Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia SR (del.) Krzysztof Kopciewski

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2020 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ¹ k.p.c.

sprawy z odwołania A. D.

od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.

z dnia 13 listopada 2019 roku, nr ewid. (...)

o wysokość emerytury funkcjonariusza Służby Celno - Skarbowej

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od A. D. na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Ubezpieczona A. D. wniosła odwołanie od decyzji z dnia z dnia
13 listopada 2019 roku w przedmiocie ponownego ustalenia wysokości emerytury podnosząc, że organ rentowy nie zastosował w toku postępowania art. 33 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno – Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin ( zwana dalej ustawą emerytalną) oraz art. 42 w/w ustawy co do ustalenia daty wypłaty świadczeń. W konkluzji wniosła o wyrównanie świadczenia emerytalnego za okres od dnia 01 lipca 2019 roku do 30 września 2019 roku w kwocie brutto 1363,26 zł.

W odpowiedzi na odwołanie, Dyrektor Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

Ubezpieczona pełniła służbę w Służbie Celnej, następnie Służbie Celno – Skarbowej.

Z dniem 31 maja 2017 roku ubezpieczona została zwolniona ze służby stałej ( w związku z art. 171 ust. 1 pkt. 2 w zw. z art. 165 ust. 7 ustawy z dnia 16 listopada 2016 roku Przepisy wprowadzające Ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej). Od dnia 01 czerwca 2017 roku była zatrudniona jako członek korpusu służby cywilnej na podstawie umowy o pracę na czas nie określony jako starszy kontroler skarbowy.

W dniu 08 lutego 2019 roku ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie jej emerytury. Prawomocną decyzją z dnia 18 marca 2019 roku Dyrektor Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury od dnia 01 lutego 2019 roku uwzględniając okres służby w Służbie Celnej oraz Służbie Celno – Skarbowej.

W dniu 27 września 2019 roku ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury, w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 19 lipca 2019 roku o zmianie ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno – Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin ( zwana dalej ustawą zmieniającą).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy w tym w aktach rentowych, albowiem dokumenty te nie budziły wątpliwości stron zarówno, co do ich prawdziwości oraz zawartości merytorycznej. Z uwagi na spór co do prawa, brak było konieczności zarządzania dowodu z przesłuchania stron. Brak było również konieczności wydawania postanowienia dowodowego co do zebranego materiału dowodowego – w oparciu o treść art. 243 ² k.p.c.

Z uwagi na to, że żadna ze stron nie złożyła wniosków dowodowych, dla których było konieczne wyznaczenie rozprawy, oraz nie wnioskowała o przeprowadzenie rozprawy w pierwszym piśmie procesowym, ziściły się przesłanki do wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ¹ k.p.c.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

odwołanie podlega oddaleniu w całości.

Na wstępie rozważań podnieść należy, iż ubezpieczona nie zakwestionowała decyzji z dnia 18 marca 2019 roku w przedmiocie przyznania prawa do emerytury, stąd ustalenia faktyczne będące kanwą jej wydania nie były podważane. W istocie, ubezpieczona kwestionuje sposób procedowania przez organ rentowy w dwóch aspektach: nie zastosowania instytucji „wznowienia postępowania” oraz wadliwe określenie daty wypłaty wyrównania ponownie ustalonej wysokości emerytury.

Wniosek ubezpieczonej został wywołany zmianą ustawy emerytalnej – ustawą zmieniającą, która weszła w życie (na podstawie art. 26 ustawy zmieniającej) z dniem 11 września 2019 roku, z mocą obowiązującą od dnia 01 lipca 2019 roku. Powyższy akt prawny, w art. 1 zmienił min. zasady dotyczące przechodzenia na emeryturę przez funkcjonariuszy Służby Celnej i Służby Celno – Skarbowej, umożliwiając m. in.: doliczenie okresów zatrudnienia funkcjonariuszy od dnia 15 września 1999 r. do dnia przekształcenia stosunku pracy w stosunek służby w przypadku, gdy osoba, która wykonywała zadania przypisane dla Służby Celnej, otrzymała akt mianowania skutkujący tym przekształceniem – do stażu emerytalnego.

W ocenie ubezpieczonej, jej wniosek winien być rozpoznany w trybie art. 33 ust. 1 pkt. 1 ustawy emerytalnej (inne przesłanki zawarte w tym przepisie nie były przez ubezpieczoną podnoszone i brak jest argumentów do ich zaistnienia), zgodnie z którym, prawo do świadczeń pieniężnych z tytułu zaopatrzenia emerytalnego lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej albo z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w tej sprawie zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności, które mają wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość.

Jak trafnie przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 października 2006 r., II UK 30/06, nowe okoliczności i nowe dowody, o których mowa w art. 33 cytowanej powyżej ustawy, to okoliczności i dowody, które istniały w dacie wydania decyzji przyznającej prawo do świadczeń z ubezpieczenia (zabezpieczenia) emerytalnego, lecz nie zostały uwzględnione przez organ rentowy. Przyjmuje się, że zwrot "przedstawienie nowych dowodów" oznacza zgłoszenie każdego prawnie dopuszczalnego środka dowodowego, stanowiącego potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokość, zaś użyty w tym przepisie termin "nowe okoliczności" oznacza powołanie się na fakty dotyczące ogółu wymagań formalnych i materialnoprawnych związanych z ustalaniem przez organ emerytalny prawa do emerytur lub ich wysokości. Są to więc określone w przepisach prawa materialnego fakty warunkujące powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokości, a także uchybienia normom prawa procesowego lub materialnego przez organ emerytalny, wpływające na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną z mocy prawa sytuacją ubezpieczonego.

W okolicznościach sprawy nie mamy do czynienia z taką sytuacją. Nie istniały bowiem żadne dowody ani fakty w chwili wydania decyzji z dnia 18 marca 2019 roku, które ujawniły się już po jej wydaniu, a miałyby wpływ na treść decyzji. Jedynym elementem, który umożliwił ubezpieczonej ponowne złożenie wniosku była zmiana prawa. W tej sytuacji miał zastosowanie, nie - art. 33 ust. 1 pkt. 1 ustawy emerytalnej – lecz art. art. 32 ust. 3 ustawy emerytalnej. W tym zakresie zmiana prawa (na korzyść ubezpieczonej) otworzyła jej prawo do skutecznego wnioskowania o zmianę wysokości emerytury. Należy przy tym nadmienić, iż prawo nie ogranicza ilości składanych wniosków przez ubezpieczonych, zaś obowiązkiem organu rentowego jest je rozpoznać. Tym samym, nie ma racji ubezpieczona w tym zakresie, zaś podniesiony przez nią zarzut naruszenia art. 33 ust. 1 pkt. 1 ustawy emerytalnej był nieuzasadniony.

Pożądanego przez nią skutku nie mógł również wywrzeć zarzut wadliwego zastosowania art. 42 ust. 1 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym, świadczenia pieniężne wypłaca się od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym złożono wniosek, o którym mowa w art. 32 ust. 3 (omówiony powyżej), lub w którym wydano decyzję z urzędu. Należy pamiętać, że prawo do emerytury nabywa się ex lege po spełnieniu warunków nabycia prawa, które jedynie stwierdza organ rentowy w decyzji administracyjnej. Przepis powyższy statuuje ogólną zasadę determinującą inicjatywę ubezpieczonego, jako podstawę przyznania świadczenia z zabezpieczenia społecznego. Odnosząc się do zaprezentowanej przez ubezpieczoną interpretacji tego przepisu stwierdzić należy, iż jest ona nieuzasadniona. Niezależnie od tego, że przepis art. 33 ust. 1 pkt. 1 ustawy emerytalnej nie ma w niniejszej sprawie zastosowania, wskazać należy, iż również ustawa zmieniająca nie wprowadziła w tym zakresie żadnych odmienności od ogólnej zasady.

Jak wynika z uzasadnienia projektu ustawy (tekst - LEX), „zgodnie z art. 26 przedmiotowego projektu ustawy zakłada się, iż projektowane regulacje wejdą w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z mocą od dnia 1 lipca 2019 r. Zaproponowany termin wejścia w życie, zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, ma na uwadze ważny interes państwa, a zasady demokratycznego państwa prawa nie stoją temu na przeszkodzie. Wprowadzane zmiany przyczynią się do sprawniejszego funkcjonowania formacji mundurowych realizujących zadania z zakresu obronności i bezpieczeństwa państwa, co w sposób bezpośredni pozytywnie wpłynie na zwiększenie nie tylko poziomu, ale i poczucia bezpieczeństwa obywateli RP, a ponadto wprowadzane zmiany nie pogarszają dotychczasowej sytuacji prawnej żołnierzy i funkcjonariuszy, a wręcz są dla nich korzystne z punktu widzenia przebiegu ich służby oraz przysługujących im z tego tytułu uprawnień”.

Konkludując, w przedmiotowej sprawie nie ma znaczenia, czy wniosek ubezpieczonej jest pierwszy czy też kolejny (w kontekście terminu wypłaty), albowiem w każdym takim przypadku będzie miał zastosowanie art. 42 ust. 1 ustawy emerytalnej, w sposób określony w art. 44 ustawy emerytalnej.

Mając powyższe na względzie, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie w całości, o czym orzekł w pkt. 1 wyroku. O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, zaś o wysokości kosztów zastępstwa procesowego orzeczono na mocy § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych – pkt. 2 wyroku.