Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Agnieszka Baran
Protokolant:	sekr. sądowy Hanna Nowicka

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w M.

przeciwko (...) S.A. w M. (Grecja)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w M. (Grecja) na rzecz powoda (...) sp. z o. o. w M. kwotę 121 403,58 zł (sto dwadzieścia jeden tysięcy czterysta trzy złote pięćdziesiąt osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od 3 marca 2012 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w M. (Grecja) na rzecz powoda (...) sp. z o. o. w M. kwotę 9 688,00 zł (dziewięć tysięcy sześćset osiemdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Agnieszka Baran

Sygn. akt: XX GC 963/14

UZASADNIENIE

Pozwem z 7 listopada 2012 r. powód – (...) sp. z o.o. (wówczas z siedzibą w B.) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w M. (Grecja) kwoty 121 403,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 3 marca 2012 roku do dnia zapłaty (pozew k. 4-11).

17 stycznia 2013 roku Sąd wydał Europejski nakaz zapłaty, w którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda całą należność dochodzoną pozwem (Europejski nakaz zapłaty k. 46-48).

Pismem datowanym 12 sierpnia 2014 roku pozwany wniósł sprzeciw od ww. Europejskiego nakazu zapłaty (k. 133-135).

W piśmie z 11 grudnia 2014 roku powód podtrzymał wnioski i twierdzenia zawarte w pozwie (pismo powoda k. 260).

Pismem datowanym 26 stycznia 2015 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany podniósł m. in., że zgodnie z treścią umowy zawartej przez strony, nie obowiązywała ona w styczniu 2012 roku i nie może być podstawą roszczeń kierowanych do pozwanego, a odnoszących się do okresu jej niobowiązywania. W ocenie pozwanego, nawet gdyby uznać, że umowa obowiązywała w styczniu 2012 roku, to wynagrodzenie za najem urządzenia i usługę podgrzewania powierzchni winno być liczone inaczej niż to zostało wskazane w pozwie (pismo pozwanego k. 269-273).

Sąd ustalił, co następuje:

15 grudnia 2011 roku strony niniejszego postępowania zawarły umowę na podstawie której powód zobowiązał się do wynajęcia pozwanemu sprzętu budowlanego tj. nagrzewnicy (...). Umowa była zwarta w związku z realizacją przez pozwanego kontraktu pod nazwą „(...) do parametrów Drogi Ekspresowej (...) na odcinku Al. (...) w W. – ul. (...) w M., Etap I: (...) do parametrów Drogi Ekspresowej (...) na odcinku: Węzeł (...) w W. – Węzeł „(...) w M.. Umowa została zawarta aby możliwe było realizowanie kontraktu przez pozwanego, w celu podgrzewania nawierzchni, tak by możliwe było prowadzenie przez pozwanego prac drogowych pomimo warunków zimowych (niskiej temperatury powietrza). Umowa została zawarta na okres od 16 do 23 grudnia 2011 roku. Strony ustaliły, że za wykonanie przedmiotu umowy powód otrzyma wynagrodzenie w wysokości 7000 zł netto za pracę urządzenia w ciągu doby, 2 000 zł w wypadku przestoju urządzenia w ciągu doby powstałego z winy pozwanego (najemcy) oraz za podgrzanie nawierzchni – równowartość dostarczonego i zużytego gazu (propan) w cenie 2,10 zł za 1 litr. Zgodnie z treścią § 3 ust. 6 umowy osobami upoważnionymi ze strony najemcy (pozwanego) do potwierdzania ilości przepracowanych godzin i dostarczonego gazu są G. Ż. i S. B. lub inne osoby upoważnione przez osoby wyżej wymienione (umowa k. 24-28).

Dodatkowo, na okres wskazany w umowie pozwany wystawił na rzecz powoda zamówienie, w którym został określony ten sam okres wynajem sprzętu oraz ceny analogiczne do wskazanych w umowie (zamówienie k. 23).

W związku z wynajęciem sprzętu i nagrzewaniem powierzchni w grudniu 2011 roku powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) opiewającą na kwotę 50 799,00 zł brutto. Wysokość wynagrodzenia za wynajem urządzenia wskazana na fakturze wynosiła kwotę 35 000 zł netto. Przedmiotowa faktura została doręczona pozwanemu 9 stycznia 2012 roku i zapłacona przez niego w lipcu 2012 roku ze znacznym uchybieniem ustalonego w umowie i wskazanego na fakturze trzydziestodniowego terminu zapłaty (faktura k. 276, potwierdzenie przelewu k. 277).

Strony niniejszego postępowania nie zawarły pisemnego aneksu przedłużającego ustalony w § 4 umowy termin jej obowiązywania. Termin ten nie został przedłużony w jakiejkolwiek innej formie pisemnej (okoliczność bezsporna).

Pomimo tego, na prośbę strony pozwanej, powód zgodził się na wynajęcie sprzętu i świadczenie usługi podgrzewania powierzchni w styczniu 2012 roku. Wniosek strony pozwanej był związany z tym, że pomimo realizacji umowy stron w grudniu 2011 roku, pozwanemu nie udało się wykonać prac realizowanych w wykonaniu umowy zawartej z GDDKiA. W wykonaniu przedmiotowych ustaleń, w styczniu 2012 roku powód wynajmował na rzecz pozwanego sprzęt i świadczył usługę nagrzewania nawierzchni, realizując ustalenia stron analogicznie do tego jak była wykonywana umowa w grudniu 2011 roku. Dla potrzeb realizacji usługi w styczniu 2012 roku powód zużył 7 001 litrów gazu. Usługa była świadczona przez powoda przez 12 dni stycznia, w następujących datach: 3.-5., 9.-14. i 16.-18. stycznia 2012 roku (dokumenty dostaw gazu k. 14-16, raporty dzienne pracy sprzętu k. 17-22, zeznania świadka P. K. k. 319 płyta k. 322).

Po zakończeniu współpracy stron, 31 stycznia 2012 roku powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) za wynajem podgrzewacza w styczniu 2012 roku. Faktura opiewała na kwotę 121 403,58 zł. Faktura została doręczona pozwanemu 2 lutego 2012 roku (faktura k. 13).

Należność wskazana na fakturze z 31 stycznia 2012 roku nie została uiszczona przez pozwanego na rzecz powoda. Do czasu rozpoczęcia postępowania w niniejszej sprawie pozwany nie zakwestionował powyższej należności powoda i nie odesłał doręczonej mu faktury (okoliczność bezsporna).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych wyżej dowodów. W ocenie Sądu, wbrew odmiennemu stanowisku strony pozwanej, nie ma podstaw do zakwestionowania dokumentów złożonych przy pozwie. Nie może podważać mocy dowodowej dokumentów dotyczących pracy sprzętu z uwagi na samo twierdzenie strony pozwanej, że nie zostały one podpisane przez przedstawiciela strony pozwanej. Należy bowiem pamiętać, że – zgodnie z treścią § 3 ust. 6 umowy pisemnej zawartej przez strony – potwierdzenie ilości czasu pracy sprzętu mogło być dokonane przez dowolną osobę upoważnioną przez dwóch wskazanych w umowie pracowników pozwanego. Dodatkowo należy wskazać, że dla poparcia swoich zarzutów strona pozwana nie przedstawiła dokumentów, które świadczyłyby o tym, że na gruncie umowy pisemnej – w odniesieniu do usług z grudnia 2011 roku – potwierdzenie czasu pracy urządzenia odbywało się w inny sposób, za pomocą dokumentów zredagowanych inaczej niż załączone do pozwu. Na pytanie Sądu, na rozprawie 1 grudnia 2015 roku pełnomocnik pozwanego nie był w stanie wskazać tych okoliczności, czy też podać danych osoby, która w imieniu pozwanego potwierdzała ilość gazu zużytego w grudniu. Zdaniem Sądu okoliczności te świadczą o tym, że zarzuty pozwanego są jedynie wyrazem jego taktyki procesowej, mającej na celu uniknięcie wykonania zobowiązania wynikającego z umowy zawartej z powodem.

Zdaniem Sądu, istotny i wiarygodny dowód w niniejszej sprawie stanowią zeznania świadka P. K.. Jako prezes jednoosobowego zarządu strony powodowej miał on pełną (choć nie szczegółową) wiedzę dotyczącą współpracy stron postępowania. Z drugiej strony – fakt, że w dacie składania zeznań świadek nie pełnił już ww. funkcji w zarządzie powoda pozytywnie wpływa na ocenę wiarygodności zeznań świadka.

W ocenie Sądu, nie stanowią istotnego dowodu w niniejszej sprawie zeznania świadka G. K.. Świadek ten miał jedynie pośrednią wiedzę na temat współpracy stron postępowania, nie będąc osobiście w nią zaangażowanym na żadnym jej etapie.

W tym miejscu wskazać, należy, że zdaniem Sądu, wbrew stanowisku pozwanego, nie ma podstaw do oddalenia wniosków dowodowych strony powodowej zgłoszonych w piśmie z 11 grudnia 2014 roku. Należy bowiem zwrócić uwagę, że zostały one zgłoszone przed wyznaczeniem terminu rozprawy w niniejszej sprawie, w związku z czym ich uwzględnienie nie spowodowało zwłoki w rozpoznaniu sprawy - nie powodowało konieczności odroczenia rozprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Zdaniem Sądu, w toku postępowania w niniejszej sprawie powód wykazał zawarcie z pozwanym i wykonaniem na jego rzecz umowy najmu sprzętu w postaci maszyny – nagrzewnicy (...) i usługi nagrzewania powierzchni w styczniu 2012 roku.

W związku z powyższym, w myśl art. 659§ 1 k.c. pozwany zobowiązany jest do zapłaty na rzecz powoda uzgodnionej przez strony stawki najmu oraz – na podstawie art. 735 §1 k.c. w zw. z art. 750 k.c. – wynagrodzenia za świadczoną przez powoda usługę.

W ocenie Sądu, w świetle okoliczności niniejszej sprawy mamy do czynienia z zawarciem przez strony postępowania, w sposób dorozumiany, umowy o treści analogicznej jak umowa z 15 grudnia 2011 roku, z tym że odnoszącej się do stycznia 2012 roku. Poza sporem w niniejszej sprawie pozostaje okoliczność, że strony nie dokonały pisemnego przedłużenia umowy z 15 grudnia 2011 roku. Z zeznań świadka P. K., pośrednio również z zeznań świadka G. K. oraz ze złożonych przy pozwie dokumentów wynika, że zgodnym zamiarem stron było przedłużenie współpracy na zasadach obowiązujących w okresie od 16 do 23 grudnia 2011 roku na styczeń 2012 roku. W świetle okoliczności niniejszej sprawy nie ulega to wątpliwości. W ocenie Sądu – analogia do umowy z 15 grudnia 2011 roku dotyczyć miała również stawek wynagrodzenia powoda i sposobu jego wyliczenia.

Wobec powyższego ustalenia, że ww. umowa zawarta przez strony na takich samych zasadach jak umowa pisemna dotycząca grudnia 2011 roku, należy odnieść się do zarzutu pozwanego dotyczącego nieprawidłowego ustalenia wysokości wynagrodzenia powoda. W ocenie Sądu, w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie ma podstaw do tego aby wynagrodzenie za najem sprzętu ustalone na 7 000 zł łączyć z konkretnymi godzinami pracami urządzenia i łączyć wysokość wynagrodzenia z ilością faktycznie przepracowanych godzin. Zdaniem Sądu, gdyby strony zamierzały łączyć wysokość wynagrodzenia z ilością przepracowanych godzin, to wysokość wynagrodzenia zostałaby ustalona jako stawka godzinowa, a nie jako – za pracę sprzętu w ciągu doby (niezależną od ilości faktycznie przepracowanych godzin). Stanowisko takie znajduje dodatkowo potwierdzenie w treści zeznań świadka P. K., który wyjaśnił, że z uwagi na charakter najmowanego sprzętu, jego cenę, nie było możliwe przeliczenie ustalonej stawki dobowej na roboczogodziny (k. 320).

Dodatkowo, przeciwko interpretacji pozwanego przemawia dokumentacja dotycząca rozliczenia stron w związku ze współpracą z grudnia 2011 roku. Kwota netto wskazana na fakturze -35 000 zł za najem sprzętu (k. 276) wskazuje jednoznacznie na to, że wysokość wynagrodzenia była ustalona jako suma stawek dobowych ( 7 000 zł netto i 2 000 zł netto), a nie kwot wyliczonych przez pozwanego jako stawka za godzinę pracy sprzętu. Nie bez znaczenia dla omawianego zarzutu pozwanego pozostaje okoliczność, że dla poparcia zasadności swego zarzutu pozwany nie przedstawił dokumentów rozliczenia ilości czasu pracy najmowanego od powoda urządzenia w grudniu 2011 roku.

Wreszcie wskazać należy - na co zwrócił uwagę w swoich zeznaniach świadek P. K. – że to pozwany decydował o faktycznym czasie pracy urządzenia pozostawionego do jego dyspozycji.

W ocenie Sądu nie ma również podstaw do kwestionowania ilości gazu zużytego do nagrzewania nawierzchni w styczniu 2012 roku. Sąd uznaje w tym zakresie za wiarygodną ilość gazu wskazaną przez powoda w załączonych do pozwu dokumentach, potwierdzoną w zeznaniach świadka P. K.. Także w tym miejscu należy zauważyć, że podnosząc zarzuty odnoszące się do ilości gazu, pozwany nie przedstawił żadnych dowodów świadczących o rzekomym odmiennym rozliczeniu stron w tym przedmiocie w grudniu 2011 roku.

Mając na uwadze powyższe, uznając powództwo za zasadne w całości, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda całą należność dochodzoną pozwem. Na podstawie art. 481 § 1 Sąd zasądził również ustawowe odsetki od zasądzonej kwoty zgodnie z żądaniem pozwu. Odsetki zostały zasądzone od daty następującej po upływie trzydziestodniowego terminu na zapłatę, liczonego od dnia doręczenia faktury VAT z 31 stycznia 2012 roku. Została ona doręczona pozwanemu 2 lutego 2012 roku, zatem termin jej zapłaty upłynął 2 marca 2012 roku. Stąd odsetki zostały zasądzone od 3 marca 2012 roku. Tak jak już to zostało powiedziane – współpraca stron w styczniu 2012 roku odbywała się na zasadach ustalonych w umowie pisemnej z 15 grudnia 20111 roku. Zdaniem Sądu dotyczy to również terminu zapłaty należności powoda.

W tym miejscu dodatkowo należy wskazać, że na ocenę zasadności żądania pozwu ma również wpływ postawa pozwanego. Należy bowiem zauważyć, że do wszczęcia postępowania w niniejszej sprawie pozwany nie zakwestionował należności powoda, dokonując zapłaty w związku z pierwszym (grudniowym) okresem współpracy stron postępowania. Samo przeczenie udowodnionym twierdzeniom pozwu, bez choćby uprawdopodobnienia ich zasadności, nie może powodować oddalenia powództwa.

Mając na uwadze powyższe, na mocy powołanych przepisów, należało orzec jak w sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c..

SSO Agnieszka Baran