Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Anna Rachocka
Protokolant:	sekretarz sądowy Magdalena Kołodziejak

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. H., K. H.

przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu (...) w W.

o zapłatę

orzeka:

1)  Powództwo oddala;

2)  szczegółowe rozliczenie kosztów postępowania oraz kosztów pomiędzy stronami pozostawia referendarzowi sądowemu ustalając, że pozwany wygrał proces w całości.

SSO Anna Rachocka

Sygn. akt XX GC 1042/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 02 sierpnia 2013 roku (data stampla pocztowego k. 61) powodowie A. H. i K. H. wnieśli o zasądzenie na ich rzecz solidarnie od pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w W. kwoty 75.050,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty z tytułu odszkodowania za koszty rewitalizacji akustycznej lokalu mieszkalnego oraz za zmniejszenie wartości lokalu nr (...) położonego w W., przy ul. (...) w związku z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania Uchwałą nr 76/11 z dnia 20 czerwca 2011 roku Sejmiku Województwa (...) (dalej: Uchwała) w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego dla (...) im. (...) w W.. Jako podstawę dochodzonego roszczenia powodowie wskazali przepis art. 129 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2013 r., poz. 1232, ze zm., dalej: p.o.ś.).

W piśmie procesowym z dnia 02 czerwca 2014 roku sprecyzowanym na rozprawie z dnia 03 września 2015 roku powodowie zmienili żądanie pozwu w ten sposób, że wnieśli o zasądzenie na ich rzecz solidarnie od pozwanego kwoty 75.050,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, z czego 5.500,00 złotych tytułem odszkodowania za koszty rewitalizacji akustycznej lokalu mieszkalnego oraz 60.000,00 złotych za zmniejszenie wartości lokalu nr (...) położonego w W., przy ul. (...) oraz po 5.000,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lutego 2014 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych na skutek nieustannych, uporczywych i głośnych przelotów samolotów na budynkiem przy ul. (...) w W.. Jako podstawę roszczenia odszkodowawczego powodowie wskazali dodatkowo przepis art. 435 k.c. (pismo procesowe k. 238 – 243).

Pozwany Przedsiębiorstwo Państwowe (...) w W. wnosił o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Wskazał na upływ terminu zawitego na dochodzenie roszczeń oraz brak wykazania przez powodów szkody, która powstałaby w związku z wejściem w życie Uchwały (odpowiedź na pozew k. 148 – 161, pismo procesowe z dnia 02 czerwca 2014 roku k. 246 – 254).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. A. H. i K. H. przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...), o powierzchni użytkowej 135,7 m ², położonego w budynku wielorodzinnym w W., przy ul. (...), dla którego Sąd Rejonowy dla Warszawy M. prowadzi księgę wieczysta pod numerem KW (...) (okoliczność bezsporna, umowy realizacyjne z 09 czerwca 2000 r. k. 15 – 45, oświadczenie o przydziale lokalu mieszkalnego k. 46, zaświadczenie Spółdzielni (...) „Osiedle (...)” z 16 maja 2003 r. k. 52, wypis z rejestru gruntów k. 54 – 55).

Pozwany Przedsiębiorstwo Państwowe (...) w W. jest zarządcą (...) im. (...) w W. (okoliczność bezsporna).

W dniu 20 czerwca 2011 roku Sejmik Województwa (...) podjął uchwałę nr 76/11 w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego dla (...) im. (...) w W., która weszła w życie w dniu 4 sierpnia 2011 roku.

Zgodnie z §1 Uchwały został utworzony obszar ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W., którego zarządcą jest Przedsiębiorstwo (...) w W., zwany dalej „Obszarem ograniczonego użytkowania” (OOU).

Zgodnie z §4 Uchwały, w obszarze ograniczonego użytkowania wyróżnia się dwie strefy: pkt 1), Strefę Z1, której granicę zewnętrzną wyznacza izolinia miarodajnego poziomu dźwięku 55 dB w porze nocy, od wewnątrz granica lotniska; pkt. 2), strefę Z2, której granicę wyznacza od zewnątrz izolinia miarodajnego poziomu dziwie 50 dB w porze nocy, od wewnątrz granica lotniska strefy Z1.

Zgodnie z §5 Uchwały, w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadza się następujące ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu i sposobu korzystania z terenów: pkt 1) w strefie Z1: ppkt a) zakazuje się przeznaczenia terenów pod zabudowę mieszkaniową jedno- i wielorodzinną, mieszkaniowo - usługową, zagrodową, zamieszkania zbiorowego, związaną ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, szpitale i domy opieki społecznej; ppkt b) zakazuje się lokalizowania budynków o funkcji mieszkaniowej, mieszkaniowo - usługowej, zagrodowej, zamieszkania zbiorowego, szpitali, domów opieki społecznej oraz o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży; ppkt c) zakazuje się zmiany funkcji budynków istniejących na budynki o funkcji mieszkaniowej, mieszkalno - usługowej, zagrodowej, zamieszkania zbiorowego, szpitali, domów opieki społecznej oraz o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży; pkt) 2 w strefie Z2: ppkt a) zakazuje się przeznaczania terenów pod szpitale i domy opieki społecznej oraz pod zabudowę związaną ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży; ppkt b) zakazuje się lokalizowania budynków o funkcji szpitali, domów opieki społecznej oraz o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży; ppkt c) zakazuje się zmiany funkcji budynków istniejących na budynki o funkcjach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, szpitali i domów opieki społecznej.

Paragraf 6 Uchwały określił wymagania techniczne dotyczące budynków objętych obszarem ograniczonego użytkowania: 1) w nowoprojektowanych budynkach należy zapewnić izolacyjną akustyczność ścian zewnętrznych, okien i drzwi w ścianach zewnętrznych, dachów i stropodachów zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z . 2010 r., nr 243, poz. 1623 ze zm.); 2) w istniejących budynkach należy zastosować zabezpieczenia zapewniające klimat akustyczny w pomieszczeniach zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z . 2010 r., nr 243, poz. 1623 ze zm.).

Nieruchomość powodów została objęta obszarem ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. poza strefą Z 1 i Z 2 (okoliczności bezsporne, Uchwała Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego dla (...) im. (...) w W. ://www.mazovia.pl/samorzad/sejmik/uchwaly-sejmiku/uchwala,2022, (...).html oraz Dziennik Urzędowy Województwa (...) z 2011 roku, Nr 128, poz. 4086 z załącznikami).

Na skutek objęcia lokalu mieszkalnego powodów A. H. i K. H. obszarem ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. nieruchomość powodów nie straciła na wartości (opinia biegłego R. K. k. 512 - 554, opinia ustna protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2017 roku czas: 00:01:40 – 00:55:50).

Powodowie zgłosili pozwanemu swoje roszczenia z tytułu ubytku wartości nieruchomości jak i nakładów koniecznych do zapewnienia prawidłowego klimatu akustycznego po raz pierwszy w pozwie z dnia 02 sierpnia 2013 roku. Odpis pozwu został doręczony pozwanemu w dniu 29 listopada 2013 roku (zwrotne poświadczenie odbioru k. 146, okoliczności bezsporne).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie niezakwestionowanych twierdzeń stron oraz dowodów z dokumentów załączonych do pism procesowych w szczególności pozwu i odpowiedzi na pozew, dalszych pism stron dopuszczonych stosownymi decyzjami Sądu oraz opinii biegłego R. K..

Sąd oparł się na opinii biegłego z zakresu (...) w zakresie w jakim wskazał on na brak spadku wartości nieruchomości powodów. W ocenie Sądu opinia została sporządzona w sposób logiczny, rzeczowy i przejrzysty. Biegły wskazał na czym opierał się wydając opinię, z jakich źródeł korzystał i którą posłużył się metodologią. W sposób zrozumiały i przekonujący przedstawił wnioski opinii oraz w jaki sposób do nich doszedł. Sąd nie miał także wątpliwości odnośnie tego, że biegły posiada odpowiednie kompetencje i doświadczenie do wydania opinii w sprawie. Należy podkreślić, iż biegły wykonuje uprawnienia rzeczoznawcy od 14 lat oraz został powołany na listę ponad 2 lata temu i sporządził wiele podobnych opinii w zbliżonych rodzajowo sprawach, zatem należy uznać, iż posiada niezbędne doświadczenie w przedmiocie objętym zakresem i niniejszej sprawy. Biegły w sposób przekonujący i rzeczowy odniósł się do zgłoszonych przez strony zastrzeżeń, wyjaśnił w szczególności jakie okoliczności uwzględnił przy doborze nieruchomości do przeprowadzenia analizy porównawczej zarówno na terenie objętym OOU jak i na terenie pobliskim, ale nie objętym tą strefą. Powyższe przekonuje, iż przyjęta metoda jest prawidłowa i prowadzi do uzyskania adekwatnych wyników końcowych. W ocenie Sądu również sposób sporządzenia opinii odpowiada prawu, w szczególności jest zgodny z wymogami Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. 2004 nr 207 poz. 2109 ze zm.).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo należało oddalić w całości.

Powodowie dochodzili odszkodowania za zmniejszenie wartości ich nieruchomości oraz za koszty rewitalizacji akustycznej budynku na skutek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...)
w W. na podstawie uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2007 roku.

Powodowie oparli dochodzone pozwem roszczenia na przepisie art. 129 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2013 r., poz. 1232, ze zm., dalej jako: p.o.ś.). Zgodnie z art. 129 ust. 1 p.o.ś., jeżeli w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości korzystanie z niej lub z jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone, właściciel nieruchomości może żądać wykupienia nieruchomości lub jej części. Stosownie do art. 129 ust. 2 p.o.ś., w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Według art. 129 ust. 4 p.o.ś. z opisanymi roszczeniami można wystąpić w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości.

Zgodnie z poglądami doktryny i judykatury termin określony w art. 129 ust. 4 p.o.ś. jest terminem zawitym, a nie terminem przedawnienia. Jest to termin wyznaczony dla zgłoszenia roszczeń wskazanych w art. 129 ust. 1 - 3 p.o.ś. obowiązanemu do ich realizacji, którego dochowanie warunkuje zachowanie tych roszczeń (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2008 r., II CSK 216/08; z dnia 21 sierpnia 2013 r., II CSK 578/12, OSNC 2014, nr 4, poz. 47; z dnia 4 grudnia 2013 r., II CSK 161/13, OSNC-ZD 2015, nr B, poz. 16). Wystąpienie z roszczeniem stosownie do art. 129 ust. 4 p.o.ś. ma charakter czynności jednorazowej w odniesieniu do danego roszczenia - dokonanie tej czynności w terminie wskazanym w tym przepisie oznacza jego dochowanie i kończy jego bieg. Skutkiem tego jest zachowanie roszczenia przez uprawnionego, choćby na drodze sądowej dochodził on roszczenia w większym rozmiarze niż objęty wystąpieniem (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2013 r., II CSK 578/12, OSNC 2014, nr 4, poz. 47) oraz choćby dochodził roszczenia nie w jednym, ale w kolejnych procesach.

W wyroku z dnia 02 października 2015 roku zapadłym w sprawie II CSK 720/14 Sąd Najwyższy wskazał, że: „W razie, gdy nośnikiem oświadczenia o zgłoszeniu roszczenia związanego z ograniczeniem korzystania z nieruchomości jest pozew lub inne pismo procesowe, dla dochowania terminu, o którym mowa w art. 129 ust. 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz. 627 ze zm.) konieczne jest, aby przed jego upływem pozew lub to pismo zostały doręczone obowiązanemu, nie wystarcza zaś to, że przed tym upływem powództwo zostanie wytoczone lub pismo zostanie wniesione do sądu”. W okolicznościach niniejszej sprawy powodowie przed wytoczeniem powództwa nie skierowali do strony pozwanej wezwania do zapłaty ani w żaden inny sposób nie zgłosili mu dochodzonego pozwem roszczenia. Pierwszym pismem, w który zgłosili pozwanemu roszczenia z art. 129 ust. 1 - 3 p.o.ś. był pozew, co było pomiędzy stronami niniejszego postępowania bezsporne. Odpis pozwu został doręczony pozwanemu w dniu 29 listopada 2013 roku (k. 146), a więc po upływie 2 lat od dnia wejścia w życie uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2007 roku, co nastąpiło w dniu 04 sierpnia 2011 roku. W ten sposób wytoczenie powództwa w dniu 02 sierpnia 2013 roku nie wystarczyło do dochowania terminu wynikającego z art. 129 ust. 4 p.o.ś. Tym samym roszczenie powodów wygasło i nie może być skutecznie dochodzone.

Powodowie w toku postępowania w niniejszej sprawie podali też alternatywną podstawę prawną dochodzonego roszczenia tj. art. 435 k.c. W ocenie Sądu roszczenie powodów w oparciu o tę podstawę również nie może być uwzględnione.

Sąd zakwalifikował roszczenie powodów jako wypełniające dyspozycję przepisów art. 129 i 135 p.o.ś. i uznał, że nie było podstaw do zastosowania w sprawie art. 435 k.c. W ocenie Sądu słusznym pozostaje stanowisko Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 09 kwietnia 2010 r. (III CZP 17/10, LEX nr 584036; zob. także wyrok SN z dnia 06 maja 2010 r., II CSK 602/09, LEX nr 585768 oraz postanowienie SN z dnia 24 lutego 2010 r., III CZP 128/09, LEX nr 578138) wskazał, że: „Przepisy art. 435 k.c. w związku z art. 322 p.o.ś. i art. 129 p.o.ś. przewidują rozłączne reżimy odpowiedzialności. Za taką interpretacją przemawia również dążenie do kompleksowego uregulowania skutków ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania w zakresie szkody polegającej na obniżeniu wartości nieruchomości. Rozszczepienie tych skutków na szkody wynikające z ograniczeń przewidzianych wprost w rozporządzeniu o ustanowieniu obszaru ograniczonego użytkowania oraz szkody wynikające w emisji hałasu byłoby zresztą sztuczne”. Powodowie wprost wskazali, że zdarzeniem, z którego wywodzą odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego jest wejście w życie Uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2007 roku. Roszczenie odszkodowawcze dochodzone pozwem wypełnia więc przesłanki z art. 129 ust. 1 i 2 p.o.ś., a przepis art. 435 k.c. nie ma w tym przypadku zastosowania. Przepis ten nie może być podstawą odpowiedzialności pozwanego również z tego względu, że port lotniczy nie jest przedsiębiorstwem w całości wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody w rozumieniu tego przepisu, bowiem siły elementarne są wykorzystywane jedynie do części jego działalności (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 7 marca 2014 r., VI ACa 1047/13, http://orzeczenia.waw.sa.gov.pl/, wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2012 r., I CSK 509/11, LEX nr 1215402, z dnia 23 maja 2012 r,, I PK 198/11, LEX nr 1219494). Nadto należy zauważyć, że przyjęcie dopuszczalności zastosowania art. 435 k.c. jako podstawy odpowiedzialności pozwanego prowadziłoby do ominięcia 2 - letniego terminu zawitego przewidzianego w art. 129 ust. 4 p.o.ś. i niweczyłoby funkcję gwarancyjną tego przepisu, który pozwala podmiotowi nadmiernie ingerującemu w środowisko naturalne na prowadzenie racjonalnej gospodarki finansowej, umożliwiając mu zaspokojenie roszczeń poszkodowanych w przewidywalnym terminie. W okolicznościach niniejszej sprawy powodowie zgłosili swoje roszczenia pozwanemu opierając je na treści art. 129 p.o.ś.

Niezależnie od powyższego roszczenie powodów wywodzone ze wszystkich wskazanych przez nich podstaw prawnych jest niezasadne, gdyż nie wykazali oni przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego.

Pomiędzy stronami niesporny był fakt położenia nieruchomości powodów w obszarze ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. poza strefą Z 1 i Z 2 w strefie OOU zgodnie z uchwałą nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. (Dz. Urz. Woj. M.. nr 128 poz. 4086).

Zgodnie z art. 129 ust. 2 p.o.ś. właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę, w tym zmniejszenie wartości nieruchomości, w związku z o ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, przy czym ograniczeniem takim jest także samo ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania. W związku z tym pozostaje nie tylko obniżenie wartości nieruchomości będące następstwem ograniczeń przewidzianych bezpośrednio w treści rozporządzenia o utworzeniu OOU, zwłaszcza ograniczeń zabudowy i przeznaczenia budynków do niektórych rodzajów działalności, lecz także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, że dochodzi do zawężenia granic własności i tym samym ścieśnienia wyłącznego władztwa właściciela względem nieruchomości położonej w OOU. Bowiem o ile przed wejściem w życie OOU właściciel mógł żądać zaniechania immisji przekraczającej standard ochrony środowiska, o tyle w wyniku ustanowienia OOU takiej możliwości został pozbawiony. Innymi słowy szkodą podlegającą naprawie jest swoisty przymus znoszenia dopuszczalnych na tym obszarze immisji, co wywołuje skutki ekonomiczne tego stanu prawnego. Obniżenie wartości nieruchomości stanowi wymierną stratę niezależnie od tego czy właściciel ją zbył czy też nie, bowiem nieruchomość jest dobrem o charakterze inwestycyjnym. W praktyce orzeczniczej zwraca się uwagę na to, że przesłanką roszczenia odszkodowawczego przewidzianego w art. 129 ust. 2 p.o.ś. nie jest zbycie nieruchomości, a odszkodowanie nie jest ograniczone do rzeczywistej straty, obowiązuje bowiem zasada pełnej odpowiedzialności odszkodowawczej za wprowadzenie ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości (por. wyrok SN z dnia 25 lutego 2009, sygn. akt II CSK 546/08, LEX nr 503415).

Celem ustalenia, czy na skutek wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania wartość nieruchomości powodów zmieniła się, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego.

Sporządzając opinię biegły ustalił w oparciu o analizę cen transakcyjnych dotyczących lokali mieszkalnych, że nieruchomość powodów wskutek objęcia jej obszarem ograniczonego użytkowania nie straciła na wartości w relacji do nieruchomości położonych poza obszarem ograniczonego użytkowania, przy czym relacja ta pozostaje niezmienna od początku 2007 roku. Spadek wartości nieruchomości wskutek wejścia w życie uchwały nr 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W. zatem nie nastąpił. W celu udzielenia odpowiedzi na pytanie zakreślone biegłemu w tezie dowodowej biegły przeprowadził badania zmienności wartości nieruchomości podzielonych na grupy stosownie do położenia względem OOU za okres 2006 – 2015 oraz na wyodrębnionych rejonach badawczych. Wykonane przez biegłego badanie, w odróżnieniu od badania będącego podstawą wydanej w niniejszej sprawie opinii przez biegłą I. H., pozostaje prawidłowe. Biegła I. H. wskazała, iż nieruchomość powodów utraciła wartość, jednakże nie przeprowadziła badania rynku (...) ustalając trend czasowy, a jedynie zastosowała per analogiam dane z rynku (...). O ile byłoby możliwe zastosowanie analogii w przypadku wykazania tożsamości zachowań na rynku poprzez przeprowadzenie dowodu na tę okoliczność, o tyle biegła pominęła tę część, co powoduje, iż weryfikacja prawidłowości sporządzenia opinii jest niemożliwa. Sąd podzielił stanowisko pozwanego zawarte w zarzutach do opinii, iż wyliczenia biegłej uwzględniają teoretyczny nie zaś rzeczywisty spadek wartości nieruchomości położonych w OOU i taki spadek wartości nieruchomości powodów. Całkowita rezygnacja z analizy rynku i oparcie jej na teoretycznych wyliczeniach uniemożliwiły biegłej wydanie prawidłowej i pełnej opinii. W związku z powyższym Sąd uznał opinię biegłej za nieprzydatną do wydania wyroku w sprawie i pominął ją. Powodowie wnosili wprawdzie, aby Sąd – mając na uwadze całkowitą rozbieżność pomiędzy dwiema opiniami biegłych sporządzonymi w niniejszej sprawie – dopuścił z urzędu dowód z opinii kolejnego biegłego, żądanie to nie mogło być jednak uwzględnione. Sprzeczność pomiędzy wskazanymi opiniami jest jedynie pozorna. Opinia biegłej I. H. nie mogła być w ogóle brana pod uwagę przy wydaniu orzeczenia w niniejszej sprawie z uwagi na brak wykonania badań rynku (...), zaś opinia biegłego R. K., który takie badania wykonał, jest w ocenie Sądu prawidłowa. Pozwany zarzucił, iż biegły R. K. oparł swą opinię o badania cen transakcyjnych lokali, które przygotował na użytek różnych postępowań sądowych, przedstawił ceny transakcyjne lokali, którym trudno przyznać walor podobnych oraz nie określił wartości lokalu powodów (pismo procesowe z dnia 26 stycznia 2017 roku k. 622 – 624). Zarzuty te Sąd uznał za nieuzasadnione. Przede wszystkim biegły dokonał wyliczeń w oparciu o rzeczywiście przeprowadzone badania rynku (...), które samodzielnie wykonał, i co do których rzetelności strony nie zgłaszały zastrzeżeń, zaś fakt wykorzystania tych badań na użytek różnych postępowań sądowych jest bez znaczenia, skoro pozostają one prawidłowe. Pozwany wskazał wprawdzie, że przyjęte przez biegłego do porównania nieruchomości cechuje brak podobieństwa z lokalem powodów, jego zarzut jest jednak zbyt ogólny, by poddał się weryfikacji. Biegły wyjaśnił jednak przesłuchany na rozprawie, że różnice w zakresie wielkości, czy położenia lokali przyjętych do porównania nie są istotne, jeśli próba nieruchomości położonych w danym obszarze OOU (tu: poza strefami Z 1 i Z 2) oraz poza obszarem ograniczonego użytkowania jest odpowiednio duża i w ten sam sposób pod względem zróżnicowania nieruchomości dobrana. Wreszcie biegły wyjaśnił, iż brak było potrzeby określenia wartości lokalu powodów w sytuacji, gdy celem opinii jest ustalenie, czy wartość nieruchomości uległa zmianie w związku z wejściem w życie Uchwały. Jeśli wartość nieruchomości nie uległa zmianie, nie ma znaczenia jaką lokal powodów aktualnie ma wartość. Strony nie kwestionowały ustnych wyjaśnień biegłego złożonych na rozprawie w dniu 12 stycznia 2017 roku. Wyjaśnienia te zaś Sąd uznał za w pełni przekonujące.

Brak było też podstaw do uwzględnienia roszczenia powodów o odszkodowanie z tytułu kosztów rewitalizacji akustycznej lokalu. Przede wszystkim powodowie nie wykazali w żaden sposób, że w lokalu nr (...) położonym w W., przy ul. (...) nie jest zapewniony prawidłowy klimat akustyczny zgodnie z przepisami prawa oraz przy uwzględnieniu Polskich Norm w dziedzinie akustyki budowlanej. Przede wszystkim zaś nie zostało ustalone, czy wokół budynku, w którym znajduje się lokal powodów zanotowano przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu w środowisku określonego rozporządzeniem (...) z dnia 14 czerwca 2007 roku w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku. Nieruchomość, na której znajduje się lokal powodów, jest wprawdzie położona w OOU, ale poza strefami Z 1 i Z 2. Położenie zaś nieruchomości w obszarze ograniczonego użytkowania nawet w strefach Z 1 i Z 2 nie oznacza automatycznie, że normy hałasu muszą być przekroczone. Podobnie rzecz się ma zapewnieniem poziomu klimatu akustycznego jaki jest wymagany w budynkach, co reguluje ustawa z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Nawet jeśli występuje przekroczenie dopuszczalnych norm hałasu w środowisku, czego powodowie nie wykazani, nie oznacza to automatycznie, że klimat akustyczny w danym lokalu nie jest zapewniony. Ustalenie tak przekroczenia dopuszczalnych norm hałasu w środowisku w miejscu, gdzie znajduje się lokal powodów, jak i w tym konkretnym lokalu wymagało wiadomości specjalnych, a więc dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu akustyki, o co powodowie nie wnioskowali. Wnieśli oni wprawdzie o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy celem wyceny nakładów jakie trzeba ponieść, tak, aby uzyskać odpowiedni klimat akustyczny, było to jednak dalece niewystarczające. Wnioskowany przez powodów dowód byłby przydatny dopiero po ustaleniu przez biegłego akustyka, że w lokalu powodów brak jest właściwego klimatu akustycznego i lokal należy poddać rewitalizacji akustycznej. Dowodu takiego jednak zabrakło (pozwany cofnął wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego akustyka). Tym samym powodowie nie wykazali konieczności zastosowania w ich lokalu dodatkowych zabezpieczeń akustycznych. Ponieważ powodowie nie wykazali wskazanych wyżej okoliczności powództwo w części dotyczącej odszkodowania z tytułu rewitalizacji akustycznej lokalu również z tego względu musiało być oddalone. Brak wykazania by dopuszczalne normy hałasu w lokalu powodów zostały przekroczone powoduje też konieczność oddalenia żądania zasądzenia od pozwanego na rzecz powodów kwot po 5.000,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lutego 2014 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych na skutek nieustannych, uporczywych i głośnych przelotów samolotów na budynkiem przy ul. (...) w W.. Brak wykazania ponadnormatywnego hałasu powoduje konieczność uznania, że dobra osobiste powodów takie jak: cisza i mir domowy, spokój psychiczny oraz prawa człowieka do korzystania z nieskażonego środowiska biologicznego nie zostały naruszone. Powyższe wymagało przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego akustyka, czego w niniejszym postępowaniu zabrakło. Dowód ten zaś w żadnej mierze nie może być zastąpiony przesłuchaniem powodów w charakterze strony. Brak wykazania naruszenia dóbr osobistych w rozumieniu art. 23 i 24 k.c. powoduje, że niecelowym jest szczegółowe odnoszenie się do argumentów pozwanego w przedmiocie braku jego odpowiedzialności ze wskazanego tytułu.

Z tych wszystkich względów powództwo zostało w całości oddalone.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 §1 w zw. z art. 108 §1 k.p.c.

SSO Anna Rachocka