Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Kisiel

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2023 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych

sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w S.

przeciwko (...) Bank (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

oddala powództwo;

określa, że strona powodowa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w S. przegrała proces w całości i szczegółowe rozliczenie kosztów sądowych pozostawia referendarzowi sądowemu.

SSO Katarzyna Kisiel

Sygn. akt: XX GC 977/14

UZASADNIENIE

do wyroku z dnia 20 marca 2023 r. (k.4954)

Pozwem z dnia 26 grudnia 2014 roku (data z prezentaty – k. 2) powódka (...) spółka jawna B. G.
i J. R. w S. (dalej jako: (...)
i (...) sp.j. B. G. i J. R. w S., obecnie (...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w S. dalej jako: (...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. z siedzibą
w S. ) – wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Bank (...) spółki akcyjnej w W. (dalej jako: (...) Bank (...) S.A. w W.) łącznej kwoty 5.691.812,19 zł (słownie: pięć milionów sześćset dziewięćdziesiąt jeden tysięcy osiemset dwanaście złotych 19/100) i 472.448,22 euro (słownie: czterysta siedemdziesiąt dwa tysiące czterysta czterdzieści osiem euro 22/100) wraz z ustawowymi odsetkami od kwot: 5.642.567,19 zł (słownie: pięć milionów sześćset czterdzieści dwa tysiące pięćset sześćdziesiąt siedem złotych 19/100) i 472.448,22 euro (słownie: czterysta siedemdziesiąt dwa tysiące czterysta czterdzieści osiem euro 22/100) od dnia 26 grudnia 2014 r.
do dnia zapłaty, jak również o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. Na kwotę roszczenia głównego składały się kwoty które pozwana pobrała z rachunku powódki jako rozliczenie transakcji opcyjnych, tj.

kwota 9.750 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 15 lipca 2008 r., z datą rozliczenia przypadającą w dniu 30 września 2008 r.,

kwota 98.100 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 15 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 31 października 2008 r.,

kwota 151.140 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 15 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 26 listopada 2008 r.,

kwota 275.940 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 15 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 31 grudnia 2008 r.,

kwota 340.170 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 15 lipca 2008 r. z data rozliczenia przypadającą w dniu 30 stycznia 2009 r.,

kwota 430.200 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 15 lipca 2008 r. z data rozliczenia przypadającą w dniu 27 lutego 2009 r.,

kwota 414.990 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 15 lipca 2008 r. z data rozliczenia przypadającą w dniu 31 marca 2009 r.,

kwota 414.840 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 15 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 30 kwietnia 2009 r.,

379.890 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 15 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 29 maja 2009 r.,

394.950 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 15 lipca 2008 r. z data rozliczenia przypadającą w dniu 15 czerwca 2009 r.,

67.360 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 21 lipca 2008 r. z data rozliczenia przypadającą w dniu 31 października 2008 r.,

97.760 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 21 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 28 listopada 2008 r.,

186.960 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 21 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 31 grudnia 2008 r.,

360.000 euro, które Bank pobrał z rachunku powódki tytułem rozwiązania
w dniu 4 lutego 2009 r transakcji zawartej w dniu 21 lipca 2008 r. o numerach 7-12
z datami rozliczenia przypadającymi w dniu 30 stycznia 2009 r., 27 lutego 2009 r.,
31 marca 2009 r., 30 kwietnia 2009 r., 29 maja 2009 r., 15 czerwca 2009 r.,

40.920 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 23 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 20 października 2008 r.,

50.145 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 23 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 20 listopada 2008 r.,

28.200 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 23 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 22 grudnia 2008 r.,

71.925 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 23 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 20 stycznia 2009 r.,

200.685 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 23 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 20 lutego 2009 r.,

102.360 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 23 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 20 marca 2009 r.,

112.320 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 23 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 20 kwietnia 2009 r.,

146.130 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 23 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 20 maja 2009 r.,

156.735 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 23 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 3 czerwca 2009 r.,

177.345 zł, jako rozliczenie transakcji z dnia 23 lipca 2008 r. z datą rozliczenia przypadającą w dniu 15 czerwca 2009 r.

Jak również kwota w wysokości 1.342.997,19 zł, jako skapitalizowane odsetki od kwoty 4.299.570 zł, stanowiących sumę kwot wskazanych w pkt 1-13 i 15-24 powyżej, naliczonych od dnia 2 maja 2012 r. (pierwszy dzień opóźnienia w spełnieniu świadczenia przez Bank) do dnia wniesienia pozwu i kwota 112.448,22 euro jako kwota skapitalizowanych odsetek od kwoty 360.000 euro wskazanej w pkt 14 powyżej, naliczonych od dnia 2 maja 2012 r. (pierwszy dzień opóźnienia w spełnieniu świadczenia przez Bank) do dnia wniesienia pozwu.

W uzasadnieniu wskazano, iż (...) sp.j. B. G. i J. R. w S. prowadziła działalność gospodarczą na rynku transportowym otrzymując zapłatę w euro lub funtach brytyjskich, podczas gdy kontrahentom i pracownikom w Polsce zapłatę uiszczała w walucie polskiej. Takie ukształtowanie waluty kosztów względem waluty przychodów skutkowało naturalnym ryzykiem walutowym po stronie powódki, ponieważ wskutek potencjalnego wzrostu wartości PLN i spadku wartości EURO lub GBP, przychody powoda rzeczywiście miały być niższe
od zakładanych i aby zapewnić stabilne prowadzenie działalności musiała korzystać
z instrumentów zabezpieczających ją przed niekorzystnymi zmianami kursów walut.

Pozwana prowadziła działalność bankową.

Współpraca stron postępowania rozpoczęła się 2 listopada 2007 r. kiedy to,
za namową jednego z pracowników pozwanej, strony podpisały Umowę Ramową. Zamiarem i celem przy podpisywaniu umowy było stworzenie podstawy do zawierania z pozwaną kontraktów zabezpieczających przed wahaniami kursów walut. Załącznikiem do umowy był regulamin, a osobą upoważnioną do zawierania w wykonaniu umowy transakcji po stronie powódki była D. K..

Przedstawiciele powódki, jeszcze przed podpisaniem Umowy Ramowej wyraźnie mieli akcentować, że są zainteresowani wyłącznie zawieraniem transakcji o charakterze zabezpieczającym przed wahaniem kursów walut i nie byli zainteresowani zawieraniem transakcji o charakterze spekulacyjnym.

Jak podnosiła powódka regulamin stanowił, iż uzgodnienie warunków transakcji odbywało się wyłącznie w formie telefonicznej (rozdział I art. 4 ust. 1 w zw. z ust. 2) i winno zawierać 16 warunków transakcji opcyjnych przytoczonych w rozdziale IV art. 4 ust. 1 regulaminu.

Podstawę roszczeń wiązano z trzema transakcjami z dnia 15 lipca 2008 r.,
z dnia 21.07.2008 r. oraz z dnia 23 lipca 2008 r. w ramach, których pozwana miała pobrać dochodzone pozwem kwoty, a podczas uzgodnień których nie doszło do określenia wszystkich koniecznych elementów, w tym określenia premii płaconej prze nabywcę opcji wystawiającemu opcję, jak również nie doszło do złożenia przez pozwaną oświadczeń o ich wykonaniu. Powódka zarzucała pozwanej narażenie jej na nieograniczone ryzyko kursowe umów na transakcje pochodne. Podkreślano także, że (...) Bank (...) S.A.
w W., w żaden sposób nie uświadomiła powódce kosztów i ryzyka związanego
z zawarciem tego typu transakcji. Ponadto zakwestionowano określenie spornych transakcji jako „fx forward”, podczas gdy w ocenie powódki winno je zakwalifikować jako, transakcje opcyjne.

(...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. z siedzibą w S. podstawę prawną do żądania dochodzonych pozwem kwot wywodziła z:

nieważności z mocy prawa ww. transakcji, sprzecznych z zasadami współżycia społecznego, tj. art. 58 § 2 k.c. jako kreujących stosunki prawne rażąco nierówne dla stron i naruszające Zasady Dobrej Praktyki Bankowej, Rekomendację A wydanej przez Generalnego Inspektora Nadzoru Bankowego, Międzynarodowy Kodeks Postępowania i Praktyki Rynków Finansowych - polegające
na niewykorzystywaniu przewagi instytucjonalnej banku względem klienta, rzetelności, uwzględnienia interesu klienta, wyczerpującego wskazywania klientowi korzyści i ryzyka związanego z daną usługą, jednoznacznego
i precyzyjnego formułowania umów, stosowania produktów finansowych adekwatnych do poziomu wiedzy, doświadczenia i zrozumienia klienta, działania w dobrej wierze i w uzasadniony w danych okolicznościach sposób, uczciwości, honoru i prawości oraz przestrzegania najwyższych standardów etycznych;

faktu braku zawarcia transakcji z uwagi na nieustalenie wszystkich istotnych warunków umowy, w tym brak ustalenia premii opcyjnej, z uwagi na brak wykonania przez bank praw z opcji, jak również niepodanie przez pracownika powódki hasła określonego w §3 ust. 2 umowy ramowej podczas rozmowy
z dnia 15 lipca 2008 r. i z dnia 21 lipca 2008 r., jak również niezatwierdzenie
w rozmowie z dnia 23 lipca 2008 r. warunków transakcji;

art. 415 k.c. wskazując, iż Bank ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą, albowiem J. T. miał pełnić rolę doradcy powoda (nie mając ku temu umowy na piśmie zgodnie z art. 76 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi) i mając świadomość, że transakcje w zakresie opcji C. nie zabezpieczają ryzyka kursowego, namawiał powoda do zawarcia umów na rzecz pozwanego czym naruszył normy współżycia społecznego, ww. art. 76 oraz zasady rzetelności i uczciwości kupieckiej;

art. 18 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 10 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji – z uwagi na niewypełnienie przez pozwaną obowiązków informacyjnych wynikających z Dyrektywy MiFID, w szczególności
nie przedstawiono jakiegokolwiek opisu ryzyk związanych z transakcjami,
jak również poprzez ujawnienie tajemnicy bankowej, polegające na negocjowaniu pracownika pozwanej z przedstawicielami (...) sp. z o.o. w W. różnego rodzaju transakcji pochodnych, mając świadomość, iż pracownik powódki
nie będzie skłonny zawrzeć transakcji bez pozytywnej opinii (...) sp. z o.o.
w W..

Uzasadniając zasądzenie odsetek od poszczególnych kwot dochodzonych pozwem podano art. 481 § 1 i § 2 k.c. żądając odsetek za opóźnienie w zapłacie ( pozew – k. 2-91).

W odpowiedzi z dnia 22 grudnia 2014 r. na pozew (data z prezentaty – k.778) pozwana (...) Bank (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa
w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W treści odpowiedzi na pozew przyznano, że strony zawarły umowę ramową dotyczącą możliwości zawierania transakcji wymiany walutowej oraz transakcji kupna
i sprzedaży dłużnych papierów wartościowych. Jako osobę odpowiedzialną za kontakty
z powódką po stronie Banku był J. T..

Pozwana wskazywała, że powódka jako podmiot doświadczony przy zawieraniu podobnych transakcji, jak również wspierany przez doradcę zewnętrznego, tj. (...) sp. z o.o. w W., zdawała sobie sprawę z ewentualnego ryzyka, z jakim sporne transakcje się wiązały. Podnoszono, że powódka nigdy nie zgłaszała wątpliwości co do treści zawartych umów, sama decydowała o zawieraniu transakcji, ich rodzaju i kwocie,
a często także inicjowała ich zawieranie. Podnoszono, że sporne transakcje były kolejnymi umowami tego typu zawartymi na podstawie umowy ramowej z dnia 2 listopada 2007 r.,
przy czym strona powodowa oprócz trzech ww. transakcji, zawierała inne transakcje walutowe zarówno z pozwanym jak i innymi podmiotami.

Każda z transakcji była uprzednio uzgadniana telefonicznie pomiędzy stronami
z upoważnionym pracownikiem powódki D. K., zaś dodatkowe warunki
i kwestie były uzgadniane w drodze korespondencji e-mailowej. Pozwana przywoływała treść rozmów telefonicznych prowadzonych z przedstawicielem powódki, z których wynika,
iż powódka miała świadomość ryzyka zawieranych transakcji i przebiegu całego mechanizmu.

W zakresie naruszenia tajemnicy podnoszono, iż to na wyraźne życzenie powódki, która chciała aby jej doradca prowadził proces związany z zawieraniem transakcji walutowych, prowadzono korespondencję z (...) sp. z o.o. w W.. Co więcej, podnoszono, że to powódka sama i jej doradca zainicjowali współpracę dotyczącą transakcji objętych sporem, przedstawiając bankowi proponowaną strukturę transakcji i zwracając się do banku jedynie o ich wycenę. Zaprzeczono jakoby w jakimkolwiek dokumencie lub rozmowie telefonicznej pozwana zobowiązywała się do zabezpieczenia powódki przed wszelkimi ryzykami związanymi ze zmianą kursów walutowych.

Podkreślano, że pozwana nigdy nie wskazywała powódce, iż transakcje będą idealnie równoważone, zaś występujące różnice nie przekraczały standardowo przyjętych wartości na rynku.

(...) Bank (...) S.A. w W. zarzuciła powódce, iż na potrzeby przedmiotowego postępowania, wykreowała twierdzenia, iż transakcje miały
być transakcjami opcyjnymi, a nie forwardowymi. Essentialia negotii spornych transakcji forward było: wskazanie kwoty i waluty transakcji terminowej, sposobu rozliczenia, kursu sprzedaży, dnia rozliczenia transakcji, dodatkowych warunków dotyczących wcześniejszego rozwiązania umowy i warunków dotyczących waluty, w której transakcja będzie rozliczana, a wszystkie te warunki zostały określone podczas rozmów telefonicznych stron, także przy zawarciu transakcji objętych sporem. Wskazywano, że bank nie występował w roli doradcy inwestycyjnego powódki, a jedynie przekazywał informacje o swoich produktach.

W kontekście rzekomego popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji podnoszono,
że powódka miała świadomość i wiedzę w zakresie mechanizmów zawartych transakcji
oraz potencjalnych ryzyk jakie ze sobą niosły, a zatem nie doszło do jakiegokolwiek mylnego oznaczenia produktu lub braku takiego oznaczenia, jak i też wprowadzenia w błąd w zakresie cech tych transakcji i zatajeniu ryzyka. Pozwana stanowczo zaprzeczyła, że jej działania były nacechowane złą wiarą, wskazując, iż nie można uznać za zasadne twierdzenie o podstępnym postępowaniu wobec partnera umowy, skoro dochodzi w istocie do wykonywania uprawnień wynikających z umowy, która została zawarta dobrowolnie.

W ocenie pozwanego banku sporne transakcje były zawierane w zgodzie z przepisami prawa i procedurami wewnętrznymi w nim obowiązującymi. Przed zawarciem transakcji informowano powódkę o mechanizmie działania transakcji terminowych oraz ryzykach z tym związanych. Transakcje zostały ważnie zawarte, elementy transakcji zostały przez strony uzgodnione w rozmowach telefonicznych i odzwierciedlone w podpisanych przez powódkę potwierdzeniach transakcji, których treści strona nigdy nie kwestionowała. Pozwana dopełniła wszystkich obowiązków informacyjnych, obowiązujących w lipcu 2008 r. Wskazując również, że nie pobrała w sposób nieuprawniony z rachunku bankowego powodowej spółki kwoty dochodzonej pozwem ( odpowiedź na pozew – k. 778-840).

W piśmie procesowym z dnia 10 maja 2019 r. (...) Bank (...) S.A.
w W. podniosła zarzut przedawnienia roszczeń objętych pozwem, wskazując
iż termin przedawnienia wynosi 3 lata, a pozew w przedmiotowej sprawie dotyczy umów transakcji walutowych z dni 15, 21 i 23 lipca 2008 r. Do pozwu dołączono wezwanie
do próby ugodowej z dnia 31 lipca 2010 r. obejmujące zobowiązanie pozwanej do zapłaty kwot 4.221.798,71 euro, 1.026.046,01 GBP oraz wezwanie z dnia 27 września 2011 r. obejmujące obowiązek zapłaty przez pozwaną kwot 587.990,67 euro i 5.461.083,70 zł. Wartość przedmiotu sporu w przedmiotowej sprawie określono na 7.615.370 zł, a w sprawie prowadzonej pomiędzy tymi samymi podmiotami i dotyczącej tych samych transakcji,
tj. o sygn. XX GC 1/13 określono na 106.097,00 zł. W pozwie nie wskazano, które z wezwań dotyczy kwoty objętej pozwem.

(...) Bank (...) S.A. w W. podkreślała, że od początku reprezentowała stanowisko, zgodnie z którym negowała wszelkie roszczenia powódki, a zatem wezwanie
do próby ugodowej nie mogło być przez powódkę traktowane jako czynność przedsięwzięta bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia. Powódka miała świadomość, że pozwana
nie ma zamiaru zawarcia ugody w sprawie. Wysokość roszczeń wskazana w wezwaniach
do próby ugodowej była wyższa niż objęta obydwoma pozwami w sprawach XX GC 1/13
i XX GC 977/14, a zatem roszczenia te nie stanowiły rzeczywistej propozycji ugodowej.

W konsekwencji pozwana wywodziła, że powódka nigdy nie działała z zamiarem zawarcia ugody, a jedynym celem było przerwanie biegu przedawnienia. Nadto wezwanie
do próby ugodowej określało inną wysokość, ze wskazaniem innej waluty, niż roszczenia objęte przedmiotowym pozwem, a zatem nie mogło stanowić skutecznego sposobu przerwania biegu przedawnienia ( pismo – k. 3496-3499, tom XIII).

W piśmie procesowym z dnia 23 listopada 2021 r. powódka zaprzeczyła prawidłowości wyliczenia przez pozwaną kwoty przedterminowego zamknięcia,
tj. rozliczenia transakcji z dnia 21 lipca 2008 r., wskazując iż w jej ocenie bank niezasadnie pobrał kwotę 326.000 euro tytułem przedterminowego rozliczenia spornej transakcji. Nadto powódka wskazywała, że ekspozycja eksportowa w latach 2005-2009 nie została przekroczona, a zatem transakcje nie mogły być zawarte w celach spekulacyjnych ( pismo procesowe – k. 3914-3946, tom XV).

W piśmie procesowym z dnia 14 stycznia 2022 r. pozwana wskazała,
że rozwiązanie transakcji z dnia 21 lipca 2008 r. nastąpiło na podstawie pisemnego porozumienia stron dotyczącego warunków rozwiązania transakcji nr (...)
z dnia 4 lutego 2009r. Zgodnie, z którego treścią strony rozwiązały umowę
z dnia 21 lipca 2008 r., a powódka zobowiązała się do zapłaty pozwanej kwoty 326.000 euro ( pismo procesowe- k.4077-1091, tom XVI).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały wyżej zaprezentowane stanowiska.

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. j. B. G.
i J. R. w S. była podmiotem zajmującym się świadczeniem usług
na rynku transportowym. Powódka osiągała przychody w walutach obcych.

Na podstawie uchwały nr (...) wspólników z dnia 28 grudnia 2017 r. przekształcono spółkę w (...) spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością spółkę komandytową.

(...) Bank (...) S.A. w W. prowadziła działalność bankową
w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe.

Okoliczności bezsporne , potwierdzone także dowodami z dokumentów w postaci: odpisu
z KRS powódki – k. 725-730, k. 769-771, k. 4007-4013, odpisu z KRS pozwanej – k. 732-760, k.845-873, k. 2083-2096, k. 4125-4140, a także dowodem z przesłuchania powódki reprezentowanej przez B. G. – 00:59:51 – protokół
z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329 i 00:08:34 – protokół z dnia 10 października 2022 r. – k.4746-4748, transkrypcja – k.4946- 4953 i J. R. – 01:45:08 – protokół
z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329, transkrypcja – k. 3459-3493.

W związku z uzyskiwaniem dochodów w walucie obcej, mając na celu ochronę przed różnicami kursowymi powódka zawierała transakcje forward na rynku walutowym korzystając w tym celu z produktów finansowych oferowanych przez Bank (...) S.A.
w W..

J. T. był pracownikiem banku obsługującym powódkę, a który to następnie zmienił miejsce zatrudnienia na (...) Bank (...) S.A. w W..

Okoliczności bezsporne potwierdzone także dowodem z zeznań świadków: J. T. –– 00:06:45, 00:09:38 – protokół z dnia 13 czerwca 2017 r. – k. 2252-2255,
transkrypcja – k. 2258-2262, D. K. – 01:43:39 – protokół
z dnia 14 listopada 2017 r. – k.2270-2275, a także dowodem z przesłuchania powódki reprezentowanej przez B. G. – 00:59:51 – protokół
z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329 i 00:08:34 – protokół z dnia 10 października 2022 r. – k.4746-4748, transkrypcja – k.4946- 4953 i J. R. – 01:53:43 – protokół
z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329, transkrypcja – k. 3459-3493.

W dniu 2 listopada 2007 r. (...) sp. j. B. G. i J. R. w S. zawarła z (...) Bank (...) S.A. w W. umowę ramową, której przedmiotem było uregulowanie zasad zawierania i rozliczania transakcji typu: spot dotyczących kupna lub sprzedaży dłużnych papierów wartościowych (lit. a), forward dotyczących dłużnych papierów
wartościowych (lit. b), buy – sell – back dotyczące dłużnych papierów wartościowych (lit. c), spot, forward, swap, opcyjne dotyczące transakcji wymiany walutowej (lit. d) (§1 ust. 1 umowy i § 2 umowy).

Umowa została zawarta na czas nieokreślony (§7 ust. 1).

Zgodnie z §3 ust. 2 umowy przed zawarciem transakcji, osoba upoważniona ze strony powódki zobowiązana była do podania ustalonego przez powódkę hasła, którego brzmienie zamieszczone zostało w załączniku nr 4 do umowy. Pozwana miała prawo nie zawrzeć transakcji w przypadku, gdy hasło podane przez osobę upoważnioną nie byłoby zgodne
z hasłem wskazanym w załączniku nr 4.

Na mocy §5 ust. 1 umowy powódka oświadczyła, że w dniu zawarcia umowy
nie traktowała żadnej informacji uzyskanej od pozwanej jako doradztwa inwestycyjnego
lub rekomendacji zawarcia transakcji (lit. a), akceptowała ryzyka związane
z transakcjami (lit. b), zawarcie przez powódkę każdej z transakcji było zgodne
z obowiązującym prawem oraz statutem powódki, a wszystkie zgody, który były konieczne do uzyskania przez klienta w celu zawarcia lub wykonania transakcji zostały uzyskane
i pozostały ważne (lit. c), została poinformowana o przyczynach i zasadach rozliczenia transakcji przez pozwaną w przypadku wcześniejszego rozwiązania transakcji (lit. d). Zgodnie z ust. 2 tego paragrafu strony zgodnie ustaliły, iż oświadczenia zawarte
w ust. 1 pkt a-c będą uznawane za powtórzone przez powódkę w dacie zawarcia każdej transakcji, w odniesieniu do tej transakcji.

Osobą uprawnioną do uzgadniania warunków transakcji w imieniu powódki wyznaczono D. K. i J. R., zaś w imieniu pozwanej wskazano kilka osób, w tym A. S. (1) i J. T..

(...)sp. j. B. G.
i J. R. w S., jak również D. K. posiadały wiedzę
i doświadczenie w zakresie walutowych transakcji gotówkowych, walutowych transakcji terminowych oraz opcji walutowych, jak również na temat ekspozycji walutowej powodowej spółki.

D. K., jako osoba odpowiadająca za sprawy związane z zawieraniem transakcji walutowych, dysponowała wiedzą w zakresie instrumentów finansowych i potrafiła posługiwać się terminologią dotyczącą opcji walutowych.

(...) Bank (...) S.A. udzieliła powódce gwarancji bankowej na pokrycie zobowiązań z tytułu zawieranych z pozwaną umów dotyczących produktów zarządzania stopami procentowymi i kursami walutowymi do łącznej kwoty (...) euro.

Pozwana w ramach realizacji umowy oferowała powódce produkty finansowe, przedstawiała jej prezentacje multimedialne opisujące transakcje, dotyczące zarządzania ryzykiem finansowym. Przekazane powódce prezentacje nie spełniały jednak wszystkich wymogów informacyjnych Dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywy 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG (Dz. U. UE. L. Nr 145, str1) oraz Dyrektywy Komisji 2006/73/WE z dnia 10 sierpnia 2006 r, wprowadzająca środki wykonawcze
do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów organizacyjnych i warunków prowadzenia działalności przez przedsiębiorstwa inwestycyjne oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrektywy
z dnia 10 sierpnia 2006 r. (DZ.U. UE. L Nr , str. 26).

Przedstawiciele pozwanej nie świadczyli usług doradczych na rzecz powódki,
a (...) Bank (...) S.A. w W. nie prowadziła działalności maklerskiej.

Dowód: okoliczności potwierdzone dowodami z dokumentów w postaci: umowy ramowej
z załącznikami – k.93-105 i k.875-885, regulaminu – k.107-121 i k.887-901,
formularzy – k.272-286, prezentacjami – k.288-292, korespondencji e-mail -k. 195-270, k. 294-295, k. 706-718, k. 1316-1320, k. 4421-4423, k.4601-4606, pisma z dnia 16 listopada 2009 r. – k.307-309, pisma z dnia 15 grudnia 2009 r. – k.311, gwarancji – k.1336-1340, przepływów – k.1342-1344, stanowiska UKNF – k.495-499, zasad dobrej praktyki bankowej i banków polskich – k.560-569 k.2001-2005,, rekomendacji – k. 571-580, procedur wraz z tłumaczeniem – k.582-635, kodeksu postępowania i praktyki rynków finansowych – k.637-698,
tabel kursów – k.1254-1276, korespondencji z KNF – k.1346-1357, korespondencji e-mail
i tłumaczeń – k.1359-1374, procedur wewnętrznych z tłumaczeniami – k. 1376-1386, k.1550-1563,k.1565-1577, profilu klienta – k.1388-1396, umowy o współpracy z aneksem
i załącznikami – k. 1397-1415, regulaminów organizacyjnych – k.1476-1518 k.1542-1548, regulaminu zatwierdzania klientów – k.1520-1540, formularzu zatwierdzenia – k.1579-1581,
k. 1583-1584, uchwał zarządu banku – k.1586-1590, k.1999-2000, wykazu banków prowadzących działalność maklerską – k.1592-1593, informacji KNF – k.1615-1616, umowy
o linię marżową z aneksami – k.1618-1628, umowy ramowej z dnia 23 października 2008 r.
z aneksami - k.1630-1662, porozumień z załącznikami – k.1664-1683, glosy
do wyroku – k.1692-1706, zlecenia udzielenia gwarancji – k.1748-1749, rekomendacji
ZBP – k.1834-1840, pisma z dnia 27 marca 2012 r. – k.1928-1933,
transkrypcji. – k. 3500-3514, k. 4476-4528, sprawozdania dla GUS – k.4376-4383, sprawozdania finansowego – k.4385-4419, pisma z dnia 20 października 2008 r. – k.4425, pisma (...) Bank (...) S.A. w W. dot. wymogów MiFID – k. 4427, stanu zabezpieczenia aktywów – k. 4883 oraz dowodem z zeznań świadków: A. S. (1) – 00:17:06, 00:22:30, 00:22:55, 00:45:30, 00:36:09, 00:49:08, 00:39:38 – protokół z dnia 26 września 2016 r. – k.2133-2137, transkrypcja – k.216-2180, J. T. – 00:06:45, 00:06:13, 00:05:37, 00:09:38, 00:17:54 – protokół z dnia 13 czerwca 2017 r. – k. 2252-2255, transkrypcja – k. 2258-2262, D. K. – 01:12:04 – protokół
z dnia 14 listopada 2017 r. – k.2270-2275, R. B. – 00:07:42 – protokół
z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329, transkrypcja – k.3459-3493, M. D. – 00:12:29 – protokół z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329, transkrypcja – k. 3459-3493, A. S. (2) – 00:21:56, 00:43:02, 00:58:05 – protokół
z dnia 20 września 2018 r. – k.3368-3372, M. K. – 01:39:11 – protokół
z dnia 21 marca 2022 r. – k. 4184-4189, transkrypcja – k.4749-4771, a także dowodem
z przesłuchania powódki reprezentowanej przez B. G. – 00:59:51, 01:01:39 – protokół z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329 i 00:08:34 – protokół
z dnia 10 października 2022 r. – k.4746-4748, transkrypcja – k.4946- 4953 i J. R. – 01:45:45– protokół z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329, transkrypcja – k. 3459-3493,
jak również przesłuchania pozwanej reprezentowanej przez P. O. (1) 02:47:27 – protokół z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329, transkrypcja – k. 3459-3493.

Załącznikiem do umowy ramowej był Regulamin transakcji wymiany walutowej.

Zgodnie z treścią rozdziału I art. 4 ust.1 regulaminu zawarcie transakcji następowało
w chwili uzgodnienia warunków transakcji, które następować miało telefonicznie (ust.2).

Po uzgodnieniu warunków transakcji pozwana przesyłać miała do powódki potwierdzenie sporządzone zgodnie z wzorem określonym w załączniku do regulaminu (rozdział I §4 ust.5), a w przypadku gdy powódka stwierdziłaby niezgodność między warunkami transakcji zawartymi w potwierdzeniu, a uzgodnionymi warunkami transakcji, zobowiązania była poinformować o tym osoby upoważnione przez bank do godziny 17:00 następnego dnia roboczego po dniu otrzymania potwierdzenia za pośrednictwem faksu.
Brak zastrzeżeń co do treści potwierdzenia w tym terminie uważano za jego
akceptację (rozdział I §4 ust.7).

Na mocy rozdziału II art. 3 ust.1 regulaminu powódka miała prawo wypowiedzenia transakcji ze skutkiem natychmiastowym. W celu wypowiedzenia transakcji powódka przesłać miała do pozwanej oświadczenie sporządzone według wzoru stanowiącego załącznik do regulaminu. Oświadczenie woli klienta o wypowiedzeniu transakcji miało być skuteczne jedynie w przypadku otrzymania go przez pozwaną nie później niż na trzy dni robocze przed datą waluty.

Okoliczności bezsporne , potwierdzone także dowodami z dokumentów w postaci: umowy ramowej z załącznikami – k. 93-105, regulaminu z załącznikami – k. 107-121 i dowodem
z zeznań świadka J. T. – 00:20:19 – protokół z dnia 13 czerwca 2017 r. – k. 2252-2255, transkrypcja – k. 2258-2262.

W dniu 27 listopadzie 2007 r. pracownik pozwanej J. T. podczas spotkania z D. K. - księgową powodowej spółki i B. G., przedstawił prezentację dotyczącą zarządzania ryzykiem finansowym. Następnie prezentację przesłano do powódki także za pomocą drogi teleinformatycznej.

Dowód: okoliczności potwierdzone dowodami z dokumentów w postaci: notatki ze spotkania – k.1313-1314, prezentacji wraz z wiadomością e-mail – k. 1417-1437, dowodem z zeznań świadków: A. S. (1) – 00:37:28, 00:37:47, 00:36:10 – protokół z dnia 26 września 2016 r. – k.2133-2137, transkrypcja – k.216-2180, J. T. – 00:11:00, 00:15:23 – protokół
z dnia 13 czerwca 2017 r. – k. 2252-2255, transkrypcja – k. 2258-2262 i 01:01:10 – protokół
z dnia 20 lipca 2022 r. – k.4607-4612, transkrypcja – k.4822-4839, M. K. – 01:39:11 – protokół z dnia 21 marca 2022 r. – k. 4184-4189, transkrypcja – k.4749-4771, a także dowodem
z przesłuchania powódki reprezentowanej przez B. G. -00:08:34 – protokół z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329 i 00:08:34 – protokół
z dnia 10 października 2022 r. – k.4746-4748, transkrypcja – k.4946- 4953.

W dniu 24 października 2007 r. powódka zawarła z (...) sp. z o.o. w W. (dalej jako: (...) sp. z o.o. w W.) umowę dotyczącą konsultacji
i analiz w zakresie transakcji walutowych i pochodnych. Spółka specjalizowała się głównie
w kwestii zarządzania ryzykiem finansowym i zajmowała wiodące miejsce w zakresie doradztwa finansowego.

Przedmiotem umowy było stałe dostarczanie powódce przygotowanych przez (...) sp. z o.o. w W., jako usługodawcą, profesjonalnych analiz i informacji na temat rynku walutowego w skład których wchodziło opracowanie prognoz kształtowania się kursu poszczególnych walut w formie analizy dziennej wysyłanej mailem lub za pomocą krótkich informacji telefonicznych (SMS), udzielanie na życzenie powódki bieżących informacji dotyczących sytuacji na rynku walutowym, jak również możliwych do osiągnięcia kursów transakcyjnych, informowanie o istotnych zmianach
na rynku walutowym, przygotowywanie analizy trendów gospodarki polskiej i światowej, interpretacja danych ekonomicznych oraz wydarzeń gospodarczych, bezpośredni kontakt
z analitykami rynku finansowego, udostępnianie historycznych informacji dotyczących rynku walutowego umieszczanych w serwisie www.afs.info.pl (pkt 1.1.1.lit a), przygotowywanie, optymalizacja i dostarczanie powódce profesjonalnej obsługi w zakresie wymiany walut
i instrumentów pochodnych, w skład których wchodziło opracowanie strategii negocjacyjnych z bankami, przeprowadzenie analizy wrażliwości firmy na poszczególne ryzyka finansowe (ryzyko walutowe, ryzyko stopy procentowej, ryzyko zmiany ceny surowców), opracowanie strategii zabezpieczającej poszczególne ryzyka finansowe, wprowadzenie strategii zabezpieczającej w firmie, pomoc przy zarządzaniu portfelem zabezpieczeń, udzielanie na życzenie powódki informacji dotyczących wycen instrumentów pochodnych i analiz porównawczych instrumentów zabezpieczających, pomoc przy optymalizacji portfela zabezpieczeń, pomoc przy restrukturyzacji dotychczasowych transakcji zabezpieczających (pkt 1.1.1 lit. b), jak również prowadzenie szkoleń wewnętrznych na temat ryzyk finansowych w działalności przedsiębiorstwa (pkt 1.1.1. lit c) i pomoc przy negocjacjach i zawieraniu umów w imieniu i na rzecz powódki, w zakresie wymiany walut, jak również strategii i poziomów zabezpieczeń (pkt 1.1.1. lit. d). Zgodnie z pkt. 1.1.3 usługi doradcze miały być wykonywane w formie dziennych pisemnych raportów, a także w formie stałych ustnych konsultacji w zakresie korekt raportów o prognozach walutowych wynikających z bieżących zmian na rynku walutowym, zaś usługi w zakresie pomocy przy negocjacji i zawieraniu umów, wykonywane miały być na telefoniczne lub e-mailowe zlecenie powódki, reprezentowanej przez J. R. i D. K. (pkt 1.1.4).

Zgodnie z pkt 2.2.9. umowy usługodawca miał analizować i pomagać w zarządzaniu dostępnymi limitami na transakcje pochodne w bankach.

Na mocy aneksu z dnia 1 lutego 2008 r. nr 1 umowa została zawarta na czas nieokreślony.

M. D. był pracownikiem (...) sp. z o.o.
w W., który świadczył w ramach ww. umowy usługi na rzecz powódki, w tym przedstawiał analizy, informował o zagrożeniach, kontaktował się z przedstawicielem pozwanej w zakresie transakcji zawieranych przez strony postępowania, jak również
z pracownikiem powódki D. K., także w zakresie spornych transakcji.

(...) sp. z o.o. w W. informowała powoda o ryzyku związanym
z koniecznością podstawienia dwa razy większej ilości waluty i konieczności posiadania pokrycia w przepływach walutowych. Powódka miała świadomość obowiązku sprzedaży sumy dwukrotnie większej.

Powódka zawierała transakcje walutowe z pozwaną po uprzedniej konsultacji
ze spółką doradczą. (...) Bank (...) S.A. w W. miała świadomość, iż powódka korzysta z usług (...) sp. z o.o. w W., a M. D. był uprawniony
do kontaktowania się, ustalania warunków transakcji i ich negocjacji z pozwaną i innymi bankami.

Od dnia 1 września 2010 r. (...) sp. z o.o. w W. funkcjonowała pod firmą (...) sp. z o.o. w W., a w kategorii podmiotów nadzorowanych przez Komisję Nadzoru Finansowego znalazła się od dnia 15 lipca 2010 r.

Dowód: okoliczności potwierdzone dowodami z dokumentów w postaci: umowy konsultacji wraz z aneksem – k.1598-1609, korespondencji (w tym e-mail) -k. 195-270, k. 294-295,
k. 997-1252, k.4530-4584, k.4586-4599, k.4601-4606, odpisu (...) sp. z o.o. sp. k.– k. 967-972, k. 4027-4030, k. 4066-4068, uzasadnienia wyroku – k. 3856-3887, transkrypcji rozprawy
z dnia 3 czerwca 2015 r. – k. 3500-3514, oświadczenia z dnia 13 grudnia 2021 r. – k. 4025-4026 i k.4062-4064, dowodem z zeznań świadków: J. T. – 00:11:00 – protokół
z dnia 13 czerwca 2017 r. – k. 2252-2255, transkrypcja – k. 2258-2262, D. K. – 01:12:04 – protokół z dnia 14 listopada 2017 r. – k.2270-2275, M. D. – 00:30:08, 00:13:14, 00:48:14, 00:04:09, 00:09:01, 00:03:19 – protokół
z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329, transkrypcja – k. 3459-3493, A. S. (2) – 00:58:05 – protokół z dnia 20 września 2018 r. – k.3368-3372, W. K. – 00:47:28, 00:54:58, 00:47:40, 00:53:56, 00:54:58 – protokół
z dnia 21 marca 2022 r. – k. 4184-4189, transkrypcja – k.4749-4771, K. T. – 01:11:14, 01:13:42, 01:31:27, 01:23:29, 01:20:02 – protokół
z dnia 21 marca 2022 r. – k. 4184-4189, transkrypcja – k.4749-4771, a także dowodem
z przesłuchania powódki reprezentowanej przez B. G. – 01:37:04 – protokół z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329 transkrypcja – k. 3459-3493 i 01:18:33 – protokół z dnia 10 października 2022 r. – k.4746-4748, transkrypcja – k.4946-4953
i J. R. – 01:52:34 – protokół z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329,
transkrypcja – k. 3459-3493.

W dniu 21 stycznia 2008 roku pracownik pozwanej J. T. wysłał do D. K. opis transakcji terminowej z amerykańskimi barierami wyłączającymi,
w której umieszczono informację, iż w przypadku silnego osłabienia złotówki klient będzie zobowiązany do zapłacenia na rzecz Banku podwójnego nominału waluty.

Następnie w dniu 19 lutego 2008 r. wysłano do powódki prezentację dotyczącą produktu O. (...) dedykowaną dla funta brytyjskiego.

Dowód: okoliczności potwierdzone dowodami z dokumentów w postaci: wiadomości
e-mail – k. 1439-1441, k. 1443-1449v, dowodem z zeznań świadka J. T. – 00:11:00, 00:15:23 – protokół z dnia 13 czerwca 2017 r. – k. 2252-2255,
transkrypcja – k. 2258-2262, a także dowodem z przesłuchania powódki reprezentowanej przez B. G. -00:08:34 – protokół z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329
i 00:08:34 – protokół z dnia 10 października 2022 r. – k.4746-4748,
transkrypcja – k.4946- 4953.

W dniu 15 lipca 2008 r. powódka zawarła z pozwaną transakcję FX Strip of Forwards – Target Profit Forward na warunkach wskazanych w potwierdzeniu warunków transakcji. Kwota sprzedana przez powódkę wynosiła 150.000 euro.

W dniu 21 lipca 2008 r. powódka zawarła z pozwaną transakcję TPF Chooser Opartą na Zysku Celowym na warunkach wskazanych w potwierdzeniu warunków transakcji.

Kwota sprzedana przez powódkę wynosiła (...) GBP.

W dniu 23 lipca 2008 r. powódka zawarła z pozwaną transakcję FX Strip of Forwards – Target Profit Forward na warunkach wskazanych w potwierdzeniu warunków transakcji.

Kwota sprzedana przez powódkę wynosiła (...) GBP.

Potwierdzając zawarte transakcje powódka złożyła oświadczenia, że działa na własny rachunek i podjęła samodzielnie decyzję o zawarciu transakcji, oceniła czy transakcje
są dla niej odpowiednie i właściwe w oparciu o własny osąd i doradztwo doradców, jakie uznała za wymagane. Nadto przyznała, że nie polegała na żadnych informacjach (pisemnych ani ustnych) drugiej strony, jako doradztwie inwestycyjnym lub rekomendacji zawarcia transakcji, przy czym przyjęto, że informacje i wyjaśnienia dotyczące warunków transakcji nie będą traktowane jako doradztwo inwestycyjne lub rekomendacja zawarcia transakcji; żadne informacje (pisemne ani ustne) otrzymane od drugiej strony nie będą uznawane
za zapewnienie ani gwarancji spodziewanych warunków transakcji. Powódka oświadczyła również, że była w stanie ocenić zalety i zrozumieć (we własnym imieniu lub przez niezależne profesjonalne doradztwo) oraz rozumie i akceptuje warunki transakcji i ryzyka
z nimi związane; jest w stanie przyjąć i przyjmuje ryzyko związane z transakcjami; druga strona nie działa jako jej powiernik ani doradca w odniesieniu do transakcji.

W związku z rozliczeniem transakcji pozwana pobrała z rachunku bankowego powódki szereg kwot, w tym kwoty dochodzone w ramach przedmiotowego postępowania,
tj. (...) zł, (...) zł i (...)zł.

Powódka samodzielnie zdecydowała o zawarciu ww. transakcji, konsultując
je wcześniej z przedstawicielem domu maklerskiego (...) sp. z o.o. w W..

Nadto zawarła kolejne transakcje walutowe z pozwaną, jak również z innymi bankami, tj. (...) Bank S.A., (...) Bank S.A., Bankiem (...) S.A. w W., (...) Bank (...) S.A., zaś pozwana miała wiedzę o tej współpracy powódki z innymi bankami
w zakresie zawierania transakcji walutowych.

Strony kontaktowały się telefonicznie, ustalając szczegóły transakcji. Następnie pozwana przesyłała powódce potwierdzenie zawarcia transakcji, które były podpisywane przez powódkę i odsyłane do pozwanej. Część zawartych transakcji została rozliczona
w sposób korzystany dla powódki, a ta ich nie zakwestionowała.

Dowód: okoliczności potwierdzone dowodami z dokumentów w postaci: płyty CD – k. 122,
k. 6123, k. 3685, k. 976, transkrypcji – k. 124-138, k. 978-995, k. 2182-2201, k.4460-4474, potwierdzeń – k.142-156, k. 1738-1746, wyciągów i potwierdzeń przelewów – k. 313-447, korespondencji strony – k. 472-493 i k. 997-1252, k. 1316-1320, prognoz
walutowych – k. 1311, notatki ze spotkania – k. 1313-1314, potwierdzeń zawarcia umowy nierzeczywistego terminowego kupna waluty wymiennej – k. 1451-1456, 1458-1461, korespondencji z dnia 10 października 2008 r. – k. 1463-1474, wyceny opcji – k. 1595-1596, k. 1611-1613, transkrypcji rozprawy z dnia 3 czerwca 2015 r. – k. 3500-3514, sprawozdania dla GUS – k.4376-4383, sprawozdania finansowego – k.4385-4419, pisma
z dnia 20 października 2008 r. – k.4425, przepływów – k. 4429-4440, korespondencji e-mail – k. 4530-4584, k.4601-4606, oraz dowodem z zeznań świadków: A. S. (1) – 00:22:55, 00:45:30 – protokół z dnia 26 września 2016 r. – k.2133-2137, transkrypcja – k.216-2180, J. T. – 00:04:14, 00:05:37, 00:06:45, 00:19:16, 00:20:47 – protokół
z dnia 13 czerwca 2017 r, 00:26:03, 00:39:35. – k. 2252-2255, transkrypcja – k. 2258-2262 i 00:13:51, 00:51:14 – protokół z dnia 14 listopada 2017 r. – k.2270-2275 i 00:20:01, 00:26:07, 00:35:30, 00:37:42, 01:34:22 – protokół z dnia 20 lipca 2022 r. – k.4607-4612, transkrypcja – k. 4822-4839, D. K. – 01:12:04, 01:52:34 – protokół
z dnia 14 listopada 2017 r. – k.2270-2275, R. B. – 00:13:37, 00:17:21 – protokół
z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329, transkrypcja – k.3459-3493, M. D. – 00:12:29, 00:57:22 – protokół z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329,
transkrypcja – k. 3459-3493, A. S. (2) – 00:50:49, 00:58:05, 01:02:00 – protokół
z dnia 20 września 2018 r. – k.3368-3372, W. K. – 00:45:47, 01:00:24 – protokół z dnia 21 marca 2022 r. – k. 4184-4189, transkrypcja – k.4749-4771,
a także dowodem z przesłuchania powódki reprezentowanej przez B. G. – 01:23:37 – protokół z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329,
transkrypcja – k. 3459-3493 i 00:32:55– protokół z dnia 10 października 2022 r. – k.4746-4748, transkrypcja – k.4946- 4953 i J. R. – 01:45:36 – protokół
z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329, transkrypcja – k. 3459-3493, jak również przesłuchania pozwanej reprezentowanej przez P. O. (1) - 02:31:49 – protokół
z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329, transkrypcja – k. 3459-3493.

Zawarte transakcje należały do produktów strukturyzowanych. W konstrukcji przedmiotowych transakcji zostały wykorzystane takie instrumenty pochodne jak syntetyczny forward, opcje call, opcje put, ale wprowadzenie Warunków Rozwiązania do każdej z nich sprawiło, że funkcje wypłaty każdej ze struktur nie mogły być traktowane jako sumy transakcji typu forward albo opcji.

Regulamin transakcji wymiany walutowej nie opisywał produktów strukturyzowanych.

Transakcje miały charakter zerokosztowy, tzn. w momencie ich zawierania na rzecz żadnej ze stron nie następowały przepływy pieniężne.

Warunki spornych transakcji są zgodne z pisemnymi ich potwierdzeniami.
A transakcje mogły być adekwatne dla redukcji ryzyka powódki, o ile prognozowane przychody nie przekraczały kwoty transakcji.

Teoretyczna wartość transakcji: z dnia 15 lipca 2008 r. wyniosła (...)zł,
z dnia 21 lipca 2008 r. wyniosła (...)zł, a z dnia 23 lipca 2008 r. wyniosła (...)zł i stanowiła jednocześnie teoretyczny przychód pozwanej.

Dowód: okoliczności potwierdzone dowodami z dokumentów w postaci: opinii
instytutu – k. 3597-3636, opinii instytutu sporządzonej w sprawie
o sygn. akt XX GC 1/13- k.3527-3559, regulaminu z załącznikami – k. 107-121,
potwierdzeń – k.142-156, k. 1738-1746 oraz dowodem z zeznań świadków: J. T. – 00:20:47 – protokół z dnia 13 czerwca 2017 r. -k. 2252-2255, transkrypcja – k. 2258-2262
i 00:13:51 – protokół z dnia 14 listopada 2017 r. – k.2270-2275 i 00:20:01 – protokół
z dnia 20 lipca 2022 r. – k.4607-4612, transkrypcja – k.4822-4839, J. M. - 01:59:00, P. K. - 03:27:00, K. T. – 01:20:02 - protokół
z dnia 21 marca 2022 r. – k.4184-4189.

Powódka w ramach współpracy z pozwaną zawierała również inne transakcje walutowe, które nie były przez strony kwestionowane, a które miały skomplikowany charakter.

D. K. w jednej z rozmów z przedstawicielem pozwanej wskazywała,
iż właściciele powódki naciskają na zawieranie transakcji walutowych także w zakresie Jena.

Dowód: okoliczności potwierdzone dowodami z dokumentów w postaci: płyty CD – k. 140, k.976, transkrypcji – k. 124-138, k. 978-995, potwierdzeń – k.142-156, k. 297-305 i k.903-952, k. 1326-1334, przepływów wynikających z rozliczenia transakcji – k. 954-965 k. 1342-1344, korespondencji – k. 1316-1320, transkrypcji rozprawy z dnia 3 czerwca 2015 r. – k. 3500-3514, dowodem z zeznań świadków: J. T. – 00:09:38 – protokół
z dnia 13 czerwca 2017 r. – k. 2252-2255, transkrypcja – k. 2258-2262 i 00:51:14 - protokół
z dnia 14 listopada 2017 r. – k.2270-2275, D. K. – 01:12:04 – protokół
z dnia 14 listopada 2017 r. – k.2270-2275, a także dowodem z przesłuchania powódki reprezentowanej przez J. R. – 01:47:45 – protokół z dnia 20 marca 2018 r. – k.2323-2329, transkrypcja – k. 3459-3493 i przez B. G. – 00:32:55– protokół z dnia 10 października 2022 r. – k.4746-4748,
transkrypcja – k.4946- 4953.

W dniu 4 lutego 2009 r. powódka rozwiązała z pozwaną transakcję zawartą
w dniu 21 lipca 2008 r., co skutkowało obowiązkiem zapłaty kwoty 326.000 euro
z tytułu przedterminowego rozwiązania transakcji

Dowód: okoliczność potwierdzona dowodem z dokumentu w postaci: rozwiązania
transakcji – k. 449-451 i k. 1322-1324.

W dniu 27 września 2011 r. powódka złożyła do Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie wniosek o zawezwanie (...) Bank (...) S.A. w W. do próby ugodowej, w ramach której bank zobowiązałby się do zapłaty kwot 439.300,30 euro i 5.461.083,70 zł tytułem niesłusznie pobranych sum z tytułu rzekomo zawartych transakcji
z dnia 15 lipca 2008 r., 21 lipca 2008 r. i 23 lipca 2008 r., jak również kwoty 148.690,37 euro tytułem odszkodowania związanego z koniecznością zaciągnięcia przez powódkę kredytu
na spłatę rzekomego zobowiązania wynikającego z kwestionowanych transakcji.

Dowód: okoliczności potwierdzone dowodem z dokumentu w postaci: wniosku – k.501-510.

Powódka wytoczyła przeciwko pozwanej przed tutejszym Sądem także powództwo
o zasądzenie kwoty 106.097 zł. Żądaniem pozwu zarejestrowanym pod sygn. akt XX GC 1/13 objęty był zwrot tylko części spośród kwot pobranych przez pozwany bank na podstawie kwestionowanych, także w ramach przedmiotowego powództwa, transakcji zawartych
w dniu 15 lipca 2008 r. 21 lipca 2008 r. i 23 lipca 2008 r.

Zarówno podstawa faktyczna, jak i prawna powództwa dochodzonego w ramach przedmiotowego postępowania była tożsama z podstawami roszczenia dochodzonego
w postępowaniu o sygn. akt XX GC 1/13, a następnie zmienionej
na sygn. akt XX GC 1356/19.

Powództwo zostało prawomocnie oddalone.

Dowód: okoliczności potwierdzone dowodami z dokumentów w postaci: pozwu – k. 512-536, odpowiedzi na pozew – k. 538-557, sprostowania – k.558, wyrok z uzasadnieniem w sprawie
o sygn. XX GC 1356/19 – k.3664-3684, wyrok SA w Warszawie w sprawie
o sygn. akt VII AGa 654/20 – 3856-3887 i k.4914-4925, skargi kasacyjnej – k.3970-4022
i k.4927-4944, odpowiedzi na apelację – k. 4094-4099, odpowiedzi na skargę
kasacyjną – k. 4100-4108, transkrypcji – k. 4460-4474, k. 4476-4528.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie przedłożonych do akt sprawy dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie została zakwestionowana przez strony postępowania i Sąd nie znalazł podstaw do ich podważenia z urzędu. Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego oparł się o twierdzenia wyraźnie przyznane przez strony (art. 229 k.p.c.)
oraz twierdzenia co do których druga strona się nie wypowiedziała (art. 230 k.p.c.).

Przy ustalaniu stanu faktycznego przydatne były także zeznania świadków: A. S. (1), J. T., D. K., R. B., M. D., P. O. (1), A. S. (2), W. K., K. T., M. K., J. M., P. K., z tym zastrzeżeniem, że zeznania świadków zostały uzupełnione dodatkowo złożonymi do sprawy dokumentami i twierdzeniami stron.

Sąd dał wiarę zeznaniom następujących świadków:

- A. S. (1) w zakresie dotyczącym realizacji umowy ramowej z dnia 2 listopada 2007 r. pomiędzy stronami, J. T. jako osoby odpowiedzialnej za kontakt z powódką, braku prowadzenia przez pozwaną usług doradczych na rzecz powódki, zawierania przez powódkę transakcji o charakterze forwardowym, praktyki informowania klientów banku o naturze, zasadach działania, ryzykach, szansach związanych z zawieraniem konkretnych transakcji i celach, procedury funkcjonowania i spełniania norm przez bank w zakresie instrumentów finansowych;

- J. T. w zakresie dotyczącym zawarcia przez strony postępowania umowy ramowej, zawarcia przez powódkę spornych transakcji, korzystania przez powódkę z produktów finansowych oferowanych przez Bank (...) S.A. w W., współpracy świadka z powódką, zmiany miejsca zatrudnienia świadka, procesu zawarcia transakcji z powódką, kontaktu z D. K. i jej kompetencji, zawierania przez powódkę transakcji o charakterze zabezpieczającym, nacisków szefostwa D. K. na zawieranie spekulacyjnych transakcji na jenach, przedstawienia prezentacji dotyczącej zarządzania ryzykiem finansowym, produktów finansowych powódce po zawarciu umowy i przesłanie ich e-mailem, zawarcia przez powódkę umowy z (...) sp.
z o.o. w W. i świadczenie przez nią usług doradczych w zakresie instrumentów finansowych
i transakcji walutowych na rzecz powódki, procedury zawarcia transakcji, zapoznania się i podpisania przez powódkę regulaminu do umowy ramowej, charakteru poszczególnych typów transakcji, świadomości powódki o ryzyku transakcji, zawierania przez powódkę transakcji o charakterze forwardowym, świadomości przedstawiciela banku świadczenia usług doradczych przez (...) sp. z o.o. w W. powódce, kontaktu tejże spółki z bankiem, zawieraniu przez powódkę także niespornych transakcji z pozwaną, rozliczenia transakcji, zerokosztowych transakcjach, udzielenia gwarancji powódce, współpracy powódki z innymi bankami w zakresie transakcji walutowych i świadomości pozwanej o takiej współpracy, podpisania potwierdzeń;

- D. K. w zakresie dotyczącym zawarcia przez powódkę z pozwaną spornych transakcji, zawarcia umowy ramowej przez strony, zawierania przez powódkę transakcji forward, odpowiedzialności świadka za kontakt z przedstawicielem pozwanego banku (...), ustaleniem warunków telefonicznych przez świadka co do transakcji, procedury zawierania transakcji, celu zabezpieczającym zawierania transakcji, zawarcia przez powódkę umowy na usługi doradcze
z (...) sp. z o.o. w W., zawierania przez pozwaną transakcji walutowych w innych bankach, nie kwestionowaniu transakcji bezpośrednio po ich zawarciu, kompetencji świadka;

- R. B. w zakresie dotyczącym udzielenia powódce gwarancji bankowej, zawierania przez pozwaną transakcji walutowych w innych bankach i świadomości pozwanej o takiej współpracy;

- M. D. w zakresie dotyczącym zawarcia przez powódkę umowy
na świadczenie usług doradczych w zakresie instrumentów finansowych z (...) sp. z o.o. w W., świadczenia tychże usług przez spółkę na rzecz powódki i sposobu współpracy, kontaktach powódki
z przedstawicielem tejże spółki (...), kontakcie przedstawiciela (...) sp. z o.o.
w W. z dealerami walutowymi banków w celu ustalenia warunków transakcji i ich negocjacji, współpracy z D. K. jako przedstawicielem powódki, świadomości D. K. ryzyk przy zawieraniu transakcji, oferowaniu powódce produktów finansowych przez inne banki;

- A. S. (2) w zakresie dotyczącym współpracy pozwanej z powódką, kontaktach J. T. jako przedstawiciela pozwanej z powódką w zakresie transakcji opcyjnych, procesu zawierania transakcji, zawierania transakcji przez powódkę przy udziale D. K., posiadania przez powódkę doradcy w zakresie instrumentów finansowych, zawierania przez powódkę innych transakcji walutowych z innymi bankami i świadomości pozwanej o takiej współpracy strony;

- W. K. w zakresie dotyczącym łączącej powódkę z (...) sp. z o.o.
w W. umowy na usługi doradcze i przebiegu tejże współpracy, zawarcia przez powódkę spornych transakcji, charakterystyki instrumentów zabezpieczających i dokonywania przez (...) sp.
z o.o. w W. analiz porównawczych, kontaktach powódki z przedstawicielem tejże spółki (...), oferowaniu powódce produktów finansowych przez inne banki;

- K. T. w zakresie dotyczącym łączącej powódkę z (...) sp. z o.o.
w W. umowy na usługi doradcze i przebiegu tejże współpracy, charakterystyki instrumentów zabezpieczających i dokonywania przez (...) sp. z o.o. w W. analiz porównawczych, kontaktów powódki z przedstawicielem tejże spółki (...);

- M. K. w zakresie dotyczącym spotkania J. T. z przedstawicielami powódki i prezentacji produktów pozwanej, udzielenia powódce gwarancji bankowej;

- J. M. w zakresie dotyczącym charakteru transakcji walutowych,

- P. K. w zakresie dotyczącym charakteru transakcji walutowych.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka D. K. w kwestii jej braku wiedzy na temat zawieranych transakcji jak i ryzyk jakie wiązały się z ich zawarciem, z uwagi na pozostałe dowody zgromadzone w ramach przedmiotowego postępowania, w szczególności w postaci nagrań rozmów,
w których świadek wskazywała wprost, że nie może być pewna co do kursu, podnosząc możliwość pojawienia się straty. Nadto świadek posługiwał się specjalistycznym językiem, fachową terminologią.

Sąd dopuścił także dowód z zeznań stron reprezentowanych przez członków zarządu powódki, tj. B. G. oraz J. R., jak również przedstawiciela pozwanej P. O. (2) , dając wiarę ich wyjaśnieniom w zakresie, w jakim korelowały one z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, biorąc pod uwagę subsydiarny i pomocniczy charakter tego dowodu.

Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2016 r. (k.2111) oddalono wniosek powódki
o dopuszczenie opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości wskazany w pkt VIII pozwu (k.9), albowiem okoliczność na jaką miał być przeprowadzony dowód nie była kwestionowana przez stronę pozwaną, natomiast Postanowieniem z dnia 20 lipca 2022 r. (k.4610v) Sąd oddalił wnioski dowodowe strony powodowej dotychczas nierozpoznane, jako nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy i zmierzające do przedłużenia postępowania.

Sąd pominął dowody z dokumentów złożone przez strony postępowania znajdujące się
na kartach 1708-1736, 1813-1832, 1842-1926, 4690-4720, 4721-4740, 4741-4745, 4778-4811, 4253-4266, 4268-4336, a które to stanowią wyroki sądów i ich uzasadnienia, albowiem zapadły
one w innym stanie faktycznym, pomiędzy innymi stronami postępowania i nie wykazują faktów istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, w rozumieniu art. 227 k.p.c.

Za niewiarygodny materiał procesowy Sąd uznał także dokumenty znajdujące się na 453-470, 1685-1690, 3662-3663, 4214-4216, 4092-4093 , a które to nie zawierały podpisów osób je sporządzających, a co uniemożliwiło Sądowi zweryfikowanie kompetencji tych osób,
a przez to prawidłowości i rzetelności przedstawionych tam informacji. Sąd pominął również
k. 4235-4247, zawierające transkrypcje przesłuchania świadka w sprawie o sygn. XX GC 1/13, albowiem nie widnieje na niej żaden podpis autora transkrypcji.

Sąd pominął również dowody z dokumentów w postaci prywatnych opinii, komentarzy
do opinii sporządzonej w przedmiotowej sprawie przez instytut, jak również prywatnych opinii eksperckich złożonych przez strony postępowania, znajdujące się na k. 158-193, 1278-1309,
1935-1957, 3700-3704, 3705-3719, 3948-3968, 4211-4212, 4249-4251. Same założenia sporządzanych opinii nie dają podstawy do uznania ich za rzetelny i obiektywny dowód w sprawie. Zostały sporządzone na żądanie każdej ze stron, w oparciu o ich jednostronne twierdzenia, a ich celem było wzmocnienie, poparcie stawianych przez nich tez i argumentów. Dokumenty te nie mogą być traktowane na równi z dowodem z opinii biegłych – instytutu, który został powołany w toku niniejszego procesu i sporządził opinie na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Celem uzyskania wiadomości specjalnych, Sąd dopuścił w przedmiotowej sprawie dowód
z pisemnej opinii instytutu (...) w K.. Katedra (...) w K. sporządziła opinię w świetle zakreślonej przez Sąd Okręgowy w postanowieniu z dnia 21 października 2019 r. tezy dowodowej. Oceniając opinię należy mieć na względzie szczególny charakter tego środka dowodowego. Dowód z opinii instytutu podlega ocenie sądu według mierników właściwych dla przedmiotu konkretnej opinii,
a więc z punktu widzenia zgodności z zasadami logicznego rozumowania, wiedzy powszechnej, podstaw teoretycznych opinii wskazujących na wiedzę biegłego, sposobu formułowania opinii
i jej wniosków, także ze względu na ich jednoznaczność i zgodność z postawionymi biegłym pytaniami, jednakże bez wnikania w ten zakres materii opinii, która wynika z wiedzy specjalistycznej biegłych (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2017r., I CSK 328/17). W ocenie Sądu Okręgowego opinia złożona przez instytut (...) w K. spełnia wszystkie wskazane wyżej kryteria.

W sporządzonej opinii wskazano, że sporne transakcje zawarte pomiędzy stronami postępowania należały do produktów strukturyzowanych. W konstrukcji przedmiotowych transakcji zostały wykorzystane takie instrumenty pochodne jak syntetyczny forward, opcje call, opcje put,
ale wprowadzenie Warunków Rozwiązania do każdej z nich sprawiło, że funkcje wypłaty każdej
ze struktur nie mogły być traktowane jako sumy transakcji typu forward albo opcji. Natomiast regulamin transakcji wymiany walutowej nie opisywał produktów strukturyzowanych. Transakcje miały charakter zerokosztowy, tzn. w momencie zawierania transakcji na rzecz żadnej
ze stron nie następowały przepływy pieniężne. Warunki spornych transakcji są zgodne z pisemnymi ich potwierdzeniami. A transakcje mogły być adekwatne dla redukcji ryzyka powódki, o ile prognozowane przychody nie przekraczały kwoty transakcji (opinia – k. 3597-3636).

Opinię instytutu, zarówno pisemną jak i ustną uzupełniającą, Sąd uznał
za rzetelną, kompletną. W ocenie Sądu, opinia powyższa jest jasna i spójna, wnioski w niej zawarte logiczne i przekonywująco uzasadnione, a rzetelność i fachowość powyższych ustaleń nie budzi żadnych wątpliwości i pozwala na uznanie ich za w pełni wiarygodne.

Sąd nie prowadził postępowania dowodowego z urzędu, gdyż przy rozpoznawaniu sprawy
na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego w gestii Sądu nie leży zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia
sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa a stronach (art. 3 k.p.c.),
a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Sąd Okręgowy w Warszawie zważył, co następuje:

W uznaniu Sądu Okręgowego powództwo strony powodowej o zapłatę łącznej kwoty 5.691.812,19 zł i kwoty 472.448,22 euro wraz z odsetkami ustawowymi nie zasługiwało
na uwzględnienie w całości.

Powódka dochodziła zapłaty kwot pobranych z jej rachunku przez pozwaną z tytułu rozliczenia transakcji opcyjnych zawartych w dniach 15 lipca 2008 r., 21 lipca 2008 r.
i 23 lipca 2008 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. w S., zakwestionowała wymienione transakcje, jako nieważne z uwagi na ich sprzeczność z zasadami współżycia społecznego, tj. art. 58 § 2 k.c., przez wzgląd na to, że kreowały stosunek prawny rażąco nierówny dla strona. Następnie podnosiła, że nie doszło do ich zawarcia, ponieważ podczas rozmów telefonicznych, nie określono wszystkich istotnych warunków umowy, tj. nie ustalono kwoty premii opcyjnej,
a pozwana nie wykonała prawa z opcji, pracownik powódki nie podał hasła określonego umową podczas zawierania transakcji w dniach i 15 i 21 lipca 2008r., nadto nie zatwierdzono w rozmowie z dnia 23 lipca 2008 r. warunków transakcji. W rezultacie powódka podnosiła,
że pozwana wzbogaciła się nienależnym świadczeniem, a pobrane przez pozwaną kwoty winny zostać zwrócone na podstawie art. 410 § 2 k.c.

W dalszej kolejności powódka niezależnie od argumentów dotyczących sprzeczności transakcji z zasadami współżycia społecznego i ich nieważności wskazywała
na odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego banku na podstawie art. 415 k.c.,
jako, że pozwana poprzez pracownika J. T. pełniła rolę doradcy powódki i mając świadomość, tego, że zaproponowane transakcje nie zabezpieczają ryzyka kursowego powódki skłaniał ją do ich zawarcia, narażając na nieograniczone ryzyko kursowe,
tj. naruszając zasady rzetelności i uczciwości kupieckiej.

Powódka zarzucała pozwanej także niewypełnianie obowiązków opisanych
w dyrektywie MiFID, tj. nie przedstawiono powódce jakichkolwiek opisu ryzyk związanych
z transakcjami, nie przedstawiono pełnej i rzetelnej informacji na temat skutków zawieranych transakcji. Zatem odpowiedzialność pozwanej uzasadniona była także w oparciu
o art. 18 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 10 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U Nr 47, poz. 211, z późn. zm.). Nadto zarzucano pozwanej ujawnienie tajemnicy bankowej poprzez negocjacje pracownika pozwanej
z przedstawicielami (...) sp. z o.o. w W..

Zarówno ilość opcji, jak i wartość kwot sprzedanych przez powódkę nie były przez strony kwestionowane.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy w Warszawie rozpoznający przedmiotową sprawę skierował rozważania na kwestię wyroków wydanych w sprawie o sygn.
akt XX GC 1356/19 Sądu Okręgowego w Warszawie i w sprawie
o sygn. akt VII AGa 654/20 Sądu Apelacyjnego w Warszawie wydanego wobec wniesienia apelacji przez powódkę.

Wyrok w sprawie o sygn. akt XX GC 1356/19 wydano na skutek wniesionego przez (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. w S. pozwu dotyczącego części pobranej przez pozwaną kwoty tytułem rozliczenia zakwestionowanych, także w ramach przedmiotowego postępowania, transakcji opcyjnych, a która to część, gdyby dochodzona była w całości stanowiłaby w istocie jedno roszczenie.

Sprawa już prawomocnie zakończona (o sygn. akt XX GC 1356/19) stanowiła
w istocie rozdrobnienie roszczenia, którego dalsza część dochodzona była w ramach przedmiotowego postępowania. Instytucja rozdrobnienia roszczeń polega na zgłoszeniu przez stronę roszczenia procesowego obejmującego jedynie część roszczenia materialnoprawnego. Dopuszczalność rozdrobnienia roszczenia wynika z zasady dyspozycyjności i dotyczy świadczeń o podzielnym charakterze. Zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie kwestia dopuszczalności rozdrobnienia roszczenia i dochodzenia go częściami, w osobno prowadzonych postępowaniach, nie budzi obiekcji procesowych.

Zgodnie z treścią art. 365 §1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony
i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Prawomocność jest podstawą mocy wiążącej, skutkującej tym, że nie można negować istnienia orzeczenia o określonej treści, a sensem przepisu jest to, że prawomocny wyrok wydany w innej sprawie swą mocą powoduje, że nie jest możliwe odmienne ocenianie
i uregulowanie tego samego stosunku prawnego w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych i między tymi samymi stronami. (tak K. Flaga-Gieruszyńska, A. Zieliński, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Wyd. 11, Warszawa 2022). Jeżeli zagadnienie prawne zostało prawomocnie rozstrzygnięte w jednym procesie, to stanowi ono kwestię prejudycjalną w innym postępowaniu, w którym dochodzono innego żądania, a związanie prawomocnym wyrokiem oznacza, że sąd obowiązany jest uznać, że kwestia prawna, która była już w innej sprawie przedmiotem rozstrzygnięcia, kształtuje się tak, jak przyjęto we wcześniejszym, prawomocnym już wyroku. W późniejszym procesie kwestia taka nie może być kolejny
raz badana (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, M.Prawn. 2015, nr 2, s.85). W przepisie nie określono granic przedmiotowych mocy wiążącej, dlatego stosownym odniesieniem będzie treść art. 366 k.p.c. zgodnie z którym wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Regulacja zawarta w ww. przepisach gwarantuje zachowanie spójności i logiki działania organów państwowych, zapobiega również współistnieniu w obrocie prawnym rozstrzygnięć nie do pogodzenia
w całym systemie sprawowania władzy (wyr. SN z 29.5.2007 r., V CSK 83/07, Legalis).

Moc wiążąca orzeczenia sądowego oznacza, że wchodzi ono do podstawy faktycznej
i prawnej orzeczenia zapadłego w procesie, dla rozstrzygnięcia którego orzeczenie to jest wiążące, a w przypadku powagi rzeczy osądzonej, orzeczenie nie może zostać objęte podstawą faktyczną i prawną rozstrzygnięcia co do istoty sprawy w innym procesie. Stanowiłoby to w istocie naruszenie zasady powagi rzeczy osądzonej, która badana jest formalnie jako przesłanka dopuszczalności procesu (tak Uchwała Sadu Najwyższego z dnia 27 października 2021 r., sygn. akt III CZP 109/20). A sama moc wiążąca stanowi gwarancje poszanowania prawomocnego orzeczenia sądu, które uregulowało stosunek prawny będący przedmiotem rozstrzygnięcia.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 marca 1994 r., III CZP 29/94 (biul. SN 1994,
nr 3, s. 17) wyraził pogląd, że w procesie o dalszą – ponad prawomocnie uwzględnioną – część świadczenia z tego samego stosunku prawnego, sąd nie może w niezmienionych okolicznościach odmiennie orzec o zasadzie odpowiedzialności strony. Prawomocne orzeczenie sądu opiera swoje znaczenie na prawach podmiotowych, o które proces się toczył, a udzielając ochrony prawnej realizuje również samo prawo do wymiaru sprawiedliwości mające swoje konstytucyjne źródła. Dopuszczenie do możliwości rozbieżnego ocenienia zasadności tego samego roszczenia w tych samych okolicznościach, w różnych orzeczeniach byłoby zaprzeczeniem społecznie oczekiwanych reguł ochrony prawnej i naruszeniem zasady zaufania do wymiaru sprawiedliwości. Moc wiążąca stanowi zatem gwarancje poszanowania prawomocnego orzeczenia sądu, które uregulowało stosunek prawny będący przedmiotem rozstrzygnięcia. Jak wskazywał Sąd Najwyższy także w wyroku z dnia 23 marca 2006 r., sygn. akt. IV CSK 89/05 prawomocny wyrok oddalający powództwo o zasądzenie części roszczenia ma moc wiążącą w sprawie, w której powód dochodzi pozostałej jego części, tylko wtedy, gdy obie części roszczenia wynikającego z tego samego stosunku prawnego i oparte są na tych samych okolicznościach faktycznych. Taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Wyrok swoją mocą powoduje, że nie może być ani zmieniany, ani uchylony, a nadto nie jest możliwe odmienne ocenianie i uregulowanie tego samego stosunku prawnego, w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, między tymi samymi stronami. Moc wiążącą uzyskuje rozstrzygnięcie o żądaniu w powiązaniu z jego podstawą faktyczną
i w kolejnym postępowaniu sąd ma obowiązek przyjąć, że istotna z punktu widzenia zasadności żądania kwestia kształtowała się tak, jak to zostało ustalone w prawomocnym wyroku. Konsekwencją jest niedopuszczalność ponownej oceny prawnej co do okoliczności objętych prawomocnym rozstrzygnięciem (zob. np. wyr. SN z 20.11.2014 r., V CSK 6/14, Legalis).

W orzecznictwie wyłoniły się dwa nurty dotyczące kwestii związania prawomocnym wyrokiem. Zgodnie z pierwszym, sąd obowiązany jest uznać, że kwestia prawna, która została już rozstrzygnięta w pewnej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w innej sprawie, obowiązuje w takim kształcie, w jakim przyjął sąd w prawomocnym wyroku
już wcześniej wydanym (por. wyroki SN z dnia 6 marca 2014 r., V CSK 203/13).
Jak wskazywano w wyroku z dnia 4 listopada 2016 r., I CSK 736/15 na podstawie brzmienia samej tylko sentencji wyroku nie sposób zidentyfikować nie tylko stosunek prawny, z którego wynikało rozstrzygnięte nim roszczenie, ale także wszystkich charakterystycznych dla niego aspektów, różniących go od innych stosunków tego samego rodzaju. Odwołanie się do samej sentencji wyroku zwykle nie wystarcza zatem do wyznaczenia granic powagi rzeczy osądzonej, jaką należy mu przypisać, i z tego samego powodu nie wystarcza też do określenia właściwej mu mocy wiążącej. W charakteryzowaniu obu tych aspektów prawomocności materialnej wyroku należy uwzględnić uzasadnienie wyroku, a jeśli uzasadnienie nie zostało sporządzone, to także dane o żądaniu powoda i stosunku pozwanego do tego żądania, jakie wynikają z akt sprawy dokumentujących przebieg postępowania. Zarówno powaga rzeczy osądzonej, jak i moc wiążąca muszą być bowiem powiązane z przedmiotem rozstrzygnięcia, gdyż odnoszą się do tego, o co strony się spierały i o czym rozstrzygnął sąd.

Zgodnie z drugim nurtem orzeczniczym moc wiążąca prawomocnego wyroku dotyczy co do zasady związania treścią jego sentencji, a nie uzasadnienia, zawierającego przedstawienie dowodów i ocenę ich wiarygodności. Sąd nie jest związany zarówno ustaleniami faktycznymi poczynionymi w innej sprawie, jak i poglądami prawnymi wyrażonymi w uzasadnieniu zapadłego w niej wyroku (tak wyrok SN
z dnia 8 czerwca 2005 r., VCK 702/04). Na tą kwestię zwracała uwagę także powódka
w ramach przedmiotowego postępowania. Wprawdzie nie jest pożądana sytuacja, w której analogiczne stany faktyczne, zostaną odmiennie ocenione przez różne sądy, ale ograniczenie swobody jurysdykcyjnej sądu oraz odstąpienie od zasady bezpośredniości i swobodnej oceny dowodów, nie znajduje dostatecznych podstaw w art. 365 § 1 k.p.c., który dopuszcza rozbieżność ocen między sądami, w rozstrzyganiu kwestii „wstępnych” poza związaniem sentencją (tak uzasadnienie wyroku SN z dnia 18 stycznia 2017 r., V CSK 159/16,
por. też wyroki SN z dnia 15 lutego 2007 r., II CSK 452/06, OSNC - ZD 2008, nr A,
poz. 120, z dnia 16 lipca 2009 r., I CSK 456/08, z dnia 17 maja 2015 r., I CSK 494/11,
z dnia 25 czerwca 2014 r., IV CSK 610/13, OSNC-ZD 2015, nr D, poz. 51). W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2019 r., III CSK 27/19 wskazywano, że wykładnia umowy, na podstawie której powód dochodził wynagrodzenia za świadczenie usług, nie jest objęta mocą wiążącą wyroku w sprawie o inną część przewidzianego tą umową wynagrodzenia
za świadczenie usług.

Sąd Najwyższy w oparciu o przytoczony powyżej wyrok z dnia 29 marca 1994 r. podnosił natomiast, że gdy strony powołują te same dowody i podnoszą te same zarzuty,
to wynik tych spraw winien być taki sam. Jednakże odnosząc się również
do art. 178 ust. 1 Konstytucji RP oraz zasady bezpośredniości i swobodnej oceny dowodów, przyznano sądowi uprawnienia do innej oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów mogących prowadzić do innych ustaleń o faktach, i w konsekwencji do odmiennej oceny, którą przyjął sąd w odrębnie rozpoznawanej sprawie.

Sąd Okręgowy w Warszawie, za Sądem Najwyższym, podziela stanowisko, zaprezentowane w uchwale z dnia 27 października 2021 r., sygn. akt III CZP 109/20,
że dopuszczenie do możliwości odmiennego oceniania przez sądy o zasadności poszczególnych części tego samego roszczenia, pomiędzy tymi samymi stronami, przy tożsamości zarzutów i argumentów prezentujących przez strony w dwóch postępowaniach,
w niezmienionych okolicznościach, stanowi zaprzeczenie społecznie oczekiwanych reguł ochrony prawnej i naruszeniem zasady zaufania do organów wymiaru sprawiedliwości,
a tym samym stabilności orzeczeń sądowych i bezpieczeństwa obrotu prawnego. Stabilność
i jednolitość orzecznictwa, implikujące też jego przewidywalność, są wartościami samymi
w sobie i sprzyjają kreowaniu bezpieczeństwa prawnego. Wykluczenie związania prawomocnym rozstrzygnięciem w procesie o kolejną część roszczenia nie zdaje się przekonywujące z powodów praktycznych społecznych, a przede wszystkim normatywnych. Dopuszczenie możliwości przeciwstawnych rozstrzygnięć o zasadzie roszczenia w procesach o poszczególne jego części, w niezmienionych okolicznościach faktycznych i stanie prawnym zmierzałoby do złamania zasady odpowiedzialności. Związanie prawomocnym orzeczeniem w tzw. procesie częściowym, na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. o dalszą część prawomocnie zasądzonego roszczenia może dotyczyć jedynie rozstrzygnięcia o zasadzie roszczenia. Moc wiążąca, co jasne, nie rozciągnie się na wysokość roszczenia jako całości, w przypadku gdy prawomocne orzeczenie dotyczy tylko jakiegoś zakresu roszczenia. Zatem wysokość roszczenia w kolejnym postępowaniu podlega swobodnemu badaniu i ocenie.

Sąd Okręgowy w Warszawie rozpoznający przedmiotową sprawę nie przychyla się do twierdzeń o bezwzględnym charakterze związania prawomocnym orzeczeniem o dalszą część roszczenia, jednakże podziela stanowisko, przytoczonej już powyżej uchwale Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2021 r., iż wykładnia prawa, która legła u podstaw rozstrzygnięcia w zakończonej prawomocnie sprawie, w której powód dochodził części świadczenia, nie jest objęta mocą wiążącą wyroku w innej sprawie o dalszą część tego świadczenia, pomiędzy tymi samymi stronami, w tym samym stanie faktycznym i prawnym, tylko i wyłączenie w przypadku jeśli jest rażąco sprzeczna z prawem. Nie można wymagać
od sądu, by w procesie o kolejną część roszczenia powielał oczywiste i rażące błędy
z poprzedniego postępowania. W oparciu o przytoczoną powyżej tezę orzeczono o oddaleniu powództwa w przedmiotowej sprawie.

W ocenie Sądu powódka oparła swoje roszczenie na jednej podstawie faktycznej
i prawnej, decydując się na dochodzenie jednego, tego samego rodzajowo i wymagalnego świadczenia w dwóch procesach. Pozew wniesiony w sprawie XX GC 1356/19 (poprzednio sygn. XX GC 1/13) był tożsamy z pozwem wniesionym w przedmiotowej sprawie. Nawet wszelkie argumenty strony powodowej zostały powielone w ramach przedmiotowego postępowania, a różnica polegała na dochodzeniu tylko części roszczenia w postępowaniu
o sygn. XX GC 1356/19, zaś pozostałej części w ramach postępowania
o sygn. akt XX GC 977/14.

Roszczenia stanowiące przedmiot niniejszego oraz zakończonego już prawomocnie postępowania (w sprawie XX GC 1356/19) wynikają z tego samego stosunku prawnego między stronami i – jak to wyżej opisano – są oparte na tych samych okolicznościach faktycznych. Wskazać trzeba w tym miejscu, że prawomocny wyrok z dnia 7 lutego 2020 r. oddalający powództwo stwarza powagę rzeczy osądzonej, przesądza bowiem kwestię nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, z którego roszczenie wywodziła powódka (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 czerwca 2013 r., I CSK 644/12, LEX nr 1360164;
por. także postanowienie SN z dnia 13 czerwca 2017 r., IV CSK 691/16, niepublikowane). Jak to wyżej opisano taki stan powagi rzeczy osądzonej rodzi określone konsekwencje także na gruncie niniejszego postępowania między tymi samymi stronami. Wobec powyższego Sąd orzekający w niniejszej sprawie pozostawał związany wymienionym prawomocnym orzeczeniem zgodnie z opisanymi wyżej zasadami wynikającymi z przepisów art. 365 § 1
i art. 366 k.p.c., zatem Sąd nie mógł ponownie rozważać kwestii, które były już przedmiotem prawomocnego rozstrzygnięcia. Wskazać należy także, że w przedmiotowej sprawie
nie doszło do zmiany okoliczności faktycznych, a zatem nie można było dokonać odmiennej oceny prawnej zasady braku odpowiedzialności pozwanej, niż zawarta w prejudykacie,
jakim jest wymieniony wyrok.

W granicach związania wcześniej wydanym prawomocnym orzeczeniem Sąd może więc, czego nie uczynił w przedmiotowym postępowaniu, w ogóle pominąć postępowanie dowodowe, a także analizę prawną (tak Sąd Najwyższy m.in. w wyrokach
z dnia 19 października 2010 r., II BU 4/10, OSNP 2012, Nr 1-2, poz. 24
i z dnia 20 stycznia 2011 r., I UK 239/10, LEX nr 738532). W niniejszej sprawie nie budzi przy tym wątpliwości prawomocność wymienionego wyroku z dnia 7 lutego 2020 r., albowiem wyrokiem z dnia 26 maja 2021 r. wydanym przez Sąd Apelacyjny w Warszawie
w sprawie o sygn. VII AGa 654/20 oddalono apelację powódki. Zgodnie bowiem
z art. 363 § 1 k.p.c. orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przysługuje
co do niego środek odwoławczy lub inny środek zaskarżenia.

Sąd już po wydaniu przez Sąd Apelacyjny w Warszawie, rozstrzygnięcia w zakresie apelacji od wyroku z dnia 7 lutego 2020 r. w sprawie o sygn. akt XX GC 1356/19 dopuścił część zgłoszonych (już po oddaleniu apelacji) środków dowodowych, jednakże nie zdołały one wykazać okoliczności, które przesądzałyby o wydaniu odmiennego orzeczenia.

Sąd Okręgowy w Warszawie nie dopatrzył się również w wydanych prawomocnych wyrokach (w sprawie o sygn. akt XX GC 1356/19 i VII AGa 654/20) okoliczności,
które mogłyby uzasadniać stwierdzenie rażącej sprzeczności z prawem. Kwestia ta badana będzie jeszcze przez Sąd Najwyższy w Warszawie, wobec wniesienia przez powódkę skargi kasacyjnej, jednakże w dacie wydania wyroku w przedmiotowej sprawie, brak było podstaw do przyjęcia, iż do rażących naruszeń doszło. Na uwzględnienie zasługuje również okoliczność, iż w przedmiotowej sprawie nie doszło do zmiany okoliczności,
a zatem nie można było orzec odmiennie o zasadzie odpowiedzialności strony pozwanej.

Abstrahując jednak od powyższych rozważań, Sąd Okręgowy w Warszawie,
w składzie rozpoznającym przedmiotową sprawę, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, w pełni podziela stanowisko i argumentację Sądu Okręgowego w Warszawie zaprezentowane w wyroku i uzasadnieniu wydanym w sprawie o sygn. akt XX GC 1356/19, nadto podziela także argumentację Sądu Apelacyjnego w Warszawie zaprezentowaną
w wyroku z dnia 26 maja 2021 r. i uzasadnieniu do niego. Przeprowadzone dowody
w przedmiotowej sprawie, pokrywały się w przeważającej części z dowodami przeprowadzonymi w sprawie o sygn. XX GC 1356/19.

W szczególności Sąd Okręgowy przychyla się do twierdzeń, iż zakwestionowane przez powódkę transakcje zostały skutecznie zawarte. Jak ustalono w ramach dowodu z opinii instytutu naukowego przeprowadzonego także w przedmiotowej sprawie, transakcje należały do produktów strukturyzowanych, w ramach konstrukcji których wykorzystano instrumenty pochodne jak syntetyczny forward, opcje call, opcje put, a dodatkowo wprowadzono warunki rozwiązania dla każdej z transakcji. Przedmiotowe transakcje miały charakter „zerokosztowy” dla powódki. Pomimo tego, iż taki rodzaj transakcji nie został opisany w Regulaminie transakcji walutowych, to nie sposób przyjąć, iż strony nie mogły w taki sposób ułożyć stosunków kontraktowych. Wykorzystując zasadę swobody umów strony ustaliły
w jaki sposób będzie wyglądała dana transakcja walutowa, w tym ustaliły, iż będzie ona miała charakter struktury „zerokosztowej”. Za element więc istotny tych transakcji nie można było uznać premii opcyjnej, o której mowa w art. 1 Rozdziale IV Regulaminu (k.115). W ramach zawartych transakcji nie było również konieczne złożenie oświadczenia woli o realizacji praw z opcji zgodnie z art. 2 Rozdziału IV Regulaminu (k.115), skoro obowiązek zapłaty po stronie każdej ze stron został wprost przewidziany w każdej z zawartych umów (k.142-156). Sama umowa stron (k. 93-105) nie wyłączała zawierania transakcji mieszanych, tj. produktów strukturyzowanych. Brak było powodów do podważenia faktu zawarcia transakcji z uwagi na nieuzgodnienie wszystkich elementów w ramach rozmów telefonicznych, albowiem warunki transakcji jakie zostały ustalone przez strony za pośrednictwem rozmów telefonicznych,
a także w korespondencji mailowej (w zakresie jednej z transakcji), odpowiadały ustaleniom stron jakie następnie znalazły odzwierciedlenie w potwierdzeniach transakcji, a które to przez strony zostały podpisane. Praktyka zawierania transakcji przez strony ukształtowała się w ten sposób, że w początkowej fazie strony prowadziły wymianę korespondencji mailowej
i telefonicznej, w ten sposób dochodząc do wypracowania warunków danej transakcji walutowej, następnie przedmiotowe ustalenia były odwzorowywane w pisemnym potwierdzeniu, które obie strony podpisywał. Ten sposób ustalenia miał miejsce także
w przypadku kwestionowanych transakcji z lipca 2008 r. Powódka mogła skorzystać
z możliwości zgłoszenia zarzutów przesłanych potwierdzeń pisemnych, jednakże
nie wykorzystała tego uprawnienia. Biegli z Instytutu (...) w K. w opinii stwierdzili,
że treść potwierdzeń odzwierciedla uzgodnienia dokonane telefonicznie, zdefiniowali wszystkie transakcje stanowiące przedmiot sporu, jak również nie mieli wątpliwości,
że strony postępowania ustaliły wszystkie istotne warunki tych transakcji. Skoro powódka korzystając z profesjonalnego, zewnętrznego doradcy (...) sp. z o.o.
w W. uzgodniła warunki transakcji, podpisała pisemne potwierdzenie, a następnie ich nie kwestionowała, nie można przyjąć, że transakcje nie zostały zawarte, albo że przedmiot transakcji jest inny niż uzgodniono.

Sąd Okręgowy w Warszawie podziela także stanowisko Sądu zaprezentowane
w wyroku i jego uzasadnieniu wydanemu w sprawie o sygn. akt XX GC 1356/19,
wraz z całym przywołanym orzecznictwem, dotyczące braku podstaw do stwierdzenia nieważności transakcji z uwagi na ich sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. Samo stwierdzenie nieekwiwalentności wzajemnej sytuacji stron umowy nie może stanowić podstawy do przyjęcia nieważności umowy. W ramach wyrażonej w art. 353 ¹ k.c. zasady swobody umów mieści się przyzwolenie na faktyczną nierówność stron, która może
się wyrażać nieekwiwalentnością ich wzajemnej sytuacji prawnej, w tym także dotyczy
to umów opcji walutowych. W zakresie transakcji opcyjnych wskazuje się, iż przyjęcia nieważności takich umów (transakcji) nie może uzasadniać samo wskazywanie oczywistej przewagi banku jako kontrahenta. Nierównomierność rozłożenia ryzyk w ramach transakcji opcji walutowych jest ich cechą immanentną. Same transakcje były instrumentami finansowymi asymetrycznymi. W momencie ich zawierania możliwe było zarówno pozytywne, jak i negatywne ich rozliczenie. Przy czym nieograniczone negatywne konsekwencje zmian kursowych następowały tylko wówczas, gdy klient zawierając umowę nie przewidywał konieczności ewentualnego zapewnienia właściwego wolumenu waluty zgodnie z warunkami transakcji. W sytuacji w której powódka dysponowała środkami
w wysokości dwukrotności waluty (2K) to mogła nadal tą walutę zbywać, tylko na rzecz Banku po ustalonym uprzednio kursie wymiany.

Odnosząc się do kwestii doradztwa pozwanej, Sąd również popiera argumenty Sądu Okręgowego w Warszawie, zaprezentowane w ww. uzasadnienia do wyroku. Słusznie przyjęto, że samo wykorzystanie przez powódkę stanowiska lub prognozy udostępnianej przez pracownika banku, nie mogło zostać uznane za doradztwo. W chwili dokonywania spornych transakcji umowa o doradztwo inwestycyjne zawierana z firmą inwestycyjną wymagała formy pisemnej pod rygorem nieważności. W związku z tym nie można przyjąć,
że umowa ta zawarta został per facta concludentia.

Słusznie ustalono również, że przy zawieraniu spornych transakcji powódka korzystała z profesjonalnego doradztwa (...) sp. z o.o. w W., która to spółka opracowywała dla powódki strategię: zabezpieczającą poszczególne ryzyka finansowe, wprowadzenia strategii zabezpieczającej w firmie, pomocy przy zarządzaniu portfelem zabezpieczeń, pomoc przy negocjacjach i zawieraniu umów w zakresie wymiany walut,
jak i innych strategii i poziomów zabezpieczeń. Nadto księgowa powódki D. K. posiadała niezbędną wiedzę w tym zakresie, o czym świadczyła treść rozmów telefonicznych i wiadomości e-mail. Te wszystkie względy świadczą, iż po stronie powódki nie istniał deficyt informacyjny, natomiast nawet mając na uwadze nierównomierne rozłożenie ryzyk
w umowach, przy posiadaniu świadomości o charakterze transakcji i ryzyk jakie wiązały się
z umowami, brak było podstaw do uznania, że transakcje były sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

W zakresie nie spełniania przez pozwaną wszystkich wymogów informacyjnych, wskazać należy że na poparcie zasługuje przytoczony przez Sąd Okręgowy w Warszawie pogląd orzecznictwa, że brak jest podstaw do stwierdzenia nieważności opcji, o ile strona miała świadomość charakteru zawieranych transakcji i skutków jakie wiążą się z ich zawarciem, gdy posiada wiedzę o charakterze zawieranych transakcjach i ich skutkach. Powódka każdą ze spornych transakcji skonsultowała z (...) sp. z o.o. w W., była wspierana przez profesjonalny podmiot, który działał wyłącznie w jej interesie, jak również wykorzystywał wiedzę głównej księgowej D. K..

Słusznie Sąd przyjął również, że przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r.
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz.U. z 2019 r. poz. 1010, tekst jednolity) nie miały
w okolicznościach przedmiotowej sprawy zastosowania. Jak podnoszono, art. 1 ww. ustawy określa zakres przedmiotowy jej zastosowania. Ustawa reguluje zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji w działalności gospodarczej, w szczególności produkcji przemysłowej i rolnej, budownictwie, handlu i usługach - w interesie publicznym, przedsiębiorców oraz klientów. Strony nie pozostawały ze sobą w relacji konkurencyjnej,
a działania pozwanej nie sposób było uznać za podejmowane z zamiarem osiągnięcia przewagi rynkowej.

Te wszystkie względy stanowiły o oddaleniu powództwa, o czym Sąd orzekł
w pkt 1 sentencji wyroku.

W zakresie punktu 2 wyroku orzeczono w oparciu o zapisy art. 108 k.p.c. rozstrzygając o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu ustalając, że strona powodowa przegrała proces w całości i szczegółowe wyliczenie kosztów sądowych pozostawił referendarzowi sądowemu.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.

SSO Katarzyna Kisiel

ZARZĄDZENIE

(...)
(...)

(...)
(...)

(...)
(...)

(...)

(...)
(...)
(...)

SSO Katarzyna Kisiel