Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

POSTANOWIENIE

Dnia 29 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2015 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. Z., H. Z., G. J. oraz W. J.

przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu (...) w W.

o zapłatę/ w przedmiocie wniosku pozwanego o uzupełnienie postanowienia z dnia 23 marca 2015 r.

postanawia:

1.  sprostować postanowienie z dnia 23 marca 2015 r. w ten sposób, że w punkcie 2 sentencji skreślić słowa: (...), a w ich miejsce wpisać „A. Z., H. Z., G. J. oraz W. J.”;

2.  uzupełnić postanowienie z dnia 23 marca 2015 r. o umorzeniu postępowania o rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu w ten sposób, że w punkcie 2 skreślić kropkę po słowie „pozwu” oraz w jej miejsce wstawić średnik, a po punkcie 2 postanowienia dopisać pkt 3 o następującej treści: „zasądzić solidarnie od A. Z., H. Z., G. J. oraz W. J. na rzecz Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w W. kwotę 1.308,50 złotych (jeden tysiąc trzysta osiem złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym 1.308 (jeden tysiąc trzysta) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.”.

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2015 r. Sąd wydał postanowienie w przedmiocie umorzenia postępowania w związku z cofnięciem pozwu przez powodów.

W pkt. 2 tego postanowienia Sąd z urzędu postanowił o zwrocie połowy opłaty stosunkowej od pozwu, tj. kwoty 7 500 zł. W treści tego postanowienia jako powodowie uprawnieni do zwrotu tej kwoty zostali wskazani B. i G. D.. Tymczasem powodami w niniejszej sprawie są: A. i H. Z. oraz G. i W. J.. Powyższa nieścisłość stanowi oczywistą omyłkę.

Zgodnie z art. 350 § 1 k.p.c., sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłkę.

W związku z powyższym Sąd postanowił jak w pkt. 1 sentencji.

Postanowienie o umorzeniu postępowania stanowi orzeczenie kończące sprawę w instancji w rozumieniu art. 108 § 1 k.p.c., a w związku z tym, sąd ma obowiązek zawrzeć w nim rozstrzygnięcie o kosztach. Postanowienie z dnia 2 marca 2015 r. nie zawierało tego elementu. O uzupełnienie postanowienia w tym przedmiocie wniósł pozwany.

W doktrynie przyjmuje się, że w przypadku umorzenia postępowania w wyniku cofnięcia pozwu za przegrywającą uznaje się stronę powodową.

Sąd uznał jednak, że w niniejszej sprawie zachodzi przypadek szczególnie uzasadniony w rozumieniu art. 102 k.p.c. Mianowicie, podstawą roszczenia powodów w niniejszej sprawie był art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 1232, ze zm.; dalej „p.o.ś.”) w związku z uchwałą 76/11 Sejmiku Województwa (...) z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla (...) im. (...) w W.. W okresie, kiedy powodowie składali pozew, w związku z upływem dwuletniego terminu zawitego, określonego w art. 129 ust. 4 p.o.ś., możliwość dochodzenia roszczeń odszkodowawczych w związku z utworzeniem w/w obszaru ograniczonego użytkowania była szczególnie nagłaśniana przez media oraz organizacje oferujące reprezentację w takich sporach. Równocześnie sprawy te miały charakter precedensowy, a ustalenie linii orzeczniczej nastąpiło dopiero w ostatnim czasie.

Wskazać także należy na stosunkowo niewielki nakład pracy pełnomocnika pozwanego w niniejszej sprawie, który ograniczył się do złożenia odpowiedzi na pozew. Ze względu na powtarzalność roszczeń tego samego rodzaju wobec pozwanego w związku z wejściem w życie uchwały nr 76/11, odpowiedź na pozew mogła być w zasadzie ograniczona do zarzutów podnoszonych także w innych sprawach.

W ocenie Sądu, powyższe okoliczności uzasadniają zasądzenie od powodów wyłącznie połowy kosztów poniesionych przez powoda na podstawie art. 102 k.p.c.

Na zasądzoną kwotę składa się kwota 1 300 złotych tytułem zwrotu połowy kosztów zastępstwa, ustalonych zgodnie z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tj. Dz. U. 2013, poz. 490) oraz 8,50 złotych tytułem połowy opłaty od pełnomocnictwa.

W związku z powyższym, Sąd postanowił jak w pkt. 2 sentencji.

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

ZARZĄDZENIE

(...)

1.  (...);

2.  (...).

(...)