Treść orzeczenia XVIII K 55/19 - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

XVIII K 55/19 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Warszawie z 2019-04-03

Sygn. akt XVIII K 55/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 kwietnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie w XVIII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Michał Piotrowski

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zglenicka

w obecności Prokuratora: Anny Zalewskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 03 kwietnia 2019 r.

sprawy:

K. D. (1)

c. P. i B. z domu K.

urodz. (...) w O.

oskarżonej o to że:

I w okresie od dnia 18 czerwca 2010r. do dnia 04 kwietnia 2017r. w W., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przywłaszczyła powierzone jej mienie znacznej wartości w postaci środków pieniężnych w łącznej kwocie 836 605,23 złotych na szkodę Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. oraz (...) S.A. Oddział w Polsce w ten sposób, że jako Kierownik w Dziale Obsługi Roszczeń w Towarzystwie (...) S.A.

- zwiększyła w wewnętrznym systemie informatycznym funkcjonującym w placówkach Towarzystwa (...) S.A saldo zadłużenia konta klienta tego Towarzystwa o wartość dopłaty do roszczenia, a następnie po wprowadzeniu w tym systemie danych nowego beneficjenta i numeru rachunku bankowego doprowadziła do wykonania przelewu środków pieniężnych w kwocie 12 258,69 zł na rachunek o numerze (...) prowadzony na rzecz B. D. przez (...) Bank S.A., uprzednio podrabiając wiadomość mailową S. W. z (...) Sp. z o.o. zawierającą prośbę o dopłatę kwoty świadczenia celem użycia jej jako autentycznej;

- zwiększyła w wewnętrznym systemie informatycznym funkcjonującym w placówkach Towarzystwa (...) S.A saldo zadłużeń kont klientów tego Towarzystwa o wartość dopłat do roszczeń, a następnie po wprowadzeniu w tym systemie danych nowego beneficjenta i numeru rachunku bankowego, doprowadziła do wykonania 92 przelewów środków pieniężnych na łączną kwotę 660 800,55 zł na rachunek o numerze (...) prowadzony na jej rzecz przez (...) Bank SA. uprzednio podrabiając w związku z jednym z tych przelewów wiadomość mailową K. F. z (...) Bank S.A. zawierającą prośbę o przekazanie środków do umowy numer (...) celem użycia jej jako autentycznej;

- wypełniła w wewnętrznym systemie informatycznym funkcjonującym w placówkach Towarzystwa (...) S.A. wolne pola świadczeń należnych klientom tego Towarzystwa, które nie zostały zrealizowane w pełnej wysokości, uzupełniając te pola o należący do niej numer rachunku bankowego (...) oraz nazwę odbiorcy i adres banku, a następnie dokonała 11 przelewów środków pieniężnych na łączną kwotę 6 519,59 zł na wymieniony rachunek;

- zmieniła w wewnętrznym systemie informatycznym funkcjonującym w placówkach Towarzystwa (...) S.A. negatywne decyzje o odmowie przyznania świadczeń klientom tego Towarzystwa na decyzje pozytywne oraz podmieniła numer rachunku bankowego beneficjenta na swój numer rachunku bankowego (...), a następnie dokonała 6 przelewów środków pieniężnych na łączną kwotę 60 537,66 zł na wymieniony rachunek;

- zmieniła w wewnętrznym systemie informatycznym funkcjonującym w placówkach Towarzystwa (...) S.A. negatywne decyzje o odmowie przyznania świadczeń klientom tego Towarzystwa na decyzje pozytywne oraz podmieniła numer rachunku bankowego beneficjenta na rachunek bankowy o numerze (...) należący do B. D., a następnie dokonała 2 przelewów środków pieniężnych na łączną kwotę 35 194,89 zł na wymieniony rachunek

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

II w okresie od dnia 04 września 2017r. do dnia 06 listopada 2017r. w W., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru doprowadziła Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. oraz (...) S.A. Oddział w Polsce do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci środków pieniężnych w łącznej kwocie 18 716,72 zł w ten sposób, że w dniach 04 września 2017r. i 06 listopada 2017r. przesłała do pracownika Działu Obsługi Roszczeń Towarzystwa (...) SA. I. J. (1) uprzednio podrobione przez siebie wiadomości mailowe z (...) Bank S.A. zawierające prośby o dokonanie dopłaty świadczeń w przypadku wiadomości z dnia 04 września 2017r. w wysokości 5 236,21 zł oraz 4 215,23 zł, zaś w przypadku wiadomości z dnia 06 listopada 2017r. w wysokości 9 265,20 złotych, czym wprowadziła ww. pracownika Towarzystwa w błąd co do zasadności dokonania przelewów na wymienione powyżej kwoty na rzecz uprawnionych, wskutek czego Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. oraz (...) S.A. Oddział w Polsce poniosły szkodę, czym działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

III w dniu 03 kwietnia 2013 r. w W. przerobiła wiadomość mailową A. K. z (...) Bank S.A. z w/w dnia zawierającą prośbę o dopłatę świadczenia do roszczenia numer (...) na nazwisko S. w ten sposób, że zmieniła w niej numer roszczenia na (...) i nazwisko Ubezpieczonego na Ł. oraz wpisała w jej treści szczegółowe dane dotyczące dopłaty i numer konta B. D. celem posłużenia się nią jako autentyczną poprzez jej przesłanie do G. B.

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

orzeka:

1. oskarżoną K. D. (1) uznaje za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w punkcie I i za to na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. skazuje ją, a na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza jej karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka od oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. oraz (...) S.A. Oddział w Polsce kwoty 836 605,23 zł (osiemset trzydzieści sześć tysięcy sześćset pięć złotych dwadzieścia trzy grosze);

3. oskarżoną w ramach czynu zarzucanego w punkcie II uznaje za winną tego, że w okresie od dnia 04 września 2017r. do dnia 06 listopada 2017r. w W., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. oraz (...) S.A. Oddział w Polsce do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci środków pieniężnych w łącznej kwocie 18 716,72 zł w ten sposób, że w dniach 04 września 2017r. i 06 listopada 2017r. przesłała do pracownika Działu Obsługi Roszczeń Towarzystwa (...) SA. I. J. (1) uprzednio podrobione przez siebie w celu użycia za autentyczne wiadomości mailowe z (...) Bank S.A. zawierające prośby o dokonanie dopłaty świadczeń, w przypadku wiadomości z dnia 04 września 2017r. w wysokości 5 236,21 zł oraz 4 215,23 zł, zaś w przypadku wiadomości z dnia 06 listopada 2017r. w wysokości 9 265,20 złotych, czym wprowadziła ww. pracownika Towarzystwa w błąd co do zasadności dokonania przelewów na wymienione powyżej kwoty na rzecz uprawnionych, wskutek czego Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. oraz (...) S.A. Oddział w Polsce poniosły szkodę, tj. popełnienia czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. skazuje ją, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza jej karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka od oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. oraz (...) S.A. Oddział w Polsce kwoty 18 716,72 zł (osiemnaście tysięcy siedemset szesnaście złotych siedemdziesiąt dwa grosze);

5. oskarżoną w ramach czynu zarzucanego w punkcie III uznaje za winną tego, że w dniu 03 kwietnia 2013 r. w W. w celu użycia za autentyczny przerobiła dokument w postaci wiadomości mailowej A. K. z (...) Bank S.A. z w/w dnia zawierającą prośbę o dopłatę świadczenia do roszczenia numer (...) na nazwisko S. w ten sposób, że zmieniła w niej numer roszczenia na (...) i nazwisko Ubezpieczonego na Ł. oraz wpisała w jej treści szczegółowe dane dotyczące dopłaty i numer konta B. D. a następnie tak podrobiony dokument użyła jako autentyczny poprzez jego przesłanie do G. B., tj. popełnienia czynu z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. skazuje ją na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

6. na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85 a k.k., art. 86 § 1 k.k. łączy kary pozbawienia wolności orzeczone w punktach 1, 3, 5 i wymierza oskarżonej karę łączną 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

7. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 370 zł (trzysta siedemdziesiąt złotych) tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt XVIII K 55/19

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżona K. D. (1) od 26 września 2005r. była pracownikiem Towarzystwa (...) S.A. Początkowo oskarżona K. D. (1) zatrudniona była jako asystent w dziale roszczeń, zaś od 03 lipca 2007r. zaczęła pełnić obowiązki Kierownika Działu Obsługi Roszczeń. Na stanowisku tym oskarżona K. D. (1) pozostawała do dnia 31 marca 2017r.

Wykonując obowiązki Kierownika Działu Obsługi Roszczeń oskarżona K. D. (1) była odpowiedzialna za nadzór nad prawidłowym funkcjonowaniem podległej jej komórki organizacyjnej. Ponadto oskarżona K. D. (1) w ramach przysługujących jej uprawnień posiadała możliwości dokonywania zmian w systemach informatycznych wykorzystywanych przez (...) S.A. do obsługi roszczeń tzw. systemy claimowe, a także była uprawnioną do wykonywania przelewów z rachunków bankowych spółki.

Oskarżona K. D. (1) w okresie od 18 czerwca 2010r. do 04 kwietnia 2017r. nadużyła przysługujących jej uprawnień i dokonała szeregu przelewów środków pieniężnych w łącznej kwocie 836 605,23 zł z rachunków bankowych spółek (...) S.A. i (...) S.A. na swój prywatny rachunek bankowy o numerze (...) oraz rachunki bankowe swojego męża B. D. o numerach (...) oraz (...). W tym celu oskarżona K. D. (1) stosowała trzy schematy działania.

Pierwszy z nich polegał na tym, że oskarżona K. D. (1) zwiększyła w systemie claimowym saldo zadłużenia o wartość dopłaty, a następnie dodawała do niego dane nowego beneficjenta o nazwie (...) Bank, (...) Bank S.A." lub (...) Bank SA z numerem rachunku bankowego należącego do niej lub jej męża. Ponadto w tym celu jako uzasadnienie dodawała do tego systemu komentarz uzasadniający potrzebę dokonania dopłaty. Po wykonaniu w/w czynności płatność na wskazane przez oskarżoną K. D. (1) konto następowała automatycznie. W ramach tego schematu działania K. D. (1) wykonała 92 przelewy o łącznej wartości 660.800,55 zł na rachunek bankowy o numerze (...) przelewów o łącznej wartości 80 010,58 zł na rachunek bankowy o numerze (...) oraz jeden przelew o wartości 12 258,69 zł na rachunek bankowy o numerze (...).

Drugi schemat działania oskarżonej K. D. (1) był natomiast związany z wykorzystaniem świadczeń z tytułu utraty pracy bądź zachorowania. W przypadku zaistnienia tych zdarzeń losowych w systemie claimowym jest tworzone nowe roszczenie z 6 polami płatności do wypełnienia. Pola te są wypełniane dopiero po uzyskaniu dodatkowych dokumentów źródłowych. W przypadku, gdy wypłaty należnych świadczeń nie nastąpiły albo nie zostały zrealizowane w pełnej wysokości w/w pola pozostawały puste. Oskarżona K. D. (1) wykorzystała tę okoliczność i wypełniała wolne pola do uzupełnienia swoim numerem konta, nazwą odbiory i adresem banku. W ten sposób doprowadziła do wykonania 11 przelewów środków pieniężnych w łącznej kwocie 6.519,59 zł na rachunek bankowy o numerze (...).

Trzeci schemat działania oskarżonej K. D. (1) polegał na dokonywaniu w systemie claimowym zmian decyzji z negatywnej na pozytywną, a następnie podmienieniu rachunku bankowego beneficjenta na swój prywatny numer rachunku bankowego. W ten sposób K. D. (1) stworzyła pierwszą płatność z danego świadczenia, która przesyłana była na wskazane przez nią konto bankowe. W ramach tego schematu oskarżona K. D. (1) doprowadziła do wykonania 6 przelewów na łączną kwotę 60.537,66 zł na rachunek bankowy o numerze (...)oraz 2 przelewów na łączną kwotę 35.194,89 zł na rachunek bankowy o numerze (...).

Wszystkie w/w przelewy zostały wykonane w okresie kiedy oskarżona K. D. (1) pełniła obowiązki kierownika Działu (...) (...) Towarzystwa (...) S.A., przy czym pierwszy z nich nastąpił w dniu 18 czerwca 2010 roku na rachunek bankowy o numerze (...). W celu jego wykonania K. D. (1) podrobiła jednocześnie wiadomość mailową S. W. z (...) Bank (...) S.A. datowaną na dzień 17 czerwca 2010r., wskazując w niej konto swojego męża jako konto służące do obsługi tego roszczenia. W związku z tym doszło również do pojawienia się różnicy pomiędzy kwotą wypłaconego odszkodowania, a kwotą salda zadłużenia na dzień zdarzenia widocznego w systemie. O wyjaśnienie tej różnicy spółka Towarzystwo (...) na (...) S.A. została poproszona przez (...) Bank (...) S.A., co skutkowało przeprowadzeniem czynności wyjaśniających w spółce Towarzystwo (...) na (...) S.A. W ramach tych czynności oskarżona K. D. (1) wysłała do G. Z. wiadomość mailową z informacją o zmianie salda w roszczeniu (...) Bank (...) S.A. o numerze (...) (...), wskazując że kwoty powinny się zgadzać. Jednocześnie tego samego dnia oskarżona K. D. (1) postanowiła przygotować dokumentację do innych przelewów na potrzeby ewentualnej kontroli. W tym celu oskarżona K. D. (1) przerobiła w dniu 03 kwietnia 2013r. wiadomość mailową A. K. z (...) Bank S.A., zawierającą prośbę o dopłatę świadczenia do roszczenia numer (...) na nazwisko S. w ten sposób, że zmieniła w niej numer roszczenia na (...) i nazwisko ubezpieczonego na K. oraz wpisała w jej treści szczegółowe dane dotyczące dopłaty i numer konta B. D.. Następnie powyższego maila oskarżona K. D. (1) przesłała do G. B..

W związku z wykonywaniem przelewów oskarżona K. D. (1) dopuściła się także podrobienia wiadomości mailowej z dnia 19 sierpnia 2010r. pochodzącej od K. F. z (...) Bank S.A. z prośbą o przekazanie środków do umowy (...) na rachunek o numerze (...). W rzeczywistości ta wiadomość mailowa nie pochodziła z (...) Bank SA., a jej podrobienie przez oskarżoną K. D. (1) również było podjęte w celu ukrycia wyprowadzania środków pieniężnych z Towarzystwa (...) S.A.

Z dniem 01 kwietnia 2017r. oskarżona K. D. (1) przestała pełnić funkcję Kierownika Działu (...)w Towarzystwie (...) S.A. i została przeniesiona na stanowisko analityka biznesowego. Wówczas z uwagi na utratę uprawnień do bezpośredniego dokonywania dopłat oskarżona K. D. (1) zaczęła wysyłać do swoich byłych podwładnych prośby o dokonanie dopłat. W tym celu oskarżona K. D. (1) wysłała mail do M. K. dotyczący prośby o dopłatę do dwóch świadczeń. Do tego maila oskarżona K. D. (1) dołączyła podrobioną przez siebie wiadomość mailową z (...) Bank S.A., w której jako rachunek techniczny wskazała swój prywatny numer rachunku bankowego. M. K. nie zrealizowała jednak tych przelewów, wobec czego w dniu 04 września 2017r. oskarżona K. D. (1) podjęła ponowną próbę zainicjowania tych samych dopłat i przesłała ten sam sfabrykowany wcześniej mail z (...) Banku S.A. do I. J. (1), która spełniła prośbę oskarżonej K. D. (1) w zakresie dokonania w/w dopłat i przekazała na rachunek bankowy o numerze (...) należący do K. D. (1) kwotę 5.236,21 zł jako dopłatę do umowy (...) oraz kwotę 4.215,23 zł jako dopłatę do umowy (...). W dniu 06 listopada 2017r. I. J. (2) otrzymała od K. D. (1) kolejną prośbą o dopłatę do roszczenia w kwocie 9.265,29 zł, załączając następny podrobiony mail z (...) Bank S.A., w treści którego ponownie wskazano rachunek bankowy o numerze (...). I. J. (3) zrealizowała w/w przelew i przelała kwotę 9.265,29 zł na wskazany powyżej rachunek bankowy.

Na przełomie 2017 i 2018 roku Towarzystwo (...) S.A. z/s w W. zwróciło się do spółki (...) sp. z o.o. ze zleceniem przeprowadzenia audytu przepływu środków pieniężnych z rachunków bankowych w/w spółki. W trakcie przeprowadzonego audytu pracownicy spółki (...) sp. z o.o. stwierdzili szereg działań niezgodnych z prawem podejmowanych przez jednego z pracowników Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. – oskarżoną K. D. (1), która przyznała się do działania na szkodę spółki (...) S.A. W związku z tymi ustaleniami oskarżona K. D. (1) została w dniu 05 grudnia 2017 roku zwolniona dyscyplinarnie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonej K. D. (1) (k. 151-155, k. 212-215), zeznań K. R. (k. 76-77, k. 215), zeznań I. R. (k. 81-82, k. 215), zeznań I. J. (1) (k. 158-160, k. 215), wydruków korespondencji mailowej (k. 40-61), umów rachunków oszczędnościowo-rozliczeniowych (k. 72-74), raportu z weryfikacji informacji o nieprawidłowościach w obszarze obsługi roszczeń z dnia 12 marca 2018 r. wraz z załącznikami (k. 90-138), płyty CD (k. 140).

W toku postępowania przygotowawczego oskarżona K. D. (1) (k. 151-155) przyznała się do popełnienia zarzuconych jej czynów, podnosząc iż od kiedy pamięta jej mąż ma problemy finansowe a nadto do lutego 2013 roku nadużywał alkoholu. Wskazała, że z uwagi na powyższe w pewnym momencie wpadła w spiralę długów i żaden bank oraz instytucja pozabankowa nie chciały już udzielić kolejnego kredytu na spłatę poprzednich. Dodała, że w 2010 roku jej mąż pożyczył od D. K. pseudonim (...) - osoby z półświatka przestępczego kwotę 10.000 zł z oprocentowaniem 20% w skali miesięcznej, jednakże z uwagi iż wraz z mężem nie była w stanie spłacić tej pożyczki zaczęły się telefony, w których kierowano do niej groźby pobicia i groźby o charakterze seksualnym, natomiast jej mąż został raz pobity. Ponadto mężczyzna o pseudonimie (...) roztaczał wizję swojej osoby jako bardzo wpływowej i mówił o znajomościach zarówno w organach wymiaru sprawiedliwości, jak i w świecie przestępczym. Oświadczyła, iż mąż poinformował ją wówczas, że muszą zapłacić pieniądze bo inaczej groźby te zostaną zrealizowane, w związku z czym dopuściła się pierwszego z tych czynów. Wskazała, że plan tego pierwszego przelewu opracowała sama, jej mąż o niczym nie wiedział, jedynie otworzył rachunek bankowy na jej prośbę na który przelewane były przez nią środki pieniężne. Dodała, że w celu wykonania tego przelewu podrobiła także wiadomość mailową pracownika banku, z której wynikało, że do danego roszczenia konieczne jest wykonanie dopłaty. Wyjaśniła, że po wykonaniu przelewu poinformowała męża o tym co zrobiła, mąż wprawdzie okazał zdumienie, ale przekazał pieniądze (...) uzyskane w wyniku tego przestępstwa. Wskazała, że po tym jak mężczyzna o pseudonimie (...) otrzymał w/w pieniądze w dalszym ciągu żądał spłaty kolejnych kwot zadłużenia, dlatego też wszystkie popełnione przez nią przestępstwa zamykały jedynie tygodniowe lub miesięczne zobowiązania wobec mężczyzny o pseudonimie (...). Oświadczyła, iż do wykonywania przelewów służących do popełnienie przestępstwa miała uprawnienia jako kierownik działu i nie musiała obejść żadnych zabezpieczeń. Wskazała, że po zmianie działu napisała dwa maile do I. J. (2), które przerobiła, żeby wynikało, że pochodzą z (...) Bank S.A. Odnośnie trzeciego czynu wyjaśniła, że spreparowała maila w związku z audytem zewnętrznym. Dodała także, że po utracie pracy w grudniu 2017 roku została zmuszona do przepisania swojego mieszkania na rzecz mężczyzny o pseudonimie (...), w którym to mieszkaniu nadal mieszka. Oświadczyła, że złożyła ponadto zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez w/w w kwietniu 2018 roku, które zostało zarejestrowane pod sygn. akt PR 2 Ds. (...) w Prokuraturze Rejonowej W. i aktualnie pozostaje zawieszone z uwagi na sporządzaną opinię biegłego z zakresu analizy mowy i nagrań.

W toku postępowania sądowego (k. 212-215) oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów, wskazując iż nie kwestionuje okoliczności ujętych w zarzutach. Odnośnie motywacji i okoliczności ich popełnienia wskazała analogiczną argumentacją jak w toku postępowania przygotowawczego, podnosząc nadto, że spośród środków pieniężnych uzyskanych w wyniku popełnionych przestępstw w kwocie około 854.000 zł 90% przekazała mężczyźnie o pseudonimie (...), zaznaczając, iż nie jest w stanie racjonalnie wytłumaczyć, że będąc osobą z wyższym wykształceniem oddała człowiekowi od którego pożyczyła 10.000 zł ponad 700.000 zł. Dodała jedynie, że żyła w stresie i bała się w/w.

Wyjaśnieniom oskarżonej Sąd dał wiarę w zakresie w jakim przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i wskazała okoliczności ich popełnienia, w tym zwłaszcza sposób i mechanizm popełnienia każdego z zarzucanych czynów („ Ja się przyznaję do popełnienia wszystkich zarzucanych czynów, ja tego nie kwestionuję” – k. 212). Okoliczności wskazywane w tym zakresie przez oskarżoną w pełni korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym obdarzonym przez Sąd przymiotem wiarygodności w postaci zeznań pracowników pokrzywdzonych towarzystw ubezpieczeniowych, tj. I. R. (k. 81-82, k. 215), I. J. (1) (k. 158-160, k. 215), pracownika firmy sporządzającej audyt u pokrzywdzonej K. R. (k. 76-77, k. 215), a także dokumentacji źródłowej w postaci wydruków korespondencji mailowej (k. 40-61), raportu z weryfikacji informacji o nieprawidłowościach w obszarze obsługi roszczeń z dnia 12 marca 2018 r. wraz z załącznikami (k. 90-138), płyty CD (k. 140), czy umów rachunków oszczędnościowo-rozliczeniowych (k. 72-74). Z tych względów wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie Sąd obdarzył przymiotem wiarygodności.

Co zaś się tyczy wyjaśnień oskarżonej dotyczącej motywacji w zakresie popełnienia zarzucanych jej czynów, to Sąd nie zakwestionował jej twierdzeń, iż były to pobudki merkantylne związane z problemami finansowymi jej i męża, jednakże należy zaznaczyć iż blisko 100% sprawców przestępstw przeciwko mieniu jako swą motywację stojącą u postaw popełnienie tego rodzaju przestępstw wskazuje rzeczywiste lub subiektywnie pojmowane problemy finansowe.

Także wprawdzie Sąd nie zakwestionował twierdzeń oskarżonej, iż wraz z mężem była dłużniczką D. K. pseudonim (...), od którego to mężczyzny jej mąż pożyczył w 2010r. kwotę 10.000 zł z wysokim oprocentowaniem, lecz z ostrożnością Sąd podszedł natomiast do wersji oskarżonej, iż blisko 90% środków pieniężnych uzyskanych w wyniku popełnionych przestępstw, a więc ponad 700.000 zł przekazała w/w. Powyższe jawiło się jako niewiarygodne z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Oskarżona bowiem to nie osoba nieporadna życiowo, lecz osoba wykształcona, zajmująca przez wiele lat stanowisko menadżerskie, a sam mechanizm popełnianych przez nią przestępstw wskazywał na swoistą racjonalność jej działania. Ponadto co znamienne zawiadomienie przeciwko D. K. pseudonim „B. w/w złożyła dopiero po tym jak po ponad 7 latach ujawniono popełniane przez nią systematycznie przestępstwo i po tym jak pociągnięto ją do odpowiedzialności karnej. Wskazane okoliczności analizowane łącznie z punktu widzenia powołanych wyżej zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania wykluczają by osoba o takich właściwościach osobistych (wykwalifikowany menadżer) miałaby być tak wysoce nieporadna, zastraszona, nie potrafiąca w sposób elementarny zadbać o swe interesy poprzez szukanie pomocy w instytucjach i organach mających na celu pomoc ofiarą przestępstw, a zawiadomienie o przestępstwie na jej szkodę złożyła po wielu latach dopiero po tym jak sama została pociągnięta do odpowiedzialności karnej.

Za wiarygodne w całości i stanowiące podstawę do dokonywania ustaleń faktycznych w sprawie Sąd uznał zeznania pracowników pokrzywdzonych towarzystw ubezpieczeniowych, tj. I. R. (k. 81-82, k. 215), I. J. (1) (k. 158-160, k. 215), a także pracownika firmy sporządzającej audyt u pokrzywdzonej K. R. (k. 76-77, k. 215).

Zeznania te Sąd uznał za zborne, spójne, logiczne i w pełni korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym, tj. dokumentacją źródłową w postaci wydruków korespondencji mailowej (k. 40-61), raportem z weryfikacji informacji o nieprawidłowościach w obszarze obsługi roszczeń z dnia 12 marca 2018 r. wraz z załącznikami (k. 90-138), płyty CD (k. 140), umowami rachunków oszczędnościowo-rozliczeniowych (k. 72-74).

Ponadto okoliczności wskazywane przez świadków nie były w żaden sposób kwestionowane przez samą oskarżoną, którą przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Z tych względów zeznania wskazanych świadków Sąd uznał za w pełni wiarygodne i stanowiące podstawę do dokonywania ustaleń faktycznych w sprawie.

Nie budziły żadnych wątpliwości zdaniem Sądu co do swej wiarygodności i rzetelności dowody dokumentarne ujawnione na rozprawie wymienione na karcie 215. Dokumenty te zostały bowiem sporządzone w sposób prawidłowy, zgodnie do stosownych regulacji prawnych określających ich formę i treść. Nadto treść wyżej wymienionych dokumentów nie była kwestionowana przez strony, dlatego też Sąd nie znalazł podstaw, by pozbawić je wartości dowodowej.

Sąd zważył co następuje:

Ujawniony w sprawie materiał dowodowy, jego analiza i interpretacja wykazały jednoznacznie, iż oskarżona K. D. (1) w okresie od dnia 18 czerwca 2010r. do dnia 04 kwietnia 2017r. w W., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przywłaszczyła powierzone jej mienie znacznej wartości w postaci środków pieniężnych w łącznej kwocie (...) złotych na szkodę Towarzystwa (...) S.A. z siedzi art. 284 § 2 k.k. w zw z art. 294 § 1 k.k.) bą w W. oraz (...) S.A. Oddział w Polsce w ten sposób, że jako Kierownik w Dziale Obsługi Roszczeń w Towarzystwie (...) S.A.

- zmieniła w wewnętrznym systemie informatycznym funkcjonującym w placówkach Towarzystwa (...) S.A. negatywne decyzje o odmowie przyznania świadczeń klientom tego Towarzystwa na decyzje pozytywne oraz podmieniła numer rachunku bankowego beneficjenta na rachunek bankowy o numerze (...) należący do B. D., a następnie dokonała 2 przelewów środków pieniężnych na łączną kwotę 35 194,89 zł na wymieniony rachunek, tj. popełniła czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Przywłaszczenie polega na rozporządzaniu rzeczą, która już uprzednio znajdowała się w posiadaniu przywłaszczającego. Przywłaszczeniem w rozumieniu kodeksu karnego jest bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie rzeczą ruchomą znajdującą się w posiadaniu sprawcy przez włączenie jej do swego majątku i powiększenie w ten sposób swojego stanu posiadania lub stanu posiadania innej osoby albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do rzeczy ruchomej uprawnień właścicielskich (por. OSNPG 1978, z. 6, poz. 64). Posiadanie rzeczy przez przywłaszczającego przed dokonaniem przywłaszczenia odróżnia przestępstwo przywłaszczenia od przestępstwa kradzieży. W przypadku przywłaszczenia nie dochodzi bowiem do zaboru rzeczy, a więc do bezprawnego wyjęcia jej spod władztwa osoby uprawnionej i objęciu we władanie przez sprawcę. Różnica między przestępstwem kradzieży (art. 278 k.k.) a przestępstwem przywłaszczenia (art. 284 § 1 k.k.) polega na tym, że sprawca kradzieży zabiera z posiadania innej osoby cudzą rzecz ruchomą w celu przywłaszczenia, natomiast sprawca przestępstwa przywłaszczenia (art. 284 § 1 k.k.) przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą lub cudze prawo majątkowe, które nie zostało mu powierzone, jednakże znalazło się już w jego legalnym, nie bezprawnym, posiadaniu (por. OSNKW 1978, z. 10, poz. 118).

Przywłaszczenie zostaje dokonane w momencie uzewnętrznienia przez sprawcę woli rozporządzenia cudzą rzeczą lub cudzym prawem majątkowym jak własnym z wyłączeniem osoby uprawnionej. Dla realizacji znamion przestępstwa przywłaszczenia nie jest konieczne skorzystanie z rzeczy przywłaszczonej przez sprawcę, korzystać z rzeczy stanowiącej przedmiot przestępstwa może zarówno sam sprawca, jak i inne osoby. Przywłaszczenie wymaga działania w zamiarze bezpośrednim kierunkowym postąpienia z cudzą rzeczą, tak jakby się było jej właścicielem ((...)). Sprawca przywłaszczenia musi więc zmierzać do zatrzymania cudzej rzeczy lub innego mienia (prawa majątkowego) dla siebie lub innej osoby bez żadnego do tego tytułu (por. wyr. SN z 6 I 1978 r., V KR 137/77, OSNPG 1978, nr 6, poz. 64). O zamiarze przywłaszczenia może świadczyć odmowa zwrotu cudzej rzeczy, zaprzeczenie jej posiadania, sprzedaż lub darowanie innej osobie, przerobienie rzeczy itp. Natomiast bezprawne zatrzymanie cudzej rzeczy, a nawet używanie jej, chociażby w celu osiągnięcia zysku, ale bez zamiaru zatrzymania na własność, nie stanowi przestępstwa przywłaszczenia (por. wyr. SA w Lublinie z 6 X 1998 r., II Aka 108/98, Apel. Lub. 1999, nr 2).

Zgodnie z prezentowanym w orzecznictwie SN stanowiskiem możliwe jest ustalenie zamiaru sprawcy na podstawie samych tylko przedmiotowych okoliczności związanych z konkretnym zdarzeniem, w oparciu o sposób działania sprawcy. Warunkiem przyjęcia, że sprawca działał z zamiarem bezpośrednim, charakterystycznym dla przestępstwa przywłaszczenia, jest wykazanie, że zachowanie sprawcy jednoznacznie wskazuje, bez żadnych w tym zakresie wątpliwości, na cel, do jakiego zmierzał. Jednoznaczność ta nie może oznaczać nic innego, jak nieodzowność określonego skutku, w tym przypadku zatrzymania cudzej rzeczy ruchomej dla siebie lub dla innej osoby (zob. wyrok SN z 12 maja 1976 r., V KR 20/76, Gazeta Prawna 1976, nr 22).

Kwalifikowanym typem przywłaszczenia jest sprzeniewierzenie (art. 284 § 2 k.k.). Polega ono na przywłaszczeniu rzeczy powierzonej sprawcy. Powierzenie jest w swej istocie przekazaniem rzeczy z zastrzeżeniem jej zwrotu, toteż przywłaszczenie takiej rzeczy zasługuje na surowszą ocenę jako nadużycie zaufania (zob. wyr. SA w Poznaniu z 21 V 1992 r., II Akr 129/92, OSA 1993, nr 5).

Skutek stanowiący znamię sprzeniewierzenia powstaje w chwili rozporządzenia rzeczą przez sprawcę z wyłączeniem osoby uprawnionej, a więc gdy wola rozporządzenia rzeczą zostaje uzewnętrzniona poprzez zachowanie sprawcy. Przedmiotem przestępstwa sprzeniewierzenia jest rzecz ruchoma powierzona przez osobę uprawnioną sprawcy. Element powierzenia rzeczy przez osobę uprawnioną sprawcy oraz ograniczenie przedmiotu czynności wykonawczej tylko do rzeczy ruchomej odróżniają sprzeniewierzenie od typu podstawowego przestępstwa przywłaszczenia. Powierzenie rzeczy ruchomej polega na przekazaniu władztwa nad rzeczą sprawcy z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi (posiadaczowi) lub osobie posiadającej inne prawo do rzeczy. Powierzenie oznacza więc przeniesienie władztwa nad rzeczą z uprawnionego na sprawcę bez prawa rozporządzania nim jak swoją własnością, z jednoczesnym konkretnym oznaczeniem sposobu jego wykonywania przez osobę, której rzecz jest powierzana (zob. J. Makarewicz, Kodeks karny..., s. 456; O. Górniok, System prawa karnego...,s. 413; I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks...,s. 617). Rzecz ruchoma może zostać przekazana z jednoczesnym upoważnieniem sprawcy do czynienia z niej użytku (użyczenie lub wynajęcie rzeczy) lub bez takiego uprawnienia (np. oddanie w depozyt, zastaw) albo z poleceniem postępowania z rzeczą w określony przez przekazującego sposób (np. wręczenie pieniędzy z poleceniem wpłacenia ich na określone konto).

Przestępstwo określone w art. 284 § 2 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Kodeks wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, tym celem jest włączenie cudzej rzeczy ruchomej lub cudzego prawa majątkowego do majątku sprawcy lub postępowanie z tą rzeczą albo prawem majątkowym jak z własnym w inny sposób, np. darowanie go innej osobie itp.

Typ kwalifikowany sprzeniewierzenia z art. 294 § 1 k.k. ma miejsce gdy przestępstwo dotyczy mienia znacznej wartości. Zgodnie z art. 115 § 5 k.k. mieniem znacznej wartości jest mienie którego wartość w chwili popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 złotych.

Znamiona czynu z art. 270 § 1 k.k. wypełnia ten kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa.

Istota podrobienia dokumentu sprowadza się do sporządzenia takiego zapisu informacji, któremu nadaje się pozory autentyczności, w szczególności, iż pochodzi od określonego wystawcy. Dla realizacji znamion podrobienia dokumentu nie ma znaczenia, czy pozorowanym wystawcą dokumentu jest podmiot realnie istniejący czy fikcyjny. („Kodeks karny – część szczególna”, K. Buchała, A. Zoll, Zakamycze 2000, s. 301).

Natomiast przerobienie dokumentu polega na bezprawnym dokonaniu przekształceń w autentycznym dokumencie, przez co zostaje mu nadana inna treść lub znaczenie (np. usunięcie fragmentów dokumentu, zmiana zapisów itp.).

Pojęcie używania sprowadza się do wykorzystywania funkcji, jakie może pełnić podrobiony lub przerobiony dokument. Użyciem dokumentu będzie np. przedstawienie go uprawnionej osobie, zrealizowanie na jego podstawie określonego świadczenia. Sprawca może używać dokumentu, który sam sfałszował, albo który został sfałszowany przez inna osobę Warunkiem odpowiedzialności jest świadomość, że używany przedmiot jest dokumentem fałszywym , przy czym wystarczy, iż sprawca godzi się z taka możliwością. („Kodeks karny – część szczególna”, K. Buchała, A. Zoll, Zakamycze 2000, s. 302).

W niniejszej sprawie oskarżona K. D. (2) w okresie od dnia 18 czerwca 2010r. do dnia 04 kwietnia 2017r. w W. jako Kierownik w Dziale Obsługi Roszczeń w Towarzystwie (...) S.A posiadała możliwości dokonywania zmian w systemach informatycznych wykorzystywanych przez (...) S.A. do obsługi roszczeń tzw. systemy claimowe, a także była uprawnioną do wykonywania przelewów z rachunków bankowych spółki. Oskarżona K. D. (1) w okresie od 18 czerwca 2010r. do 04 kwietnia 2017r. nadużyła przysługujących jej uprawnień i dokonała szeregu przelewów środków pieniężnych w łącznej kwocie 836 605,23 zł z rachunków bankowych spółek (...) S.A. i (...) S.A. na swój prywatny rachunek bankowy o numerze (...) oraz rachunki bankowe swojego męża B. D. o numerach (...) oraz (...) poprzez zwiększanie w systemie claimowym sald zadłużenia o wartość dopłaty, a następnie dodawanie do niego danych nowego beneficjenta o nazwie (...) Bank, (...) Bank S.A." lub (...) Bank SA z numerem rachunku bankowego należącego do niej lub jej męża lub też wykorzystanie świadczeń z tytułu utraty pracy bądź zachorowania poprzez wypełnianie wolnych pól w systemie do uzupełnienia swoim numerem konta, nazwą odbiory i adresem banku bądź też dokonywaniu w systemie claimowym zmian decyzji z negatywnej na pozytywną, a następnie podmienieniu rachunku bankowego beneficjenta na swój prywatny numer rachunku bankowego.

Jednocześnie w związku z tym procederem oskarżona podrobiła wiadomość mailową S. W. z (...) Bank (...) S.A. datowaną na dzień 17 czerwca 2010 roku, wskazując w niej konto swojego męża jako konto służące do obsługi tego roszczenia oraz wiadomość mailową z dnia 19 sierpnia 2010r. pochodzącą od K. F. z (...) Bank S.A. z prośbą o przekazanie środków do umowy (...) na rachunek o numerze (...). W rzeczywistości ta wiadomość mailowa nie pochodziła z (...) Bank SA., a jej podrobienie przez oskarżoną K. D. (1) również było podjęte w celu ukrycia wyprowadzania środków pieniężnych z Towarzystwo (...) S.A.

Zachowanie oskarżonej, zdaniem Sądu jednoznacznie wskazuje, że bezprawnie rozporządziła wskazanymi środkami pieniężnymi znajdującymi się w jej posiadaniu poprzez włączenie w/w kwoty pieniężnej do swego majątku i wykonywanie tym samym w stosunku do tychże środków pieniężnych uprawnień właścicielskich. Zdaniem Sądu powyższe zachowanie stanowiło zdaniem Sądu uzewnętrznienie przez oskarżoną woli rozporządzenia środkami pieniężnymi jak własnymi. Oskarżona tym samym działała z zamiarem bezpośrednim kierunkowym postąpienia z cudzą rzeczą, tak jakby była jej właścicielem ((...)). Ustalając zamiar przywłaszczenia w/w środków pieniężnych przez oskarżoną, Sąd oparł się na ugruntowanym stanowisku wyrażonym w judykaturze, że ustalenie „zamiaru sprawcy możliwe jest na podstawie samych tylko przedmiotowych okoliczności związanych z konkretnym zdarzeniem, w oparciu o sposób działania sprawcy” (zob. wyrok SN z 12 maja 1976 r., V KR 20/76, Gazeta Prawna 1976, nr 22).

W ocenie Sądu zachowania podjęte przez oskarżoną w okresie od 18 czerwca 2010r. do dnia 04 kwietnia 2017r. stanowiły jeden czyn ciągły w rozumieniu art. 12 § 1 k.k. Podjęte przez oskarżoną zachowania następowały bezpośrednio po sobie, w krótkich odstępach czasu w ramach realizacji jednego z góry powziętego zamiaru.

Ujawniony w sprawie materiał dowodowy, jego analiza i interpretacja wykazały jednoznacznie, iż oskarżona K. D. (1) w ramach czynu zarzucanego w punkcie II w okresie od dnia 04 września 2017r. do dnia 06 listopada 2017r. w W., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. oraz (...) S.A. Oddział w Polsce do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci środków pieniężnych w łącznej kwocie 18 716,72 zł w ten sposób, że w dniach 04 września 2017r. i 06 listopada 2017r. przesłała do pracownika Działu (...) Roszczeń Towarzystwa (...) SA. I. J. (1) uprzednio podrobione przez siebie w celu użycia za autentyczne wiadomości mailowe z (...) Bank S.A. zawierające prośby o dokonanie dopłaty świadczeń, w przypadku wiadomości z dnia 04 września 2017r. w wysokości 5 236,21 zł oraz 4 215,23 zł, zaś w przypadku wiadomości z dnia 06 listopada 2017r. w wysokości 9 265,20 złotych, czym wprowadziła ww. pracownika Towarzystwa w błąd co do zasadności dokonania przelewów na wymienione powyżej kwoty na rzecz uprawnionych, wskutek czego Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. oraz (...) S.A. Oddział w Polsce poniosły szkodę, tj. popełniła czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Oszustwa z art. 286 § 1 k.k. dopuszcza się ten kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą jednego z trzech sposobów m.in. wprowadzenia w błąd tej osoby.

Błędem w rozumienia znamion tego przestępstwa jest niezgodność między obiektywną rzeczywistością o jej odbiciem w świadomości człowieka. Wprowadzenie w błąd oznacza zachowanie prowadzące do wywołania u danej osoby fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości tej osoby. Wprowadzenie w błąd dotyczyć musi tzw. istotnych okoliczności danej sprawy, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez oszukiwaną osobę określonej decyzji rozporządzenia mieniem. Innymi słowy działanie mające na celu wywołanie błędu, odnosić się musi do okoliczności powodującej, że rozporządzenie mieniem ma charakter niekorzystny. („Kodeks karny – część szczególna”, K. Buchała, A. Zoll, Zakamycze 2000, t. III, s. 153-154). Wprowadzenie w błąd może przejawiać się w najrozmaitszych formach. Może polegać m.in. na złożeniu określonego oświadczenia.

Przestępstwo określone w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem. Nadmienić należy, iż do skutku nie należy osiągnięcie korzyści majątkowej z niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Ustawa wymaga aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, który w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi chcieć w tym celu użyć określonego działania lub zaniechania. Dla przyjęcia zamiaru konieczne jest ustalenie, że sprawca miał świadomość przekazywania osobie rozporządzającej mieniem nieprawdziwych informacji i działania w celu doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem dla osiągnięcia korzyści majątkowej. („Kodeks karny – część szczególna”, t. III tamże, s. 155).

Mając na uwadze, iż rozważania prawne dotyczące występku z art. 270 § 1 k.k. zostały przedstawione powyżej w części odnoszącej się do czynu przypisanego oskarżonej w punkcie 1 wyroku, nie zachodzi konieczność ich ponownego powoływania.

W niniejszej sprawie oskarżona K. D. (1) w okresie od dnia 04 września 2017r. do dnia 06 listopada 2017r. w W., zatem po tym jak z dniem 01 kwietnia 2017r. przestała pełnić funkcję Kierownika Działu (...) w Towarzystwie (...) S.A. i utraciła uprawnienia do bezpośredniego dokonywania dopłat, wprowadziła w błąd I. J. (1) – pracownika Działu(...) Towarzystwa (...) SA. (do dnia 31 marca 2017r. swa podwładną) co do zasadności dokonania przelewów, w ten sposób, że w dniach 04 września 2017r. i 06 listopada 2017r. przesłała do w/w uprzednio podrobione przez siebie w celu użycia za autentyczne wiadomości mailowe z (...) Bank S.A. zawierające prośby o dokonanie dopłaty świadczeń, w przypadku wiadomości z dnia 04 września 2017r. w wysokości 5 236,21 zł oraz 4 215,23 zł, zaś w przypadku wiadomości z dnia 06 listopada 2017r. w wysokości 9 265,20 złotych, w których to mailach jako rachunek techniczny wskazała swój prywatny numer rachunku bankowego o numerze (...), w wyniku czego I. J. (1) zrealizowała w/w przelew i przelała wskazane kwotę na rachunek bankowy należący do oskarżonej. Tym samym oskarżona przekazała I. J. (2) informacje stwierdzające okoliczności obiektywnie nieprawdziwe i działała zatem w celu wprowadzenia w błąd w/w oraz dążył do stworzenia fikcji odnośnie okoliczności warunkujących dokonanie przelewów

Oskarżona przedsięwzięła zatem oszukańcze zabiegi polegające na wprowadzeniu I. J. (1) – pracownika Działu (...) Towarzystwa (...) SA w błąd co do istotnych okoliczności warunkujących rozdysponowanie środkami finansowymi pokrzywdzonego towarzystwa ubezpieczeń.

Oskarżona bez wątpliwości działała zatem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w zamiarze doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Zdaniem Sądu świadczą o tym przedstawione powyżej oszukańcze zabiegi przedsięwzięte przez oskarżoną właśnie w tym celu.

Jednocześnie oskarżona w tym celu podrobiła w celu użycia za autentyczne wyżej wskazane wiadomości mailowe z (...) Bank S.A. zawierające prośby o dokonanie dopłaty świadczeń, czym zrealizowała znamiona występku z art. 270 § 1 k.k.

W ocenie Sądu zachowania podjęte przez oskarżoną w okresie od dnia 04 września 2017r. do dnia 06 listopada 2017r stanowiły jeden czyn ciągły w rozumieniu art. 12 § 1 k.k. k.k. Podjęte przez oskarżoną zachowania następowały bezpośrednio po sobie, w krótkich odstępach czasu w ramach realizacji jednego z góry powziętego zamiaru.

Ujawniony w sprawie materiał dowodowy, jego analiza i interpretacja wykazały jednoznacznie, iż oskarżona w ramach czynu zarzucanego w punkcie III w dniu 03 kwietnia 2013r. w W. w celu użycia za autentyczny przerobiła dokument w postaci wiadomości mailowej A. K. z (...) Bank S.A. z w/w dnia zawierającą prośbę o dopłatę świadczenia do roszczenia numer (...) na nazwisko S. w ten sposób, że zmieniła w niej numer roszczenia na (...) i nazwisko Ubezpieczonego na Ł. oraz wpisała w jej treści szczegółowe dane dotyczące dopłaty i numer konta B. D. a następnie tak podrobiony dokument użyła jako autentyczny poprzez jego przesłanie do G. B., tj. popełniła czyn z art. 270 § 1 k.k.

W niniejszej sprawie oskarżona K. D. (1) przerobiła w dniu 03 kwietnia 2013 r. wiadomość mailową A. K. z (...) Bank S.A. zawierającą prośbę o dopłatę świadczenia do roszczenia numer (...) na nazwisko S. w ten sposób, że zmieniła w niej numer roszczenia na (...) i nazwisko ubezpieczonego na K. oraz wpisała w jej treści szczegółowe dane dotyczące dopłaty i numer konta B. D.. Następnie powyższego maila oskarżona K. D. (1) przesłała do G. B..

Tym samym oskarżona przerobiła przedmiotowy dokument i tak podrobiony dokument użyła jako autentyczny poprzez jego przesłanie do G. B.. Zatem oskarżona swym zachowaniem bez wątpliwości zrealizowała znamiona występku z art. 270 § 1 k.k.

Uznając winę oskarżonej K. D. (1) Sąd wymierzył jej:

- w zakresie czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw z art. 11 § 3 k.k. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w zakresie czynu przypisanego w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

-w zakresie czynu przypisanego w punkcie 5 wyroku na podstawie art. 270 § 1 k.k. karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, a w szczególności w przepisach art. 53 k.k.

Sąd analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe każdego z czynów z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających łagodząco na wymiar kary Sąd uwzględnił dotychczasową niekaralność oskarżonej (vide – karta karna). Analogicznie jako okoliczność wpływającą łagodząco na wymiar kary w odniesieniu do każdego z przypisanych czynów Sąd uwzględnił przyznanie się oskarżonej do popełnienia zarzucanych jej czynów i wyrażenie skruchy.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary Sąd uwzględnił stopień winy i stopień społecznej szkodliwości każdego z czynów przypisanych oskarżonej.

Stopień winy oskarżonej Sąd uznał za znaczny. Przestępstwa, których dopuściła się oskarżona, co wynika z samej ich istoty to przestępstwa umyślne. Należy podkreślić, iż w momencie dokonania czynu zabronionego oskarżona miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się w sposób zgodny z prawem. Nie zaszła też żadna z okoliczności wyłączających winę, czy bezprawność czynu. Nadto oskarżona w zakresie przypisanych jej czynów dotyczących występków przeciwko mieniu (występek z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i z art. 286 § 1 k.k.) działała z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej i miała pełną świadomość swojego przestępczego działania.

Przy wymiarze kary Sąd baczył, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu stopień ten uznać należy za wysoki w odniesieniu do każdego z czynów przypisanych oskarżonej, a zwłaszcza przypisanych jej występów przeciwko mieniu.

Sąd podzielił stanowisko, że przestępstwa przeciwko mieniu (w szczególności przypisany czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw z art. 294 § 1 k.k.) należą do kategorii najgroźniejszych społecznie przestępstw. Skierowane są bowiem przeciwko jednemu z podstawowych dóbr chronionych prawem jakim jest mienie, własność, a więc przeciwko dobru, które w gradacji dóbr chronionych prawem usytuowane jest tuż za ludzkim życiem i zdrowiem.

Ustalając stopień społecznej szkodliwości czynów, Sąd miał przede wszystkim na uwadze znaczną wysokość wyrządzonej szkody w zakresie czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku – czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw z art. 294 § 1 k.k., tj. 836 605,23 zł a więc aż ponad czterokrotnie wyższą od wartości progowej typu kwalifikowanego z art. 294 § 1 k.k. W szczególności okoliczność dotycząca wysokiej szkody wyrządzonej pokrzywdzonym w ocenie Sądu musiała być uwzględniona na niekorzyść oskarżonej przy ocenie powołanego wyżej stopnia społecznej szkodliwości czynu, a co za tym idzie wymiaru bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Kwota 836 605,23 zł z punktu widzenia tzw. wzorcowego przeciętnego obywatela to kwota astronomiczna biorąc pod uwagę, że przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w lutym 2019r. wyniosło 4949,41 zł – Obwieszczenie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego Dz. Urz. GUS z 2019 nr 14 ((...))

W ocenie Sądu z tych względów należało uwzględnić także aspekt społecznej funkcji kary, jej oddziaływania w odbiorze społecznym tzw. prewencji ogólnej oraz tzw. społecznego poczucia sprawiedliwości.

Sąd miał na uwadze w tym zakresie także okoliczność, iż przestępstwa zaliczane do tzw. przestępstw „białych kołnierzyków”, tak jak to miało miejsce w realiach niniejszej sprawy, to przestępstwa o dużej społecznej szkodliwości czynu, które niejednokrotnie wiążą się z wysokim szkodami materialnymi, aniżeli inne przestępstwa kryminalne przeciwko mieniu.

Sąd stanął na stanowisku, że z uwagi na wielkość wyrządzonej szkody w zakresie czynu przypisanego oskarżonej w punkcie 1 wyroku (czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw z art. 294 § 1 k.k.) w przedmiotowej sprawie miała miejsce przewaga okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary.

Z powyższych względów Sąd uznał, że orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności to kary adekwatne w zakresie osiągnięcia celów prewencji indywidualnej jak i generalnej. Sąd uznał, że kary we wskazanej wysokości będą w stanie realizować powyższe cele, a ponadto potrzeby związane z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa.

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 k.k. Sąd połączył oskarżonej kary pozbawienia wolności orzeczone w punktach 1, 3, 5 wyroku i wymierzył jej karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając wskazaną karę łączną Sąd kierował się podmiotowo–przedmiotowym podobieństwem przypisanych oskarżonej przestępstw, tj. uwzględnił w tym zakresie ścisłe podobieństwo podmiotowe (wszystkie przestępstwa były występkami umyślnymi) oraz miał na uwadze, iż między przypisanymi oskarżonemu przestępstwami zachodził ścisły związek czasowy.

Nadmienić należy, iż przy wymiarze kary łącznej nie ma znaczenia stopień zawinienia ani stopień społecznej szkodliwości czynu. Pod uwagę należy brać przede wszystkim względy prewencji indywidualnej i ogólnej. Wymiar kary łącznej w oparciu o absorbcję może mieć miejsce w wypadkach, gdzie nie jest zarysowana zbyt wyraźnie granica pomiędzy realnym a pomijalnym zbiegiem przestępstw, gdy jedno z dwóch pozostających w zbiegu przestępstw dominuje w ocenie całości zdarzenia.

Zdaniem Sądu w realiach niniejszej sprawy nie zachodziły podstawy do orzeczenia pełnej absorpcji. Wprawdzie czyn przypisany oskarżonej w punkcie 1 wyroku dominował w całości zdarzeń w odniesieniu do pozostałych czynów jednakże wymierzając karę łączną pozbawienia wolności Sąd musiał mieć na uwadze potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara powinna wpływać na przekonanie, że popełnianie przestępstw nie może ujść bezkarnie i spotyka się ze sprawiedliwą karą. Z tych względów Sąd nie oparł rozstrzygnięcia na zasadzie pełnej absorpcji. Oparcie rozstrzygnięcia na zasadzie pełnej absorpcji kłóciłoby się z powyższymi celami prewencji indywidualnej i ogólnej i w rzeczywistości stanowiłoby dla oskarżonej formę nieuprawnionej nagrody.

Wobec ujawnienia powyższych okoliczności podmiotowych Sąd uznał, że oskarżoną należy wychowywać w ramach reżimu więziennego. Izolowanie oskarżonej od społeczeństwa jest w ocenie Sądu celowe i współmierne do czynów, które popełniła w ustalonych przez Sąd okolicznościach.

W ocenie Sądu orzeczona kara łączna pozwoli na uzyskanie właściwego oddziaływania wychowawczego i zapobiegawczego w stosunku do oskarżonej. Analiza zachowania oskarżonej, niezbicie dowodzi tego, że tylko wymierzenie bezwzględnej kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze orzeczonym będzie stanowiło dolegliwość, która nie będzie mieć charakteru represji, ale wypełni funkcję prewencyjną tak indywidualną - co do osoby sprawcy, jak i generalną w stosunku do potencjalnych sprawców przestępstw.

Mając na uwadze konieczność realizacji jednej z podstawowych zasad postępowania karnego jaką jest kompensacja szkód wyrządzonych przestępstwem Sąd uznał zasadnym orzeczenie na podstawie art. 46 § 1 k.k. wobec oskarżonej obowiązków naprawienia w całości szkód wyrządzonych przypisanymi jej przestępstwami poprzez zapłatę kwoty 836 605,23 zł (punkt 2 wyroku) i kwoty 18 716,72 zł (punkt 4 wyroku) na rzecz Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. oraz (...) S.A. Oddział w Polsce.

Na podstawie art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 370 zł tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 300 zł tytułem opłaty.

Wobec niezłożenia przez obrońcę oskarżonej wniosku o zasadzenie nieopłaconych w części czy w całości kosztów zastępstwa adwokackiego Sąd nie orzekał o wynagrodzeniu obrońcy z urzędu.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w wyroku.

SSO Michał Piotrowski

Dodano: 3 czerwca 2020, Opublikował(a): Wioleta Żochowska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Warszawie
Osoba, która wytworzyła informację: Michał Piotrowski
Data wytworzenia informacji: 3 kwietnia 2019