Treść orzeczenia XVIII K 238/17 - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

XVIII K 238/17 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Warszawie z 2018-02-22

Sygn. akt XVIII K 238/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie w XVIII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Wielgolewska

Protokolant: Katarzyna Wysocka, Agnieszka Zgleniecka, Kamila Wincenciak

w obecności Prokuratora: Damiana Wójcika

po rozpoznaniu w dniach: 5 stycznia 2018r., 10 stycznia 2018 r., 12 lutego 2018 r.

sprawy:

P. B., syna S. i M. z domu S., urodzonego (...) w G.,

oskarżonego o to , że :

I. w okresie od 14 maja 2013 r do 1 kwietnia 2015 r w W. i miejscowości J. gm. T., woj. (...), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jako prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) Sp.z.o.o. z/s w W. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w łącznej kwocie (...) zł poprzez wprowadzenie w błąd co do osiąganych dochodów oraz możliwości i zamiaru spłaty środków związanych z realizacją niżej wymienionych umów leasingu, w ten sposób, że przedłożył poświadczające nieprawdę dokumenty w postaci deklaracji podatkowej PIT – 36 za rok 2011, w której wskazał dochód w wysokości 514345,47 zł i deklaracji podatkowej PIT – 36 za rok 2012 w której wskazał dochód w wysokości 740069,25 zł, które dotyczyły okoliczności o istotnym znaczeniu dla zawarcia niżej wymienionych umów leasingu, czym działał na szkodę (...) Sp.z.o.o. z/s w W., a w tym:

- w dniu 14 maja 2013 r. w W. zawarł umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa – cysterna marki W. o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2013,

- w dniu 9 sierpnia 2013 r. w W. zawarł umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa – silos marki (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2013,

- w dniu 10 października 2013 r. w W. zawarł umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa samowyładowcza marki (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2013,

- w dniu 5 grudnia 2013 r. w W. zawarł umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa samowyładowcza marki (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2013,

- w dniu 10 grudnia 2013 r. w W. zawarł umowę leasingu nr (...), której przedmiotem był samochód osobowy marki K. (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2011,

a następnie przywłaszczył powierzone mu na podstawie wyżej wymienionych umów leasingu wyżej wymienione naczepy i samochód osobowy, czym spowodował straty w łącznej kwocie 834900 zł na szkodę (...) Sp.z.o.o. z/s w W., co stanowi mienie znacznej wartości,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

II. w okresie od 5 lutego 2014 r. do 14 listopada 2014 r. w W. i miejscowości J. gm. T., woj. (...), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jako prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) S.A z/s we W. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 246000 zł poprzez wprowadzenie występujących w imieniu (...) S.A z/s we W. osób w błąd co do osiąganych dochodów oraz możliwości i zamiaru spłaty środków związanych z realizacją umowy leasingu operacyjnego nr (...), której przedmiotem była naczepa samowyładowcza (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2014, w ten sposób, że przedłożył poświadczający nieprawdę dokument w postaci deklaracji podatkowej PIT – 36 za rok 2012 w którym wskazał dochód w wysokości 740069,25 zł, który dotyczył okoliczności o istotnym znaczeniu dla zawarcia wyżej wymienionej umowy, a następnie przywłaszczył powierzoną mu na podstawie wyżej wymienionej umowy leasingu wyżej wymienioną naczepę, czym spowodował straty w kwocie (...) zł na szkodę (...) S.A z/s we W., co stanowi mienie znacznej wartości,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

III. w okresie od 18 września 2013 roku do 31 sierpnia 2015 r. w R. i miejscowości J. gm. T., woj. (...), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jako prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) Bank S.A z/s w W. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 68014,95 zł poprzez wprowadzenie występujących w imieniu banku osób w błąd co do osiąganych dochodów oraz możliwości i zamiaru spłaty środków związanych z realizacją umowy kredytu nr (...) ma na zakup pojazdu marki M. (...), rok prod. 2005, nr rej. (...), nr VIN (...) w ten sposób, że złożył nierzetelne pisemne oświadczenie o osiąganych dochodach w wysokości 12000 zł netto miesięcznie, które dotyczyło okoliczności o istotnym znaczeniu dla zawarcia wyżej wymienionej umowy, a następnie przywłaszczył powierzony mu na podstawie wyżej wymienionej umowy kredytu wyżej wymieniony pojazd, czym spowodował straty w kwocie 68014,95 zł na szkodę (...) Bank S.A z/s w W.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

orzeka

I. oskarżonego P. B., w ramach zarzucanego mu w pkt. I i II aktu oskarżenia czynu, uznaje za winnego tego, że w okresie od 14 maja 2013 r do 1 kwietnia 2015 r w W. i miejscowości J. gm. T., woj. (...), z wykorzystaniem takiej samej sposobności, jako prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem spółki leasingowe w łącznej kwocie 1.428.400 zł poprzez wprowadzenie w błąd co do osiąganych dochodów oraz możliwości i zamiaru spłaty środków związanych z realizacją niżej wymienionych umów leasingu, w ten sposób, że przedłożył poświadczające nieprawdę dokumenty w postaci deklaracji podatkowej PIT – 36 za rok 2011 , w której wskazał dochód w wysokości 514345,47 zł i deklaracji podatkowej PIT – 36 za rok 2012 w której wskazał dochód w wysokości 740069,25 zł, które dotyczyły okoliczności o istotnym znaczeniu dla zawarcia niżej wymienionych umów leasingu oraz działając z góry powziętym zamiarem przywłaszczył powierzone mu na podstawie niżej wymienionych umów leasingu wskazane naczepy i samochód osobowy a w tym:

- w dniu 14 maja 2013 r. w W. zawarł umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa – cysterna marki W. o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2013 o wartości 307500 zł, działając na szkodę (...) Sp.z.o.o. w W. tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk ,

- w dniu 9 sierpnia 2013 r. w W. zawarł umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa – silos marki (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2013 o wartości 282900 zł, działając na szkodę (...) Sp.z.o.o. w W. tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk,

- w dniu 10 października 2013 r. w W. zawarł umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa samowyładowcza marki (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2013 o wartości 246000 zł, działając na szkodę (...) Sp.z.o.o. w W. tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk,

- w dniu 5 grudnia 2013 r. w W. zawarł umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa samowyładowcza marki (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2013 o wartości 246000 zł, działając na szkodę (...) Sp.z.o.o. w W. tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk,

- w dniu 10 grudnia 2013 r. w W. zawarł umowę leasingu nr (...), której przedmiotem był samochód osobowy marki K. (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2011 o wartości 100000 zł, działając na szkodę (...) Sp.z.o.o. w W. tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk,

- w dniu 5 lutego 2014 r. w W. zawarł umowę leasingu operacyjnego nr (...), której przedmiotem była naczepa samowyładowcza (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2014 o wartości 246000 zł, działając na szkodę (...) S.A z siedzibą we W. tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk,

czym dopuścił się popełnienia ciągu przestępstw z art. 91 § kk i za to na mocy art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności a na mocy art. 33 § 1 kk wymierza oskarżonemu grzywnę w wymiarze 300 (trzysta) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

II. oskarżonego P. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. III aktu oskarżenia czynu, z tym, że z jego opisu eliminuje zapis „w kwocie(...) zł” zamieszczony w 15 wersie od góry wskazanego zarzutu i czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na mocy wskazanych przepisów skazuje go i na mocy art. 286 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności a na mocy art. 33 § 1 kk wymierza oskarżonemu grzywnę w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

III.na mocy art. 91 § 2 kk w zw. z art. 86 § 1 i 2 kk łączy orzeczone wobec oskarżonego P. B. w pkt. I i II wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzeka karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz łączy jednostkowe kary grzywny i orzeka karę łączną grzywny w wymiarze 300 (trzysta) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

IV.na mocy art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego P. B. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez zapłatę na rzecz: (...) S.A kwotę 175.426,78 (sto siedemdziesiąt pięć tysięcy czterysta dwadzieścia sześć złotych siedemdziesiąt osiem groszy), (...) Sp.z.o.o. kwotę 810.336,89 zł (osiemset dziesięć tysięcy trzysta trzydzieści sześć tysięcy osiemdziesiąt dziewięć groszy), w części na rzecz (...) Bank S.A kwotę 41417,81 zł (czterdzieści jeden tysięcy czterysta siedemnaście złotych osiemdziesiąt jeden groszy);

V.na mocy art. 627 kpk zasądza od oskarżonego P. B. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 3505,60 zł (trzy tysiące pięćset pięć złotych sześćdziesiąt groszy), a w tym zobowiązuje oskarżonego do uiszczenia opłaty w kwocie 1600 zł (tysiąc sześćset złotych).

Sygn. akt XVIII K 238/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. B. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...), przy ul. (...) w J..

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej P. B. zawarł z (...) Sp. z o.o. w W., za pośrednictwem M. M. (2), prowadzącego działalność pod firmą (...), pięć niżej opisanych umów leasingowych:

-: w dniu 14 maja 2013 r. w W. umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa – cysterna marki W. o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok produkcji 2013, o wartości 307.500,00 zł; wydana wymienionemu w dniu 22 maja 2013 r.;
-: w dniu 9 sierpnia 2013 r. w W. umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa – silos marki (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok produkcji 2013, o wartości 282.900,00 zł; wydana wymienionemu w dniu 14 sierpnia 2013 r.;
-: w dniu 10 października 2013 r. w W. umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa samowyładowcza marki (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok produkcji 2013, o wartości 246.000,00 zł; wydana wymienionemu w dniu 16 października 2013 r.;
-: w dniu 5 grudnia 2013 r. w W. umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa samowyładowcza marki (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok produkcji 2013, o wartości 246.000,00 zł; wydana wymienionemu w dniu 9 grudnia 2013 r.;
-: w dniu 10 grudnia 2013 r. w W. umowę leasingu nr (...), której przedmiotem był samochód osobowy marki K. (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok produkcji 2011, o wartości 100.000 zł; wydany wymienionemu w dniu 18 grudnia 2013 r.

W celu zawarcia wyżej wymienionych umów P. B. przedłożył między innymi deklaracje podatkowe PIT-36 za lata 2011 i 2012 , z których wynikało, że jego dochód w 2011 r. wynosił 514.345,47 zł, a w 2012 r. wynosił 740.069,25 zł.

W związku z zaprzestaniem uiszczania rat leasingowych, (...) Sp. z o.o. w W. wypowiedziała wyżej wymienione umowy ze skutkiem natychmiastowym. Przesyłka zawierająca wypowiedzenie umów została doręczona P. B. w dniu 23 marca 2015 r.

Następnie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. podjęła działania windykacyjne za pośrednictwem (...) Sp. z o.o. Z ramienia tej spółki sprawy związane z windykacją prowadził M. S..

M. S. nawiązał kontakt telefoniczny z P. B. w dniu 27 marca 2015 r., kiedy to P. B. zapewnił go, że w dniu 30 marca 2015 r. zwróci przedmioty umów leasingu na parking firmy współpracującej z (...) S.A., tj. tj. firmy (...) w miejscowości S. (...). Następnie w czasie rozmowy z dnia 7 kwietnia 2015 r. wymieniony zobowiązał się do wykonania tej czynności do dnia 11 kwietnia 2015 r. Później P. B. przestał odbierać telefony od M. S.. Za pośrednictwem wiadomości SMS wysłał mu kontakt do swojego pełnomocnika. Przez dłuższy czas M. S. nie mógł skontaktować się z P. B.. Bezskutecznie poszukiwał przedmiotów umów leasingu. W końcu telefonicznie skontaktował się z nim P. B., informując, że jego pełnomocnik pracuje nad wznowieniem umów leasingowych. Równocześnie wymieniony odmówił wydania przedmiotów umów leasingu i wskazania ich lokalizacji.

Przedmioty umowy leasingu nie zostały wydane (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., a P. B. nie wskazał wymienionemu miejsca, w którym się one znajdują.

Dowód: k. 80-82, k. 450-451, k. 912-913v – zeznania świadka P. G.; k. 526-529, k. 1008 – zeznania świadka M. S.; k. 526-528, k. 938 – zeznania świadka M. M. (2); k. 86 – umowa leasingu operacyjnego nr (...); k. 87 – OWU Leasingu; k. 88, k. 89, k. 90, k. 91 – załącznik do umowy leasingu (...); k. 92 – protokół odbioru i wydania rzeczy do umowy leasingu nr (...); k. 93 – faktura; k. 94 wypowiedzenie umowy leasingu; k. 95 – wniosek o zawarcie umowy; k. 96 faktura; k. 97 – umowa leasingu operacyjnego nr (...); k. 98 – OWU Leasingu; k. 99-102 – załącznik do umowy leasingu nr (...); k. 103 – protokół odbioru i wydania rzeczy; k. 104 faktura; k. 104a – wypowiedzenie umowy leasingu; k. 105 – umowa leasingu operacyjnego nr (...); k. 106 – OWU Leasingu; k. 107, k. 108, k. 109, k. 110 – załączniki do umowy leasingu; k. 111 – protokół odbioru i wydania do umowy leasingu; k. 112 – faktura; k. 113 – wypowiedzenie umowy leasingu; k. 114 – umowa leasingu operacyjnego nr (...); k. 115 – OWU Leasingu; k. 116, k. 117, k. 118, k. 119 – załączniki do umowy leasingu; k. 120 – protokół odbioru i wydania do umowy leasingu; k. 121 – faktura; k. 122 – wypowiedzenie umowy leasingu; k. 123 – wniosek o zawarcie umowy; k. 124 – faktura; k. 125 – oświadczenie o stanie technicznym pojazdu; k. 127-128 – OWU Leasingu; k. 129, k. 130, k. 131 – załączniki do umowy leasingu; k. 132 – protokół odbioru i wydania rzeczy; k. 133 – faktura; k. 134 – wypowiedzenie umowy leasingu; k. 136-143, k. 360-367 – zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu; k. 144-155, k. 368-379 – kserokopia księgi przychodów i rozchodów; k. 156, 358 – wydruk CEiIDG; k. 157, k. 380-381 – wyjaśnienie spadku obrotów firmy w 2012 r.; k. 158-159 – notatka z wizyty; k. 348-349, k. 354-357 – wnioski o zawarcie umowy; k. 350, k. 351 – informacje o kliencie korzystającym; k. 352 – arkusz korzystającego; k. 353 – informacja o bieżącej sytuacji firmy; k. 359 – dane z wpisu z rejestru REGON; k. 382 – kserokopia dowodu osobistego; k. 382v-383 – kserokopia prawa jazdy; k. 383v – kserokopia odpisu zupełnego aktu małżeństwa; k. 384 oświadczenie; k. 385 – certyfikat kompetencji zawodowych; k. 386 – zaświadczenie o niezaleganiu w podatkach; k. 387-391 – wydruki; k. 493-498 – reklamacja przesyłki poleconej, k. 696 – książka nadawcza listów poleconych (...).

W dniu 7 stycznia 2014 r. P. B., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...), złożył uproszczony wniosek leasingowy do (...) S.A. z siedzibą we W., do którego załączył między innymi deklarację podatkową PIT-36 za rok 2012 wraz z załącznikiem PIT/B, z której wynika, że w roku 2012 osiągnął dochód w wysokości 740.069,25 zł

Wniosek został rozpatrzony pozytywnie i w dniu 5 lutego 2014 r. w T. P. B., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarł z (...) S.A. z siedzibą we W. umowę leasingu operacyjnego nr (...), której przedmiotem była naczepa samowyładowcza (...), o nr seryjnym (...) nr rej. (...), rok produkcji 2014, o wartości (...) zł. Naczepa została wydana P. B. w dniu 11 lutego 2014 r.

Zgodnie z harmonogramem finansowym umowy leasingu operacyjnego nr (...) czynsz zerowy, płatny najpóźniej do dnia odbioru przedmiotu leasingu, wynosił 61.500,00 zł brutto, zaś czynsze 1-59 wynosiły po 3.311,52 zł, przy ustaleniu terminu płatności na 7 dzień każdego miesiąca kalendarzowego.

P. B. zaprzestał płacenia czynszu wynikającego z zawartej umowy. W związku z tym (...) S.A. z siedzibą we W. w dniu 31 października 2014 r. wypowiedziała ze skutkiem natychmiastowym umowę leasingu operacyjnego nr (...). Przesyłkę zawierającą wypowiedzenie umowy w dniu 6 listopada 2014 r. odebrał S. B. – ojciec P. B.. Następnie w dniu 17 lutego 2015 r. J. S. – szwagier P. B. odebrał datowane na 16 lutego 2015 r. wezwanie do wydania przedmiotu umowy leasingu. W dniu 9 marca 2015 r. pracownik P. B. odebrał datowane na 3 marca 2015 r. ostateczne, przedsądowe wezwanie do wydania przedmiotu umowy leasingu.

Wszelkie formalności związane z zawarciem umowy leasingowej były realizowane za pośrednictwem A. B..

Działaniami windykacyjnymi z ramienia Kancelarii Prawnej, która na zalecenia (...) z siedzibą we W. zajmowała się odzyskaniem przedmiotu leasingu zajmował się A. T., który był w miejscu zamieszkania i prowadzenia działalności przez P. B., jednak nie zastał wymienionego. Z tego względu wezwanie do zwrotu przedmiotu leasingu doręczył jego szwagrowi. Został wówczas poinformowany, że P. B. przebywa za granicą. A. T. kontaktował się również telefonicznie z P. B.. W czasie rozmowy telefonicznej A. T. umówił się z P. B. na spotkanie w siedzibie jego firmy. Do spotkania jednak nie doszło. P. B. przestał odbierać telefony od A. T.. W dniu 25 lutego 2015 r. A. T. otrzymał drogą mailową pełnomocnictwo od adw. R. Z. umocowanego reprezentowania P. B.. A. T. ponownie udał się do miejsca zamieszkania P. B. w dniu 4 marca 2015 r., jednak nie zastał wymienionego, a jedynie jego żonę. W dniu 10 marca 2015 r. A. T. ponownie nawiązał kontakt telefoniczny z P. B. i poinformował go o konieczności zwrotu przedmiotu umowy. Wówczas P. B. powiedział, że nie podejmie tej decyzji samodzielnie i musi porozmawiać ze swoim prawnikiem. Ponownie do siedziby firmy (...) udał się w dniu 11 marca. Nie zastał tam P. B.. Zauważył, że na placu, za domem stoją ciągnik siodłowy i dwie naczepy, ale bez numerów rejestracyjnych. Następnie w dniu 19 marca 2015 r. A. T. spotkał się z adw. R. Z., informując go o konieczności zwrotu przedmiotu leasingu. Mimo zapewnień, że albo pełnomocnik albo P. B. skontaktują się z A. T. w tej sprawie, nie uczyniono tego do daty wszczęcia postępowania w sprawie niniejszej.

Przedmiot umowy leasingu nie został wydany (...) S.A. z siedzibą we W., a P. B. nie wskazał wymienionemu miejsca, w którym się one znajdują.

Dowód: k. 45-47 k. 912-913v – zeznania świadka A. T.; k. 515-516, k. 934 – zeznania świadka A. B.; k. 8-10 – umowa leasingu operacyjnego; k. 11-17 – OWU leasingu operacyjnego; k. 18 – harmonogram finansowy umowy leasingu operacyjnego nr (...); k. 19 – protokół zdawczo-odbiorczy do umowy leasingu operacyjnego nr (...); k. 20 – faktura; k. 21-22 – wypowiedzenie umowy leasingu wraz z zpo; k. 23 wezwanie do wydania; k. 24 – ostateczne przedsądowe wezwanie do wydania; k. 40 faktura VAT; k. 41-44 – potwierdzenia przelewów; k. 283 – wezwanie do wydania; k. 284, 287 – ostateczne przedsądowe wezwanie do wydania; k. 285-286 – zpo, k. 298-290 – wypowiedzenie umowy leasingu z zpo; k. 291-315 – wniosek leasingowy wraz z załącznikami; k. 316-320 – zlecenie transportowe; k. 321-322- kserokopia dowodu rejestracyjnego; k. 323 – zaświadczenie o posiadanym rachunku; k. 324-326 – zestawienie faktur; k. 327 – wezwanie do wydania

W dniu 18 września 2013 r. P. B. złożył w (...) z siedzibą w W. wniosek o udzielenie kredytu na zakup samochodu ciężarowego marki M. (...) o nr nadwozia (...) rok produkcji 2005. We wniosku tym P. B. zadeklarował miesięczny dochód w wysokości 12.000,00 zł. W dniu 9 października 2013 r. w R. P. B., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarł z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę kredytu nr (...) , na mocy której bank udzielił mu kredytu na zakup pojazdu marki M. (...), o nr VIN (...) nr rej. (...), rok produkcji 2005, o wartości 68.014,95 na okres 48 miesięcy.

W dniu 9 października 2013 r. między P. B. a (...) z siedzibą w W. została zawarta umowa przewłaszczenia na zabezpieczenia, zgodnie z którą P. B. jako przewłaszczający zobowiązał się, że bez zgody Banku nie będzie rozporządzał swoim udziałem, ani nie odda pojazdu w używanie osobie trzeciej.

P. B. zaprzestał wpłacania rat kredytowych, a w związku z tym (...) Bank S.A. z siedzibą w W., zgodnie z treścią § 8 ust. 3a zawartej umowy, w dniu 3 lutego 2015 r. wypowiedziała umowę kredytu. Przesyłka z wypowiedzeniem powróciła do nadawcy z adnotacją „nie podjęto w terminie”. P. B. nie zwrócił pojazdu. W dniu 27 maja 2015 r. wystawiono wezwanie do wydania pojazdu. Przesyłka zawierające wymienione wezwanie również powróciła do nadawcy z adnotacją „nie podjęto w terminie”. W dniu 31 sierpnia 2015 r. P. B. sprzedał pojazd (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

Również w przypadku tej umowy windykacją z ramienia kancelarii prawnej obsługującej (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zajmował się A. T.. W dniu 10 lipca 2015 r. nawiązał on kontakt telefoniczny z P. B.. W czasie rozmowy P. B. odmówił zwrotu pojazdu. W dniu 18 września 2015 r. A. T. udał się do siedziby firmy (...) P. B.. Na miejscu nie zastał kredytobiorcy. Ponownie nawiązał z nim kontakt telefoniczny. W czasie tej rozmowy P. B. poinformował rozmówcę, że przebywa z a granicą, zaś A. T. poinformował go o konieczności zwrotu pojazdu. Następnie A. T. nawiązał kontakt z adw. Z. reprezentującym, P. B., mimo prowadzonych rozmów, nie doszło do zwrotu przedmiotu umowy.

Dowód: k. 178-179 k. 912-913 – zeznania świadka A. T.; k. 686, k. 702 – zeznania świadka Z. C.; k. 168-170 umowa kredytu; k. 171-172 – umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie; k. 173 – wypowiedzenie umowy kredytu; k. 174 – kserokopia przesyłki listownej; k. 175, k. 177, k. 276 – wezwanie do wydania pojazdu; k. 176, k. 277-278 – kserokopia przesyłki listownej; k. 270-271 – historia wpłat; k. 272-273 – wniosek o udzielenie kredytu; k. 274 – wydruk z CEiIDG; k. 275 – wydruk z GUS; k. 429 – informacja ze Starostwa Powiatowego w P.; k. 430 – zawiadomienie o zbyciu pojazdu; k. 431 – faktura, k. 689-690 – informacja z Komendy Głównej Straży Granicznej.

Z informacji udzielonych przez Naczelnika Urzędu skarbowego w P. wynika, że przedkładane przez P. B. dokumenty w celu zawarcia umów leasingu nie odzwierciadlają jego faktycznej sytuacji finansowej z okresów, kiedy wnioskował o zawarcie umów. Zgodnie z uzyskanymi dokumentami dochód P. B. w roku 2011 wynosił (...) zł, w roku (...) zł, a w roku 2013 2.065 zł.

Dowód: 436-448 – informacja z Urzędu Skarbowego w P..

Przesłuchany po raz pierwszy w toku postępowania przygotowawczego, po ogłoszeniu mu zarzutu popełnienia czynu z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. na szkodę (...) S.A. z siedzibą we W., oskarżony P. B. (k. 55-56, t. I) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, a następnie wyjaśnił, że jego adwokat cały czas kontaktuje się z Leasingodawcą, są prowadzone rozmowy co do odnowienia umów leasingowych. Następnie oskarżony wyjaśnił, że umów jest kilka, a w związku z tym szczegółowe wyjaśnienia może złożyć, gdy zapozna się z materiałami sprawy, której zarzut dotyczy.

Podczas kolejnego przesłuchania w postepowaniu przygotowawczym, po ogłoszeniu postanowienia z dnia 24 stycznia 2017 r. o uzupełnieniu postanowienia o przedstawieniu zarzutów, oskarżony P. B. (k. 788-789, t. IV) skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

W toku postepowania jurysdykcyjnego, na rozprawie głównej w dniu 5 stycznia 2018 r. oskarżony P. B. odmówił udzielenia odpowiedzi na pytanie „czy przyznaje się do popełnienia zarzuconych mu czynów?”, skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień i potwierdził ujawnione i odczytane mu wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym (k. 911, t. V).

Na rozprawie głównej w dniu 12 lutego 2018 r. oskarżony P. B. nie przyznał się do winy, a następnie złożył wyjaśnienia, w których poddał, że zwarł umowy leasingu, ponieważ miał zawarte umowy z firmami, które zajmowały się przetwórstwem jabłek na terenie powiatu (...), na usługę transportu wytłoki jabłkowej do suszarni, a potem wywiezienie już z suszarni gotowego suszu jabłkowego do elektrowni jako biomasę i do zakładów produkujących paszę dla zwierząt jako półprodukt. Oskarżony podniósł, że sądził, że dzięki tym zleceniom uda mu się rozwinąć działalność. Oskarżony podał, że na dowód tego, że był pewny tych kontraktów, pierwsze wpłaty z tytułu zawartych umów leasingu robił w wysokości 20% wartości początkowej. Kiedy jednak umowa nie doszła do skutku, dalej płacił raty leasingowe, bo chciał wywiązać się z zawartych umów, liczył, że znajdzie inne zajęcie dla wyleasingowanego sprzętu. Oskarżony podniósł, że gdyby chciał popełnić przestępstwo, nie wpłaciłby 20% wartości umowy i nie płaciłby kolejnych rat z tytułu zawartych umów. P. B. wyjaśnił, że gdy stracił płynność finansową, musiał poszukać innego sposobu, żeby nadal spłacać raty, żeby umowy nie zostały wypowiedziane, bo wtedy straciłby również dotychczas wpłacone środki. Oskarżony przyznał, że nie przeczytał zawartych umów leasingu, a stąd nie wiedział, że nie może wynająć przedmiotu leasingu innemu podmiotowi. Oskarżony podał, że gdy podpisywał umowy najmu sprzętu, nie dysponował tym sprzętem tak, jakby był jego właścicielem, zależało mu tylko na tym, żeby raty były nadal płacone. P. B. podniósł, że nie dostał pisemnego wypowiedzenia tych umów oraz nie został poinformowany, ze zostały one przekazane członkom jego rodziny. Podał, że nie wie, gdzie znajduje się sprzęt, bo osoba, której go wynajął nie żyje. Oskarżony złożył do akt sprawy 4 wnioski z dnia 16 marca 2016 r. o częściowej spłacie comiesięcznych rat, podnosząc, że są to pisma napisane w czasie, gdy nie mógł płacić całości, ale chciał cokolwiek płacić. Nadto oskarżony podniósł, że w akcie oskarżenia nie zostały uwzględnione wszystkie dokonane przez niego wpłaty. Jego zdaniem umowy w znacznej części zostały wykonane, a w związku z tym sprawa powinna zakończyć się wydaniem nakazu zapłaty pozostałej części należności, a nie wyrokiem w sprawie karnej (k. 1009v-1010, t. VI).

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie jest jasny i nie budzi żadnych wątpliwości. Podstawą poczynionych ustaleń były zgromadzone w sprawie dokumenty dotyczące umów leasingowych, jak również zeznania niżej wymienionych, przesłuchanych w sprawie świadków.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego P. B. , złożone w toku rozprawy głównej w dniu 12 lutego 2018 r., w pierwszej kolejności podnieść należy, że Sąd nie kwestionuje, że prowadzone przez oskarżonego przedsiębiorstwo w dacie popełnienia przez niego zarzuconych mu czynów, prosperowało i teoretycznie mogło przynosić zyski. Nie jest również kwestionowane dokonywanie przez oskarżonego wpłat na poczet zawartych umów w początkowym okresie ich obowiązywania. Jednak z punktu widzenia znamion przestępstwa oszustwa zarzuconego oskarżonemu nie ma znaczenia sam fakt spłacania rat leasingowych i bliżej nieokreślonych perspektyw na zyski w związku z umowami, z firmami, które zajmowały się przetwórstwem jabłek (na które powołuje się oskarżony), ale to czy oskarżony w czasie zawierania umów z pokrzywdzonymi w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia ich w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. W tym zakresie wystarczy skonfrontować wyjaśnienia oskarżonego ze zgromadzonymi w aktach sprawy dokumentami z urzędu skarbowego. Wnioskując o zawarcie umów leasingowych oskarżony przedkładał dokumenty na okoliczność uzyskiwanych przez niego zysków i tak w przypadku umów leasingu zawieranych z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przedłożył deklaracje podatkowe PIT-36 za lata 2011 i 2012 , z których wynika, że jego dochód w 2011 r. wynosił 514.345,47 zł, a w 2012 r. wynosił 740.069,25 zł, w przypadku umowy zawartej z (...) S.A. przedłożył deklarację podatkową PIT-36 za rok 2012 wraz z załącznikiem PIT/B, z której wynika, że w roku 2012 osiągnął dochód w wysokości 740.069,25 zł, zaś w przypadku umowy zawartej z (...) z siedzibą w W. zadeklarował miesięczny dochód w wysokości 12.000,00 zł. Tymczasem z informacji udzielonych przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. wynika, że przedkładane przez P. B. dokumenty w celu zawarcia umowy leasingu nie odzwierciadlają jego faktycznej sytuacji finansowej z okresów, kiedy wnioskował o zawarcie umów. Zgodnie z uzyskanymi dokumentami dochód P. B. w roku 2011 wynosił 2.865 zł, w roku 2012 63.054,37 zł, a w roku 2013 2.065 zł (k. 436-448, t. III). Wnioskując o zawarcie umów oskarżony nie przedstawił więc swojej rzeczywistej sytuacji finansowej, od której zależało zawarcie przedmiotowych umów, tym bardziej, że zobowiązania oskarżonego z nich wynikające znacznie przewyższały osiągane przez niego dochody. Przyjmując nawet, że oskarżony miał zawarte umowy na przewozy, z tytułu których spodziewał się zysków, bądź był w trakcie negocjacji takich umów, uzależnił spłatę zobowiązań wynikających z umów zawieranych z pokrzywdzonymi od przyszłych i niepewnych zysków, tym samym zatajając przed pokrzywdzonymi swoją rzeczywistą sytuację finansową. Nadto niewiarygodne są wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim twierdzi, że chciał nadal regulować swoje zobowiązania względem pokrzywdzonych. Przeczy temu samo jego zachowanie. Oskarżony unikał bowiem kontaktu z osobami prowadzącymi w imieniu pokrzywdzonych czynności windykacyjne. Przedstawiciele firm windykacyjnych działających w imieniu pokrzywdzonych przekazywali oskarżonemu informacje o prowadzonych czynnościach i konieczności zwrotu przedmiotów umów leasingu i umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie, stanowiącej załącznik do umowy kredytu zawartej z (...) Bank S.A. z siedzibą w W.. Nie ma żadnych podstaw do kwestionowania zeznań A. T. czy M. S., którzy w swoich zeznaniach podali, że kilkukrotnie próbowali nawiązać kontakt z oskarżonym i informowali go prowadzonym postępowaniu windykacyjnym. Abstrahując nawet od tego i przyjmując, że rzeczywiście oskarżony nie otrzymał wypowiedzenia umów i wezwań do zwrotu ich przedmiotów, należy zauważyć, że oskarżony uzyskał wiedzę o tym fakcie, przynajmniej w zakresie umowy leasingu operacyjnego zawartej z (...) S.A. z siedzibą we W. w dniu 29 lipca 2015 r., kiedy pierwszy raz był w niniejszym postępowaniu przesłuchiwany w charakterze świadka (k. 37-38, t. I). Oczywiście z uwagi na treść art. 389 § 1 k.p.k. zeznania te nie mogły zostać odczytane oskarżonemu i nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, jednak z samego faktu dokonania tej czynności z udziałem oskarżonego można wnioskować, w jakiej dacie oskarżony dowiedział się o roszczeniach wysuwanych wobec niego przez (...) S.A. z siedzibą we W. oraz o konieczności zwrotu przedmiotu umowy leasingu operacyjnego zawartej z tym podmiotem. Tymczasem wbrew zapewnieniom o chęci spłaty zobowiązań, oskarżony jakiekolwiek czynności w tym zakresie podjął dopiero w momencie, gdy toczyło się przeciwko niemu postępowanie w niniejszej sprawie, wysyłając przez swojego pełnomocnika w dniu 7 marca 2016 r. pisma do (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. z wnioskiem o zawarcie ugody. Nadto nie są prawdziwe twierdzenia oskarżonego, że poszukując dochodów, w celu spłaty zobowiązań wynikających z zawartych umów, zawarł „umowy najmu” z D. M. (5 umów datowanych na 4 listopada 2014 r., których przedmiotem były 4 naczepy uprzednio wyleasingowane od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz 1 naczepa uprzednio wyleasingowana przez (...) S.A. z siedzibą we W. k. 970-979, t. V). Sąd nie znajduje żadnego gospodarczego uzasadnienia tak zawartych umów, gdzie czynsz dzierżawny został ustalony na kwoty 5.000-6.000 zł plus VAT, zwłaszcza zważywszy, że zgodnie z treścią art. 699 k.c., do którego w § 8 odsyła każda z umów, jeżeli termin płatności czynszu nie jest w umowie oznaczony, czynsz jest płatny z dołu w terminie zwyczajowo przyjętym, a w braku takiego zwyczaju - półrocznie z dołu. Przy zobowiązaniach ciążących na oskarżonym w dacie zawierania tych umów, ciężko uznać, aby czynsz dzierżawny. kształtujący się w powyżej opisanych granicach, mógł zmierzać do zaspokojenia pokrzywdzonych. Abstrahując nawet od irracjonalności działania oskarżonego, który mógł przecież wydać leasingodawcom przedmioty umów leasingu, zamiast zawierać „umowy najmu” o wątpliwym celu gospodarczym, zauważyć należy, że po ich zawarciu nie podjął żadnych działań zmierzających do zaspokojenia pokrzywdzonych, wpłacając na ich rzecz chociaż część wierzytelności. Nie zmierzał również do zawarcia z nimi ugód, starając się doprowadzić do polubownego załatwienia sporu. Nie bez znaczenia pozostaje również postawa oskarżonego, który stwierdził, że z uwagi na fakt, że D. M. zmarł, nie wie, gdzie są naczepy i nie podjął żadnych działań zmierzających do ich odzyskania, tym bardziej, że o konieczności ich zwrotu był informowany zarówno przez świadka A. T., jak i świadka M. S.. Okoliczności te świadczą nadto, że zawierając umowy najmu z D. M., nie wydając przedmiotów umów pokrzywdzonym, oskarżony, wbrew swoim zapewnieniom, postępował z nimi jak właściciel, działając z zamiarem ich przywłaszczenia. To samo dotyczy samochodu ciężarowego marki M. (...), który został przez oskarżonego zbyty na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków A. T. – pracownika kancelarii prawnej prowadzącej windykację w imieniu (...) S.A. (...) Bank S.A. (k. 45-47, k. 178-179, t. I; k. 912-913v, t. V), P. G. – starszego specjalisty w Wydziale Wierzytelności Trudnych (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (k. 80-82, t. I; k. 450-451, t. III; k. 913v-914, t. V), M. S. – pracownika windykacji w Spółce (...) Sp. z o.o. (k. 526-529, t. III; k. 1008, t. V), który prowadzili czynności windykacyjne na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank S.A. Zeznania świadków są spójne, konsekwentne i korespondują z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, a w szczególności z przedstawionymi dokumentami dotyczącymi zawartych umów leasingu i podjętych czynności windykacyjnych. Oczywiście świadkowie często nie pamiętali szczegółów związanych z prowadzonymi postępowaniem, jednak w ocenie sądu wynika to zarówno z upływu czasu i następującego na ten skutek naturalnego procesu zapominania, jak również z uwagi na wielość podobnych postępowań prowadzonych przez świadków w ramach wykonywanych czynności zawodowych związanych z windykacją wierzytelności, jak również z faktu, że w postępowaniu przygotowawczym świadkowie składali zeznania na wspierając się dokumentami dotyczącymi podejmowanych czynności, którymi nie dysponowali przed sądem, a z których wynikały np. szczegółowe dane naczep i pojazdów, stanowiących przedmioty umów zawieranych przez oskarżonego. Z tych też względów drobne nieścisłości, czy brak szczegółowości w zeznaniach świadków składanych przed sądem nie rzutują na ocenę ich wiarygodności.

Nie ma również podstaw do kwestionowania zeznań świadków A. B. (k. 515-516, t. III; 934, t. V), M. M. (2) (k. 536-538, t. III; k. 938, t. V), którzy pośredniczyli w zawarciu umów przez oskarżonego z pokrzywdzonymi, a treść zeznań dotyczyła czynności podejmowanych w związku z zawarciem tych umów

Odnośnie zeznań świadków Z. C. (k. 686, k. 702 t. IV; k. 938v-940, t. V) i A. K. (k. 339, t. II; k. 723-725, t. IV; k. 1008v-1009, t. VI) dotyczących sprzedaży, prowadzonej przez Z. C. spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. samochodu ciężarowego marki M. (...) o nr nadwozia (...) rok produkcji 2005 przez P. B., w których ostatecznie stwierdzono, że A. K. nie pośredniczył w zawarciu przedmiotowej umowy, zaś Z. C. nie nabył przedmiotowego pojazdu, zauważyć należy, że niezależnie od ewentualnego pośrednictwa, informacja ze Starostwa Powiatowego w P. (k. 429, t. III) przeczy zeznaniom świadka Z. C., dlatego też Sąd uznał za niewiarygodne jego zeznania złożone w toku rozprawy w dniu 10 stycznia 2018 r., spowodowane zapewne zamiarem świadka, aby nie byś kojarzonym z prowadzonym postępowaniem karnym przeciwko oskarżonemu P. B.. Niezależnie jednak od tego zauważyć należy, że o ile zeznania świadków Z. C. i A. K. mogły przyczynić się do ujawnienia miejsca przechowywania pojazdu, o tyle nie rzutują zasadniczo na odpowiedzialność karną oskarżonego za przestępstwo przywłaszczenia, bowiem w okolicznościach niniejszej sprawy dla jego bytu ważne jest, że postępując jak właściciel pojazdu, oskarżony wyzbył się go, nie wydał pokrzywdzonemu i do tej pory nie wskazał miejsca, w którym pojazd się znajduje.

Niczego istotnego w zakresie rozpoznania niniejszej sprawy nie wniosły zeznania niżej wymienionych świadków, dlatego też Sąd na podstawie art. 394 § 2 k.p.k. i art. 392 § 1 k.p.k. uznał je za ujawnione bez odczytywania.

Świadek M. B. (410-411, t. III) złożyła zeznania odnośnie danych świadka A. B., jakimi dysponuje (...) S.A. z siedzibą we W..

Świadek J. W. (k. 433-434, t. III) nie przypominał sobie okoliczności zbycia naczepy o nr nadwozia (...) oskarżonemu, zgodnie z umową leasingu operacyjnego nr (...), zawartą przez P. B. prowadzącego działalność pod firmą (...) z (...) Sp. z o.o.

Świadek E. W. (k. 683-684, t. IV) również nie przypomniała sobie okoliczności zbycia naczepy o nr nadwozia (...) oskarżonemu, zgodnie z umową leasingu operacyjnego nr (...), zawartą przez P. B. prowadzącego działalność pod firmą (...) z (...) Sp. z o.o. Zeznała, że z uwagi na pożar samochodu, w którym znajdowała się dokumentacja firmy (...), nie dysponuje żadną dokumentacją związaną z wydaniem przedmiotowej naczepy.

Świadek A. M. (k. 636-638, t. IV) złożył ogólne zeznania odnośnie wystawiania świadectw homologacji.

Świadek A. W. (k. 644, t. IV) zeznała, że firma, której była współwłaścicielem wyprodukowała naczepy o nr nadwozia (...), (...), (...), (...). Świadek przedłożyła faktury VAT dotyczące sprzedaży przedmiotowych naczep i jeden protokół przekazania.

Świadek M. M. (3) (k. 652-653, t. IV) zeznał, że był właścicielem firmy Wytwórnia (...) w G., która wyprodukowała naczepy o nr nadwozia (...), (...), (...), (...).

Świadek M. D. (k. 705-707, t. IV) od marca 2012 r. do grudnia 2012 r. była sprzątaczką w firmie Wytwórnia (...) w G. i nie ma wiedzy na temat zdarzeń stanowiących przedmiot rozpoznania w sprawie.

Świadek T. S. (k. 709-710, t. IV) pracował w firmie Wytwórnia (...) w G. na stanowisku ślusarza i nie ma wiedzy na temat zdarzeń stanowiących przedmiot rozpoznania w sprawie.

Świadkowie M. R. (k. 712-713, t. IV) J. R. (k. 715-716, t. IV) R. O. (k. 718-719, t. IV) pracowali w firmie Wytwórnia (...) w G. na stanowiskach spawaczy, jednak żaden z nich nie brał udziału w produkcji naczep (...). Świadkowie nie mają wiedzy na temat zdarzeń stanowiących przedmiot rozpoznania w sprawie.

Do złożenia zeznań w charakterze świadka w sprawie niniejszej została również wezwana A. S. (k. 933v, t. V), jednak z uwagi na bliskie więzi rodzinne łączące świadka z oskarżonym Sąd odstąpił od jej przesłuchania.

Sąd podzielił wnioski zawarte w sporządzonej w niniejszej sprawie opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 809-811, t. V), z treści której wynika, że w czasie popełnienia zarzuconych P. B. czynów, ani w dacie opiniowania u oskarżonego nie rozpoznano objawów choroby psychicznej czy upośledzenia umysłowego, ani innych zaburzeń czynności psychicznych w rozumieniu stanów wyjątkowych. Rozpoznano natomiast przebytą reakcję depresyjną u osoby uzależnionej od kokainy i alkoholu. Zaznaczono przy tym, że oskarżony jest osobą uzależnioną od kokainy i alkoholu, jednak zarzuconych mu czynów dopuścił się bez związku z tym uzależnieniem. Z treści opinii wynika, że oskarżony w czasie popełnienia zarzuconych mu czynów miał zachowaną zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem, a nadto może uczestniczyć we wszystkich czynnościach procesowych. Omawiana opinia stanowi pełnowartościowy materiał dowodowy, albowiem jest wiarygodna, przy czym została sporządzona w sposób prawidłowy i fachowy, w oparciu o wiedzę specjalistyczną i z zachowaniem reguł sztuki.

Sąd podzielił również wnioski zawarte w zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy dokumentach: k. 1-5 – zawiadomienie o przestępstwie; k. 8-17 – umowa leasingu numer (...); k. 18 – harmonogram finansowy; k. 19 – protokół zdawczo – odbiorczy; k. 20 – faktura; k. 21 - wypowiedzenie umowy leasingu; k. 22 - kserokopia potwierdzenia odbioru; k. 23 - wezwanie do wydania; k. 24 - ostateczne przedsądowe wezwanie do wydania; k. 31-32, 34-35 - protokoły przeszukania; k. 40 - faktura VAT; k. 41-44 - zestawienie operacji bankowych; k. 64 - kserokopia dokumentacji medycznej; k. 68-70 - opina sądowo psychiatryczna; k. 80-82 - zawiadomienie o przestępstwie; k. 86-93 - umowa leasingu numer (...) wraz z załącznikami; k. 94 - wypowiedzenie umowy leasingu numer (...); k. 95 - wniosek o zawarcie umowy; k. 96 - faktura proforma; k. 97-103 - umowa leasingu numer (...) wraz załącznikami; k. 104 – faktura; k. 104 - wypowiedzenie umowy leasingu numer (...); k. 105-111 - umowa leasingu numer (...) wraz z załącznikami; k. 112 – faktura; k. 113 - wypowiedzenie umowy leasingu numer (...); k. 114-120 - umowa leasingu numer (...) wraz z załącznikami; k. 121 – faktura; k. 122 - wypowiedzenie umowy leasingu numer (...); k. 123 - wniosek o zawarcie umowy; k. 124 – faktura; k. 125 - oświadczenie o stanie technicznym przedmiotu; k. 126-132 - umowa leasingu numer (...) wraz z załącznikami; k. 133 – faktura; k. 134 - wypowiedzenie umowy leasingu numer (...); k. 136-155 - kserokopia zeznań podatkowych oraz księgi przychodów i rozchodów; k. 136 - wydruk z Centralnej Ewidencji; k. 157 – wyjaśnienia; k. 158-159 - notatki z wizyt; k. 161-165 - zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa; k. 168-170 - umowa kredytu numer (...); k. 171-172 - umowa przywłaszczenia na zabezpieczenie; k. 173 - wypowiedzenie umowy kredytowej numer (...); k. 174 - dowód doręczenia; k. 175 - wezwanie do wydania pojazdu; k. 176 - dowód doręczenia; k. 177 - wezwanie do wydania pojazdu; k. 187-189 - umowa leasingu numer (...); k. 190-192 – dokumentacja fotograficzna; k. 193 - faktura VAT; k. 194-194 - wypowiedzenie umowy leasingu numer (...); k. 196 - nakaz zapłaty; k. 198 - informacja z Urzędu Miasta; k. 199 – wniosek; k. 200 - wyciąg ze świadectwa homologacji, k. 201 – dane techniczne naczepy; k. 202-203 – zaświadczenia; k. 204-205 – faktury; k. 206-207 – decyzje; k. 208 – karta informacyjna pojazdu; k. 209 – informacja z (...); k. 210-248 - świadectwo homologacji wraz ze sprawozdaniem z badań homologacyjnych i dokumentacją fotograficzną; k. 270-271 - harmonogram wpłat; k. 272-275 - wniosek wraz z załącznikami; k. 276 - wezwanie do wydania; k. 278 - dowody doręczenia; k. 283, 284 - wezwania do zapłaty; k. 285, 286 - dowody doręczenia; k. 287 - wezwanie do wydania; k. 288- wypowiedzenie umowy; k. 289, 290 - dowody doręczenia; k. 291-306 - uproszczony wniosek leasingowy wraz z załącznikami; k. 307-314 - kserokopia zeznań podatkowych; k. 315 - specyfikacja przedmiotu; k. 316-320 - zlecenia transportowe; k. 321-322- kserokopia dowodu i karty pojazdu; k. 323 – zaświadczenie o posiadanym rachunku; k. 324-326 - zestawienie faktur; k. 327 - wezwanie do wydania; k. 340-341 – protokół przeszukania; k. 348-359 - wnioski o zawarcie umów wraz z załącznikami; k. 360-367- kserokopia zeznań podatkowych; k. 368-379 – kserokopie wyciągu z ksiąg; k. 380, 381 - wyjaśnienia; k. 382-383 - kserokopia dowodu i aktu stanu cywilnego; k. 384 – oświadczenie; k. 385, 386 - certyfikat i zaświadczenie; k. 387-391- zestawienie faktur i płatności; k. 400 – protokół odbioru i wydania rzeczy; k. 401-402 – protokół odbioru i wydania rzeczy; k. 404-406 – faktury; k. 423-245 – kserokopia notatnika służbowego; k. 429– informacja ze Starostwa Powiatowego; k. 430, 431 – zawiadomienie o zbyciu i faktura; k. 437-448 – kserokopie zeznań podatkowych; k. 454-492 - świadectwo homologacji wraz ze sprawozdaniem z badań homologacyjnych i dokumentacja fotograficzna; k. 494-498- kserokopia zeznań podatkowych oraz księgi przychodów i rozchodów; k. 499 - wydruk z Centralnej Ewidencji; k. 500-506 – oferta wraz z załącznikami; k. 509-511 - uproszczony wniosek leasingowy; k. 533 - faktura; k. 544-546 - wypis z KRS; k. 548-600 - informacja z wydziału Komunikacji wraz z załącznikami; k. 601-609 – ciąg dalszy informacji z Wydziału Komunikacji wraz z załącznikami; k. 618-633 - faktury VAT; k. 641-642 - informacja z (...); k. 645-648 - faktury; k. 649 - protokół przekazania pojazdu; k. 655-658 - faktury; k. 659 - protokół przekazania pojazdu; k. 662-674 – odpisy z KRS; k. 689-690 - informacja z (...); k. 693-696 - ostateczne wezwania do zapłaty wraz z książką nadawczą listków poleconych; k. 728-739 - informacja z (...) wraz z załącznikami; k. 740 - adnotacja o doręczeniu; k. 741-753, 754-773 – decyzje (...) wraz z załącznikami; k. 774-775 - informacja od (...); k. 781- karta karna; k. 809-811 – opinia sądowo psychiatryczna; k. 812-813 - odpis wyroku; k. 908-909 - karta karna; ; k. 965-969 - wnioski do (...); k. 981-992, k. 993-1004 - odpisy wyroków wraz z uzasadnieniami; k. 1005-1006 - zaświadczenie z systemu PESEL SAD.

Powyższe dokumenty zostały sporządzone w sposób prawidłowy, przez upoważnione do tego osoby, zaś ich treść nie była kwestionowana przez strony, dlatego też sąd nie znalazł podstaw, by pozbawić je wartości dowodowej.

Wymienione powyżej dowody były wystarczające do poczynienia ustaleń faktycznych i wyjaśnienia wszystkich okoliczności niniejszej sprawy.

Przed przystąpieniem do szerszych rozważań na temat czynów przypisanych oskarżanemu, na wstępie należy wyjaśnić, że poczynione ustalenia faktyczne doprowadziły do wniosku, że czyny zarzucone oskarżonemu w punktach I i II aktu oskarżenia zostały popełnione przez niego w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, a więc w warunkach ciągu przestępstw (art. 91 § 1 k.k.). Doprowadziło to zmiany opisu czynów zarzuconych oskarżonemu w punktach I i II aktu oskarżenia i uznaniu go, w ramach zarzucanego mu w pkt. I i II aktu oskarżenia czynu, za winnego tego, że w okresie od 14 maja 2013 r do 1 kwietnia 2015 r w W. i miejscowości J. gm. T., woj. (...), z wykorzystaniem takiej samej sposobności, jako prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem spółki leasingowe w łącznej kwocie 1.428.400 zł poprzez wprowadzenie w błąd co do osiąganych dochodów oraz możliwości i zamiaru spłaty środków związanych z realizacją niżej wymienionych umów leasingu, w ten sposób, że przedłożył poświadczające nieprawdę dokumenty w postaci deklaracji podatkowej PIT – 36 za rok 2011 , w której wskazał dochód w wysokości 514345,47 zł i deklaracji podatkowej PIT – 36 za rok 2012 w której wskazał dochód w wysokości 740069,25 zł, które dotyczyły okoliczności o istotnym znaczeniu dla zawarcia niżej wymienionych umów leasingu oraz działając z góry powziętym zamiarem przywłaszczył powierzone mu na podstawie niżej wymienionych umów leasingu wskazane naczepy i samochód osobowy a w tym:

- w dniu 14 maja 2013 r. w W. zawarł umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa – cysterna marki W. o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2013 o wartości 307500 zł, działając na szkodę (...) Sp. z o.o. w W. tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk ,

- w dniu 9 sierpnia 2013 r. w W. zawarł umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa – silos marki (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok prod. 2013 o wartości 282900 zł, działając na szkodę (...) Sp. z o.o. w W. tj. popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 273 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk,

W odniesieniu zaś do czynu zarzuconego P. B. w punkcie III aktu oskarżenia Sąd wyeliminował z opisu czynu zapis „w kwocie 68014,95 zł” zamieszczony w 15 wersie od góry wskazanego zarzutu z uwagi na fakt, że w związku z tym, że okoliczność ta nie ma znaczenia dla wypełnienia przez oskarżonego znamion zarzuconego mu czynu, a nadto z uwagi na fakt, że oskarżony w początkowym okresie obowiązywania umowy zawartej z (...) Bank S.A. z siedzibą we W. spłacał raty z niej wynikające, więc nie można uznać, aby spowodował straty w wysokości wskazanej przez Prokuratora w omawianym zarzucie.

Sąd w punkcie I sentencji wyroku skazał oskarżonego P. B. za ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zb. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Przepis art. 286 § 1 k.k. przewiduje odpowiedzialność za oszustwo, którym zgodnie z jego treścią jest motywowane celem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Istota tego przestępstwa polega więc na posłużeniu się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego do podjęcia niekorzystnej decyzji majątkowej (A. Marek Kodeks karny. Komentarz. , wydanie V, lex 2010 r., nr 59983). Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. należy wykazać, iż obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę, ale także to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion. Zgodnie natomiast z treścią art. 115 § 4 k.k. korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść zarówno dla siebie jak i dla kogo innego.

W orzecznictwie podnosi się ponadto, że sposób wprowadzenia w błąd ofiary oszustwa może być rozmaity. Zamierzony cel sprawcy może być osiągnięty przy użyciu słowa, dokumentów lub innych przedmiotów bądź zachowania się sprawcy. Podstępne zabiegi mogą ograniczyć się nie tylko do jednokrotnego kłamstwa, ale mogą też wiązać się z całą gamą zachowań (w tym zaniechań) mających na celu wywołanie błędu pokrzywdzonego lub utrzymanie go w błędzie. Podstępne zabiegi mogą występować obok okoliczności prawdziwych lub mogą być powiązane z zatajeniem pewnych, istotnych okoliczności. Wprowadzeniem w błąd może być więc każde zachowanie powodujące błędną ocenę rzeczywistości adresata tych podstępnych zabiegów. Obojętne jest, czy pokrzywdzony mógł sprawdzić prawdziwość twierdzeń sprawcy, czy mógł wykryć błąd przy dołożeniu znikomej nawet staranności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22 maja 2014 r. sygn. II AKa 58/14, KZS 2014/6/73). Z perspektywy znamion typu czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k. - zachowanie sprawcy, który zapewnia inny podmiot, co do tak istotnej dla podjęcia decyzji o sprzedaży okoliczności tj. zamiarze dotrzymania ustalonego terminu zapłaty, (kiedy w rzeczywistości zamiaru takiego nie ma, bo z różnych przyczyn mieć nie może), jest „wprowadzaniem w błąd” w rozumieniu art. 286 § 1 k.k., wpływającym na rozporządzenie mieniem przez ten podmiot w tym znaczeniu, że gdyby znał on rzeczywisty zamiar sprawcy tj. zapłacenia za towar w dłuższym (bliżej niesprecyzowanym) niż umówiony termin, to do czynności rozporządzającej (sprzedaży) z jego strony by nie było (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 lutego 2014 r. sygn. II AKa 485/14, Biul.SAKa 2014/2/11-12). Wprowadzenie w błąd dotyczyć musi tzw. istotnych okoliczności danej sprawy, które mogą mieć wpływ na podjęcie decyzji o rozporządzeniu mieniem. Innymi słowy, działanie mające na celu wywołanie błędu odnosić się musi do okoliczności powodującej, że rozporządzenie mieniem ma charakter niekorzystny (por. wyrok SN z 28 czerwca 2000 r., III KKN 86/98, OSP 2001, z. 1, poz. 10; wyrok SN z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/00, OSP 2001, z. 3, poz. 51). Przy ustalaniu zamiaru sprawcy oszustwa należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności, na podstawie których można wyprowadzić wniosek dotyczący realności wypełniania obietnic złożonych przez sprawcę, a więc całokształt możliwości finansowych, w tym osiąganych realnie dochodów, skalę przyjętych, a także zaciągniętych wcześniej zobowiązań finansowych obciążających sprawcę, niezależnie od obciążeń, jakie bierze na siebie z tytułu zawieranej umowy, której niewypełnienie stanowiło podstawę wszczęcia postępowania karnego (por. wyrok SA w Katowicach z 13 grudnia 2001 r., II AKa 312/01, KZS 2002, z. 4, poz. 45).

Zarzucone oskarżonemu przestępstwo z art. 273 k.k. polega na użyciu dokumentu poświadczającego nieprawdę, uzyskanego z fałszu intelektualnego bezpośredniego (art. 271 kk) lub pośredniego (art. 272 k.k.). Ochronie podlegają tu te same dobra prawne, co w art. 271 i 272k.k., a szczególnie moc dowodowa dokumentów. Przepis ten kryminalizuje bowiem wprowadzanie dokumentu poświadczającego nieprawdę do obrotu prawnego. Czynność sprawcza omawianego przestępstwa polega na "wykorzystaniu znaczenia prawnego dokumentu" (post. SN z 23.11.2006 r., IV KK 321/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 2251).

Dokumentem zaś zgodnie z treścią art. 115 § 14 k.k. jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym związane jest określone prawo lub który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.

Przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. stanowi typ kwalifikowany przywłaszczenia – sprzeniewierzenie, które polega na przywłaszczeniu rzeczy ruchomej, która została wcześniej sprawcy powierzona przez uprawnionego na mocy np. umowy najmu, użyczenia, przechowania. Powierzenie to przeniesienie władztwa nad rzeczą na inną niż właściciel osobę, powiązane z ustaleniem określonego postępowania z rzeczą przez osobę ją uzyskującą i połączone z zastrzeżeniem konieczności jej zwrotu w przyszłości (wyr. SA w Szczecinie z 27.2.2014 r., II AKa 15/14, Legalis). Może to być jakikolwiek stosunek prawny, nie ma też znaczenia forma powierzenia. Istotne jest to, że sprawca wykracza poza zakres praw, na których wykonywanie zgodził się uprawniony do rzeczy. Powierzającym nie musi być właściciel (np. podnajem). Z przepisu tego należy również kwalifikować czyn polegający na włączeniu przez sprawcę do swojego majątku rzeczy przekazanej w takie formy władztwa, jak dzierżenie (wyr. SN z 7.9.2004 r., II KRN 1/04, OSNwSK 2004, Nr 1, poz. 1508; post. SN z 10.12.1977 r., II KZ 276/77, OSNKW 1978, Nr 2–3, poz. 37) czy władztwo prekaryjne.

Zgodnie z art. 12 k.k. dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.

Stosownie do treści art. 11 § 2 k.k., jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

W art. 294 k.k. został przewidziany kwalifikowany typ przestępstwa oszustwa i przywłaszczenia ze względu na wartość mienia, w stosunku do którego wspomniany czyn zabroniony zostaje popełniony, a mianowicie chodzi tu o mienie znacznej wartości, a więc mienie, którego wartość w chwili popełnienia czynu wynosi, zgodnie z treścią art. 115 § 5 k.k. przekracza 200.000 zł.

Przenosząc powyższe teoretyczne rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać należy, że oskarżony P. B. zawierając umowy leasingu operacyjnego z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz z (...) S.A. z siedzibą we W. wypełnił swoim zachowaniem znamiona czynów z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zb. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a w odniesieniu do pojazdu K. (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok produkcji 2011, o wartości (...) zł znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zb. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. W tym miejscu należy wyjaśnić, że Sąd omyłkowo w sentencji wyroku w punkcie dotyczącym tego pojazdu wskazał kwalifikację z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zb. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., podczas gdy prawidłowo czyn ten powinien zostać zakwalifikowany z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zb. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a w związku z tym nie powinien wejść w ustalony przez Sąd ciąg przestępstw, a za czyn ten oskarżony P. B. winien zostać oddzielnie skazany. Natomiast w ocenie Sądu kara wymierzona za ten czyn, mając na względzie dyrektywy wymiaru kary, o których szerzej mowa w dalszej części uzasadnienia powinna zostać orzeczona w granicach 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 k.k. kara grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu złotych). Jednak fakt ten nie miał wpływu na ogólną ocenę zachowania oskarżonego w zakresie popełnienia zarzuconych mu czynów, a przedstawione niżej rozważania odnoszą się również do czynu polegającego na zawarciu w dniu 10 grudnia 2013 r. w W. umowy leasingu nr (...), której przedmiotem był samochód osobowy marki K. (...) o nr nadwozia (...) nr rej. (...), rok produkcji 2011, o wartości 100.000 zł, jak również nie miał wpływu na granice kary łącznej orzeczonej przez Sąd, gdyż przy jej wymiarze Sąd uwzględniał wszystkie okoliczności sprawy wpływające na wymiar kary, w tym również dotyczące przedmiotowego czynu.

W pierwszej kolejności uznać należy, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim doprowadzenia pokrzywdzonych (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz z (...) S.A. z siedzibą we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie wymienionych w błąd co do osiąganych dochodów oraz możliwości i zamiaru spłaty środków związanych z realizacją zawartych umów leasingu. Załączone przez oskarżonego do wniosków o zawarcie umów leasingu (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz z (...) S.A. z siedzibą we W. deklaracje podatkowe PIT-36 za lata 2011 i 2012 , z których wynika, że jego dochód w 2011 r. wynosił 514.345,47 zł, a w 2012 r. wynosił 740.069,25 zł (w przypadku umów zawieranych z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.) oraz deklaracja podatkowa PIT-36 za rok 2012 wraz z załącznikiem PIT/B, z której wynika, że w roku 2012 osiągnął dochód w wysokości 740.069,25 zł (w przypadku umów zawieranych z (...) S.A. z siedzibą we W.) poświadczają nieprawdę co do osiąganych przez oskarżonego dochodów, a nadto dają fałszywe wyobrażanie o możliwości spłaty przez niego zaciągniętych zobowiązań, bowiem z dokumentów uzyskanych od Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. wynika, że dochód P. B. w roku 2011 wynosił 2.865 zł, w roku 2012 - 63.054,37 zł, a w roku 2013 – 2.065 zł (k. 436-448). Na podstawie rzeczywistych dochodów oskarżonego nie można uznać, aby miał on możliwość i zamiar spłaty zaciągniętych zobowiązań, które w chwili zawierania przedmiotowych umów znacznie przewyższały osiągane przez niego dochody. Przyjmując nawet za prawdziwe twierdzenia oskarżanego, że spodziewał się dochodów z umów zawartych z przetwórcami owoców, nie można uznać, aby był on w stanie wywiązać się z umów zawartych z leasingodawcami, bowiem w tym wypadku oskarżony uzależnił realizację umów od zdarzeń przyszłych i niepewnych. Oczywiście zamiar dokonania przestępstwa oszustwa ocenia się na czas, w którym sprawca działał, nie bez znaczenia jednak na jego ocenę pozostaje zachowanie się sprawcy po popełnieniu zarzuconego mu czynu. W okolicznościach niniejszej sprawy P. B. stosunkowo szybko zaprzestał regulowania należności z tytułu zawartych umów i unikał kontaktu z przedstawicielami firm windykacyjnych działających w imieniu pokrzywdzonych (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz z (...) S.A., nie podejmując aż do czasu wszczęcia postępowania jakichkolwiek działań zmierzających do zaspokojenia pokrzywdzonych czy ugodowego załatwienia powstałego sporu. Nadto oskarżony do dnia wyroku nie zwrócił przedmiotów zawartych umów leasingu i twierdzi, że nie wie, gdzie one się znajdują. Śmierć kontrahenta – D. M. nie jest okolicznością usprawiedliwiającą działania oskarżonego. Co najmniej zastanawiające jest dlaczego oskarżony nie podjął działań zmierzających do odzyskania przedmiotów umów najmu, skoro dysponuje umowami zawartymi z D. M.. W tym miejscu wskazać należy, że nikt nie kwestionuje, że oskarżony początkowo spłacał zobowiązania wynikające z zawartych umów jednak początkowa spłata rat kredytu nie świadczy o zdekompletowaniu znamion czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k., do których nie należy szkoda w mieniu osoby dokonującej rozporządzenia, ale niekorzystne rozporządzenie tym mieniem (tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 5 lipca 2017 r., sygn. Lex nr 2344204). Zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa oszustwa pozostaje w ścisłym związku z zarzuconym mu przestępstwem przywłaszczenia. Dla bytu tego przestępstwa nie ma znaczenia, czy oskarżony przedmioty umowy leasingu sprzedał, powierzył innej osobie, zniszczył czy wyzbył się ich w inny sposób. Istotne jest natomiast, że oskarżony pozbawił pokrzywdzonych mienia. W okolicznościach sprawy nie można uznać za prawdziwe twierdzeń oskarżonego, że chciał spłacać należności wynikające z umów zawartych z pokrzywdzonymi i w tym celu zawarł umowy najmu z D. M. (5 umów datowanych na 4 listopada 2014 r., których przedmiotem były 4 naczepy uprzednio wyleasingowane od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz 1 naczepa uprzednio wyleasingowana przez (...) S.A. z siedzibą we W. k. 970-979, t. V), gdyż zgodnie z treścią tych umów, abstrahując nawet od braku ich gospodarczego uzasadnienia, nie podjął żadnych działań zmierzających do zaspokojenia pokrzywdzonych czy zawarcia z nimi ugód, starając się doprowadzić do polubownego załatwienia sporu, po dacie zawarcia umów dzierżawy nie wpłacił żadnej raty z tytułu zawartych umów leasingu. Nie podjął przy tym żadnych działań zmierzających do odzyskania naczep stanowiących przedmiot umów dzierżawy i ich przekazania pokrzywdzonym celem uwolnienia się od ciążących na nim zobowiązań. Do dnia wyrokowania w niniejszej sprawie nie zwrócił pokrzywdzonym przedmiotów leasingu, ani nawet nie poinformował ich, gdzie dokładnie znajduje się przedmiot leasingu. Nadto w toku niniejszego postępowania nie oświadczył, czy w ogóle zamierza je zwrócić, podnosząc jedynie, że wpłacił część pieniędzy i zmierzał do ugodowego załatwienia sprawy. Nie bez znaczenia był również fakt ujawnienia przed sądem umów najmu. Wcześniej w toku tegoż postępowania oskarżony nie wskazywał tej okoliczności, nie wspominał również o niej indykatorom prowadzącym postępowanie w imieniu pokrzywdzonych. Powyższe wskazuje, że okoliczność ta została wykorzystana przez oskarżonego dla nieudolnie konstruowanej linii obrony.

Nadto w tym miejscu wskazać, należy, że w ramach czynów zarzuconych oskarżonemu P. B. w punktach I i II aktu oskarżenia, oskarżony, wbrew stanowisku obrony, nie może odpowiadać za czyn kwalifikowany wyłącznie z art. 297 § 1 k.k., gdyż z brzmienia tego przepisu wynika, że mowa w nim o uzyskaniu środków pieniężnych, które mają stanowić formę wsparcia finansowego na określone w nim cele, a do takich z pewnością nie można zaliczyć leasingu (tak Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 6 kwietnia 2017 r., sygn. II AKa 10/17, lex nr 2317653).

W punkcie II sentencji wyroku Sąd skazał oskarżonego P. B. za czyn z art. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk. W odniesieniu do tego czynu aktualne pozostają przedstawione powyżej rozważanie teoretyczne odnośnie przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 284 § 2 k.k.

Przepis art. 297 § 1 k.k. przewiduje natomiast odpowiedzialność za przestępstwo tzw. oszustwa kredytowego. Zgodnie z jego treścią odpowiedzialności karnej podlega sprawca, który w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, min. od banku, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument lub nierzetelne pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego. Ustawodawca przesunął więc karalność "na przedpole" czynu stanowiącego klasyczne oszustwo, które jest przestępstwem skutkowym (niekorzystne rozporządzenie mieniem - zob. art. 286 § 1). Zabieg taki znajduje uzasadnienie w charakterze dobra, jakie ustawodawca uczynił przedmiotem ochrony, a jest nim interes społeczny związany z prawidłowym funkcjonowaniem wymienionych instytucji finansowo-gospodarczych. Mamy więc w tym wypadku do czynienia z przestępstwem formalnym z narażenia, którego dokonanie następuje z chwilą przedłożenia fałszywych lub stwierdzających nieprawdę dokumentów albo nierzetelnych pisemnych oświadczeń, niezależnie od tego, czy sprawca uzyskał finansowe wsparcie, instrument płatniczy lub zamówienie, o które się ubiegał (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 26 lipca 2000 r., II AKa 93/00, Orz. Prok. i Pr. 2002, nr 1, poz. 24). Możliwy jest kumulatywny zbieg tego przepisu z przestępstwem oszustwa. W odniesieniu do czynu z art. 297 § 1 k.k. i jego możliwego kumulatywnego zbiegu z art. 286 § 1 k.k. wskazać należy, że przepis art. 297 § 1 k.k. nie jest przepisem szczególnym wobec art. 286 § 1 k.k. i nie przewiduje skutku w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem, czego wymaga art. 286 § 1 (por. wyrok SA w Lublinie z dnia 18 czerwca 2002 r., II AKa 343/01, OSA 2003, z. 2, poz. 7). Możliwy jest kumulatywny zbieg przepisu art. 297 § 1 k.k. i przepisu art. 286 § 1 k.k., który wystąpić może w szczególności w sytuacji, gdy sprawca, przedkładając dokumenty, o których mowa w art. 297 § 1 k.k., dążył do uzyskania kredytu lub pożyczki albo innej formy wsparcia finansowego wymienionej w art. 297 § 1 k.k. i jednocześnie podejmował inne sposoby oddziaływania, mające doprowadzić do uzyskania przez niego korzyści majątkowej przez niekorzystne rozporządzenie mieniem, polegające na uzyskaniu jednej z form wsparcia finansowego wymienionych w art. 297 § 1 k.k. w wyniku wprowadzenia w błąd podmiotu udzielającego tej formy wsparcia, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego i doprowadzając ten podmiot w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (tak P. Kardas Komentarz do art. 297 § 1 k.k. w: A. Zoll (red.) Kodeks karny. Część szczególna. Tom III., Wolters Kluwer 2016 lex nr 10320).

W niniejszej sprawie nie ma wątpliwości, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona tego czynu. Występując bowiem z wnioskiem o udzielenie kredytu, na zakup samochodu ciężarowego marki M. (...), zadeklarował dochód w wysokości 12.000 zł miesięcznie. Wniosek datowany jest na dzień w dniu 18 września 2013 r., tymczasem z informacji uzyskanej od Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. wynika, że dochód P. B. w roku 2013 wynosił (...) zł (k. 436-448), zatem złożone przez oskarżonego oświadczenie było nierzetelne w zakresie uzyskiwanych przez niego dochodów, a co za tym idzie nie miał on realnej możliwości i zamiaru spłaty środków związanych z realizacją umowy kredytu. Takie działanie oskarżonego wypełnia również znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Oskarżony działał bowiem z zamiarem doprowadzenia pokrzywdzonego (...) Bank S.A. z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie występujących w imieniu banku osób w błąd co do osiąganych dochodów oraz możliwości i zamiaru spłaty środków związanych z realizacją przedmiotowej umowy kredytowej. Również w przypadku tego czynu, poza zachowaniem oskarżonego w dacie jego popełnienia, o zamiarze popełnienia przestępstwa oszustwa świadczy zachowanie oskarżonego po zawarciu umowy. Również w tym wypadku oskarżony P. B. stosunkowo szybko zaprzestał regulowania należności z tytułu zawartej umowy kredytowej i unikał kontaktu z przedstawicielem kancelarii windykacyjnych działającej w imieniu pokrzywdzonego w celu odzyskania wierzytelności. Nadto oskarżony do dnia wydania wyroku nie zwrócił przedmiotu umowy i nie wskazał pokrzywdzonemu miejsca, gdzie ten się znajduje. Również w tym wypadku dla bytu przestępstwa oszustwa nie ma znaczenia, co oskarżony zrobił z przedmiotem umowy, czy sprzedał czy wyzbył się go w inny sposób, bowiem istotne jest, że oskarżony pozbawił pokrzywdzonego mienia.

Wymierzając oskarżonemu P. B. kary jednostkowe za popełnione przez niego czyny Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 k.k. i uwzględnił wszystkie okoliczności przedmiotowej sprawy tak związane z samym czynem jak i osobą sprawcy. Jako okoliczności obciążające Sąd uznał uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwa podobne (k. 908-909, t. V), jego zachowanie po popełnieniu zarzuconych mu czynów (wyzbycie się przedmiotów umów i brak woli wydania pokrzywdzonym), a także rozmiar wyrządzonej przez niego szkody. Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że za ciąg przestępstw opisany w punkcie I sentencji wyroku, oskarżonemu powinna zostać wymierzona kara 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, natomiast za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie II aktu oskarżenia kara 10 miesięcy pozbawienia. Nadto uznając, że oskarżony dopuścił się wyżej wymienionych czynów działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, Sąd na mocy art. 33 § 1 k.k. wymierzył mu za czyn z pkt I sentencji wyroku karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych, a za czyn, za który oskarżony został skazany w punkcie II sentencji wyroku grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych. Ustalając wysokość jednej stawki sąd brał pod uwagę realne możliwości uiszczenia grzywny, przy uwzględnieniu sytuacji majątkowej oskarżonego.

W punkcie III wyroku Sąd na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego P. B. w pkt. I i II wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz połączył jednostkowe kary grzywny i orzekł karę łączną grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych. Przy wymiarze tej kary Sąd uwzględnił w szczególności łączność podmiotowo – przedmiotową poszczególnych czynów i uznał, że wymierzona oskarżonemu kara łączna tak kara pozbawienia wolności jak i grzywna jest adekwatna do stopnia zawinienia, społecznej szkodliwości czynu oraz uwzględnia cele kary w zakresie społecznego oddziaływania i spełni cel zapobiegawczy i wychowawczy w stosunku do oskarżonych.

Sąd nie znalazł podstaw do warunkowego zawieszenia względem oskarżonego wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Oczywiście wymierzenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności powinno być ostatecznością, jednak w okolicznościach niniejszej sprawy postawa oskarżonego przejawiająca się w braku jakiejkolwiek chęci polubownego zaspokojenia pokrzywdzonych, braku wydania przedmiotów umów, jak również sposób jego działania godzący w pewność obrotu gospodarczego oraz w pewne standardy rzetelności i uczciwości kupieckiej w obrocie gospodarczym, jak również działanie z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, zwłaszcza, że korzyści te były bardzo duże, oraz uprzednia karalność oskarżonego przemawiają w ocenie Sądu za wymierzeniem bezwzględnej kary pozbawienia wolności jako jedynej, która będzie w stanie osiągnąć wobec oskarżonego cele wychowawcze i poprawcze, jak również która będzie sprawiedliwa w odczuciu społecznym.

Nadto Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkód wyrządzonych przestępstwem w całości poprzez zapłatę na rzecz: (...) S.A kwoty 175.426,78 zł (wynikającej z zestawienia przedstawionego przez pokrzywdzonego k. 963, t. V), (...) Sp. z.o.o. kwoty 810.336,89 zł (wynikającej z zestawienia przedstawionego przez pokrzywdzonego k. 905, t. V i niższej niż kwota 824.900,00 zł pierwotnie wskazywana przez oskarżyciela publicznego) oraz w części na rzecz (...) Bank S.A poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty 41.417,81 zł. W tym miejscu należy zasygnalizować, że z uwagi na fakt, że nie jest znane miejsce, w którym znajduje się mienie stanowiące przedmiot zawartych umów leasingu, a w toku postępowania sam oskarżony nie był w stanie go określić, nie jest zasadne orzekanie obowiązku naprawienia szkody poprzez nakazanie oskarżonemu zwrotu mienia, o co w pierwszej kolejności wnosił pokrzywdzony (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Wartość szkód wyrządzonych przez oskarżonego pokrzywdzonym wynika natomiast ze znajdujących się w aktach umów zawartych z pokrzywdzonymi oraz przedstawionych przez nich oświadczeniach co do ich wysokości, co których nie zachodzi żadna podstawa, żeby je kwestionować, z jednym zastrzeżeniem. Sąd nie uwzględnił wniosku o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej (...) Bank S.A. w wysokości wnioskowanej przez pełnomocnika pokrzywdzonego tj. 45.182,02 zł (k. 963, t. V) z uwagi na brak wskazania konkretnej kwoty odpowiadającej rzeczywistej wartości szkody, do czego został zobowiązany (k. 915, k. 927 t. V). W ocenie Sądu wysokość wyrządzonej szkody nie może w tym wypadku zostać ustalona jako kapitał główny, z pominięciem choćby wpłat dokonywanych przez oskarżonego, dlatego też w tym wypadku Sąd przy określeniu wysokości szkody, uwzględnił kwotę udzielonego kredytu, tj. o wartości 68.014,95 zł od której odjął sumę wpłat dokonanych przez oskarżonego na poczet jej spłaty, tj. kwotę 26.597,14 zł (k. 271, t. II), otrzymując kwotę 41.417,81 zł, którą orzeczono na rzecz pokrzywdzonego tytułem naprawienia szkody.

W punkcie V sentencji wyroku Sąd na mocy art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego P. B. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 3.505,60 zł oraz zobowiązał oskarżonego do uiszczenia opłaty w kwocie 1.600,00 zł, uznając, że oskarżony będzie w stanie je uiścić. Oskarżony jest osobą zdrową, może wykonywać pracę zarobkową i kwota kosztów nie będzie zbyt uciążliwa do uiszczenia z uwagi na sytuację rodziną, majątkową i wysokość możliwych do osiągnięcia dochodów.

Z uwagi na powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.

Dodano: 3 czerwca 2020, Opublikował(a): Wioleta Żochowska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Warszawie
Osoba, która wytworzyła informację: Anna Wielgolewska
Data wytworzenia informacji: 22 lutego 2018