Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

POSTANOWIENIE

Dnia 28 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Witold Rękosiewicz

Protokolant: protokolant sądowy Magdalena Żabińska

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z zażalenia (...) S.A. z siedzibą w T.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wszczęcie postępowania

na skutek zażalenia powoda na postanowienie Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 26 lipca 2017 r. nr OKA.413.159.2017.PPu

postanawia:

1.  oddalić zażalenie,

2.  zasądzić od (...) spółki akcyjnej z siedzibą w T. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII Amz 142/17

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Prezes URE, pozwany) postanowieniem z dnia 26 lipca 2017 r. nr OKA.413.159.2017.PPu na podstawie art. 61a § 1 k.p.a. w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 220 ze zm., dalej: Pe) odmówił wszczęcia postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a w związku z art. 34 ust 1 Pe, na wniosek z dnia 5 lipca 2017 r. złożony przez przedsiębiorcę: (...) S.A. z siedzibą w T. (dalej: Przedsiębiorca, powód).

(...) S.A. z siedzibą w T. na powyższe postanowienie Prezesa URE złożył zażalenie. Zaskarżonemu postanowieniu powód zarzucił naruszenie:

a)  art.10 i 10a ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, polegające na ich błędnym niezastosowaniu i niewydaniu przez organ pisemnej interpretacji przepisów art.32 ust.1 pkt.4 lit. a) w zw. z art.34 ust.1 Pe, o którą powód wystąpił wnioskiem z dnia 5 lipca 2017 r. pomimo dokładnego wyjaśnienia przez powoda podstaw do wystąpienia ze wspominanym wnioskiem i spełnienia wszystkich przesłanek warunkujących wydanie takiej interpretacji przez organ w indywidualnej sprawie powoda opisanej we wniosku;

b)  art.61a § 1 k.p.a. polegające na błędnym zastosowaniu i wydaniu przez organ postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania na podstawie art.10 i 10a usdg w sprawie wydania pisemnej interpretacji przepisów art.32 ust.1 pkt 4 lit. a) w zw. z art.34 ust.1 Pe zgodnie z wnioskiem powoda podczas gdy w okolicznościach niniejszej sprawie spełnione zostały wszelkie przesłanki ujęte w art.10 oraz art.10a usdg i organ winien był wydać te interpretację;

c)  nierozpoznanie istoty sprawy polegające na błędnym przyjęciu przez organ, że przedmiotem interpretacji na podstawie wniosku powoda z dnia 5 sierpnia 2017 r. miałby być wyłącznie art.32 ust.1 pkt 4 lit a Pe, a uiszczenie opłat koncesyjnych jest jedynie tematem pochodnym, nie budzącym wątpliwości w sytuacji posiadania przez podmiot wymaganej koncesji, podczas gdy powód wystąpił do organu o wydanie pisemnej interpretacji przepisów art.32 ust.1 pkt.4 lit. a) w zw. z art.34 ust.1 Pe z uwagi na fakt, że kwestia posiadania koncesji jest ścisłe i nierozerwalnie związana z obowiązkiem uiszczania daniny publicznej jaką jest opłata koncesyjna.

Na podstawie powyższych zarzutów powód wniósł:

1.  w oparciu o treść art. 479 ⁵³ § 2 k.p.c. o uchylenie w całości przez Sąd zaskarżonego postanowienia, względnie o jego zmianę poprzez wyrażenie zgody na wszczęcie postępowania w sprawie wydanie pisemnej interpretacji przepisów art. 32 ust.1 pkt.4 lit. a) w zw. z art.34 ust.1 Pe i zobowiązanie organu do wydania tejże interpretacji w indywidualnej sprawie powoda

oraz

2.  zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód wskazał, że zgodnie z wykładnią celowościową art.10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (dalej: usdg) w każdej sytuacji, gdy przepisy prawa nakładające na przedsiębiorcę obowiązek świadczenia daniny publicznej budzą wątpliwości, na podstawie art. 10 usdg ma on prawo wystąpić do właściwego organu o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania tych przepisów. We wniosku o interpretację, który może dotyczyć istniejącego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych wnioskodawca powinien wyczerpująco przedstawić istniejącą sytuację lub zdarzenie przyszłe oraz własną ocenę prawną istniejącej lub przyszłej sytuacji. Powołując się na treść art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych powód stwierdził, że opłata koncesyjna, o której mowa w art. 34 ust. 1 Pe bez wątpienia jest daniną publicznej. Podniósł, że wystąpił do Prezesa URE o wydanie interpretacji art. 32 ust. 1 pkt 4 lit a) w zw. z art. 34 ust. 1 Pe ze względu na to, iż przepisy te są ze sobą ściśle powiązane. Wnoszenie opłaty koncesyjnej jest związane z posiadaniem koncesji na wykonywanie określonej działalności gospodarczej. To ścisłe powiązanie wymaga łącznego ujmowania przepisów art. 32 ust. 1 pkt 4 lit a w zw. z art. 34 ust. 1 Pe. Powód stwierdził, że Prezes URE nieprawidłowo przyjął w zaskarżonym postanowieniu, iż intencją Przedsiębiorcy było uzyskanie interpretacji jedynie art. 32 ust. 1 pkt 4 lit a Pe, ponieważ kwestia opłaty koncesyjnej ma charakter pochodny i jest oczywista w razie posiadania koncesji. Prezes URE w wybiórczy sposób cytował w zaskarżonym postanowieniu fragmenty wniosku Przedsiębiorcy, co miało służyć potwierdzeniu przyjętej przez pozwanego oceny złożonego wniosku. Zdaniem powoda ewentualna wątpliwość dotycząca stosowania przepisów w indywidualnej sprawie, która uzasadnia wystąpienie o wydanie ich interpretacji, winna występować po stronie przedsiębiorcy a nie organu. Dla przedsiębiorcy nie wszystko musi być tak oczywiste jak dla organu. Skoro po stronie Przedsiębiorcy powstała uzasadniona wątpliwość, czy prowadzona przez niego działalność gospodarcza, opisana we wniosku, wymaga lub nie wymaga posiadania przez niego koncesji na obrót energią elektryczną i uiszczania z tego tytułu opłaty koncesyjnej zgodnie z art. 34 ust. 1 Pe, to zdaniem powoda brak było podstaw do odmowy przez Prezesa URE wydania pisemnej interpretacji w tej sprawie. W ocenie powoda, wydając zaskarżone postanowienie Prezes URE dopuścił się naruszenia art. 10 i 10a usdg i art. 61a k.p.a.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na zażalenie wniósł o jego oddalenie i przeprowadzenie dowodu z przedłożonych Sądowi dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy administracyjnej.

Prezes URE wskazał, że we wniosku o wydanie interpretacji wskazanych przepisów prawa powód zrównał i powiązał dwie wskazane w nim okoliczności: fakt odsprzedaży podmiotom trzecim zakupionej od zewnętrznego dostawcy energii elektrycznej za pomocą sieci niskiego napięcia, a tym samym podlegania obowiązkowi uzyskania koncesji na obrót energią elektryczną oraz sytuację przedsiębiorcy posiadającego koncesję, który w zw. z tym obowiązany jest do corocznego wnoszenia opłaty koncesyjnej zgodnie z art. 34 ust. 1 Pe. Zdaniem pozwanego ustalenie, że pewien stan faktyczny podlega obowiązkowi koncesyjnemu nie oznacza, że istnieje koncesja, w związku z którą powinna być wnoszona opłata koncesyjna. Dopiero jednak wydanie koncesji może rodzić obowiązek wnoszenia opłaty koncesyjnej. Pozwany wskazał, że po analizie wniosku Przedsiębiorcy stwierdził, iż powód żąda wydania interpretacji, czy jest objęty określonym w art. 32 ust. 1 pkt 4 lit a) Pe obowiązkiem posiadania koncesji na obrót energią elektryczną, a nie interpretacji dotyczącej obowiązku lub wysokości wnoszenia opłat koncesyjnych, który ma charakter wtórny. Wskazując na treść art. 10 usdg Prezes URE podkreślił, że przepis ten, jako norma kompetencyjna, podlega ścisłej interpretacji zgodnie z jego literalnym brzmieniem. Daje przedsiębiorcy uprawnienie do uzyskania interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej w jego indywidualnej sprawie. Przedmiotem interpretacji w trybie art. 10 usdg mogą być wyłącznie przepisy prawa daninowego, a nie przepisy pozostające w jakimkolwiek związku z tymi przepisami. Na podstawie art. 10 usdg organ administracji nie jest zobowiązany do wydania interpretacji dotyczącej innych kwestii. Na tej podstawie Prezes URE stwierdził, że podniesione w zażaleniu zarzuty powoda, dotyczące naruszenia art. 61a § 1 k.p.a. są nieuzasadnione.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskiem z dnia 5 lipca 2017 r. (...) S.A. w T. wystąpiła do Prezesa URE, na podstawie art 10 i 10a ustawy o swobodzie działalności gospodarczej o wydanie pisemnej interpretacji przepisów art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a) w związku z art. 34 ust 1Pe. Przedsiębiorca we wniosku wskazał, że w zw. z prowadzoną działalnością gospodarczą około (...) zużywanej w procesie produkcyjnym energii elektrycznej zakupuje od zewnętrznego dostawcy. Cześć zakupionej energii, która nie zostanie zużyta w procesie produkcyjnym, powód odsprzedaje podmiotom trzecim po cenie jej zakupu. Spółka refakturuje odsprzedaną podmiotom zewnętrznym energię elektryczną, nie czerpiąc z tego zysku. Instalacja, którą przesyłana jest energia elektryczna przez spółkę do podmiotów trzecich jest własnością spółki, zaś sieć, którą przesyłana jest energia jest siecią niskiego napięcia (400V=0,4 kV). Moc zamówiona przez podmioty trzecie, którym przesyłana jest zakupiona od zewnętrznego dostawcy energia wynosi 0,3 MW. W związku z przedstawioną sytuacją powód wniósł o wydanie przez Prezesa URE interpretacji wskazanych przepisów Prawa energetycznego stawiając pytanie: „Czy działalność gospodarcza wnioskodawcy w zakresie odsprzedaży podmiotom trzecim zakupionej od zewnętrznego dostawcy energii elektrycznej, która odbywa się za pomocą sieci niskiego napięcia (400V=0,4kV), której instalacja jest własnością wnioskodawcy - wymaga posiadania przez wnioskodawcę koncesji na obrót energią elektryczną i uiszczania z tego tytułu opłaty zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne ? ”.

W przedstawionym własnym stanowisku w sprawie Przedsiębiorca stwierdził, że nie ma podstaw do ubiegania się przez spółkę o wydanie koncesji na obrót energią elektryczną.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, obowiązującej w dniu wydania decyzji, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie.

Przewidziana w art. 10 ust. 1 usdg instytucja dotyczy interpretacji wszystkich przepisów kształtujących obowiązki płatników w zakresie świadczenia przez nich danin publicznych i składek na ubezpieczenia społeczne lub ubezpieczenie zdrowotne, a zatem przepisów dotyczących ich ustalania, obliczania i uiszczania (opłacania). (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2019 r., sygn. akt II UK 474/17).

W ustawie Prawo energetyczne zasady dotyczące uzyskania koncesji ustawodawca uregulował w art. 32 i art. 33 tej ustawy. W treści przepisów art. 32 i 33 Pe, w żadnym punkcie nie ma mowy o obowiązku uiszczania przez przedsiębiorców opłat koncesyjnych. Brak więc podstaw do stwierdzenia, że z przepisu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit a) Pe wynika obowiązek „ świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej ”.

Z treści wniosku wynika, iż powód dążył do uzyskania interpretacji wyjaśniającej, czy w przedstawionym stanie faktycznym jest objęty obowiązkiem określonym w art.32 ust.1 pkt 4 lit. a) Pe – tj. obowiązkiem posiadania koncesji na obrót energią elektryczną i wnoszenia w związku z tym opłat koncesyjnych. Powód wystąpił więc o wyjaśnienie kwestii uregulowanej w art. 32 ust. 1 pkt 4 lit. a) Pe w związku z przepisem art. 34 ust. 1 Pe, który w stosunku do istoty oczekiwanej interpretacji ma charakter wtórny. Zamieszczenie przez powoda we wniosku art. 34 ust.1 Pe miało na celu jedynie legitymizowanie wniosku o interpretację innego przepisu, z którego nie wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej. Zgodnie z art. 10 usdg obowiązkiem interpretacji w trybie tego przepisu mogą być wyłącznie przepisy prawa daninowego a nie przepisy pozostające w jakimkolwiek związku z tymi przepisami prawa. Wobec tego, że z przepisu art. 32 ust. 1 pkt 4 lit a) Pe nie wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej, nie można uznać, że zapytanie przedsiębiorcy dotyczyło wyłącznie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, o których mowa w art. 10 ust. 1 usdg. Powód domagał się interpretacji przepisu nie objętego zakresem przedmiotowym zakreślonym w art.10 usdg.

Słusznie więc argumentował Prezes URE, iż obowiązek uiszczania opłat koncesyjnych nie wynika z art. 32 Pe, którego interpretacji w istocie żądał Przedsiębiorca, dlatego brak jest podstaw do wydania przez Prezesa URE interpretacji, o której mowa w art. 10 usdg. W tym stanie stwierdzić należało, iż brak podstaw do uznania, że na Prezesie URE ciążył obowiązek przedstawienia powodowi w trybie art. 10 usdg wnioskowanej interpretacji wymienionych w nim przepisów.

Z tych względów zarzut naruszenia art. 10 i 10a usdg. oraz zarzut nierozpoznania istoty sprawy nie zasługują na uwzględnienie, gdyż w świetle tych przepisów Prezes URE nie tylko nie jest zobowiązany ale i uprawniony do wydawania interpretacji przepisów ustawy Prawo energetyczne, dotyczących obowiązku posiadania koncesji.

Zgodnie z tą regulacją, gdy żądanie, o którym mowa w art. 61 k.p.a., zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania. Postępowanie w niniejszej sprawie nie mogło być wszczęte, gdyż doprowadziłoby do wydania decyzji bez podstawy prawnej. Taka decyzja dotknięta byłaby nieważnością. Słusznie zatem Prezes URE odmówił wszczęcia postępowania w sprawie. W tym stanie uznać należało, iż wydanie przez Prezesa URE postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania było prawidłowe, w pełni uzasadnione i zgodne z art. 61a § 1 k.p.a. W rezultacie również zarzut naruszenia art. 61a § 1 k.p.a. nie zasługiwał na uwzględnienie.

Odnosząc się do powołanego rozprawie przez pełnomocnika powoda wyroku WSA w Gdańsku z dnia 5 maja 2017 r. sygn. akt III SA/Gd 767/16 wskazać należy, że z obu przepisów, których dotyczył wniosek o interpretację, tj. art. 11 ¹ ust. 1 oraz art. 18 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, wynikał obowiązek wniesienia opłaty (daniny publicznej). Wobec tego wniosek ten spełniał przesłanki określone w art. 10 ust. 1 usdg i powinien być uwzględniony przez organ administracji.

Powołany wyrok dotyczył więc innego, niż w rozpoznawanej sprawie, stanu faktycznego.

Ponadto wskazać należało, iż zgodnie z art. 479 ^{( 53 )}k.p.c. Sąd ochrony konkurencji i konsumentów (SOKiK), na skutek wniesienia odwołania lub zażalenia na rozstrzygnięcie Prezesa URE może oddalić odwołanie/zażalenie, albo uchylić lub zmienić orzeczenie. W zaskarżonym postanowieniu pozwany odmówił wszczęcia postępowania w sprawie z wniosku powoda. W związku z tym w wydanym na skutek rozpoznania zażalenia postanowieniu SOKiK mógł najwyżej uchylić zaskarżone postanowienie. W żadnym razie Sąd nie był uprawniony do wydania postanowienia o wyrażeniu zgody na wszczęcie postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji przepisów i zobowiązania Prezesa URE do wydania tej interpretacji, o co wnosił powód w zażaleniu. W świetle powołanego przepisu k.p.c. wydanie przez Sąd po rozpoznaniu zażalenia innego rozstrzygnięcia, niż wymienione w ustawie nie zostało przez ustawodawcę przewidziane i nie jest możliwe.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia zażalenia powoda oddalił je jako bezzasadne - art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. w zw. z art. 479 ⁵⁵ k.p.c.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że na koszty należne - wygrywającemu sprawę - Prezesowi URE złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.