Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący –	SSO Piotr Szmarowski
Protokolant –	Stażysta Monika Białach

po rozpoznaniu 20 grudnia 2023 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. w W.

przeciwko J. P.

o zapłatę

1.  oddala powództwo w stosunku do J. P.

2.  zasądza od powoda (...) Bank S.A. w W. na rzecz pozwanego J. P. kwotę 3617,00 zł ( trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Piotr Szmarowski

Sygn. akt XX GC 1423/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 września 2019 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) Bank Spółka Akcyjna w W. wniósł o zasądzenie solidarne od pozwanych J. P. i G. P. kwoty 102 825,30 zł, w tym kwoty 87 110,87 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych od 24 września 2019 r. do dnia zapłaty, kwoty 2 719,59 zł z tytułu odsetek umownych od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 23 października 2018 r., a także kwotę 11 494,84 zł z tytułu odsetek umownych za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 87 110,87 zł liczonych od dnia 2 lipca 2018 r. do dnia 23 września 2019 r.

Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanych solidarnie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w stosunku do pozwanych przysługuje mu wierzytelność pieniężna wynikająca z zawartej umowy kredytu w wysokości 102 825,30 zł. Istnienie przedmiotowej wierzytelności, jej wysokość oraz terminy płatności odsetek wynikają wprost z Wyciągu Ksiąg Bankowych wystawionego na dzień 23 września 2019 r.

Należności objęte pozwem nie zostały uregulowane przez pozwanego w terminach określonych w umowie, w związku z powyższym po wypełnieniu obowiązków określonych w art. 75c prawa bankowego powód wypowiedział umowę ze skutkiem na dzień 23 października 2018 r.

Do dnia sporządzenia przedmiotowego pozwu pozwany nie dokonał spłaty żądanej należności.

W dniu 14 marca 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Powyższy nakaz zapłaty w ustawowym terminie sprzeciwem zaskarżyli w całości pozwani i wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenia od powoda na rzecz pozwanych zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwani zaprzeczyli, aby roszczenie objęte pozwem istniało. Pozwani zaprzeczyli również, aby w dniu 30 grudnia 2014 r. zawarli umowę pożyczki z jakimkolwiek podmiotem. Pozwani zaprzeczyli także, aby otrzymali od powoda wypowiedzenie umowy kredytu wraz z wezwaniem do zapłaty całości należności, a powód nie podejmował żadnych działań windykacyjnych. Zdaniem pozwanych strona powodowa nie wykazała by wierzytelność dochodzona przedmiotowym pozwem kiedykolwiek istniała. Osoby podpisujące umowę kredytu nie były właściwie do tego umocowane, a dokumenty załączone do pozwu nie zostały w sposób właściwy poświadczone.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

W dniu 30 grudnia 2014 r. została zawarta umowa o kredyt (...) nr (...) między (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W., a G. P. prowadzącym działalność gospodarczą pod nawą (...).

W § 1 umowy strony ustaliły wysokość kredytu na kwotę 131 287,00 zł, umowa została zawarta do dnia 2 stycznia 2023 r. Kredyt został udzielony na finansowanie bieżącej działalności. Oprocentowanie kredytu zostało ustalone, jako zmienne będące sumą stopy bazowej WIBOR 3M i marży banku. Marża banku została określona, jako stała w okresie kredytowania i wynosiła 8,50 pkt proc. Na dzień zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosiło 10,56 % w skali roku. Spłata rat kredytowych miała nastąpić w okresie 96 miesięcy. Pozwany wskazał rachunek, na który miała zostać przelana kwota kredytu.

Zabezpieczeniem spłaty kredytu było jego poręczenie według prawa cywilnego przez żonę pozwanego J. P.. Pozwana również na ostatniej stronie umowy wyraziła zgodę na jej zawarcie przez męża G. P..

Środki z tytułu udzielonego kredytu zostały udostępnione G. P. w dniach 31 grudnia 2014 r. i 8 stycznia 2015 r.

Wypowiedzenie umowy zostało uregulowane w § 11 pkt 4 umowy, gdzie wskazano, że umowa może zostać rozwiązana przez każdą ze stron na warunkach i w trybie określonym w Regulaminie.

(dowód: kopia umowy k. 111-115, harmonogram spłat i wyciągi bankowe k. 117-131 akt)

Załącznikiem do umowy kredytu było oświadczenie o poddaniu się egzekucji. Kredytobiorca G. P. oświadczył, że w zakresie roszczeń Banku wynikających z zawartej umowy poddaje się egzekucji i wyraża zgodę na wystawienie przez powoda bankowego tytułu egzekucyjnego do łącznej kwoty 262 574,00 zł.

(dowód: kopia oświadczenia k. 116 akt)

Wpisem z dnia 28 października 2016 r. do Krajowego Rejestru Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie, XIII Wydział Gospodarczy KRS powód zmienił nawę firmy z (...)Spółka Akcyjna na (...) Bank Spółka Akcyjna.

(okoliczność bezsporna)

Pozwany regulował swoje zobowiązania wobec banku do dnia 30 października 2018 r. W listopadzie 2018 r. pozwany zaprzestał spłaty kredytu zgodnie z zapisami zawartej z powodem umowy. Powód przygotował zestawienie należności i spłat kredytu za okres od 31 grudnia 2014 r. do 9 listopada 2021 r.

(dowód: kopie zestawień i historii odsetek k. 133-164 akt)

Powód kierował do G. P. i J. P. wezwania do zapłaty zadłużenia z tytułu umowy kredytu nr (...). Pozwani byli w ten sposób informowani o swoim zadłużeniu.

(dowód: kopie wezwań do zapłaty k. 165-178 akt)

Pismami z dnia 6 września 2018 r. zarówno G. P. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) i J. P.zostali wezwani do zapłaty całości należności wynikającej z zawartej przez pozwanego umowy kredytu. Dodatkowo pozwanemu G. P. przesłano wypowiedzenie umowy kredytu zarówno na adres zamieszkania, jak i adres prowadzenia działalności gospodarczej. Wezwania jednak nie zostały obrane przez pozwanych.

(dowód: kopie wezwań i wypowiedzeń umowy wraz z dowodami doręczenia k. 182-202 akt)

W dniu 22 listopada 2018 r. do G. P. i J. P.zostały przesłane przedprocesowe wezwania do zapłaty kwoty 87 110,87 zł wraz z odsetkami, co łącznie dało kwotę 92 357,48 zł w nieprzekraczalnym terminie do dnia 29 listopada 2018 r.

(dowód: kopie wezwań k. 203-204 akt)

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie XIX Wydział Gospodarczy obwieścił, że postanowieniem z dnia 23 grudnia 2022 r. wydanym w sprawie o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej ogłosił upadłość dłużnika G. P., jako osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym postanowieniem z dnia 7 czerwca 2023 r. Sąd na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c. zawiesił postępowanie w stosunku do pozwanego G. P.

Pismem z dnia 21 czerwca 2023 r. P. S. syndyk masy upadłości G. P. w upadłości poinformował, że (...) Bank S.A. nie zgłosił wierzytelności w postępowaniu upadłościowym G. P.. Syndyk wskazał jednocześnie, że postepowanie upadłościowe w stosunku do pozwanego prowadzone jest w oparciu o przepisy ustawy z dnia 28 lutego 2003 r., zatem zgłoszenia wierzytelności zostaną rozpoznane w projekcie planu spłaty, który zostanie sporządzony po uzyskaniu pełnej informacji na temat majątku upadłego oraz przeprowadzeniu jego ewentualnej likwidacji.

(dowód: obwieszczenie k. 279, pismo syndyka k. 299 akt)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej powołane dowody z dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony.

Należy przy tym wskazać, że wbrew stanowisku powoda, które zostało zaprezentowane w pozwie, brak było podstaw do traktowania w sposób szczególny dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg banku.

Szczególna pozycja dokumentów stanowiących wyciągi z ksiąg bankowych uregulowana została w art. 95 ust. 1 Prawa bankowego, zgodnie z którym księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych.

Jednak ustawodawca zmienił treść art. 95 ustawy Prawo bankowe dodając ust. 1a i wskazał w nim, że „Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym”.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że wszelkiego rodzaju wyciągu z ksiąg banków (tak jak każde inne dokumenty pochodzące od innych podmiotów prawa cywilnego) nie mają mocy dowodu z dokumentu urzędowego, a zatem również nie korzystają z domniemania z art. 244 k.p.c. Powyższe prowadzi do wniosku, że dowód ten winien być analizowany jako dowód z dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi jedynie dowód tego, że osoby podpisujące wyciąg z ksiąg bankowych złożyły oświadczenie o zawarte w tym dokumencie (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 4 września 2018 roku, sygn. akt I ACa 1221/17, Legalis nr 1830594).

W przedmiotowej sprawie, wskazać należy, iż pozwani zakwestionowali zasadność roszczeń powoda tak, co do zasady jak i co do wysokości. Wskazali w toku postępowania, że strona powodowa w żaden sposób nie wykazała, aby środki z tytułu udzielonej pożyczki zostały udostępnione pozwanemu. Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić, gdyż z wyciągu bankowego znajdującego się na k. 121 akt wynika jednoznacznie, że środki zostały przelane na konto G. P. na jego konto wskazane w umowie.

Jednak w ocenie Sądu Okręgowego przedmiotowy dokument prywatny nie mógł stanowić dowodu potwierdzającego stan zadłużenia pozwanego. Dowodami mającymi potwierdzać stan zadłużenia pozwanych, w tym zasadność naliczania poszczególnych kwot, w tym odsetek czy prowizji w żadnej mierze nie mogły stanowić także dokumenty w postaci wezwań do zapłaty, które nie były podpisane ( k. 165-178 akt), jak również wypowiedzenie umowy kredytowej powodowi i wezwanie do zapłaty całości należności skierowane do G. P. i J. P., te bowiem dokumenty są jedynie parafowane. Trzeba także wskazać, że do przed procesowych wezwań do zapłaty nie załączono potwierdzeń odbiorów przez pozwanych, zatem nie sposób uznać, czy w ogóle zostały prawidłowo doręczone. Potwierdzenia odbioru znajdujące się na kartach 197-202 akt wskazują, że wezwania do zapłaty nie zostały odebrane przez pozwanych. Tak naprawdę nie można ustalić, kto je odebrał.

Przedmiotowe kopie dokumentów nie stanowiły bowiem ani dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 244. § 1 k.p.c. ani dokumentów prywatnych w rozumieniu art. 245 k.p.c. Za dokumenty prywatne uznaje się dokumenty sporządzone w formie pisemnej albo elektronicznej. Dla zachowania formy pisemnej konieczne jest złożenie własnoręcznego podpisu na dokumencie obejmującym treść oświadczenia woli zaś dla zachowania elektronicznej formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci elektronicznej i opatrzenie go kwalifikowanym podpisem elektronicznym (art. 78 § 1 k.c. oraz art. 78 ¹ § 1 k.c.). Rzeczone wydruki nie spełniają żadnego z ww. kryteriów

Nie zostało przy tym wykazane aby przedmiotowe kopie spełniały wymóg formy pisemnej w rozumieniu art. 7 Prawa Bankowego (brak choćby informacji, że w tym trybie zostały utworzone), w tym aby spełniały wymogi wskazane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 października 2004 r. w sprawie sposobu tworzenia, utrwalania, przekazywania, przechowywania i zabezpieczania dokumentów związanych z czynnościami bankowymi, sporządzanych na elektronicznych nośnikach informacji (Dz. U. Nr 236, poz. 2364).

O ile przyjąć, że przedmiotowe kopie stanowiły dokumenty prywatne to w sprawie nie zachodziła możliwość weryfikacji prawidłowości danych w nich zawartych. Powód bowiem w przedmiotowej sprawie ograniczył się de facto do złożenia umowy kredytowej z załącznikiem, harmonogramu spłat, historii odsetek, zestawienia należności i kopii wezwań do zapłaty, co zdaniem Sądu było zdecydowanie nie wystarczające. W toku postępowania powód nie załączył do akt Regulaminu, który stanowił integralną część zawartej umowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo w stosunku do pozwanej J. P. należało oddalić.

W niniejszej sprawie powód swoje roszczenie w stosunku do pozwanej J. P.wywodził z faktu wypowiedzenia umowy kredytu nr (...) ( Nr referencyjny (...)). Podstawę prawną roszczenia powoda stanowiły więc zapisy umów wiążących strony, przepisy ustawy kodeks cywilny (art. 725 – 733 k.c.), a także ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.2012.1376 j.t.).

Powód przy tym powołując się na dokument prywatny w postaci wyciągu z ksiąg banku wskazał, że na dochodzone pozwem roszczenie składa się wymagalne zadłużenie pozwanej w kwocie 102 825,30 zł, na które składa się kwota 87 110,87 zł stanowiąca kwotę niespłaconego kapitału, kwota 2 719,59 zł stanowiąca kwotę niespłaconych odsetek umownych naliczonych do 2 lipca 2018 roku do dnia 9 listopada 2021 roku, kwota 1.500 zł z tytułu opłat oraz kwota 11 494,84 zł z tytułu niespłaconych odsetek za zwłokę, naliczone od dnia 2 lipca 2018 roku do dnia 23 września 2019 roku (k. 100 akt).

Pozwana w złożonej odpowiedzi na pozwem wskazała, iż kwestionuje zasadność roszczenia tak co do zasady i wysokości. Pozwana kwestionowała walor dowodowy dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg bankowych powódki, a nadto kwestionowała aby w oparciu, o dołączone dokumenty można było ustalić, że doszło do powstania i wymagalności zobowiązania pozwanej. Pozwana wskazała również, że nigdy nie została skutecznie wezwana do zapłaty jakiejkolwiek zaległości, a nadto część dokumentów jest nieczytelna, nie wiadomo kto je podpisywał, a umowa została podpisana przez osoby nieuprawnione do tego ze strony banku.

Pozwana podniosła również, że powództwo winno zostać oddalone również z uwagi na fakt, że część dowodów zgłoszonych przez powoda należy uznać za spóźnioną.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Z powyższych wynika więc, iż to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających zasadność jego roszczenia, a na pozwanym obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających jego wniosek o oddalenie powództwa (zob. S. Dmowski, S. Rudnicki, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza. Część ogólna, Warszawa 2006, s.55 i orzecznictwo tam cytowane). W świetle zaś art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzi skutki prawne. W sytuacji gdy strona nie przedstawi dowodów należy uznać, że dany fakt nie został wskazany. Należy podkreślić, iż zgodnie z zasadą kontradyktoryjności panującą w postępowaniu cywilnym to strony nie zaś Sąd są wyłącznymi dysponentami toczącego się postępowania i one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. W związku z tym ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodów obciążają stronę która dopełnia ciążącego na niej obowiązku (por. wyrok SN. Z dnia 15 lipca 1999 roku sygn. akt I CKN 415/99, LEX nr 8305). Ponadto należy nadmienić, iż samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c. ) powinny być udowodnione przez stronę zgłaszającą te twierdzenia (por. wyrok SN z dnia 22 listopada 2001 roku, sygn. akt I PKN 660/00, LEX nr 54095).

W przedmiotowej sprawie zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu to powód winien wykazać okoliczności faktyczne decydujące o spełnieniu przesłanek materialnoprawnych dochodzonego przez niego żądania. Strona powodowa winna więc wykazać, iż pomiędzy stronami istniał stosunek zobowiązaniowy oraz wynikające z tego stosunku roszczenia. W tym skoro powód swoje roszczenie wiązał z faktem postawienia w stan wymagalności należności z tytułu umowy kredytowej to w pierwszej kolejności winien wykazać, że doszło do skutecznego wypowiedzenia tej umowy.

Pozwana zakwestionowała skuteczność złożonego przez powoda wypowiedzenia umowy o kredyt. Trzeba także zwrócić uwagę na fakt, że wyciąg z ksiąg banku nr (...) stanowiący podstawę przedmiotowego roszczenia został wydany przeciwko G. P..

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt, że kredytobiorcą był pozwany G. P., pozwana J. P. wyraziła zgodę na zawarcie przez męża kredytu. Zatem wszystkie warunki dotyczące wezwania do spłaty zaległości i wypowiedzenia umowy kredytu winny być spełnione w stosunku do G. P.. W ocenie Sąd się nie stało.

Wskazać należy, że stosownie do art. 75 Prawa Bankowego w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej. Termin wypowiedzenia umowy o kredyt, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni.

W myśl zaś art. 75c Prawa bankowego jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W kierowanym wezwaniu bank ma ponadto poinformować kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Z powyższej regulacji jednoznacznie wynikają dwie okoliczności. Po pierwsze, że ww. regulacja ma charakter semidyspozytywny, co oznacza, że może być zmieniona w umowie kredytu albo osobnym porozumieniu jedynie na korzyść kredytobiorcy. Po drugie zaś, że w sytuacji opóźnienia w spłacie kredytu przez kredytobiorcę, bank nie może swobodnie wypowiedzieć umowy, bez uprzedniego zastosowania procedury przewidzianej w art. 75c Prawa bankowego (tak wyrok SA w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2019 r., sygn. akt I ACa 466/18, Legalis numer 2246517).

Przedmiotowe stanowisko jest już obecnie utrwalone w orzecznictwie. W tym samym duchu wypowiedział się bowiem SA w Katowicach w wyroku z dnia 6 czerwca 2019 r., sygn. akt I ACa 1132/18, Legalis nr 2238329, wskazują, iż wypowiedzenie umowy kredytu poprzedzone winno być wezwaniem do zapłaty zaległych rat – wezwaniem zawierającym wymogi z art. 75c Prawa bankowego.

Podobnie w wyroku z dnia 3 grudnia 2019 r Sąd Apelacyjny w Gdańsku w sprawie sygn. akt V ACa 454/19 Legalis nr 2288214 gdzie wprost wskazano, że „ani bank, ani spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa nie może swobodnie wypowiedzieć umowy kredytowej, gdy kredytobiorca popadł w opóźnienie ze spłatą kredytu. Najpierw kredytodawca (pożyczkodawca) powinien doręczyć kredytobiorcy (pożyczkobiorcy) wezwanie określone w art. 75 c ust. 1-2 Prawa bankowego – zawierające w szczególności informację o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia - oraz odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych). Dopiero po upływie tego terminu bank lub spółdzielcza kasa może złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy kredytowej. W przypadku gdy powyższe przesłanki nie zostały spełnione, czynność prawna banku, spółdzielczej kasy oszczędnościowo-pożyczkowej polegająca na wypowiedzeniu umowy jest nieważna (art. 58 § 1 k.c.). W szczególności nie prowadzi ona do wymagalności wierzytelności banku czy też kasy o spłatę tej części kredytu lub pożyczki, co do której kredytobiorca (pożyczkobiorca) nie pozostawał w opóźnieniu.”

Ponadto należy również wskazać, że samo oświadczenie o wypowiedzeniu składane przez Bank winno spełniać określone wymogi. Wskazuje się bowiem, że wypowiedzenie umowy kredytowej, stanowiące szczególną dolegliwość dla kredytobiorcy powinno być sformułowane w sposób jednoznaczny, nie pozostawiający wątpliwości, tak co do daty postawienia niespłaconego kredytu w stan wymagalności, jak i kwoty wymagalnego zobowiązania. W tym podnosi się, że oświadczenie w przedmiocie wypowiedzenia umowy, które stanowi jednostronne oświadczenia woli wywierające z chwilą ich złożenia innej osobie wpływ na jej stosunki majątkowe z reguły nie powinny być dokonywane z zastrzeżeniem warunku, ochrona prawna interesów tej osoby wymaga bowiem, aby zakres skuteczności takich oświadczeń był od razu oznaczony (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 19 marca 2019 r., sygn. akt I ACa 509/18, Legalis nr 2107585).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż powód nie załączył Regulaminu do pozwu, Sąd zatem nie był w stanie zweryfikować trybu i warunków rozwiązania umowy przez strony.

Trzeba jednak wskazać, że najczęściej regulacje umowne stanowią, co do zasady przeniesienie regulacji z art. 75 i 75c Prawa bankowego. Powód nie wykazał jaki termin wypowiedzenia umowy o kredyt przewidziały strony albowiem nie przedłożył Regulaminu, gdzie mając na uwadze treść § 11 ust. 4 umowy, ww. kwestia została uregulowana.

Nie ulega jednak wątpliwości, że obowiązkiem powoda było więc zanim skorzysta z możliwości wypowiedzenia umowy, uprzednie skierowanie do pozwanego wezwania do zapłaty, zakreślającego 14 dniowy termin, a nadto zawierającego w szczególności informację o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Oświadczenie o wypowiedzeniu powód mógł złożyć po upływie dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu.

Jak zaś wynika z materiału dostępnego w sprawie, powód nie zastosował się nawet do regulacji ustawowej, albowiem nie wykazał aby wypowiedzenie umowy kredytu i wezwanie do spłaty całości należności zostało mu skutecznie doręczone.

Już więc tylko z tego względu czynność prawna banku, polegająca na wypowiedzeniu umowy o kredy pozwanego jest nieważna (art. 58 § 1 k.c.) i nie prowadziła ona do wymagalności wierzytelności banku, a co za tym idzie nie mogła skutkować negatywnymi konsekwencjami pranymi w stosunku do J. P..

Trzeba także nadmienić, ze nawet gdyby powód wcześniej wzywał pozwanego do zapłaty, to brak podstaw do przyjmowania za skuteczne złożonego wypowiedzenia albowiem de facto zostało ono złożone pod warunkiem nie dokonania przez pozwanego zapłaty wskazanej w nim kwoty w terminie 30 dniowym. Jak zaś już wskazano, oświadczenie o wypowiedzeniu Bank winien formułować w sposób jednoznaczny, nie zaś warunkowy, a powód w ogóle nie wykazał czy upłyną termin wypowiedzenia albowiem nie wykazał jakiej był on długości.

Skoro więc powód swoje roszczenie wywodził z faktu wypowiedzenia umowy o kredyt w stosunku do pozwanego G. P., a powyższy fakt nie został wykazany to powództwo w stosunku do J. P., jako niezasadne należało oddalić.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Należało przyjąć, iż pozwana proces wygrała w całości, skoro nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytowej w stosunku do G. P..

Na koszty należne pozwanemu złożyła się kwota 3 617 zł ustalona na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2016 poz. 1664) oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.

SSO Piotr Szmarowski

Z:

(...)