Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2015 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVIII Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Leniarska

Protokolant: Mateusz Potoczny

przy udziale Prokuratora Małgorzaty Nowak

po rozpoznaniu w dniach 6.X. i 3.XI.2015 roku

sprawy A. S. urodzonego (...) w W. syna M. i B. z domu K.

oskarżonego o to, że:

w dniu 24 września 2014 roku w W., będąc właścicielem przedsiębiorstwa (...) A. S., przywłaszczył sobie mienie znacznej wartości w postaci samochodu marki B. (...) nr (...) o wartości 282.786,90zł powierzonego mu na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia 5 października 2009 roku na szkodę (...) sp. z o.o.

tj. o czyn z art.284§2kk w zw. z art.294§1kk

oskarżonego A. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na mocy art.284§2kk w zw.art.294§1kk skazuje go, a na mocy art.294§1kk wymierza mu karę 1/jednego/ roku pozbawienia wolności;

na mocy art.69§1kk i art.70§1kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności zawiesza na okres próby lat dwóch;

zasądza od A. S. na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 180zł oraz koszty postępowania w sprawie.

XVIII K 92/15

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2009 r. A. S., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) A. S. z siedzibą w W. zawarł umowę leasingu operacyjnego o nr (...) z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., której przedmiotem było odpłatne korzystanie z przedmiotu leasingu w postaci samochodu osobowego marki B. (...) o nr rej. (...) o łącznej wartości w chwili nabycia przez finansującego 282.786,89 zł netto. Umowa została zawarta na okres 36 miesięcy.

W zakresie przeniesienia własności przedmiotu umowy po upływie okresu jej trwania (...) sp. z o.o. mógł nie wykonać zobowiązań w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przez A. S.. Po upływie podstawowego okresu leasingu, po wygaśnięciu lub rozwiązaniu umowy, niezależnie od przyczyny, oskarżony zobowiązany był dostarczyć przedmiot leasingu na własny koszt i ryzyko pokrzywdzonego nie później niż w terminie 7 dni w stanie wynikającym z jego normalnego zużycia eksploatacyjnego. Zgodnie z postanowieniami § 19 ogólnych warunków umowy leasingu, które stanowią integralną cześć przedmiotowej umowy, w razie opóźnienia w zapłacie opłaty leasingowej lub innych należności wynikających z umowy leasingu, A. S., jako korzystający miał obowiązek bez dodatkowego wezwania, uregulować zaległą kwotę wraz z odsetkami za opóźnienie w wysokości równej stopie odsetek ustawowych. Jednocześnie w przypadku opóźnienia w uiszczaniu należności, (...) sp. z o.o. był uprawniony do zlecenia swojemu pracownikowi lub osobie trzeciej wykonanie czynności mających na celu wyegzekwowanie zaległych płatności, a kosztami z tym związanymi obciąży korzystającego.

Dodatkowo oskarżony na podstawie § 39 ust. 1 był zobowiązany do niezwłocznego zawiadomienia finansującego o każdorazowej zmianie swojej siedziby, adresu lub adresu do doręczeń. Brak takiego zawiadomienia powoduje, że doręczenia dokonane na adres wskazany w umowie uważa się za ważne i skuteczne (kopia umowy leasingu- k. 83-93).

W dniu 8 października 2009 r. oskarżony odebrał pojazd (kopia protokołu odbioru- k. 94-95). W okresie trwania umowy A. S. poprzednio zalegał już z zapłatą rat, co skutkowało wszczęciem postępowania windykacyjnego. Jednakże zostało ono umorzone ze względu na uiszczenie zaległości.

Po zakończeniu umowy A. S. zalegał z częścią rat wobec (...) sp. z o.o., nie zwrócił przedmiotu umowy leasingu ani nie zgłosił chęci jego wykupienia. Pisma z wezwaniem do zapłaty były kierowane na adres wskazany w umowie, tj. W., ul. (...). Następnie wezwania do wykupu weksla były kierowane już na adres zameldowania w W., ul. (...) oraz na adres zakładu produkcyjnego w S., ul. (...). Przy czym zmiana adresu w rejestrze przedsiębiorców nastąpiła z dniem 3 stycznia 2013 r., czyli po upływie okresu obowiązywania umowy. W trakcie dwukrotnie wszczętej windykacji pracownikom pokrzywdzonego nie udało się skontaktować z oskarżonym (k. 321-326, 336-341).

W dniu 15 grudnia 2014 r. funkcjonariusze Policji podczas kontroli A. S. zatrzymali pojazd, będący przedmiotem umowy, który następnie został przekazany A. B., jako osobie upoważnionej przez pokrzywdzonego. Postanowieniem z dnia 31 grudnia 2014 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej (...) w W. zatwierdził zatrzymanie rzeczy (protokół zatrzymania rzeczy- k. 58-60; potwierdzenie odbioru pojazdu- k. 61-71).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Oskarżony A. S. w swoich pierwszych wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym w dniu 23 kwietnia 2015 r. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu (k. 136-138). W wyjaśnieniach złożonych na piśmie oskarżony podał, że prowadzi działalność gospodarczą pod adresem: ul. (...) w W., jednakże zakład produkcyjny znajduje się w S. przy ul. (...). Od końca 2012 r. nie prowadzi działalności gospodarczej w związku z zajęciem firmowego konta bankowego, a także wskutek przestępczej działalności jego pracowników oraz kradzieżą mienia będącego na przechowaniu przez KMP w S. oraz Prokuraturę Rejonową w S.. Z uwagi na powyższe oskarżony nie spłacił ostatnich 4 rat. Wskazał również, że nie przypomina sobie, aby otrzymał wypowiedzenia umowy, ani innej korespondencji od finansującego. Po wygaśnięciu umowy leasingu w październiku 2012 r. nie zwrócił pojazdu, ponieważ zamierzał go wykupić niezwłocznie po poprawie sytuacji finansowej. Podkreślił, że wszelka korespondencja ze strony (...) powinna być kierowana na adres korespondencyjny w S., który był znany finansującemu. Wartość wskazana przez prokuratora jest zawyżona, ponieważ nie uwzględniono, że zaległości w spłacie dotyczyły tylko 4 rat, a wartość rynkowa samochodu z upływem lat spadła i nie odpowiada tej z momentu nabycia pojazdu. Nadto oskarżony wskazał, że umowa leasingu jako umowa cywilno-prawna jest regulowana przepisami kodeksu cywilnego oraz pokrzywdzony posiadał zabezpieczenie w formie weksla in blanco, zatem postępowanie karne w zakresie zawartej umowy leasingu nie znajduje tu zastosowania (k.142-143, 144-159).

Na rozprawie głównej oskarżony podtrzymał złożone poprzednio wyjaśnienia. Jednocześnie podał, że znał warunki wypowiedzenia i rozliczenia umowy. Jednak niedotrzymanie tych warunków rodziło jedynie konsekwencje finansowe. Oskarżony podkreślił, że nie zamierzał przywłaszczać samochodu, nie odmówił zwrotu pojazdu, nie przekazywał go w użytkowanie osobom trzecim, nie próbował zbyć pojazdu. Nie ukrywał się, tylko czekał na podjęcie czynności ze strony leasingodawcy. Niemniej jednak nie został prawidłowo i skutecznie powiadomiony o zaległościach i wezwany do zwrotu pojazdu. Tym bardziej, że adres w S. był znany (...) sp. z o.o., ponieważ kierowano tam faktury. Sam nie kontaktował się z pokrzywdzonym w tej sprawie (k. 291-294).

Świadek M. F. w postępowaniu przygotowawczym zeznała, że pierwsza windykacja przeciwko oskarżonemu była prowadzona we wrześniu 2011 r. z powodu zaległości w opłacaniu rat leasingowych. We wrześniu 2012 r. z tej samej przyczyny firma (...) ponownie prowadziła windykację. Miało to miejsce już po wygaśnięciu umowy leasingu przy kwocie zadłużenia 26.537,99 zł. Po skierowaniu do oskarżonego wezwania do zwrotu przedmiotu leasingu z dnia 15 listopada 2012 r. na adres W., ul. (...). Przesyłka wróciła z adnotacją adresat nieznany. Osoba zajmująca się windykacją, D. K., ustalił w listopadzie 2012 r., że wskazany adres może być nieaktualny, ponieważ skrzynka na listy jest pełna, a sąsiedzi nie posiadali informacji na temat oskarżonego. Następnie D. K. udał się do S., gdzie znajdował się zakład produkcyjny oskarżonego. Na miejscu został poinformowany, że oskarżony od sierpnia 2012 r. nie pojawił się w firmie. Jednocześnie uzyskał adres zamieszkania oskarżonego. W dniu 4 grudnia 2012 r. dokonał sprawdzenia lokalu pod wskazanym adresem, lecz nikogo nie zastał. Od pracowników ochrony dowiedział się, że oskarżony zamieszkuje w tym lokalu i korzysta z dwóch miejsc parkingowych w garażu budynku, jednakże nie udało się zlokalizować przedmiotu leasingu. W dniu 7 grudniu 2012 r. windykator ponownie udał się do S., zostawiając na miejscu swoja wizytówkę pracownikom z prośbą o pilny kontakt. Kolejna wizyta w miejscu zamieszkania oskarżonego również nie przyniosła efektów. W dniu 12 listopada 2012 r. z D. K. skontaktowała się kobieta, podająca się za żonę oskarżonego z informacją, że A. S. obecnie przebywa poza granicami kraju. Pomimo licznych prób kontaktu osobistego, telefonicznego i mailowego nie udało się skontaktować z oskarżonym, co skutkowało zakończeniem windykacji w styczniu 2013 r.

Świadek podała, że w maju 2014 r. ponowną windykację zlecono Kancelarii (...) z siedzibą w W.. W toku podjętych czynności w celu ustalenia, czy przedmiot leasingu nadal pozostaje w posiadaniu oskarżonego w okresie od maja do października 2014 r. próby kontaktu z A. S. nie powiodły się. Oskarżony nie odbierał telefonów i korespondencji, zatem zdecydowano się na skierowanie sprawy do organów ścigania. Po uzyskaniu informacji, że samochód znajduje się na policyjnym parkingu, został odebrany przez windykatora i następnie przekazany w dniu 18 listopada 2014 r. pokrzywdzonemu (k. 40-43).

W trakcie rozprawy głównej świadek M. F. podtrzymała swoje zeznania. Przy czym dodała, że zgodnie z obowiązującą procedurą w (...) najpierw prowadzony jest, tzw. monitoring zadłużenia, w ramach którego wysyłane są wezwania do zapłaty. W momencie nieopłacenia trzeciej raty sprawa przekazywana jest windykacji, którą zajmuje się zewnętrzna firma, podejmując czynności zmierzające do spłacenia zaległości lub wypowiedzenia umowy i odbioru przedmiotu umowy. Świadek nie przypomina sobie, aby oskarżony skorzystał z możliwości poinformowania o zmianie adresu w trakcie trwania umowy. Przy zawieraniu umowy oskarżony wskazał adres (...) przy ul. (...) oraz adres zameldowania przy ul. (...), natomiast faktury były wysyłane pod adres w S. ul. (...). Próba kontaktu ze strony kancelarii zajmującej się windykacją pod trzema wskazanymi adresami nie powiodła się (k. 294-297).

Świadek A. B. na etapie postępowania przygotowawczego zeznał, że podejmował czynności windykacyjne jako pełnomocnik Kancelarii (...). W ramach interwencji próbował się skontaktować z oskarżonym pod znanymi mu adresami. W S. przy ul. (...), gdzie znajduje się prowadzony przez A. S. zakład, na drzwiach i oknach znajdowały się plomby komornika. W podanej siedzibie firmy w W. przy ul. (...) okazało się, że lokal jest zamknięty. W miejscu zameldowania oskarżonego, tj. ul. (...) pomimo kilku prób kontaktu w okresie od czerwca do lipca 2014 r., nikogo nie zastał w mieszkaniu. Jeszcze 27 maja 2015 r. wysłano wezwanie do wydania pojazdu na adres ul. (...) w W., które wróciło z adnotacją nie podjęto w terminie. Po uzyskaniu informacji, że pojazd marki B. znajduje się w S. świadek udał się na miejsce i zgodnie z decyzją prokuratora nadzorującego śledztwo odebrał pojazd i odstawił na firmowy parking w W. przy ul. (...) (k.45-46). Podczas rozprawy głównej świadek podtrzymał swoje zeznania. Dodał również, że nie wie kto wydał decyzję o poszukiwaniu pojazdu, a odebrał go jako osoba upoważniona (k. 345-347).

Sąd zważył co następuje:

Kompleksowa analiza materiału dowodowego pozwala na uznanie oskarżonego A. S. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. Do takiego wniosku skłoniły Sąd osobowe źródła dowodowe oraz odpowiednie dowody z dokumentów.

Analizując wyjaśnienia złożone przez A. S. Sąd przyznał im walor wiarygodności jedynie w tej części, w której oskarżony potwierdził zawarcie umowy leasingu oraz fakt zalegania z płatnością rat. W pozostałym zakresie wyjaśnienia te stoją w jawnej sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i stanowią linię obrony oskarżonego. Na podstawie zeznań świadków i zebranej w sprawie dokumentacji, nie ulega wątpliwości, że oskarżony nie poinformował pokrzywdzonego o zmianie adresu korespondencyjnego, nie uiścił wszystkich rat oraz nie zwrócił przedmiotu umowy po jej zakończeniu, a czynności windykacyjne podejmowane wobec oskarżonego nie przyniosły efektu z uwagi na niemożność skontaktowania się z A. S..

Świadkowie M. F. oraz A. B. jednoznacznie wskazali, że w trakcie dwukrotnie prowadzonego postępowania windykacyjnego podejmowano próby skontaktowania się z oskarżonym pod trzema różnymi adresami. W W. przy ul. (...) żaden z mieszkańców nie wiedział nic na temat prowadzonej działalności. Zakład produkcyjny w S. był zamknięty i oplombowany przez komornika sądowego. Również w miejscu zamieszkania nie zastano oskarżonego. Jednocześnie świadkowie zeznali, że pierwsze postępowanie windykacyjne z powodu zaległości w opłacaniu rat zostało wszczęte przeciwko oskarżonemu jeszcze w 2011 r. Należy zatem stwierdzić, że oskarżony nie opłacając 4 ostatnich rat miał świadomość dalszych procedur.

Zeznania wyżej wymienionych świadków zasługują na wiarę. Są one spójne, konsekwentne, logiczne, pozostają we wzajemnej korelacji.

Jednocześnie zgodnie z postanowieniami umowy to na oskarżonym jako korzystającym ciążył obowiązek poinformowania (...) sp. z o.o. o każdorazowej zmianie adresu lub adresu korespondencyjnego. Zatem twierdzenia oskarżonego o wyczekiwaniu na podjęcie czynności przez pokrzywdzonego w tym zakresie są chybione. Ponadto dane adresowe zamieszczone w CEIDG, jak wynika z załączonego przez oskarżonego wydruku z rejestru, uległy zmianie dopiero w dniu 3 stycznia 2013 r., czyli już po wygaśnięciu umowy leasingu. Wobec powyższego pomimo wcześniejszego wysyłania faktur na adres zakładu produkcyjnego, na tamtą chwilę przesyłanie korespondencji na adres zamkniętego i zajętego przez komornika zakładu w S. stało się niecelowe. Słusznym wydaje się przesłanie wezwań pod adres wskazany w umowie, zgodnie § 39 ust. 1 ogólnych warunków umowy leasingu, mając na względzie, że pokrzywdzony nie został poinformowany o zmianie adresu. Nieskuteczność należytego poinformowania A. S. o prowadzonych czynnościach windykacyjnych nie wynika z niestaranności (...) sp. z o.o.

Jednocześnie sam oskarżony w swoich wyjaśnieniach podał, że znał poszczególne postanowienia umowy dotyczące poinformowania o zmianie adresu, warunków wypowiedzenia i rozliczenia umowy. Podkreślał, że nie zwrócił pojazdu, ponieważ chciał go wykupić w późniejszym terminie, jednak zaległe raty oraz cenę wykupu zamierzał uiścić dopiero po ustabilizowaniu się jego sytuacji finansowej.

Sąd uznał, że zebrane i ujawnione w sprawie dowody są dostatecznie przekonywujące i pozwalają uznać winę oskarżonego A. S..

A. S. został oskarżony o popełnienie czynu zabronionego z art. 284 § 2 k.k.

Przestępstwo określone w art. 284 §2 k.k. stanowi kwalifikowany typ przywłaszczenia, chroni on szczególny stosunek zaufania, którym został obdarzony sprawca przez właściciela rzeczy. Ochrona tego szczególnego stosunku zaufania oraz naruszenie go przez sprawcę sprzeniewierzenia uzasadnia surowszą odpowiedzialność sprawcy dopuszczającego się tej postaci przywłaszczenia. Przestępstwo z art. 284 §2 k.k. polega na przywłaszczeniu rzeczy powierzonej sprawcy (np. oddanej na przechowanie, w zastaw, użyczonej, oddanej w komis). Przywłaszczenie rozumieć należy jako rozporządzenie jak swoją własnością cudzą rzeczą ruchomą z wykluczeniem osoby uprawnionej. Przywłaszczeniem jest bezprawne zatrzymanie rzeczy, jeżeli tylko z okoliczności towarzyszących można wywieść, że sprawca ma zamiar postępowania z rzeczą jak właściciel, a więc że zaprzecza swoim zachowaniem prawu osoby uprawnionej do rzeczy. Przestępstwo określone w art. 284 §2 k.k. stanowi kwalifikowany typ przywłaszczenia, chroni on szczególny stosunek zaufania, którym został obdarzony sprawca przez właściciela rzeczy. Ochrona tego szczególnego stosunku zaufania oraz naruszenie go przez sprawcę uzasadnia surowszą odpowiedzialność sprawcy dopuszczającego się tej postaci przywłaszczenia. Przestępstwo określone w art. 284 §2 k.k. ma charakter materialny. Do jego znamion należy skutek w postaci utraty przez właściciela (posiadacza) rzeczy ruchomej powierzonej sprawcy. Przywłaszczenie wymaga działania w zamiarze bezpośrednim kierunkowym postąpienia z cudzą rzeczą, tak jakby się było jej właścicielem. Sprawca przywłaszczenia musi więc zmierzać do zatrzymania cudzej rzeczy lub innego mienia dla siebie lub innej osoby bez żadnego do tego tytułu.

A. S. dokonał przywłaszczenia samochodu marki B. (...) o nr rej. (...), powierzonego mu przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Oskarżony prowadząc działalność pod firmą (...) z siedzibą w W., zawarł umowę leasingu operacyjnego z (...) sp. z o.o. Zgodnie z kodeksem cywilnym przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Oznacza to, że w wyniku zawarcia przez strony takiej umowy nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy stanowiącej jej przedmiot, a jedynie do oddania jej do używania i pobierania pożytków na czas trwania umowy. W związku z tym, A. S. zawierając umowę leasingu o nr (...) nie nabył własności samochodu marki B. (...). Otrzymał go jedynie w posiadanie, w celu korzystania z niego w zakresie określonym umową. Do przekazania pojazdu oskarżonemu doszło w dniu 8 października 2009roku. W związku z tym, iż nie płacił rat leasingowych, wynikających z umowy, rozpoczęto czynności windykacyjne. Po upływie podstawowego okresu leasingu w listopadzie 2012 roku A. S. nie wykupił ani nie zwrócił pojazdu, przez co wskazał, że traktuje on samochód marki B. (...) o nr rej. (...), tak jakby był jego właścicielem. Utracił, bowiem w tym momencie prawo do posiadania i korzystania z samochodu, a mimo to zatrzymał go i w ten sposób uniemożliwił rozporządzanie pojazdem podmiotowi, któremu przysługuje do niego prawo, czyli pokrzywdzonemu (...) sp. z o.o. w W..

Należy podkreślić, że oskarżony A. S. miał pełną świadomość, że nie spełnił wszystkich warunków potrzebnych do dokonania wykupu pojazdu, przez co w konsekwencji rozdysponował pojazdem jak swoją własnością, nie mając do tego prawa. W razie braku zapłaty zaległych rat oraz ceny wykupu – oskarżony miał obowiązek zwrócić pojazd pokrzywdzonemu. Jednakże A. S. nie uiścił zaległości i nie zwrócił (...) sp. z o.o. bezprawnie dzierżonemu przez niego przedmiotu leasingu. Podczas przesłuchania oskarżony deklarował spłatę zaległości i wykup pojazdu od pokrzywdzonego po ustabilizowaniu się jego sytuacji finansowej. Nie może jednak stanowić usprawiedliwienia dla oskarżonego jego sytuacja ekonomiczna.

Powyższe okoliczności niezbicie wskazują, że pojazd będący własnością spółki (...) sp. z o.o. w W., został przez oskarżonego przywłaszczony. Jak wyżej wspomniano, powierzenie rzeczy ruchomej polega na przekazaniu władztwa nad rzeczą sprawcy, z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi, na wypadek, gdyby sprawca nie wywiązał się z umowy. Oskarżony nie wywiązał się z umowy i swoim zachowaniem umyślnie i w zamiarze bezpośrednim i kierunkowym, bez żadnego ku temu tytułu prawnego, dopuścił się sprzeniewierzenia powierzonej mu rzeczy ruchomej. W zakresie czynu popełnionego przez oskarżonego istnieje możliwość przypisania mu winy, tj. skutecznego postawienia zarzutu zachowania sprzecznego z prawem w sytuacji, w której mógł zachować się zgodnie z wymogiem normy sankcjonowanej. Jest on, bowiem osobą dorosłą i znajdował się w normalnej sytuacji motywacyjnej, w której nie występowała żadna z okoliczności wyłączających winę.

Wartość przywłaszczonego samochodu wynosi 282.786,90 zł zatem w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie art. 294 §1 k.k. Nie można uznać, że wskazana wartość przywłaszczonego mienia powinna być pomniejszona o uiszczone raty, gdyż te stanowiły wynagrodzę za korzystanie z pojazdu przez oskarżonego przez okres obowiązywania umowy.

Na podstawie art. 284 §2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. Sąd skazał oskarżonego A. S. na karę 1 roku pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69 §1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 §1 k.k. Sąd warunkowo zawiesił wyżej orzeczoną karę na okres próby wynoszący 2 lata.

Przy wymiarze tej kary Sąd uwzględnił całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych popełnionego przez oskarżonego przestępstwa, a zwłaszcza charakter czynu. Sąd miał przy tym na uwadze zarówno okoliczności łagodzące, jak i okoliczności obciążające sprawcę. Za okoliczność łagodzącą Sąd uznał dotychczasową niekaralność oskarżonego na

terenie Polski, zaś za okoliczność obciążającą - znaczny stopień szkodliwości społecznej czynu, sposób działania oskarżonego oraz wysokość spowodowanej szkody. Nie bez znaczenia dla wymiaru kary jest bowiem okoliczność, iż popełniony przez oskarżonego czyn stanowi przestępstwo przeciwko mieniu, przy którym wymierzając karę należy mieć na względzie przede wszystkim jego stopień szkodliwości społecznej. W ocenie Sądu oskarżony A. S. w jawnie lekceważący sposób odniósł się do podstawowej normy porządku prawnego w państwie, jaką jest ochrona własności. O wysokim stopniu społecznej szkodliwości tego występku dodatkowo świadczy fakt, iż oskarżony naruszył zaufanie, którym został obdarzony przez firmę leasingową. Ponadto zauważyć należy, iż przestępstwa przeciwko mieniu, a takim przestępstwem jest czyn, jakiego dopuścił się oskarżony, są występkami nagminnie popełnianymi.

Sąd uznał, że w stosunku do oskarżonego możliwe jest zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia kary i stwierdził, że wymierzenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności byłoby zbyt surowe. Orzeczony dwuletni okres próby będzie wystarczający dla zweryfikowania postawionej pozytywnej prognozy, że pomimo nie wykonania orzeczonej kary oskarżony nie popełni ponownie przestępstwa. W ocenie Sądu tak ukształtowana kara będzie oddziaływać wychowawczo i zapobiegawczo wobec oskarżonego. Niemniej oskarżony musi mieć świadomość, że kolejne naruszenie prawa może skutkować zarządzeniem wykonania zawieszonej kary pozbawienia wolności.

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 180 zł oraz koszty postępowania w sprawie.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.