Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XVIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Izabela Magdziarz

Protokolant: Witold Łukasik

przy udziale prokuratora: Marcina Kalety

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 24 kwietnia 2019 r.

sprawy B. S. syna B. B. i S. H.

urodzonego dnia (...) w S.

oskarżonego o to, że:

I.  w okresie od 14 sierpnia 2018 roku do 20 sierpnia 2018 roku w W., przywłaszczył sobie powierzoną cudzą rzecz ruchomą o znacznej wartości w postaci samochodu marki L. (...) o nr rej. (...) i numerze VIN (...) rok produkcji 2012 o wartości 1.000.000 dirhamów Zjednoczonych Emiratów Arabskich stanowiących równowartość 1.000.000 PLN należący do A. A. w ten sposób, iż od pokrzywdzonego A. A. przyjął zlecenie polegające na przewiezieniu pojazdu z C. we Francji – przez (...) – do L. w Wielkiej Brytanii przy czym pojazd miał być odebrany z C. w dniu 16 sierpnia 2018 roku i w dniu 17 sierpnia 2018 roku dostarczony pokrzywdzonemu do L., jednakże w/w pojazdu nie dostarczył pokrzywdzonemu, lecz zlecił podmiotowi o nazwie (...) ul. (...) W. przewóz pojazdu z C. do W., a następnie w W. przy ul. (...) odebrał pojazd od pracownika podmiotu o nazwie (...) a następnie przechowywał go w parkingu podziemnym budynku przy ul. (...) w W., przy czym nie miał zamiaru przekazać pojazdu pokrzywdzonemu zgodnie z dokonanymi z nim ustaleniami, lecz powyższy pojazd włączył do swojego majątku w celu sprzedaży nieustalonym osobom poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, czym działał na szkodę A. A.,

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

II.  w dniu 15 sierpnia 2018 roku w W., w celu użycia za autentyczny, podrobił dokument w postaci zlecenia na wykonanie międzynarodowego transportu drogowego CMR, wystawiony na rzecz podmiotu (...) ul. (...) W. w ten sposób, iż podpisał się na powyższym dokumencie jako przedstawiciel zleceniodawcy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. – prezes zarządu V. K. w miejscu „podpis i stempel nadawcy” w sytuacji, gdy osoba o danych V. K. w rzeczywistości nie istniała,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

III.  w dniu 24 maja 2017 roku w W. w kancelarii notarialnej notariusz M. R. przy ul. (...), w celu użycia za autentyczny, posłużył się uprzednio podrobionym przez nieustaloną osobę dokumentem stwierdzającym tożsamość – kartą identyfikacyjną (dowodem osobistym) Królestwa H. o numerze (...) wydanym na dane nieistniejącej w rzeczywistości osoby V. K. w ten sposób, iż w trakcie zawierania umowy sprzedaży udziałów w spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., okazał powyższy dokument notariuszowi, który na tej podstawie stwierdził tożsamość stron umowy (Repertorium A nr (...)), a następnie w celu użycia za autentyczny podrobił dokument w postaci podpisu na umowie sprzedaży udziałów spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zawartej pomiędzy V. K. i (...) sp. z o.o. reprezentowaną przez I. K. w ten sposób, iż podpisał się na powyższej umowie jako nabywca udziałów V. K. w sytuacji gdy osoba o danych V. K. w rzeczywistości nie istniała,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonego B. S. w ramach zarzuconego mu w punkcie I ( pierwszym) wniosku czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 17 sierpnia 2018r. w W., przywłaszczył sobie powierzoną mu rzecz ruchomą stanowiącą mienie znacznej wartości w postaci samochodu marki L. (...) o nr rej. (...) i numerze VIN (...) rok produkcji 2012 o wartości 1.000.000 dirhamów Zjednoczonych Emiratów Arabskich (AED) stanowiących równowartość 1.024.000,00 PLN należący do A. A. I. A. w ten sposób, iż od pokrzywdzonego A. A. przyjął zlecenie przewiezienia pojazdu z C. we Francji – przez (...) – do L. w Wielkiej Brytanii przy czym pojazd miał być odebrany z C. w dniu 16 sierpnia 2018 roku i w dniu 17 sierpnia 2018 roku dostarczony pokrzywdzonemu do L., jednakże wskazanego pojazdu nie dostarczył pokrzywdzonemu lecz w dniu 15 sierpnia 2018r. zlecił podmiotowi o nazwie (...) ul. (...) W. przewóz pojazdu z C. do W., a następnie w dniu 17 sierpnia 2018r. w W. przy ul. (...) odebrał pojazd od pracownika podmiotu o nazwie (...) po czym przechowywał go w parkingu podziemnym budynku przy ul. (...) w W. nie mając zamiaru przekazania pojazdu pokrzywdzonemu zgodnie z dokonanymi z nim ustaleniami i włączając powyższy pojazd do swojego majątku w celu sprzedaży nieustalonym osobom poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, czym działał na szkodę A. A. co stanowi występek z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. skazuje go a na podstawie art. 294 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 ( jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w liczbie 250 ( dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 ( dwustu) złotych;

II.  oskarżonego B. S. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie II (drugim) wniosku stanowiącego występek z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270§ 1 k.k. wymierza mu karę 3 ( trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  oskarżonego B. S. w ramach czynu zarzuconego mu w punkcie III ( trzecim) wniosku uznaje za winnego tego, że w dniu 24 maja 2017 roku w W., w kancelarii notarialnej notariusza M. R. przy ul. (...) lokal (...), posłużył się jako autentycznym uprzednio podrobionym przez nieustaloną osobę dokumentem stwierdzającym tożsamość – kartą identyfikacyjną (dowodem osobistym) Królestwa H. o numerze (...) wydanym na dane nieistniejącej w rzeczywistości osoby V. K. w ten sposób, iż w trakcie zawierania umowy sprzedaży udziałów spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., okazał powyższy dokument notariuszowi, który na tej podstawie stwierdził tożsamość stron umowy (Repertorium A nr (...)), a następnie w celu użycia za autentyczny dokumentu w postaci umowy sprzedaży udziałów spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zawartej pomiędzy V. K. i (...) (...) sp. z o.o. reprezentowaną przez I. K., dokonał podrobienia podpisu w ten sposób, że podpisał się na powyższej umowie jako nabywca udziałów V. K. w sytuacji gdy osoba o danych V. K. w rzeczywistości nie istniała, co stanowi występek z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 ( trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 ( sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. w związku ze skazaniem za czyn z punktu I ( pierwszego) orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych, szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych numer (...), karta 294, pod pozycją 1 i 10;

VI.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. w związku ze skazaniem za czyn z punktu II ( drugiego) orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego, szczegółowo opisanego w wykazie dowodów rzeczowych numer (...), karta 294v, pod pozycją 24, poprzez pozostawienie w aktach sprawy;

VII.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. nakazuje zwrócić oskarżonemu dowody rzeczowe, szczegółowo opisane w wykazie dowodów rzeczowych numer (...), karta 294-295, pod pozycją 8,9, 11,12, 17, 18;

VIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie IV (czwartym) wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od dnia 20 sierpnia 2018r. godz. 11: 25 do dnia 24 kwietnia 2019r.;

IX.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 10.300,00 ( dziesięciu tysięcy trzystu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 190,41 (sto dziewięćdziesiąt 41/100) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Sygnatura akt XVIII K 24/19

UZASADNIENIE

B. S., obywatel Singapuru, w nieustalonej dacie jednak przed dniem 24 maja 2017 r., nabył przez Internet od nieustalonej osoby, podrobiony dokument stwierdzający tożsamość – kartę identyfikacyjną (dowód osobisty) Królestwa H. o numerze (...), na dane personalne nieistniejącej w rzeczywistości osoby V. K..

Dnia 24 maja 2017 r., B. S., wykorzystując nabyty uprzednio podrobiony dokument stwierdzający tożsamość, stawił się w kancelarii notarialnej notariusza M. R. przy ul. (...) lokal (...) w W. i działając jako V. K., po okazaniu powyższego dokumentu, zawarł ze spółką (...) Sp. z o.o., reprezentowaną przez I. K., umowę kupna-sprzedaży udziałów spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (Repertorium A nr (...)), na której podpisał się jako nabywca udziałów V. K.. Notariusz M. R., na podstawie okazanego dokumentu na dane V. K., stwierdziła tożsamość stron umowy. W wyniku złożenia podpisu na akcie notarialnym, stał się jedynym właścicielem spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Oskarżony B. S. wykorzystywał podmiotowość prawną Spółki aby ukryć fakt, że przebywa na terenie Polski nielegalnie. Wszelkie oświadczenia w imieniu spółki były przez niego składane z wykorzystaniem tożsamości V. K..

W sierpniu 2018 r., B. S., działając jako V. K. - prezes zarządu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., przyjął zlecenie przewozu samochodu marki L. model A. o numerze rejestracyjnym (...) i numerze VIN (...), rok produkcji 2012, o wartości 1.000.000 dirhamów Zjednoczonych Emiratów Arabskich ( AED), stanowiących równowartość 1.024.000,00 PLN, należącego do (...), z C. we Francji do L. w Wielkiej Brytanii przez (...). Pojazd miał być odebrany w C. 16 sierpnia 2018 r. w godzinach 15:00-18:00 i następnie dostarczony pokrzywdzonemu 17 sierpnia 2018 r. w godzinach 15:00-18:00 do L.. Strony ustaliły, że wynagrodzenie w kwocie 900€, zostanie wypłacone zleceniobiorcy po wykonaniu zlecenia.

Dnia 15 sierpnia 2018 r. w W., B. S., działając jako V. K. prezes zarządu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., wbrew przyjętemu zleceniu przewozu pojazdu do L., zlecił M. T., prowadzącemu indywidualną działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w W. przy ul. (...), przewóz pojazdu będącego własnością A. A. z C. do W.. Przed przystąpieniem do wykonania zlecenia, w dniu 15 sierpnia 2018r., oskarżony przekazał M. T. zlecenie na wykonanie międzynarodowego transportu drogowego CMR, wystawione na rzecz podmiotu (...) ul. (...) W. na którym podpisał się jako przedstawiciel zleceniodawcy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. – prezes zarządu V. K. w miejscu „ podpis i stempel nadawcy” oraz przekazał zaliczkę w wysokości 3.500 PLN. Pozostała część wynagrodzenia, tj. 5.300 PLN, miała zostać wypłacona M. T. po wykonaniu zlecenia.

M. T. podjął się wykonania zlecenia. Razem z pracownikiem S. R., w dniu 16 sierpnia 2018 r. odebrał od pokrzywdzonego pojazd wraz z walizką i dokumentami, a następnie wykonał zlecenie przewozu samochodem marki I. o numerze rejestracyjnym (...), z C. do W.. W czasie odbioru pojazdu od właściciela, żadna ze stron nie wskazała, jaki jest punkt docelowy dostawy pojazdu. Dnia 17 sierpnia 2018 r. pojazd został dostarczony B. S. na parking hotelu (...) przy ul. (...) w W.. B. S. odebrał pojazd od przewoźnika a następnie wypłacił mu pozostałą część wynagrodzenia.

W czasie transportu pojazdu, B. S. początkowo kontaktował się z pokrzywdzonym, podając przybliżony czas dostarczenia pojazdu do L.. Następnie zerwał z nim wszelki kontakt. Na żadnym etapie kontaktu z pokrzywdzonym, B. S. nie poinformował go, że samochód zostanie przewieziony do W..

Po dostarczeniu pojazdu do W. przez pracownika podmiotu (...), oskarżony początkowo przechowywał pojazd na parkingu podziemnym hotelu. Następnie pozostawił go na parkingu podziemnym budynku przy ul. (...) w W.. B. S. zamierzał sprzedać powyższy samochód nieustalonym osobom przebywającym poza granicami Polski.

W chwili zatrzymania, pojazd znajdował się na parkingu przy ul. (...). Pracownik wypożyczalni samochodów, w związku z wiedzą nabytą w Internecie o poszukiwaniu pojazdu, poinformował Policję o miejscu jego położenia, uniemożliwiając oskarżonemu odjazd.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: częściowo wyjaśnień oskarżonego B. S. (k. 189-192, 195-196, 648-650), zeznań świadka M. Ł. (k. 21-23), zeznań świadka M. M. (k.27-28), zeznań świadka M. S. (1) (k. 34-36, 670), zeznań świadka M. T. (k. 40-43, 179-182 , 247-249, 311-312), zeznań świadka S. R. (k. 63-64, 167- 168), zeznań świadka M. S. (2) (k. 131-132), zeznań świadka A. A. (k. 297-303, 304-306, 323-324), zeznań świadka I. K. (k. 549-550), zeznań świadka P. Z. (k. 618-620), protokołu zatrzymania oskarżonego (k. 4), protokołu przeszukania oskarżonego (k. 8-10) protokołu przeszukania pojazdu (k.12-16), protokołu przeszukania mieszkania (k. 18-20), dowodu rejestracyjnego pojazdu (k. 24), protokołu oględzin pojazdu (k. 30-32), protokołu oględzin osoby M. T. (k. 44-48), protokołu zatrzymania rzeczy w postaci dokumentu CMR (k. 49-52), protokołu zatrzymania rzeczy w postaci telefonu komórkowego H. nr (...) (k. 53-55), protokołu oględzin telefonu komórkowego H. nr (...) (k. 56-61), płyty rejestrującej oględziny telefonu komórkowego H. nr (...) (k. 62), protokołu oględzin osoby S. R. (k. 66-68), protokołu zatrzymania telefonu marki H. nr (...): (...) (k. 69-71), dokumentów stwierdzających tożsamość oskarżonego (k. 74-82), protokołu oględzin rzeczy zatrzymanych w wyniku przeszukania pojazdu (k. 84-87), odpisu aktualnego z rejestru przedsiębiorców spółki (...) Spółka Akcyjna (k. 90-103), odpisu aktualnego z rejestru przedsiębiorców spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (k. 104-109), odpisu pełnego z rejestru przedsiębiorców spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (k. 110-116), protokołu oględzin telefonu komórkowego marki N. (...) (...) (k. 117-118), protokołu oględzin osoby B. S. (k. 124-127), prawa jazdy oskarżonego (k. 133-134), protokołu oględzin telefonu komórkowego marki S. (k. 135-141), protokołów oględzin telefonów komórkowych (k. 142-143, k. 144-145), pisma ze stwierdzeniem tożsamości oskarżonego (k. 146), protokołu zatrzymania rzeczy oskarżonego (k. 147-150), protokołu zatrzymania walizki (k. 156-158), zdjęć przesłanych przez świadka M. M. (k. 160-165), metryk identyfikacyjnych nośników (k. 225-229 oraz 230-238), płyty z oględzin pojazdu (k. 239), protokołu oględzin telefonu H. (k. 244-246), protokołu oględzin rzeczy zabezpieczonych w wyniku przeszukania oskarżonego (k. 251-271), aktu małżeństwa (k. 274), protokołu zatrzymania rzeczy od K. W. wraz z płytą (k. 280-293), pism od Hotelu (...) (k. 310, k. 339), protokołu oględzin telefonu pokrzywdzonego wraz ze zdjęciami (k. 316-321), protokołu oględzin przedmiotów zabezpieczonych w mieszkaniu oskarżonego wraz ze zdjęciami (k. 328-338), protokołu oględzin telefonu M. T. wraz z płytą (k. 341-353), protokołu oględzin akt rejestrowych spółki (...) sp. z o.o. wraz ze zdjęciami i płytą (k. 364-419), protokołu zatrzymania rzeczy od G. S. wraz z płytą (k. 423-426), protokołu zatrzymania rzeczy od K. W. wraz z płytą z zapisem z monitoringu (k. 427-430), protokołów oględzin zapisu monitoringu (k. 431-449), protokołu oględzin telefonu marki S. wraz ze zdjęciami (k. 451-524), protokołu oględzin przedmiotów zabezpieczonych w mieszkaniu oskarżonego (k. 526-534), protokołu oględzin telefony marki S. wraz ze zdjęciami (k. 535-539), protokołu oględzin zdjęć wiadomości tekstowych znajdujących się na płycie DVD (k. 542-548), umowy sprzedaży udziałów (k. 552-554), protokołów zgromadzenia wspólników (...) sp. z o.o. (k. 555), aktualnego odpisu z rejestru przedsiębiorców spółki (...) sp. z o.o. (k. 556-558), protokołu zatrzymania rzeczy oskarżonego (k. 657).

Oskarżony B. S., przesłuchany na etapie postępowania przygotowawczego, przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu (k. 189-191). Wyjaśnił, że to pokrzywdzony się z nim skontaktował. Potwierdził, że założył firmę (...) na fikcyjne dane, gdyż nie miał wizy. Doprecyzował, że ją kupił od prawnika a podczas transakcji miał holenderski dowód na nazwisko V. K.. Jest to fikcyjna osoba. Dokument uzyskał z Internetu. Wszystko robił na dane V. K.. Nie znalazł osoby, która dokonałaby przewozu pojazdu z C. do L., dlatego zdecydował się zlecić jego przewóz do W., aby następnie dostarczyć pojazd właścicielowi do L.. Oskarżony przyznał jednocześnie, że nie poinformował pokrzywdzonego o zmianie trasy przewozu pojazdu. Podał, że nie działał z zamiarem jego kradzieży. Nie dotrzymał terminu dostarczenia pojazdu w dniu 16 sierpnia 2018r., gdyż nie udało mu się załatwić firmy, która przewiozłaby ten pojazd do L.. Nie pamiętał nazwy firmy transportowej ale uzgodnił przewóz pojazdu do L.. Jeździł tym pojazdem.

Oskarżony B. S. przesłuchany na posiedzeniu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania, przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i zakwestionował wartość pojazdu twierdząc, że jest on wart 800 000 zł. ( k. 195-196).

Oskarżony B. S., przesłuchany ponownie w dniu 21 grudnia 2018 r., przyznał się do popełnienia wszystkich trzech zarzucanych mu czynów (k. 648-650). Odnosząc się do zarzutu przywłaszczenia pojazdu wskazał, że nie miał zamiaru zwrócić go pokrzywdzonemu tylko chciał go sprzedać. Podał, że pokrzywdzony zwrócił się do niego aby przewiózł samochód z C. we Francji do L.. Uczynił to przez I.. Przyjął to zlecenie. Ustalili, że transport nastąpi drogą lądową przez (...). Zlecił transport samochodu M. T. drogą sms-ową a następnie udał się na spotkanie z nim. Przedstawił się jako V. K., reprezentujący spółkę (...). W trakcie spotkania sporządzony został dokument CMR. Zlecił M. T. przewiezienie pojazdu z C. do W. pod adres ul. (...). Gdy samochód został przywieziony do W. odebrał go. Przewiózł go później pod adres ul. (...) w W. na parking. Wyjaśnił, że choć początkowo zamierzał zwrócić pojazd pokrzywdzonemu, to jednak ostatecznie podjął decyzję, aby dokonać jego sprzedaży w Europie Wschodniej. Podkreślił, że nie miał zamiaru zwrócić pojazdu pokrzywdzonemu tylko chciał go sprzedać. Dalej podał, że dokument w postaci karty identyfikacyjnej ( dowodu osobistego) Królestwa H. o numerze (...), wydany na dane V. K., załatwił w ten sposób, że w Internecie znalazł osobę zajmującą się podrabianiem dokumentów i zwrócił się do niej, żeby przysłała mu taki dokument. To ta osoba wymyśliła dane na tym dokumencie czyli V. K. i przysłała mu go pocztą. Nie zna danych osoby, która dostarczyła mu podrobiony dokument. Wyjaśnił też, że umowa sprzedaży udziałów spółki (...), zawarta została w kancelarii notarialnej. W czasie zawierania umowy, pokazał notariuszowi podrobioną, holenderską kartę identyfikacyjną, na dane V. K. i podpisał się na umowie sprzedaży udziałów jako V. K.. Notariuszowi i sprzedawcy udziałów także przedstawił się jako V. K.. Podkreślił, że podczas pierwszego przesłuchania powiedział, że chciał przewieźć samochód do L., co nie było prawdą. Była to jego linia obrony. Po okazaniu listu przewozowego CMR ( k. 52) wyjaśnił, że w pozycji 22 znajduje się parafka, którą nakreślił. Po okazaniu umowy nabycia udziałów spółki (...) Sp. z o.o. oraz dokumentu sporządzonego przez notariusza ( k. 552-554) wyjaśnił, że na umowie znajdują się jego podpisy w miejscu nabywcy i taką umowę zawierał oraz uczestniczył w czynnościach w kancelarii notarialnej .

Oskarżony B. S. w postępowaniu przygotowawczym złożył wniosek w trybie art. 335 k.p.k. i wniósł o wymierzenie mu kary :

- za czyn z punktu I ( pierwszego) postanowienia o przedstawieniu zarzutów, kwalifikowanego z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., kary 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. kary grzywny w liczbie 250 ( dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych po 200 ( dwieście ) złotych stawka;

- za czyn z punktu II ( drugiego) postanowienia o przedstawieniu zarzutów, kwalifikowanego z art. 270 § 1 k.k., kary 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn z punktu III ( trzeciego) postanowienia o przedstawieniu zarzutów, kwalifikowanego z art. 270 § 1 k.k., kary 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności

i wymierzenie kary łącznej 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz obciążenie kosztami postępowania.

Prokurator wniósł do Sądu wniosek o wydanie wyroku skazującego na posiedzeniu w trybie art. 335 § 1 k.p.k. ( k. 692- 692) i wymierzenie kary zgodnej z wnioskiem B. S..

Na posiedzeniu w dniu 24 kwietnia 2019r., B. S. podtrzymał wniosek o wydanie wyroku skazującego po uprzedniej jego modyfikacji poprzez uzupełnienie o rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych ( k. 815).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Oskarżony B. S. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów (k. 189-191, k. 648-650). Wyjaśnienia oskarżonego zasadniczo są wiarygodne. Oskarżony potwierdził fakt nawiązania kontaktu z pokrzywdzonym A., przebieg prowadzonych z nim rozmów, przedmiot przyjętego zlecenia oraz okoliczności towarzyszące jego wykonaniu. Przyznał, że zorganizowanie transportu pojazdu z C. we Francji do W., miało na celu włączenie go do swojego majątku w celu dalszej sprzedaży poza granice Polski. Jednocześnie oskarżony podkreślił, że nie miał zamiaru zwrócić pojazdu pokrzywdzonemu tylko chciał go sprzedać a pierwsze jego wyjaśnienia w których twierdził, że pojazd miał zostać przewieziony z W. do L. i przekazany pokrzywdzonemu, stanowiły przyjętą przez niego linię obrony. Zdaniem Sądu, brak podstaw do kwestionowania tych wyjaśnień, bowiem są one logiczne, rzeczowe i zgodne z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Wyjaśnienia oskarżonego B. S., w zakresie w jakim przyznał się do popełnienia tego czynu i opisał okoliczności jego dokonania, są wiarygodne.

Wiarygodne są także wyjaśnienia oskarżonego B. S. w których potwierdził okoliczności posłużenia się w dniu 15 sierpnia 2018r. dokumentem w postaci zlecenia na wykonanie międzynarodowego transportu drogowego CMR, poprzez jego przekazanie M. T. i złożenia na nim podrobionego podpisu jako przedstawiciel zleceniodawcy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. – prezes Zarządu V. K.. Oskarżony wskazał przy tym, że osoba ta w rzeczywistości nie istniała. Potwierdził także okoliczności uzyskania dokumentu stwierdzającego tożsamość - karty identyfikacyjnej ( dowodu osobistego) Królestwa H. o numerze (...), wydanym na dane V. K. i posłużenia się tym dokumentem podczas zawierania umowy sprzedaży udziałów spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., w kancelarii notarialnej notariusza M. R. a także podpisania się na umowie jako nabywca udziałów V. K.. Jak już akcentowano powyżej, osoba taka w rzeczywistości nie istniała.

Wyjaśnienia oskarżonego w powołanym zakresie są spójne, logiczne, rzeczowe i szczegółowe. Korespondują one także z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności w postaci zeznań świadka M. T. (k. 40-43, 179-182 , 247-249, 311-312), zeznań świadka S. R. (k. 63-64, 167- 168), zeznań świadka M. S. (2) (k. 131-132), zeznań świadka A. A. (k. 297-303, 304-306), zeznań świadka I. K. (k. 549-550).

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego, złożonych na posiedzeniu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania a dotyczących wartości przywłaszczonego przez niego pojazdu, wskazać należy, że w tym zakresie Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonego, bowiem brak jakichkolwiek powodów aby twierdzić, że są one nieprawdziwe. Nie budzi bowiem wątpliwości okoliczność, że pojazd, który przywłaszczony został przez oskarżonego był marką luksusową, a zatem przedstawiającą znaczną wartość. Sam oskarżony zresztą, na dalszym etapie postępowania, okoliczności tej nie kwestionował, przyznając się do popełnienia tego czynu.

W ocenie Sądu, wiarygodne są zeznania świadków przesłuchanych w niniejszej sprawie.

Przyjęcie przez oskarżonego zlecenia przewozu pojazdu z C. do L., potwierdzają przede wszystkim zeznania pokrzywdzonego A. A. I. A. (k. 297-299) oraz korespondencja oskarżonego z pokrzywdzonym (k. 451-524, k. 542-548). Na podstawie powyższych dowodów Sąd ustalił, że pokrzywdzony zlecił spółce zarządzanej przez oskarżonego, transport pojazdu z C. do L.. Z zeznań pokrzywdzonego, jak również z zeznań świadków M. T., S. R. wynika jednocześnie, że pojazd został odebrany z C. w dniu 16 sierpnia 2018 r. i miał być dostarczony do L. następnego dnia, tj. 17 sierpnia 2018 r. w godzinach 15:00-18:00. W ocenie Sądu, do momentu zerwania przez oskarżonego kontaktu z pokrzywdzonym, A. A. miał podstawy aby sądzić, że zlecenie zostanie prawidłowo wykonane. W czasie transportu pojazdu pokrzywdzony otrzymywał bowiem od oskarżonego informacje o przewidywanej godzinie dostawy pojazdu, co wskazuje na to, że wymieniony celowo wprowadzał pokrzywdzonego w błąd co do aktualnego miejsca położenia pojazdu, aby wydłużyć czas trwania jego nieświadomości co do faktycznego przebiegu wydarzeń.

Działanie oskarżonego w zamiarze przewiezienia pojazdu z C. do W., potwierdzają natomiast zeznania świadka M. T. oraz świadka S. R., tj. osób odpowiedzialnych za dokonanie przewozu pojazdu na zlecenie oskarżonego z C. do W., jak również dokumentacja przewozowa zabezpieczona w toku postępowania przygotowawczego. Zarówno świadek M. T., jak i świadek S. R. podają, że na żadnym etapie zlecenia przewozu pojazdu, oskarżony nie wskazywał, że transport ma być wykonany do L., tudzież, że właściciel pojazdu odbierze pojazd w L.. Również list przewozowy wystawiony przez oskarżonego i przekazany M. T. przekonuje, że docelowym punktem transportu pojazdu miała być W..

Zamiar włączenia pojazdu do własnego majątku, potwierdzają zabezpieczone w toku postępowania przygotowawczego nagrania z monitoringu, wskazujące miejsce przechowywania pojazdu od momentu jego odbioru w W., czyli od dnia 17 sierpnia 2018 r., jak również zeznania pokrzywdzonego oraz świadka M. M., prywatnego detektywa poszukującego pojazdu na zlecenie. Przedstawione powyżej dowody, w zestawieniu ze zgromadzoną w toku postępowania dokumentacją przewozową oraz zeznaniami świadków M. T. i S. R., wskazują, że oskarżony działał z zamiarem sprzedaży auta należącego do pokrzywdzonego, co zresztą sam potwierdził w swoich wyjaśnieniach. Powyższa okoliczność koresponduje jednocześnie z treścią zeznań funkcjonariusza policji P. Z., który wskazał, że żona oskarżonego podała w czasie czynności, że oskarżony zamierzał sprzedać pojazd za wschodnią granicą (k. 618-620).

Wyjaśnienia oskarżonego z dnia 21 grudnia 2018, w których przyznał się do podrobienia dokumentu w postaci zlecenia na wykonanie międzynarodowego transportu drogowego (CMR), wystawionego na rzecz podmiotu (...), poprzez zamieszczenie na nim podpisu nieistniejącej osoby V. K., działającego jako prezes zarządu spółki (...) sp. z o.o., korespondują z treścią zeznań M. T., który był naocznym świadkiem zamieszczenia przez oskarżonego podpisu na tym dokumencie oraz z zabezpieczonym w toku postępowania dokumentem CMR. Przyznanie się przez oskarżonego do złożenia podrobionego podpisu, koresponduje jednocześnie z ustaleniami Policji w przedmiocie tożsamości V. K.. Z informacji Policji (k. 639) wynika bowiem, że dokument stwierdzający tożsamość – karta identyfikacyjna (dowód osobisty) Królestwa H. o numerze (...), został sfałszowany a osoba o danych identyfikacyjnych V. K. nie istnieje.

Oskarżony potwierdził fakt posłużenia się w dniu 24 maja 2017r. w kancelarii notarialnej notariusza M. R., fałszywym (podrobionym) dokumentem stwierdzającym tożsamość i podrobienia podpisu na umowie sprzedaży udziałów spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., poprzez podpisanie się na powyższej umowie jako V. K.. Jego wyjaśnienia korespondują z treścią dokumentacji rejestrowej spółki, która została zgromadzona w toku postępowania przygotowawczego. Akta rejestrowe wprost wskazują, że wspólnikiem i członkiem zarządu spółki (...) sp. z o.o. jest V. K.. Wyjaśnienia oskarżonego korespondują jednocześnie z treścią zeznań świadka I. K., prokurenta spółki (...), będącej wcześniejszym właścicielem spółki (...) sp. z o.o., która potwierdziła, że udziały w wymienionej spółce zostały sprzedane V. K. oraz z ustaleniami Policji, z których wynika, że dokument tożsamości, którym posłużył się oskarżony w kancelarii notarialnej, w celu nabycia udziałów spółki, jest fałszywy i zawiera dane identyfikacyjne nieistniejącej osoby (k. 639).

W świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd dał zatem wiarę zeznaniom świadków: M. T. (k. 40-43, 179-182 , 247-249, 311-312), S. R. (k. 63-64, 167- 168), A. A. I. A. (k. 297-303, 304-306), M. M. (k.27-28), P. Z. (k. 618-620), I. K. (k. 549-550) albowiem są one logiczne, spójne, szczegółowe i wzajemnie się uzupełniają. W szczególności zaś istotne są zeznania pokrzywdzonego oraz zeznania świadka M. M. w zakresie, w jakim potwierdzili, że pojazd został wystawiony na sprzedaż przez osobę o danych V. K..

Świadek M. Ł. ( k. 21 – 21), potwierdziła fakt dokonania przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego A. A. I. A.. Opisała okoliczności dotyczące miejsca pobytu pokrzywdzonego, zlecenia transportu jego samochodu, oraz jego utraty. Brak jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zeznań wskazanego świadka bowiem korespondują one z zeznaniami pokrzywdzonego.

Jako wiarygodne w całości Sąd ocenił zeznania świadka M. S. (1) (k.34-35). Potwierdził on fakt ujawnienia samochodu pokrzywdzonego A. A. na terenie W. i zawiadomienia o tym fakcie Policji. Zeznania świadka korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności z wyjaśnieniami oskarżonego.

Wiarygodne są zeznania świadka M. S. (2) ( k. 131- 132). Potwierdził on okoliczności utraty pojazdu przez pokrzywdzonego i zatrzymania oskarżonego na terenie W. przez Policję. Zeznania świadka są rzeczowe, szczegółowe i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności w postaci zeznań pokrzywdzonego, zeznań świadka P. Z. (k. 618-620) oraz wyjaśnień oskarżonego.

Świadek P. S., jako osoba najbliższa dla oskarżonego, skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy składania zenzań ( k. 623-624).

Sąd uznał za wiarygodne pozostałe, zliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty, jako że ich autentyczność, jak i wynikające z nich fakty, nie budzą wątpliwości. Zostały one sporządzone przez uprawnione osoby, a nadto korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, wzajemnie się z nim uzupełniając, potwierdzając i tworząc logiczną całość.

Ocena prawna

Zarzut I – punkt I wyroku.

W punkcie I ( pierwszym) wyroku Sąd uznał, że oskarżony B. S. swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 17 sierpnia 2018 r. w W., przewłaszczył sobie powierzoną mu rzecz ruchomą stanowiącą mienie znacznej wartości w postaci pojazdu marki L. (...) o nr rej. (...) i numerze VIN (...) rok produkcji 2012 o wartości (...) dirhamów Zjednoczonych Emiratów Arabskich (AED) stanowiących równowartość (...) PLN, należący do A. A., w ten sposób, iż od pokrzywdzonego A. A. przyjął zlecenie przewiezienia pojazdu z C. we Francji – przez (...) – do L. w Wielkiej Brytanii, przy czym pojazd miał być odebrany z C. w dniu 16 sierpnia 2018 r. i w dniu 17 sierpnia 2018 r. dostarczony pokrzywdzonemu do L., jednakże wskazanego pojazdu nie dostarczył pokrzywdzonemu, lecz w dniu 15 sierpnia 2018 r. zlecił podmiotowi o nazwie (...) ul. (...) W. przewóz pojazdu z C. do W. a następnie w dniu 17 sierpnia 2018r. w W. przy ul. (...) odebrał pojazd od pracownika podmiotu o nazwie (...) po czym przechowywał go w parkingu podziemnym budynku przy ul. (...) w W., nie mając zamiaru przekazania pojazdu pokrzywdzonemu zgodnie z dokonanymi z nim ustaleniami i włączając powyższy pojazd do swojego majątku w celu sprzedaży nieustalonym osobom poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, czym działał na szkodę A. A., wyczerpał dyspozycję art. 284 § 2 k.k. w zw. z 294 § 1 k.k.

Art. 284 § 2 stanowi, że, odpowiedzialności karnej podlega ten kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą. Z kolei z art. 294 § 1 k.k. wynika, że kto dopuszcza się przestępstwa określonego w art. 278 § 1 lub 2, art. 284 § 1 lub 2, art. 285 § 1, art. 286 § 1, art. 287 § 1, art. 288 § 1 lub 3, lub w art. 291 § 1, w stosunku do mienia znacznej wartości, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

W przedmiotowej sprawie, znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., zostały wyczerpane. Pokrzywdzony powierzył bowiem oskarżonemu mienie ruchome w postaci samochodu L. (...), w celu odpłatnego przewozu pojazdu z C. do L. przez (...). Oskarżony jednak, wykorzystując ten fakt, zlecił podwykonawcy transport pojazdu do innego miejsca niż oczekiwał pokrzywdzony a mianowicie do W., aby następnie dokonać jego sprzedaży poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości okoliczność, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim przywłaszczenia pojazdu a włączył go do swojego stanu posiadania ( do swojego majątku) w dniu 17 sierpnia 2018r., kiedy to pojazd docelowo trafił do W. i został mu przekazany przez pracownika podmiotu o nazwie (...). Oskarżony przyznał w swoich wyjaśnieniach, że podjął się zlecenia przewozu, aby następnie dokonać sprzedaży pojazdu innej, nieustalonej osobie i nie mając zamiaru jego zwrotu pokrzywdzonemu. Okolicznością świadczącą o działaniu oskarżonego w zamiarze przywłaszczenia pojazdu jest jednocześnie fakt utrzymywania pokrzywdzonego w stanie nieświadomości co do lokalizacji pojazdu, poprzez wysyłanie mu nieprawdziwych informacji o jego aktualnym położeniu. W ocenie Sądu, nie ma żadnych wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu w punkcie I ( pierwszym) wyroku przestępstwa.

Sąd zmodyfikował nieznacznie opis czynu przypisanego oskarżonemu poprzez prawidłowe wskazanie marki pojazdu, numeru rejestracyjnego, danych personalnych pokrzywdzonego. Również w zakresie daty popełnienia czynu. W ocenie Sądu, do przywłaszczenia doszło bowiem w chwili objęcia przez oskarżonego pojazdu w posiadanie, tj. w dniu 17 sierpnia 2018 r., a więc w dniu przekazania go oskarżonemu przez podwykonawcę. Stanowisko Sądu ma jednocześnie odzwierciedlenie w utrwalonej linii orzeczniczej sądów powszechnych oraz doktrynie ( por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2018 r., sygn. II AKa 412/18 J. Lachowski [w:] Kodeks karny. Komentarz, red. Konarska-Wrzosek Violetta, wyd. II, WKP, 2018).

Ustalając wartość przywłaszczonego pojazdu, Sąd ocenił jako wiarygodne, także i w tym zakresie, zeznania pokrzywdzonego A. A. (k. 297-299), który podał, że wynosiła ona 1.000.000 AED ( dirhamów Zjednoczonych Emiratów Arabskich). Po przeliczeniu powyższej kwoty na polską walutę ( w relacji do średniego kursu euro z uwagi na brak średniego kursu 1 AED w tabeli NBP na datę czynu tj. 17.08.2018r.) w dacie czynu, Sąd ustalił, że oskarżony przywłaszczył mienie znacznej wartości (przekraczające 200 000 zł. - art. 115 § 5 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.).

Zarzut II – punkt II wyroku.

W punkcie II ( drugim) wyroku Sąd uznał, że oskarżony B. S. swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 15 sierpnia 2018 roku w W., w celu użycia za autentyczny, podrobił dokument w postaci zlecenia na wykonanie międzynarodowego transportu drogowego CMR, wystawiony na rzecz podmiotu (...) ul. (...) W. w ten sposób, iż podpisał się na powyższym dokumencie jako przedstawiciel zleceniodawcy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. – prezes zarządu V. K. w miejscu „podpis i stempel nadawcy” w sytuacji, gdy osoba o danych V. K. w rzeczywistości nie istniała, wyczerpał dyspozycję art. 270 § 1 k.k.

Art. 270 § 1 k.k. stanowi, że odpowiedzialności karnej podlega ten kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa.

Jak wynika z materiału dowodowego, zgromadzonego w tej sprawie, oskarżony w obecności świadka M. T., na dokumencie zlecenia na wykonanie międzynarodowego transportu drogowego CMR, złożył podpis jako przedstawiciel zleceniodawcy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., który miał identyfikować nieistniejącą w rzeczywistości osobę V. K., działającego jako prezes zarządu powyższej spółki. Dokument przewozowy został następnie przekazany M. T., w celu wykonania zgodnie z prawem przewozowym zlecenia transportu międzynarodowego pojazdu. W świetle zeznań M. T., wyjaśnień oskarżonego, treści dokumentu CMR oraz podjętych przez Policję działań, mających na celu ustalenie prawdziwej tożsamości oskarżonego, w przekonaniu Sądu, nie ma wątpliwości, że oskarżony dokonał podrobienia dokumentu zlecenia na wykonanie międzynarodowego transportu drogowego CMR w celu użycia go za autentyczny. Oskarżony świadomie i celowo posługiwał się bowiem tożsamością nieistniejącego V. K., a złożenie podpisu na dokumencie CMR nastąpiło w celu realizacji zamiaru zlecenia przewozu pojazdu z C. do Polski, a następnie dokonania jego sprzedaży poza jej granicami. Podrobienie dokumentu stanowiło zatem element opracowanego przez oskarżonego planu.

Zarzut III – punkt III wyroku.

W punkcie III ( trzecim) wyroku Sąd uznał, że oskarżony B. S. swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 24 maja 2017 r. w W., w kancelarii notarialnej notariusza M. R. przy ul. (...) lokal (...), posłużył się jako autentycznym uprzednio podrobionym przez nieustaloną osobę dokumentem stwierdzającym tożsamość – kartą identyfikacyjną (dowodem osobistym) Królestwa H. o numerze (...) wydanym na dane nieistniejącej w rzeczywistości osoby V. K. w ten sposób, iż w trakcie zawierania umowy sprzedaży udziałów spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., okazał powyższy dokument notariuszowi, który na tej podstawie stwierdził tożsamość stron umowy (Repertorium A nr (...)), a następnie w celu użycia za autentyczny dokumentu w postaci umowy sprzedaży udziałów spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., zawartej pomiędzy V. K. i (...)sp. z o.o. reprezentowaną przez I. K., dokonał podrobienia podpisu w ten sposób, że podpisał się na powyższej umowie jako nabywca udziałów V. K. w sytuacji gdy osoba o danych V. K. w rzeczywistości nie istniała, wyczerpał dyspozycję art. 270 § 1 k.k.

W ocenie Sądu, oskarżony wyczerpał znamiona powyższego przestępstwa. Posłużył się on bowiem w kancelarii notarialnej, w celu potwierdzenia tożsamości i zawarcia umowy sprzedaży udziałów spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., fałszywym (podrobionym przez nieustaloną osobę) dokumentem stwierdzającym tożsamość w postaci karty identyfikacyjnej (dowodu osobistego) Królestwa H. o numerze (...). Ponadto dokonał podrobienia podpisu na powyższej umowie podpisując się na tym dokumencie jako V. K. – nieistniejąca osoba. Oczywiste jest przy tym, że dokument w postaci umowy sprzedaży udziałów miał funkcjonować w przyszłości w obrocie prawnym.

Wymiar kary.

Jak już wskazywano powyżej, wyrok w niniejszej sprawie wydany został w związku ze złożonym wnioskiem w trybie art. 335 § 1 k.p.k., który przez Sąd został uwzględniony. Oskarżony przyznał się do winy, w świetle jego wyjaśnień okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Pokrzywdzony nie sprzeciwił się wnioskowi. Kara za poszczególne czyny jednostkowe, kara łączna, rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych oraz kosztów postępowania, objęte zostało porozumieniem zawartym pomiędzy prokuratorem a oskarżonym.

Czyn z pkt I wyroku.

Przy wymiarze kary, Sąd wziął pod uwagę okoliczności wskazane w art. 53 k.k.

Sąd za czyn przypisany w pkt I ( pierwszym) wyroku z art. 284 § 2 k.k. w zw. z 294 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w liczbie 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 (dwustu) złotych.

Wymierzone kary pozbawienia wolności i grzywny, mieszczą się w granicach przewidzianych przez ustawę oraz pozostają adekwatne do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, jak również uwzględniają cele zapobiegawcze i wychowawcze kary.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, Sąd odwołał się do definicji zawartej w art. 115 § 2 k.k. O znacznym stopniu jego społecznej szkodliwości, przesądza przede wszystkim postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj dobra naruszonego w wyniku popełnienia czynu, a także sposób i okoliczności jego popełnienia.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary, Sąd uwzględnił motywację sprawcy ( oskarżony działał w celu uzyskania bezprawnej korzyści majątkowej, jego zachowanie miało przynieść mu wymierne korzyści materialne bowiem planował pojazd sprzedać), sposób i okoliczności popełnienia czynu ( w sposób jawny, zaplanowany, z wykorzystaniem dokumentu z podrobionym podpisem, w miejscu publicznym) oraz karalność oskarżonego za przestępstwo przeciwko mieniu (informacja z KRK k. 772-773, wyrok Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z 25 kwietnia 2017 r. k. 812-813). W katalogu okoliczności obciążających Sąd uwzględnił również znaczną wartość przedmiotu przestępstwa.

Zważyć należy, iż oskarżony, jak wskazano powyżej, był już wcześniej karany za przestępstwo przeciwko mieniu i stopień jego winy zwiększał fakt, że doskonale zdawał sobie sprawę, że popełnia po raz kolejny przestępstwo umyślne o wysokim stopniu społecznej szkodliwości. Dotychczasowa postawa oskarżonego, a przede wszystkim uprzednia karalność za przestępstwo przeciwko mieniu, wskazuje na demoralizację oskarżonego. Jego zamiar miał charakter utrwalony.

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu jest tym większy, iż jego stronę podmiotową cechuje zamiar bezpośredni popełnienia przestępstwa ( dolus directus) o czym przekonują ustalone w sprawie okoliczności faktyczne. Przy czym wskazać należy, iż czynu przywłaszczenia powierzonego mu pojazdu, oskarżony dopuścił się w sposób przemyślany i zaplanowany tj. opracował misterny plan działania, angażując w proces realizacji zlecenia przetransportowania pojazdu z Francji do Polski inne osoby. W doktrynie i orzecznictwie rozróżnia się zamiar nagły ( dolus repentinus) i zamiar przemyślany ( dolus praemeditatus), jako dwie podlegające różnej ocenie formy zamiaru bezpośredniego. Przyjmuje się, że zamiar nagły zostaje podjęty pod wpływem silnego bodźca, prowadząc do realizacji czynu bez jego planowania i określonych czynności przygotowawczych. Oznacza to mniejszy stopień winy niż w wypadku zamiaru przemyślnego gdy sprawca z rozmysłem planuje i realizuje czyn zabroniony ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z 27.10.1995r. Orz. Prok. i Pr. 1996,nr.4). Okolicznością obciążającą w niniejszej sprawie jest także nagminność przestępstw skierowanych przeciwko takim dobrom jak mienie, stanowiące własność innej osoby. Zdaniem Sądu, nagminność przestępstw przeciwko tej sferze dóbr powoduje konieczność wzmożenia ochrony prawnej. Niezbędne zatem jest współmierne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów karanie sprawców takich przestępstw, tak aby jak najpełniej spełnione zostały cele kary.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyrażenie skruchy. Warto bowiem zauważyć, że wyjaśnienia oskarżonego, korespondujące ze zgromadzonym materiałem dowodowym, w znacznym stopniu przyczyniły się do wyjaśnienia okoliczności popełnienia przestępstwa oraz ustalenia stopnia winy oskarżonego. Wskazać też należy, że pokrzywdzony A. A. odzyskał przedmiot przestępstwa, chociaż nie było to wynikiem dobrowolnej postawy oskarżonego lecz działania funkcjonariuszy Policji i innych osób ( k. 325).

Dodatkowo, Sąd na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w liczbie 250 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 zł. Zdaniem Sądu, wymierzona oskarżonemu kara grzywny jest adekwatna do możliwości zarobkowych oskarżonego, który wskazał, że przed zatrzymaniem prowadził działalność gospodarczą i osiągał stały dochód w wysokości 2000 zł. euro miesięcznie (k. 815v). Tak więc, wymierzając oskarżonemu karę grzywny i ustalając stawkę dzienną na 200 zł., Sąd miał na względzie dochody oskarżonego, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe a także możliwości zarobkowe. Sąd baczył także, aby wysokość stawki dziennej grzywny spełniała kryteria ustawowe. W ocenie Sądu, oskarżony będzie w stanie uiścić grzywnę w orzeczonym wymiarze. Kara musi być odpowiednio dolegliwa dla oskarżonego aby spełniła swój cel i zdaniem Sądu, kara grzywny w liczbie 250 stawek dziennych po 200 zł. stawka, taki cel spełni.

Czyn z pkt II wyroku.

Sąd za czyn przypisany w pkt II ( drugim) wyroku z art. 270 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech miesięcy) pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę okoliczności wskazane w art. 53 k.k. Wymierzona kara pozbawienia wolności, mieści się w granicach przewidzianych przez ustawę oraz pozostaje adekwatna do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, jak również uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze kary.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości tego czynu, Sąd uznał, że jest on znaczny, zwłaszcza z uwagi na rodzaj dokumentu, na którym został przez oskarżonego podrobiony podpis rzekomego zleceniodawcy ( V. K.). Oskarżony w obecności świadka M. T. złożył na dokumencie zlecenia na wykonanie międzynarodowego transportu drogowego CMR podpis nieistniejącej osoby. Dokument przewozowy został następnie przekazany M. T. w celu wykonania zgodnie z prawem przewozowym zlecenia międzynarodowego transportu pojazdu i transport ten został wykonany. Postępowanie oskarżonego było zatem realizacją z góry powziętego zamiaru, a zamieszczenie podpisu nieistniejącej osoby na dokumencie przewozowym, było wyłącznie elementem opracowanego planu. O znacznym stopniu społecznej szkodliwości czynu dokonanego przez oskarżonego, przesądza też postać zamiaru ( zamiar bezpośredni popełnienia przestępstwa) i rodzaj dobra naruszonego w wyniku popełnionego przestępstwa. Oskarżony swoim zachowaniem godził w pewność obrotu dokumentami, w tym zwłaszcza pewność dysponowania nimi przez uprawnioną osobę. Jako istotne okoliczności obciążające, Sąd potraktował dotychczasową karalność oskarżonego i nagminność tego typu czynów.

Podobnie jak w przypadku wymiaru kary za czyn z punktu I wyroku, Sąd jako okoliczność łagodzącą potraktował przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyrażenie skruchy. Innych, istotnych okoliczności łagodzących Sąd nie dopatrzył się.

Czyn z pkt III wyroku.

Sąd za czyn przypisany w pkt III ( trzecim) wyroku z art. 270 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech miesięcy) pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę okoliczności wskazane w art. 53 k.k. Wymierzona kara pozbawienia wolności, mieści się w granicach przewidzianych przez ustawę oraz pozostaje adekwatna do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, jak również uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze kary.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości tego czynu jako wysoki, Sąd wziął pod uwagę postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj dobra naruszonego w wyniku popełnienia czynu, a także sposób i okoliczności jego popełnienia. Oskarżony swoim zachowaniem godził w pewność obrotu dokumentami, w tym zwłaszcza pewność dysponowania nimi przez uprawnioną osobę. Czynu dopuścił się w zamiarze bezpośrednim jego popełnienia. W przedmiotowej sprawie istnienie zamiaru bezpośredniego zostało udowodnione, a jego ustalenie było możliwe przede wszystkim na podstawie wyjaśnień złożonych przez oskarżonego, korespondujących z całym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Oskarżony wyjaśniał bowiem, że stawił się w kancelarii notarialnej i wykorzystując jako autentyczny podrobiony dokument stwierdzający tożsamość, zawarł umowę sprzedaży udziałów spółki, podpisując się na niej jako osoba w rzeczywistości nieistniejąca. Co szczególnie istotne, oskarżony zawarł umowę i nabył udziały spółki (...) posługując się podrobionym dokumentem stwierdzającym tożsamość i podpisał się na umowie jako nabywca udziałów V. K., gdy w rzeczywistości była to osoba fikcyjna, aby móc wykorzystywać ten dokument w przyszłości, dopuszczać się działań niezgodnych z prawem a w rezultacie utrudnić proces swojej identyfikacji. Jako okoliczności obciążające Sąd potraktował dotychczasową karalność oskarżonego i nagminność przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów.

Okolicznością łagodzącą, rzutującą na wymiar kary jest jednak fakt, że oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i okazał skruchę. Podkreślenia wymaga także okoliczność, że to właśnie wyjaśnienia oskarżonego, korespondujące ze zgromadzonym materiałem dowodowym, w znacznym stopniu przyczyniły się do ustalenia okoliczności popełnienia przestępstwa oraz stopnia winy oskarżonego. Innych, istotnych okoliczności łagodzących Sąd nie dopatrzył się.

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. Sąd połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary łącznej uwzględniono fakt, że przestępstwa jakich dopuścił się oskarżony były czynami zasadniczo tego samego rodzaju. Tylko jeden z czynów był rodzajowo odmienny (przywłaszczenie rzeczy ruchomej). Dwa z czynów ( z punktu I i II wyroku), popełnione zostały w krótkich odstępach czasu. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną na zasadzie absorpcji.

W przekonaniu Sądu, oskarżony B. S., nie zasługiwał na możliwość orzeczenia kary łagodniejszej, w tym z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Jest on osobą karaną, popełnił czyny o znacznym stopniu społecznej szkodliwości (zwłaszcza czyn na szkodę A. A.), o czym przesądza zwłaszcza sposób jego działania, okoliczności popełnienia czynów. Wymierzenie oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 ( roku) i 6 ( sześciu) miesięcy, uzasadnione było istnieniem istotnych w sprawie okoliczności obciążających, które przeczyły celowości orzeczenia kary w niższym wymiarze czy o łagodniejszym charakterze.

Przy wymiarze kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności, Sąd miał też na uwadze aspekt społecznego ich oddziaływania, który ma na celu spełnienie wymogów ogólnoprewencyjnych. W ocenie Sądu, tak orzeczona kara wpłynie na kształtowanie się w społeczeństwie przekonania, iż tego rodzaju przestępstwa spotykają się z adekwatną reakcją prawnokarną w postaci sprawiedliwej kary. W ocenie Sądu, tak wymierzona kara odpowiada jednocześnie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dając gwarancję skutecznego zwalczania tego rodzaju przestępczości oraz czyniąc zadość dyrektywom określonym w art. 53 § 1 k.k., odnoszącym się do celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć względem oskarżonego.

W związku ze skazaniem za czyn z punktu I (pierwszego), na podstawie art. 44 § 2 k.k., orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych, szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych numer (...), karta 294, pod pozycją 1 i 10, albowiem służyły one do popełnienia przestępstwa.

W związku ze skazaniem za czyn z punktu II (drugiego), na podstawie art. 44 § 2 k.k., orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego, szczegółowo opisanego w wykazie dowodów rzeczowych numer (...), karta 294v, pod pozycją 24, poprzez pozostawienie w aktach sprawy. Wskazać trzeba, iż dokument w postaci międzynarodowego samochodowego listu przewozowego jest dokumentem z podrobionym podpisem nieistniejącej osoby.

Ponadto, Sąd na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. nakazał zwrócić oskarżonemu dowody rzeczowe, szczegółowo opisane w wykazie dowodów rzeczowych numer (...), karta 294-295, pod pozycją 8,9,11,12,17,18, jako zbędne dla niniejszego postępowania.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie IV (czwartym) wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 20 sierpnia 2018 r. godz. 11:25 do dnia 24 kwietnia 2019 r.

Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 10.300.00 (dziesięciu tysięcy trzystu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 190, 41 ( stu dziewięćdziesięciu 41/100) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych, co jest konsekwencją skazania oskarżonego w przedmiotowej sprawie.