiorca telekomunikacyjny wpisany do rejestru tych przedsiębiorców pod numerem (...), nie wypełnił w ustawowo określonym terminie obowiązku przedłożenia aktualnych, zgodnych ze stanem faktycznym, kompletnych oraz adekwatnych do potrzeb wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o wruist, informacji o posiadanej infrastrukturze telekomunikacyjnej, publicznych sieciach telekomunikacyjnych, budynkach umożliwiających kolokację, świadczonych usługach telefonicznych, usługach transmisji danych zapewniających szerokopasmowy dostęp do Internetu i usługach rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych.

Wbrew twierdzeniom powoda obowiązkom, o których mowa podlegali wszyscy przedsiębiorcy telekomunikacyjni, w tym ci którzy nie posiadali infrastruktury szerokopasmowej. Wynika to jednoznacznie z zacytowanych powyższej przepisów ustawy o wruist i Rozporządzenia, w których jest mowa nie tylko o usługach świadczonych za pomocą szerokopasmowego internetu ale również usługach rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych, a takowe powód rozpowszechniał.

Powód nie przesłał ww. informacji pomimo, iż już w ustawie unormowano elektroniczny sposób przekazywania danych, a w Rozporządzeniu wskazano wszystkie szczegółowe parametry, podając, że przekazanie odbywa się za pomocą interfejsu internetowego (...), z którego nie skorzystał powód. Istotnym jest przy tym, że wobec określenia tylko jednej metody przekazania danych, wyłącznie elektroniczne przesłanie danych do (...) stanowi o wykonaniu obowiązku z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, którego nie zrealizował powód.

Fakt ten, odnotowany przez organ regulacyjny, nie został skutecznie podważony przez powoda, który w toku postępowania sądowego podniósł, że pomimo wypełnienia obowiązku ustawowego nie posiada potwierdzenia złożenia do Urzędu sprawozdań o posiadanej infrastrukturze telekomunikacyjnej.

W tym miejscu należy podkreślić, że jak wynika ze stanu faktycznego sprawy powód był zobowiązany do złożenia zaległych informacji o posiadanej infrastrukturze telekomunikacyjnej z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego dostępnego pod adresem: (...) do którego dostęp nie wymaga posiadania dodatkowych haseł, o których wspominał powód, potrzebny jest jedynie login, który powód otrzymał ( informacja mailowa k.16 akt adm., pismo k. 15 akt adm.). Ponadto należy zauważyć, że w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania w sprawie, pozwany pouczył szczegółowo powoda o sposobie złożenia zaległych informacji (k.6-7 akt adm.). Ponadto Sądowi z urzędu jest wiadomo, że w innych sprawach dotyczących nie złożenia informacji o posiadanej infrastrukturze, inni przedsiębiorcy telekomunikacyjni nie sygnalizowali problemów związanych z dostępem do systemu teleinformatycznego.

Powyższe okoliczności wskazują zatem, że w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki do nałożenia na powoda kary pieniężnej, o której mowa w art. 209 ust. 1 pkt 1 PT. Odpowiedzialność przewidziana w przywołanym przepisie ma bowiem charakter obiektywny, tzn. jest ona niezależna od możliwości przypisania podmiotowi winy. Zarzucalność czynu związana jest z samym faktem popełnienia czynu o znamionach określonych we wskazanym przepisie prawa.

Nadmienić w tym miejscu trzeba, że przedsiębiorca telekomunikacyjny sam musi monitorować regulacje kształtujące prowadzoną przez niego działalność, w tym sprawdzać jakim obowiązkom podlega. Posiadanie na ten temat wiedzy i postępowanie zgodnie z wymogami jakie prawo nakłada na przedsiębiorców telekomunikacyjnych stanowi o minimum należytej staranności takiego przedsiębiorcy. Powód powinien zatem posiadać wiedzę na temat przepisów regulujących prowadzoną przez niego działalność i stosować się do ciążących na nim z tego tytułu obowiązków, zwłaszcza skoro z przepisów ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych jasno wynika jakie dane ma przekazać przedsiębiorca telekomunikacyjny i w jakim terminie.

Rozważając nałożenie na powoda kary w kontekście warunków z art. 209 ust. 1a PT Sąd zważył, że organ słusznie uznał, że nałożenie administracyjnej kary pieniężnej na powoda jest potrzebne. Z powyższego przepisu wynika, że kara może zostać nałożona także w przypadku, gdy podmiot zaprzestał naruszania prawa lub naprawił wyrządzoną szkodę, jeżeli Prezes UKE uzna, że przemawiają za tym czas trwania, zakres lub skutki naruszenia. Zatem decyzja odnośnie nałożenia kary pozostawiona jest uznaniu organu, który może ją nałożyć lub nie w przypadku gdy podmiot zaprzestał naruszania prawa lub naprawił wyrządzoną szkodę.

W rozpoznawanej sprawie Prezes UKE jak i Sąd nie mogli skorzystać z tej instytucji, ponieważ nie został spełniony jeden z podstawowych warunków, a mianowicie powód nie zaprzestał naruszania prawa, albowiem do chwili rozpoznawania sprawy przez Sąd nie złożył w systemie teleinformatycznym wymaganych informacji.

W ocenie Sądu nałożenie na powoda kary jest uzasadnione długotrwałością naruszenia, bowiem powód nie zaprzestał naruszania prawa począwszy od 2013 roku.

Ustawodawca określił warunki nakładania kar pieniężnych w art. 210 ust. 1 PT, zgodnie z którym karę pieniężną, o której mowa w art. 209 ust. 1, nakłada Prezes UKE, w drodze decyzji, w wysokości do 3% przychodu ukaranego podmiotu, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym. W art. 210 ust. 2 PT określono zaś, iż ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes Urzędu uwzględnia zakres naruszenia, dotychczasową działalność podmiotu oraz jego możliwości finansowe.

Sąd w całości podzielił opinię pozwanego co do zasadności orzeczenia wobec powoda kar pieniężnych.

W sposób prawidłowy pozwany ocenił zakres naruszenia przedmiotowego obowiązku informacyjnego z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist jak i możliwe jego skutki, dokonując tej oceny przez pryzmat celu ustawy – Prawo telekomunikacyjne. Wskazać tu należy, że przekazywanie Prezesowi UKE danych dotyczących infrastruktury telekomunikacyjnej, o której mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist ma zapewnić stworzenie warunków rozwoju i wykorzystania nowoczesnej infrastruktury telekomunikacyjnej, w tym poprzez likwidację barier, poprawę dostępu do gruntów, budynków w procesie inwestycyjnym, poprawę dostępu do gruntów, budynków i ich części na potrzeby inwestycji telekomunikacyjnych oraz wykorzystanie istniejącej infrastruktury, w tym należącej do podmiotów wykonujących zadania z zakresu użyteczności publicznej, przyczyniając się w konsekwencji do wspierania równoprawnej i skutecznej konkurencji w zakresie świadczenia usług telekomunikacyjnych i zapewnienia użytkownikom końcowym świadczenia usług najwyższej jakości. Niedopełnienie przez powoda przedmiotowego obowiązku utrudniło zatem pozwanemu realizację powyższych obowiązków, jak również mogło prowadzić do zaburzenia w zakresie tworzenia przez Prezesa UKE warunków rozwoju i wykorzystania istniejącej, nowoczesnej infrastruktury telekomunikacyjnej w celu zapewnienia użytkownikom końcowym usług telekomunikacyjnych. Ponadto wypełnienie przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego obowiązku sprawozdawczego wynikającego z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist jest niezbędne m.in. w celu realizacji zadań powierzonych UKE w ramach Programu Operacyjnego (...) na lata 2014-2020 (dalej (...)). W ramach prowadzonej przez Prezesa UKE inwentaryzacji usług i infrastruktury telekomunikacyjnej oraz opracowanej na jej podstawie analizy dostępu do usług szerokopasmowych połączonej z wieloaspektową oceną ekonomiczną opłacalności rozpoczęcia inwestycji identyfikowane są obszary wymagające udzielenia wsparcia na rozwój infrastruktury szerokopasmowej w ramach (...). Zaznaczyć tu należy, że dla celów prawidłowego przeprowadzenia inwentaryzacji infrastruktury telekomunikacyjnej Prezes UKE udostępnił i administruje systemem (...), którego funkcjonalności mają za zadanie usprawnić proces przesyłania danych, o których mowa w treści art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, w tym ograniczyć możliwość występowania błędów lub ich ilość w raportach składanych przez podmioty do tego zobowiązane, czyli nie wyłączając powoda. W przekonaniu Sądu, w konsekwencji, każdy przypadek nieprzekazania danych, o których mowa w treści art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, czyli w tym przypadek powoda, wpływa negatywnie na planowanie rozwoju infrastruktury telekomunikacyjnej w skali kraju, stąd nie może być bagatelizowany. Nieprzekazywanie przez podmiot zobowiązany odpowiednich danych utrudnia bowiem istotnie Prezesowi UKE typowanie obszarów, na których istnieje zapotrzebowanie na udzielenie wsparcia ze środków pochodzących z (...). Tymczasem powód nie przedstawił jakichkolwiek danych za lata 2013 – 2017 przez co organ nie miał wiedzy odnośnie infrastruktury telekomunikacyjnej powoda i nadal jej nie ma, zatem zakres naruszeń był znaczny.

Przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej pozwany wziął również pod uwagę, że powód nie był dotychczas karany za naruszenie przepisów z zakresu prawa telekomunikacyjnego.

Natomiast uwzględnienie kolejnej przesłanki a mianowicie możliwości finansowych było utrudnione, ponieważ powód pomimo wezwania nie przedłożył Prezesowi UKE (nie uczynił tego również w toku postępowania sądowego) informacji o swoich całościowych dochodach za 2017 rok. W związku z powyższym, Prezes UKE był zobowiązany na podstawie art. 210 ust. 3 PT do szacunkowego ustalenia podstawy wymiaru kary pieniężnej. Stosownie bowiem do art. 210 ust. 3 Pt: (...) W przypadku niedostarczenia danych, lub gdy dostarczone dane uniemożliwiają ustalenie podstawy wymiaru kary, Prezes UKE może ustalić podstawę wymiaru kary pieniężnej w sposób szacunkowy, nie mniejszą jednak niż:

1)  wysokość wynagrodzenia, o której mowa w art. 196 ust. 5 -w przypadku kary, o której mowa w art. 209 ust. 2;

2)  kwota 500 tysięcy złotych - w pozostałych przypadkach.

W związku z nieprzekazaniem przez powoda danych o wielkości przychodu osiągniętego w 2017 r. oraz przy braku innych informacji o przychodach Strony, Prezes UKE na podstawie art. 210 ust. 3 PT ustalił w sposób szacunkowy podstawę wymiaru kary pieniężnej w wysokości równej kwocie 500.000 PLN stanowiącej minimalną wartość przychodów ustalaną w sposób szacunkowy zgodnie z art. 210 ust. 3 pkt 2 PT. Maksymalna kara, jaką Prezes UKE mógłby nałożyć na powoda, zgodnie z art. 210 ust. 1 Pt wynosiła: 15 000 zł za każde stwierdzone niewywiązanie się z obowiązku, o którym mowa w art. 7 PT, co stanowi 3 % szacunkowo ustalonej podstawy wymiaru kary. Jednocześnie posiłkując się danymi dotyczącymi wysokości przychodu powoda osiągniętego w 2017 rok z tytułu działalności telekomunikacyjnej tj. (...) zł, Prezes UKE nałożył na powoda karę pieniężną w wysokości 3 000,00 zł za każde naruszenie.

W ocenie Sądu wysokość poszczególnych kar pozostaje we właściwej proporcji do stwierdzonych naruszeń, dotychczasowej działalności powoda, oraz jego możliwości finansowych. Kary w tej wysokości spełnią funkcję represyjną, prewencyjną i wychowawczą, wpływając na zdyscyplinowanie powoda oraz innych przedsiębiorców w należytym wykonywaniu ich ustawowych obowiązków.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 479 ⁶⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie jako niezasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na oddalenie odwołania w całości, powoda należało uznać za stronę, która przegrała proces i zasądzić od niego na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu. Na powyższe koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 720,00 zł ustalone w oparciu § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804 z zm.).

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

(...)

(...)