Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Andrzej Turliński
Protokolant –	sekretarz sądowy Joanna Nande

po rozpoznaniu 20 listopada 2020 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania Zakładu (...) sp. z o.o. w C.

przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania Zakładu (...) sp. z o.o. w C. od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z 28 czerwca 2019 r. Nr (...)

uchyla zaskarżoną decyzję.

Sędzia SO Andrzej Turliński

Sygn. akt XVII AmT 207/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 czerwca 2019r. Nr (...) Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej (Prezes UKE, pozwany) nałożył na Zakład (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. (powód) karę pieniężną płatną do budżetu Państwa w wysokości 18000 zł za nieudzielenie informacji, o których mowa w art. 30 ust. 1e pkt 1-5 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2062 z późn. zm.) (dalej: wruist), dotyczących nieruchomości położonych w C. pod adresami: (...); Aleja (...) – numery (...), w terminie określonym przepisem art. 30 ust. 1f wruist, o które pismami z dnia 3 października 2016 r. odrębnymi dla każdej z ww. nieruchomości zwrócił się M. S., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą: (...) S. M. (zwany dalej: „Przedsiębiorcą”).

Od tej decyzji powód złożył odwołanie, zarzucając jej naruszenie przepisów prawa mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy tj.:

I.  Naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało istotny wpływ dla rozstrzygnięcia sprawy:

1.  art. 209 ust. 1 ¹ Prawa telekomunikacyjnego w zw. z art. 42 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, wskazując, że regulacja prawa telekomunikacyjnego, stanowiąca podstawę wydanej decyzji, weszła w życie po dacie ewentualnego naruszenia,

2.  art. 210 ust. 1 i 2 Prawa telekomunikacyjnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, którego skutkiem było nałożenie kary rażąco zawyżonej;

II.  Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ dla rozstrzygnięcia sprawy:

1.  art. 28 k.p.a. w zw. z art. 30 ust. 1e i 1f wruist w związku z art. 209 ust. 1 ¹ Prawa telekomunikacyjnego, poprzez jego błędną wykładnię i ustalenie, że powód dysponował statusem strony w toku postępowania administracyjnego przez UKE,

2.  art. 7 k.p.a., art. 8 § 1 i 2 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. w związku z art. 80 k.p.a. w związku z art. 206 § 1 Prawa telekomunikacyjnego,

W oparciu o powyższe zarzuty powód domagał się:

1.  Uchylenia zaskarżonej decyzji;

ewentualnie

2.  Zmiany zaskarżonej decyzji i orzeczenia co do istoty sprawy, przez odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej, bądź nałożenia kary w mniejszej wysokości.

W każdym zaś przypadku o zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odwołania powód wskazał, że:

1.  Dyspozycja art. 209 ust. 1 ¹ Prawa telekomunikacyjnego, nie może stanowić podstawy do nałożenia sankcji z uwagi na fakt, że naruszenia, które stwierdził UKE miały miejsce przed wejściem w życie powoływanego przepisu,

2.  Powód nie dysponował legitymacją do występowania w charakterze strony w toku postępowania w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej w oparciu o art. 209 ust. 1 ¹ Prawa telekomunikacyjnego, ponieważ wnioski o udzielanie informacji kierowane były nie do powoda (Spółki), a do zarządów właściwych Wspólnot Mieszkaniowych.

Ponadto z ostrożności procesowej powód wskazał, że:

1.  W odpowiedzi na wniosek Przedsiębiorcy udzielił informacji w znacznym zakresie, zaś nieudzielenie informacji w zakresie ksiąg wieczystych nieruchomości spowodowane było ochroną danych osobowych.

2.  Zwłoka w udzieleniu przedmiotowej informacji nie została zawiniona, a wynikała z konieczności dokonania przez pracowników powoda ustaleń oraz z innych, licznych obowiązków służbowych.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes UKE wniósł o oddalenie odwołania w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia sprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Pismami z dnia 3 października 2016 r. (k. 3 – 9 akt adm.) odrębnymi dla każdej z nieruchomości położonych w C. pod adresami;

1.  (...),

2.  Aleja (...) – numery: (...)

3.  Aleja (...) – numery: (...)

4.  Aleja (...) – numery: (...)

5.  Aleja (...) – numery: (...)

6.  Aleja (...) – numery: (...)

7.  Aleja (...) – numery: (...)

przedsiębiorca telekomunikacyjny M. S. zwrócił się za pośrednictwem powoda do zarządów wspólnot mieszkaniowych ww. nieruchomości z wnioskami o udzielenie następujących informacji dotyczących tych nieruchomości:

1.  Numerze księgi wieczystej nieruchomości;

2.  Osobach lub podmiotach uprawnionych do zawarcia umowy w sprawie dostępu, o którym mowa w art. 30 ust. 1 i 3 wruist, wraz z ich adresami do doręczeń;

3.  Danych kontaktowych właściciela kabla telekomunikacyjnego, instalacji telekomunikacyjnej budynku i przyłącza telekomunikacyjnego;

4.  Innych przedsiębiorcach telekomunikacyjnych korzystających z kabla telekomunikacyjnego, instalacji telekomunikacyjnej budynku i przyłącza telekomunikacyjnego

5.  Podmiotach korzystających z punktu styku

(Wnioski k. 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 i 10 akt adm.).

Powód udzielił częściowej odpowiedzi na ww. wnioski pismami z dnia 2 listopada 2016 r. (doręczonymi przedsiębiorcy w dniu 7 listopada 2016 r. oddzielnie dla każdej z nieruchomości.

Z treści odpowiedzi (k. 3V, 4V 5V, 6V, 7V, 8V, 9V I 10V akt adm.) wynika, że powód ustosunkował się do zapytań zacytowanych powyżej w pkt 1, 3, 4 i 5, z tym, że odpowiadając na pytanie pierwsze odmówił podania informacji o numerze księgi wieczystej nieruchomości konkretnej wspólnoty mieszkaniowej, o którą chodziło w piśmie przedsiębiorcy, z uwagi na ochronę danych osobowych ujawnionych w księdze wieczystej i skierował go w tej sprawie do Wydziału Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Częstochowie.

Bezsporne jest, że powód jest zarządcą nieruchomości położonych pod adresami (...) oraz Aleja (...) na podstawie umów o zarządzanie zawartych z właściwymi wspólnotami mieszkaniowymi. Umowy te stanowią załączniki do pisma wyjaśniającego powoda z dnia 4 marca 2019 r. skierowanego do pozwanego (k. 10V – 76V akt adm.).

Sąd zważył, co następuje.

Odwołanie jest uzasadnione. Skutkuje to koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji. Trafny okazał się najdalej idący zarzut odwołania, według którego powód nie miał legitymacji do występowania w postępowaniu administracyjnym jako jego strona. W tym względzie przesądzająca okazała się treść przepisu art. 30 ust. 1e oraz ust. 1f wruist. Według pierwszego z nich przedsiębiorca telekomunikacyjny może zwrócić się do właściciela, użytkownika wieczystego lub zarządcy nieruchomości z wnioskiem o udzieleniu mu informacji o:

1.  danych kontaktowych właściciela kabla telekomunikacyjnego, instalacji telekomunikacyjnej budynku i przyłącza telekomunikacyjnego;

2.  podmiotach korzystających z punktu styku;

3.  innych przedsiębiorcach telekomunikacyjnych korzystających z kabla telekomunikacyjnego, instalacji telekomunikacyjnej budynku i przyłącza telekomunikacyjnego;

4.  numerze księgi wieczystej nieruchomości;

5.  osobach lub podmiotach uprawnionych do zawarcia umowy w sprawie dostępu, którym mowa w ust. 1 i 3 wraz z ich adresami do doręczeń.

Przedstawionemu w ww. przepisie uprawnieniu przedsiębiorcy telekomunikacyjnego odpowiada obowiązek nałożony w art. 30 ust. 1f wruist w brzmieniu: „Właściciel, użytkownik wieczysty lub zarządca nieruchomości obowiązany jest udzielić przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu informacji, o której mowa we wskazanym wyżej przepisie w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku w tej sprawie”.

Z przytoczonych unormowań wruist wynika, że odpowiedniej informacji udziela przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu podmiot wybrany przez niego jako adresat wniosku.

Na gruncie stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy oznacza to, że skoro przedsiębiorca M. S. określił jako adresatów siedmiu oddzielnych wniosków siedem Wspólnot Mieszkaniowych reprezentowanych przez ich Zarządy, to w świetle unormowania art. 30 ust. 1f wruist oznacza, że obowiązek udzielenia informacji w zakresie odpowiednich danych spoczywał na każdej z nich. Bez znaczenia dla oceny kogo obciążał obowiązek przekazania informacji pozostawał bezsporny fakt doręczenia wszystkich siedmiu wniosków konkretnym Wspólnotom Mieszkaniowym za pośrednictwem powodowego Zarządcy ich nieruchomości.

W istocie rzeczy w takim wypadku wyznaczona przez przedsiębiorcę rola powoda polegała właśnie na doręczeniu przesyłek do adresatów Wspólnot Mieszkaniowych.

Na podstawie umów Zarządu zewnętrznego nieruchomościami każdej ze Wspólnot odpowiedzi w każdym przypadku udzielił ostatecznie powód, co nie oznacza, że w świetle cytowanych powyżej przepisów to właśnie on był obowiązany do dokonania tej czynności w ustawowym terminie.

Zdaniem Sądu stosunek umowny zarządu zewnętrznego nieruchomością pozostaje bez znaczenia dla oceny, na którym z trzech podmiotów określonych art. 30 ust. 1e wruist spoczywał prawny obowiązek udzielenia odpowiedzi na wniosek. Decydujący o powstaniu tego obowiązku w stosunku do konkretnego podmiotu był wybór adresata wniosku dokonany przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego. W każdym z siedmiu wystąpień o informacje adresatem była właściwa Wspólnota Mieszkaniowa, a nie powód. Wobec tego każda z nich była odpowiedzialna za udzielenie w ustawowym terminie odpowiedzi. W konsekwencji stronami postępowań administracyjnych o wymierzenie kar pieniężnych za nieudzielenie we właściwym terminie informacji, o których mowa w art. 30 ust. 1e wruist powinny być Wspólnoty Mieszkaniowe, a nie powód. Wewnętrzne, umowne ustalenia lub polecenia zarządów wspólnot mieszkaniowych wskazujące na powoda jako faktycznie udzielającego odpowiedzi, nie powodują przejścia ustawowego obowiązku w tym zakresie na inny podmiot (w okolicznościach faktycznych sprawy na powoda) niż wybrany przez przedsiębiorcę do udzielenia informacji.

Należało również zważyć, że skuteczne było zgłoszenie przez powoda braku posiadania legitymacji do bycia stroną postępowania administracyjnego w rozumieniu art. 28 k.p.a. dopiero na etapie odwołania od decyzji. Sąd OKiK rozpoznaje bowiem sprawę od początku w pierwszoinstancyjnym, rozpoznawczym postępowaniu cywilnym. W związku z tym obowiązany jest zbadać w oparciu o przepisy prawa materialnego legitymację podmiotu prawa do bycia stroną postępowania zarówno na etapie postępowania administracyjnego jak i sądowego.

W tym stanie rzeczy Sąd działając na podstawie art. 479 ⁶⁴ § 2 k.p.c. uchylił zaskarżoną decyzję.

Kosztów postępowania nie zasądzono na rzecz powoda nie zasądzono, gdyż nie był on reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika.

Sędzia SO Andrzej Turliński